Nnedi Okorafor: Sci-fi stories that imagine a future Africa | TED

Translator: Vetri V Reviewer: Vijaya Sankar N

What if an African girl from a traditional family

பாரம்பரியமான குடும்பத்தைச் சேர்ந்த ஒரு ஆஃப்ரிக்கப் பெண்

in a part of future Africa

எதிர்கால ஆஃப்ரிக்காவின் ஒரு பகுதியில்

is accepted into the finest university in the galaxy,

பல கிரகங்கள் தாண்டியிருக்கும் பால்வெளியின் மிகச்சிறந்த பல்கலைக்கழகமொன்றில்

planets away?

ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டால் என்ன ஆகும்?

What if she decides to go?

அவள் போக முடிவெடுத்தால் என்ன ஆகும்?

This is an excerpt from my "Binti" novella trilogy:

இது என்னுடைய ‘பிண்டி’ குறுநாவல் முத்தொகுப்பில் வரும் வரிகள்:

I powered up the transporter and said a silent prayer.

ட்ராண்ஸ்போர்ட்டரை மின்னேற்றிவிட்டு அமைதியாக பிரார்த்தித்தேன்.

I had no idea what I was going to do if it didn't work.

அது வேலை செய்யாவிட்டால் என்ன செய்வது என்று எந்த திட்டமுமில்லை.

My transporter was cheap,

எனது ட்ராண்ஸ்போர்ட்டர் மலிவானது.

so even a droplet of moisture or, more likely, a grain of sand,

எனவே துளி ஈரமோ, அதைவிட ஒரு மணற்துகளோ

would cause it to short.

அதை செயலிழக்கச் செய்யும்.

It was faulty, and most of the time I had to restart it over and over

அது பழுதடைந்திருந்தது, பெரும்பாலும் வேலை செய்யும்முன்

அதை பலமுறை அணைத்துத் தொடக்க வேண்டும்.

before it worked.

"Please not now, please not now," I thought.

”தயவு செய்து, இப்பொழுது வேண்டாம், தயவு செய்து, இப்பொழுது வேண்டாம்,” என்று எண்ணினேன்.

The transporter shivered in the sand and I held my breath.

மணலில் ட்ராண்ஸ்போர்ட்டர் கிடுகிடுக்க மூச்சைப் பிடித்துக்கொண்டு நின்றேன்.

சிறிதாக, பிரார்த்தனைக் கல்லைப் போல கறுப்பாகவும் தட்டையாகவும்

Tiny, flat and black as a prayer stone,

it buzzed softly and then slowly rose from the sand.

லேசாக சத்தமிட்டு பின் மணலிலிருந்து மேலெழும்பியது.

Finally, it produced the baggage-lifting force.

கடைசியாக, சரக்கு தூக்கும் சக்தியை உண்டாக்கியது.

I grinned.

நான் சிரித்துக்கொண்டேன்.

Now I could make it to the shuttle on time.

இப்போது விண்கப்பலுக்கு நேரத்தில் சென்றுவிடமுடியும்.

I swiped otjize from my forehead with my index finger and knelt down,

நெற்றியிலிருந்து ஆட்காட்டி விரலால் ஓட்ஜிஸேவை துடைத்துக்கொண்டு முட்டியிட்டேன்

then I touched the finger to the sand,

அந்த விரலால் மணலைத் தொட்டேன்,

grounding the sweet-smelling red clay into it.

அதில் இனிய வாசமான சிகப்பு களிமண்ணைக் குழைத்தேன்.

"Thank you," I whispered.

”நன்றி” என்று முணுமுணுத்தேன்.

It was a half-mile walk along the dark desert road.

இருண்ட பாலைவன சாலையில் அரை மைல் நடை தூரம்

With the transporter working I would make it there on time.

ட்ராண்ஸ்போர்ட்டர் வேலை செய்வதால் நேரத்துக்குப் போகமுடியும்

Straightening up, I paused and shut my eyes.

