Peachy Liv: How to protect your mental well-being online -- from a Gen-Zer | TED

Transcriber:

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Myo Aung

When I was 12, I had a dream to tell one million young people

ကျွန်မ အသက် ၁၂ နှစ်တုန်းက သင်ယူမှုဟာ ဘယ်လိုမျိုး ခံစားရသင့်ပုံနဲ့

that it is possible to close the gap between how learning should feel like

တကယ် ခံစားရပုံကြားက ကွာဟချက်ကို ရပ်တန့်ဖို့ ဖြစ်နိုင်တယ်လို့

and how it actually feels.

လူငယ်တစ်သန်းကို ပြောပြဖို့ အိပ်မက်ခဲ့တယ်။

All my friends went to school out of pressure to compete

ကျွန်မရဲ့ သူငယ်ချင်းအားလုံး အဆင့် အကောင်းဆုံး ရတာကို ယှဉ်ပြိုင်ဖို့

in gaining the highest grades,

ဖိအားနဲ့ ကျောင်းတက်ခဲ့ကြပြီး

which leads to depending their self-worth on numbers,

ဒါက အရေအတွက်ပေါ် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တန်ဖိုးထားတာကို မူတည်ပြီး

normalizing cheating and hating school.

လှည့်ဖြားမှုနဲ့ မုန်းတီးမှုတွေကို ပုံမှန်ဖြစ်စေတာပါ။

I had this mission because I wanted young people

ကျွန်မမှာ ဒီအထူးတာဝန်ရှိခဲ့တာက လူငယ်တွေကို ပြင်ပ ဖိအားအစား

to fight for our right to have an education

အတွင်းပိုင်း သိလိုစိတ်ကနေ သင်ယူဖို့ အားပေးတဲ့ ပညာရေးရဖို့

that encourages us to learn out of internal curiosity

ကျွန်မတို့ရဲ့ ရပိုင်ခွင့်တွက် လူငယ်တွေကို

instead of external pressure,

တိုက်ပွဲဝင်စေချင်လို့ပါ၊

and one that feels rewarding, fun, self-fulfilling and collaborative.

ဒါက လုပ်ရကျိုးနပ်ပြီး ပျော်စရာ၊ ကိုယ်တိုင် ကျေနပ်ကာ ပူးပေါင်းဆောင်ရွက်တာကိုခံစားရတယ်။

So I thought if I could talk in front of a thousand people at a time,

ဒါကြောင့် တစ်ကြိမ်မှာ လူတစ်ထောင်ရှေ့မှာ စကားပြောနိုင်ရင်

I would just need to do that a thousand times

အကြိမ် တစ်ထောင်လောက်ပဲ ဒီလိုလုပ်ဖို့ လိုမယ်လို့

and then I would reach a million people, right?

တွေးမိပြီး ဒီနောက်လူတစ်သန်းဆီ ရောက်သွားမယ်၊ မဟုတ်လား။

Until I realized that I could reach millions of people all at once online.

အွန်လိုင်းမှာ သန်းနဲ့ချီတဲ့လူတွေဆီ ချက်ချင်း ရောက်နိုင်တာ သိမလာခင် အထိပေါ့။

For me, realizing that felt like finding a superpower.

ကျွန်မအတွက်တော့ စူပါစွမ်းအားကို ရှာတွေ့သလိုမျိုးလို့ သိလိုက်ရတာပါ။

That's when I started my journey as an educational content creator

ဒါက ပညာရေးဆိုင်ရာ အကြောင်းအရာ ဖန်တီးသူနဲ့ အပြောင်းအလဲ ဖန်တီးသူအဖြစ်

and changemaker.

