How to Design a School for the Future | Punya Mishra | TED

Çeviri: Eray KESAT Gözden geçirme: esra kurul

This is a story about failure, my failure.

Bu bir başarısızlık öyküsü, benim başarısızlığım.

And though the story has some kind of a happy ending,

Hikayenin bir bakıma mutlu sona ermesine rağmen

it's not your typical story where failure is a stepping stone to success.

başarısızlığın başarıya giden yoldaki bir basamak olduğu tipik öykülerden değil.

It almost feels like failure is celebrated a lot these days.

Bugünlerde başarısızlık adeta kutlanıyor gibi.

For instance, you hear slogans like "Fail forward, fail better, fail faster."

″Başarısız ol, iyice başarısız ol, hızlıca başarısız ol.″ gibi sloganlar duyuyoruz.

And to be honest, these slogans drive me crazy.

Açıkçası, bu sloganlar beni delirtiyor.

I mean, who wants to fail?

Kim başarısız olmak ister ki?

Failure is not fun.

Başarısızlık eğlenceli değildir.

And I would know because, you know, I'm sort of a poster child for failure.

Olsa bilirdim çünkü anlarsınız ya, başarısızlığın afiş yüzü çocuğu gibiyim.

In fact, when one of my friends was writing a book about the topic,

Aslında, bir arkadaşım konu hakkında kitap yazarken

he reached out to me to write a chapter for his book.

bir bölümünü de ben yazayım diye beni aradı.

But I'm also an educational designer,

Ayrıca bir eğitim tasarımcısıyım,

so I see failure in terms of systems and values.

o yüzden başarısızlığı sistem ve değer yönünden ele alıyorum

That failure is often a misalignment of values or bad design.

Başarısızlık genellikle değerlerin ya da kötü tasarımın bir sapmasıdır.

But I'm getting ahead of myself.

Ama vakitsiz ötüyorum.

Let me take you back to this point of my failure.

Haydi sizi başarısızlığımın bu noktasına götüreyim.

So I want to take you back to my undergraduate days,

Sizi lisans günlerime götürmek istiyorum,

my freshman year in engineering.

mühendislikteki ilk seneme.

I'm sitting in a physics class.

Fizik sınıfında oturuyorum.

I'm looking forward to learning.

Öğrenmeye can atıyorum.

And in my notes I'm writing little limericks and poems

Not defterime de espriler ve şiirler yazıyorum

about quantum states.

kuantum durumu hakkında.

That tells you something about who I was when I was that age.

O yaştayken kim olduğum hakkında bu size ipucu vermiştir.

I loved physics and math,

Fizik-matematik seviyordum,

but I also loved art and literature and poetry and film.

ama ayrıca sanat ve edebiyatı, şiir ve filmi de seviyordum.

And I was excited and engaged to be in this engineering school.

Mühendislik okulunda olduğum için heyecanlı ve meşguldüm.

Sadly, that was not the case.

Maalesef, olay bu değildi.

Sadly, those next four years,

Maalesef, önümdeki dört sene,

were possibly the worst four years of my life.

muhtemelen hayatımın en kötü dört senesiydi.

Creativity and imagination was not encouraged.

Yaratıcılık ve hayal gücü teşvik edilmiyordu.

All we had was lectures upon lectures and tests and tests and tests.

Sadece ders üstüne ders ve test üstüne test yapıyorlardı.

There was no scope for understanding.

Anlamak için kapsam yoktu.

There was no space for having fun with the ideas.

Fikirlerle eğlenmeniz için yer yoktu.

And these poems I was writing, they were, I'm sure, not great poetry,

Yazdığım tüm şiirler, elbette harika şiir sanatı değildi

but they were meaningful to me.

ama benim için anlamlıydılar.

They were a way for me to explore and play with ideas,

Fikirleri keşfetmek ve onlarla oynamak için bir yoldu benim için,

something that was squelched very early on.

çok erkenden bastırılmış bir şeydi.

And so this went on for four years, and I finally graduated.

Bu dört yıl sürdü ve sonunda mezun oldum.

But I never genuinely became an engineer.

Ama hiç hakikaten bir mühendis olmadım.

I felt I was worthless, that I had failed.

Değersiz hissettim, başarısız olduğumu hissettim

And what was sad was it was not a one-shot failure.

Üzücü olansa bu tek seferlik bir başarısızlık değildi.

