Meg Jay: Essential questions to ask your future self | TED

Transcriber:

Translator: Hanie kiani Reviewer: shirin etebar

Meg Jay: We need to talk about the empathy gap.

ما باید در مورد شکاف همدلی صحبت کنیم.

So the empathy gap is why we sometimes hate on people

شکاف همدلی دلیل آن است که گاهی از افراد آن سوی طیف سیاسی متنفریم.

on the other end of the political spectrum.

Or it's why maybe we shrug their shoulders

یا دلیل این که شاید بی‌تفاوت هستیم

at the problems of those who look different

نسبت به مشکلات افرادی که متفاوت به نظر می‌رسند،

or live different or love different than we do.

یا متفاوت زندگی می‌کنند یا متفاوت از ما عشق می‌ورزند.

It's why we almost certainly aren't doing enough

دلیل این که ما قریب به یقین به قدر کافی

to protect our kids and grandkids from climate change.

برای محافظت از فرزندان و نوادگان خود در برابر تغییراقلیم، کاری انجام نمی‌دهیم.

It can just be difficult sometimes to care about people that we don't know

گاهی ممکن است سخت باشد به کسانی اهمیت بدهیم که آن‌ها را نمی‌شناسیم،

or to do right by people who don't even exist yet.

یا با کسانی که هنوز حتی وجود ندارند به درستی رفتار کنیم.

But what if I told you that that same empathy gap

اما اگر به شما بگویم که همین شکاف همدلی می‌تواند مانع از این شود

can also get in the way of us doing right by ourselves in our 20s and beyond?

که ما با خودمان در دهه ۲۰ سالگی و پس از آن، درست رفتار کنیم، چه؟

And before I go on,

و قبل از آن که ادامه دهم،

let me say that everything I'm about to talk about

اجازه دهید بگویم که تمام صحبت‌هایم

also applies to all of us out there who are well beyond our 20s.

در مورد همه‌ی ما که زمان زیادی از ۲۰ سالگیمان گذشته است نیز صدق می‌کند.

But for a little bit of background,

اما برای کمی مقدمه‌سازی،

in 2013, I gave a talk about why our twenties matter.

در سال ۲۰۱۳، من یک سخنرانی درباره‌ی علت اهمیت دهه‌ی بیست سالگیمان ارائه دادم.

So it's about almost 10 years later.

پس الان تقریباً ۱۰ سال بعد از آن است.

I'm still a clinical psychologist who specializes in 20-somethings.

من همچنان یک روانشناس بالینی هستم که تخصصش افراد بیست و چند ساله است.

But these days, the 20-somethings I see, they know their 20s matter.

اما این روزها، ۲۰ ساله‌هایی که من می‌بینم، می‌دانند که دهه ۲۰ سالگیشان اهمیت دارد.

So they want to get them right.

پس می‌خواهند آن را درست بگذرانند.

They want to move to the right city.

می‌خواهند به شهر مناسب نقل مکان کنند.

They want to take the right job.

می‌خواهند شغل درست را انتخاب کنند.

They want to find the right partner.

می‌خواهند شریک زندگی مناسب پیدا کنند.

They want to have the right answers.

می‌خواهند پاسخ‌های درست داشته باشند.

Well, the bad news is there are no right answers.

خوب، خبر بد این است که هیچ پاسخ درستی وجود ندارد.

There are no right answers for where you should live or where you should work

هیچ پاسخ درستی وجود ندارد برای اینکه کجا باید زندگی یا کار کنید

or how you should settle down.

یا چگونه باید سر و سامان بگیرید.

These are what are called "large world problems"

به این‌ها «مشکلات بزرگ جهانی» می‌گویند.

because there are just too many unknowns.

زیرا ناشناخته‌های زیادی در موردشان وجود دارد.

No app, no algorithm, no enneagram

هیچ برنامه‌ای، هیچ الگوریتمی، هیچ انیاگرامی

can ever solve these problems or answer these questions for you.

هرگز نمی‌تواند این مشکلات را حل کند یا به جای شما به این سوالات پاسخ دهد.

But the good news is, because there are no right answers,

اما خبر خوب این است که چون پاسخ‌ درستی وجود ندارد،

there are no wrong answers.

پاسخ اشتباهی هم وجود ندارد.

There are only your answers.

فقط پاسخ‌های مخصوص شما وجود دارند.

So your 20s are a great time to listen to and be honest with yourself.

بنابراین دهه بیست سالگیتان زمان خوبی برای گوش دادن و صادق بودن با خودتان است.

