Makhtoum Abdalla: Education is a fundamental right for every child | TED

Transcriber:

Translator: Homa Maddah Reviewer: Pedram Pourasgari

Hello, I am Makhtoum Abdalla from Sudan,

سلام، من مختوم عبدالله اهل سودان هستم

born in 2004, in Nyala, South Darfur.

در سال ۲۰۰۴ در نیالا، در دارفور جنوبی به دنیا آمدم

And on the map, the western part of Sudan is where you find Darfur.

روی نقشه، دارفور را می‌توانید در قسمت غربی سودان پیدا کنید.

For over a decade, the state was affected [by] conflict,

برای بیش از یک دهه، منطقه‌ی ما درگیر منازعاتی بود

which we were still reeling from.

که همچنان با آن دست و پنجه نرم می‌کردیم.

And as a result, since I was four years old,

به همین خاطر از زمانی که ۴ ساله بودم،

my family have lived in a camp for internally displaced people:

خانواده‌ی من در اردوگاهی زندگی می‌کرده که مخصوص آوارگان داخلی بود

an IDP camp for families that have been driven from their homes

یک کمپ آوارگان برای خانواده‌هایی که از خانه‌های خودشون رانده شده بودند،

for one reason or another,

به هر دلیلی،

to another part of the country.

به بخش دیگری از کشور رانده شده بودند.

My family was displaced because of conflict,

خانواده‌ی من به دلیل درگیری آواره شده بود،

and I was born in a world full of complexity,

و من در جهانی به دنیا آمدم پر از پیچیدگی،

loss and deprivation.

فقدان و محرومیت.

But despite that,

اما با این وجود،

my family and I are still here

من و خانواده‌ام هنوز زنده هستیم،

full of hopes and dreams for a better tomorrow.

سرشار از امیدها و رویاها برای فردایی بهتر.

Before the camp,

پیش از اردوگاه،

we used to live in a place called Otash village in South Darfur.

ما در روستایی به نام عُطاش در دارفور جنوبی زندگی می‌کردیم

And as the word “otash” comes from the Arabic word “A’atshan”,

و نام «عُطاش» از واژه‌ی عربی «عطش» آمده،

which means thirsty.

به معنای تشنگی .

And it has been called so for the lack of water resources

و دلیل این نامگذاری کمبود منابع آب است

in that area.

در آن منطقه.

And so the name of our IDP camp is Otash camp.

و به همین دلیل نام اردوگاه ما هم اردوگاه عُطاش است.

Same name, same issue.

همان نام، همان مشکل.

It's home to almost 100,000 people from different villages.

اردوگاه ۱۰۰,۰۰۰ نفر جمعیت دارد که از روستاهای مختلف هستند،

I was very young when we left our home,

وقتی خانه‌مان را ترک کردیم، من خیلی کوچک بودم،

but I can remember the fear on my family's face

اما ترس موجود در چهره‌ی اعضای خانواده‌ام را به یاد دارم

as they're getting ready, leaving everything behind.

زمانی که آماده می‌شدند تا همه چیز را پشت سر جا بگذارند.

I could see their pain, especially on my mother's face.

می‌توانستم رنج‌شان را ببینم، بخصوص در چهره‌ی مادرم.

I still remember.

هنوز یادم هست.

My family were one of the thousands of families that fled.

خانواده‌ی من یکی از هزاران خانواده‌ای بودند که فرار کردند.

Not everyone was lucky,

بخت با همه یار نبود،

some lost their lives while trying to escape.

بعضی‌ها در حین فرار جانشان را از دست دادند.

Because the journey was so dangerous,

چون سفر به قدری خطرناک بود،

we had to hide frequently along the road.

که اغلب مجبور بودیم در طی راه پنهان شویم.

Where we used to live is only two hours away,

جایی که زندگی می‌کردیم، تنها دو ساعت با اینجا فاصله دارد،

but the journey took two days until we finally reached a safe place,

اما برای ما دو روز طول کشید تا به مکانی امن برسیم،

the place that today we call Otash IDP camp.

همان جایی که امروز به آن اردوگاه عُطاش می‌گوییم.

During the two days it took my family to the camp,

در طی دو روزی که طول کشید تا خانواده‌ام به اردوگاه برسند،

we had nothing to eat and only a little water.

چیزی برای خوردن نداشتیم و تنها کمی آب همراهمان بود.

