What if gentrification was about healing communities instead of displacing them? | Liz Ogbu

Çeviri: Merve Kılıç Gözden geçirme: Figen Ergürbüz

I grew up in a family of social scientists,

Toplum bilimcilerin olduğu bir ailede büyüsem de

but I was the weird child who drew.

ben resim yapabilen şu tuhaf çocuktum.

(Laughter)

(Gülüşler)

From making sketches of the models in my mom's Sears catalog ...

Annemin Sears kataloğundaki modellerin çizimlerini yapmaktan tutun da

to a bedroom so full of my craft projects

sanatsal projelerimle dolu yatak odasına kadar,

that it was like my own personal art gallery,

sanki burası benim kişisel sanat galerim gibiydi

I lived to make.

ve ben çizim yapmak için yaşıyordum.

I don't think anyone in my family was surprised when I became an architect.

Ailemden kimsenin, benim bir mimar olmama şaşırdığını sanmıyorum.

But to be honest with you,

Ama dürüst olmam gerekirse

the real foundation of the architect I became

mimar olmamın temelinde,

was not laid in that bedroom art gallery

yatak odasındaki sanat galerisi değil,

but by the conversations around my family's dinner table.

ailemin yemek masasındaki sohbetleri yatıyor.

There were stories of how people lived and connected to one another,

İnsanların nasıl yaşadığı ve birbirleri ile nasıl iletişim kurduklarıyla

from the impact of urban migration on a village in Zambia

ilgili hikâyeler vardı; kente göçlerin Zambiya'daki köylere etkilerinden tutun,

to the complex health care needs

San Francisco sokaklarındaki evsizlerin komplike sağlık ihtiyaçlarına kadar.

of the homeless in the streets of San Francisco.

Now, it would be fair

Şuan, yanınızda oturanlara dönüp

if you're looking over at your seatmate

and wondering, "What the hell does that have to do with architecture?"

"Bunun mimarlıkla ne alakası var?"

diye soruyor olabilirsiniz.

Well, all of these stories involved space

Tüm bu hikâyeler, mekân ve

and how it did or didn't accommodate us.

bizi nasıl barındırdığı ya da barındırmadığı ile ilişkili.

The fact is,

Aslına bakarsanız,

we share some of our deepest connections

en derin ilişkilerimizi fiziksel mekânda

in physical space.

paylaşıyoruz.

And our stories play out,

Mesajlaşılan ve twit atılan

even in this crazy age of texting and tweeting,

bu çılgın dönemde bile, hikâyelerimiz

in physical space.

fiziksel mekânda yaşanıyor.

Unfortunately, architecture hasn't done a great job

Ne yazık ki mimari, hepimizin hikâyelerini eşit ve adil bir şekilde

of telling all of our stories equally.

anlatmak konusunda iyi bir iş çıkaramamış.

Too often, we see the building of monuments like the Gherkin

Sıklıkla, Gherkin ya da Trump Tower gibi

or even Trump Tower ...

anıtlar görüyoruz...

(Laughter)

(Gülüşler)

that tell the story of the haves rather than the have-nots.

yoksulların hikâyelerinden ziyade varlıklıların hikâyelerini anlatan.

Throughout my career,

Kariyerim boyunca,

I've actively resisted the practice

çoğunlukla beyaz, erkek ve zengin olan

of building monuments to certain peoples' stories --

belirli insanların hikâyelerini anlatan ve

usually white, male, rich --

çoğunlukla dar gelirli ailelerden olan

beyaz olmayan diğer insanların hikâyelerinin

and bulldozing other peoples' stories --

buldozerle üzerinden geçen

usually people of color

anıtları yapmaktan imtina ettim.

from low-income communities.

I've tried to create a practice

Çoğu zaman susturulmuş olanların

that is rooted in elevating the stories

hikâyelerini yükseltmeye çalışacak

of those who have most often been silenced.

şekilde mesleğimi icra etme çalıştım.

That work --

Bu iş,

it's been a mission in spatial justice.

mekânsal adaleti sağlama görevi oldu.

(Applause)

(Alkışlar)

Now, spatial justice means that we understand

Mekânsal adalet, adaletin bir coğrafyası olduğunu

that justice has a geography,

and that the equitable distribution of resources, services and access

ve kaynak, hizmet ve erişimin

adil dağılımının, temelde bir insan hakkı olduğunu,

anladığımız anlamına geliyor.

is a basic human right.

