Where Does Your Sense of Self Come From? A Scientific Look | Anil Ananthaswamy | TED

Translator: shirin etebar Reviewer: sadegh vn

About a decade ago,

حدود یک دهه پیش،

I met someone who had experienced a few episodes of schizophrenia.

من با کسی ملاقات کردم که چند دوره اسکیزوفرنی را تجربه کرده بود.

They had felt that their sense of self,

احساس کرده بودند که هویت و آگاهی از خودشان،

of what it feels like to be them,

احساسی که در مورد خودشان دارند،

changing somewhat.

تا حدودی تغییر کرده است.

The boundaries of their body began to feel a bit nebulous.

مرزهای بدنشان شروع به مبهم شدن می‌کند.

Even their psychological self felt a bit porous at times.

حتی خود روانی آن‌ها هم گاهی اوقات کمی متخلخل به نظر می‌رسید.

They were experiencing what could be called an altered sense of self.

آن‌ها چیزی را تجربه می‌کردند که می‌توان آن را خودآگاهی تغییریافته نامید.

Over the years, I met many such brave and insightful people

در طول سال‌ها، من با بسیاری از افراد شجاع و با بصیرت آشنا شدم

who shared what it's like to live with their altered selves.

که زندگی کردن با خودِ تغییریافته‌شان را با من به اشتراک گذاشتند.

And by "altered," I mean "different,"

و منظور من از «تغییریافته»، «متفاوت» است،

not "deficient,"

نه «ناقص»،

while acknowledging that coping with altered selves

با اقرار کردن به آن‌که کنار آمدن با خودهای تغییریافته

can be a struggle at times.

می‌تواند در مواقعی یک مبارزه باشد.

So speaking with them,

بنابراین، با صحبت با آن‌ها

and with theologians, philosophers, neuroscientists,

و با الهی‌دانان، فیلسوفان، عصب‌شناسان،

I came to understand that this self that each one of us takes oneself to be

دریافتم که این شخصی که هر یک از ما خود را به آن نسبت می‌دهیم،

is not as real as it seems.

آنقدرها که به نظر می‌رسد، واقعی نیست.

The self is a slippery subject.

«خود» موضوعی متغیر است.

We all intuitively know what it means.

همه ما به طور شهودی می‌دانیم معنی آن چیست.

It’s there when we wake up.

وقتی بیدار می‌شویم حاضرست.

It disappears when we fall asleep.

وقتی به خواب می‌رویم ناپدید می‌شود.

It reappears in our dreams.

دوباره در رویاهای ما ظاهر می‌شود.

It's what makes us who we are.

چیزیست که ما را به آنچه هستیم تبدیل می‌کند.

It seems solid, unchanging, permanent.

جامد، تغییرناپذیر، دائمی به نظر می‌رسد.

And yet, we can examine aspects of the self

با این حال، می‌توانیم جنبه‌هایی از خودمان که واقعی به نظر می‌رسد،

that seem real to us,

بررسی کنیم

and ask, “Just how real are they?”

و بپرسیم: «چقدر واقعی هستند؟»

Take, for instance, the question "Who am I?"

برای مثال به این سوال فکر کنید: «من چه کسی هستم؟»

The most likely answer you will get or give to such a question

محتمل‌ترین پاسخی که برای چنین سوالی می‌گیرید یا به آن می‌دهید

will be in the form of a story.

در قالب داستان خواهد بود.

We tell others -- and indeed, ourselves -- stories about who we are.

ما به دیگران -و البته خودمان- داستان‌هایی در مورد اینکه چه کسی هستیم، می‌گوییم.

We take our stories to be sacrosanct.

ما داستان‌هایمان را مقدس می‌دانیم.

We are our stories.

ما داستان‌های خودمان هستیم.

But a condition that most of us, sadly, will be familiar with --

اما وضعیتی که متأسفانه اکثر ما با آن آشنا هستیم -

Alzheimer's disease --

بیماری آلزایمر -

tells us something quite different.

چیزی کاملاً متفاوت را به ما می‌گوید.