ကျွန်မရဲ့ ခရီးစဉ်ကို စတင်ခဲ့တဲ့အချိန်ပါ။

So I created videos that challenge students to find the subjects

ဒါနဲ့ ကျောင်းသားတွေကို သူတို့ သိလိုစိတ် ပြင်းပြတဲ့ အကြောင်းအရာတွေကို ရှာဖွေဖို့

they are curious and passionate about,

စိန်ခေါ်တဲ့ ဗီဒီယိုတွေကို ဖန်တီးခဲ့တယ်၊

provided tips on making learning fun

သင်ယူရတာ ပျော်စရာကောင်းအောင် အကြံပြုချက်တွေပေးပြီး

and demonstrated how technology could transform how we learn

နည်းပညာက ကျွန်မတို့ရဲ့ အပြည့်ဝဆုံး အလားအလာတွေဆီ ရောက်ရှိအောင်

and help us reach our fullest potentials.

ကူညီပေးနိုင်ပုံကို ပြသခဲ့တယ်။

Since then, my videos on YouTube have been viewed more than 55 million times.

အဲဒီကတည်းက YouTube ပေါ်က ကျွန်မရဲ့ ဗီဒီယို တွေကို အကြိမ် ၅၅ သန်းကျော် ကြည့်ခဲ့ကြတယ်။

Plus, I've helped create social activism through my online work,

ဒါ့အပြင် လူငယ်တွေကို ပညာရေးမှာ သူတို့ရဲ့ ပူပန်မှုတွေအကြောင်း ထုတ်ပြောဖို့နဲ့

starting online movements that encourage young people

ဒါတွေကို ဖြေရှင်းဖို့ လုပ်ဆောင်ပုံကို ဝေမျှဖို့ အားပေးတဲ့

to speak up about their own concerns in education

အွန်လိုင်း လှုပ်ရှားမှုတွေကို စတင်ရင်း ကျွန်မရဲ့ အွန်လိုင်းအလုပ်ကနေ

and share how they take action to solve them.

လူမှုရေး လှုပ်ရှားမှုတွေကို ဖန်တီးဖို့ ကူညီခဲ့တယ်။

I also became more involved with the online community of UNICEF

ယူနီဆက်ဖ်ရဲ့ U-Report အင်ဒိုနီးရှား အွန်လိုင်းအသိုင်းအဝိုင်းနဲ့အတူ

and U-Report Indonesia.

ပိုပြီးပါဝင်လာတယ်။

As a U-Report ambassador,

U-Report သံတမန်အနေနဲ့

I initiated large projects

ပရောဂျက်ကြီးတွေကို အစပြုခဲ့ပြီး

and invited other changemakers to join forces.

အင်အားစုတွေနဲ့ ပေါင်းဖို့ အခြား အပြောင်းအလဲဖန်တီးသူတွေကို ဖိတ်ခေါ်ခဲ့တယ်။

For example, I coordinated a workshop on digital tools

ဥပမာ၊ ဒီဂျစ်တယ် ကိရိယာတွေနဲ့ တခြား ၂၁ ရာစု ကျွမ်းကျင်မှုတွေအကြောင်း

and other 21st century skills

အလုပ်ရုံဆွေးနွေးပွဲတစ်ခုကို ညှိနှိုင်းပြီး

to help build the capacity of hundreds of young people.

ရာနဲ့ချီတဲ့လူငယ်တွေရဲ့ စွမ်းရည်ကို တည်ဆောက်နိုင်အောင် ကူညီခဲ့တယ်။

I've had so many wonderful opportunities through UNICEF and U-Report

ယူနီဆက်ဖ်၊ U-Report နဲ့ ကိုယ်ပိုင် YouTube ရုပ်သံလိုင်းကနေ ကမ္ဘာကို

and my own YouTube channel

ပိုကောင်းအောင် ကြိုးစား၊ပုံသွင်းဖို့

to try to positively shape the world for the better.

အလွန် ကောင်းမွန်တဲ့ အခွင့်အလမ်းများစွာ ရရှိခဲ့တယ်။

But I also discovered some downsides.