So what does spatial justice look like?

O hâlde, mekânsal adalet nasıl bir şeydir ?

Well, I'd like to share a story with you.

Sizinle burada bir hikâye paylaşmak istiyorum.

For years,

Yıllarca,

I've been working in the historically African-American neighborhood

San Francisco'daki tarihi Afro-Amerikan mahallesi olan

Bayview Hunters Point'te çalışıyordum, bu mahalle

of Bayview Hunters Point in San Francisco,

on a plot of land that once held a power plant.

eskiden bir enerji santralinin kurulu olduğu bir bölgede.

Back in the '90s,

90'lı yıllarda bir grup insan, santralin yukarısındaki tepede

a community group led by mothers who lived in the public housing

bulunan lojmanlarda yaşamış annelerin öncülüğünde

on the hill above the plant

santralin kapatılması için savaştı.

fought for its closure.

They won.

Kazandılar.

The utility company finally tore it down,

Kamu hizmeti veren şirket en sonunda yıktı,

cleaned the soil

toprağı temizledi

and capped most of the site with asphalt

ve alanın büyük bir kısmını asfaltla kapladı ki

so that the clean soil wouldn't blow away.

temizlenen toprak alan tarumar edilmesin.

Sounds like a success story, right?

Kulağa bir başarı hikâyesi gibi geliyor, değil mi?

Well, not so fast.

O kadar hızlı değil.

You see, because of various issues like land entitlements,

Toprak üzerindeki hak sahiplikleri, kira sözleşmeleri

lease agreements, etc.,

vesaire birçok sorun nedeniyle

the land actually couldn't be redeveloped for at least five to 10 years.

arazi en az 5-10 yıl süre ile imara açılmıyor.

What that meant is that this community

Bu, on yıllar boyu elektrik santrali

that had been living near a power plant for decades,

now had 30 acres of asphalt in their backyard.

arka bahçelerinde 30 dönüm asfalt olması demek.

To put that in context for you,

Bunu size şöyle açıklayabilirim:

30 acres is equal to about 30 football fields.

30 dönüm neredeyse 30 futbol sahası demek.

Now, the utility company didn't want to be the bad guy here.

Şirket burada kötü adam olmak istemedi.

Recognizing that they owed the community,

Topluluğa borçlu olduklarının farkına vardılar,

they actually put out a call for designers

hakikaten de tasarımcıları arayarak

to propose temporary uses for this site,

alanın geçici kullanımını teklif ettiler ki

hoping to turn it into a community benefit

yıkım olmasındansa

topluluk yararına dönüştürülebilsin.

rather than blight.

I'm part of the diverse team of designers that responded to that call,

Ben de çağrıya yanıt veren birbirinden farklı tasarımcılardan biriyim

ve son dört yılda yerel örgütler

and for the last four years,

we've been collaborating with those mothers

ve ilgili şirketle olduğu gibi, bu anneler

and other residents,

as well as local organizations and the utility company.

ve diğer sakinler ile de

işbirliği yapıyoruz.

We've been experimenting with all types of events

Mekânsal adaleti sağlayabilmek ve problemi ele alabilmek için

to try and address issues of spatial justice.

her türlü etkinliği deneyimledik.

Everything from job training workshops

İş eğitimi atölyelerinden tutun

to an annual circus

senelik sirk pistine kadar her şeyi,

to even a beautiful, new shoreline trail.

hatta yeni ve güzel bir sahil yolunu bile.

In the four years that we've been operational,

Operasyonda olduğumuz dört sene içinde,

over 12,000 people have come and done something on this site

12 binin üstünde insan geldi ve bağlantılarının bu alanı

that we hope has transformed their relationship to it.

dönüştürebilmesini umduğumuz bir şeyler yaptı.

But lately,

Ancak son zamanlarda

I'm starting to realize that events are not enough.

bu etkinliklerin yeterli olmadığının farkına varıyorum.

A few months ago,

Birkaç ay önce,

there was a community meeting in this neighborhood.

bu mahallede bir halk toplantısı yapıldı.

The utility company was finally ready to talk concretely

Sonunda şirket, uzun dönem yeniden yapılanma

hakkında açık bir biçimde konuşmaya hazırdı.

about long-term redevelopment.

That meeting was kind of a disaster.

Toplantı facia gibi geçti.

There was a lot of yelling and anger.

Çok fazla bağırış ve öfke vardı.

