Meg Jay: Essential questions to ask your future self | TED

Transcriber:

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Myo Aung

Meg Jay: We need to talk about the empathy gap.

M J: မျှဝေခံစားမှု ကွာဟချက်အကြောင်း ပြောဖို့လိုတယ်။

So the empathy gap is why we sometimes hate on people

ဒီတော့ မျှဝေခံစားမှု ကွာဟချက်ဆိုတာက တစ်ခါတစ်လေမှာ နိုင်ငံရေး နယ်ပယ်ရဲ့

on the other end of the political spectrum.

အခြား အစွန်းက လူတွေကို ကျွန်မတို့ ဘာကြောင့် မုန်းတာလဲ။

Or it's why maybe we shrug their shoulders

ဒါမှမဟုတ် အမြင်မတူ၊ နေထိုင်တာ မတူ၊

at the problems of those who look different

ကိုယ်နဲ့ အကြိုက်မတူတွေရဲ့ပြဿနာတွေကို

or live different or love different than we do.

အရေးမစိုက်ဘဲထားလောက်ကြတာလဲ။

It's why we almost certainly aren't doing enough

ဒါကြောင့်ပဲ ရာသီဥတု ပြောင်းလဲမှုကနေ ကျွန်မတို့ရဲ့ ကလေးတွေ၊

to protect our kids and grandkids from climate change.

မြေးတွေကို ကာကွယ်ဖို့ လုပ်သင့်သလောက် မလုပ်နေတာ ကျိန်းသေနီးပါးပါ။

It can just be difficult sometimes to care about people that we don't know

ကိုယ်မသိတဲ့ လူတွေကို ဂရုစိုက်ဖို့က (သို့) ရှိတောင် မရှိသေးတဲ့ လူတွေကို

or to do right by people who don't even exist yet.

မျှတစွာ ပြုမူဖို့က တစ်ခါတစ်လေ ခက်ခဲနိုင်ပါတယ်။

But what if I told you that that same empathy gap

ဒါပေမဲ့ အလားတူမျှဝေခံစားမှု ကွာဟချက် တစ်ခုက ၂၀ နဲ့ ၂၀ အလွန်တွေအတွင်း

can also get in the way of us doing right by ourselves in our 20s and beyond?

မိမိကိုယ်မိမိ မျှတစွာ ပြုမူပုံဆီ ပြန်ရောက်စေနိုင်တယ်လို့ ကျွန်မ ပြောရင်ရော။

And before I go on,

ကျွန်မ ရှေ့မဆက်ခင်

let me say that everything I'm about to talk about

ကျွန်မပြောမယ့် အရာတိုင်းက ဒီမှာရှိနေတဲ့ ၂၀ ကို

also applies to all of us out there who are well beyond our 20s.

လွန်သွားတဲ့ ကျွန်မတို့ အားလုံးနဲ့လည်း သက်ဆိုင်တာကို ပြောပါရစေ။

But for a little bit of background,

ဒါပေမဲ့ နောက်ခံအကြောင်း အနည်းငယ်အတွက်

in 2013, I gave a talk about why our twenties matter.

၂၀၁၃ မှာ နှစ်ဆယ်တွေ ဘာကြောင့် အရေး ပါတဲ့အကြောင်း ဟောပြောမှုတစ်ခု လုပ်ခဲ့တယ်။

So it's about almost 10 years later.

ဒီတော့ ဆယ်နှစ်နီးပါး ကြာတဲ့အခါ

I'm still a clinical psychologist who specializes in 20-somethings.

ကျွန်မဟာ ၂၀ အရွယ်တွေကို အထူးပြုတဲ့ ကုသမှုဆိုင်ရာ စိတ်ပညာရှင်တစ်ဦးဖြစ်နေဆဲပါ။

But these days, the 20-somethings I see, they know their 20s matter.

ဒါပေမဲ့ ဒီခေတ် ကျွန်မမြင်တဲ့ ၂၀ အရွယ်တွေက သူတို့ရဲ့ ၂၀ တွေဟာ အရေးပါတာ သိကြတယ်။

So they want to get them right.

သူတို့ ဒါတွေကို နားလည်ချင်တယ်။

They want to move to the right city.

မှန်ကန်တဲ့ မြို့ကို ပြောင်းချင်တယ်။

They want to take the right job.