My baby brother died from malnutrition.

برادر کوچکم از سوء تغذیه مُرد.

And he was not even two years old.

هنوز دو سالش نشده بود.

My brother's passing affected me a lot.

مرگ برادرم تاثیر زیادی روی من گذاشت.

That's why I decided to go to college to study nutrition and medicine.

به همین دلیل بود که تصمیم گرفتم به کالج بروم و تغذیه و پزشکی بخوانم.

Just to help others and find ways to prevent what happened to him.

برای کمک کردن به دیگران و یافتن راه‌هایی برای جلوگیری از اتفاقی که برای او افتاد.

In a world with so much food and so much prosperity,

در دنیایی با این همه غذا و ثروت،

no one should ever die of hunger.

هیچ کس نباید از گرسنگی بمیرد.

I feel like I owe it to my baby brother to be better and do better,

فکر می‌کنم این دِینم به برادرم است که آدم بهتری باشم و کارهای بهتری بکنم،

so I can help people like us,

تا بتوانم به آدم‌هایی مثل خودمان کمک کنم،

whether from Darfur or anywhere in the world.

حالا می‌خواهد اهل دارفور باشند یا هر جای دیگری در دنیا.

I have big dreams,

من رویاهای بزرگی دارم،

and I know education is my path to reaching them.

و می‌دانم که آموزش راه رسیدن من به آنهاست.

Education is a basic right for every child.

آموزش حق ابتدایی هر کودکی است.

And it is the way each of us can get skills,

و از این طریق است که هر یک از ما می‌توانیم مهارت‌ها،

tools and power to make change in our lives

ابزار و قدرت لازم برای تغییر در زندگی‌مان

and in the world.

و در دنیا را به دست بیاوریم.

Education is a basic right for all children,

آموزش حق ابتدایی همه‌ی کودکان است،

especially for those who have grown up

بخصوص آنهایی که وقتی بزرگ می‌شوند

only knowing violence and conflict.

چیزی جز خشونت و درگیری نمی‌بینند.

And education, also, is the way we make our future more secure

آموزش، همچنین راهی برای داشتن آینده‌ی بهتر

and our present more peaceful.

و امروز صلح‌آمیزتر است.

A generation needs power to make change.

هر نسل برای ایجاد تغییر به قدرت نیاز دارد.

And the greatest power that's ever known to all

و بزرگترین قدرتی که تا بحال وجود داشته

is the power of knowledge.

قدرت دانش است.

When I read books,

وقتی کتاب می‌خوانم،

I feel like I'm no longer in my tiny room made of hay

احساس می‌کنم دیگر در اتاق کوچکم که از یونجه ساخته شده، نیستم

without electricity in the camp.

در اردوگاهی که برق ندارد.

I feel like I'm confident enough to say that I'm the captain of my destiny.

احساس می کنم آنقدر اعتماد به نفس دارم که بگویم سکان‌دار سرنوشتم هستم.

From my room in the camp,

در اتاقم در اردوگاه،

I've been able to travel through books to Cairo,

از طریق کتاب‌ها به قاهره سفر می‌کنم،

London and France,

به لندن و فرانسه،

and all the way to Columbia University in New York.

و تا دانشگاه کلمبیا در نیویورک.

And I know what most people may think about me,

و می‌دانم بیشتر آدمها در مورد من چطور فکر می‌کنند،

that I'm an internally displaced person.

اینکه من یک آواره‌ی داخلی هستم.

That may be true, but I am more than that.

شاید این حرف درست باشد، اما من چیزی بیشتر از این هم هستم.

I am patience, I'm hope, dreams,

من صبر، امید، رویا هستم

and with education, I can get where I want to be.

و با آموزش می‌توانم به جایی برسم که می‌خواهم.

Education in an IDP camp is hard,

آموزش در اردوگاه آوارگان داخلی سخت است،

and Otash has certainly had its ups and downs.

و اردوگاه عُطاش هم بالا و پایین‌های خودش را داشته است.

At the beginning, there were no schools nearby.

اوایل، هیچ مدرسه‌ای در این نزدیکی وجود نداشت.

Now there are schools, but they are not always free.

حالا مدرسه هست، اما همیشه رایگان نیستند.

And we don't always have access to electricity or access to internet

و همیشه به برق یا اینترنت دسترسی نداریم

like schools in many other countries.

مانند مدارس در بسیاری دیگر از کشورها.

