Humanity's planet-shaping powers -- and what they mean for the future | Achim Steiner

Transcriber:

Translator: Hanie kiani Reviewer: Masoud Motamedifar

I work at the United Nations.

من در سازمان ملل ‌متحد کار می‌کنم.

And for the past couple of years,

و در چند سال گذشته،

I have served as the head of the UN's Development Programme.

به عنوان رئیس برنامه توسعه سازمان ملل خدمت کرده‌ام.

When I first walked into the UN headquarters

سال‌ها پیش، وقتی برای اولین بار وارد مقر سازمان ملل در نیویورک شدم،

in New York City, many years ago,

the first thing I noticed was a sculpture standing outside

اولین چیزی که متوجه‌اش شدم یک مجسمه‌ بود

under the flags of the nations of the world.

که بیرون، زیر پرچم‌های کشورهای جهان قرار داشت.

It's called the Knotted Gun.

این مجسمه «تفنگ گره‌خورده» نام دارد.

And it still stands there today.

و امروز هنوز هم آن‌جاست.

To me, that sculpture symbolizes

برای من، این مجسمه دقیقاً نماد چیزی است

exactly what the UN was created to do 75 years ago:

که سازمان ملل ۷۵ سال پیش برای انجام آن ساخته شد:

to build peace out of the ashes of war.

ایجاد صلح از خاکستر جنگ.

War that had been defined for so much of human history

جنگی که در بخش عظیمی از تاریخ بشریت

as the struggle of nations against nations

به‌عنوان مبارزه‌ی ملت‌ها علیه ملت‌ها تعریف شده بود

or the kind still raging in countries like Syria and Yemen

یا جنگی که هنوز در کشورهایی مانند سوریه و یمن جریان دارد

that the United Nations works to end every day.

و سازمان ملل متحد هر روز برای پایان دادن به آن تلاش می‌کند.

That's what I imagined that knotted gun to represent.

این همان چیزی بود که من تصور می‌کردم آن تفنگ گره‌خورده نشان می‌دهد.

But now, another kind of war is brewing.

اما اکنون نوع دیگری از جنگ در حال شکل‌گیری است.

One that increasingly defines the 21st century

جنگی که به طور فزاینده‌ای قرن بیست‌و‌یکم را تعریف می‌کند

where the dominant risk to our own survival is ourselves.

و در آن خطر غالب برای بقایمان، خود ما هستیم.

A few years or even months ago,

چند سال یا حتی چند ماه پیش،

if I had suggested that we’re all at war with ourselves,

اگر می‌گفتم که همه‌ی ما با خودمان در حال جنگ هستیم،

it may have felt strange, especially when,

ممکن بود عجیب به نظر برسد،

according to so many metrics,

خصوصا که بر اساس معیارهای زیادی، انسان‌ها اکنون به طور متوسط،

humans are on average, healthier,

wealthier, and more educated than at any time in history.

سالم‌تر، ثروتمندتر و تحصیل‌کرده‌تر از هر زمان دیگری در تاریخ هستند.

We have more knowledge, more science,

ما امروز دانش، علم و انتخاب‌های بیشتری داریم

more choices today

than the founders of the United Nations could have ever imagined.

نسبت به آنچه بنیانگذاران سازمان ملل متحد می‌توانستند تصور کنند.

But somewhere along the way,

اما جایی در میانه‌ی مسیر، تعادل خود را از دست دادیم.

we lost our balance.

In fact, think about this.

در واقع به این موضوع فکر کنید.

Scientists are considering

دانشمندان در حال بررسی این موضوع هستند که ممکن است برای اولین بار در تاریخ بشر،

whether for the very first time in human history,

instead of the planet shaping humans,

به جای اینکه کره زمین به انسان‌ها شکل دهد،

humans are knowingly shaping the planet.

انسان‌ها دارند آگاهانه این سیاره را شکل می‌دهند.

It's called the Anthropocene

این «آنتروپوسن» نامیده می‌شود

and it represents a new geological era.

و نشان‌دهنده‌ یک دوره جدید زمین‌شناسی است.

Today, humans literally have the power to alter the atmosphere

امروزه انسان‌ها به معنای واقعی کلمه این قدرت را دارند که جو و بیوسفری

and the biosphere in which we live.

که در آن زندگی می‌کنیم را تغییر دهند.

The power to destroy and the power to repair.

قدرت تخریب و قدرت ترمیم.

No species has ever had that kind of power before.

هیچ گونه‌ای پیش از این چنین قدرتی نداشته است.

With it, we humans have achieved incredible things together

با آن، ما انسان‌ها با هم به چیزهای باورنکردنی دست یافته‌ایم،

from closing a giant hole in the ozone layer,

از بستن یک سوراخ غول پیکر در لایه اوزون،

to preventing nuclear proliferation,

تا جلوگیری از تکثیر هسته‌ای و ریشه‌کن کردن آبله.

to eradicating smallpox.