ဒါပေမဲ့ ဆိုးကျိုးတချို့ကိုလည်း ရှာဖွေတွေ့ရှိခဲ့တယ်။

The downsides that I’m afraid too many young people have experienced

ဆိုးကျိုးတွေက အွန်လိုင်းမှာ ရှိနေတာကကနေ လူငယ်တွေ အများကြီး

from being online.

တွေ့ကြုံခဲ့ရတာကို စိုးရိမ်တာပါ။

If you have a strong voice online,

အွန်လိုင်းမှာ အားကောင်းတဲ့ အသံတစ်သံရှိရင်

especially as a young person

အထူးသဖြင့် လူငယ်တစ်ယောက်အနေနဲ့၊

and especially as someone trying to make change in the world,

အထူးသဖြင့် ကမ္ဘာပေါ်မှာ ပြောင်းလဲဖို့ ကြိုးစားနေသူတစ်ယောက်အနေနဲ့

there is definitely pushback.

ဆန့်ကျင်ဘက်တွန်းအား ရှိတာ အသေအချာပါ။

It's like by giving advice,

ဒါက အကြံဉာဏ်ပေးတာမျိုးပါ၊

people think you're putting yourself on a pedestal,

လူတွေက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဂုဏ်တင်နေတယ်လို့ ထင်ကြတော့

and so people try to knock you down.

လူတွေက သင့်ကို တိုက်ချဖို့ ကြိုးစားကြတယ်။

For instance, one of the things I've talked about a lot

ဥပမာ၊ ကျွန်မ အများကြီး ပြောခဲ့တာတွေထဲက တစ်ခုကတော့

is the possibility for Indonesian students

အင်ဒိုနီးရှား ကျောင်းသားတွေ တိုင်းတစ်ပါးမှာ

to study abroad.

လေ့လာဖို့ ဖြစ်နိုင်ခြေပါ။

Of course, that meant people expected me to prove it was possible

ဒါက ကိုယ်တိုင် တိုင်းတစ်ပါးမှာ လေ့လာရင်း ဖြစ်နိုင်တယ်ဆိုတာကို သက်သေပြဖို့

by studying abroad myself,

လူတွေက ကျွန်မဆီက မျှော်လင့်ခဲ့ကြတာပါ၊

and I really wanted to.

ကျွန်မ တကယ်ဖြစ်ချင်ခဲ့တာပါ။

Although I got into my dream university in Canada,

ကနေဒါက ကျွန်မရဲ့ အိပ်မက် တက္ကသိုလ်အတွက် အရွေးခံခဲ့ပေမဲ့၊

I didn't get the scholarship I needed to afford attending.

တက်ရောက်ဖို့ လိုအပ်တဲ့ ပညာသင်ဆုကို မရခဲ့ဘူး။

And when people kept posting online, saying things like,

နောက်ပြီး လူတွေက အွန်လိုင်းမှာ ဆက်ပြီး တင်တင်နေတာက

"Why are you not in Canada?

" နင်က ကနေဒါမှာ ဘာလို့ ရှိမနေတာလဲ။

That's why you shouldn't be dreaming too high,"

ဒီတော့ ဒီလောက် အမြင့်ကြီး စိတ်မကူးသင့်ဘူး“တဲ့။

I felt embarrassed and so insecure about myself.

ကျွန်မ ရှက်ပြီး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မလုံခြုံဘူးလို့ ခံစားမိတယ်။

Whether you have one follower on social media or one million,

လူမှုမီဒီယာမှာ နောက်လိုက်တစ်ယောက် ဒါမှမဟုတ် တစ်သန်းရှိပါစေ၊

you've probably known this feeling.

ဒီခံစားချက်ကို သိနိုင်လောက်ပါတယ်။

Or maybe you don't post the truth about your life

ဒါမှမဟုတ် သင့်ဘဝနဲ့ပတ်သက်တဲ့ အမှန်တရားကို မတင်တာက

because you're afraid to be judged.

ဝေဖန်ခံရမှာ ကြောက်တာကြောင့် ဖြစ်လောက်တယ်။

I think the first part of the solution comes from within.