မှန်ကန်တဲ့ အလုပ်ကို ရချင်တယ်။

They want to find the right partner.

မှန်ကန်တဲ့ လက်တွဲဖော် ရှာချင်တယ်။

They want to have the right answers.

အဖြေမှန်တွေကို လိုချင်တယ်။

Well, the bad news is there are no right answers.

ကောင်းပြီ၊ သတင်းဆိုးကတော့ အဖြေမှန်တွေ မရှိတာပါ။

There are no right answers for where you should live or where you should work

သင် ဘယ်မှာ နေသင့်တယ်(သို့) ဘယ်မှာ အလုပ် လုပ်သင့်တယ်(သို့) ဘယ်လိုအခြေချသင့်တယ်

or how you should settle down.

ဆိုတာအတွက် အဖြေမှန်တွေ မရှိဘူး။

These are what are called "large world problems"

ဒါတွေက “ကမ္ဘာ့ ပြဿနာကြီးတွေ” လို့ ခေါ်တာတွေပါ။

because there are just too many unknowns.

ဘာလို့လဲဆိုတော့ မသိတာတွေ များလွန်းလို့ပါ။

No app, no algorithm, no enneagram

ဘယ် အက်ပ်၊ ဘယ် အယ်လ်ဂိုရစ်သမ်၊ ဘယ် အန်နီယာဂရမ်ကမှ

can ever solve these problems or answer these questions for you.

သင့်အတွက် ဒီပြဿနာတွေကို ဖြေရှင်းတာ(သို့) ဒီမေးခွန်းတွေကို ဖြေတာကို မလုပ်နိုင်ပါ။

But the good news is, because there are no right answers,

ဒါပေမဲ့ သတင်းကောင်းက အဖြေမှန်တွေ မရှိတာကြောင့်

there are no wrong answers.

အဖြေမှားတွေ မရှိတာပါ။

There are only your answers.

သင့်အဖြေတွေဆိုတာပဲ ရှိတယ်။

So your 20s are a great time to listen to and be honest with yourself.

ဒီတော့ သင့်ရဲ့ ၂၀ ကျော်တွေဟာ သင့်ကိုယ်သင် နားထောင်ဖို့၊ ရိုးသားဖို့ အချိန်ကောင်းပါ။

They're a great time to have a conversation with your future self.

ဒါတွေက သင့်အနာဂတ် ကိုယ်ပွားနဲ့ စကားစမြည်ပြောဖို့ အချိန်ကောင်းတစ်ခုပါ။

So philosopher Derek Parfit said we neglect our future selves

ဒီတော့ ဒဿနပညာရှင် Derek Parfit က ပြောတာက ယုံကြည့်မှု(သို့)

because of some sort of failure of belief or imagination.

စိတ်ကူး ပျက်ကွက်မှုမျိုးကြောင့် အနာဂတ် ကိုယ်ပွားတွေကို ကျွန်မတို့ လျစ်လျူရှုတယ်။

So I'm going to say that again, because it's really important:

ဒီတော့ ကျွန်မ ထပ်ပြောပါ့မယ်။ ဒါက တကယ့်ကို အရေးကြီးလို့ပါ။

we neglect our future selves

ကျွန်မတို့ဟာ ယုံကြည့်မှု(သို့)

because of some sort of failure of belief or imagination.

စိတ်ကူး ပျက်ကွက်မှုမျိုးကြောင့် အနာဂတ် ကိုယ်ပွားတွေကို လျစ်လျူရှုကြတယ်။

So when you're young, it can be difficult to imagine or believe

ဒီတော့ သင် ငယ်စဉ်မှာ သင်ဟာ ၃၅ ကို တကယ် ရောက်နိုင်တယ်ဆိုတာကို

that you could ever really be 35,

စိတ်ကူးကြည့်ဖို့ ခက်ခဲနိုင်ပါတယ်။

especially when most of the influencers you see on Instagram or TikTok

အထူးသဖြင့် Instagram (သို့) TikTok မှာ သင်မြင်ရတဲ့ အရှိန်အဝါရှိသူ

are younger than that.