It was every day, every month,

Dört uzun yıl boyunca her gün, her ay,

semester after semester for four long years.

sömestr ardına sömestrdı.

And at this point, I saw a poster for a program in visual communications,

Bu noktada, görsel iletişimde bir program için bir poster gördüm

and on a whim I decided to apply.

ve bir hevesle hemen başvurmaya karar verdim

Clearly, I was not going to be an engineer or a scientist,

Açıkçası, bir mühendis veya bir bilim adamı olmayacaktım,

so maybe, maybe I could make educational film

yani belki, belki eğitsel film yapabilirdim

because I had grown up inspired by people like Carl Sagan and Jacob Bronowski.

çünkü Carl Sagan ve Jacob Bronowski gibi insanlardan ilham alarak büyümüştüm.

Long story short, I got into the program, and almost overnight my life changed.

Uzun lafın kısası, programa yazıldım, ve neredeyse tek gecede hayatım değişti.

The system and structure and culture of the institution were very different.

Enstitünün sistemi, yapısı ve kültürü çok farklıydı.

Creativity was encouraged.

Yaratıcılık teşvik ediliyordu.

Flexibility and playing with ideas was supported.

Esneklik ve fikirlerle oynama destekleniyordu.

So even these things that I --

Yani bu şeyler bile benim --

these haphazard things that I had been interested in,

öylesine ilgilendiğim bu şeyler,

dabbling with art and science and poetry,

sanatla, bilimle ve şiirle ilgilenmek,

somehow were meaningful all of a sudden.

nasıl olduysa bir anda değere binmişti.

And it was also there that I was introduced to the idea of design,

Tasarım fikriyle orada tanışmıştım,

something I didn't know much about, but I felt very much at home in.

hakkında pek bilgim olan bir şey değildi ama kendimi evde gibi hissetmiştim.

For four years in engineering,

Mühendislikte dört sene,

I had never felt that I had become an engineer.

hiç mühendis olduğumu hissetmedim.

I had never felt like I belonged.

Hiç kendimi ait hissetmedim.

But somehow this design seemed to give me a purpose and meaning.

Ama nasıl olduysa tasarım bana bir amaç ve anlam katmış gibiydi.

And what was amazing was how quick that change was.

İnanılmaz olan şey, değişimin ne kadar hızlı olduğuydu.

You know, in May of that year,

Hani, o senenin mayısında,

I was feeling worthless, as if I was a failure.

kendimi değersiz, başarısız olmuş hissediyordum.

And by September of that same year, I had found a purpose.

Aynı senenin eylülünde, bir amaç bulmuştum.

I had found a community.

Bir camia bulmuştum.

I had found a field that I could live within.

İçerisinde yaşayabileceğim bir saha bulmuştum.

So even today, I call myself an educational designer.

Bugün bile kendime eğitsel tasarımcı derim.

And what that made me realize

Bunun farkına varmamı sağladığı

is that my success or failure depended on a variety of systems and values

başarının veya başarısızlığın çeşitli sistem ve değerlere bağlı olduğu

that were often hidden from me.

çoğu zaman benden saklanan şeyler.

And this lens of design then allowed me at look at the world

Bu tasarım lensi, benim dünyaya

as something that had been made up.

uydurulmuş gibi bakmamı sağladı.

And that made me question what are the other things that we have made up.

Bu, başka neleri uydurduğumuzu sorgulattı.

Well, one of the biggest things we have made up is this idea of school.

Pek tabii, uydurduğumuz en büyük şeylerden biri okul fikri.

There is nothing natural about schools and universities.

Okullar ve üniversiteler hakkında doğal hiçbir şey yok

You know, there's nothing natural

Yani, doğal değil hiçbiri,

about credit hours and multiple choice exams and so on.

toplam kredi saatleri ve çoktan seçmeli sınavlar vs.

But underlying them are certain key values

Ama altlarında anahtar değerler yatıyor

about what is worth learning and what is not.

ne öğrenmeye değer ve değmez gibisinden.

So this has led me to the work that I do today.

Bu yüzden bu beni bugün yaptığım işe yönlendirdi.

To design learner-centered, just and equitable systems

Öğrenci merkezli yaptığımız varsayımları sorgulayan

that question these assumptions that we have made

öğrenmenin nasıl olacağını belirleyen

about how learning should and can happen.

adil sistemler tasarlamak.

