Dear Facebook, this is how you're breaking democracy | Yael Eisenstat

Translator: elham zeinodini Reviewer: Masoud Motamedifar

Around five years ago,

تقریبا پنج سال قبل،

it struck me that I was losing the ability

متوجه شدم که توانایی

to engage with people who aren't like-minded.

برقراری ارتباط با کسانی که با من هم‌فکرنیستند ندارم.

The idea of discussing hot-button issues with my fellow Americans

ایده‌ی بحث در مورد موضوعات جنجالی با دوستان آمریکایی‌ام

was starting to give me more heartburn

به من احساس ناراحتی بیشتری

than the times that I engaged with suspected extremists overseas.

نسبت به اوقاتی که با افراطی‌های مشکوک خارجی در ارتباط بودم می‌داد.

It was starting to leave me feeling more embittered and frustrated.

به من حس ناخشنودی و درماندگی می‌داد.

And so just like that,

و به همین شکل،

I shifted my entire focus

تمامی تمرکزم را

from global national security threats

از تهدیدهای امنیت ملی جهانی

to trying to understand what was causing this push

به تلاش برای فهمیدن علت این فشار

towards extreme polarization at home.

به سمت دوگانگی مفرط در خانه تغییر دادم.

As a former CIA officer and diplomat

به عنوان یک افسر سابق سی آی ای و دیپلماتی که

who spent years working on counterextremism issues,

سال‌ها بر روی مسائل مقابله با افراطی گرایی کار کردم،

I started to fear that this was becoming a far greater threat to our democracy

ترسیدم که این مسئله در حال تبدیل به تهدیدی بسیار بزرگ‌تر

than any foreign adversary.

از هر دشمن خارجی برای دموکراسی‌مان باشد.

And so I started digging in,

بنابراین شروع به تحقیق کردم،

and I started speaking out,

و عقایدم را بیان کردم،

which eventually led me to being hired at Facebook

که سرانجام مرا به استخدام شدن در فیس بوک

and ultimately brought me here today

و در نهایت به امروز و اینجا رساند

to continue warning you about how these platforms

تا به شما درباره اینکه چگونه این شبکه‌ها

are manipulating and radicalizing so many of us

در حال سوء استفاده و افراطی کردن بسیاری از ما هستند هشدار دهم

and to talk about how to reclaim our public square.

و درباره چگونگی بازپس‌گیری افکار عمومی‌مان صحبت کنم.

I was a foreign service officer in Kenya

من یک افسر خدمات خارجی در کنیا بودم

just a few years after the September 11 attacks,

تنها چند سال پس از حملات ۱۱ سپتامبر،

and I led what some call "hearts and minds" campaigns

و کمپینی که برخی آن را «قلب‌ها و ذهن‌ها» می‌نامیدند

along the Somalia border.

در امتداد مرز سومالی هدایت می‌کردم.

A big part of my job was to build trust with communities

قسمت بزرگی از شغل من ایجاد اعتماد در جوامعی که

deemed the most susceptible to extremist messaging.

که حساس‌ترین قسمت برای پیام‌های افراطی تلقی می‌شدند بود.

I spent hours drinking tea with outspoken anti-Western clerics

ساعاتی را با نوشیدن چای با روحانیون صریح ضد-غربی صرف می‌کردم

and even dialogued with some suspected terrorists,

و حتی با برخی تروریست‌های مشکوک گفتگو کردم،

and while many of these engagements began with mutual suspicion,

وبا اینکه بسیاری از این تعاملات با سوءظن مشترک آغاز شد،

I don't recall any of them resulting in shouting or insults,

به یاد نمی‌آورم که هیچ کدام از آن‌ها منجر به فریاد یا توهین شده باشد،

and in some case we even worked together on areas of mutual interest.

وحتی در برخی موارد در کنار هم بر روی علایق مشترک کار کردیم.

The most powerful tools we had were to simply listen, learn

نیرومندترین ابزاری که داشتیم صرفا گوش دادن، آموختن

and build empathy.

و ایجاد همدردی بود.