எழுந்துநின்று, கண்களை மூடினேன்.

Now, the weight of my entire life was pressing on my shoulders.

என் வாழ்க்கையின் மொத்தப் பாரமும் இப்போது தோளில் அழுத்தியது.

I was defying the most traditional part of myself for the first time

வாழ்க்கையில் முதல்முறையாக எனது ஆக பாரம்பரியமான பகுதியை மறுக்கிறேன்.

in my entire life.

I was leaving in the dead of night, and they had no clue.

இரவின் மயான இருளில் கிளம்புகிறேன், அவர்கள் ஒன்றையும் அறியமாட்டார்கள்.

My nine siblings, all older than me except for my younger sister and brother,

தம்பியும் தங்கையும் தவிர, என்னைவிட மூத்த மற்றோரும் சேர்த்து 9 உடன்பிறந்தோர்

would never see this coming.

இதை எதிர்பார்த்திருக்கவே மாட்டார்கள்.

My parents would never imagine I'd do such a thing in a million years.

லட்சமாண்டுகள் கழித்துக்கூட இப்படி செய்வேன் என என் பெற்றோர் கற்பனை செய்யமாட்டார்கள்.

By the time they all realized what I'd done and where I was going,

என்ன செய்துவிட்டேன், எங்கே போயிருக்கிறேன் என அவர்கள் உணரும்போது

I'd have left the planet.

இந்த கிரகத்தை விட்டுப் போயிருப்பேன்.

In my absence, my parents would growl to each other

நான் இல்லாதபோது, அப்பா அம்மா ஒருவர் ஒருவரிடம் கத்திக் கொள்வர்

that I was never to set foot in their home again.

அவர்கள் வீட்டில் நான் மறுபடி காலடி எடுத்து வைக்கக்கூடாதென்று.

My four aunties and two uncles who lived down the road

இதே தெருவிலிருக்கும் நாலு மாமா அத்தைகள்

would shout and gossip amongst themselves

தங்களுக்குள் கத்தி கிசுகிசு பேசிக்கொள்வர்

about how I had scandalized the entire bloodline.

முழு ரத்தவழிக் குடும்பத்தின் பெயரையும் எப்படிக் கெடுத்துவிட்டேனென.

I was going to be a pariah.

தீண்டத்தகாதவள் ஆகப்போகிறேன்.

"Go," I softly whispered to the transporter,

”போ” ட்ராண்ஸ்போர்ட்டரிடம் முணுமுணுத்தேன்

stamping my foot.

காலை உதைத்தேன்.

The thin metal rings I wore around each ankle jingled noisily,

ஒவ்வொரு காலிலும் சிறிய உலோக வளையங்கள் இரைச்சலேற்படுத்தின

but I stamped my foot again.

மறுபடி உதைத்தேன்.

Once on, the transporter worked best when I didn't touch it.

ஒருமுறை தொடங்கியதும் அது நான் தொடாதவரை நன்றாக ஓடும்.

"Go," I said again, sweat forming on my brow.

“போ” நெற்றி வியர்க்க மறுபடி சொன்னேன்

When nothing moved,

எதுவும் நகராமலிருக்க,

I chanced giving the two large suitcases sitting atop the force field a shove.

ஆற்றல் மையத்தின் மேலே கிடந்த இரு பெரிய பெட்டிகளை எதேச்சையாக தள்ளினேன்.

They moved smoothly, and I breathed another sigh of relief.

அவை மெல்ல நகர, நான் மறுபடி நிம்மதிப் பெருமூச்சு விட்டேன்.

At least some luck was on my side.

ஏதோ கொஞ்சம் நல்வாய்ப்பாவது என் பக்கம் இருக்கிறது

So, in a distant future part of Africa,

நீண்ட காலம் கழித்து ஆஃப்ரிக்காவின் ஒரு பகுதியில்,

Binti is a mathematical genius of the Himba ethnic group.

பிண்டி, ஹிம்பா இனக்குழுவில் ஒரு கணித மேதை.