ဖြေရှင်းချက်ရဲ့ ပထမပိုင်းက အတွင်းက လာတာလို့ ကျွန်မ ထင်တယ်။

It starts with self-awareness.

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိပြုမိတာနဲ့ အစပြုတာပါ။

When we feel pressured

တခြားသူတွေ သတ်မှတ်ထားတဲ့

by a certain expectation imposed by others,

မျှော်လင့်ချက်တစ်ခုခုကြောင့် ဖိအားပေးခံရတဲ့အခါ

it usually indicates that that same expectation

အဲဒီမျှော်လင့်ချက်ကလည်း ကျွန်မတို့ ကိုယ်တွင်းကနေ

is also coming from within us.

လာတာကို ဖော်ပြလေ့ရှိတယ်။

I was disappointed in myself and sad

ကိုယ့်မျှော်လင့်ချက်တွေအတိုင်း

that I couldn't live up to my own expectations.

ဖြစ်မြောက်မလာတဲ့အတွက် ကိုယ့်ကိုယ်ကို စိတ်ပျက်၊ဝမ်းနည်းမိတယ်။

I realized that I expected myself to be an excellent role model

အရာရာ ဖြစ်နိုင်တယ်ဆိုတာ သက်သေပြနိုင်တဲ့ အကောင်းဆုံး စံပြတစ်ယောက်ဖြစ်မယ်လို့

who could prove that everything is possible,

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မျှော်လင့်ထားတာကို သိလိုက်ရတယ်။

which is the actual source of why I felt this massive pressure in the first place.

ဒါက အစကတော့ ဒီလောက်ကြီးမားတဲ့ ဖိအားကို ခံစားခဲ့ရတဲ့ တကယ့်ရင်းမြစ်ပါ။

The other part we need to work on inside ourselves is self-acceptance,

ကိုယ်တိုင်အတွင်း လုပ်ဆောင်ဖို့ လိုအပ်တဲ့ အခြားအပိုင်းက ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် လက်ခံတာပါ၊

which means embracing our flaws and failures

ကျွန်မတို့ကို လူဖြစ်စေတာရဲ့ အရေးကြီးတဲ့ အပိုင်းတွေအဖြစ်

as important parts of what makes us human.

ချွတ်ယွင်းချက်တွေနဲ့ ကျရှုံးမှုတွေကို လက်ခံတာလို့ ဆိုလိုတာပါ။

Through time, I was able to accept that I am allowed to make mistakes,

ကာလတစ်လျှောက်လုံး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အမှားလုပ်ခွင့်ပေးတာကို၊

that the only people who don't fail are the people who don't try.

မကြိုးစားတဲ့သူတွေပဲ မအောင်မြင်တာ ဆိုတာကို လက်ခံနိုင်ခဲ့တယ်။

And I was trying to do great things,

ကြီးကျယ်တဲ့အရာတွေကို လုပ်ဖို့ ကြိုးစားနေတော့

so, of course, I would face some challenges, right?

စိန်ခေါ်ချက်တချို့ကို ရင်ဆိုင်ရမှာပဲလေ၊ မဟုတ်ဘူးလား။

I think if we all find some self-awareness and self-acceptance,

အားလုံး ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် သတိပြုမှုနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုလက်ခံမှုတချို့ကို တွေ့ရှိရင်

then we can adjust.

ကျွန်မတို့ ညှိယူနိုင်မယ်လို့ ထင်ပါတယ်။

It is so, so important to adjust our expectations

ဒီတော့ ကျွန်မတို့ရဲ့ မျှော်လင့်ချက်တွေကို လက်ရှိ အခြေအနေနဲ့

to be more aligned and realistic to our own current situation.

