A Colorful Case for Outside-the-Box Thinking on Identity | Olivia Vinckier | TED

Translator: Fahima Mohseni Reviewer: Pari A

When I was in first grade,

وقتی کلاس اول بودم،

I remember learning my colors.

یادم می‌آید که رنگ‌ها را یاد گرفتم.

We started by learning about the primary colors:

ما با یادگیری رنگ‌های اصلی شروع کردیم:

red, yellow and blue.

قرمز، زرد و آبی.

Our teacher taught us how they were the pure colors of the rainbow.

معلم ما به ما یاد داد که چگونه آنها رنگ‌های خالص رنگین‌کمان هستند.

No two colors could be combined to create them.

هیچ دو رنگی را نمی‌توان برای ایجاد آنها ترکیب کرد.

Our next task was to mix them into something more complex:

وظیفه بعدی ما این بود که آنها را با چیزی پیچیده‌تر ترکیب کنیم:

green, purple and orange.

سبز، بنفش و نارنجی.

These secondary colors, especially green,

این رنگ‌های ثانویه، به خصوص سبز،

stood out to me.

نظرم را جلب کرد.

I was fascinated by how two primary colors could be mixed together

من مجذوب این بودم که چگونه دو رنگ اصلی را می‌توان با هم مخلوط کرد

to create something nuanced and completely unique.

تا چیزی ظریف و کاملا منحصر به فرد ایجاد کرد.

When our teacher told us

وقتی معلم‌مان به ما گفت

that our next task was to draw a picture of our family,

که کار بعدی ما، کشیدن تصویری از خانواده‌مان است،

I couldn't wait.

نمی‌توانستم صبر کنم.

I started by drawing my stick-figure mom, dad and brother,

من با کشیدن نقاشی مادر، پدر و برادرم شروع کردم،

but then filled in the white space with something else.

اما سپس فضای سفید را با چیز دیگری پر کردم.

من از رنگ‌های قابل شستشو که چند دقیقه پیش مخلوط کرده بودم، استفاده کردم

I’d used the washable paints I had mixed just a few minutes ago

to create the colors of my family.

تا رنگ‌های خانواده‌ام را ایجاد کنم.

I colored my mom yellow, my dad blue

من مادرم را زرد رنگ کردم، پدرم را آبی

and my brother and I green.

و خودم و برادرم را سبز.

Every time someone asks about my background,

هر بار که کسی در مورد گذشته من می‌پرسد،

I'm reminded of that art class.

یاد آن کلاس هنر می‌افتم.

My mom is 100-percent Ashkenazi Russian Jewish,

مادر من ۱۰۰ درصد اشکنازی-روسی-یهودی است،

and my dad is 50-percent Korean and 50-percent Belgian.

و پدر من ۵۰ درصد کره‌ای و ۵۰ درصد بلژیکی است.

So what does that make me?

پس با این تفاسیر نژاد من چیست؟

How should I describe myself?

چگونه باید خودم را توصیف کنم؟

Where do I fit in among the color spectrum we were all taught in first grade?

من کجای طیف رنگی که به همه ما در کلاس اول آموزش داده بودند، قرار می‌گیرم؟

By definition, race is a categorization of humans

طبق تعریف، نژاد، طبقه‌بندی انسان‌ها

based on physical and social qualities.

بر اساس ویژگی‌های فیزیکی و اجتماعی‌شان است.

The term was first used to refer to speakers of a common language

این اصطلاح ابتدا برای اشاره به سخنگویان یک زبان مشترک،

or to denote national affiliation.

یا نشان دادن وابستگی ملی استفاده شد.

But by the 17th century, the term referred to physical traits.

اما در قرن هفدهم، این اصطلاح به ویژگی‌های فیزیکی اشاره داشت.

So am I white or am I Asian?

پس من سفید هستم یا آسیایی؟

The question of race has followed me around

مسئله‌ی نژاد با من بوده

for as long as I can remember.

از زمانی که یادم می‌آید.

Ever since I started taking standardized tests

از زمانی که تست‌های استاندارد را شروع کردم

or filling out online surveys,

یا پر کردن نظرسنجی‌های آنلاین را،

I’ve been asked to select my race.

از من خواسته شده که نژادم را انتخاب کنم.

And every time, I take a pause to think about which box I should choose.

و هر بار یک مکث می‌کنم تا به این فکر کنم که کدام گزینه را انتخاب کنم.

I'm white and Asian,

من سفید پوست و آسیایی هستم،

but I'm not allowed to click both.

اما اجازه ندارم هر دو را انتخاب کنم.

So which do I pick?

پس کدام را انتخاب کنم؟

Well, when I was younger, I would always choose white.

خب، وقتی کوچکتر بودم، همیشه رنگ سفید را انتخاب می‌کردم.

I simply concealed a portion of my identity

من به سادگی بخشی از هویت خود را پنهان کردم

to make my life easier.

تا زندگی‌ام را راحت‌تر کنم.

Instead of having to think about what "other" meant on those surveys,

به جای اینکه به این فکر کنم که «دیگر» در آن نظرسنجی‌ها چه معنایی داشت،

I would compress my identity into one single box.

