How we need to remake the internet | Jaron Lanier

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: Leila Ataei

Back in the 1980s, actually, I gave my first talk at TED,

در واقع قبلاً در دهه ۱۹۸۰، من اولین سخنرانی‌ام را در TED انجام دادم،

and I brought some of the very, very first public demonstrations

و برخی از اولین نمایش‌های عمومی

of virtual reality ever to the TED stage.

واقعیت مجازی را به صحنه TED آوردم.

And at that time, we knew that we were facing a knife-edge future

در آن زمان، ما می‌دانستیم که با آینده‌ای با عدم‌قطعیت بالا روبرو می‌شویم

where the technology we needed,

جایی که در آن، فناوری‌ که نیاز داشتیم،

the technology we loved,

فناوری‌ که دوستش داشتیم،

could also be our undoing.

می‌توانست باعث سقوط ما شود.

We knew that if we thought of our technology

ما می‌دانستیم که اگر به فناوری

as a means to ever more power,

به عنوان وسیله‌ای برای قدرت بیشتر بنگریم،

if it was just a power trip, we'd eventually destroy ourselves.

اگر فقط یک قدرت برتر بود، ما در نهایت خود را نابود می‌کنیم.

That's what happens

این اتفاق میافتد

when you're on a power trip and nothing else.

وقتی فقط از آن برای افزایش قدرت استفاده کنید.

So the idealism

پس آرمان‌گراییِ

of digital culture back then

فرهنگ دیجیتال در آن زمان

was all about starting with that recognition of the possible darkness

فقط مربوط به شروع با به رسمیت شناختن تمام تاریکی‌های ممکن

and trying to imagine a way to transcend it

و تلاش برای تصور راهی برای عبور از آن

with beauty and creativity.

با زیبایی و خلاقیت بود.

I always used to end my early TED Talks with a rather horrifying line, which is,

من همیشه عادت داشتم سخنرانی‌های اولم در TED را با این جمله ترسناک به پایان ببرم:

"We have a challenge.

«ما یک چالش داریم.

We have to create a culture around technology

ما باید فرهنگی فراتر از فناوری بسازیم

that is so beautiful, so meaningful,

که خیلی زیبا، خیلی معنادار

so deep, so endlessly creative,

خیلی عمیق، بی‌نهایت خلاقانه،

so filled with infinite potential

و پر از پتانسیل‌های نامحدود است

that it draws us away from committing mass suicide."

که ما را از خودکشی دسته‌جمعی دور می‌کند.»

So we talked about extinction as being one and the same

پس ما هم در مورد انقراض صحبت کردیم

as the need to create an alluring, infinitely creative future.

و هم در مورد نیاز به ایجاد آینده‌ای جذاب و بی‌نهایت خلاقانه.

And I still believe that that alternative of creativity

و من همچنان باور دارم که آن خلاقیت جایگزین

as an alternative to death

به عنوان جایگزین مرگ

is very real and true,

بسیار حقیقی و واقعی است،

maybe the most true thing there is.

شاید واقعی‌ترین چیزی که وجود دارد.

In the case of virtual reality --

در مورد واقعیت مجازی --

well, the way I used to talk about it

خب، من این‌گونه در مورد آن صحبت می‌کردم

is that it would be something like

که چیزی خواهد بود شبیه به

what happened when people discovered language.

اتفاقی که در زمان اختراع زبان توسط رخ داد.

With language came new adventures, new depth, new meaning,

با زبان، ماجراجویی‌های جدید به وجود آمدند، عمق جدید، معنای جدید،

new ways to connect, new ways to coordinate,

راه‌های جدید برای ارتباط، راه‌های جدید برای هماهنگی،

new ways to imagine, new ways to raise children,

راه‌های جدید برای تصور کردن، راه‌های جدید برای بزرگ کردن بچه‌ها،

and I imagined, with virtual reality, we'd have this new thing

و من تصور کردم، با واقعیت مجازی، ما این چیز جدید را خواهیم داشت

that would be like a conversation

که مانند یک مکالمه خواهد بود

but also like waking-state intentional dreaming.