This is the essence of hearts and minds work,

این اساس کار قلب‌ها و ذهن‌هاست،

because what I found again and again is that what most people wanted

زیرا چیزی که بارها آن را یافتم این بود که بیشتر مردم

was to feel heard, validated and respected.

می‌خواهند حس کنند که شنیده شده‌اند، تایید شده‌اند و محترم شمرده می‌شوند.

And I believe that's what most of us want.

و معتقدم این چیزی است که اکثر ما خواستار آن هستیم.

So what I see happening online today is especially heartbreaking

مشاهده آنچه که امروز در فضای آنلاین اتفاق می افتد بسیار دلخراش است

and a much harder problem to tackle.

و حل کردن آن یک مسئله دشوارتر است.

We are being manipulated by the current information ecosystem

ما توسط اکوسیستم اطلاعات موجود تحت تاثیر قرار داده می‌شویم

entrenching so many of us so far into absolutism

که بسیاری از ما را به حدی در استبداد و دیکتاتوری محصور کرده

that compromise has become a dirty word.

که سازش به کلمه‌ای کثیف تبدیل شده است.

Because right now,

چرا که هم‌اکنون،

social media companies like Facebook

شرکت‌های شبکه‌های اجتماعی مثل فیس بوک

profit off of segmenting us and feeding us personalized content

با دسته‌بندی و رساندن محتویات شخصی‌سازی شده به ما سود می‌برند

that both validates and exploits our biases.

که جهت‌گیری‌هایمان را معتبر و مخدوش می‌کند.

Their bottom line depends on provoking a strong emotion

هدف نهایی آن‌ها به برانگیختن یک احساس قدرتمند بستگی دارد

to keep us engaged,

که ما را سرگرم نگه دارد،

often incentivizing the most inflammatory and polarizing voices,

اغلب مشوق آشوب انگیزترین و متضادترین نظرات‌مان هستند،

to the point where finding common ground no longer feels possible.

تا جایی که یافتن نقاط مشترک امکان پذیر نباشد.

And despite a growing chorus of people crying out for the platforms to change,

و علی رغم وجود گروه‌های در حال رشد مردم که به شدت خواستار تغییر این رسانه‌ها هستند

it's clear they will not do enough on their own.

واضح است که آن‌ها به تنهایی کاری از پیش نخواهند برد.

So governments must define the responsibility

بنابراین دولت باید مسئولیت‌هایی

for the real-world harms being caused by these business models

برای صدمات وارده بر دنیای واقعی توسط این مدل‌های تجاری مشخص کند

and impose real costs on the damaging effects

و هزینه‌های واقعی برای آثار مخربی که

they're having to our public health, our public square and our democracy.

آن‌ها بر روی سلامت اجتماعی، افکار عمومی و مردم سالاری‌مان تحمیل کند.

But unfortunately, this won't happen in time for the US presidential election,

اما متاسفانه، این موضوع در زمان انتخابات ریاست جمهوری آمریکا اتفاق نمی‌افتد،

so I am continuing to raise this alarm,

بنابراین به هشدار دادن ادامه می‌دهم،

because even if one day we do have strong rules in place,

چون حتی اگر روزی قوانین قدرتمندی به جای قوانین فعلی داشته باشیم،

it will take all of us to fix this.

به همه ما برای حل این موضوع نیاز است.

When I started shifting my focus from threats abroad

وقتی تغییر تمرکز خود را از تهدیدهای خارجی

to the breakdown in civil discourse at home,

به اختلال گفتگوی مدنی در خانه آغاز کردم،

I wondered if we could repurpose some of these hearts and minds campaigns

فکر کردم آیا می‌توانیم برخی از این کمپین‌های قلب‌ها و ذهن‌ها را به منظور

to help heal our divides.

حل اختلافاتمان مجددا هدف گذاری کنیم.

Our more than 200-year experiment with democracy works

تجربه بیش از ۲۰۰ ساله ما در زمینه مردم سالاری

in large part because we are able to openly and passionately

تا حد زیادی نتیجه بخش است چرا که ما آماده‌ایم تا با صراحت و اشتیاق

debate our ideas for the best solutions.