But we have also taken the Earth and all the people on it to the brink.

اما ما همچنین زمین و همه افراد روی آن را به لبه‌ی پرتگاه برده‌ایم.

It's not rational nor fair what we are doing.

کاری که داریم می‌کنیم نه منطقی است و نه منصفانه.

Today, one third of all the food produced on the planet

امروزه یک سوم کل مواد غذایی تولید شده روی کره زمین هدر می‌رود.

goes to waste.

While one in 10 people go hungry.

در حالی که از هر ۱۰ نفر یک نفر گرسنه است.

Inequality has become extreme.

نابرابری بسیار شدید شده است.

Twenty-six people own the same wealth as half of humanity,

بر اساس داده‌های اخیر، بیست و شش نفر دارای ثروتی برابر با نیمی از بشریت هستند.

based on recent data.

Today, seven million people die from air pollution each year,

امروزه، هفت میلیون نفر در سال بر اثر آلودگی هوا جان خود را از دست می‌دهند،

while about 7 million trees,

در حالی که حدود ۷ میلیون درخت،

the very things that keep our air clean,

همان چیزهایی که هوای ما را پاکیزه می‌کنند،

are cut down every few hours.

هر چند ساعت یکبار قطع می‌شوند.

We spend over 10 times more on fossil fuel subsidies alone

ما بالای ۱۰ برابر بیشتر از همه‌ی سرمایه‌گذاری‌ها روی انرژی تجدیدپذیر

than we do on all the investments in renewable power,

صرف یارانه‌های سوخت‌های فسیلی می‌کنیم،

prolonging our carbon habit

و عادت کربنی‌مان را ادامه می‌دهیم مثل مخدری که در رگ‌های اقتصاد جریان دارد.

like a drug running through the economy’s veins.

You don't have to be an economist like me

لازم نیست مثل من یک اقتصاددان باشید تا بدانید که این اعداد هم‌خوانی ندارند.

to know that these numbers just don't add up.

That our economic paradigm is neither sustainable nor equitable.

اینکه مدل اقتصادی ما نه پایدار است و نه عادلانه.

Climate change,

تغییر اقلیم،

rupturing inequalities,

نابرابری‌های جداکننده،

record numbers of people forced from their homes

تعداد بی‌سابقه افرادی که به دلیل درگیری و بحران مجبور به ترک خانه‌های خود شده‌اند.

by conflict and crisis.

For all of our power,

با وجود تمام قدرتمان،

these are the weapons we have built.

این‌ها سلاح‌هایی هستند که ما ساخته‌ایم.

Less tangible than a gun,

نامحسوس‌تر از یک تفنگ،

but just as real, just as deadly.

اما به همان اندازه واقعی، به همان اندازه مرگبار.

Add an epic pandemic

یک همه‌گیری عظیم را اضافه کنید

and this year, for the first time in 20 years,

و امسال، برای اولین بار در ۲۰ سال گذشته،

global extreme poverty is projected to rise,

پیش‌بینی می‌شود که فقر شدید جهانی افزایش یابد،

and global human development,

و توسعه انسانی جهانی،

a measure of the world's education, health and living standards,

معیاری برای سنجش آموزش، بهداشت و استانداردهای زندگی در جهان،

is set to decline for the first time

قرار است برای اولین بار از زمان آغاز اعمال این معیار در ۳۰ سال پیش، کاهش یابد.

since the measure began 30 years ago.

COVID-19 has not changed the future yet,

کووید-۱۹ هنوز آینده را تغییر نداده است،

but it has revealed these deep flaws in our present

اما این کاستی‌های عمیق موجود در زمان حالمان را آشکار کرده است

bringing clarity to the fact

و این واقعیت را شفاف ساخته

that ending this war against ourselves is not about trade-offs.

که پایان دادن به این جنگ علیه خودمان به معنای فدا کردن چیزها نیست.

It's not about choosing between people or trees,

به معنای انتخاب بین مردم یا درختان، بین فقر یا پیشرفت نیست.

between poverty or progress.

It's about choosing to do things differently.

بلکه در مورد انتخاب این است که کارها را به نحوی متفاوت انجام دهیم.

In the midst of tragedy,

در بحبوحه‌ی فاجعه،

the pandemic has also given us a glimpse of what peace could look like,

همه‌گیری کرونا به ما نگاهی اجمالی داده از این که صلح می‌تواند چگونه باشد،

where we can see the snow cap of a mountain for the first time,

جایی که می‌توانیم قله برفی یک کوه را برای اولین بار ببینیم،

because the smog has cleared.

چون مه دود پاک شده است.

That's what happened in Nairobi, my home of many years,

این همان چیزی است که در نایروبی، خانه چندین ساله‌ی من،

and one of the cities where air pollution plummeted

و یکی از شهرهایی که با کاهش فعالیت‌های انسانی،

as human activity slowed down.

