How to Design a School for the Future | Punya Mishra | TED

Translator: Kaung Htet Thaw Reviewer: Sanntint Tint

This is a story about failure, my failure.

အခုပြောမှာက ကျွန်တော့်ကျရှုံးမှုအကြောင်းပါ။

And though the story has some kind of a happy ending,

ဇာတ်လမ်းက ဇာတ်သိမ်းလှသွားသလို ရှိပေမဲ့၊ ကျရှုံးမှုက

it's not your typical story where failure is a stepping stone to success.

အောင်မြင်မှုဆီသွားဖို့ လှေကားထစ်ပါဆိုတဲ့ ကြားနေကျဇာတ်လမ်းမျိုးတော့ မဟုတ်ပါဘူး။

It almost feels like failure is celebrated a lot these days.

ဒီနေ့ခေတ်မှာ ကျရှုံးမှုကို ဂုဏ်ယူနေကြသလိုတောင် ဖြစ်နေပါပြီ။

For instance, you hear slogans like "Fail forward, fail better, fail faster."

ဥပမာ "ဆက်သွားဖို့၊ ပိုကောင်းဖို့၊ မြန်မြန် အောင်မြင်ဖို့ ကျရှုံး"လို ဆောင်ပုဒ်တွေ

And to be honest, these slogans drive me crazy.

ရှိပါတယ်။ ရှင်းရှင်းပြောရရင် ဒါတွေက စိတ်တိုစရာပါ။

I mean, who wants to fail?

ဘယ်သူက ကျရှုံးချင်မှာလဲ။

Failure is not fun.

ကျရှုံးတာက ပျော်စရာမကောင်းပါဘူး။

And I would know because, you know, I'm sort of a poster child for failure.

ဒါကဘာလို့သိလဲဆိုရင် ကျွန်တော်က ကျရှုံးတဲ့နေရာမှာ ဆရာကြီးမလို့ပါ။

In fact, when one of my friends was writing a book about the topic,

ပြောရရင် သူငယ်ချင်းတစ်ယောက်က ဒီအကြောင်း စာတစ်အုပ်ရေးနေတုန်းက

he reached out to me to write a chapter for his book.

ကျွန်တော့်ကို အခန်းတစ်ခန်းရေးပေးဖို့ ပြောခဲ့တယ်။

But I'm also an educational designer,

ကျွန်တော်က ပညာရေးဒီဇိုင်နာလည်းဖြစ်တော့

so I see failure in terms of systems and values.

ကျရှုံးမှုကို ယုံကြည်တန်ဖိုးထားမှုတွေ ရှုထောင့်ကနေ ကြည့်ပါတယ်။

That failure is often a misalignment of values or bad design.

ကျရှုံးမှုက တန်ဖိုးတွေနဲ့ မကိုက်တာ၊တစ်နည်း မကောင်းတဲ့ဒီဇိုင်းကြောင့် ဖြစ်ပါတယ်။

But I'm getting ahead of myself.

ကျွန်တော် စိတ်စောသွားတယ်။

Let me take you back to this point of my failure.

ကျွန်တော့်ရဲ့ ကျရှုံးမှုအကြောင်း ပြန်ပြောပါရစေ။

So I want to take you back to my undergraduate days,

ဘွဲ့ကြိုကျောင်းသားဘဝ၊ အင်ဂျင်နီယာပထမနှစ်တုန်းကပါ။

my freshman year in engineering.

I'm sitting in a physics class.

ရူပဗေဒအတန်းထဲမှာပါ။

I'm looking forward to learning.

သင်ယူချင်နေတာပေါ့။

And in my notes I'm writing little limericks and poems

မှတ်စုထဲမှာ ကွမ်တမ်အခြေအနေတွေအကြောင်း ဟာသကဗျာတိုလေးတွေ

about quantum states.

ရေးနေပါတယ်။

That tells you something about who I was when I was that age.

ဒါကိုကြည့်ပြီး ကျွန်တော့်ရဲ့ အဲဒီအချိန်​က ပုံစံကို မှန်းနိုင်ကြမှာပါ။

I loved physics and math,

ရူပဗေဒနဲ့ သင်္ချာကြိုက်သလို

but I also loved art and literature and poetry and film.