ပိုချိန်ညှိနပြီး လက်တွေ့ကျဖို့ သိပ်ကို အရေးကြီးပါတယ်။

So instead of expecting myself to prove everything is possible,

ဒီတော့ အရာရာ ဖြစ်နိုင်တာကို သက်သေပြဖို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မျှော်လင့်မယ့်အစား၊

now I focus more on proving that we can always learn from our failures

အခု ကျရှုံးမှုတွေကနေ အမြဲသင်ယူနိုင်တယ် ဆိုတာနဲ့ တခြားသူတွေကို ကူညီဖို့ ကျွန်မတို့

and use what we've learned to help other people.

သင်ယူခဲ့တာတွေကို သုံးနိုင်တာကို သက်သေပြဖို့ ကျွန်မ ပိုအာရုံစိုက်တယ်။

But let's be clear, we can't address the hardships of social media,

ဒါပေမဲ့ ရှင်းရှင်း ပြောရအောင်၊ လူမှုမီဒီယာ အခက်အခဲတွေ၊ အထူးသဖြင့် ဆိုက်ဘာ

especially things like cyberbullying, with individual resilience alone.

အနိုင်ကျင့်တာလိုအရာတွေကို တစ်ဦးချင်း ခံနိုင်ရည်ရှိမှုနဲ့ပဲ မဖြေရှင်းနိုင်ဘူး။

Because worldwide, more than one-third of young people

ဘာလို့လဲဆိုတော် ကမ္ဘာတစ်ဝန်းမှာ လူငယ် သုံးပုံတစ်ပုံကျော်ဟာ

have reported experiencing cyberbullying online.

ဆိုက်ဘာ အနိုင်ကျင့်မှုကို ကြုံတွေ့နေရတယ်လို့ ဆိုတာကြောင့်ပါ။

And so the other thing we must do is treat each other better in social media

ဒီတော့ လုပ်ရမယ့် နောက်တစ်ခုက ယေဘုယျ လူမှု မီဒီယာနဲ့ အွန်လိုင်း အသိုင်းအဝိုင်းတွေမှာ

and online communities in general.

အချင်းချင်း ပိုကောင်းကောင်း ဆက်ဆံတာပါ။

After all, I've been attacked,

တကယ်တော့ ကောင်းတဲ့ရည်ရွယ်ချက်တွေနဲ့

criticized and harassed even when I posted things out of good intentions.

ကိစ္စရပ်တွေကို တင်လိုက်ရင်တောင် ကျွန်မဟာ တိုက်ခိုက်၊ ဝေဖန်ခံ၊ နှောင့်ယှက်ခံရတယ်။

In some cases, I've received some very extreme and disturbing messages.

တချို့အဖြစ်တွေမှာ အစွန်းရောက်ပြီး အနှောင့် အယှက်ဖြစ်တဲ့ သတင်းစကားတချို့ကို ရခဲ့တယ်။

Being bullied online feels especially humiliating

အွန်လိုင်းမှာ အနိုင်ကျင့်ခံရတာက ပမာဏကြောင့်

because of the scale:

အထူး အရှက်တကွဲဖြစ်စေတာပါ၊

more people attacking you online than you even know in real life.

လက်တွေ့ ဘဝမှာ သိတာထက်တောင် အွန်လိုင်းမှ ာ တိုက်ခိုက်နေသူတွေ ပိုများတယ်။

And this happens to everyone in some way online,

ဒါက အွန်လိုင်းမှာ တစ်နည်းနည်းနဲ့ လူတိုင်း ကြုံနေတာပါ၊

not just to people with big followings.

နောက်လိုက်များတဲ့ လူတွေတင်မဟုတ်ပါဘူး။

So I really think if we want better online spaces,

ဒီတော့ ကျွန်မတို့ဟာ အွန်လိုင်း နေရာတွေကို ပိုကောင်းစေချင်တယ်ဆိုရင်

we have to each play a role in creating them

ကျွန်မတို့ သဘောမတူရင်တောင်၊ အချင်းချင်း ကြင်နာမှု၊

by committing to treat each other with kindness and respect,

လေးစားမှုနဲ့ ဆက်ဆံဖို့ ကတိပြုရင်းနဲ့ အခန်းကဏ္ဍတိုင်းမှာ

even when we disagree.