People asked things like,

İnsanlar şu gibi şeyler sordu:

"If you're going to sell it to a developer,

"Bir imarcıya satarsanız onlar da herkesin yaptığı gibi

wouldn't they just build luxury condos like everyone else?"

lüks apartman daireleri dikmez mi?"

And "Where has the city been?"

"Şehir nerelerde?"

"Why aren't there more jobs and resources in this neighborhood?"

"Neden bu mahallede daha fazla iş ve kaynak yok?"

It was not that our events had failed to bring joy.

Bunlar, bizim orada yaptıklarımızın başarısız olmasından, onları mutlu

But in spite of that, there was still pain here.

etmemesinden değil buralarda hâlâ acıların bulunmasından dolayıydı.

Pain from a history of environmental injustice

Acı; tarihteki çevresel adaletsizliklerden kaynaklanıyor;

that left many industrial uses in this neighborhood,

mahalle sakinlerinin, zehirli atıklara yakın ve kelimenin tam anlamıyla

leaving residents living near toxic waste

pislik içinde yaşamalarına neden olan

and, literally, shit.

endüstriyel atıklardan.

There's pain from the fact

Hâlâ kişi başına düşen gelirin en az,

that this zip code still has one of the lowest per capita income,

işsizlik ve hapsedilme oranlarının en yüksek olduğu,

highest unemployment

posta kodu olmaktan kaynaklanan bir acı var.

and highest incarceration rates

in a city which tech giants like Twitter, Airbnb and Uber call home.

Twitter, Airbnb ve Uber gibi teknoloji devlerinin evi olan yerde.

And those tech companies --

Ve aslında bu teknoloji şirketleri,

hm --

hmm...

they've actually helped to trigger a gentrification push

bu mahalleyi hem kimlik hem de nüfus anlamında

that is rapidly redefining this neighborhood,

hızlı bir biçimde yeniden tanımlayan kentsel dönüşümde,

both in terms of identity and population.

tetiği çekenlere destek oldular.

Now let me pause for a moment to talk about gentrification.

Kentsel dönüşüm hakkında konuşmadan önce duraksamama izin verin.

I suspect for a lot of us, it's kind of like a dirty word.

Bunun, birçoğumuz için kötü ve karanlık bir kelime olduğundan şüpheleniyorum.

It's become synonymous with the displacement

Çünkü fakir sakinlerin mahallelerinden edilip

of poor residents from their neighborhood

yerlerine daha zengin kişilerin getirilmesiyle

by wealthier newcomers.

eş anlamlı bir kelime oldu.

If you've ever been displaced,

Eğer daha önce yerinizden edilmişseniz

then you know the agony of losing a place that held your story.

hikâyenizi taşıyan yeri kaybetmenin verdiği ızdırabı bilirsiniz.

And if you haven't experienced this,

Ve eğer böyle bir şeyi tecrübe etmediyseniz

then I'm going to ask you to try and imagine your way into it right now.

şimdi sizden, kendinizi bu şekilde hayal etmenizi isteyeceğim.

Think about what it would be like to find your favorite local spot,

Sıklıkla gidip, arkadaşlarınız veya mekânın demirbaşlarıyla takıldığınız

a place where you often went and hung out with the old-timers or your friends,

en sevdiğiniz yerel noktanın,

yerinde yellerin esmesinin nasıl hissettirebileceğini bir düşünün.

had vanished.

And then you get home,

Evinize gittiğinizde, ev sahibinizden

and you find a letter from your landlord,

kiranızın ikiye katlandığını

saying that your rent's been doubled.

söyleyen bir yazı geldiğini düşünün.

The choice to stay --

Kalmak,

it's not yours to make.

sizin yapabileceğiniz bir seçim değil.

You no longer belong in your home.

Artık evinize ait değilsiniz.

And know that this feeling you're feeling right now,

Şuan hissettiğiniz şey,

it would be the same

size zarar veren insanın kastı olsun ya da olmasın değişmezdi.

regardless of whether or not the person who harmed you meant to do so.

Developer Majora Carter once said to me,

Geliştirici Majora Carter bana şöyle söylemişti:

"Poor people don't hate gentrification.

"Fakir insanlar kentsel dönüşümden nefret etmiyorlar.

They just hate that they rarely get to hang around long enough

Onların nefret ettiği şey; kentsel dönüşümün faydalarından

to enjoy its benefits."

yararlanacak kadar orada kalamamaları."