အနုပညာ၊ စာပေ၊ ကဗျာနဲ့ ရုပ်ရှင်ကိုလည်း သဘောကျခဲ့ပါတယ်။

And I was excited and engaged to be in this engineering school.

အင်ဂျင်နီယာကျောင်းမှာ စတက်ရတာ စိတ်လှုပ်ရှားခဲ့ရပါတယ်။

Sadly, that was not the case.

ဒါပေမဲ့ အထင်အတိုင်း ဖြစ်မလာပါဘူး။

Sadly, those next four years,

နောက် လေးနှစ်ဟာ

were possibly the worst four years of my life.

ဘဝမှာ အဆိုးဆုံးကာလလို့တောင် ပြောရမလားပါပဲ။

Creativity and imagination was not encouraged.

တီထွင်ဉာဏ်၊ စိတ်ကူးဉာဏ်ကို အားမပေးပါဘူး။

All we had was lectures upon lectures and tests and tests and tests.

ပို့ချချက်တွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု နားထောင်ရတယ်၊ စာမေးပွဲတွေ တစ်ခုပြီးတစ်ခု ဖြေရပါတယ်။

There was no scope for understanding.

နားလည်အောင်လုပ်ဖို့ အခွင့်မသာပါဘူး။

There was no space for having fun with the ideas.

အကြံဉာဏ်တွေ ထုတ်လို့လည်း မရခဲ့ပါဘူး။

And these poems I was writing, they were, I'm sure, not great poetry,

ကျွန်တော်ရေးခဲ့တဲ့ ကဗျာတွေက... ဒါတွေက ပေမီဒေါက်မီကဗျာတွေ မဟုတ်ပါဘူး၊

but they were meaningful to me.

ဒါပေမဲ့ ကျွန်တော့်အတွက်တော့ အဓိပ္ပါယ်ရှိပါတယ်။

They were a way for me to explore and play with ideas,

ဒီကဗျာတွေက စိတ်ကူးတွေ ဖြန့်ကြက်ဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခုပါ။

something that was squelched very early on.

ဒါပေမဲ့ ဒီဝါသနာလေးက ​ မကြာခင်မှာပဲ ဖျက်ဆီးခံလိုက်ရပါတယ်။

And so this went on for four years, and I finally graduated.

ဒီလိုနဲ့ပဲ လေးနှစ်ကြာပြီးတဲ့အခါ ဘွဲ့ရသွားပါတယ်။

But I never genuinely became an engineer.

ဒါပေမဲ့ အင်ဂျင်နီယာတစ်ယောက် ဖြစ်မလာပါဘူး။

I felt I was worthless, that I had failed.

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် တန်ဖိုးမရှိတဲ့ အရှုံးသမား ထင်ခဲ့တယ်။

And what was sad was it was not a one-shot failure.

ဝမ်းနည်းတာက ဒါက တစ်ခေါက်တည်းကျရှုံးမှု မဟုတ်တာပါ။

It was every day, every month,

လေးနှစ်လုံးလုံး နေ့တိုင်း၊ လတိုင်း၊

semester after semester for four long years.

စာသင်နှစ်တိုင်း ကျရှုံးခဲ့တာပါ။

And at this point, I saw a poster for a program in visual communications,

အဲဒီအချိန်မှာ အမြင်အာရုံသုံးဆက်သွယ်ရေး ပရိုဂရမ်တစ်ခုရဲ့ ကြော်ငြာစာကို တွေ့တော့

and on a whim I decided to apply.

ဘာလို့မှန်းမသိ လျှောက်ဖို့လုပ်လိုက်ပါတယ်။

Clearly, I was not going to be an engineer or a scientist,

အင်ဂျင်နီယာတို့ သိပ္ပံပညာရှင်တို့ ဖြစ်မလာမှာတော့ သိပါတယ်။

so maybe, maybe I could make educational film

ဒါပေမဲ့ ပညာရေးရုပ်ရှင်တွေတော့ ရိုက်နိုင်မှာပါလို့ ယုံခဲ့ပါတယ်။

because I had grown up inspired by people like Carl Sagan and Jacob Bronowski.