اما مانند یک خواب ارادی در بیداری واقعیت هم خواهد بود.

We called it post-symbolic communication,

ما آن را ارتباطات پسانمادین نامیدیم،

because it would be like just directly making the thing you experienced

چون مثل این است که تجربه خودتان را مستقیماً خلق کنید

instead of indirectly making symbols to refer to things.

به جای این که با نمادها آن را بیان کنید.

It was a beautiful vision, and it's one I still believe in,

یک چشم‌انداز زیبا بود، و من هنوز هم آن را باور دارم،

and yet, haunting that beautiful vision

و با این وجود، چیزی که آن چشم‌انداز زیبا را تسخیر می‌کرد

was the dark side of how it could also turn out.

جنبه تاریکی بود از آنچه می‌توانست به آن تبدیل شود.

And I suppose I could mention

و گمان می‌کنم می‌توانم اشاره کنم

from one of the very earliest computer scientists,

به گفته یکی از نخستین دانشمندان کامپیوتر،

whose name was Norbert Wiener,

که نوربرت وینر نام داشت،

and he wrote a book back in the '50s, from before I was even born,

او در دهه‌ی ۵۰ کتابی نوشت، قبل از این که من متولد شوم،

called "The Human Use of Human Beings."

به نام «استفاده انسان از موجود بشر».

And in the book, he described the potential

و در این کتاب، او پتانسیل

to create a computer system that would be gathering data from people

ایجاد یک سیستم کامپیوتری را شرح داد که می‌تواند از افراد اطلاعات بگیرد

and providing feedback to those people in real time

و بلافاصله به آن‌ها بازخورد دهد

in order to put them kind of partially, statistically, in a Skinner box,

تا آن‌ها را از نظر آماری، تا حدودی در یک اتاقک شرطی‌سازی قرار دهد،

in a behaviorist system,

در یک سیستم رفتارگرایانه،

and he has this amazing line where he says,

و این جمله فوق‌العاده را گفته است که

one could imagine, as a thought experiment --

می‌توان به عنوان یک آزمایش فکری تصور کرد که --

and I'm paraphrasing, this isn't a quote --

من تفسیر آن جمله را می‌گویم، نه دقیقاً خود آن را --

one could imagine a global computer system

می‌توان یک سیستم کامپیوتری جهانی را تصور کرد

where everybody has devices on them all the time,

که در آن همه دستگاه‌هایی را همراه خود دارند،

and the devices are giving them feedback based on what they did,

و این دستگاه‌ها بر اساس کارهایشان به آن‌ها بازخورد می‌دهند،

and the whole population

و کل جمعیت

is subject to a degree of behavior modification.

در معرض میزانی از اصلاح رفتار قرار دارند.

And such a society would be insane,

و چنین جامعه‌ای دیوانه خواهد بود،

could not survive, could not face its problems.

نمی‌تواند دوام بیاورد، نمی‌تواند با مشکلات خود مواجه شود.

And then he says, but this is only a thought experiment,

و سپس او گفت، البته این فقط یک آزمایش فکری است،

and such a future is technologically infeasible.

و چنین آینده‌ای از نظر فناورانه عملی نیست.

(Laughter)

(خنده)

And yet, of course, it's what we have created,

و با این حال، البته این چیزی است که ما خلق کرده‌ایم،

and it's what we must undo if we are to survive.

و چیزی است که اگر می‌خواهیم دوام بیاوریم، باید آن را به عقب بازگردانیم.

So --

پس --

(Applause)

(تشویق)

I believe that we made a very particular mistake,

من بر این باورم که ما یک اشتباه خیلی خاص مرتکب شدیم،

and it happened early on,

و این در اوایل کار اتفاق افتاد،

and by understanding the mistake we made,

و با درک اشتباهی که انجام دادیم،

we can undo it.

می‌توانیم آن را به عقب بازگردانیم.