در مورد ایده‌هایمان برای رسیدن به بهترین راه حل بحث کنیم.

But while I still deeply believe

اما با اینکه من عمیقا به

in the power of face-to-face civil discourse,

قدرت گفتمان مدنی رو در رو معتقدم،

it just cannot compete

ولی در حال حاضر توانایی رقابت با

with the polarizing effects and scale of social media right now.

اثرات متضاد و صعود رسانه های اجتماعی را ندارد.

The people who are sucked down these rabbit holes

افرادی که به دام این لانه‌های خرگوش

of social media outrage

خشم شبکه‌های اجتماعی

often feel far harder to break of their ideological mindsets

می‌افتند اغلب دشواری بیشتری در تغییر نگرش ایدئولوژیک خود

than those vulnerable communities I worked with ever were.

نسبت به جوامع آسیب پذیری که تا به حال با آن‌ها کار کردم احساس می‌کنند.

So when Facebook called me in 2018

بنابراین وقتی فیس بوک در سال ۲۰۱۸ با من تماس گرفت

and offered me this role

و به من وظیفه‌ی

heading its elections integrity operations for political advertising,

هدایت عملیات مربوط به سلامت انتخابات خود برای تبلیغات سیاسی را پیشنهاد داد،

I felt I had to say yes.

حس کردم که باید قبول کنم.

I had no illusions that I would fix it all,

این توهم را نداشتم که همه چیز را درست می‌کنم،

but when offered the opportunity

اما وقتی فرصتی فراهم شد

to help steer the ship in a better direction,

برای کمک به هدایت کشتی به سمت و سویی بهتر

I had to at least try.

حداقل باید سعی می‌کردم.

I didn't work directly on polarization,

من به طور مستقیم روی تضاد و دوگانگی کار نکردم،

but I did look at which issues were the most divisive in our society

اما نفاق‌انگیزترین مسائل موجود در جامعه‌مان

and therefore the most exploitable in elections interference efforts,

و طبعاً پرنفوذترین عوامل در تلاش‌های دخالت در انتخابات را بررسی کردم،

which was Russia's tactic ahead of 2016.

که تاکتیک روسیه پیش از سال ۲۰۱۶ بود.

So I started by asking questions.

بنابراین من کار را با پرسیدن سوالات آغاز کردم.

I wanted to understand the underlying systemic issues

می‌خواستم درباره موضوعات اساسی سیستمی

that were allowing all of this to happen,

که اجازه رخداد این اتفاقات را ‌می‌داد را بفهمم.

in order to figure out how to fix it.

تا راهی برای برطرف کردنشان پیدا کنم.

Now I still do believe in the power of the internet

من همچنان به قدرت اینترنت

to bring more voices to the table,

برای فراهم سازی صداهای بیشتردر صحنه باور دارم،

but despite their stated goal of building community,

اما علی رغم هدف بیان شده آن‌ها برای تشکیل جوامع،

the largest social media companies as currently constructed

بزرگترین کمپانی‌های شبکه‌های اجتماعی که اخیرا ساخته شده‌‌اند

are antithetical to the concept of reasoned discourse.

مخالف مفهوم گفتمان منطقی هستند.

There's no way to reward listening,

هیچ راهی برای پاداش دادن به گوش دادن،

to encourage civil debate

برای تشویق بحث مدنی

and to protect people who sincerely want to ask questions

و محافظت از مردمی که می‌خواهند محترمانه سوالاتی بپرسند وجود ندارد

in a business where optimizing engagement and user growth

در تجارتی که بهینه سازی مشارکت و افزایش کاربر

are the two most important metrics for success.

دو معیار مهم برای موفقیت است.

There's no incentive to help people slow down,

هیچ انگیزه‌ای برای کمک به آرام کردن مردم وجود ندارد،

to build in enough friction that people have to stop,

برای ساختن اصطکاک کافی که مردم مجبور به توقف شوند،

recognize their emotional reaction to something,

عکس‌العمل احساسی خود به چیزی را بشناسند،

and question their own assumptions before engaging.