ပါဝင်ရမယ်လို့ ထင်ပါတယ်။

So before we leave a comment, we should always ask ourselves:

ဒါကြောင့် မှတ်ချက်တစ်ခု မချန်ထားခင် ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် အမြဲမေးသင့်တာက၊

How would I feel if I were the one receiving this comment?

ကိုယ်သာ ဒီမှတ်ချက်ကို ရရှိသူဆိုရင် ဘယ်လိုခံစားရမလဲဆိုတာပါ။

And if you are being harassed or bullied online or offline,

အွန်လိုင်း ဒါမှမဟုတ် အော့ဖ်လိုင်းမှာ နှောင့်ယှက် ဒါမှမဟုတ် အနိုင်ကျင့်ခံရရင်

please, please, please ask for help and support.

အကူအညီနဲ့ ထောက်ပံ့မှုတောင်းပါ။

Being resilient does not mean we have to face things alone.

ခံနိုင်ရည်ရှိတာက ကိစ္စရပ်တွေကို တစ်ဦးတည်း ရင်ဆိုင်ရမယ်လို့ မဆိုလိုပါ။

We could be vulnerable at the same time,

ကျွန်မတို့ တစ်ချိန်တည်းမှာ ခုခံအားမဲ့နေနိုင်တယ်၊

reaching out and talking to trusted people

ကျွန်မတို့ဟာ မိဘတွေ၊ အခင်ဆုံး မိတ်ဆွေတွေ၊ ဆရာတွေ

like our parents, best friends,

ဒါမှမဟုတ် စိတ်ပညာရှင်တွေလို

teachers or even psychologists.

ယုံကြည်စိတ်ချရတဲ့သူတွေကို အသိပေးပြီး စကားပြောဆိုနိုင်တယ်။

In my case, I told my parents what I was going through,

ကျွန်မရဲ့အဖြစ်မှာ ကျွန်မ ကြုံတွေ့ရတာတွေကို မိဘတွေကို ပြောပြပြီး

and they kept me strong in resisting the urge to quit social media.

လူမှုမီဒီယာကနေထွက်ဖို့ တိုက်တွန်းမှုကို တွန်းလှန်ဖို့ ကျွန်မကိုခွန်အားရှိစေခဲ့တယ်။

I also went to a psychologist to help me

ဆိုက်ဘာ အနိုင်ကျင့်မှုကြောင့် ရင်ဆိုင်ခဲ့ရတဲ့

overcome the mental health issues I faced due to cyberbullying.

စိတ်ကျန်းမာရေး ပြဿနာတွေကို ကျော်လွှားဖို့ စိတ်ပညာရှင်တစ်ယောက်ကို သွားတွေ့ခဲ့တယ်။

She suggested that I take a break from social media,

သူက ကျွန်မကို လူမှုမီဒီယာကနေ နားဖို့၊ အပြီးအပိုင် ထွက်တာအစား

to ground myself instead of quitting for good,

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဆက်သွယ်ထားဖို့ အကြံပြုခဲ့တယ်၊

and that was actually great advice.

နောက်ပြီး ဒါက တကယ့် အကြံဉာဏ်ကောင်းပါ။

It helped me gain some important perspective.

ဒါက ကျွန်မကို အရေးကြီးတဲ့ ရှုထောင့်တချို့ကို ရရှိစေခဲ့တယ်။

To be sure, there are bigger dynamics at play

သေချာစေဖို့ လူမှုမီဒီယာ ပလက်ဖောင်းတွေနဲ့ အစိုးရရဲ့

that require the leadership of social media platforms

ခေါင်းဆောင်မှု လိုအပ်တဲ့ လုပ်ဆောင်နေတဲ့ ပိုကြီးမားတဲ့

and the government

လှုပ်ရှားမှုတွေ ရှိပါတယ်။

to make sure we're as safe as possible online,

အထူးသဖြင့် ကလေးတွေရဲ့ ကိစ္စမှာ တတ်နိုင်သလောက်

especially in the case of kids.