It happened in the '90s,

این اشتباه در دهه ۹۰ اتفاق افتاد،

and going into the turn of the century,

و تا قرن بعد ادامه پیدا کرد،

and here's what happened.

و این اتفاقی است که افتاد.

Early digital culture,

فرهنگ دیجیتال اولیه،

and indeed, digital culture to this day,

و البته، فرهنگ دیجیتال امروزی،

had a sense of, I would say, lefty, socialist mission about it,

حسی داشت که من آن را گرایش به چپ (از نظر اجتماعی) می‌نامم،

that unlike other things that have been done,

که بر خلاف کارهای دیگری که انجام شده‌اند،

like the invention of books,

مانند اختراع کتاب،

everything on the internet must be purely public,

همه چیز بر روی اینترنت باید کاملاً عمومی باشد،

must be available for free,

باید به صورت مجانی در دسترس باشد،

because if even one person cannot afford it,

چون اگر حتی یک نفر نتواند هزینه آن را بپردازد،

then that would create this terrible inequity.

آن وقت یک نابرابری وحشتناک به وجود خواهد آمد.

Now of course, there's other ways to deal with that.

حالا البته، راه‌های دیگری برای مقابله با آن وجود دارد.

If books cost money, you can have public libraries.

اگر کتاب‌ها هزینه‌بر باشند، می‌توانید از کتابخانه‌های عمومی استفاده کنید.

And so forth.

و غیره.

But we were thinking, no, no, no, this is an exception.

ولی ما فکر می‌کردیم که نه، نه، نه، این تبعیض است.

This must be pure public commons, that's what we want.

[اینترنت] باید یک منبع کاملاً عمومی باشد، این چیزی است که می‌خواهیم.

And so that spirit lives on.

و به این ترتیب این روحیه وجود دارد.

You can experience it in designs like the Wikipedia, for instance,

می‌توانید آن را در طرح‌هایی مانند ویکی‌پدیا ببینید،

many others.

و بسیاری دیگر.

But at the same time,

ولی به صورت همزمان،

we also believed, with equal fervor,

ما با همان اشتیاق به این هم باور داشتیم،

in this other thing that was completely incompatible,

به چیز دیگری که کاملاً متناقض بود،

which is we loved our tech entrepreneurs.

آن هم این بود که ما عاشق کارآفرینان فناوری خود بودیم.

We loved Steve Jobs; we loved this Nietzschean myth

ما عاشق استیو جابز بودیم؛ عاشق این اسطوره نیچه‌ای بودیم

of the techie who could dent the universe.

از یک متخصص که می‌توانست بر روی جهان تأثیرگذار باشد.

Right?

درست است؟

And that mythical power still has a hold on us, as well.

و آن قدرت افسانه‌ای هنوز بر ما تأثیر می‌گذارد.

So you have these two different passions,

پس شما این دو اشتیاق متفاوت را دارید،

for making everything free

برای رایگان نگه داشتن همه چیز

and for the almost supernatural power of the tech entrepreneur.

و برای قدرت تقریباً ماوراء طبیعی کارآفرینان فناوری.

How do you celebrate entrepreneurship when everything's free?

چگونه کارآفرینی را تحسین می‌کنید وقتی همه چیز مجانی است؟

Well, there was only one solution back then,

خب، آن زمان فقط یک راه وجود داشت،

which was the advertising model.

که مدل تبلیغات بود.

And so therefore, Google was born free, with ads,

و به این ترتیب، گوگل به صورت رایگان متولد شد، با آگهی.

Facebook was born free, with ads.

فیس‌بوک به صورت رایگان متولد شد، با آگهی.

Now in the beginning, it was cute,

در ابتدا، بامزه بود،

like with the very earliest Google.

مانند اولین نسخه گوگل.

(Laughter)

(خنده)

The ads really were kind of ads.

تبلیغات واقعاً تبلیغات بودند.

They would be, like, your local dentist or something.

مثلاً آگهی دندانپزشک محلی‌تان یا شبیه به آن.

But there's thing called Moore's law

اما چیزی وجود دارد به اسم قانون مور

that makes the computers more and more efficient and cheaper.

