Learn English with a Short Story: In a World of Our Own - British English Podcast

Hello and welcome to the English Like a Native Podcast.

سلام و به پادکست انگلیسی Like a Native خوش آمدید.

I'm your very ordinary English girl, Anna, and I'm gonna be giving you some

من یک دختر انگلیسی خیلی معمولی شما هستم، آنا، و من به شما یک

very ordinary English, peppered with some interesting words and phrases.

انگلیسی بسیار معمولی، پر از کلمات و عبارات جالب می دهم .

Okay, so this is the kind of English that you'll hear spoken in the UK.

خوب، پس این همان زبان انگلیسی است که در بریتانیا می شنوید.

So forget the grammar rules, forget the textbooks.

پس قواعد گرامری را فراموش کنید، کتاب های درسی را فراموش کنید.

Just listen and enjoy.

فقط گوش کن و لذت ببر

Now, if you are watching this on YouTube, then read along with me and

اکنون، اگر در حال تماشای این مطلب در یوتیوب هستید، با من همراه باشید و

try to pay attention to the words and phrases that I've highlighted for you.

سعی کنید به کلمات و عباراتی که برای شما هایلایت کرده ام توجه کنید.

You can access the complete vocabulary list and transcript.

شما می توانید به فهرست کامل واژگان و رونوشت دسترسی داشته باشید.

I'll tell you more about that in the description.

در توضیحات بیشتر در مورد آن به شما خواهم گفت.

So are you ready?

پس آماده ای؟

Let's get started.

بیا شروع کنیم.

I came in for a coffee.

اومدم یه قهوه بخورم

If you are having a coffee, then you are not expected to be doing anything else.

اگر در حال خوردن قهوه هستید، پس از شما انتظار نمی رود که کار دیگری انجام دهید.

So I suppose what I really came in for was just that.

بنابراین فکر می‌کنم چیزی که من واقعاً برای آن وارد شدم، همین بود.

To be not doing anything.

اینکه هیچ کاری نمیکنم

It was both a part of the daily grind as well as an escape from it.

هم بخشی از کار روزانه بود و هم فرار از آن.

I always came to the En Route cafe.

من همیشه به کافه En Route می آمدم.

How ironic.

چقدر طعنه آمیز

'En route' to where exactly?

"در مسیر" دقیقا به کجا؟

Every day I saw the same sign over the cake counter there, "Serve

هر روز همان تابلو را روی پیشخوان کیک می دیدم، "

yourself - it's a piece of cake."

خودت را خدمت کن - این یک تکه کیک است."

I couldn't avoid looking at it, and I always felt disappointed

نمی‌توانستم از نگاه کردن به آن اجتناب کنم، و همیشه

that it was still there.

از اینکه هنوز آنجا بود احساس ناامیدی می‌کردم.

The first time I noticed the sign wasn't the first time I came in,

اولین باری که متوجه شدم این علامت اولین باری نیست که وارد می‌شوم،

but ever since then, it's been right there in my eyeline like a sty.

اما از آن زمان تا کنون، دقیقاً در خط چشمم مثل گل‌میخ دیده می‌شود.

I was in the doldrums for sure.

من مطمئناً در کسادی بودم.

Catch 22.

بگیر 22.

Exhausted by routine and therefore too tired to do anything but follow it.

خسته از روال عادی و در نتیجه خیلی خسته از انجام کاری جز دنبال کردن آن.

One of those people who are aware that there is a problem,

یکی از افرادی که می‌دانند مشکلی وجود دارد،

but never dare to change because it's better the devil you know.

اما هرگز جرات تغییر کردن را ندارند، زیرا شیطانی که می‌شناسی بهتر است.

Perhaps that's why I always fixed my eyes on that stupid sign.

شاید به همین دلیل است که من همیشه چشمانم را به آن علامت احمقانه دوخته بودم.

Comforting familiarity.

آشنایی آرامش بخش

Still, familiarity breeds contempt, they say.

آنها می گویند با این حال، آشنایی باعث تحقیر می شود.

There was a silver lining to this cloud, though.

با این حال، پوششی نقره ای روی این ابر وجود داشت.

The coffee.

قهوه.

Especially the espressos, small, strong shots, large, mild

به خصوص اسپرسوها، شات های کوچک، قوی، بزرگ و ملایم

ones, you name it, they do it.