လုံခြုံမှုရှိတာ သေချာစေဖို့ပါ။

These are complex issues,

ဒါတွေက ရှုပ်ထွေးတဲ့ ပြဿနာတွေဖြစ်ပြီး

and while we can work as individuals to be more resilient

တစ်ဦးချင်းအနေနဲ့ ပိုခံနိုင်ရည်ရှိပြီး အသိုင်းအဝိုင်းတွေအနေနဲ့

and as communities to be more kind and careful with each other,

အချင်းချင်း ပိုကြင်နာမှုနဲ့ ဂရုစိုက်မှုရှိဖို့ လုပ်နိုင်ပေမဲ့

systemic problems ultimately need systemic solutions.

စနစ်ကျတဲ့ ပြဿနာတွေက နောက်ဆုံးမှာ စနစ်ကျတဲ့ ဖြေရှင်းနည်းတွေ လိုအပ်တယ်။

These technologies are our future,

ဒီနည်းပညာတွေက ကျွန်မတို့ရဲ့ အနာဂတ်ဖြစ်ပြီး

and we need to make sure that future is healthy and safe for us.

အနာဂတ်က ကျွန်ုပ်တို့အတွက် ကျန်းမာပြီး လုံခြုံမှုရှိတာ သေချာစေဖို့လိုတယ်။

In the end, for me, when I took a break from social media,

နောက်ဆုံးမှာတော့ လူမှုမီဒီယာကနေ အနားယူလိုက်တဲ့အခါ၊

it helped me to really reflect on why I do this,

ဒါက ဘာကြောင့် ဒါကို လုပ်ရတာလဲ၊ ရွယ်တူချင်းတွေကို ပညာပေးဖို့၊ ပါဝင်လာဖို့

why I use online tools to educate and engage my peers.

ဘာကြောင့် အွန်လိုင်းကိရိယာတွေကို သုံးရတာလဲ ဆိုတာ ဆင်ခြင်ဖို့ ကျွန်မကို ကူညီပေးခဲ့တယ်။

And I realized my motivation used to be extrinsic,

ကျွန်မရဲ့လှုံ့ဆော်မှုက ပင်ကို မဟုတ်ခဲ့ဖူးတာ၊

wanting people to be helped and be inspired.

လူတွေက အကူအညီပေးပြီး လှုံ့ဆော်မှု လိုနေတာကို သိလိုက်ရတယ်။

I hadn't really meant to, but by posting content for other people,

ကျွန်မ တကယ် မရည်ရွယ်ခဲ့ပေမဲ့ တခြားသူတွေ အတွက် အကြောင်းအရာတွေ တင်ရင်း၊

I was depending my sense of impact and even self-worth

ကျွန်မနဲ့ပတ်သက်ပြီး တခြားသူတွေ ထင်တာ၊ ပြောတွေအတွက် ကျွန်မရဲ့ သက်ရောက်မှု

to what other people thought or said about me.

သဘောနဲ့ ကိုယ့်ကိုယ်ကို တန်ဖိုးထားတာကိုတောင် မှီခိုနေတာပါ။

But now I've realized my motivation is and should always be intrinsic,

ဒါပေမဲ့ အခု ကျွန်မလှုံ့ဆော်မှုက ကျွန်မကို စိတ်ကျေနပ်မှုနဲ့ ရည်ရွယ်ချက် ပေးတဲ့အတွက်

wanting to try my best in sharing what I've learned

ကျွန်မ သင်ယူခဲ့တာတွေကို ဝေမျှရာမှာ အတတ်နိုင်ဆုံး ကြိုးစားချင်တဲ့

because it gives me fulfillment and purpose.

အမြဲတမ်း ပင်ကိုမူလ ဖြစ်သင့်တာကို သဘောပေါက်လာပါပြီ။

There is a difference.