Alzheimer's begins by affecting short-term memory.

آلزایمر با تأثیر بر حافظه کوتاه‌مدت شروع می‌شود.

Think about what that does to someone's story.

به این فکر کنید که این بیماری با داستان یک نفر چه می‌کند.

In order for our stories to form, to grow,

برای اینکه داستان‌های ما شکل بگیرند، رشد کنند،

something that just happens to us has to first enter short-term memory,

اتفاقی که برای ما اکنون رخ می‌دهد، باید ابتدا وارد حافظه کوتاه‌مدت شود

and then, get incorporated

و سپس در آنچه که

into what's called long-term episodic memory.

حافظه روایتی بلندمدت نامیده می‌شود، گنجانده شود.

It has to become an episode in our narrative.

باید تبدیل به یک قسمت در روایت ما شود.

But what if the experience doesn't even enter short-term memory?

اما چه می‌شود اگر این تجربه حتی وارد حافظه کوتاه‌مدت نشود؟

That's exactly what Alzheimer's does.

این دقیقاً همان کاری است که آلزایمر انجام می‌دهد.

In the beginning,

در ابتدا،

Alzheimer's impairs the formation of short-term memory.

آلزایمر در شکل‌گیری حافظه کوتاه‌مدت اختلال ایجاد می‌کند.

It impairs the growth of the narrative.

رشد روایی را مختل می‌کند.

It's as if our stories begin stalling upon the onset of the disease.

گویی داستان‌های ما با شروع بیماری متوقف می‌شوند.

Eventually, Alzheimer's eats away at all the long-term memories.

سرانجام آلزایمر تمام خاطرات طولانی‌مدت را از بین می‌برد.

So if you were to meet someone with mid-stage Alzheimer's,

بنابراین اگر بخواهید با فردی ملاقات کنید که در مرحله میانی آلزایمر است،

they will likely be able to tell you stories about who they are.

احتمالاً می‌تواند برایتان داستان‌هایی در مورد اینکه چه کسی است، تعریف کند.

But if you know their real stories,

اما اگر داستان واقعی آن‌ها را بدانید،

you'll be able to tell that they sometimes scramble up their narrative,

می‌توانید بگویید که آن‌ها گاهی اوقات روایت خود را نامرتب می‌گویند

that they sometimes mix up the sequence of episodes from their lives.

و گاهی اوقات دنباله‌ای از قسمت‌های زندگی خود را با هم مخلوط می‌کنند.

It's as if they are recalling their own stories

گویی آن‌ها داستان‌های خودشان را به روش‌هایی

in ways that are not quite accurate.

به یاد می‌آورند که کاملاً دقیق نیستند.

It's important, at this stage,

مهم است، در این مرحله،

to realize that there is still a person experiencing that scrambled narrative.

درک کنیم که هنوز فردی وجود دارد که آن روایت درهم را تجربه می‌کند.

Sadly, Alzheimer's goes on to destroy one's narrative,

متأسفانه، آلزایمر روایت فرد را از بین می‌برد،

and so much more.

به همراه خیلی چیزهای دیگر.

And towards the end,

و در پایان،

it's unclear whether there is still someone experiencing something,

مشخص نیست که آیا هنوز شخص چیزی را تجربه می‌کند،

because the person cannot communicate verbally anymore.

چون دیگر نمی‌تواند ارتباط کلامی برقرار کند

And yet,

با این حال،

Alzheimer's tells us that these stories that we take ourselves to be,

آلزایمر به ما می‌گوید که این داستان‌هایی که به خودمان نسبت می‌دهیم،

what philosophers call the “narrative self,”

آن‌هایی که فیلسوفان «هویت روایی» می‌نامند،

these are spun by the brain and body.

توسط مغز و بدن می‌چرخند.

They are constructions.

آن‌ها ساختارهای حافظه هستند.

Sometimes, the constructions are disrupted, even destroyed.

گاهی اوقات، این ساختارها و خاطرات مختل، حتی تخریب می‌شوند.