من هویت خود را در یک گزینه فشرده می‌کردم.

It was a quick and easy fix.

یک راه حل ساده و آسان بود.

But as I got older,

اما وقتی بزرگتر شدم،

I realized that "other" better reflected my multiracial background.

متوجه شدم که «دیگر» پیشینه‌ی چند نژادی من را بهتر منعکس می‌کند.

But that choice of "other" comes at a cost.

اما این انتخاب «دیگر» یک هزینه دارد.

با وجود اینکه اطرافم را افرادی دوست داشتنی و با درک احاطه کرده‌اند،

Even though I'm surrounded by loving and understanding people,

every time I go to check that box,

هر بار که می‌روم آن گزینه را علامت بزنم،

I'm forced to think of myself as "other,"

مجبورم که به خودم به عنوان «دیگری» فکر کنم،

or someone who doesn't exactly fit in,

یا کسی که دقیقاً مناسب نیست،

like I'm some sort of anomaly or evidence of something strange.

مثل اینکه من یک‌ جور غیرعادی یا نشانی از یک چیز عجیب هستم.

I don't want the world to see me as "other,"

نمی‌خواهم که دنیا مرا به عنوان «دیگری» ببیند،

or the given box on those surveys.

یا گزینه‌ی داده شده در آن نظرسنجی‌ها.

I know there's so much more to me.

من می‌دانم که چیزهای بیشتری در من وجود دارد.

But clearly, society doesn't see it that way.

اما واضح است که جامعه آن را اینگونه نمی‌بیند.

They want a simplified view of who each of us are.

آنها دید ساده شده‌ای از اینکه هر کدام‌مان چه کسی هستیم، می‌خواهند.

But these days, are any of us that simple?

اما این روزها، کسی از ما به این سادگی هست؟

One of my best friends says it perfectly:

یکی از بهترین دوستانم این را به وجه عالی می‌گوید:

"People are like an entire rainbow,

«مردم مثل یک رنگین کمان کامل هستند،

and shouldn't be defined by any one of their colors."

و نباید فقط با یکی از رنگ‌هایشان تعریف شوند.»

The one-box rule from test surveys

قانون یک گزینه‌ای از نظرسنجی‌های آزمایشی

has confused multiracial people since the beginning of the US census.

از ابتدای سرشماری ایالات متحده، مردم چند نژادی را گیج کرده است.

For the longest time,

برای مدت خیلی طولانی،

you could only select one box on being asked about your race.

در مورد نژادتان که سوال می کردند، شما می ‌توانستید فقط یک گزینه را انتخاب کنید.

The Census Bureau didn't start to allow choosing more than one box

اداره سرشماری اجازه‌ی انتخاب بیش از یک گزینه را

until the year 2000.

تا سال ۲۰۰۰ نداد.

2000. That was only 22 years ago.

سال ۲۰۰۰ که فقط ۲۲ سال پیش بود.

Every multiracial person living in America before the year 2000

همه‌ی افراد چند نژادی که قبل از سال ۲۰۰۰ در آمریکا زندگی می‌کردند،

had to, at some point, fill out a form

باید در یک مقطعی فرمی را پر می‌کردند

stating that they identify as one, singular race:

با بیان اینکه آنها خود را به عنوان یک نژاد واحد می‌شناسند:

white, Black, Asian, Indigenous, Pacific Islander.

سفید، سیاه، آسیایی، بومی، جزیره‌نشین اقیانوس آرام.

For everyone in that situation, you probably chose one of those,

شمایی که در آن موقعیت‌اید، احتمالاً یکی از گزینه‌‌ها را برمی‌گزینید،

reducing your racial makeup into one box.

ترکیب نژادی خود را به یک گزینه کاهش می‌دهید،

Or you chose "other," like me,

یا مثل من «دیگر» را انتخاب می‌کنید

because you're an aware secondary color of the rainbow.

زیرا شما یک رنگ ثانویه آگاه رنگین کمان هستید.

So what does "other" mean?

پس «دیگری» به چه معناست؟

The definition is, literally,

تعریف آن در واقع این است،

someone who is different than one already known about.

کسی که متفاوت است از کسی که قبلاً شناخته شده است.

But these people who choose "other" aren't different --

اما این افرادی که «دیگری» را انتخاب می‌کنند، متفاوت نیستند؛

we're comparing apples to oranges.

ما داریم سیب را با پرتقال مقایسه می‌کنیم.

10 percent of the American population is multiracial,

ده درصد از جمعیت آمریکا چندنژادی هستند،

which measures out to about 33.8 million people.

که حدود ۳۳.۸ میلیون نفر را شامل می شود.

Within that number,

در آن تعداد،

there are so many combinations of cultures and races,

ترکیبات زیادی از فرهنگ‌ها و نژادها وجود دارد،

yet we're all forced to fit into one box.

با این حال همه‌ی ما مجبوریم در یک گزینه جا بگیریم.

Not only is a multiracial person's experience

نه تنها تجربه‌ی یک فرد چند نژادی

different from those who are of one race,

متفاوت است از کسانی که از یک نژاد دارند،

but that experience also varies from person to person.