Why is it that we treat culture erasure and economic displacement as inevitable?

Neden kültürlerin silinmesi ve ekonomik nedenlerle yerinden edilme

kaçınılmazmış gibi davranıyoruz?

We could approach development

Geçmişteki adaletsizliklerin bilinci ile,

with an acknowledgment of past injustices --

sadece yeni değil, eski hikâyelerde de değerler bularak

find value not only in those new stories

but the old ones, too.

And make a commitment to build people's capacity to stay --

insanların evleri, toplulukları,

bir bütünmüş gibi hissettikleri

to stay in their homes,

yerlerde kalabilmeleri için taahhütler vererek

to stay in their communities,

to stay where they feel whole.

yeni bir yaklaşım geliştirebiliriz.

But to do this rethink,

Etraflıca düşünürsek,

it requires looking at those past injustices

bu, geçmişteki adaletsizliklere

ve bununla iç içe geçmiş acı ve kederlere bakmayı gerektiriyor.

and the pain and grief that is interwoven into them.

And as I started to reflect on my own work,

Bunu kendi işimde derinlemesine düşündüğümde

I realized that pain and grief have been recurring themes.

farkına vardım ki, bu acı ve kederler tekerrür ediyor.

I heard it early on in the Bayview Hunters Point project

Bayview Hunters Point projesinde ismi Daryl olan

when a man named Daryl said,

birinden şunları duymuştum:

"We've always been set aside like an island --

"Biz hep, sahibi olmayan bir adaymışcasına bir kenara atılıyoruz."

a no-man's-land."

I also heard it in Houston,

Ayrıca Houston'da,

günlük işlerde çalışan işçilerle yürüttüğüm projede de duymuştum.

when I was working on a project with day laborers.

And as Juan told me stories of being robbed of his wages many times

Juan, evine ekmek götürebilmek için her gün durduğu köşede

on the corner in which he stood every day

defalarca yevmiyesinin çalındığına ilişkin

to earn a living to support his family,

hikâyeler anlattığında

he asked,

şunu sordu;

"Why can't anyone see the sacredness of this site?"

"Bu alanın kutsallığını neden kimse göremiyor?"

You know, you've seen the pain, too.

Biliyorsun, acıyı sen de gördün.

From campaigns around statue removals in Charlottesville and New Orleans ...

Charlottesville ve New Orleans'taki heykelleri kaldırma kampanyalarından

to towns that have lost their industrial lifeblood

endüstriyel gücünü kaybeden ve

and are now dying,

Lorain, Ohio, Bolton

like Lorain, Ohio and Bolton, England.

gibi ölen şehirlere kadar...

We often rush to remake these places,

Çoğu kez, acılarını dindirebileceğimizi düşünerek

thinking that we can ease their pain.

bu yerlerin yeniden yapılandırılmasında acele ediyoruz.

But in our boundless desire to do good,

Fakat; iyilik yapmaya, hatalarımızı geçmişte bırakmaya,

to get past all of our mistakes,

olasılıklar barındıran yerler inşa etmeye

to build places that hold possibility,

duyduğumuz sonsuz arzuda,

we often maintain a blissful ignorance

yerine getirilmeyen sözlerin

of a landscape filled with a very long trail of broken promises

ve çiğnenmiş hayallerin izleriyle dolu bir arazide

çoğu kez mutlu bir cehaleti sürdürüyoruz.

and squelched dreams.

We are building on top of brokenness.

Çatlakların üzerine inşa ediyoruz.

Is it any wonder that the foundations cannot hold?

Temelin tutmayışına şaşırmalı mıyız?

Holding space for pain and grief was never part of my job description

Acı ve keder için bir alanı alıkoymak,

bir mimar olarak hiçbir zaman iş tanımıma girmedi;

as an architect --

after all, it's not expedient,

müşterilerim talep etse dahi

focused on beauty,

güzelliğe ve cehenneme odaklanmak

and hell, even requested by my clients.

bana göre değil.

But I've seen what happens when there's space for pain.

Acıya yer ayrıldığında neler olabileceğini gördüm.

It can be transformational.

Dönüşümsel olabilir.

Returning to our story,

Hikâyemize dönecek olursak;

when we first started working in the neighborhood,

ilgili mahallede çalışmaya ilk başladığımızda

ilk yaptığımız şeylerden biri,

one of the first things we did

was go out and interview the activists who had led the fight to close the plant.

dışarı çıkıp santralin kapatılması için savaşan aktivistler ile röportaj yapmaktı.