و پیش از درگیر شدن فرضیات خودشان را زیر سوال ببرند.

The unfortunate reality is:

واقعیت ناخوشایند این است:

lies are more engaging online than truth,

در فضای آنلاین دروغ‌ از حقیقت جذاب‌تر است.

and salaciousness beats out wonky, fact-based reasoning

و وقاحت استدلال بی‌ثبات و مبتنی بر حقایق را شکست می‌دهد

in a world optimized for frictionless virality.

در جهانی که برای گسترش بدون دردسر بهینه شده.

As long as algorithms' goals are to keep us engaged,

تا زمانی که هدف الگوریتم‌ها سرگرم نگه‌ داشتن ما باشد،

they will continue to feed us the poison that plays to our worst instincts

آن‌ها سمی را به خورد ما می‌دهند که از بدترین غرایزمان سوء استفاده می‌کند

and human weaknesses.

و ضعفهای بشری.

And yes, anger, mistrust,

و بله، خشم، بی‌اعتمادی،

the culture of fear, hatred:

فرهنگ ترس، نفرت:

none of this is new in America.

هیج یک از این‌ها در آمریکا جدید نیست.

But in recent years, social media has harnessed all of that

اما در سال‎های اخیر، رسانه‌های اجتماعی همه این‌ها را کنترل کرده

and, as I see it, dramatically tipped the scales.

و به نظر من، به طور چشم‌گیری تعادل را به هم زده است.

And Facebook knows it.

و فیس بوک این موضوع را می‌داند.

A recent "Wall Street Journal" article

مقاله اخیر «وال استریت ژورنال»

exposed an internal Facebook presentation from 2018

ارائه‌ای داخلی ازفیس بوک در سال ۲۰۱۸ را منتشر کرد

that specifically points to the companies' own algorithms

که به ویژه به الگوریتم‌های خود کمپانی اشاره می‌کند

for growing extremist groups' presence on their platform

در پی افزایش حضور گروه‌های افراطی در شبکه‌هایشان

and for polarizing their users.

و برای ایجاد دودستگی بین کاربرانشان.

But keeping us engaged is how they make their money.

اما آن‌ها با سرگرم کردن ما درآمد کسب می‌‌کنند.

The modern information environment is crystallized around profiling us

محیط اطلاعاتی مدرن پیرامون مشخصات ما شکل گرفته

and then segmenting us into more and more narrow categories

و سپس ما را به دسته‌بندی‌های کوچک‌تر تقسیم بندی می‌کند

to perfect this personalization process.

تا فرایند شخصی سازی تکمیل شود.

We're then bombarded with information confirming our views,

سپس با اطلاعاتی که مطابق نظرمان هستند بمباران می‌شویم.

reinforcing our biases,

جهت‌گیری‌هایمان را تقویت می‌کنند،

and making us feel like we belong to something.

و به ما این حس را القا می‌کنند که ما به چیزی تعلق داریم.

These are the same tactics we would see terrorist recruiters

این‌ها همان روش‌‌هایی است که به کار گیرندگان تروریست

using on vulnerable youth,

روی جوانان آسیب پذیر به کار می‌برند،

albeit in smaller, more localized ways before social media,

هرچند با روش‌هایی کوچک‌تر و بومی‌تر قبل از رسانه‌های اجتماعی،

with the ultimate goal of persuading their behavior.

با هدف نهایی پیش‌برد رفتارشان.

Unfortunately, I was never empowered by Facebook to have an actual impact.

متاسفانه، هیچ‌گاه توسط فیس بوک به من قدرتی داده نشد تا تاثیری حقیقی بر جای بگذارم.

In fact, on my second day, my title and job description were changed

در واقع، در روز دومم، عنوان و شرح وظایفم تغییر کرد

and I was cut out of decision-making meetings.

و از جلسات تصمیم‌ گیری کنار گذاشته شدم.

My biggest efforts,

بزرگترین کوشش من ،

trying to build plans

تلاش برای ایجاد استراتژی‌هایی

to combat disinformation and voter suppression in political ads,

برای مبارزه با اطلاعات نادرست و سرکوب رای دهندگان در تبلیغات سیاسی،

were rejected.

