What if gentrification was about healing communities instead of displacing them? | Liz Ogbu

Translator: navid asadi Reviewer: sadegh zabihi

I grew up in a family of social scientists,

من در خانواده‌ای از دانشمندان علوم اجتماعی پرورش یافتم.

but I was the weird child who drew.

اما من کودکی عجیب و غریب بودم که نقاشی و طراحی می‌کردم

(Laughter)

(خنده حضار)

From making sketches of the models in my mom's Sears catalog ...

از طرح زدن از مدل‌های کاتالوگ "Sears" مادرم گرفته

to a bedroom so full of my craft projects

تا اتاق خوابم که پر از طرحهای هنری بود.

that it was like my own personal art gallery,

که در واقع شبیه گالری هنری شخصی من بود.

I lived to make.

من زندگی می‌کردم تا بسازم

I don't think anyone in my family was surprised when I became an architect.

فکر کنم کسی از خانواده‌ام متعجب نشد وقتی‌که معمار شدم.

But to be honest with you,

ولی اگر بخواهم با شما صادق باشم

the real foundation of the architect I became

اساس و دلیل اصلی اینکه من معمار شدم

was not laid in that bedroom art gallery

در گالری هنری اتاقم نبود

but by the conversations around my family's dinner table.

بلکه در مکالمات دور میز شام خانواده‌ام بود.

There were stories of how people lived and connected to one another,

داستان‌هایی در مورد چگونگی زندگی مردم و ارتباط آنها باهم گفته می‌شد،

from the impact of urban migration on a village in Zambia

از تاثیر مهاجرت شهری بر دهکده‌ای در زامبیا

to the complex health care needs

تا نیازهای پیچیده مراقبت سلامتی

of the homeless in the streets of San Francisco.

بی خانمان‌ها در خیابان‌های سان فرانسیسکو.

Now, it would be fair

می‌تواند معقول باشد

if you're looking over at your seatmate

که اگر به صندلی کنارتان نگاه کنید

and wondering, "What the hell does that have to do with architecture?"

و با حالت تعجب بگویید که " مگر می‌شود این چیزها را با معماری انجام داد؟"

Well, all of these stories involved space

خب، همه این داستانها درگیر فضا هستند

and how it did or didn't accommodate us.

که ما را چگونه در خودش جای می‌دهد یا نمی‌دهد.

The fact is,

حقیقت این است که،

we share some of our deepest connections

ما ارتباطات عمیق‌مان را در فضای فیزیکی

in physical space.

به اشتراک می‌گذاریم.

And our stories play out,

و داستانهایمان تا همیشه هستند

even in this crazy age of texting and tweeting,

حتی در دوران دیوانه وار پیام و توییتر

in physical space.

در فضای فیزیکی.

Unfortunately, architecture hasn't done a great job

متاسفانه، معماری برای منصفانه بازگو کردن تمام داستان‌هایمان

of telling all of our stories equally.

کار درستی انجام نداده است.

Too often, we see the building of monuments like the Gherkin

اغلب ساختمانهای باشکوه مانند برج "سویس ری" (ملقب به خیار شور اثر فاستر)

or even Trump Tower ...

یا برج ترامپ را می‌بینیم ...

(Laughter)

(خنده حضار)

that tell the story of the haves rather than the have-nots.

که داستان دارا را می‌گویند نه ندار.

Throughout my career,

در طول کار حرفه‌ایم،

I've actively resisted the practice

به طور فعالانه با تکرار

of building monuments to certain peoples' stories --

داستان ساختمان‏‎های با شکوه برای افراد خاص --

usually white, male, rich --

معمولا سفید، مرد، پولدار --

and bulldozing other peoples' stories --

و تخریب داستان زندگی بقیه افراد مقابله کردم --

usually people of color

که معمولا افراد رنگین پوست

from low-income communities.

از جوامع کم‌درآمد بودند.

I've tried to create a practice

من سعی می‌کردم تجربه‌ای بسازم

that is rooted in elevating the stories

که ریشه در ارتقا داستان‌های کسانی

of those who have most often been silenced.

که اغلب ساکت هستند، داشته باشد.

That work --

آن کار --

it's been a mission in spatial justice.

ماموریتی برای عدالت فضایی بوده است.

(Applause)

(تشویق حضار)

Now, spatial justice means that we understand

خوب، عدالت فضایی به این معنی است که ما بفهمیم

that justice has a geography,

برابری و عدالت جغرافیا دارد،

and that the equitable distribution of resources, services and access

و توزیع برابر منابع، خدمات و دسترسی

is a basic human right.

حقوق اولیه انسان‌ها است.

So what does spatial justice look like?

خب، عدالت فضایی به چه شکل است؟

Well, I'd like to share a story with you.

می‌خواهم داستانی را با شما به اشتراک بگذارم.

For years,

برای سال‎ها،

I've been working in the historically African-American neighborhood

من در یک محله تاریخی آمریکایی - آفریقایی Bayview Hunters Point

of Bayview Hunters Point in San Francisco,

در سان فرانسیسکو کار می‎کردم.

on a plot of land that once held a power plant.