အများစုဟာ ဒိထက် ပိုငယ်တယ်။

But that's a problem because research shows

ဒါပေမဲ့ ဒါက ပြဿနာတစ်ခုပါ။ ကျွန်မတို့ ဦးနှောက်တွေက

that our brains think about our future selves

အနာဂတ် ကိုယ်ပွားတွေအကြောင်း တွေးတာက သူစိမ်းတွေအကြောင်း

similarly to how they think about strangers.

သူတို့ တွေးပုံနဲ့ ဆင်တူတယ်လို့ သုတေသနတွေက ပြသလို့ပါ။

And that's where the empathy gap comes in.

ဒါက မျှဝေခံစားမှု ကွာဟချက် ဝင်လာတဲ့နေရာပါ။

It can be difficult for us to care about a version of ourselves

ကျွန်မတို့ မဆုံဖူးသေးတဲ့ ကိုယ်တိုင်ရဲ့ မူကွဲတစ်ခုကို

that we haven't met yet.

ဂရုစိုက်ဖို့က ခက်ခဲနိုင်ပါတယ်။

Yet research also shows

ဒါပေမဲ့ သုတေသနက ပြတာက

that if we find a way to close that empathy gap

ကျွန်မတို့ရဲ့ လက်ရှိနဲ့ အနာဂတ် ကိုယ်ပွားတွေကြားက

between our present selves and our future selves,

ဒီမျှဝေခံစားမှု ကွာဟချက်ကို ပိတ်ဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခုတွေ့ရင်

we start to think more about what we could do now

မိမိကိုယ်မိမိ တောက်လျှောက် ကြင်နာတတ်ဖို့ အခု ကျွန်မတို့

to be kind to ourselves down the line.

လုပ်နိုင်တာကို ပိုပြီး စတွေးဖြစ်စေတာပါ။

So in one of my favorite studies on this, researchers used virtual reality

ဒီတော့ ဒါနဲ့ပတ်သက်ပြီး အကြိုက်ဆုံး လေ့လာမှုတစ်ခုက

to show 20-somethings

၂၀ အရွယ်တွေ အသက်ကြီးတဲ့အခါ

what they would look like when they're old.

ဘယ်ပုံဆိုတာပြဖို့ သုတေသီတွေ ပုံရိပ်တုစနစ် သုံးတာပါ။

Scary, I know, but the 20-somethings who saw their age-morphed selves,

လန့်စရာလို့သိပေမဲ့ သူတို့ရဲ့အသက်ပုံပြောင်း ကိုယ်ပွားတွေကို တွေ့ကြတဲ့ ၂၀ အရွယ်တွေဟာ

set aside more money towards retirement than those who didn't.

အငြိမ်းစားယူမှု အအတွက် ငွေမစုသူတွေထက် ပိုစုကြတယ်။

So I don't have virtual reality in my office

ဒီတော့ ကျွန်မရဲ့ရုံးမှာ ပုံရိပ်တု စနစ်မရှိတော့

and saving for retirement isn't something that comes up a whole lot.

အငြိမ်းစားယူတာအတွက် စုဆောင်းခြင်းက တစ်ပုံတစ်ခေါင်း ပေါ်လာတဲ့ဟာ မဟုတ်ဘူး။

But what does come up a whole lot

ဒါပေမဲ့ တစ်ပုံတစ်ခေါင်း ပေါ်လာတာက

is that about 85 percent of life's most defining moments

ဘဝရဲ့ အဆုံးအဖြတ်အပေးဆုံး ကာလတွေရဲ့ ၈၅ ရာခိုင်နှုန်းခန့်ဟာ

take place by around age 35.

အသက် ၃၅ ဝန်းကျင်မှာ နေရာယူတာပါ။

So I ask my clients to imagine themselves at age 35

ဒီတော့ ကျွန်မ လူနာတွေကို အသက် ၃၅ နှစ်လို့ သူတို့ကိုယ်သူတို့ စိတ်ကူးကြည့်ခိုင်းပြီး

and I ask them to believe in their ability to have created those defining moments.

အဆုဲးအဖြတ်အပေးဆုံး ကာလတွေကို ဖန်တီးတံ့ အစွမ်းကို ယုံကြည်ခိုင်းတယ်။

And then I ask them to get really specific about what they see.