آلودگی هوا در آن به شدت کاهش یافت، اتفاق افتاد.

Where it takes 10 days and not 10 years

جایی که ۱۰ روز طول می‌کشد و نه ۱۰ سال تا یک دولت از نیازمندان حمایت کند.

for our government to get support to those in need.

That's what happened in Togo,

این اتفاقی است که در توگو افتاد،

which set up a digital system in record time to get cash to people

که یک سیستم دیجیتال را در زمانی بی‌سابقه راه‌اندازی کرد

unemployed or unable to work because of COVID-19 lockdowns.

تا پول نقد را به افراد بیکار یا ناتوان از کار به دلیل قرنطینه‌های کووید-۱۹ برساند.

The idea of a green economy that is fair and just,

ایده یک اقتصاد سبز که منصفانه و عادلانه باشد،

where people and planet live in balance,

جایی که مردم و کره زمین در تعادل زندگی کنند، تازه نیست؛

is not new.

But this moment is.

اما این لحظه هست.

And if I have learned one thing

و اگر یک چیز آموخته باشم

since starting out as a young economist years ago,

از زمانی که سال‌ها پیش به عنوان یک اقتصاددان جوان شروع به کار کردم

whether I was working with Pattan elders

چه زمانی که با بزرگان «پاتان» برای بهبود زندگی کشاورزان در پاکستان کار می‌کردم،

to improve the lives of farmers in Pakistan,

or navigating the controversies of building colossal dams,

و چه در بحث‌های ساخت سدهای عظیم،

it's that systems don't change systems;

آن این است که سیستم‌ها، سیستم‌ها را تغییر نمی‌دهند.

people change systems.

مردم سیستم‌ها را تغییر می‌دهند.

And whether you're a prime minister,

و چه یک نخست وزیر باشید،

a paramedic or a protestor on the street,

چه یک امدادگر یا یک معترض در خیابان،

you can choose to change this one.

می‌توانید انتخاب کنید که این سیستم را تغییر دهید.

The people who are choosing to build forward better from COVID-19

افرادی که انتخاب می‌کنند از کووید-۱۹ آینده بهتری بسازند،

build on growing momentum,

حرکت رو‌به‌رشد را تقویت می‌کنند،

the momentum of people coming onto the streets in protest

حرکت مردمی که برای اعتراض به خیابان‌ها می‌آیند،

from Beirut to Bogota,

از بیروت تا بوگوتا،

Quito to Cairo, or New York to New Delhi

از کیتو تا قاهره، یا نیویورک تا دهلی‌نو

against racism and discrimination,

برای اعتراض به نژادپرستی، نابرابری،

climate change,

تغییر اقلیم

the price of petrol or the cost of a train ticket,

قیمت بنزین، یا هزینه‌ی یک بلیت قطار،

all united in a deep and rising frustration

همگی متحد شده‌اند براساس یک ناامیدی عمیق و فزاینده

with this war we have been waging against ourselves.

از این جنگی که علیه خود به راه انداخته‌ایم.

This moment builds on the choices of leaders I met,

این لحظه بر انتخاب‌های رهبرانی بنا می‌شود که با آن‌ها ملاقات کردم

as I traveled with the United Nations before lockdown.

زمانی که قبل از قرنطینه با سازمان ملل متحد سفر می‌کردم.

Leaders who choose to do things differently.

رهبرانی که انتخاب می‌کنند متفاوت عمل کنند.

Costa Rica made a choice to abolish its army

کاستاریکا تصمیم گرفت ارتش خود را منحل کند

and redirect military spending to education, health

و بودجه نظامی را به آموزش، بهداشت و محیط زیست هدایت کند.

and the environment.

Today, they pay people to protect the trees.

امروز آن‌ها به مردم پول می‌دهند تا از درختان محافظت کنند.

And as a result,

و در نتیجه، جنگل‌ها احیا شده‌اند و اکنون بیش از نیمی از کشور را پوشش می‌دهند.

forests have regenerated and now cover over half of the country.

Or consider Denmark.

یا دانمارک را در نظر بگیرید.

It has chosen to produce all of its electricity

این کشور تصمیم گرفته تا سال ۲۰۵۰، تمام برق خود را از منابع تجدیدپذیر تولید کند،

from renewable sources by 2050,

and has already passed the halfway mark.

و تا این‌ لحظه، از نیمه راه گذشته است.

One of many countries moving in this direction.

یکی از کشورهای زیادی که در این مسیر در حال حرکت هستند.

Thirty years ago,

سی سال پیش،

powering our economy with renewable energy was science fiction.

تامین برق اقتصادمان با انرژی‌های تجدیدپذیر داستان علمی تخیلی بود.