ကားလ်ဆေဂန်၊ ဂျေကော့ဘရိုနောင်းစကီးတို့ကို အားကျပြီး ကြီးလာသူမလို့ပါ။

Long story short, I got into the program, and almost overnight my life changed.

တိုတိုပြောရရင် ဒီပရိုဂရမ်မှာ ပါခွင့်ရပြီး ညတွင်းချင်းလိုပဲ ဘဝက ပြောင်းလဲသွားပါတယ်။

The system and structure and culture of the institution were very different.

ဒီအဖွဲ့အစည်းရဲ့ ယဉ်ကျေးမှု၊ ဖွဲ့စည်းပုံ၊ စနစ်တွေက ကျောင်းနဲ့ လုံးဝကွာခြားပါတယ်။

Creativity was encouraged.

တီထွင်ဖန်တီးမှုကို အားပေးပါတယ်။

Flexibility and playing with ideas was supported.

ပြောင်းလွယ်ပြင်လွယ်ရှိပြီး အကြံဉာဏ်တွေထုတ်လို့ရပါတယ်။

So even these things that I --

ဒီလိုနဲ့ ကျွန်တော်

these haphazard things that I had been interested in,

ဟိုစပ်စပ်သည်စပ်စပ် စိတ်ဝင်စားခဲ့တဲ့ အနုပညာ၊ သိပ္ပံ၊

dabbling with art and science and poetry,

ကဗျာတို့ဟာ ရုတ်တရက်ကြီး

somehow were meaningful all of a sudden.

အသုံးဝင်လာကြပါတယ်။

And it was also there that I was introduced to the idea of design,

ဒီကာလမှာပဲ ဒီဇိုင်းသဘောတရားကိုလည်း စသိခဲ့ပါတယ်။

something I didn't know much about, but I felt very much at home in.

ဒီအကြောင်း ကျွန်တော်သိပ်မသိပေမယ့် တအားအဆင်ပြေခဲ့ပါတယ်။

For four years in engineering,

အင်ဂျင်နီယာပညာ လေးနှစ်လုံး

I had never felt that I had become an engineer.

ကိုယ့်ကိုယ့်ကိုယ် အင်ဂျင်နီယာပါလို့

I had never felt like I belonged.

တစ်ခါမှ မခံစားခဲ့ရပါဘူး။

But somehow this design seemed to give me a purpose and meaning.

ဒါ​ပေမဲ့ ဒီဇိုင်းပညာကတော့ ကျွန်တော့်ကို ရည်ရွယ်ချက်နဲ့ အဓိပ္ပာယ်ပေးလိုက်သလိုပါပဲ။

And what was amazing was how quick that change was.

သိပ်အံ့ဩစရာကောင်းတာကတော့ ဒီအပြောင်းအလဲက သိပ်မြန်တာပါပဲ။

You know, in May of that year,

အဲဒီနှစ် မေလမှာပဲ

I was feeling worthless, as if I was a failure.

ကိုယ့်ကိုယ့်ကိုယ် အရှုံးသမားလို့ ထင်နေခဲ့တာ၊

And by September of that same year, I had found a purpose.

စက်တင်ဘာကျတော့ ရည်ရွယ်ချက်တစ်ခု၊ အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခု၊

I had found a community.

အလုပ်လုပ်ဖို့ နယ်ပယ်တစ်ခု

I had found a field that I could live within.

ရှာတွေ့သွားပါပြီ။

So even today, I call myself an educational designer.

ဒီနေ့ထိလည်း ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ့် ပညာရေးဒီဇိုင်နာလို့ ခေါ်နေဆဲပါ။

And what that made me realize

နောက်ပြီး အောင်မြင်မှု၊ ကျရှုံးမှုဟာ

is that my success or failure depended on a variety of systems and values

မမြင်နိုင်တဲ့ စနစ်တွေ၊ တန်ဖိုးတွေအပေါ် မူတည်နေတယ်ဆိုတာ

that were often hidden from me.

ဒီအတွေ့အကြုံကနေ သဘောပေါက်သွားပါတယ်။

And this lens of design then allowed me at look at the world

ဒီကနေတစ်ဆင့် ကမ္ဘာကို လူတွေဖန်တီးထားတဲ့အရာတစ်ခုအဖြစ်

as something that had been made up.

မြင်နိုင်လာပါတယ်။

And that made me question what are the other things that we have made up.