And while that is horrific for the person experiencing it,

در حالی که این برای شخصی که آن را تجربه می‌کند

and for their caregivers,

و برای مراقبانش وحشتناک است،

it is nonetheless a window

با این وجود پنجره‌ای

onto the constructed nature of our narrative self.

به ماهیت ساخته شده‌ی هویت روایتی ما است.

And when the construction goes wrong,

و وقتی که ساختار خاطرات اشتباه می‌شود،

we perceive our own stories in ways that are not quite real.

ما داستان‌های خود را به گونه‌ای می‌بینیم که کاملا واقعی نیستند.

From the narrative self, let's talk about our body.

از خود روایی، بیایید در مورد بدنمان صحبت کنیم.

Let's take a very basic aspect of our bodily self.

بیایید یک جنبه بسیار اساسی از خودِ فیزیکی‌مان را در نظر بگیریم.

This feeling we all have,

احساسی که همه ما داریم،

that we are owners of our body and body parts,

اینکه مالک بدن و اعضای بدن خود هستیم،

that our bodies and body parts belong to us.

بدن و اعضای بدن ما متعلق به ماست.

It seems such a strange thing to think that it could even be otherwise.

خیلی عجیب به نظر می‌رسد که فکر کنیم حتی می‌تواند غیر از این باشد.

If I were to ask you, "Does your hand belong to you?"

اگر بخواهم از شما بپرسم «آیا دست شما متعلق به شماست؟»

you're going to say, "Of course it does. What a foolish question."

شما می‌گویید، «البته که اینطور است. چه سوال احمقانه‌ای.»

But not everyone would agree.

اما همه موافق نیستند.

Early on in my research,

در اوایل تحقیقاتم،

a neuropsychologist alerted me to a condition called xenomelia,

یک عصب‌روان‌شناس به من درباره وضعیتی به نام زنوملیا

or foreign limb syndrome.

یا سندرم اندام بیگانه هشدار داد.

You may have heard of something called phantom limb syndrome,

ممکن است چیزی به نامِ سندرم اندام خیالی را شنیده باشید

in which people who have had an amputation

که در آن افرادی که قطع عضو شده‌اند،

feel the presence of that limb, sometimes.

گاهی وجود آن اندام را احساس می‌کنند.

Xenomelia is somewhat of an opposite condition,

زنوملیا تا حدودی وضعیتی برعکس است

where people feel like some part of their body --

که در آن افراد احساس می‌کنند بخشی از بدنشان -

usually the extremities, their hands or legs --

معمولاً اندام‌ها، دست‌ها یا پاهایشان -

don't belong to them.

به آن‌ها تعلق ندارد.

So this neuropsychologist talked of phantom limb syndrome

بنابراین این عصب‌روانشناس از سندرم اندام خیالی

as animation without incarnation.

به عنوان یک جان‌بخشی بدون تجسم صحبت کرد.

So the limb is gone, it's not incarnate anymore,

بنابراین اندامی وجود ندارد، دیگر مجسم نیست،

but it's animated in your mind.

اما در ذهن شما حضور دارد.

And he talked of xenomelia as incarnation without animation.

و او از زنوملیا به عنوان تجسم بدون جان‌بخشی صحبت کرد.

So the limb is present, healthy even, incarnate,

اندام موجود است، حتی سالم و مجسم است

and yet, in your own mind, it feels like it doesn't belong to you.

و با این حال، در ذهن شما، این احساس وجود دارد که به شما تعلق ندارد.

So in xenomelia,

پس در زنوملیا،

the brain and bodily processes

فرآیندهای مغز و بدن

that give rise to our sense of ownership of our body parts,

که باعث ایجاد احساس مالکیت ما بر اعضای بدن ما می‌شود،

they're misfiring, so to speak,

به طور ناقص انجام می‌شوند

and the consequences can be serious.

و عواقب آن می‌تواند جدی باشد.

People with xenomelia will sometimes take extreme measures

افراد مبتلا به زنوملیا گاهی اوقات اقدامات شدیدی را

to get rid of, to amputate their foreign-seeming body parts.