Now, how does that work?

Şimdi, bu nasıl işliyor?

So let me give you a story.

Size bir hikaye anlatayım.

A few years back,

Bir kaç sene önce,

a local school district reached out to us

mahalledeki bir okul bize ulaştı,

to help them design a school for the future.

gelecek için okul tasarlamasına yardımcı olmamızı istedi.

Now that's a tall order. What does that even mean?

Bu yapılması olanaksız bir iş, Bu ne demek?

How did we go about doing it?

Bunu nasıl yaptık?

Well, first we created a design team:

Öncelik bir tasarım ekibi kurduk:

an eclectic collection of teachers, administrators,

seçme öğretmen ve yöneticilerden,

parents, members of the community.

ebeveynlerden, halktan oluşuyordu.

And then we set out to listen.

Sonra dinlemeye koyulduk.

So we talked to the chambers of commerce.

Sonra ticaret odasıyla konuştuk.

We created focus groups. We talked to parent groups.

Hedef grubu oluşturduk. Ebeveyn gruplarıyla konuştuk.

And most importantly, all through this,

En önemlisi tüm bunları yaparken

we kept asking ourselves: Who is at the table, and who is not?

kendimize sormaya devam ettik: Masada kim var, kim yok?

And how could we bring those who were not into the conversation?

Olmayanları nasıl bu konuşmaya dahil edebiliriz?

For instance, one group that we never talk to

Örneğin, hiç konuşmadığımız ya da nadiren

or very rarely talk to are children,

konuştuğumuz bir grup: çocuklar,

which is very strange given that they are the ones

enteresandır ki bu okullarda

who are going to actually be in these schools.

asıl olacak olanlar onlar.

So we talked to kids, lots of them.

Biz de çocuklarla konuştuk, çoğuyla.

We in fact followed them for a day.

Aslında onları bir günlüğüne takip ettik.

You know, sitting in their classes, listening to lectures, doing worksheets,

Sınıfta otururlarken, ders dinlerlerken, çalışma kağıtlarını yaparlarken,

eating cafeteria food and really enjoying the joy of recess.

kafeteryada yemek yerlerken ve teneffüsün tadını çıkarırlarken.

And while we were doing this and listening,

Ve bunu yaparken ve dinlerken,

we kept asking ourselves questions.

kendimize sorular sorduk.

What were we seeing? What does this mean?

Ne görüyorduk? Bu ne anlama geliyordu?

And we began to question assumptions.

Ve sanıları sorgulamaya başladık.

Like why are things a certain way?

Bazı şeyler neden olduğu gibi?

How might we create a school that actually connects with the community?

Toplulukla bağ kuran bir okul nasıl yaratabilirdik?

How might we think of technology in ways that allow for expression and creativity?

Teknolojiyi yaratıcılığı ifade edecek şekilde nasıl düşünebilirdik?

How might we create a school

Öğrencinin dürtüleriyle

which is driven by the impulses of the learner?

hareket eden bir okul nasıl yaratabilirdik?

How might we create a school

″Tek öğretmen, tek sınıf″

where we break the "one teacher, one classroom" model?

modelini bozan bir okul nasıl yaratabilirdik?

And in these conversations we developed a set of design principles,

Bu konuşmalarda bir set tasarım prensipleri geliştirdik,

a set of values that would guide our discussions and our design.

tartışmalarımıza ve tasarımımıza rehberlik eden bir set değer.

These were things that as a community, we believed in.

Bunlar halk olarak, inandığımız şeylerdi.

And it was at this point in time where things seemed to go a little slow,

Bu noktada işler biraz yavaşlamış gibiydi,

where we had so many possibilities, but yet they seemed like very few.

Çok fazla imkanımız vardı ama pek az gibi gözüküyordu.

And we wondered what the next step forward would be.

Biz de bir sonraki adımın ne olacağını merak ettik.

And there were all kinds of the usual hassles of internet failures

Her çeşit internet başarısızlıklarının klasik güçlükleri vardı

and scheduling problems.

ve programlama problemleri.

But then chance happened.

Ama sonra şans yüzümüze güldü.

We learned about this building,

Bina hakkında bir şey öğrendik,

which was somewhat unused in the school district

Okul civarında kullanılmamış bir şeydi

that they said we could play with,

bize bununla oynayabilirsiniz dediler

and suddenly the whole design team was energized.

ve bir anda tüm tasarım ekibi harekete geçmişti.