လူတွေ ဖန်တီးထားတာ ဘာတွေရှိဦးမလဲလို့ မေးခွန်းထုတ်မိပါတယ်။

Well, one of the biggest things we have made up is this idea of school.

အရေးအကြီးဆုံးတစ်ခုကတော့ ကျောင်းပါ။

There is nothing natural about schools and universities.

ကျောင်းတွေ၊ တက္ကသိုလ်တွေဟာ သဘာဝအလျောက် ဖြစ်လာတာမဟုတ်ပါဘူး။

You know, there's nothing natural

ကျောင်းသားတွေ ကျောင်းတက်ချိန်၊

about credit hours and multiple choice exams and so on.

အဖြေမှန်ရွေးစာမေးပွဲတွေဟာလည်း သဘာဝအလျောက် ဖြစ်လာတာမဟုတ်ပါဘူး။

But underlying them are certain key values

ဒါပေမဲ့ ဒီသဘောတရားတွေနောက်ကွယ်မှာ ဘာက လေ့လာထိုက်တယ်၊

about what is worth learning and what is not.

ဘာက မလေ့လာထိုက်ဘူးဆိုတဲ့ တန်ဖိုးတွေ ရှိနေပါတယ်။

So this has led me to the work that I do today.

ဒီကနေ ကျွန်တော် ဒီနေ့လုပ်နေတဲ့အလုပ် ဖြစ်လာပါတယ်။

To design learner-centered, just and equitable systems

ဒါကတော့ ဘယ်လိုပုံစံသင်ယူသင့်တယ်ဆိုပြီး လူတွေဖန်တီးထားတဲ့ အခြေခံယူဆချက်တွေကို

that question these assumptions that we have made

မေးခွန်းထုတ်တဲ့၊ သင်ယူသူကိုဗဟိုပြုပြီး

about how learning should and can happen.

မျှတရှိတဲ့စနစ်​တွေ ဒီဇိုင်းထုတ်ဖို့ပါ။

Now, how does that work?

ဒါက ဘယ်လိုအလုပ်လုပ်သလဲ။

So let me give you a story.

ဇာတ်လမ်းတစ်ပုဒ်ပြောပြပါမယ်။

A few years back,

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်အနည်းငယ်က

a local school district reached out to us

ဒေသကျောင်းအုပ်ချုပ်ရေးဒေသတစ်ခုက အနာဂတ်အတွက်

to help them design a school for the future.

ကျောင်းတစ်ကျောင်းဒီဇိုင်းထုတ်ပေးဖို့ ဆက်သွယ်လာပါတယ်။

Now that's a tall order. What does that even mean?

ဒါက ခက်ခဲတဲ့တောင်းဆိုချက်ပါ။ ဘာမှန်းတောင် မသိပါဘူး။

How did we go about doing it?

ဒါကို ဘယ်လိုလုပ်ကြမလဲ။

Well, first we created a design team:

ပထမဆုံး ဆရာတွေ၊ အုပ်ချုပ်သူတွေ၊

an eclectic collection of teachers, administrators,

မိဘတွေ၊ ရပ်ရွာဒေသခံတွေ အကုန်ပါတဲ့

parents, members of the community.

ဒီဇိုင်းအသင်းဖွဲ့လိုက်ပါတယ်။

And then we set out to listen.

အဲဒီနောက် စပြီး အမြင်တွေနားထောင်ပါတယ်။

So we talked to the chambers of commerce.

ကုန်သည်အသင်းတွေနဲ့ စကားပြောကြည့်တယ်။

We created focus groups. We talked to parent groups.

အမြင်ဖလှယ်ဖို့ အဖွဲ့တွေ ဖွဲ့တယ်။ မိဘအသင်းတွေနဲ့ ဆွေးနွေးတယ်။

And most importantly, all through this,

အရေးကြီးဆုံးကတော့

we kept asking ourselves: Who is at the table, and who is not?

ဒီတစ်လျှောက်လုံး စားပွဲဝိုင်းမှာ ဘယ်သူတွေ ပါတယ်၊ ဘယ်သူတွေ မပါဘူးလဲနဲ့

And how could we bring those who were not into the conversation?