که باعث شد کامپیوترها کارآمدتر و ارزان‌تر شوند.

Their algorithms get better.

الگوریتم‌های آن‌ها بهتر شوند.

We actually have universities where people study them,

در واقع دانشگاه‌هایی داریم در آن‌ها افرادی این موضوعات را مطالعه می‌کنند

and they get better and better.

و کامپیوترها بهتر و بهتر می‌شوند.

And the customers and other entities who use these systems

و مشتریان و سایر نهادهایی که از این سیستم‌ها استفاده می‌کنند

just got more and more experienced and got cleverer and cleverer.

چیزهای جدیدی را تجربه می‌کنند و باهوش‌تر و باهوش‌تر می‌شوند.

And what started out as advertising

و آنچه به عنوان تبلیغات آغاز شد

really can't be called advertising anymore.

دیگر نمی‌تواند تبلیغات نامیده شود.

It turned into behavior modification,

به اصلاح رفتار تبدیل شده است،

just as Norbert Wiener had worried it might.

همان چیزی که نوربرت وینر نگرانش بود.

And so I can't call these things social networks anymore.

و همچنین من نمی‌توانم این‌ها را شبکه اجتماعی بنامم.

I call them behavior modification empires.

من آن‌ها را امپراتوری‌های اصلاح رفتار می‌نامم.

(Applause)

(تشویق)

And I refuse to vilify the individuals.

من از افراد بدگویی نمی‌کنم.

I have dear friends at these companies,

من دوستان عزیزی در این شرکت‌ها دارم،

sold a company to Google, even though I think it's one of these empires.

یک شرکت به گوگل فروخته‌ام، با این‌که فکر می‌کنم یکی از این امپراتوری‌هاست.

I don't think this is a matter of bad people who've done a bad thing.

من فکر نمی‌کنم این موضوع، مربوط به افراد بدی باشد که کار بدی انجام داده‌اند.

I think this is a matter of a globally tragic,

فکر می‌کنم مربوط به یک اشتباه جهانی فجیع،

astoundingly ridiculous mistake,

و بسیار مسخره است،

rather than a wave of evil.

نه یک موج از شر.

Let me give you just another layer of detail

اجازه دهید لایه‌ای دیگر از جزئیات به شما ارائه کنم

into how this particular mistake functions.

در مورد نحوه‌ی عملکرد این اشتباه به خصوص.

So with behaviorism,

پس با رفتارگرایی،

you give the creature, whether it's a rat or a dog or a person,

می‌توانید به یک موجود، که می‌تواند یک موش، سگ یا انسان باشد،

little treats and sometimes little punishments

پاداش بدهید و برخی اوقات، آن را مجازات کنید

as feedback to what they do.

به عنوان بازخورد کاری که می‌کنند.

So if you have an animal in a cage, it might be candy and electric shocks.

پس اگر یک حیوان در قفس داشته باشید، آن‌ها می‌توانند آب‌نبات و شوک برقی باشند.

But if you have a smartphone,

ولی اگر یک گوشی هوشمند داشته باشید،

it's not those things, it's symbolic punishment and reward.

دیگر آن چیزها نخواهد بود، تنبیه‌ها و پاداش‌های نمادین وجود خواهد داشت.

Pavlov, one of the early behaviorists,

پاولوف، یکی از نخستین رفتارگراها،

demonstrated the famous principle.

یک اصل معروف را شرح داد.

You could train a dog to salivate just with the bell, just with the symbol.

شما می‌توانید به یک سگ آموزش دهید که بزاق دهانش ترشح شود، فقط با یک زنگ، یک نماد.

So on social networks,

پس در شبکه‌های اجتماعی،

social punishment and social reward function as the punishment and reward.

تنبیه و تشویق اجتماعی به عنوان همان تنبیه و تشویق عمل می‌کنند.

And we all know the feeling of these things.

همانگونه که همه، حس این چیزها را می‌دانیم.