နောက်ပြီး သူတို့မြင်တာနဲ့ ပတ်သက်ပြီး တကယ် အတိအကျဖြစ်အောင် လုပ်ခိုင်းတယ်။

What do I look like, where do I live, what do I do for work?

ငါ ဘယ်ပုံပေါက်နေလဲ၊ ငါဘယ်မှာ နေလဲ၊ ငါ ဘာအလုပ် လုပ်လဲ။

Do I enjoy the work? Is it meaningful? Is it important? Does it pay well?

ငါ အလုပ်ကို နှစ်သက်လား။ အဓိပ္ပာယ်ရှိလား။ အရေးပါလား။ လခရော ကောင်းလား။

Might these things be true one day?

တစ်နေ့မှာ ဒါတွေက အမှန်ဖြစ်လာနိုင်လား။

Which of these things do I really care about?

ဒါတွေထဲက ဘယ်ဟာကို ငါ တကယ် ဂရုစိုက်လဲ။

What about after work?

အလုပ်ပြီးတဲ့အခါ ကျတော့ရော။

Who do I come home to? Do I have a partner?

အိမ်ကို ငါလာတာက ဘယ်သူ့ဆီလဲ။ ငါ့မှာ လက်တွဲဖော်တစ်ယောက်ရှိလား။

What does that relationship look like?

ဒီဆက်ဆံရေးက ဘယ်လိုပုံမျိုးလဲ။

How does it look different or similar to the ones that I saw growing up?

ငါမြင်တဲ့ ကြီးပြင်းလာသူတွေနဲ့ ဘယ်လို ကွဲပြား(သို့) ဆင်တူလဲ။

Are there kids in the picture? How old was I when I had my first child?

ပုံရိပ်ထဲမှာ ကလေးတွေပါလား။ ပထမဆုံး ကလေးရတော့ ငါက ဘယ်အရွယ်လဲ။

How old might I be when that child goes to college or has their own kids?

ဒီကလေး ကောလိပ်တက်တာ(သို့) ကလေးတွေ ရတဲ့အခါ ငါ့အသက်က ဘယ်လောက်ရှိနိုင်လဲ။

And of course, am I happy, am I healthy?

ဟုတ်တာပေါ့။၊ ငါဟာ ပျော်ရွှင်လား၊ ငါဟာ ကျန်းမာလား။

And what exactly do I do or not do that makes me happy and healthy?

ငါ့ ပျော်ရွှင်စေဖို့၊ ကျန်းမာစေဖို့ ဘာကို ငါ အတိအကျ လုပ်လဲ (သို့) မလုပ်ဘူးလဲ။

So the idea here is just to try to get to know your future self,

ဒီတော့ ဒီနေရာမှာ စိတ်ကူးက သင့် အနာဂတ် ကိုယ်ပွားကို သိကျွမ်းဖို့ ကြိုးစားတာပါပဲ။

because when we spend time connecting with that person,

ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒီလူနဲ့ ဆက်သွယ်ရင်း အချိန်ကုန်တဲ့အခါ

we do some reverse engineering

ကျွန်မတို့ဟာ နောက်ပြန် စီမံပြီး

and we start to ask our present self questions

ကျွန်မတို့ရဲ့ ပစ္စုပ္ပန်နဲ့ အနာဂတ်ဟာ ပြိုင်တူ လာတာ (သို့)

about how our present and our future

လမ်းတစ်လျှောက် အလယ်တစ်နေရာမှာ

can come together or meet somewhere in the middle, along the way.

ဆုံတွေ့နိုင်ပုံအကြောင်း လက်ရှိ ကိုယ်ပွား ကို မေးခွန်းတွေ စတင်မေးတာကြောင့်ပါ။

We start to ask questions like,

ဒီလိုမေးခွန်းတွေ စမေးနိုင်ပါတယ်။

"How is everything I think I want going to fit?"

“ငါက အံကျဖြစ်တော့မယ်လို့ ထင်တဲ့ အရာတိုင်းက ဘယ်လိုလဲ။”

or "What does all this mean about what I need to be doing now?"