طرد شد.

And so I lasted just shy of six months.

و بنابراین من فقط حدود شش ماه در فیس بوک دوام آوردم.

But here is my biggest takeaway from my time there.

اما بزرگترین نکته از زمان حضورم در آن‌جا این است.

There are thousands of people at Facebook

هزاران نفر در فیس بوک حضور دارند

who are passionately working on a product

که مشتاقانه روی محصولی

that they truly believe makes the world a better place,

که واقعا ایمان دارند دنیا را به مکان بهتری تبدیل می‌کند کار می‌کنند،

but as long as the company continues to merely tinker around the margins

اما تا زمانی که این شرکت صرفاً در حاشیه

of content policy and moderation,

سیاست‌های محتوا و متعادل سازی به کار خود ادامه دهد،

as opposed to considering

به جای در نظر گرفتن

how the entire machine is designed and monetized,

نحوه طراحی و درآمدزایی سیستم،

they will never truly address how the platform is contributing

هرگز چگونگی مشارکت این رسانه در اشاعه

to hatred, division and radicalization.

نفرت، تفرقه و افراطی گرایی را کاملا حل نخواهند کرد.

And that's the one conversation I never heard happen during my time there,

و این مکالمه‌ای است که در طی حضورم در آن‌ جا اتفاق نیفتاد،

because that would require fundamentally accepting

چرا که این امر نیازمند پذیرش اساسی

that the thing you built might not be the best thing for society

اینکه چیزی که ساخته‌اید ممکن است برای جامعه بهترین نبوده

and agreeing to alter the entire product and profit model.

و موافقت با تغییر کلی محصول و مدل سود آن می‌باشد.

So what can we do about this?

پس در این باره چه می‌توان کرد؟

I'm not saying that social media bears the sole responsibility

نمی‌گویم که تنها رسانه‌های اجتماعی مسئولیت

for the state that we're in today.

دولتی که امروزه در آن هستیم را بر عهده دارند.

Clearly, we have deep-seated societal issues that we need to solve.

واضح است که دارای مسائل اجتماعی ریشه‌داری هستیم که باید رفع شوند.

But Facebook's response, that it is just a mirror to society,

اما پاسخ فیس بوک، که آینه‌ای برای جامعه است ،

is a convenient attempt to deflect any responsibility

تلاشی بی‌دردسر برای شانه خالی کردن از هرگونه مسئولیت پذیری

from the way their platform is amplifying harmful content

درباره تقویت محتوای مضر توسط رسانه‌اشان

and pushing some users towards extreme views.

و فشار آوردن به برخی کاربران برای داشتن دیدگاهی افراطی است.

And Facebook could, if they wanted to,

و فیس بوک اگر می‌خواست، می‌توانست،

fix some of this.

برخی از این موارد را رفع کند.

They could stop amplifying and recommending the conspiracy theorists,

آن‌ها می‌توانند تقویت و توصیه نظریه پردازان توطئه

the hate groups, the purveyors of disinformation

گروه‌های نفرت، تامین‌کنندگان اطلاعات نادرست،

and, yes, in some cases even our president.

و بله، در برخی موارد حتی رئیس جمهورمان را متوقف کنند.

They could stop using the same personalization techniques

آنها می‌توانند به کارگیری همان روش‌های شخصی سازی که برای

to deliver political rhetoric that they use to sell us sneakers.

بیان الفاظ سیاسی استفاده می‌شود را در فروش کفش های ورزشی به ما متوقف کنند.

They could retrain their algorithms

می‌توانند الگوریتم‌هایشان را برای

to focus on a metric other than engagement,

تمرکز روی معیاری غیر از مشارکت بازآموزی کنند،

and they could build in guardrails to stop certain content from going viral

آن‌ها می‌توانند موانعی برای جلوگیری از محبوب شدن محتویات مشخص

before being reviewed.

پیش از بازبینی را ایجاد کنند.

And they could do all of this

و آن‌ها می‌توانند همه‌ی این موارد را

without becoming what they call the arbiters of truth.