You get this little thrill --

شما کمی پاداش می‌گیرید --

"Somebody liked my stuff and it's being repeated."

«یک نفر پست من را لایک کرد و این در حال تکرار شدن است.»

Or the punishment: "Oh my God, they don't like me,

یا تنبیه می‌شوید: «خدای من، آن‌ها من را دوست ندارند،

maybe somebody else is more popular, oh my God."

شاید شخص دیگری معروف‌تر است، آه خدای من.»

So you have those two very common feelings,

پس شما این دو احساس خیلی معروف را دارید،

and they're doled out in such a way that you get caught in this loop.

و به شکلی آن‌ها را دریافت می‌کنید که در یک حلقه گرفتار می‌شوید.

As has been publicly acknowledged by many of the founders of the system,

همانگونه که بسیاری از بنیانگذارانِ این سیستم به طور عمومی تأیید کرده‌اند،

everybody knew this is what was going on.

همه می‌دانستند که این موضوع در حال رخ دادن است.

But here's the thing:

اما یک نکته وجود دارد:

traditionally, in the academic study of the methods of behaviorism,

به طور سنتی، در مطالعه علمی روش‌های رفتارگرایی،

there have been comparisons of positive and negative stimuli.

مقایسه‌هایی بین محرک مثبت و منفی وجود داشته است.

In this setting, a commercial setting,

در این سیستم، یک سیستم تبلیغاتی،

there's a new kind of difference

تفاوت جدیدی وجود دارد

that has kind of evaded the academic world for a while,

که برای مدتی از نظر جامعه علمی دور مانده است،

and that difference is that whether positive stimuli

و آن تفاوت، این است که با این که محرک‌های مثبت

are more effective than negative ones in different circumstances,

در شرایط مختلف از محرک‌های منفی مؤثرتر هستند،

the negative ones are cheaper.

محرک‌های منفی ارزان‌تر هستند.

They're the bargain stimuli.

آن‌ها محرک‌هایی برای معامله کردن هستند.

So what I mean by that is it's much easier

پس منظور من این است که خیلی راحت‌تر است

to lose trust than to build trust.

که اعتماد را از دست دهید تا اعتمادسازی کنید.

It takes a long time to build love.

ایجاد عشق زمان زیادی نیاز دارد.

It takes a short time to ruin love.

اما می‌توان در زمان کوتاهی عشق را از بین برد.

Now the customers of these behavior modification empires

حالا مشتریان این امپراتوری‌های اصلاح رفتار

به سرعت از آن‌ها استفاده می‌کنند.

are on a very fast loop.

They're almost like high-frequency traders.

آن‌ها تقریباً شبیه تاجران خیلی فعال هستند.

They're getting feedbacks from their spends

از چیزهایی که خرج می‌کنند بازخورد می‌گیرند

or whatever their activities are if they're not spending,

یا اگر خرج نمی‌کنند، از هر فعالیتی که دارند.

and they see what's working, and then they do more of that.

و نگاه می‌کنند که چه چیزی جواب می‌دهد، و سپس آن را بیشتر انجام می‌دهند.

And so they're getting the quick feedback,

پس آن‌ها به سرعت بازخورد می‌گیرند،

which means they're responding more to the negative emotions,

که به این معناست که به احساسات منفی بیشتر واکنش نشان می‌دهند،

because those are the ones that rise faster, right?

چون آن‌ها با سرعت بیشتری در حال گسترش هستند، درست است؟

And so therefore, even well-intentioned players

و بنابراین، حتی بازیگران دارای هدف

who think all they're doing is advertising toothpaste

که فکر می‌کنند تنها مشغول تبلیغ خمیردندان هستند

end up advancing the cause of the negative people,

نهایتاً به پیشرفت افراد منفی کمک می‌کنند،

the negative emotions, the cranks,

احساسات منفی، شاخ‌های مجازی،

the paranoids,

افراد متوهم،

the cynics, the nihilists.

بدبین، پوچ‌گرا.

Those are the ones who get amplified by the system.