(သို့) ဒါအားလုံးက အခု ငါလုပ်နေဖို့ လိုတာနဲ့ပတ်သက်ပြီး ဘာကို ဆိုလိုတာလဲ။

Or here's one of my favorite questions to ask yourself at any age:

ဒါမှမဟုတ် အရွယ်တိုင်းမှာ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုယ် မေးဖို့ အကြိုက်ဆုံး မေးခွန်းတစ်ခုက

"If I'm in a job or a relationship or a situation

“ငါဟာ အလုပ်တစ်ခု(သို့) ဆက်ဆံရေးတစ်ခု (သို့ အခြေအနေတစ်ခုထဲမှာဆိုရင်

I would like not to be in in five years,

ငါးနှစ်အတွင်းမှာတော့ မဖြစ်ချင်ဘူး၊

then how much longer am I going to spend on this?"

ဒီမှာ ငါ ဘယ်လောက် ပိုကြာကြာ အချိန်ကုန်ဆုံးမှာလဲ။”

So, like I said, many of these are tough questions.

ဒီတော့ ပြောခဲ့သလိုပဲ ဒီမေးခွန်း အတော်များများက ခက်ခဲတဲ့ မေးခွန်းတွေပါ။

But 20 years of doing this work

ဒါပေမဲ့ ဒီအလုပ် လုပ်တာရဲ့ နှစ် ၂၀ က

has taught me that 20-somethings aren't afraid of being asked the tough questions.

ကျွန်မကို သင်ပေးတာက ၂၀ အရွယ်တွေဟာ ခက်ခဲတဲ့ မေးခွန်းတွေ အမေးခံရတာကို မကြောက်တာပါ။

What they're really afraid of is not being asked the tough questions.

သူတို့ တကယ် ကြောက်တာက မေးခွန်းခက်ခက်တွေ အမေးမခံရတာကိုပါ။

And maybe that's because they've told the world

ဖြစ်လောက်တာက သူတို့ဟာ လူမျိုး၊ လူတန်းစား၊

that they're interested in having courageous conversations

နိုင်ငံရေးနဲ့ ပတ်ဝန်းကျင်အကြောင်း ရဲဝံ့တဲ့ စကားဝိုင်းတွေ

about race and class and politics and the environment.

ဖွဲ့ရာမှာ စိတ်ဝင်စားတယ်လို့ ကမ္ဘာကို ပြောထားတာကြောင့်ပါ။

And perhaps at any age,

ဖြစ်လောက်တာက အသက်အရွယ်တိုင်းမှာ

one of the most courageous conversations you can have is with your future self.

သင့်မှာရှိနိုင်တဲ့ အရဲရင့်ဆုံး စကားဝိုင်း တစ်ခုက သင့်အနာဂတ် ကိုယ်ပွားနဲ့ပါ။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

Whitney Pennington Rodgers: Thank you so much, Meg.

Whitney Pennington Rodgers: ကျေးဇူးတင်ပါတယ်၊ Meg ရေ။

That was wonderful.

အံ့ဩလောက်ပါတယ်။

I'm glad to be here with you and with all of our members.

အဖွဲ့ဝင်အားလုံးနဲ့အတူ ရှင်ဒီမှာ ရှိနေတာ ဝမ်းသာပါတယ်။

And I know that your work is with people in their 20s, young adults.

ရှင့်အလုပ်က ၂၀ ကျော် လူရွယ်တွေနဲ့ ပတ်သက်တာ သိပါတယ်။

But you mentioned in your talk

ဒါပေမဲ့ ဒါက အချိန်တိုင်း၊

that this is something you can apply at any stage of your life

ဘဝ အဆင့်တိုင်းမှာ အသုံးချနိုင်တဲ့ တစ်ခုလို့ ဟောပြောချက်ထဲမှာ

and at any point.

ရှင် ထည့်ပြောခဲ့တယ်နော်။

It's not just advice that you should use in your 20s, is that right?

ဒါက ၂၀ ကျော်တွေမှာ အသုံးပြုသင့်တဲ့ အကြံပေးချက်ပဲ မဟုတ်ဘူးမို့လား။

MJ: Oh, yes.

MJ: အိုး၊ ဟုတ်တာပေါ့။

I mean, I think our 20s is when we first start having to sort of figure out,

ဆိုလိုတာက ၂၀ ကျော်တွေဆိုတာက ကျွန်မ အထင် မှန်းဆတာမျိုး စလုပ်ဖို့လိုတဲ့အခါ

"Oh, there's a future self out there.