اما این تجربه نیز از فردی به فرد دیگر تفاوت است.

There's a wide spectrum forcibly contained into one small square,

طیف وسیعی به زور در یک مربع کوچک گنجانده شده‌اند،

an effect that minimizes the racial experience.

اثری که تجربه‌ی نژادی را به حداقل می‌رساند.

Look what just happened: the same color, but five different ways.

ببینید چه اتفاقی افتاد: همان رنگ، اما پنج روش متفاوت.

Categorizing all multiracial people as "other"

دسته‌بندی همه‌ی افراد چندنژادی با عنوان «دیگر»

is just like saying that navy and periwinkle are the same shade of blue.

درست مثل این است که بگوییم سرمه‌ای و مرجانی سایه‌های یکسان رنگ آبی‌اند.

And that number, in America, is rapidly growing each year.

و آن تعداد در آمریکا هر سال به سرعت در حال افزایش است.

In the last 10 years, there was a 276-percent increase

در ده سال گذشته، ۲۷۶ درصد افزایش وجود داشته است

of multiracial-identifying individuals.

در افرادی که چند نژادی‌اند.

At some point in the future,

در مقطعی در آینده،

there will be more people choosing "other"

افراد بیشتری وجود خواهند داشت که «دیگر» را انتخاب می‌کنند

than the handful of given boxes on those surveys.

از میان گزینه‌های انگشت‌شمار داده شده در آن نظرسنجی‌ها.

Though this everexpanding rainbow is a beautiful thing,

اگرچه این رنگین‌کمان همیشه در حال گسترش چیز زیبایی است،

having all of those people have to categorize themselves

وادار کردن همه‌ی آن افراد به دسته بندی خودشان

as "other" in society is not.

به عنوان «دیگری» در جامعه، زیبا نیست.

That's why I introduce a new idea of racial categorization

به همین دلیل است، من ایده‌ی جدیدی از طبقه‌بندی نژادی را معرفی می‌کنم

in the form of an open-ended question.

در قالب یک سوال با پایان باز.

It would recognize a spectrum that's lacking in our world today.

طیفی را تشخیص می‌دهد که در دنیای امروز ما وجود ندارد.

One study, done by scientist Alicia Tran and others,

یک مطالعه‌ی انجام شده توسط دانشمند آلیشیا ترن و دیگران،

showed that an open-ended question provided an experience once deprived

نشان داد که یک سوال با پایان باز تجربه‌ای را ارائه می‌دهد که از آن محروم بودند

when being asked about race with only a few options.

هنگامی که فقط با چند گزینه در مورد نژاد از آنها سوال می‌شد.

An open-ended question would give people an opportunity

یک سوال باز به افراد فرصت می‌دهد

to express pride in their multiracial backgrounds.

تا ابراز غرور کنند به پیشینه‌ی چندنژادی‌شان.

As our world continues to racially intertwine,

همانطور که جهان ما همچنان از نظر نژادی در هم تنیده می‌شود،

we will reach a point where it will become impossible

ما به جایی خواهیم رسید که غیرممکن خواهد شد

to categorize people by a handful of outdated and predetermined boxes.

تا مردم را بر اساس تعدادی گزینه‌های قدیمی و از پیش تعیین شده دسته‌بندی کرد.

Even now, we're seeing a declining population

حتی اکنون نیز شاهد کاهش جمعیت

of reds, yellows and blues,

قرمز‌ها، زرد‌ها و آبی‌ها هستیم،

and an increasing community of oranges, purples and greens.

و جامعه‌ی رو به افزایش از نارنجی‌ها، بنفش‌ها و سبزها.

As such, we can no longer expect people to define who they are

به این ترتیب، دیگر نمی‌توانیم توقع داشته باشیم که مردم مشخص کنند که

by simply checking a primary color.

فقط با انتخاب یک رنگ اصلی، چه کسی هستند.

Although race is a social construct

اگرچه نژاد یک سازه‌ی اجتماعی

built on a structure of assumptions and stereotypes,

بر اساس ساختاری از فرضیه‌ها و کلیشه‌ها است،

ما نمی‌توانیم به سادگی از شر نژاد به طور کلی خلاص شویم.

we cannot simply get rid of race altogether.

However, the simplicity and ease of an open-ended question

با این حال، سادگی و سهولت یک سوال باز

could truly lead our society into a more inclusive and accepting world

می‌تواند واقعاً جامعه‌ی ما را به دنیایی فراگیرتر و پذیراتر هدایت کند

that acknowledges the spectrum of racial identities,

که طیفی از هویت‌های نژادی را تصدیق می‌کند،

a world where all the shades of greens, purples and oranges

دنیایی که در آن همه‌ی سایه‌های سبز، بنفش و نارنجی

are just as recognized as the reds, yellows and blues.

به همان اندازه‌ی قرمزها‌، زردها و آبی‌ها شناخته می‌شوند.

Thank you.

متشکرم.

(Cheers and applause)

(تشویق و هورای بینندگان)