But education should be free for every child,

اما آموزش باید برای هر کودکی رایگان باشد،

and access to quality education should be a priority

و دسترسی به آموزش باکیفیت باید یک اولویت باشد

and available for all children.

و در دسترس همه‌ی کودکان باشد.

Meanwhile, as more people in Darfur have been displaced,

در همین حال، با آواره شدن افراد بیشتر در دارفور،

the schools inside our camp have become overcrowded.

مدارس داخل اردوگاه ما بیش از حد شلوغ شده است.

But still, they have big dreams too.

اما با این حال، آنها هم رویاهای بزرگی دارند.

And in my state primary school exams,

و من در امتحانات دبستان دولتی،

I came in third in the ranking out of thousands of students,

در بین هزاران دانش‌آموز رتبه‌ی سوم را کسب کردم،

which was a huge achievement for me.

که دستاورد بزرگی برای من بود.

Soon I will take another test at the end of my secondary school,

به زودی امتحان دیگری را در پایان دوره‌ی دبیرستانم خواهم داد،

and then I hope to progress onward to University,

و بعد امیدوارم که به دانشگاه بروم،

moving step by step closer to my ultimate goal.

قدم به قدم به هدف نهایی خود نزدیک‌تر می‌شوم.

Along the way,

در طول مسیر،

I've learned to speak three languages.

یاد گرفته‌ام به سه زبان صحبت کنم.

I speak fluently in Arabic,

به روانی عربی،

English and Turkish.

انگلیسی و ترکی حرف می‌زنم.

And recently, I started to learn French.

و به تازگی، شروع به یادگیری فرانسه کرده‌ام.

(French) J’ai de grands rêves.

(فرانسوی) رویاهای بزرگی دارم.

(English) Learning languages makes me feel powerful,

(انگلیسی) یادگیری زبان به من این احساس را می‌دهد که قدرتمندم،

as they challenge my mind.

چون ذهنم را به چالش می‌کشد.

And it also makes me feel I can communicate with other people,

و همچنین باعث می‌شود احساس کنم می‌توانم با افراد دیگر ارتباط برقرار کنم،

which is important to a connected and equitable world.

که برای یک دنیای متصل و عادلانه مهم است.

And also, it's one of the many ways that can bring us all together as humans.

و همچنین، این راهی است که می‌تواند ما را به عنوان انسان دور هم جمع کند.

Because of my academic achievement,

به دلیل دستاوردهای تحصیلی‌ام،

a few years ago, UNICEF Sudan wrote an article about me

چند سال پیش، یونیسف سودان مقاله‌ای در مورد من منتشر کرد،

in which I shared my biggest dream

که من در آن بزرگترین رویایم را گفتم،

to one day go to Columbia University

اینکه روزی به دانشگاه کلمبیا بروم

and study medicine.

و پزشکی بخوانم.

And now today I am one of UNICEF Sudan Youth Advocates,

و امروز من یکی از مروجان جوان یونیسف سودان هستم،

championing the rights of other children to access quality education.

که از حقوق سایر کودکان برای دسترسی به آموزش با کیفیت دفاع می‌کنم.

I told you, I have big dreams.

به شما گفتم که رویاهای بزرگی دارم.

Since becoming a Youth Advocate with UNICEF Sudan,

از زمانی که یکی از مروجان جوان یونیسف سودان شده‌ام،

I've been emphasizing the importance of peace and education.

بر اهمیت صلح و آموزش تاکید کرده‌ام.

And I see how youth in the camp look up to me

و می‌بینم که چطور جوان‌ها در اردوگاه من را الگوی خودشان قرار داده‌اند

and how my parents and siblings ooze with pride

و چگونه پدر و مادر و خواهر و برادرم به من افتخار می‌کنند

with the opportunities I have been given,

به دلیل فرصت‌هایی که به من داده شده،

which makes me feel proud.

که باعث می‌شود خودم هم احساس غرور بکنم.

And I love seeing everyone in the camp wants also to fight for education.

و عاشق این هستم که ببینم همه‌ی افراد در اردوگاه می‌خواهند برای آموزش بجنگند.

Recently, I had the opportunity to fly to the capital of Sudan, Khartoum.

اخیراً، این فرصت را پیدا کردم که با هواپیما به پایتخت سودان، خارطوم بروم.

It was the first time for me to be on an airplane

اولین باری بود که سوار هواپیما می‌شدم

and first time also to leave Nyala.