“အဲဒီမှာ အနာဂတ် ကိုယ်ပွားတစ်ခုရှိတယ်။

And I guess I better think about that person."

အဲဒီလူအကြောင်း ငါ စဉ်းစားသင်ံ့တယ် ထင်တယ်။”

Because, you know, like, school kind of does it for us,

ဘာလို့လဲဆိုတော့ ကျောင်းက လုပ်ပေးတာမျိုးပေါ့၊

has us plot two or three years in advance.

ကျွန်မတို့ကို နှစ်နှစ်(သို့) သုံးနှစ် ကြိုတင် ပုံစံချထားလို့လေ။

So our 20s are when we first start to think across those horizons.

ဒီတော့ ၂၀ ကျော်တွေ ဒီနယ်ပယ်တွေကို ဖြတ်ပြီး ပထမဆုံး စစဉ်းစားတဲ့အခါ

We get better at it over time.

ကြာလာရင် ဒီမှာ ပိုတော်လာတယ်။

And then in our 30s, 40s, 50s, we have more built-in connections to the future.

၃၀၊ ၄၀၊ ၅၀ ကျော် ကျွန်မတို့မှာ အနာဂတ် အတွက် တစ်ပါတည်း ဆက်သွယ်မှုတွေ ပိုရှိတယ်။

Like maybe if you have kids,

ဥပမာ ရှင့်မှာ ကလေးတွေ ရှိမယ်ဆို

you think, "Hey, I really want to be around

သင် တွေးတာက “သူတို့ ဘွဲ့ရတဲ့အခါ

when they graduate from college" or whatever the case may be.

သူတို့နားမှာ ငါရှိချင်တယ်။” ဒါမှမဟုတ် ဘာဖြစ်ဖြစ်ပေါ့။

So there are there are ways we kind of --

ဒီတော့ လမ်းကြောင်းတွေ ရှိနေတယ်။

it becomes a little bit more natural the older that you get.

ပိုအသက်ကြီးလာတာနဲ့အမျှ ပိုနည်းနည်း သဘာဝကျတာမျိုးပေါ့။

But it's always important.

ဒါပေမဲ့ ဒါက အမြဲ အရေးကြီးတယ်။

I have a couple in my practice right now

ကျွန်မရဲ့လက်တွေ့အလုပ်မှာ လက်ရှိ စုံတွဲတစ်တွဲရှိတယ်။

and they're actually having a conversation with their future relationship,

သူတို့ရဲ့ အနာဂတ် ဆက်နွယ်မှုနဲ့ပတ်သက်ပြီး တကယ့်ကို စကားဝိုင်းဖွဲနေတာပါ။

because in about five years,

ဘာလို့ဆိုတော့ ငါးနှစ်အတွင်း

their kids are going to be leaving for college

သူတို့ကလေးတွေဟာ ကောလိပ်ပြီးတော့မယ်။

and they want to be sure they have a marriage they feel good about

ကလေးတွေ ထွက်သွားတဲ့အခါ အဆင်ပြေတဲ့ သူတို့ရဲ့အိမ်ထောင်ရေးတစ်ခု

when the kids are gone.

ရှိဖို့ သေချာချင်လို့ပါ။

Or if I think about myself, I'm 51.

ကိုယ့်အကြောင်း ကိုယ်တွေးမယ်ဆို ကျွန်မက ၅၁၊

So I'm having a conversation with my future self

ဒီတော့ အနာဂတ် ကိုယ်ပွားနဲ့ ကျွန်မ စကားပြောနေတယ်။

about, "Hey, you know,

“ဟေး၊ သိလား။

what do I want to get out of the years of my career

၅၀ စွန်းစွန်းသာရှိတဲ့ ကျွန်မရဲ့ အလုပ် လုပ်သက်တွေကို

that are just ahead in my 50s

ကျွန်မ စွန့်ချင်တာလေ။

and, you know, time's running out.

သိတဲ့အတိုင်း အချိန်က ကုန်နေပြီ။

What is it I want to get done?"

ပြီးမြောက်ချင်တာက ဘာလဲ။”

So I think we're, you know,

ဒီတော့ ပြီးသွားပြီ ထင်တယ်၊

we always need to be in conversation with our future self.