این‌ها افرادی هستند که سیستم آن‌ها را تقویت می‌کند.

And you can't pay one of these companies to make the world suddenly nice

و نمی‌توان به یکی از این شرکت‌ها پول داد و جهان را فوراً به جای خوبی تبدیل کرد

and improve democracy

و دموکراسی را گسترش داد

nearly as easily as you can pay to ruin those things.

تقریباً به همان آسانی که می‌توانید با پول دادن، این چیزها را خراب کنید.

And so this is the dilemma we've gotten ourselves into.

پس این معضلی است که خودمان را به آن دچار کرده‌ایم.

The alternative is to turn back the clock, with great difficulty,

راه جایگزین این است که زمان را به سختی به عقب برگرانیم،

and remake that decision.

و آن تصمیم را دوباره بسازیم.

Remaking it would mean two things.

بازسازی آن دو معنا دارد.

It would mean first that many people, those who could afford to,

اول به این معناست که بسیاری از مردم که توانایی مالی دارند،

would actually pay for these things.

واقعا برای این چیزها پول بپردازند.

You'd pay for search, you'd pay for social networking.

برای جستجو پول بدهید، برای شبکه‌سازی اجتماعی پول بدهید.

How would you pay? Maybe with a subscription fee,

چگونه پول بدهید؟ شاید از طریق یک هزینه اشتراک،

maybe with micro-payments as you use them.

شاید با پرداخت‌های خرد در زمان استفاده از آن‌ها.

There's a lot of options.

گزینه‌های زیادی وجود دارد.

If some of you are recoiling, and you're thinking,

اگر برخی از شما نگران شده‌اید و فکر می‌کنید

"Oh my God, I would never pay for these things.

«اوه خدای من، من هیچ‌وقت برای این چیزها پول نمی‌دهم.

How could you ever get anyone to pay?"

چگونه می‌توانید همه را به پول دادن مجبور کنید؟»

I want to remind you of something that just happened.

من می‌خواهم به شما اتفاقی را که همین الآن افتاد، یادآوری کنم.

Around this same time

در همین زمان

that companies like Google and Facebook were formulating their free idea,

شرکت‌هایی مانند گوگل و فیس‌بوک، ایده دسترسی آزاد خود را فرموله می‌کردند،

a lot of cyber culture also believed that in the future,

در بخش بزرگی از فرهنگ مجازی این باور وجود داشت که در آینده،

televisions and movies would be created in the same way,

تلویزیون و فیلم‌ها هم به شکل مشابهی تغییر خواهند یافت،

kind of like the Wikipedia.

مانند ویکی‌پدیا.

But then, companies like Netflix, Amazon, HBO,

اما پس از آن، شرکت‌هایی مانند نتفلیکس، آمازون، HBO

said, "Actually, you know, subscribe. We'll give you give you great TV."

گفتند: «می‌دانید، حق اشتراک پرداخت کنید. ما به شما یک تلویزیون عالی می‌دهیم.»

And it worked!

و کار کرد!

We now are in this period called "peak TV," right?

ما اکنون در دوره اوج تلویزیون قرار داریم، درست است؟

So sometimes when you pay for stuff, things get better.

پس گاهی بهتر است که برای چیزهایی پول پرداخت کنید.

We can imagine a hypothetical --

می‌توانیم تصور کنیم --

(Applause)

(تشویق)

We can imagine a hypothetical world of "peak social media."

می‌توانیم یک جهان فرضی از «اوج رسانه‌های اجتماعی» را تصور کنیم.

What would that be like?

این جهان چگونه خواهد بود؟

It would mean when you get on, you can get really useful,

به معنا خواهد بود که با استفاده از آن‌ها، می‌توانید واقعاً مفید باشید،

authoritative medical advice instead of cranks.

مشاوره پزشکی معتبر به جای شاخ‌های مجازی.

It could mean when you want to get factual information,

می‌تواند به این معنا باشد که زمانی که می‌خواهید اطلاعات واقعی دریافت کنید،

there's not a bunch of weird, paranoid conspiracy theories.