بدون تبدیل شدن به آنچه که آن را داوران حقیقت می‌نامند انجام دهند.

But they've made it clear that they will not go far enough

اما آن‌ها به صراحت اعلام کرده‌اند که برای انجام کار درست

to do the right thing without being forced to,

به حد کافی پیش نخواهند رفت مگر با اجبار،

and, to be frank, why should they?

و صادقانه بگویم، چرا باید چنین کاری انجام دهند؟

The markets keep rewarding them, and they're not breaking the law.

بازارها به آن‌ها پاداش می‌دهند، وآن‌ها قانونی را نقض نمی‌کنند.

Because as it stands,

چرا که با وضعیت فعلی،

there are no US laws compelling Facebook, or any social media company,

هیچ قانونی در ایالات متحده وجود ندارد که فیس بوک یا هر شرکت رسانه اجتماعی را مجبور،

to protect our public square,

به محافظت از افکار عمومی‌مان،

our democracy

مردم سالاری‌مان

and even our elections.

و حتی انتخابات‌مان کند.

We have ceded the decision-making on what rules to write and what to enforce

ما از تصمیم‌گیری درباره وضع و اجرای قوانین برای

to the CEOs of for-profit internet companies.

مدیران عامل شرکت‌های اینترنتی خصوصی صرف نظر کرده‌ایم.

Is this what we want?

این چیزی است که می‌خواهیم؟

A post-truth world where toxicity and tribalism

در یک جهان پساحقیقت‌گرا که در آن منفی‌گرایی و قومیت‌گرایی

trump bridge-building and consensus-seeking?

بر پل زدن بین انسان‌ها غلبه کرده است؟

I do remain optimistic that we still have more in common with each other

من همچنان خوش‌بین هستم که نقاط مشترک بیشتری

than the current media and online environment portray,

از رسانه فعلی و چیزی که محیط آنلاین نشان می‌دهد، با یکدیگر داریم

and I do believe that having more perspective surface

و معتقدم که داشتن سطح چشم‌انداز بیشتر

makes for a more robust and inclusive democracy.

دموکراسی قوی‌تر و فراگیرتر را ایجاد می کند.

But not the way it's happening right now.

اما نه به شکلی که اکنون وجود دارد.

And it bears emphasizing, I do not want to kill off these companies.

و تاکید می‌کنم، من نمی‌خواهم این شرکت‌ها را از بین ببرم.

I just want them held to a certain level of accountability,

فقط می‌خواهم تا حد مشخصی پاسخگو باشند،

just like the rest of society.

مانند بقیه افراد جامعه.

It is time for our governments to step up and do their jobs

زمان آن فرا رسیده که دولت‌هایمان گام بردارند و وظایف خود را برای

of protecting our citizenry.

محافظت از شهروندان انجام دهند.

And while there isn't one magical piece of legislation

و با وجود اینکه یک قانون جادویی وجود ندارد

that will fix this all,

که همه این‌ موارد را حل کند،

I do believe that governments can and must find the balance

من معتقدم که دولت می‌تواند و باید تعادلی

between protecting free speech

بین محافظت از آزادی بیان

and holding these platforms accountable for their effects on society.

و مسئول دانستن این رسانه‌ها برای تاثیراتشان در جامعه ایجاد کند.

And they could do so in part by insisting on actual transparency

و می‌توانند با پافشاری بر روی شفافیت حقیقی تا حدی این کار را انجام دهند

around how these recommendation engines are working,

درباره چگونگی عملکرد سیستم‌های پیشنهاد کننده،

around how the curation, amplification and targeting are happening.

اینکه چگونه طبقه‌بندی، فزون‌سازی و هدف‌گذازی اتفاق می‌افتد.

You see, I want these companies held accountable

ببینید، می‌خواهم این شرکت‌ها پاسخگو باشند

not for if an individual posts misinformation

نه به این علت که فردی اطلاعات نادرست

or extreme rhetoric,

یا سخنان افراطی منتشر کرده،

but for how their recommendation engines spread it,

بلکه برای چگونگی گسترش آن محتویات توسط سرویس‌های پیشنهاد کننده‌اشان،

how their algorithms are steering people towards it,

اینکه چگونه الگوریتم‌هایشان مردم را به سمت آن محتویات هدایت می‌کنند،

and how their tools are used to target people with it.