Ten years ago,

ده سال پیش،

it was considered too expensive.

بیش از حد گران قلمداد می‌شد.

Today, renewable energy costs less

امروز، انرژی تجدیدپذیر نسبت به سوخت‌های فسیلی

and creates more jobs than fossil fuels in many parts of the world,

هزینه کمتری دارد و مشاغل بیشتری در مناطق زیادی از جهان ایجاد می‌کند،

and offers the potential to put power,

و این توانایی بالقوه را ارائه می‌دهد

quite literally, back with the people.

که قدرت را به معنای واقعی کلمه به مردم بازگرداند.

I saw this in Kenya.

این را در کنیا مشاهده کردم.

Two youth football teams playing their final match

دو تیم فوتبال جوانان در حال انجام بازی آخر خود

in the Mathare settlement at night,

در شهرک ماتاره هنگام شب،

who kept the game going,

که به لطف وجود چراغ‌های ال ای دی خورشیدی، بازی را ادامه دادند.

thanks to solar-powered LED lights.

I saw this change, these better choices,

من این تغییر را، این انتخاب‌های بهتر را

with His Majesty the king of Bhutan

با اعلی‌حضرت پادشاه کشور بوتان دیدم

just turned 40 years old,

که به تازگی ۴۰ ساله شده است،

who chooses to measure progress based on gross national happiness,

کسی که پیشرفت را بر اساس شادی ناخالص ملی اندازه‌گیری می‌کند،

not gross domestic product.

نه بر اساس تولید ناخالص داخلی.

And I saw it on a rooftop

و آن را روی پشت بامی در خارطوم دیدم

in Khartoum with the young people who led the revolution in Sudan in 2019.

با جوانانی که انقلاب سودان را در سال ۲۰۱۹ رهبری کردند.

Young women and men

زنان و مردان جوانی

who came out onto the streets with everything to lose,

که با آمدن به خیابان‌ها همه چیز خود را به خطر انداختند،

who spoke up for political change with conviction and courage

کسانی‌ که با باور قلبی و شجاعت، خواهان تغییر سیاسی شدند

and who ultimately changed the course of their country.

و در نهایت مسیر کشورشان را تغییر دادند.

These are the people,

این‌ها همان مردم هستند،

the first generation of the Anthropocene who are writing the next chapter

نسل اول از آنتروپسن، که در این برهه زمانی بی‌سابقه

for people and planet in this unprecedented moment.

فصل بعدی را برای مردم و سیاره می‌نویسند.

And with each choice they make,

و با هر انتخابی که می‌کنند،

with each choice we all make,

با هر انتخابی که همه‌ ما می‌کنیم،

the future we want gets closer.

آینده‌ای که می‌خواهیم نزدیک‌تر می‌شود.

Just like the Knotted Gun,

درست مثل تفنگ گره‌خورده

there is another piece of art at the United Nations

یک اثر هنری دیگر هم در سازمان ملل وجود دارد

that I think about.

که من به آن فکر می‌کنم.

A poem by a great Persian poet, Saadi.

یک شعر از شاعر بزرگ پارسی، سعدی.

The poem is embroidered on a giant carpet

این شعر بر روی یک فرش بسیار بزرگ بافته شده

that hangs on the wall inside the UN building.

که داخل ساختمان سازمان ملل به دیوار آویزان است.

beneath which diplomats and staff from all nations

فرشی که زیر آن، دیپلمات‌ها و کارکنان همه کشورها

work together every day towards that future we want.

هر روز برای رسیدن به آینده‌ای که می‌خواهیم، با هم کار می‌کنند.

Saadi wrote that all the people on the planet

سعدی نوشته که تمام مردم روی سیاره

are like different parts of the same body.

مانند قسمت‌های مختلف یک بدن هستند.

Different, but united as if limbs of each other.

متفاوت، اما به‌هم‌پیوسته مانند اعضای یکدیگرند.

It was that idea that led the generation before us

این ایده‌ای بود که نسل پیش از ما را هدایت کرد

to come together in the wake of war

تا پس از جنگ به هم بپیوندند

to create the United Nations 75 years ago.

و ۷۵ سال پیش، سازمان ملل متحد را ایجاد کنند.

The idea that though we are different, we must choose to be united,

این ایده که اگرچه ما متفاوت هستیم، اما باید انتخاب کنیم که متحد باشیم،

but now it's our turn.

اما اکنون نوبت ماست.

Our challenge is to come together to preserve our collective self-interest

چالش ما این است که برای حفظ انسانیت و منافع جمعی خود، به هم بپیوندیم

and humanity

rather than tearing ourselves asunder.

به جای اینکه خود را از یکدیگر جدا سازیم.

People and planet in balance,

مردم و زمین در تعادل،

building lasting sustainable peace.

در حال ایجاد صلح طولانی‌مدت و پایدار.

Thank you.

متشکرم.