They're a great time to have a conversation with your future self.

زمان بسیار خوبی برای داشتن یک گفتگو با خود آینده‌تان است.

So philosopher Derek Parfit said we neglect our future selves

«درک پرافیت»، فیلسوف، گفت که ما خود آینده‌مان را نادیده می‌گیریم

because of some sort of failure of belief or imagination.

به دلیل نوعی شکست در باور یا تخیل.

So I'm going to say that again, because it's really important:

من دوباره این را می‌گویم، چون واقعاً مهم است:

we neglect our future selves

ما خود آینده‌مان را به دلیل نوعی شکست در باور یا تخیل، نادیده می‌گیریم.

because of some sort of failure of belief or imagination.

So when you're young, it can be difficult to imagine or believe

پس وقتی جوان هستید، تصور یا باور اینکه زمانی واقعا ۳۵ ساله می‌شوید دشوار است،

that you could ever really be 35,

especially when most of the influencers you see on Instagram or TikTok

به خصوص زمانی که اکثر اینفلوئنسرهایی که در اینستاگرام یا تیک‌تاک می‌بینید

are younger than that.

جوان تر از آن هستند.

But that's a problem because research shows

اما این یک مشکل است زیرا تحقیقات نشان می‌دهند

that our brains think about our future selves

که مغز ما در مورد خود آینده‌مان

similarly to how they think about strangers.

همانطور فکر می‌کند که در مورد غریبه‌ها فکر می‌کند.

And that's where the empathy gap comes in.

و اینجاست که شکاف همدلی ظاهر می‌شود.

It can be difficult for us to care about a version of ourselves

اهمیت دادن به نسخه‌ای از خود که هنوز آن را ندیده‌ایم

that we haven't met yet.

ممکن است برای ما مشکل باشد.

Yet research also shows

با این حال، تحقیقات همچنین نشان می‌دهند

that if we find a way to close that empathy gap

که اگر راهی برای کاهش شکاف همدلی بین خود فعلی و خود آینده‌مان پیدا کنیم،

between our present selves and our future selves,

we start to think more about what we could do now

بیشتر به این فکر می‌کنیم که اکنون چه می‌توانیم انجام دهیم

to be kind to ourselves down the line.

برای اینکه بعدا با خود آینده‌مان مهربان باشیم.

So in one of my favorite studies on this, researchers used virtual reality

در یکی از مطالعات موردعلاقه‌ام در این حوزه محققان از واقعیت مجازی استفاده کردند

to show 20-somethings

تا به افراد بیست و چند ساله نشان دهند

what they would look like when they're old.

که وقتی پیر شوند چه شکلی خواهند بود.

Scary, I know, but the 20-somethings who saw their age-morphed selves,

ترسناک است، می‌دانم، اما افراد بیست و چند ساله‌ایی که ظاهر پیری خود را دیدند،

set aside more money towards retirement than those who didn't.

نسبت به آن‌هایی که ندیدند، پول بیشتری برای بازنشستگی کنار گذاشتند.

So I don't have virtual reality in my office

من واقعیت مجازی در دفترم ندارم

and saving for retirement isn't something that comes up a whole lot.

و پس‌انداز برای بازنشستگی چیزی نیست که زیاد مطرح شود.

But what does come up a whole lot

اما چیزی که زیاد مطرح می‌شود

is that about 85 percent of life's most defining moments

این است که حدود ۸۵ درصد از تعیین‌کننده‌ترین لحظات زندگی

take place by around age 35.

در حدود ۳۵ سالگی اتفاق می‌افتند.

So I ask my clients to imagine themselves at age 35

بنابراین من از مراجعانم می‌خواهم که خود را در سن ۳۵ سالگی تصور کنند

and I ask them to believe in their ability to have created those defining moments.

و از آن‌ها می‌خواهم به توانایی خود در خلق آن لحظات تعیین‌کننده ایمان داشته باشند.

And then I ask them to get really specific about what they see.

و بعد از آن‌ها می‌خواهم که در آنچه می‌بینند بسیار دقیق شوند.

What do I look like, where do I live, what do I do for work?

چه شکلی هستم؟ کجا زندگی می‌کنم؟ چه شغلی دارم؟

Do I enjoy the work? Is it meaningful? Is it important? Does it pay well?

آیا از کارم لذت می‌برم؟ کارم معنادار هست؟ آیا مهم است؟ درآمد خوبی دارد؟

Might these things be true one day?

ممکن است روزی این چیزها به واقعیت تبدیل شوند؟

Which of these things do I really care about?