مجموعه‌ای از تئوری‌های توطئه بدبینانه نمی‌بینید.

We can imagine this wonderful other possibility.

می‌توان این امکان دیگرِ فوق‌العاده را تصور کرد.

Ah.

آه

I dream of it. I believe it's possible.

من این رویا را دارم. باور دارم امکان‌پذیر است.

I'm certain it's possible.

مطمئنم امکان‌پذیر است.

And I'm certain that the companies, the Googles and the Facebooks,

و اطمینان دارم که در این صورت، شرکت‌هایی مثل گوگل‌ها و فیس‌بوک‌ها،

would actually do better in this world.

نقش بهتری در این جهان خواهد داشت.

I don't believe we need to punish Silicon Valley.

من بر این باور نیستم که باید سیلیکون ولی (شرکت‌های فناوری) را مجازات کنیم.

We just need to remake the decision.

ما تنها نیاز داریم که آن تصمیم را دوباره بسازیم.

Of the big tech companies,

تصمیم شرکت‌های بزرگ فناوری،

it's really only two that depend on behavior modification and spying

تنها دو شرکت وابسته به اصلاح رفتار و جاسوسی

as their business plan.

در مدل‌های کسب‌وکار خود هستند.

It's Google and Facebook.

گوگل و فیس‌بوک.

(Laughter)

(خنده)

And I love you guys.

و بچه‌ها من شما را دوست دارم.

Really, I do. Like, the people are fantastic.

واقعا دوستتان دارم. افراد فوق‌العاده‌ای هستند.

I want to point out, if I may,

می‌خواهم به این نکته اشاره کنم،

if you look at Google,

اگر به گوگل نگاه کنید،

they can propagate cost centers endlessly with all of these companies,

می‌تواند مراکز هزینه را به طور نامحدود در تمام این شرکت‌ها گسترش دهد،

but they cannot propagate profit centers.

اما نمی‌تواند مراکز سود را گسترش دهد.

They cannot diversify, because they're hooked.

نمی‌توانند تنوع فعالیت‌هایشان را زیاد کنند، چون گرفتار شده‌اند.

They're hooked on this model, just like their own users.

آن‌ها گرفتار این مدل شده‌اند، دقیقاً مثل کاربرهایشان.

They're in the same trap as their users,

در همان دامی که کاربرهایشان اسیرش هستند،

and you can't run a big corporation that way.

و نمی‌توان یک شرکت بزرگ را اینگونه اداره کرد.

So this is ultimately totally in the benefit of the shareholders

پس این در نهایت به نفع سهام‌داران

and other stakeholders of these companies.

و سایر ذی‌نفعان شرکت است.

It's a win-win solution.

یک راه‌حل برد-برد است.

It'll just take some time to figure it out.

تنها پی بردن به آن، به اندکی زمان نیاز دارد.

A lot of details to work out,

باید بر روی جزئیات زیادی کار شود،

totally doable.

که کاملاً انجام‌شدنی هستند.

(Laughter)

(خنده)

I don't believe our species can survive unless we fix this.

من فکر نمی‌کنم اگر این کار را انجام ندهیم، بشر قادر به ادامه حیات باشد.

We cannot have a society

ما نمی‌توانیم جامعه‌ای داشته باشیم

in which, if two people wish to communicate,

که در آن، اگر دو نفر بخواهند با یکدیگر ارتباط برقرار کنند،

the only way that can happen is if it's financed by a third person

تنها راهش، تأمین مالی توسط یک شخص سوم باشد

who wishes to manipulate them.

که می‌خواهد بر آن‌ها تأثیر بگذارد.

(Applause)

(تشویق)

(Applause ends)

(تشویق تمام می‌شود)

In the meantime, if the companies won't change,

در همین حال، اگر شرکت‌ها تغییر نمی‌کنند،

delete your accounts, OK?

اکانت‌های خود را حذف کنید، اوکی؟

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

That's enough for now.

فعلاً همینقدر کافی است.

Thank you so much.

بسیار سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)