برای قطع و بریدن اعضای بدن خود که به ظاهر بیگانه به نظر می‌رسند، انجام می‌دهند.

From the perspective of the self, though,

با این حال، از منظر خود،

xenomelia is telling us something very profound.

زنوملیا چیز بسیار عمیقی را به ما می‌گوید.

It's telling us that something as basic

این به ما می‌گوید که یک چیز ابتدایی

as the sense of ownership of our own body parts

مانند احساس مالکیت اعضای بدن خودمان

is a construction.

یک ساختار در حافظه است.

And sometimes, the construction goes wrong,

و گاهی اوقات، سازوکار خاطره اشتباه می‌شود

and we perceive our own bodies in ways that are not quite real.

و ما بدن خود را به روش‌هایی کاملا غیرواقعی درک می‌کنیم.

Let's take another aspect of our bodily self.

بیایید جنبه دیگری از خود فیزیکی‌مان را در نظر بگیریم.

It's called the sense of agency.

به آن حس عاملیت می‌گویند.

So when I do something like pick up a cup,

وقتی کاری مانند برداشتن یک فنجان انجام می‌دهم،

I have this implicit feeling that I am the agent of that action,

این احساس ضمنی را دارم که من عامل آن عمل هستم،

that I have willed that action into existence.

که اراده کرده‌ام آن عمل وجود داشته باشد.

That feeling is the sense of agency.

این احساس همان حس عاملیت است.

But someone with schizophrenia may not have that feeling, always.

اما فرد مبتلا به اسکیزوفرنی ممکن است همیشه این احساس را نداشته باشد.

Someone with schizophrenia

فرد مبتلا به اسکیزوفرنی

might do something and not feel like they are the agent of that action.

ممکن است کاری انجام دهد و احساس نکند که عامل آن عمل است.

So schizophrenia tells us

بنابراین اسکیزوفرنی به ما می‌گوید

that it is possible to be someone who does something

که ممکن است فردی باشید که کاری انجام می‌دهد

but doesn't have an accompanying sense of agency.

اما حس عاملیت را به همراهش ندارد.

So just like the narrative self and the sense of ownership of body parts,

بنابراین درست مانند هویت روایتی و احساس مالکیت اعضای بدن،

the sense of agency is also a construction,

حس عاملیت نیز یک ساختار حافظه است

and it, too, can fail.

و ممکن است شکست بخورد.

So you can see where this is going.

می‌توانید ببینید که این امر به کجا ختم می‌شود.

Let me take one more example to drive home this point.

اجازه دهید یک مثال دیگر بزنم تا موضوع قابل‌فهم‌تر شود.

Let's talk of what it feels to be a body here and now.

بیایید در مورد احساس یک بدن که اکنون در اینجاست، صحبت کنیم.

Not the feeling of being a story,

نه احساس داستانی بودن،

but the feeling of being a body in the present moment.

بلکه احساس جسم بودن در لحظه حال.

Psychologists estimate

روانشناسان تخمین می‌زنند

that about five percent of the general population

که حدود پنج درصد از جمعیت عمومی،

will, at some point in their lives, have an out-of-body experience.

در مقطعی از زندگی خود، تجربه‌ای خارج از بدن خواهند داشت.

Let's assume that all of us right now are having an in-body experience.

بیایید فرض کنیم که همه ما در حال حاضر تجربه‌ای درون بدن داریم.

(Laughter)

(خنده)

But what that means is having this feeling of being in a body,

اما این به معنای داشتنِ احساس حضور در یک بدن،

being anchored to a body,

متصل بودن به بدن،

occupying a certain volume of space

اشغال حجم مشخصی از فضا

and looking at the world from behind our eyes.

و نگاه کردن به جهان از پشت چشمانمان است.

But if you are having an out-of-body experience,

اما اگر تجربه‌ای خارج از بدن دارید،

you could possibly be feeling that you're up near the ceiling,

احتمالاً احساس می‌کنید که نزدیک سقف هستید

looking down at your own body sitting in the chair below.

و به بدن خود که در پایین روی صندلی نشسته نگاه می‌کنید.