We consistently heard and felt from them a sense of impending loss.

Mütemadiyen, yaklaşan kayba dair hislerini dinledik, hissettik.

The neighborhood was already changing,

Mahalle halihazırda değişiyordu,

even back then.

o zamanlarda bile.

People were leaving or dying of old age,

Yaşlı insanlar ayrılıyor ya da ölüyordu

and with those departures, stories were being lost.

ve bu gidişlerde hikâyeler kayıplara karışıyordu.

To those activists,

Aktivistlere göre,

no one was going to know the amazing things

bu toplululukta yaşanan harika şeyleri

that had happened in this community,

kimse öğrenemeyecekti,

because to everyone on the outside,

çünkü dışarıdaki herkese göre

it was the ghetto.

burası bir gettoydu.

At worst, a place of violence;

En kötü ihtimalle, şiddet yeri;

at best, a blank slate.

en iyi ihtimalle, boş bir sayfa.

Neither was true, of course.

Elbette, her ikisi de doğru değildi.

So my colleagues and I, we reached out to StoryCorps.

İş arkadaşlarım ve ben, StoryCorps ile iletişime geçtik.

And with their support,

Onların ve

and that of the utility company,

ilgili şirketin de desteği ile,

we built a listening booth on our site.

bulunduğumuz alana dinleme kabini kurduk.

And we invited the residents to come

Mahalle sakinlerini, gelecek nesiller için

and have their stories recorded for posterity.

hikâyelerini kaydetmeleri için davet ettik.

After a few days of recording,

Kayda geçirdiğimiz birkaç günün ardından,

bir dinleme toplantısı organize ettik

we held a listening party

where we played clips,

ve klipleri oynattık,

much like what you hear on NPR every Friday morning.

tıpkı her Cuma sabahı NPR'da duyduklarınız gibi.

That party --

Bu toplantı,

it was one of the most amazing community meetings

bu zamana kadar parçası olduğum en hayrete düşürücü

I've ever been a part of.

halk toplantısıydı.

In part because we didn't just talk about joy

Kısmen bir sebebi de, sadece neşe değil

but also pain.

acı hakkında da konuşmamızdı.

Two stories that I remember well --

Çok iyi hatırladığım iki hikâye...

AJ talked about what it was like to grow up in the neighborhood.

AJ'nin bir mahallede büyümenin nasıl bir şey olduğu hakkındaki konuşması:

There was always a kid to play with.

Her zaman oyun oynayacak bir çocuğun bulunması.

But he also spoke with sadness

Aynı zamanda, 11 yaşındayken bir polis memuru

of what it was like to first be stopped and questioned by a police officer

tarafından ilk kez durdurulup sorguya çekilmenin nasıl bir şey olduğuna dair

when he was 11.

kederli bir konuşma da yaptı.

GL also talked about the kids,

GL ise, çocuklar ve bu mahallede yaşamanın

and the ups and downs of the experience of living in this neighborhood,

inişli çıkışlı tecrübeleri hakkında konuştu.

but he also spoke with pride

Fakat aynı zamanda, destek ve güç vermek

of some of the organizations that had sprung up

için ortaya çıkan bazı organizasyonlardan da

to provide support and empowerment.

övünçle konuştu.

He wanted to see more of that.

Bunların daha fazla görülmesini istedi.

By holding space to first express pain and grief,

Acı ve kederler ifade edildikten sonra,

we were then able to brainstorm ideas for a site --

bölge için beyin fırtınası yapabildik

ve önümüzdeki dört yıl boyunca

amazing ideas that then became the seeds of what we did over the next four years.

yapacaklarımızın tohumu olan harika fikirler oluştu.

So why the radically different meeting now?

Neden şimdi kökten farklı bir toplantı?

Well ...

Bilirsiniz...

the pain and grief woven into these spaces was not created in a day.

bu alanlara dokunan acı ve keder tek bir günde oluşmadı.

Healing also takes time.

İyileşme de ayrıca zaman alıyor.

After all, who here thinks you can go to therapy just once and be cured?

Aramızda sadece bir kez terapiye giderek iyileşebileceğini düşünen biri var mı?

(Laughter)

(Gülüşler)

Anyone?

Hiç kimse, değil mi ?

I didn't think so.

Ben de böyle düşünmüyorum.