و اولین باری بود که از نیالا بیرون می‌رفتم.

I even had the opportunity to meet the prime minister of Sudan,

من حتی فرصت ملاقات با نخست‌وزیر سودان را پیدا کردم.

along with other youth representing every state in Sudan,

همراه با جوانان دیگری که نماینده‌‌ی ایالت دیگر سودان بودند،

which was truly overwhelming for me.

که واقعا برای من فوق‌العاده بود.

I, Makhtoum, from Otash IDP camp,

من، مختوم، از اردوگاه آوارگان داخلی عُطاش،

with the Prime Minister of Sudan.

با نخست‌وزیر سودان.

But it was also an eye-opener.

اما این تجربه چشمانم را باز کرده است.

I connected with other youth who came to the capital

با دیگر جوانانی که به پایتخت آمده بودند، آشنا شدم

with a heart full of hope and a mind filled with determination,

آنها با قلبی پر از امید و ذهنی پر از عزم،

wanting to share their stories from their parts in their country.

می‌خواهند داستان‌های خود را از محل زندگی‌شان در کشور به اشتراک بگذارند.

I realized that, despite our different cultural backgrounds, we were all one.

متوجه شدم که با وجود پیشینه‌های فرهنگی متفاوت، ما همه یکی بودیم.

We have the same plight and needs.

شرایط و نیازهای مشابهی داریم.

But we all wanted one thing:

اما همه یک چیز را می‌خواهیم:

peace and fair treatment

صلح و رفتار عادلانه

and access to services and opportunities.

و دسترسی به خدمات و فرصت‌ها.

And this must be true with every child around the globe.

و این در مورد هر کودک در سراسر جهان صدق می‌کند.

The visit also reminded me

این دیدار همچنین به من یادآوری کرد

that there is so much unfairness in this world.

که ظلم زیادی در این دنیا وجود دارد.

As I was lying in my hotel room with A/C on and electricity,

همانطور که در اتاق هتلم با تهویه مطبوع و برق دراز کشیده بودم،

به این فکر کردم که چطور در اردوگاه برای درس خواندن و خوابیدن تلاش می‌کنم

I thought of how I struggle in the camp to study and to sleep

because of lack of electricity.

چون برق نداریم.

When I study, I rely on flashlights.

وقتی درس می‌خوانم، از چراغ قوه استفاده می‌کنم.

I can’t help but ask the question: Why?

این سوال از ذهنم نمی‌رود که چرا؟

I realized that I'm in so many ways so lucky

می‌دانم که از بسیاری جهات خیلی خوش‌شانس هستم

because I have opportunities to succeed in life,

چون فرصت‌هایی برای موفقیت در زندگی دارم،

and I have the great privilege to continue to increase awareness

و این امتیاز را دارم که آگاهی دیگران را افزایش دهم

about education for all children like me and across the world.

در مورد تحصیل همه‌‌ی کودکان، مثل من و در همه جای دنیا.

Imagine if they were given the skills, power and knowledge.

تصور کنید اگر به آنها مهارت، قدرت و دانش داده شود.

Imagine the difference they would make in their life and in our world.

تصور کنید که چه تفاوتی در زندگی خود، و در دنیای ما ایجاد خواهند کرد.

They have big dreams, too.

آنها هم رویاهای بزرگی دارند.

Education, just like electricity,

آموزش، درست مثل برق،

shouldn't just be for some,

نباید فقط برای بعضی افراد باشد

it's a necessity and a right.

یک ضرورت و یک حق است.

Just like hopes, dreams and opportunity.

درست مانند آرزوها، رویاها و فرصت‌ها.

Shining a way forward for each of us

که پیش روی هر کدام از ما می‌درخشند

and, in turn, allowing us to make the world better for others.

و در مقابل، ما را قادر می‌سازند تا دنیای بهتری برای دیگران بسازیم.

I am Makhtoum Abdalla from Otash IDP camp,

من مختوم عبدالله از اردوگاه آوارگان داخلی عطاش هستم

but I am so much more than that.

اما خیلی بیشتر از این هم هستم.

I say it proudly.

با افتخار می‌گویم.

With the power of education,

با قدرت آموزش،

I can make the world a better place.

می‌توانم جهان را تبدیل به جایی بهتر کنم.

We all can.

ما همه می‌توانیم.

Thank you.

ممنونم.