People do report such experiences,

مردم چنین تجربیاتی را گزارش می‌کنند

and mild versions of this have been replicated in labs.

و نسخه‌های خفیف آن در آزمایشگاه‌ها شبیه‌سازی شده است.

But if you think, like I do,

اما اگر مثل من فکر می‌کنید

that out-of-body experiences are the outcome of brain processes

که تجربیات خارج از بدن نتیجه فرآیندهای مغزی است

that are misfiring,

که نادرست انجام می‌شوند،

then it stands to reason that the experience of being in-body,

پس منطقی است که تجربه‌ی در بدن بودن،

of being embodied,

جسمیت داشتن،

is itself a construction,

خود ساختار حافظه است

and that, too, can come apart.

و این نیز می‌تواند از هم بپاشد.

So what are these experiences of altered selves telling us?

پس تجربیات این چنینی به ما چه می‌گویند؟

They're telling us

آن‌ها به ما می‌گویند

that just about everything we take to be real

که تقریباً همه چیزهایی که ما در مورد خودمان

about ourselves --

در حقیقت تصور می‌کنیم -

"real" in the sense that we think we are always experiencing

«واقعی» به این معنا که فکر می‌کنیم همیشه حقایق غیرقابل انکاری را

undeniable truths about our bodies, our stories --

در مورد بدن خود، داستان‌هایمان تجربه می‌کنیم -

well, that's just not the case.

خوب، اینطور نیست.

So when theologians and philosophers tell us that the self is an illusion,

بنابراین وقتی متکلمان و فیلسوفان به ما می‌گویند که «خود» یک توهم است،

this is partly what they mean.

تا حدی منظور آن‌ها این است.

You may have realized by now that there still remains the question

شاید تا به حال متوجه شده باشید که هنوز این سوال وجود دارد

of who or what is doing the experiencing,

که چه کسی یا چه چیزی در حال تجربه کردن است،

even in the case of altered selves.

حتی در مورد خودهای تغییریافته.

This experiencing “I” in the question “Who am I?”

این تجربه «من» در سوال «من چه کسی هستم؟»

is at the heart of the debate about the self.

در مرکز بحث در مورد خود است.

This experiencing “I” doesn’t go away

این تجربه «من» از بین نمی‌رود

if one or a few aspects of the self are disrupted.

حتی اگر یک یا چند جنبه از خود مختل شود.

But what if all of the aspects of the self that comprise us

اما اگر قرار باشد تمام جنبه‌های خود که ما را تشکیل می‌دهد

were to be disrupted?

مختل شود، چه؟

Would the experiencing “I” disappear?

آیا تجربه «من» ناپدید می‌شود؟

We don't have a satisfactory answer to that question, yet.

ما هنوز پاسخ قانع کننده‌ای برای این سوال نداریم.

It’s possible that the experiencing “I” is also an illusion,

این امکان وجود دارد که تجربه‌ی «من» نیز یک توهم باشد،

in the sense of being a construction,

به معنای وجود ساختاری،

a construction without a constructor.

حافظه‌ای بدون سازنده.

That debate, however, is somewhat unresolved.

با این حال، این بحث تا حدودی حل نشده است.

Despite such doubts, I, personally -- whatever I am --

با وجود چنین تردیدهایی، من شخصا - هر چه که هستم -

think that the self has no reality outside of the brain and body.

فکر می‌کنم که «خود» هیچ واقعیتی خارج از مغز و بدن ندارد.

I think that the experiencing “I” will not persist after the body is gone.

من فکر می‌کنم که تجربه «من» پس از از بین رفتن بدن، ادامه نخواهد داشت.

So what does one make of such knowledge?

پس، از چنین دانشی چه می‌توان فهمید؟

Well, firstly, these ideas will feel liberating to some

خب، اولاً، این ایده‌ها برای بعضی‌ها رهایی‌بخش خواهد بود

and might sit heavily upon others.

و ممکن است برای دیگران سنگین باشد.

Regardless, I think we can all attend to the stories that we think we are.