இன்னொரு கிரகத்துப் பல்கலைக்கழகத்தில் அவளுக்கு வாய்ப்பு கிடைத்திருக்கிறது.

She's been accepted into a university on another planet,

and she's decided to go.

அவள் செல்ல முடிவெடுத்திருக்கிறாள்.

Carrying the blood of her people in her veins,

தன் மக்களின் குருதியை தமனிகளில் சுமந்தபடி,

adorned with the teachings, ways, even the land on her very skin,

வாழ்க்கை வழிமுறைகள் பாடங்களின் துணையோடு, தன் நிலத்தையே தோலில் பதித்துக்கொண்டு,

Binti leaves the earth.

பிண்டி பூமியை விட்டுச் செல்கிறாள்.

As the story progresses, she becomes not other, but more.

கதையின் போக்கில் அவள் வேற்றாளாக ஆவதில்லை, இன்னம் பலவாக ஆகிறாள்.

This idea of leaving but bringing and then becoming more

வெளியேறி ஆனால் மேலும் கொண்டுவந்து மேலும் பலவாக ஆகும்

is at one of the hearts of Afrofuturism,

கருத்து ஆஃப்ரோஃப்யூச்சரிசத்தின் இதயங்களில் ஒன்றாக இருக்கிறது.

or you can simply call it a different type of science fiction.

இதை வேறுவகையான அறிவியற்புனைவு என்றும் சொல்லலாம்.

I can best explain the difference between classic science fiction and Afrofuturism

வழமையான அறிவியற்புனைவுக்கும் ஆஃப்ரோஃப்யூச்சரிசத்துக்குமான

if I used the octopus analogy.

வேறுபாட்டை ஆக்டோபஸ் உதாரணத்தை வைத்து நன்றாக விளக்கமுடியும்.

Like humans,

மனிதர்களைப் போலவே,

octopuses are some of the most intelligent creatures on earth.

ஆக்டோபஸ்களும் பூமியின் மிக புத்திசாலித்தனமான உயிரினங்களில் ஒன்று.

However, octopus intelligence evolved from a different evolutionary line,

ஆனாலும் ஆக்டோபஸ் அறிவு வேறொரு பரிணாம வரிசையில் உண்டானது

separate from that of human beings,

மனிதர்களிடமிருந்து தனியாக. இதையே அறிவியற் புனைவின்

so the foundation is different.

வெவ்வேறு அடிப்படைகளைப் பற்றியும் சொல்லலாம்.

The same can be said about the foundations of various forms of science fiction.

இதையே பல வகையான அறிவியற் புனைவுகளின் அடிப்படைகள் பற்றியும் சொல்லமுடியும்

So much of science fiction speculates

பெரும்பாலான அறிவியற்புனைகள் தொழில்நுட்பம், சமூகங்கள்

about technologies, societies, social issues,

சமூகப் பிரச்சனைகள் பற்றி ஊகிக்கின்றன,

what's beyond our planet, what's within our planet.

நம் கிரகத்தைத் தாண்டி, கிரகத்துக்குள்ளே என்ன இருக்கிறதென.

Science fiction is one of the greatest and most effective forms

அறிவியற்புனைவு அரசியல் எழுத்துகளில் ஆகச்சிறந்த மற்றும்

of political writing.

திறன்மிக்கவைகளில் ஒன்று. அது முழுக்க, ’இப்படி நடந்தால் என்னாகும்’

It's all about the question, "What if?"

Still, not all science fiction has the same ancestral bloodline,

இருந்தாலும் எல்லா அறிவியற்புனைவுக்கும் ஒரே மூதாதை வரிசை கிடையாது,

that line being Western-rooted science fiction,

இந்த வரிசை மேற்கத்திய வேர்கொண்டது,

which is mostly white and male.

பெரும்பான்மை வெள்ளை ஆண்களாலானது.