ကျွန်မတို့ အနာဂတ် ကိုယ်ပွားနဲ့ အမြဲ စကားပြောဖို့လိုတယ်။

It's just something that's new

ဒါက အသစ်ဖြစ်ပြီး

and usually quite difficult for 20-somethings.

၂၀ အရွယ်တွေအတွက် အမြဲလိုလို အတော်လေး ခက်ပါတယ်။

WPR: So I guess one thing I’m curious about is, you know,

WPR: ကျွန်မ ထင်မိတာ တစ်ခု၊ ကျွန်မ သိချင်တာက သိတဲ့အတိုင်း

people have said, "OK, I like this idea of these questions.

လူတွေက ” ကောင်းပြီ၊ ဆိုပါစို့ ဒီမေးခွန်းတွေရဲ့ ဒီစိတ်ကူးပေါ့။

I want to ask myself these questions."

ငါ့ကိုယ်ငါ မေးခွန်းတွေ မေးချင်တယ်။”

And they do that. And then what happens?

ဒါကို သူတို့ လုပ်တယ်၊ ဒီနောက် ဘာဆက်ဖြစ်လဲ။

You know, I guess, what do you recommend people do next?

ကျွန်မ အထင်ပါ။လူတွေကို နောက်ထပ် ဘာအကြံဉာဏ် ရှင်ပေးလဲ။

What is the way that they can sort of take this further

ဒီအတွေးအေခါ်နဲ့ ကိုယ့်ဘာသာ ရှေ့ဆက်ဖို့

to advance themselves and this thinking?

ဒါကို ဘယ်နည်းနဲ့ ဆက်လုပ်နိုင်တာမျိုးပေါ့။

MJ: Yeah, so, you know, again,

MJ: ဟုတ်ပါတယ်၊ ထပ်ပြောရရင်

it depends on the goal or what ended up happening

ဒါက ဒီစကားဝိုင်းမှာ ကိုယ်နဲ့ ကိုယ့်ရဲ့ အနာဂတ် ကိုယ်ပွားကြားက

between you and your future self in this conversation.

ပန်းတိုင်(သို့) အဆုံးသတ်မှာ ဖြစ်သွားတာအပေါ် မူတည်တယ်။

But I think like most long-form projects,

ဒါပေမဲ့ အရှည်ဆုံး ပုံစံ စီမံချက်တွေလိုဆိုတော့

so I would suggest some, you know, pencil and paper, do some math,

ခဲတံ၊ စာရွက်၊ သင်္ချာတွက်ဖို့ ကျွန်မ အကြံပြုချင်တယ်။

sort of sketch out some things just to start with.

စလုပ်ဖို့ တချို့အရာတွေကို ပုံကြမ်းထုတ်တာမျိုးပေါ့။

And then as you go along,

ဒီနောက် ဆက်သွားစဉ်မှာ

you might realize other things that are important to you down the line

လမ်းတစ်လျှောက် သင့်အတွက် အရေးကြီးတဲ့ အခြားအရာတွေ၊

that you want to be sure that you get in there and add in there.

အဲဒီကို ရောက်ပြီး ထပ်ဖြည့်ဖို့ သေချာချင်တာတွေကို သိလာနိုင်တယ်။

And then I would figure out -- it depends on what it is,

ဒီနောက်မှာ မှန်းဆချင်တာက ဒါက ဘာဆိုတာအပေါ် မူတည်ပေမဲ့

but a schedule that works for you, where you check in about your progress on,

အချိန်ဇယားတစ်ခုက သင့်အတွက် အလုပ်လုပ်တယ်။ သင့်တိုးတက်မှုကို စစ်ဆေးတဲ့ နေရာပေါ့။

"Hey, am I being true to myself and to my future self

ဟေး ပိုပြီး စဦးစားပေးတော့မယ်လို့ ငါပြောခဲ့တဲ့အတိုင်း

in terms of what I said I was going to start prioritizing more."

ငါ့ကိုယ်ငါနဲ့ ငါ့အနာဂတ် ကိုယ်ပွားအပေါ် ငါ စစ်မှန်နေရဲ့လား။

So maybe that check-in is once a month.

ဒီတော့ ဒီစစ်ဆေးမှုက တစ်လ တစ်ကြိမ်ဖြစ်လောက်တယ်။

Maybe it's every year on New Year's.