صرف نظر از این، فکر می‌کنم همه ما می‌توانیم به داستان‌های خودمان توجه کنیم.

Our feelings and emotions are modulated by our stories,

احساسات و عواطف ما توسط داستان‌های ما تنظیم می‌شوند

and in turn, our feelings and emotions become part of our stories.

و در عوض، احساسات و عواطف ما بخشی از داستان‌های ما می‌شوند.

And our stories, our narratives, are not just cognitive --

و داستان‌های ما، روایت‌های ما، فقط شناختی نیستند -

they live in our bodies,

آن‌ها در بدن ما زنده هستند

and our bodies structure and shape our stories.

و بدن ما داستان‌های ما را می‌سازد و شکل می‌دهد.

So knowing all this,

با دانستن همه این‌ها،

recognizing the constructive nature of it all,

با شناخت ماهیت سازنده همه آن،

maybe we can hold on less tightly to our stories.

شاید بتوانیم کمتر به داستان‌های خود بچسبیم.

Maybe we can learn to let go.

شاید بتوانیم رها کردن را یاد بگیریم.

But that's easier said than done,

اما گفتن آسان‌تر ازعمل کردن است،

because the thing that is doing the letting go

چون چیزی که رها کردن را انجام می‌دهد،

is also the thing that has to be let go of.

همان چیزی است که باید رها شود.

(Laughter)

(خنده)

Maybe we can just marvel at the efforts of people over millennia,

شاید بتوانیم از تلاش‌های مردم در طول هزاران سال شگفت‌زده شویم،

from the Buddha sitting under the Bodhi tree

از بودای نشسته زیر درخت بودا گرفته

to the modern philosopher and neuroscientist

تا فیلسوف و عصب‌شناس مدرن

who has asked themselves the question "Who am I?"

که از خود این سوال را پرسیده است که «من چه کسی هستم؟»

But most of all,

اما بیشتر از همه،

I think we owe a debt to those amongst us

من فکر می‌کنم ما مدیون کسانی در میان خود هستیم

who bravely bear witness to our altered selves --

که شجاعانه خود تغییریافته‌مان را شاهد هستند -

whether we do so voluntarily,

چه داوطلبانه این کار را انجام دهیم،

like monks and nuns do when they meditate,

مانند مرتاض‌ها و راهبه‌ها که هنگام مراقبه انجام می‌دهند،

or whether it's brought upon us by biology and circumstance.

یا اینکه توسط زیست‌شناسی و شرایط وادار شده باشیم.

There is something remarkably robust

چیزی به طور قابل توجهی نیرومند

about the processes that give rise to the totality of our sense of self.

در مورد فرآیندهایی وجود دارد که باعث ایجاد کلیت احساس ما از خود می‌شود.

But there's something frighteningly fragile about them too.

اما چیزی به طرز وحشتناک آسیب‌پذیر در آن‌ها نیز وجود دارد.

They can crack.

آن‌ها می‌توانند بشکنند.

And any one of us, at any time in our lives,

و هر یک از ما، در هر زمانی از زندگی خود،

may have to confront such cracks.

ممکن است مجبور به مقابله با آن‌ها باشیم.

And that knowledge, I believe, should make us empathetic

و من معتقدم که این دانش باید ما را

towards those of us dealing with altered selves.

نسبت به کسانی که با خود تغییریافته سر و کار دارند، همدل کند.

But I also believe that altered selves

اما من همچنین معتقدم که خودهای تغییریافته

should not be seen as the outcome of deficits,

نباید به عنوان پیامد کمبودها،

or as the outcome of a lack of attributes considered normal.

یا به عنوان نتیجه فقدان صفات طبیعی تلقی شوند.

They are different ways of being,

آن‌ها راه‌های متفاوتی برای هویت داشتن هستند

and it's the willingness of some of us to confront the self's constructed nature

و این تمایل برخی از ما است برای رویارویی با ماهیت ساخته‌شده خود

that is helping make sense of the self for all of us.

که به درک خود برای همه ما کمک می‌کند.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

ممنونم.