، آن ها این کار را انجام می دهند.

Expensive as they are, they're about the only thing that I'm

هر چند گران هستند، تنها چیزی هستند که من

willing to walk for these days.

حاضرم برای این روزها پیاده روی کنم.

Chained to a desk normally.

به طور معمول به میز زنجیر شده است.

True enough, I bring my laptop with me, but I never take it out unless I

درست است، من لپ‌تاپم را با خودم می‌آورم، اما هرگز آن را بیرون نمی‌آورم مگر اینکه

see someone else from the office here.

شخص دیگری را از دفتر اینجا ببینم.

The baristas were busy as ever.

باریستاها مثل همیشه مشغول بودند.

Behind another sign, "Wake up and smell the coffee, then buy one."

پشت تابلوی دیگری، «بیدار شو و قهوه را بو کن، سپس یکی بخر».

At least the signs were handmade and not just lifted down from the piles

حداقل تابلوها دست ساز بودند و نه فقط از روی انبوه

in those cavernous shops where you seem to feel so guilty about going in

مغازه‌های غارنشینی که به نظر می‌رسد آنقدر از ورود به داخل آن احساس گناه می‌کنید

that you have to buy approximately 15 unnecessary items to prove to yourself

که مجبورید تقریباً 15 کالای غیرضروری بخرید تا به خودتان ثابت کنید

that you really needed to be there.

که واقعاً باید آنجا باشید.

I found myself smiling at the idea of someone making

متوجه شدم که با این ایده که کسی

a sign reading, 'Sign here'.

تابلویی می‌نویسد، «اینجا امضا کن» لبخند می‌زند.

But I knew that it wasn't really funny.

اما می دانستم که واقعا خنده دار نیست.

At least I felt in a better mood, like that laughter therapy that I

حداقل احساس بهتری داشتم، مثل آن خنده درمانی که شنیدم

heard about where people feel better by forcing themselves to laugh.

در مورد جایی که مردم با مجبور کردن خودشان به خندیدن احساس بهتری دارند.

Typical of me, that I could only muster a smile, no sound.

برای من معمولی بود که فقط می توانستم لبخند بزنم، بدون صدا.

Easier said than done.

گفتنش راحت تر از انجام دادن

It was time to get up and go, although that was something that I truly lacked.

وقت آن بود که بلند شوم و بروم، اگرچه این چیزی بود که واقعاً کمبودش را داشتم.

Get up and go.

پاشو و برو.

"A penny for your thoughts."

"یک قرون برای تفکراتت."

Though seemingly distant, I became aware that these words were

اگرچه به ظاهر دور بودم، اما متوجه شدم که این کلمات

actually being addressed to me.

واقعاً خطاب به من است.

There was someone I didn't know from Adam sitting at my

یک نفر بود که از آدم نمی شناختم و

table now trying to engage me.

حالا پشت میز من نشسته بود و سعی می کرد مرا درگیر کند.

I wiggled my hand in his general direction and shook my head as if it weren't

دستم را در جهت کلی او تکان دادم و سرم را طوری تکان دادم که انگار به

correctly positioned above my shoulders, and I needed to settle it into place and

درستی بالای شانه هایم قرار نگرفته است و باید آن را در جای خود قرار دهم و

got out of there like a bat out of hell.

مانند خفاش از جهنم از آنجا خارج شدم.

I always pay when I order, so to my relief I didn't have to interact

من همیشه هنگام سفارش پول می پردازم، بنابراین برای تسکین من مجبور نبودم

with anyone else before leaving.

قبل از رفتن با شخص دیگری ارتباط برقرار کنم.

Huh.

متعجب.

Out of the frying pan and into the fire, I realised as I was heading back to work...

از ماهیتابه و داخل آتش، متوجه شدم که داشتم به سر کار برمی گشتم...

work!

کار!

Christ on a bike, my laptop in the cafe, I would have to go back.

مسیح با دوچرخه، لپ تاپ من در کافه، باید برمی گشتم.

Why didn't Mr.

چرا آقای

Nosy Parker tell me?

نوسی پارکر به من نگفت؟

Perhaps it was a trick to scare me away so he could steal it.

شاید این یک ترفند برای ترساندن من بود تا بتواند آن را بدزدد.