در قطعه زمینی که زمانی کارخانه برق در آن بود.

Back in the '90s,

در دهه ۹۰ میلادی،

a community group led by mothers who lived in the public housing

گروهی که توسط مادرهایی که در خانه‌های عمومی در تپه ای بالای کارخانه

on the hill above the plant

زندگی می‌کردند، اداره می‌شد،

fought for its closure.

برای محصوریتشان جنگیدند.

They won.

و پیروز شدند.

The utility company finally tore it down,

کارخانه در نهایت از بین رفت،

cleaned the soil

و خاک را تمیز و پاک کرد

and capped most of the site with asphalt

و اکثر محدوده را با آسفالت پوشاند

so that the clean soil wouldn't blow away.

تا خاک تمیز از زمین بلند نشود.

Sounds like a success story, right?

به نظر داستان موفقیت آمیزی بود، درسته؟

Well, not so fast.

ولی اینگونه نیست.

You see, because of various issues like land entitlements,

می‌دانید، به دلیل موضوعات مختلف مانند حقوق زمین،

lease agreements, etc.,

توافقات اجاره و ...

the land actually couldn't be redeveloped for at least five to 10 years.

قطعه زمین در واقع نمی‌توانست برای حداقل ۵ تا ۱۰ سال باز توسعه گردد.

What that meant is that this community

به این معنی که این اجتماع

that had been living near a power plant for decades,

که برای دهه‌ها در کنار کارخانه زندگی می‌کردند،

now had 30 acres of asphalt in their backyard.

حالا در پشت خانه‌شان ۱۲ هکتار زمین آسفالت دارند.

To put that in context for you,

اگه بخواهم برای شما وصف کنم،

30 acres is equal to about 30 football fields.

۱۲ هکتار حدودا برابر است با ۳۰ زمین فوتبال.

Now, the utility company didn't want to be the bad guy here.

حالا کارخانه نمی‌خواست نقش آدم بد را ایفا کند.

Recognizing that they owed the community,

با علم براین که آنها مدیون این جامعه بودند،

they actually put out a call for designers

آنها طراحانی را آوردند تا استفاده های موقتی

to propose temporary uses for this site,

از زمین را پیشنهاد بدند.

hoping to turn it into a community benefit

به این امید که آن را به منافع جامعه تبدیل کند

rather than blight.

تا به یک پژمردگی.

I'm part of the diverse team of designers that responded to that call,

من عضوی از تیم طراحان مختلف بودم که به درخواستشان جواب دادیم.

and for the last four years,

و در ۴ سال گذشته

we've been collaborating with those mothers

در حال همکاری با آن مادران

and other residents,

و دیگر ساکنین،

as well as local organizations and the utility company.

در کنار سازمان‌های محلی و کارخانه بودیم.

We've been experimenting with all types of events

ما انواع مختلف رویدادها را امتحان می‌کردیم

to try and address issues of spatial justice.

تا سعی بر نشان دادن عدالت فضایی کنیم.

Everything from job training workshops

همه چیز از کارگاه‌های آموزشی کاری

to an annual circus

تا سیرک‌های سالانه

to even a beautiful, new shoreline trail.

تا حتی مسیر ساحلی زیبا و جدید.

In the four years that we've been operational,

در آن ۴ سال که ما مشغول عملیات و کار بودیم

over 12,000 people have come and done something on this site

بیش از ۱۲٫۰۰۰ نفر آمدند و در آنجا کاری انجام دادند

that we hope has transformed their relationship to it.

که ما امیدوار شدیم ارتباطات‌شان با مکان تغییر یافته است.

But lately,

اما بعد،

I'm starting to realize that events are not enough.

متوجه شدیم که این رویدادها کافی نبوده‌اند.

A few months ago,

چند ماه قبل،

there was a community meeting in this neighborhood.

یک جلسه و نشست اجتماع در محله بود.

The utility company was finally ready to talk concretely

کارخانه بالاخره حاضرشد که به طور مشخص

about long-term redevelopment.

در مورد توسعه مجدد بلندمدت صحبت کند.

That meeting was kind of a disaster.

آن نشست به نوعی فاجعه بود.

There was a lot of yelling and anger.

بسیاری فریاد و خشم به همراه داشت.

People asked things like,

مردم سوالاتی می‌پرسیدند مانند،

"If you're going to sell it to a developer,

"اگر آن را به یک توسعه دهنده بفروشید

wouldn't they just build luxury condos like everyone else?"

آیا آنها نمی‎خواهند مانند بقیه فقط آپارتمانهای لوکس بسازند؟"

And "Where has the city been?"

و " این شهر کجا بوده است؟"

"Why aren't there more jobs and resources in this neighborhood?"

"چرا کار و منابع بیشتری در این محله وجود ندارد؟"

It was not that our events had failed to bring joy.