و چگونه از ابزارهایشان برای هدف قرار دادن مردم استفاده می‌کنند.

I tried to make change from within Facebook and failed,

سعی کردم در فیس بوک تغییر ایجاد کنم و نتوانستم،

and so I've been using my voice again for the past few years

بنابراین در چند سال اخیر دوباره از صدایم استفاده کرده‌ام

to continue sounding this alarm

تا هشدار دادن را ادامه دهم

and hopefully inspire more people to demand this accountability.

و امیدوارم که افراد بیشتری را به مطالبه این پاسخگویی ترغیب کنم.

My message to you is simple:

پیام من به شما ساده است :

pressure your government representatives

نمایندگان دولت خود را تحت فشار قرار دهید

to step up and stop ceding our public square to for-profit interests.

تا قدمی بردارند و از واگذاری افکار عمومی به منافع انتفاعی جلوگیری کنند.

Help educate your friends and family

به آموزش دوستان و خانواده خود

about how they're being manipulated online.

درباره اینکه چگونه در فضای آنلاین بازیچه می‌شوند کمک کنید.

Push yourselves to engage with people who aren't like-minded.

خود را برای ارتباط با کسانی که با شما همفکر نیستند تحت فشار قرار دهید.

Make this issue a priority.

این موضوع را به عنوان الویت خود قرار دهید.

We need a whole-society approach to fix this.

برای رفع این مشکل به رویکرد کل جامعه نیاز داریم.

And my message to the leaders of my former employer Facebook is this:

و پیام من به رهبران کارفرمای سابقم فیس بوک این است:

right now, people are using your tools exactly as they were designed

اکنون، مردم از ابزار شما استفاده می‌کنند دقیقا به همان صورتی که برای

to sow hatred, division and distrust,

ایجاد نفرت، تفرقه و بی اعتمادی، طراحی شده

and you're not just allowing it, you are enabling it.

و شما فقط اجازه نمی‌دهید، شما آن را میسر می‌کنید.

And yes, there are lots of great stories

و بله، داستان های بسیار خوبی وجود دارد

of positive things happening on your platform around the globe,

از کارهای خوبی که در رسانه شما در سراسر جهان اتفاق می‌افتد،

but that doesn't make any of this OK.

اما باعث تایید هیچ یک از این موارد نمی‌شود.

And it's only getting worse as we're heading into our election,

و هر چه به سمت انتخابات می‌رویم اوضاع بدتر می‌شود،

and even more concerning,

و مهم‌تر از آن،

face our biggest potential crisis yet,

مواجهه با بزرگترین بحران ممکنه تا به حال

if the results aren't trusted, and if violence breaks out.

اگر نتایج قابل اعتماد نباشند، و اگر خشونت ناگهان آغاز شود.

So when in 2021 you once again say, "We know we have to do better,"

بنابراین وقتی در سال ۲۰۲۱ بار دیگر بگویید، «ما می دانیم که باید بهتر عمل کنیم،»

I want you to remember this moment,

از شما ‌می‌خواهم این لحظه را به یاد داشته باشید،

because it's no longer just a few outlier voices.

زیرا دیگر چند صدای دور از دسترس نخواهد بود

Civil rights leaders, academics,

رهبران حقوق مدنی، دانشگاهیان،

journalists, advertisers, your own employees,

روزنامه نگاران، تبلیغ کنندگان، کارمندان خود شما،

are shouting from the rooftops

از پشت بام‌ها فریاد می‌زنند

that your policies and your business practices

که سیاست‌ها و شیوه‌های تجاری شما

are harming people and democracy.

به مردم و دموکراسی ضربه می‌زند.

You own your decisions,

شما مالک تصمیمات خود هستید،

but you can no longer say that you couldn't have seen it coming.

اما دیگر نمی‌توانید بگویید که انتظار رخداد آن را نداشتید.

Thank you.

متشکرم.