We're talking Isaac Asimov, Jules Verne,

ஐசக் அசிமோவ், ஜூல்ஸ் வெர்ன், ஹெச்.ஜி.வெல்ஸ்

H.G. Wells, George Orwell, Robert Heinlein, etc.

ஜார்ஜ் ஆர்வெல், ராபர்ட் ஹெய்ன்லெய்ன், போன்றோரைப் பற்றி சொல்கிறேன்.

So what if a Nigerian-American wrote science fiction?

எனவே ஒரு நைஜீரிய-அமெரிக்கர் அறிவியற்புனைவு எழுதினால் என்ன ஆகும்?

Growing up, I didn't read much science fiction.

சிறுவயதில் நான் நிறைய அறிவியற்புனைவு படிக்கவில்லை

I couldn't relate to these stories

அந்த கதைகளோடு என்னை பொருத்திப் பார்க்கமுடியவில்லை

preoccupied with xenophobia, colonization and seeing aliens as others.

இனவாதம், காலனியாக்கம், மற்றோரை வேற்றுக்கிரசிவாகளாகப் பார்க்கும் கதைகள்.

And I saw no reflection of anyone who looked like me in those narratives.

என்னைப் போல் தோன்றிய யாரையும் அந்தக் கதைகளில் காணவில்லை.

In the "Binti" novella trilogy,

பிண்ட்டி நாவல் முத்தொகுப்பில்.

Binti leaves the planet to seek education from extraterrestrials.

பிண்டி கிரகத்தைவிட்டு வேற்றுகிரகவாசிகளிடம் படிக்கச் செல்கிறாள்.

She goes out as she is,

என்னவாக இருக்கிறாளோ அப்படியே செல்கிறாள்

looking the way she looks,

அவள் சொந்த தோற்றத்தோடு,

carrying her cultures,

தன் கலாச்சாரங்களை சுமந்தபடி,

being who she is.

தானாகவே இருந்தபடி.

இந்த கதையை எழுத நான் ஊக்கம் பெற்றது

I was inspired to write this story

not because I was following a line of classic space opera narratives,

செவ்வியல் விண்வெளி ஒபேரா கதைகளை பின்பற்றி அல்ல

but because of blood that runs deep,

அந்த ரத்தம் ஆழ என்னுள் ஓடுவதால்

family, cultural conflict

குடும்பம், கலாச்சார முரண்

and the need to see an African girl leave the planet on her own terms.

ஒரு ஆஃப்ரிக்க பெண் கிரகத்தை தன் வழிகளில் விட்டுசெல்ல வேண்டிய தேவை

My science fiction had different ancestors,

என் அறிவியற்புனைவுக்கு வேறு மூதாதைகள்

African ones.

ஆஃப்ரிக்கர்கள்.

So I'm Nigerian-American.

எனவே நான் நைஜீரிய அமெரிக்கர்.

I was born to two Nigerian immigrant parents

இரு நைஜீரிய குடிபெயர்ந்தோருக்குப் பிறந்து

and raised in the United States,

யுனைடெட் ஸ்டேட்ஸில் வளர்க்கப்பட்டவள்.

one of the birthplaces of classic science fiction.

செவ்வியல் அறிவியற்புனைவின் பிறப்பிடங்களில் ஒன்றான இங்கே

However, it was my Nigerian heritage that led me to write science fiction.

இருந்தாலும் என் நைஜீரிய பாரம்பரியமே என்னை அறிவியற்புனைவு எழுத வைத்தது.

Specifically I cite those family trips to Nigeria in the late '90s.

குறிப்பாக பின் 90களில் நைஜீரியாவுக்கு குடும்பத்தோடு போன பயணங்கள்.

I'd been taking trips back to Nigeria with my family since I was very young.

மிக சிறுவயதிலிருந்தே நைஜீரியாவுக்கு குடும்பத்தோடு பயணம் செய்துவருகிறேன்.

These early trips inspired me.

அந்த முதல் பயணங்கள் என்னைத் தூண்டின.

Hence the first story that I ever even wrote took place in Nigeria.