It was the anger about the possibility of being fooled rather than any

این عصبانیت در مورد احتمال فریب خوردن به جای

concern about losing property that made me turn on my heel and come

نگرانی در مورد از دست دادن دارایی بود که باعث شد روی پاشنه پا بچرخم و

hurtling back in through the door.

با سرعت از در به داخل برگردم.

My attempted interlocutor was nowhere to be seen, but Lady Luck

همکار تلاشی من هیچ جا دیده نمی شد، اما لیدی لاک

was smiling on me and the laptop was still there on the seat.

به من لبخند می زد و لپ تاپ هنوز روی صندلی بود.

At least the case was, I picked it up and felt the reassuring solidity within.

حداقل اینطور بود، من آن را برداشتم و استحکام اطمینان بخشی را در درون احساس کردم.

Yes, lucky me!

بله، من خوش شانسم!

But there was a badge pinned through the zip pull "In a World of Our Own" it read.

اما نشانی از روی زیپ چسبانده شده بود "در دنیایی از خودمان" که روی آن نوشته شده بود.

I went up to the counter and asked if anyone had seen the person who

رفتم بالای پیشخوان و پرسیدم آیا کسی کسی را دیده که

had sat at my table and spoken to me.

پشت میز من نشسته و با من صحبت کرده است؟

Turns out he spends his time interviewing people on their own and uploads

معلوم شد که او وقت خود را صرف مصاحبه با مردم می کند و

the videos online, didn't I know?

ویدیوها را به صورت آنلاین آپلود می کند، نمی دانستم؟

"He's often in here.

"او اغلب در اینجا است.

Easy targets, people in their own worlds in public.

اهداف آسان، مردم در دنیای خودشان در ملاء عام.

Never any problems.

هرگز هیچ مشکلی نداشته باشید.

Leave him to it.

او را به حال خود رها کنید.

Don't want any bad publicity."

هیچ تبلیغات بدی نمی خواهید."

Was I going to be on his channel then?

اونوقت قرار بود تو کانالش باشم؟

How could he have filmed me?

چطور می توانست از من فیلم بگیرد؟

I didn't see any camera or mobile, but maybe there were accomplices.

دوربین و موبایلی ندیدم ولی شاید همدستی هم بوده اند.

I felt as sick as a dog right then and there at the mere thought of it.

من همان موقع و تنها با فکر کردن به آن مثل یک سگ احساس بیماری می کردم.

And yet, of course, just like with the cake sign at En Route, I wanted to look.

و البته، درست مانند تابلوی کیک در En Route، می خواستم نگاه کنم.

The channel was blocked at work, but I took my laptop out of its

کانال در محل کار مسدود شده بود، اما من لپ تاپم را از قابش بیرون آوردم

case and started to tether it to my mobile, except it wasn't my laptop.

و شروع به بستن آن به موبایلم کردم، با این تفاوت که لپ تاپ من نبود.

He must have switched it in En Route.

او باید آن را در En Route تغییر داده باشد.

Time seemed to stand still as I opened it.

زمانی که در را باز کردم، به نظر می‌رسید زمان از حرکت ایستاده بود.

Power on straight away, connected, no password required.

بلافاصله روشن شود، متصل است، نیازی به رمز عبور نیست.

I felt like a fish out of water as it opened to his channel, but

وقتی به کانالش باز شد، احساس کردم ماهی از آب بیرون آمده است، اما

there was no video of me though.

هیچ ویدیویی از من وجود نداشت.

I looked through the playlists.

لیست های پخش را نگاه کردم.

The most recent uploads, nothing.

آخرین آپلودها، هیچی.

I suppose that our encounter, if you could call it that, was not

حدس می‌زنم که برخورد ما، اگر بتوان آن را اینطور نامید، به

entertaining enough, even though I saw that the standard wasn't exactly high.

اندازه کافی سرگرم‌کننده نبود، حتی اگر دیدم که استاندارد دقیقاً بالا نیست.

I watched the ordinary people assenting to the intrusion and began to feel

من مردم عادی را تماشا کردم که با نفوذ موافق بودند و شروع به احساس

pangs of jealousy then horror.

حسادت و سپس وحشت کردم.

They were chatting along happily enough to a complete stranger, and

آنها با خوشحالی با یک غریبه صحبت می کردند و

I had been so startled that I'd run away and almost lost my computer.

من آنقدر مبهوت شده بودم که فرار کرده بودم و تقریباً کامپیوترم را گم کرده بودم.