In retrospect,

Geçmişe bakınca keşke diyorum,

I wish that we had held more listening sessions,

sadece neşeli etkinlikler değil,

daha fazla dinleme seansları düzenleseydik.

not just joyful events.

My work's taken me all over the world,

İşim gereği dünyanın her tarafına gittim

and I have yet to set foot in a place where pain didn't exist

henüz acının var olmadığı bir yere ayak basmadım ama aynı zamanda

and the potential for healing was absent.

acının var olduğu her yerde bir iyileşme potansiyeli de vardı.

So while I've spent my career honing my skills as an architect,

Kariyerimi bir mimar olarak becerilerimi bileyerek geçirdiğimde

I realize that I'm now also a healer.

farkına vardım ki, ben aynı zamanda bir iyileştiriciyim.

I suppose this is the point in the talk where I should be telling you

Sanırım, konuşmamda sizlere iyileşmenin beş aşamasını

those five steps to healing,

anlatmam gereken nokta burası

but I don't have the solution --

ancak çözüm henüz

yet.

bende de yok.

Just a path.

Sadece bir yol.

That being said,

Bunun yanında,

there are a few things I have learned along the way.

yol boyunca öğrendiğim birkaç şey.

First --

Öncelikle,

we cannot create cities for everyone

herkesi dinlemeksizin

unless we're first willing to listen to everyone.

herkes için bir şehir oluşturamayız.

Not just about what they hope to see built in the future

Gelecekte nelerin inşa edilmesini umdukları,

but also about what has been lost or unfulfilled.

neleri kaybettikleri, nelerin yerine getirilmediği konusunda.

Second --

İkinci olarak,

healing is not just for "those people."

iyileşme sadece "o insanlar" için değil.

For those of us with privilege,

Ayrıcalıklı insanlar olarak

we have to have a reckoning with our own guilt,

suçluluk duygumuz, huzursuz ve suça ortak oluşumuzla

discomfort and complicity.

hesaplaşmalıyız.

As non-profit leader Anne Marks once observed,

Gönüllü lider Anne Marks'ın gözlemi şu şekilde,

"Hurt people hurt people;

"Acı çeken insanlar, insanlara acı çektirir;

healed people heal people."

iyileştirilmiş insanlar, insanları iyileştirir."

And third --

Ve üçüncü olarak;

healing is not about the erasure of pain.

iyileşmek, acıların silinmesi demek değil.

We often have a tendency to want to put a clean slate over our pain,

Genellikle, acılarımızın üzerine temiz bir sayfa çekme arzusu duyarız,

much like that asphalt on the soil in Bayview Hunters Point.

Bayview Hunters Point'teki toprağın üstündeki asfalt gibi.

But it doesn't work that way.

Ama, işler o şekilde yürümüyor.

Healing is about acknowledging pain

İyileşmek, acıyı kabullenip

onunla barışmak hakkında.

and making peace with it.

One of my favorite quotes says that healing renews our faith

En beğendiğim sözlerden biri şöyle söylüyor:

İyileşme, gerçekleşme aşamalarında inancımızı yeniler.

in the process of becoming.

I stand here before you as an architect-healer

Huzurlarınızda, bir mimar-iyileştirici olarak duruyorum,

because I'm ready to see what I can become,

çünkü; kendimin, topluluğumun,

what my community and those that I work with can become,

beraber çalıştığım insanların, bu ülkenin

and what this country,

ve açıkçası bu dünyanın

and frankly, this world can become.

neye dönüştüğünü görmeye hazırım.

And I was not meant to take that journey alone.

Bu yolculuğa tek başıma çıkmamam gerekiyor.

I believe that many of you are unhappy with the way that things are now.

İnanıyorum ki, birçoğunuz bazı şeylerin bu şekilde oluşundan rahatsızsınız.

Believe that it can be different.

Bir şeylerin farklı olabileceğine inanın.

I believe that you all are far more resilient than you think.

Sandığınızdan daha dirençli olduğunuza inanıyorum.

But the first step requires courage.

Ancak ilk aşama cesaret gerektiriyor.

The courage to see each other's pain,

Başkalarının acılarını görüp

and to be willing to stay in the presence of it,

huzurlarında kalabilme cesareti,

even when it gets uncomfortable.

bu, rahatsız edici olmaya başlasa bile.

Just imagine the change that we can make together

Eğer hep birlikte, kendimizi bunu yapmaya adarsak

if we all committed to that.

yaratacağımız değişimi düşünün.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkışlar)