Amina J. Mohammed: A new perspective on the journey to net-zero | TED Countdown

Translator: Hanie kiani Reviewer: Masoud Motamedifar

As a girl, I walked along the shores of Lake Chad,

وقتی دختربچه بودم، در امتداد سواحل دریاچه چاد قدم زدم

one of the largest lakes in Africa.

که یکی از بزرگترین دریاچه‌ها در آفریقاست.

It went on forever,

تا بی‌نهایت ادامه داشت،

touching four countries: Chad, Niger,

و چهار کشور را لمس می‌کرد: چاد، نیجر

Cameroon and my own country, Nigeria.

کمرون و کشور خود من یعنی نیجریه.

It seemed like an ocean to me at the time,

در آن زمان برای من مثل اقیانوسی به نظر می‌رسید

with 30 million people relying on its bounty.

که ۳۰ میلیون نفر به سخاوت آن وابسته بودند.

Sadly, today, as you fly over Lake Chad,

متأسفانه، امروز، اگر بر فراز دریاچه چاد پرواز کنید، چیز زیادی نخواهید دید.

you won't see much.

It's a fraction of its original size.

بخش کوچکی از اندازه اصلیش است.

Ninety percent of this fresh water basin has dried up,

نود درصد این حوضه آب شیرین خشک شده است،

and with it, millions and millions of livelihoods,

و با آن میلیون‌ها و میلیون‌ها معیشت از بین رفته‌اند،

farmers, fisherfolk and our market women.

برای کشاورزان، ماهیگیران و همینطور زنان بازاری ما.

Climate change takes yet another victim.

تغییراقلیم باز هم قربانی دیگری می‌گیرد.

Now, add another extreme weather event

حال یک رویداد شدید آب‌و‌هوایی دیگر را هم اضافه کنید:

the Harmattan.

هارماتان.

What was once a short three-month season of dust and wind,

چیزی که زمانی، یک فصل سه‌ماهه‌ی کوتاه همراه با گردوغبار و باد بود،

one farmer told me the dust storms are coming earlier and bigger every year.

یک کشاورز به من گفت که طوفان‌های گردوغبار هر سال زودتر و بزرگتر از قبل می‌آیند.

A single storm can wipe out an entire year's crop overnight.

تنها یک طوفان می‌تواند یک شبه محصول کل یک سال را از بین ببرد.

The human and ecological cost?

هزینه‌ی انسانی و زیست محیطی؟

More jobs lost.

نابودی مشاغل بیشتر.

Hunger.

گرسنگی.

Families displaced.

خانواده‌های آواره.

A perfect storm for crushing poverty.

یک طوفان کامل برای ایجاد فقری کوبنده.

And even more, sadly, violence.

و حتی بیشتر از آن، متأسفانه، خشونت.

And so it may be a challenge to grow food today

و بنابراین ممکن است امروزه تولید غذا در حوضه دریاچه چاد چالش‌برانگیز باشد،

in the Lake Chad basin,

but it has also become a fertile ground for extremists to take root,

اما آن همچنین به زمینی حاصل‌خیز برای ریشه دواندن افراطی گرایان تبدیل شده،

wreaking havoc on peace.

که صلح را ویران می‌کنند.

Sadly, touch down anywhere in the world,

متأسفانه، هر کجای دنیا را لمس کنید،

and you'll hear more tragic stories of climate devastation.

داستان‌های غم‌انگیز بیشتری از ویرانی اقلیمی خواهید شنید.

Droughts.

خشکسالی‌ها،

Floods, wildfires.

سیل‌ها، آتش‌سوزی‌ها،

Lives and livelihoods in jeopardy,

زندگی‌ها و معیشت‌های در خطر،

tipping towards catastrophe.

که به سمت فاجعه می‌روند.

And yet, despite it all,

و هنوز، با وجود همه‌ی این‌ها،

I still have hope in our human family.

من همچنان به خانواده‌ انسانیمان امید دارم.

And you might ask why.

و شاید بپرسید چرا؟

It's our capacity for human endeavor to survive against all odds.

بخاطر ظرفیت ما در تلاش انسانی برای زنده ماندن در برابر همه احتمالات است.

One that created the extraordinary promise of the UN Paris Agreement

چیزی که پیمان خارق‌العاده معاهده پاریس سازمان ملل

and its power to drive the 17 Sustainable Development Goals

و قدرت آن در پیشبرد ۱۷ هدف توسعه پایدار برای مردم و سیاره زمین را ایجاد کرد.

for people and for planet.

We know that the promise of Paris aims to limit global heating to 1.5 degrees

ما می‌دانیم که هدف پیمان پاریس محدود کردن گرمایش جهانی به ۱/۵ درجه

to ensure that we survive as a human family.

برای اطمینان از بقای ما به عنوان یک خانواده انسانی است.

To get there, we know exactly what we must do.

برای این که به آن‌جا برسیم، می‌دانیم دقیقا باید چه کار کنیم.

We must decarbonise the global economy by 2050

ما باید با نصف کردن میزان انتشارات گازهای گلخانه‌ای در این دهه،

by way of halving the emissions in this decade.

اقتصاد جهانی را تا سال ۲۰۵۰ کربن‌زدایی کنیم.

We must make coal history,

ما باید کاری کنیم زغال‌سنگ به تاریخ بپیوندد،

with coal phased out in rich countries by 2030

با حذف تدریجی آن در کشورهای ثروتمند تا سال ۲۰۳۰

and in other countries by 2040.

و در سایر کشورها تا سال ۲۰۴۰.

The G20 produces 80 percent of all greenhouse gas pollution,

۸۰ درصد از کل گازهای گلخانه‌ای را کشورهای G20 تولید می‌کنند،

and so they too must,

پس این ۲۰ رهبر جهانی نیز

these 20 global leaders,

take responsibility and lead.

باید مسئولیت برعهده گیرند و رهبری کنند.

We must stop spending trillions subsidizing fossil fuels,

ما باید از هزینه تریلیون‌ها دلار یارانه برای سوخت‌های فسیلی دست برداریم،

clogging the lungs of our people

که باعث مسدود شدن ریه‌های مردممان

and destroying forests and oceans.

و تخریب جنگل‌ها و اقیانوس‌ها می‌شود.

And we must provide the resources that are needed

و باید منابع مورد نیاز برای یک انتقال عادلانه سبز و آبی را فراهم کنیم.

for a just green and blue transition.

We know that these are all essential ingredients

ما می‌دانیم که همه‌ی این‌ها عناصر ضروری برای تحقق معاهده پاریس هستند.

to fulfill the Paris Agreement.

Now, try to re-imagine with me

اکنون، سعی کنید با من دوباره تصور کنید

what this journey to net-zero emissions could look like

که این سفر به سمت انتشار خالص صفر از یک دیدگاه دیگر چگونه می‌تواند باشد.

through another lens.

One that puts our focus on investing in people to reach their potentials

دیدگاهی که تمرکزمان را بر سرمایه‌گذاری روی افراد می‌گذارد تا ضمن محافظت از خانه‌مان

while protecting our home, planet Earth.

یعنی کره‌ی زمین، به توانایی‌های بالقوه‌شان برسند.

Decarbonization, a powerful vehicle for climate action

کربن‌زدایی، وسیله‌ای قدرتمند برای اقدام اقلیمی

but also for delivering on the 17 Sustainable Development Goals.

و همچنین برای تحقق ۱۷ هدف توسعه پایدار است.

Let me give you an example of what this looks like.

بگذارید مثالی بزنم که این به چه صورت است.

The Great Green Wall,

«دیوار سبز بزرگ»،

an idea born in Africa over a decade ago at the edge of the Sahara.

ایده‌ای که بیش از یک دهه پیش در آفریقا در کناره‌ی صحرای بزرگ تولد شد.

It aims to stop desertification

هدف آن توقف بیابان‌زایی

and restore 100 million hectares of degraded lands

و احیای ۱۰۰ میلیون هکتار از زمین‌های فرسایش‌یافته

from Senegal in the West to Djibouti in the Horn of Africa.