မပါသေးသူတွေကို ဘယ်လိုပါဝင်လာအောင် လုပ်နိုင်မလဲဆိုတာ စဉ်းစားနေခဲ့ကြတာပါ။

For instance, one group that we never talk to

ဥပမာ ကျွန်တော်တို့ စကားမပြောဖြစ်တဲ့အုပ်စုက

or very rarely talk to are children,

ကလေးတွေပါ။

which is very strange given that they are the ones

ဒါက သိပ်ထူးဆန်းတာပဲ၊ သူတို့က အဲဒီကျောင်းတွေမှာ

who are going to actually be in these schools.

နေကြမယ့်သူတွေလေ။

So we talked to kids, lots of them.

ဒါကြောင့် ကလေးတွေအများကြီးနဲ့ စကားပြောခဲ့တယ်။​

We in fact followed them for a day.

သူတို့နဲ့အတူ တစ်ရက်လောက်တောင် လိုက်နေကြည့်တယ်။

You know, sitting in their classes, listening to lectures, doing worksheets,

အတန်းထဲမှာ အတူလိုက်ထိုင်ပြီး စာသင်တာ နားထောင်တယ်၊ လေ့ကျင့်ခန်းတွေလုပ်ကြတယ်။

eating cafeteria food and really enjoying the joy of recess.

ကန်တင်းမှာ အတူတူစားပြီး ကျောင်းလွှတ်ချိန်မှာ ပျော်မြူးကြတယ်။

And while we were doing this and listening,

ဒါတွေလုပ်နေတုန်းမှာ

we kept asking ourselves questions.

ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် ဆက်တိုက်ပြန်မေးခဲ့ကြပါတယ်။

What were we seeing? What does this mean?

ငါတို့ ဘာကိုတွေ့နေရသလဲ။ ဒါက ဘာကိုဆိုလိုသလဲ။

And we began to question assumptions.

အ​ခြေခံယူဆချက်တွေကို မေးခွန်းထုတ်ကြပါတယ်။

Like why are things a certain way?

ဘာလို့ ဒါတွေက ဒီလိုဖြစ်ရတာလဲ။

How might we create a school that actually connects with the community?

ရပ်ရွာအသိုင်းအဝိုင်းနဲ့ ဆက်စပ်မှုရှိတဲ့ ကျောင်းမျိုး ဘယ်လိုဖန်တီးနိုင်မလဲ။

How might we think of technology in ways that allow for expression and creativity?

ထုတ်ဖော်ပြောဆို၊ တီထွင်ဖန်တီးနိုင်ခွင့် ပေးတဲ့ နည်းပညာမျိုးဘယ်လိုထုတ်လုပ်နိုင်မလဲ။

How might we create a school

ကျောင်းသားတွေကိုယ်တိုင်

which is driven by the impulses of the learner?

လိုလိုလားလားသင်ယူကြတဲ့ ကျောင်းမျိုး ဘယ်လိုတည်ဆောက်နိုင်မလဲ။

How might we create a school

စာသင်ခန်းတစ်ခုလုံးကို ဆရာတစ်ယောက်တည်းက

where we break the "one teacher, one classroom" model?

တာဝန်ယူရတာမဟုတ်တဲ့ ကျောင်းမျိုး ဘယ်လိုဖန်တီးကြမလဲ။

And in these conversations we developed a set of design principles,

ဆွေးနွေးမှုတွေကတစ်ဆင့် ဒီဇိုင်းရေးဆွဲရေး အခြေခံမူတွေကို ချမှတ်ခဲ့ပါတယ်။

a set of values that would guide our discussions and our design.

ဒီမူတွေက ဆွေးနွေးမှုတွေနဲ့ ဒီဇိုင်းကို လမ်းပြပေးမယ့် တန်ဖိုးတွေပါ။

These were things that as a community, we believed in.

အသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုအနေနဲ့ ယုံကြည်ကြတဲ့အရာတွေပါ။

And it was at this point in time where things seemed to go a little slow,

အဲဒီနောက် နောက်ထပ်လုပ်ဖို့ရွေးချယ်စရာတွေ အများကြီးရှိခဲ့ပါတယ်။

where we had so many possibilities, but yet they seemed like very few.