နှစ်သစ်ရဲ့ နှစ်တိုင်းမှာ ဖြစ်ဖြစ်

Maybe it's your birthday.

မွေးနေ့ ဖြစ်ဖြစ်ပေါ့။

It really kind of depends.

အခြေအနေမှာ မူတည်တာမျိုးပါ။

But I do think -- I mean, having this conversation one time

ဒါပေမဲ့ ဆိုလိုတာက ဒီစကားဝိုင်း တစ်ကြီမ်လုပ်တာ ထင်တယ်။

because you heard my chat today

ဘာလို့လဲဆိုတော့ ဒီနေ့ ကျွန်မရဲ့ ဟောပြောချက်ကို ကြားပြီး

and then dropping it is probably not going to do a lot for you.

နောက်တော့ လွှတ်ချလိုက်တာက သင့်အတွက် အများကြီး လုပ်ပေးမှာ မဟုတ်လို့ပါ။

But if it's kind of the beginning of an ongoing conversation with yourself

ဒါကပေမဲ့ ဒါက သင့်ကိုယ်သင်နဲ့ ဆက်ပြောနေတဲ့ စကားဝိုင်းရဲ့ အစဆိုတာမျိုးပါ။

and like with any goal,

ပန်းတိုင်တစ်ခုခုနဲ့လိုမါ။

it's probably something we need to keep circling back around on.

ဒါက အနီးအနားမှာ ပြန်ပြန် လည်ပတ်နေဖို့လိုတာတစ်ခု ဖြစ်လောက်တယ်။

"OK? Is this still what I want and how am I doing on this?"

“အဆင်ပြေလား၊ ဒါက ငါ လိုချင်တာနဲ့ ငါ လုပ်နေတာ ဖြစ်နေတုန်းလား။”

It kind of create some accountability.

ဒါက တာဝန်ခံမှုတစ်ခု ဖန်တီးယူတာမျိုးပါ။

And so for that, that is where I think

ဒါအတွက် ဒါက ကျွန်မ ထင်တာပါ။

some people find, I'm going to tell a friend

တချို့လူတွေက ငါ မိတ်ဆွေတစ်ယောက်ကို ပြောပြတော့မယ်။

or I'm going to tell my pastor

(သို့) သင်းအုပ်ဆရာကို ပြောပြတော့မယ်။

or I'm going to write it in my journal

(သို့) နေ့စဉ်မှတ်တမ်းမှာ ငါ ရေးတော့မယ်။

or whatever it is for you

(သို့) သင့်အတွက် ဘာဖြစ်ဖြစ်

to kind of say, this is a goal that I'm going to own

ဒါက ငါပိုင်တော့မယ့် ပန်းတိုင်တစ်ခု၊ ဒီကို ငါပြန်ပြန်

and I'm going to keep coming back to it.

လာနေမယ်လို့ပြောတာမျိုးပါ။

WPR: Have some sort of partner,

WPR လက်တွဲဖော် ရှိတာမျိုးပေါ့။

even if that partner is yourself, your future self.

လက်တွဲဖော်က သင်ကိုယ်တိုင်နဲ့ သင့်အနာဂတ် ကိုယ်ပွားဖြစ်ရင်တောင်ပါ။

MJ: Right.

MJ: မှန်တာပေါ့။

WPR: Well, Meg, thank you so much for being with us today,

WPR: ကဲ Meg ရေ၊ ဒီနေ့ ပါဝင်ပေးတဲ့အတွက် ကျေးဇူးပါ။

for your for your talk and for sharing so much of your wisdom

ဟောပြောမှုအတွက်ရော၊ ဒီမေးခွန်းတွေ၊ ၂၀ ကျော်တွေနဲ့ နောက်ထပ်

around these questions and your 20s, and so much more.

အများကြီးအတွက် ရှင့်ဉာဏ်ပညာ အများကြီးကို မျှဝေပေးတာအတွက်ရောပါ။

Thank you. Thank you. Thank you.

ကျေးဇူး အများကြီးတင်ပါတယ်ရှင်။

MJ: Yeah, my pleasure. It was really fun.

MJ: ဟုတ်ကဲ့၊ ရပါတယ်။ တကယ့် ပျော်စရာပါ။