از سنگال در غرب تا جیبوتی در شاخ آفریقا است.

It's an ambitious plan to plant 100 million trees,

این یک طرح بلندپروازانه برای کاشت ۱۰۰ میلیون درخت،

improve water harvesting and the use of land.

بهبود برداشت آب و استفاده از زمین است.

Clearly, the climate benefits will be enormous,

مسلما، مزایای اقلیمی آن بسیار زیاد خواهند بود،

but it's about much more than keeping dust in the desert.

اما چیزی بسیار فراتر از حفظ گردوغبار در بیابان است.

It's about creating a green economic corridor

این طرح در مورد ایجاد یک راهروی اقتصادی سبز

for more than half a billion people.

برای بیش از نیم میلیارد نفر است.

Men, women, children.

مردان، زنان و کودکان.

One that builds local value chains,

چیزی که زنجیره‌های ارزش محلی ایجاد می‌کند،

strengthens economies and fosters a young, fast-growing workforce.

اقتصادها را تقویت می‌کند و نیروی کار جوان و به سرعت در حال رشد را پرورش می‌دهد.

And as an economic opportunity grows,

و با رشد یک فرصت اقتصادی،

hope for the future becomes a reality in millions of lives.

امید به آینده در زندگی میلیون‌ها نفر به واقعیت تبدیل می‌شود.

And the space for terrorism, extremism, recedes.

و فضا برای تروریسم و افراط‌گرایی، کاهش پیدا می‌کند.

The Great Green Wall inspires me because it is a journey

دیوار سبز بزرگ به من الهام می‌بخشد چون سفری از توانایی‌های بالقوه انسانی است.

of the human potential.

Potential to amplify the deep knowledge of indigenous people

توانایی برای تقویت دانش عمیق مردم بومی

who survive and thrive in harmony with nature.

که در هماهنگی با طبیعت زندگی و رشد می‌کنند.

Potential to harness technology,

توانایی بالقوه برای مهار فناوری،

to connect and to bridge the renewable energy divide,

اتصال و پر کردن شکاف انرژی‌های تجدیدپذیر،

especially for women and for girls.

به ویژه برای زنان و دختران.

The potential to transform food systems

توانایی تغییر سیستم‌های غذایی

in ways which make people and planet healthier.

به روش‌هایی که باعث سالم‌تر بودن مردم و سیاره می‌شوند.

So what's holding us back?

پس چه چیزی ما را عقب نگه می‌دارد؟

What will it take for this potential to become a shared, lived reality?

چه چیزی لازم است تا این توانایی بالقوه به واقعیتی مشترک و زیسته تبدیل شود؟

It would be easy for me to say money.

برایم آسان است که بگویم پول،

So let me say it.

پس اجازه دهید بگویم:

Money, more money.

پول، پول بیشتر.

(Laughter)

(صدای خنده)

It's a big part of the solution.

این بخش بزرگی از راه‌حل است.

We need to make good now on the handshake

ما اکنون باید در توافق ۱۰۰ میلیارد دلاری که در پاریس داشتیم، خوب عمل کنیم.

that we had at Paris of 100 billion dollars.

And that was promised annually.

و این مقدار وعده سالیانه بود.

Rich countries,

کشورهای ثروتمند،

let me say here and now,

بگذارید این‌جا و الان بگویم،

we are looking at you for the unfinished business.

ما برای انجام این کار ناتمام‌ داریم به شما نگاه می‌کنیم.

You must step up, and you must do it urgently.

شما باید قدم پیش بگذارید و فوراً هم این کار را انجام دهید.

The other ingredient we need is solidarity.

چیز دیگری که به آن نیاز داریم همبستگی است.

Sometimes that seems to be in fairly short supply.

گاهی اوقات به نظر می‌رسد که موجودی آن نسبتاً کم است.

But we do know it exists.

اما ما می‌دانیم که وجود دارد.

After all, it's solidarity that forged the Paris Agreement.