எனவே என் முதல் கதை நைஜீரியாவில் நடக்கிறது.

I wrote mainly magical realism and fantasy

குறிப்பாக மாயஎதார்த்த மாயாஜாலக் கதைகளே எழுதினேன்

inspired by my love of Igbo

இக்போ மேலான அன்பினால்

and other West African traditional cosmologies and spiritualities.

மேற்கு ஆஃப்ரிக்க பாரம்பரிய விண்வெளியியல் மெய்யியல் மீதான காதலால்.

However, in the late '90s,

இருந்தாலும், பின் 90களில்

I started noticing the role of technology in Nigeria:

நைஜீரியாவில் தொழில்நுட்பத்தின் பங்கை கவனிக்கத் தொடங்கினேன்:

cable TV and cell phones in the village,

கிராமங்களில் கேபிள் தொலைக்காட்சியும் செல்ஃபோன்களும்

419 scammers occupying the cybercafes,

இணையக்கூடங்களில் 419 ஏமாற்றாளர்கள்,

the small generator connected to my cousin's desktop computer

என் கசினின் மேசைக்கணினியோடு இணைந்த சிறிய ஜெனரேட்டர்.

because the power was always going on and off.

ஏனெனில் மின்சாரம் போவதும் வருவதுமாய் இருக்கும்.

And my Americanness othered me enough

என் அமெரிக்கத்தனம் மேலும் என்னை வேற்றாளாக்கியது,

to be intrigued by these things that most Nigerians saw as normal.

நைஜீரியர்கள் சாதாரணமாகப் பார்த்த இவற்றை ஆர்வமாக பார்க்கவைத்தது.

My intrigue eventually gave birth to stories.

என்னுடைய ஆர்வம் கதை எழுதவைத்தது.

I started opening strange doors.

வித்தியாசமான கதவுகளைத் திறக்கத் தொடங்கினேன்.

What if aliens came to Lagos, Nigeria?

வேற்றுக்கிரகவாசிகள் நைஜீரியாவின் லாகோசுக்கு வந்தால் என்னாகும்?

This is an excerpt from my novel, "Lagoon."

இது என் நாவல் ‘லகூன்’இலிருந்து ஒரு பகுதி,

Everybody saw it,

அனைவரும் அதைப் பார்த்தார்கள்

all over the world.

உலகம் முழுக்க.

That was a real introduction to the great mess happening in Lagos,

நடந்துகொண்டிருக்கும் பெருங்குழப்பத்திற்கான ஒரு உண்மையான அறிமுகம்,

Nigeria, West Africa, Africa, here.

லாகோஸில், நைஜீரியாவில், மேற்கு ஆஃப்ரிக்காவில், ஆஃப்ரிக்காவில், இங்கே.

Because so many people in Lagos had portable, chargeable,

லாகோஸில் பெரும்பாலானோரிடம் எடுத்துச் செல்லக்கூடிய, மின்னேற்றக்கூடிய

glowing, vibrating, chirping, tweeting, communicating, connected devices,

ஒளிரும், அதிரும், பாடும், கீச்சிடும், தொடர்புகொள்ளும், இணைக்கப்பட்ட

practically everything was recorded and posted online in some way,

கருவிகள் இருந்ததால் நடந்த எல்லாமே பதிவுசெய்யப்பட்டு ஏதோ ஒரு வழியில்

somehow,

இணையத்தில் பகிரப்பட்டன. எப்படியோ,

quickly.

சீக்கிரமாக.

The modern human world is connected like a spider's web.

நவீன மனித உலகம் சிலந்திவலை போல இணைக்கப்பட்டிருக்கிறது.

The world was watching.

உலகம் பார்த்துக்கொண்டிருந்தது.

It watched in fascinated horror

ஆச்சரியமுற்று பயத்தோடு பார்த்தது

for information,

செய்திக்காக,

but mostly for entertainment.

பெரும்பாலும் பொழுதுபோக்கிற்காக.