ဒါပေမဲ့ သိပ်မရှိသလို ထင်ရပါတယ်။

And we wondered what the next step forward would be.

နောက်ထပ်အဆင့်အနေနဲ့ ဘာလုပ်ရမလဲလို့ တွေးကြပါတယ်။

And there were all kinds of the usual hassles of internet failures

ပုံမှန်ဖြစ်နေကျ အင်တာနက်ပြတ်တာလို၊ အချိန်ညှိရတာ ခက်တာလို

and scheduling problems.

ပြဿနာတွေလည်း ရှိပါတယ်။

But then chance happened.

ဒါပေမဲ့ ဖြစ်ချင်တော့

We learned about this building,

ကျွန်တော်တို့ စမ်းသပ်ဖို့

which was somewhat unused in the school district

သုံးနိုင်မယ့် သိပ်မသုံးတဲ့ အဆောက်အအုံတစ်ခု

that they said we could play with,

ရှိတာကို သိလိုက်ရပါတယ်။

and suddenly the whole design team was energized.

အဖွဲ့တစ်ခုလုံး အားတက်သွားကြတာပေါ့။

And if there's a lesson here, it is that you need to be prepared.

ဒီနေ့မှာ သင်ခန်းစာယူဖို့က ပြင်ဆင်ထားဖို့လိုတယ်ဆိုတာပါ။

And if an opportunity comes your way,

အခွင့်အရေးပေါ်လာပြီဆိုတာနဲ့

you grab it with both hands and don't let go.

အမိအရ ဆုပ်ကိုင်ထားဖို့လိုပါတယ်။

And that's exactly what we did.

ကျွန်တော်တို့ အဲဒီလိုလုပ်ခဲ့ပါတယ်။

All the work we had done

အမြင်ဖလှယ်တဲ့အဖွဲ့တွေ၊

with the focus groups and the design principles and so on

ဒီဇိုင်းအ​ခြေခံမူတွေ စသဖြင့် လုပ်ပြီးသမျှ အလုပ်တွေဟာ

came together in this school

ဒီကျောင်းလေးမှာ အကောင်အထည်ပေါ်လာပါတော့တယ်။

and over two years of work later,

နှစ်နှစ်အကြာမှာတော့

this school exists today.

ဒီနေ့ရှိနေတဲ့ကျောင်းလေး ဖြစ်လာပါပြီ။

It is a school that reflects the values of the community.

ဒီကျောင်းလေးက ရပ်ရွာရဲ့တန်ဖိုးထားမှုတွေကို ရောင်ပြန်ဟပ်ပါတယ်။

It's a school that's very different from the ones that you see around you.

သင်တို့မြင်တွေ့နေကျ ကျောင်းတွေနဲ့ လုံးဝကွာခြားပါတယ်။

We had to break down, both literally and figuratively,

ကလေးပေါင်း ၁၀၀ ကျော် အတူတကွသင်ယူ လုပ်ကိုင်ကြတဲ့ နေရာလေးဖန်တီးနိုင်ဖို့

a whole bunch of walls to create this space

နံရံတွေ အများကြီးကို ဖြိုချခဲ့ရပါတယ်။

where 100-plus kids would learn and work together.

ဒါက တင်စားပြောတာဟုတ်သလို၊ လက်တွေ့လည်း ဟုတ်ပါတယ်။

It is a space where they're surrounded by an array of responsible adults

ဒီနေရာလေးမှာ လိုအပ်ချက်တွေကို ဖြည့်ဆည်းပေးဖို့ အဖွဲ့ကြီးငယ်တွေနဲ့

who work in teams, working in small groups and large,

အလုပ်လုပ်နေကြတဲ့ လူကြီးတွေက

to meet the needs of these learners.

ကလေးတွေနားမှာ အသင့်ရှိနေပါတယ်။

It is a school which is open to the community,

ဒီကျောင်းလေးကို ရပ်ရွာအသိုင်းအဝိုင်းတစ်ခုလုံး

both in its demographics,

လာလို့ရပါတယ်။

as well as allowing parents and community members

မိဘတွေ၊ ဒေသခံတွေဟာလည်း လိုအပ်သလို

to go in and out as and when needed.

ဝင်ထွက်သွားလာနိုင်ပါတယ်။

This is truly a special place.