به هر حال، این همبستگی است که توافق پاریس را شکل داد.

It's solidarity that got us the Montreal Protocol.

این همبستگی است که ما را به «پروتکل مونترال» رساند.

And there you see that the ozone layer is saved and our world is healing.

و در آن می‌بینید که لایه اوزون نجات یافته و دنیای ما در حال التیام یافتن است.

But we need to rekindle that spirit and we need to do that now.

اما باید این روحیه را دوباره زنده کنیم و همین حالا باید انجامش دهیم.

It's not too late,

هنوز خیلی دیر نشده،

but the window of opportunity is closing.

اما پنجره‌ی فرصت در حال بسته شدن است.

Which brings me back to you.

که من را به شما برمی‌گرداند.

You're the reason that I have hope.

شما دلیل آن هستید که من امید دارم.

Time and time again,

بارها و بارها دیده‌ایم که وقتی مردم صدای خود را بلند می‌کنند،

we've seen that when people raise their voices,

that chorus becomes too urgent

صدای جمعیشان بسیار مبرم و بلندتر از آن می‌شود که رهبران نادیده بگیرند.

and too loud for leaders to ignore.

That chorus for bold climate action is growing,

هم‌سُرایی برای اقدام اقلیمی جسورانه در حال رشد است،

but it's in fits and starts.

اما پراکنده و متناوب است.

Climate change doesn't pause, and neither must we.

تغییر اقلیم متوقف نمی‌شود، و ما نیز نباید بایستیم.

Now, last I checked, every single person in this room

آخرین باری که من بررسی کردم، تک تک افراد حاضر در این سالن

and all those watching online,

و همه کسانی که آنلاین تماشا می‌کنند،

teachers, presidents, shareholders, chief executives,

معلمان، رؤسای جمهور، سهامداران، مدیران ارشد اجرایی،

scientists, employees, mums and dads,

دانشمندان، کارمندان، مادران و پدران،

everyone on Earth is a citizen on this planet.

همه‌ی افراد روی زمین شهروند این سیاره هستند.

So now's the time to stand up.

پس اکنون زمان بلند شدن است.

With the courage of your convictions,

با شجاعت برخاسته از اعتقاداتتان،

raise your voices yet again

باز هم صدای خود را بلند کنید

and demand our leaders to take action

و از رهبرانمان بخواهید در راستای پیمان جهانی ۱/۵ درجه اقدام کنند.

on the promise of a 1.5 degree world.

Friends, it's time to make some serious noise

دوستان، وقت آن رسیده است که برای متحول کردن جهانمان،

to transform our world.

سروصدای جدی ایجاد کنیم.

Right now, there's another young girl,

همین حالا، یک دختر جوان دیگر وجود دارد،

maybe it's Kolu, maybe it's Aisha, maybe it's Fatima,

شاید کولو، شاید عایشه، شاید هم فاطمه است،

walking on the shores of Lake Chad.

که در ساحل دریاچه چاد قدم می‌زند.

She's looking out and wondering what her future may hold.

او دارد به اطراف نگاه می‌کند و با خود می اندیشد که آینده‌اش چگونه خواهد بود.

Will it be an ocean of opportunity?

آیا اقیانوسی از فرصت‌ها خواهد بود؟

It could be.

می‌تواند باشد.

Or will it be a wasteland of dust as far as the eyes can see?

یا تا آنجا که چشم کار می‌کند، سرزمین بایری از گردوغبار خواهد بود؟

She's asking that question of all leaders who hold her future in their hands,

او این سوال را از همه رهبرانی می‌پرسد که آینده‌اش را در دستان خود دارند،

and she's also asking it of all of us here today

و او همچنین این را از همه‌ی ما امروز اینجا و در سراسر جهان می‌پرسد.

and around the world.

The time for real action has come.

زمان اقدام واقعی فرا رسیده است.

The choice is ours.

انتخاب با ماست.

Individually, collectively.

به صورت فردی و جمعی.

What will you do?

چه خواهید کرد؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(صدای تشویق)