به کدام یک از این‌ها واقعا اهمیت می‌دهم؟

What about after work?

بعد از کار چطور؟

Who do I come home to? Do I have a partner?

چه کسی در خانه منتظرم است؟ آیا من شریک زندگی دارم؟

What does that relationship look like?

آن رابطه چه شکلی است؟

How does it look different or similar to the ones that I saw growing up?

چقدر متفاوت یا شبیه به آن‌هایی است که در دوران رشدم دیدم؟

Are there kids in the picture? How old was I when I had my first child?

آیا فرزندی دارم؟ در چه سنی اولین فرزندم را به دنیا آوردم؟

How old might I be when that child goes to college or has their own kids?

وقتی آن فرزند به دانشگاه می‌رود یا بچه‌های خودش را دارد، ممکن است چند ساله باشم؟

And of course, am I happy, am I healthy?

و البته، آیا من خوشحالم؟ آیا سالم هستم؟

And what exactly do I do or not do that makes me happy and healthy?

و دقیقا چه کاری انجام دهم یا انجام ندهم که باعث خوشحالی و سلامتی من شود؟

So the idea here is just to try to get to know your future self,

بنابراین ایده اینجا فقط این است که سعی کنید خود آینده‌تان را بشناسید،

because when we spend time connecting with that person,

چون وقتی زمانی را صرف ارتباط با آن شخص می‌کنیم،

we do some reverse engineering

مهندسی معکوس انجام می‌دهیم

and we start to ask our present self questions

و شروع به پرسیدن سوالاتی از خود فعلی‌مان می‌کنیم

about how our present and our future

که چگونه حال و آینده‌ی ما

can come together or meet somewhere in the middle, along the way.

می‌توانند با هم ترکیب شوند یا جایی در وسط راه به هم برسند.

We start to ask questions like,

ما شروع به پرسیدن سؤالاتی می‌کنیم مانند:

"How is everything I think I want going to fit?"

«چگونه همه‌ی چیزهایی که می‌خواهم قرار است با هم جور شوند؟»

or "What does all this mean about what I need to be doing now?"

یا «همه‌ی این‌ها چه معنایی برای کاری که الان باید انجام دهم، دارند؟»

Or here's one of my favorite questions to ask yourself at any age:

یا یکی از سوالات مورد علاقه‌‌ام که در هر سنی باید از خود پرسید این است:

"If I'm in a job or a relationship or a situation

«اگر من در یک شغل یا رابطه یا موقعیتی هستم

I would like not to be in in five years,

که دوست ندارم پنج سال دیگر در آن باشم

then how much longer am I going to spend on this?"

پس چقدر دیگر وقت برای آن سپری خواهم کرد؟

So, like I said, many of these are tough questions.

بنابراین، همانطور که گفتم، بسیاری از این سوالات سخت هستند.

But 20 years of doing this work

اما ۲۰ سال انجام این کار به من آموخت

has taught me that 20-somethings aren't afraid of being asked the tough questions.

که بیست و چند ساله‌ها از سوالات سخت نمی‌ترسند.

What they're really afraid of is not being asked the tough questions.

چیزی که واقعاً از آن می‌ترسند این است که سؤالات سخت از آن‌ها پرسیده نشود.

And maybe that's because they've told the world

و شاید به همین علت است که به دنیا گفته‌اند

that they're interested in having courageous conversations

که دوست دارند گفتگوهای شجاعانه داشته باشند

about race and class and politics and the environment.

در مورد نژاد، طبقه‌ی اجتماعی، سیاست و محیط زیست.

And perhaps at any age,

و شاید در هر سنی،

one of the most courageous conversations you can have is with your future self.

یکی از شجاعانه‌ترین گفتگوهایی که می‌توانید داشته باشید، با خود آینده‌تان باشد.

Thank you.

متشکرم.

Whitney Pennington Rodgers: Thank you so much, Meg.

ویتنی پنینگتون راجرز: خیلی ممنونم مِگ!

That was wonderful.

فوق‌العاده بود.

I'm glad to be here with you and with all of our members.

خوشحالم که اینجا با شما و همه اعضایمان هستم.

And I know that your work is with people in their 20s, young adults.

و می‌دانم که کار شما با افراد در دهه ۲۰ سالگیشان است، بزرگسالان جوان.

But you mentioned in your talk

اما در سخنرانی‌تان اشاره کردید

that this is something you can apply at any stage of your life

که این چیزی است که می‌توان در هر مرحله از زندگی و هر مقطعی، از آن استفاده کرد.

and at any point.