သိပ်ကို ထူးခြားတဲ့နေရာပါပဲ။

And that doesn’t mean that we have figured everything out.

ဒါက ကျွန်တော်တို့ အကုန်လုံးနားလည်သွားပြီ လို့ ဆိုလိုတာတော့ မဟုတ်ပါဘူး။

But I’m proud to say that that school is expanded.

ဒါပေမဲ့ ဒီကျောင်းလေးကြီးထွားလာတာကို ဂုဏ်ယူစွာပြောချင်ပါတယ်။

It went in the next year to another studio space,

နောက်တစ်နှစ်မှာ နောက်နေရာတစ်ခုကို ချဲ့ထွင်နိုင်ခဲ့ပါတယ်။

and then now it goes all the way from K through eight.

အခုဆိုရင် သူငယ်တန်းကနေ ၈ တန်းအထိ သင်ပေးနိုင်ပါပြီ။

And for my team, this is truly one of our greatest successes.

ကျွန်တော်တို့အဖွဲ့အတွက်ကတော့ ဒါက အကြီးမားဆုံး အောင်မြင်မှုတစ်ခုပါပဲ။

To circle back to the beginning.

စပြောခဲ့တာကို ပြန်ကောက်ရရင်၊

You know, one could argue that it was that failure that led to this success,

ဒီအောင်မြင်မှုဟာ ကျရှုံးမှုကြောင့် ဖြစ်လာတာလို့ ဆိုကောင်းဆိုနိုင်ပါတယ်။

but I think that would be missing the point.

ဒါပေမဲ့ ဒါက လွဲနေတယ်လို့ ကျွန်တော်ထင်တယ်။

It would be missing the point

ဘာလို့လဲဆိုတော့

because it ignores the pain and hurt that failure causes.

ကျရှုံးလို့ဖြစ်ရတဲ့နာကျင်ထိခိုက်မှုတွေကို ထည့်မတွက်လို့ပါ။

It ignores the agony that I went through for four long years.

လေးနှစ်လုံး ကျွန်တော်ခံစားခဲ့ရတဲ့ ဒုက္ခကို ထည့်မတွက်လို့ပါ။

At that point, when I graduated from my undergraduate degree,

အဲဒီအချိန် ဘွဲ့ရပြီးတဲ့အခါ

I felt I had failed, I did not blame the system.

ကိုယ်ကျရှုံးသွားတယ်လို့ ထင်ခဲ့တယ်။ စနစ်ကို အပြစ်မတင်ခဲ့ဘူး။

But now, when I look at it,

ဒါပေမဲ့ အခုပြန်ကြည့်တော့

I realize maybe it was a system that had failed me.

ကိုယ်ကျရှုံးရတာဟာ စနစ်ကြောင့်ဖြစ်နိုင်တာ သဘောပေါက်သွားတယ်။

A system that fails a lot of our children.

ကလေးများစွာကို ကျရှုံးစေတဲ့ စနစ်ကြီးပေါ့။

Focusing on the individual prevents us from looking deeper.

တစ်ဦးတစ်ယောက်တည်းကိုပဲ ကြည့်ရင် နက်နက်ရှိုင်းရှိုင်းမမြင်နိုင်ပါဘူး။

It prevents us from questioning the systems that led to the failure.

ကျရှုံးမှုတွေဖြစ်စေတဲ့ စနစ်ကို မေးခွန်းမထုတ်နိုင်ပါဘူး။

It prevents us from questioning the values that underlie these systems.

ဒီစနစ်တွေနောက်ကွယ်က တန်ဖိုးတွေကို မေးခွန်းမထုတ်နိုင်ပါဘူး။

We can and must do better.

ကျွန်တော်တို့ ပိုကောင်းအောင်လုပ်နိုင်တယ်၊ လုပ်ရမယ်။

I think our children deserve better.

ကလေးတွေ ပိုကောင်းတာနဲ့ထိုက်တန်ပါတယ်။

That 18-year-old me writing poetry in physics class deserved better.

ရူပဗေဒအတန်းမှာ ကဗျာရေးခဲ့တဲ့ ၁၈ နှစ်သား ကျွန်တော်လည်း ပိုကောင်းတာနဲ့ထိုက်တန်ပါတယ်။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။