ခြားနားချက်တစ်ခု ရှိပါတယ်။

Extrinsic motivations depend on results that are out of our control

ပင်ကိုမဟုတ်တဲ့ လှုံ့ဆော်မှုတွေက ကျွန်မတို့ ထိန်းချုပ်မရတဲ့ ရလဒ်တွေအပေါ် မူတည်နေပေမဲ့

while intrinsic motivations depend on things we could do

ပင်ကိုဖြစ်တဲ့ လှုံ့ဆော်မှုတွေက ကျွန်မတို့ ထိန်းချုပ်မှုအောက်က ကျွန်ုမတို့

that are under our control.

လုပ်နိုင်တာတွေအပေါ် မူတည်နေပါတယ်။

We will be less likely to take external feedback to heart

ပင်ကို လှုံ့ဆော်မှုများကြောင့် အရာတွေကို အွန်လိုင်းမှာ လုပ်မယ်ဆိုရင်၊

if we do things online out of intrinsic motivations.

ပြင်ပ တုံ့ပြန်မှုတွေ နှလုံးသွင်းဖို့ ဖြစ်နိုင်ခြေပိုနည်းမှာပါ။

What we do online and offline,

အွန်လိုင်းနဲ့ အော့ဖ်လိုင်းမှာ လုပ်တာက၊

we should do simply because we believe it is the right thing to do.

မှန်ကန်တယ်လို့ ကျွန်မတို့ ယုံကြည်တဲ့အတွက် ကျွန်မတို့ လုပ်ကို လုပ်သင့်တာပါ။

So I have a question for you.

ဒီတော့ သင်တို့အတွက် မေးခွန်းတစ်ခု ရှိတယ်။

What’s your personal mission for being on social media,

လူမှုမီဒီယာမှာ ရှိနေတာအတွက် သင့်ကိုယ်ပိုင်တာဝန်က ဘာလဲ၊

and what will you do to fight for it?

ဒါအတွက် တိုက်ပွဲဝင်ဖို့ ဘာလုပ်မလဲ။

I would love to see more young people becoming catalysts of change

လူမှုမီဒီယာရဲ့ စွမ်းအားကို အသုံးချရင်း ပြောင်းလဲမှု ဓာတ်ကူပစ္စည်းဖြစ်လာတဲ့

by harnessing the power of social media --

လူငယ်တွေ ပိုများလာတာကို မြင်ချင်ပါတယ်။

and do so not by sacrificing our mental health

ဒီလိုလုပ်တာက ကျွန်မတို့ရဲ့ စိတ် ကျန်းမာရေးကို စတေးတာမဟုတ်ဘဲ

but by being equipped with self-sustaining tools

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ထောက်ပံ့ပေးတဲ့ ကိရိယာတွေနဲ့ တပ်ဆင်ထားရင်း

and engaging on platforms that are nurturing and strengthening

တစ်ဦးချင်းစီနဲ့ ကျွန်မတို့ ကမ္ဘာအတွက် ပျိုးထောင်ပေးပြီး ခိုင်ခံ့စေတဲ့

for individuals and our world.

ပလက်ဖောင်းတွေမှာ ပါဝင်နေတာပါ။

I may not be going to Canada, but I am going to the future.

ကျွန်မ ကနေဒါကို မသွားလောက်ပေမဲ့၊ အနာဂတ်ကိုတော့ သွားမှာပါ။

No matter what.

ဘာပဲဖြစ်ပါစေ။

Technology is my generation's tool to fight for the future we want to see.

နည်းပညာက ကျွန်မတို့မြင်ချင်တဲ့ အနာဂတ်အတွက် တိုက်ပွဲဝင်ဖို့ ကျွန်မမျိုးဆက်ရဲ့လက်နက်ပါ။

It should help us, not hurt us.

ဒါက ကျွန်မတို့ကို မထိခိုက်စေဖို့ ကူညီပေးသင့်တယ်။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။