It's not just advice that you should use in your 20s, is that right?

این توصیه‌ای نیست که فقط در دهه‌ ۲۰ سالگی باید از آن استفاده کرد، درست است؟

MJ: Oh, yes.

مگ جی: اوه، بله.

I mean, I think our 20s is when we first start having to sort of figure out,

منظورم این است که فکر می‌کنم در دهه ۲۰ مان برای اولین بار شروع می‌کنیم به درک کردن،

"Oh, there's a future self out there.

«اوه، یک خود آینده‌ای هم وجود دارد.

And I guess I better think about that person."

و شاید بهتر است در مورد آن شخص فکر کنم.»

Because, you know, like, school kind of does it for us,

چون مدرسه به نوعی این کار را برای ما انجام می‌دهد،

has us plot two or three years in advance.

ما را مجبور می‌کند از دو یا سه سال قبل نقشه بکشیم.

So our 20s are when we first start to think across those horizons.

بنابراین دهه ۲۰ سالگی زمانی است که شروع به فکر کردن فرای آن افق‌ها می‌کنیم.

We get better at it over time.

با گذشت زمان در آن بهتر می‌شویم.

And then in our 30s, 40s, 50s, we have more built-in connections to the future.

و سپس در دهه ۳۰، ۴۰، ۵۰ سالگی، ارتباطات درونی بیشتری با آینده داریم.

Like maybe if you have kids,

مثلاً اگر بچه دارید،

you think, "Hey, I really want to be around

فکر می‌کنید «هی، من واقعاً می‌خواهم حضور داشته باشم

when they graduate from college" or whatever the case may be.

وقتی آن‌ها از دانشگاه فارغ‌التحصیل می‌شوند.» یا هر مورد دیگری.

So there are there are ways we kind of --

پس راه‌هایی وجود دارد که ما به نوعی...

it becomes a little bit more natural the older that you get.

هر چه بزرگتر می‌شوید کمی طبیعی‌تر می‌شود.

But it's always important.

اما همیشه مهم است.

I have a couple in my practice right now

من یک زوج را در حال حاضر برای مشاوره دارم

and they're actually having a conversation with their future relationship,

و آنها در واقع در حال گفتگو با رابطه‌‌ی آینده‌شان هستند،

because in about five years,

زیرا حدود پنج سال دیگر،

their kids are going to be leaving for college

فرزندانشان به دانشگاه می‌روند

and they want to be sure they have a marriage they feel good about

و آن‌ها می‌خواهند مطمئن شوند که ازدواجی خواهند داشت که در موردش احساس خوبی دارند

when the kids are gone.

وقتی بچه‌ها رفته‌اند.

Or if I think about myself, I'm 51.

یا اگر به خودم فکر کنم، من ۵۱ ساله هستم.

So I'm having a conversation with my future self

من در حال گفتگو با خود آینده‌ام هستم در مورد این که «هی!

about, "Hey, you know,

what do I want to get out of the years of my career

از سال‌های حرفه‌ایم که در دهه ۵۰ زندگیم پیش رویم است چه می‌خواهم به دست آورم؟

that are just ahead in my 50s

and, you know, time's running out.

و زمان در حال سپری شدن است. چه چیزی است که می‌خواهم انجام دهم؟»

What is it I want to get done?"

So I think we're, you know,

بنابراین من فکر می‌کنم

we always need to be in conversation with our future self.

ما همیشه باید با خود آینده‌مان در گفتگو باشیم.

It's just something that's new

این فقط چیزی است که برای بیست‌وچندساله‌ها، جدید و معمولا بسیار دشوار است.

and usually quite difficult for 20-somethings.

WPR: So I guess one thing I’m curious about is, you know,

و.پ.ر: چیزی که در موردش کنجکاو هستم این است که

people have said, "OK, I like this idea of these questions.

افراد می‌گویند: «خوب، من ایده‌ی این سوالات را دوست دارم.

I want to ask myself these questions."

می‌خواهم این سوالات را از خودم بپرسم.»

And they do that. And then what happens?

و این کار را می‌کنند، بعد چه اتفاقی می‌افتد؟

You know, I guess, what do you recommend people do next?

در مرحله بعد به مردم توصیه می‌کنید چه کاری انجام دهند؟

What is the way that they can sort of take this further

از چه راهی می‌توانند این را برای پیشبرد خود و این تفکر، جلو ببرند؟

to advance themselves and this thinking?