Footage of what was happening dominated every international news source,

நடந்துகொண்டிருப்பதன் காணொளிகள் எல்லா சர்வதேச செய்தி ஊடகங்களையும்

video-sharing website, social network, circle, pyramid and trapezoid.

காணொளி தளங்கள், சமூக ஊடகங்கள், வட்டம், பிரமிட் சரிவகம் முழுக்க ஆக்கிரமித்திருந்தன

But the story goes deeper.

ஆனால் இந்தக் கதை இன்னும் ஆழமானது.

It is in the mud,

அது சேற்றில் இருக்கிறது,

the dirt,

தூசியில்,

the earth,

பூமியில்,

மணலாலான அகிலத்தின் நன் நினைவுகளில் இருக்கிறது.

in the fond memory of the soily cosmos.

It is in the always mingling past, present and future.

எப்போதும் கலந்துகொண்டிருக்கும் கடந்த, நிகழ், எதிர்காலத்திலிருக்கிறது.

It is in the water.

அது நீரிலிருக்கிறது.

It is in the powerful spirits and ancestors who dwelled in Lagos.

லாகோசில் வசித்த சக்திவாய்ந்த ஆவிகளில் மூதாதைகளில் இருக்கிறது.

It is in the hearts and minds of the people of Lagos.

லாகோஸ் மக்களின் இதயத்திலும் மனதிலிருமிறுக்கிறது.

Change begets change.

மாற்றம் மாற்றத்தை உண்டாக்குகிறது.

The alien Ayodele knew it.

வேற்றுகிரகவாசி அயோடெலெ அதை அறிந்திருந்தாள்.

All her people know it.

அவள் மக்கள் எல்லோரும் அறிந்திருந்தனர்.

So, this is a voice of Udide, the supreme spider artist,

எனவே, இது உடிடேவின் குரல், ஆகப்பெரிய சிலந்திக் கலைஞர்,

who is older than dirt

மண்ணைவிட பழமையானவர்

and lives in the dirt beneath the city of Lagos,

லாகோஸ் நகரின்கீழே மண்ணிற்குள் வாழ்பவர்

listening and commenting

கேட்டுக்கொண்டு கருத்துசொல்லிக்கொண்டு

and weaving the story of extraterrestrials coming to Lagos.

லாகோஸுக்கு வேற்றுக்கிரகவாசிகள் வரும் கதையை பின்னிக்கொண்டு.

In the end, the great spider who was the size of a house

கசையில் ஒரு வீட்டினளவு பெரிதான பெரும் சிலந்தி

and responsible for weaving the past, present and future

கடந்த நிகழ் எதிர்காலங்களை பின்னும் பொறுப்புகொண்ட அது

decides to come forth and be a part of the story.

முன்வந்து கதையின் பகுதியாக முடிவுசெய்தது.

Like Udide, the spider artist,

சிலந்திக் கலைஞரான, உடிடேவைப் போல

African science fiction's blood runs deep

ஆஃப்ரிக்க அறிவியற்புனைவின் ரத்தமும் ஆழ ஓடுகிறது

and it's old,

அது பழமையானது,

and it's ready to come forth,

அது முன்வரத் தயாராக இருக்கிறது

and when it does,

அப்படி வரும்போது அதனால் ஊக்கமுறும்

imagine the new technologies, ideas and sociopolitical changes it'll inspire.

புதிய தொழில்நுட்பங்கள், யோசனைகள் சமூக அரசியல் மாற்றங்களை யோசியுங்கள்.

For Africans, homegrown science fiction can be a will to power.

ஆஃப்ரிக்கர்களுக்கு, உள்ளூர் அறிவியற்புனைவு அதிகாரத்தைப் பெறும் விருப்பமாக இருக்கலாம்.

What if?

அப்படி நடந்தால் என்ன ஆகும்?

It's a powerful question.

அது ஒரு சக்திவாய்ந்த கேள்வி.

Thank you.

நன்றி.

(Applause)

(கைத்தட்டல்)