I thought about writing to Mr "In a World of Our Own" and asking him to come

به این فکر کردم که برای آقای "در دنیایی از خودمان" بنویسم و ​​از او بخواهم که بیاید

and interview me and saying that I was sorry that I had bolted, but I had just

و با من مصاحبه کند و بگویم که متاسفم که پیچ و مهره کرده ام، اما تازه

remembered an important appointment.

یک قرار مهم را به یاد آورده ام.

Then we could do the interview, but surely I should ask him why he switched laptops.

سپس می‌توانیم مصاحبه را انجام دهیم، اما مطمئناً باید از او بپرسم که چرا لپ‌تاپ را عوض کرده است.

I sent a message to his account immediately.

بلافاصله به حسابش پیام دادم.

"You, you know who I am.

"شما، می دانید من کی هستم.

En Route.

در مسیر.

Why have you taken my laptop?"

چرا لپ تاپ مرا برداشته اید؟"

People say that everything happens for a reason.

مردم می گویند همه چیز به دلیلی اتفاق می افتد.

You have to just look for it.

فقط باید دنبالش بگردی

At the end of the day, though, I can't accept this.

با این حال، در پایان روز، من نمی توانم این را بپذیرم.

If things happen for a reason, then things would also have to not happen for a

اگر همه چیز به دلیلی اتفاق می‌افتد، پس همه چیز نیز باید به دلیلی اتفاق نیفتد

reason and you could end up spending your whole life trying to explain that too.

و می‌توانید تمام زندگی خود را صرف توضیح آن کنید.

No, things happen because of everything, not just one reason.

نه، همه چیز به خاطر همه چیز اتفاق می افتد، نه فقط یک دلیل.

Everything that has happened up to that point.

همه چیزهایی که تا آن زمان اتفاق افتاده است.

Mr.

"In a World of Our Own" wasted no time in getting back to me.

آقای

"در دنیایی از خودمان" برای برگشتن به من وقت تلف نکرد.

"That was fast", he wrote.

او نوشت: «سریع بود».

"I'm glad.

"خوشحالم.

Sorry about all this.

بابت این همه متاسفم.

It's all a bit illegal, not to mention immoral.

همه اینها کمی غیرقانونی است، نه غیر اخلاقی.

The thing is, I've seen you day after day in that coffee shop, and I'm sure

موضوع این است که من شما را هر روز در آن کافی شاپ دیده ام و مطمئن هستم که

you didn't recognise me when I came up to you just now in a world of your own.

شما مرا نشناختید. وقتی من همین الان در دنیای خودت به سراغت آمدم.

You are not alone, mate.

تو تنها نیستی، رفیق.

You've seen that from the videos on my channel.

این را از ویدیوهای کانال من دیدی.

Fancy a chat?

دوست داری چت کنی؟

You'll get your laptop back.

لپ تاپت را پس می گیری.

Promise."

قول بده."

What could I do?

چه کاری می توانستم انجام دهم؟

What would you do?

شما چکار انجام خواهید داد؟

He was right.

حق با او بود.

I'd never noticed him before.

قبلاً هرگز متوجه او نشده بودم.

The baristas said that he was there all the time.

باریستاها گفتند که او همیشه آنجا بود.

So was I.

من هم همینطور بودم.

No connection.

ارتباطی وجود ندارد.

I closed the unfamiliar laptop and slid it back into the case.

لپ‌تاپ ناآشنا را بستم و دوباره داخل جعبه گذاشتم.

I had to go back to the coffee shop.

مجبور شدم برگردم کافی شاپ.

If we were going to meet, it would be there in person, not online, En Route.

اگر قرار بود ملاقات کنیم، حضوری آنجا بود، نه آنلاین، در مسیر.

Now I was on my way, and this time I would be the interviewer.

حالا من در راه بودم و این بار مصاحبه کننده بودم.

Nothing to lose now.

الان چیزی برای از دست دادن نیست

It was like getting a free shot.

مثل گرفتن یک شات آزاد بود.

Well, that's the end of today's episode.

خب، این پایان قسمت امروز است.

I hope you found it intriguing and full of interesting words and phrases.

امیدوارم برای شما جذاب و پر از کلمات و عبارات جالب بوده باشد.

Until next time, take very good care and goodbye.

تا دفعه بعد خیلی خوب مواظب باش و خداحافظ.