And if there's a lesson here, it is that you need to be prepared.

Bundan bir ders çıkarılacaksa hazırlıklı olmanız gerektiğidir.

And if an opportunity comes your way,

Fırsat size doğru gelirse

you grab it with both hands and don't let go.

İki elinizle kavrayın ve bırakmayın.

And that's exactly what we did.

Ve biz de bunu yaptık.

All the work we had done

Tüm yaptığımız işler,

with the focus groups and the design principles and so on

hedef gruplarıyla ve tasarım prensipleriyle vs.

came together in this school

bu okulda bir araya gelmişti

and over two years of work later,

ve yaklaşık iki senelik iş sonrası,

this school exists today.

bu okul bugün yürürlükte.

It is a school that reflects the values of the community.

Halkın değerlerini yansıtan bir okul.

It's a school that's very different from the ones that you see around you.

Çevrenizde gördüklerinizden farklı bir okul.

We had to break down, both literally and figuratively,

Duvarları yıkmamız gerekliydi, gerek sözlü gerek fiziksel olarak

a whole bunch of walls to create this space

100 ve daha fazla çocuk beraber

where 100-plus kids would learn and work together.

öğrensin ve beraber çalışsın diye yıktık.

It is a space where they're surrounded by an array of responsible adults

Sorumlu yetişkinler tarafından çevrelendikleri bir alan

who work in teams, working in small groups and large,

küçük ve büyük gruplar olmak üzere, ekip halinde bu öğrencilerin

to meet the needs of these learners.

ihtiyaçlarını karşılamak için çalışıyorlar.

It is a school which is open to the community,

Halka açık bir okul,

both in its demographics,

hem demografiklerinde,

as well as allowing parents and community members

hem de ebeveynler ve halktan insanların

to go in and out as and when needed.

ihtiyacı olduğunda girip çıkması için.

This is truly a special place.

Gerçekten özel bir yer.

And that doesn’t mean that we have figured everything out.

Bu her şeyi hallettiğimiz anlamına gelmiyor.

But I’m proud to say that that school is expanded.

Ama söylemekten gurur duyuyorum ki o okul büyüdü.

It went in the next year to another studio space,

Gelecek sene başka bir stüdyo alana gitti

and then now it goes all the way from K through eight.

ve şimdi K’den sekize gidiyor.

And for my team, this is truly one of our greatest successes.

Benim ekibime gelecek olursak, bu gerçekten en büyük başarılarımızdan biri.

To circle back to the beginning.

Başa geri dönecek olursak.

You know, one could argue that it was that failure that led to this success,

Hani, birisi başarıya gidenin o başarısızlık olduğunu söyleyebilir

but I think that would be missing the point.

ama önemli noktayı kaçırmış olur.

It would be missing the point

Önemli noktayı kaçırmak olur

because it ignores the pain and hurt that failure causes.

çünkü başarısızlığın neden olduğu acıyı yok saymış olur.

It ignores the agony that I went through for four long years.

Dört uzun yıl boyunca yaşadığım kederi yok sayıyor.

At that point, when I graduated from my undergraduate degree,

O noktada, lisans derecemle mezun olduğumda

I felt I had failed, I did not blame the system.

başarısız olduğumu düşündüm ve sistemi suçlamadım.

But now, when I look at it,

Ama şimdi tekrar bakınca

I realize maybe it was a system that had failed me.

beni başarısız eden belki bir sistemdir.

A system that fails a lot of our children.

Birçok çocuğumuzu başarısız eden bir sistem.

Focusing on the individual prevents us from looking deeper.

Bireye odaklanmak daha derine bakmamızı önler.

It prevents us from questioning the systems that led to the failure.

Başarısızlığa yönelten sistemleri sorgulamamızı önler.

It prevents us from questioning the values that underlie these systems.

Bu sistemlerin altında yatan değerleri sorgulamamızı önler.

We can and must do better.

Daha iyisini yapabiliriz ve yapmalıyız.

I think our children deserve better.

Çocuklarımız daha iyilerine layık.

That 18-year-old me writing poetry in physics class deserved better.

18 yaşında fizik sınıfında şiir yazan ben daha iyisine layıktım.

Thank you.

Teşekkürler.