MJ: Yeah, so, you know, again,

م.ج: بله، خوب، باز هم این به هدف یا اتفاقاتی بستگی دارد

it depends on the goal or what ended up happening

between you and your future self in this conversation.

که بین شما و خود آینده‌تان در این گفتگو رخ داده است.

But I think like most long-form projects,

اما من مانند بیشتر پروژه‌های بلندمدت فکر می‌کنم،

so I would suggest some, you know, pencil and paper, do some math,

پس توصیه می‌کنم مداد و کاغذ تهیه کنید. کمی محاسبات انجام دهید،

sort of sketch out some things just to start with.

به نوعی طرح اولیه برخی چیزها را فقط برای شروع، ترسیم کنید.

And then as you go along,

و بعد همانطور که پیش می‌روید،

you might realize other things that are important to you down the line

ممکن است متوجه چیزهای دیگری شوید که بعدا برای‌تان مهم خواهند بود

that you want to be sure that you get in there and add in there.

و می‌خواهید مطمئن شوید به آن‌ها پرداخته‌ و اضافه‌شان کرده‌اید.

And then I would figure out -- it depends on what it is,

بستگی به این دارد که چیست، اما بعد

but a schedule that works for you, where you check in about your progress on,

برنامه‌ای بریزید که برای شما جواب می‌دهد، جایی که پیشرفت خود را در آن بررسی می‌کنید،

"Hey, am I being true to myself and to my future self

«هی، آیا من با خودم و خود آینده‌ام صادق هستم

in terms of what I said I was going to start prioritizing more."

در مورد چیزهایی که گفتم می‌خواهم شروع کنم اولویت بیشتری به آن‌ها بدم؟»

So maybe that check-in is once a month.

شاید آن بررسی یک بار در ماه باشد،

Maybe it's every year on New Year's.

شاید هرسال در جشن سال نو،

Maybe it's your birthday.

شاید در روز تولدتان.

It really kind of depends.

واقعا بستگی دارد.

But I do think -- I mean, having this conversation one time

اما من فکر می‌کنم -- منظورم این است که یک بار انجام این گفتگو

because you heard my chat today

به این دلیل که امروز سخنان من را شنیدید

and then dropping it is probably not going to do a lot for you.

و سپس ادامه ندادن آن، احتمالاً کار زیادی برای شما نخواهد کرد.

But if it's kind of the beginning of an ongoing conversation with yourself

اما اگر این به نوعی شروع یک مکالمه مداوم با خودتان باشد

and like with any goal,

و مانند هر هدف دیگری،

it's probably something we need to keep circling back around on.

این احتمالا چیزی است که نیاز داریم مرتبا به آن برگردیم.

"OK? Is this still what I want and how am I doing on this?"

«بسیار خوب، آیا این هنوز چیزی است که می‌خواهم؟ چگونه دارم در موردش عمل می‌کنم؟»

It kind of create some accountability.

این به نوعی مسئولیت‌پذیری ایجاد می‌کند.

And so for that, that is where I think

و فکر می‌کنم این جاست که برخی افراد متوجه می‌شوند «من به یک دوست درباره‌اش می‌گویم

some people find, I'm going to tell a friend

or I'm going to tell my pastor

یا به کشیشم می‌گویم

or I'm going to write it in my journal

یا آن را در دفتر روزانه‌نویسی‌ام می‌نویسم»

or whatever it is for you

یا هر چیز دیگری که مناسب شماست

to kind of say, this is a goal that I'm going to own

برای آن که به نوعی بگویید این هدفی است که من خواهم داشت

and I'm going to keep coming back to it.

و مرتبا به آن باز خواهم گشت.

WPR: Have some sort of partner,

و.پ.ر: نوعی شریک داشته باشید،

even if that partner is yourself, your future self.

حتی اگر آن شریک خودتان باشید، خود آینده‌تان.

MJ: Right.

م.ج: درست است.

WPR: Well, Meg, thank you so much for being with us today,

و.پ.ر: خوب، مگ، از اینکه امروز در کنار ما بودید،

for your for your talk and for sharing so much of your wisdom

برای صحبت‌هایتان و به اشتراک گذاشتن بسیاری از دانش‌تان

around these questions and your 20s, and so much more.

در مورد این سؤالات و دهه ۲۰ سالگی و خیلی چیزهای دیگر بسیار سپاسگزاریم.

Thank you. Thank you. Thank you.

متشکرم، متشکرم، متشکرم.

MJ: Yeah, my pleasure. It was really fun.

م.ج: بله، باعث افتخارم است. واقعا مفرح بود.