این به آن معنی نبود که کارهای ما برای ایجاد شادی شکست خورده بود.

But in spite of that, there was still pain here.

اما به رغم آن، هنوز درد و مشکل وجود داشت.

Pain from a history of environmental injustice

دردی که ازتاریخ نابرابری محیطی آمده بود.

that left many industrial uses in this neighborhood,

که استفاده های متعدد صنعتی از محله شده بود

leaving residents living near toxic waste

و ساکنین را در کنار زباله‌های سمی رها کرده بود.

and, literally, shit.

و واقعاً وحشتناک بود.

There's pain from the fact

این دردی است از یک حقیقتی

that this zip code still has one of the lowest per capita income,

که مردم این ناحیه هنوز پایین‌ترین سرانه درآمدی،

highest unemployment

بالاترین نرخ بیکاری

and highest incarceration rates

و بالاترین نرخ زندانی را داشتند.

in a city which tech giants like Twitter, Airbnb and Uber call home.

در شهری که غولهای تکنولوژی مانند توییتر، ایر بی‌اندبی و اوبر وجود داشتند.

And those tech companies --

و آن کارخانه‌های پیشرفته --

hm --

اوم --

they've actually helped to trigger a gentrification push

آنها درواقع به شروع شدن فشار اصالت بخشی کمک کردند

that is rapidly redefining this neighborhood,

که به سرعت به بازتعریف محله پرداخت.

both in terms of identity and population.

هم در زمینه هویت و هم جمعیت.

Now let me pause for a moment to talk about gentrification.

حالا اجازه بدید که لحظه ای توقف کنم و راجع به اصالت بخشی صحبت کنم.

I suspect for a lot of us, it's kind of like a dirty word.

من به خیلی از خودمان مظنون هستم، مانند یک لغت کثیف است.

It's become synonymous with the displacement

این هم معنی شده است با

of poor residents from their neighborhood

جابجایی ساکنین فقیر از محلاتشان

by wealthier newcomers.

با تازه واردان ثروتمند.

If you've ever been displaced,

اگر شما تجربه اینگونه جابجایی را داشته باشید

then you know the agony of losing a place that held your story.

پس متوجه درد از دست دادن مکان دربردارنده خاطراتتان می‌شوید.

And if you haven't experienced this,

و اگر این را تجربه نکردید،

then I'm going to ask you to try and imagine your way into it right now.

از شما می‌خواهم که همین الان خودتان را در این شرایط تصور کنید.

Think about what it would be like to find your favorite local spot,

فکر کنید چگونه خواهد بود اگر محله مورد علاقه‌تان،

a place where you often went and hung out with the old-timers or your friends,

مکانی که اغلب با دوستان و یاران قدیم برای دور زدن آنجا می‌رفتید،

had vanished.

ناپدید بشود.

And then you get home,

و وقتی به خانه برگشتید،

and you find a letter from your landlord,

متوجه صاحب خانه تان بشوید

saying that your rent's been doubled.

که می‌گوید اجاره،تان دو برابر شده است.

The choice to stay --

انتخاب ماندن --

it's not yours to make.

دیگر با شما نیست.

You no longer belong in your home.

شما دیگر متعلق به خانه تان نیستید.

And know that this feeling you're feeling right now,

و بدانید که این حسی که الان دارید،

it would be the same

مشابه خواهد بود

regardless of whether or not the person who harmed you meant to do so.

حتی اگر شخصی که به شما آسیب رسانده نمی‌خواسته که این طور بشود.

Developer Majora Carter once said to me,

ماجورا کارتر طراح زمانی به من گفت،

"Poor people don't hate gentrification.

"مردم فقیر از اصالت بخشی بدشان نمی‌آید

They just hate that they rarely get to hang around long enough

آنها فقط از این بدشان می‌آید که به ندرت آنجا باقی می‌مانند

to enjoy its benefits."

تا از فوایدش لذت ببرند."

Why is it that we treat culture erasure and economic displacement as inevitable?

چرا ما زدودن فرهنگ و جابجایی اقتصادی را به صورت رفتار اجتناب ناپذیر درنظر می‌گیریم؟

We could approach development

ما می‌توانیم به توسعه

with an acknowledgment of past injustices --

با احترام به نابرابری گذشته نگاه کنیم

find value not only in those new stories

که نه تنها در خاطرات جدید

but the old ones, too.

بلکه در داستان‌های قدیمی نیز می‌توان یافت.

And make a commitment to build people's capacity to stay --

و ایجاد یک تعهد برای ساخت ظرفیت مردم برای ماندن.

to stay in their homes,

برای ماندن در خانه‌هایشان،

to stay in their communities,

برای ماندن در اجتماعشان،

to stay where they feel whole.

برای ماندن درجایی که حس کاملی باشد.

But to do this rethink,

اما برای این تجدید نظر،

it requires looking at those past injustices

نیاز به نگاه کردن به گذشته نابرابری است

and the pain and grief that is interwoven into them.

که درد و اندوهی در آن آمیخته شده است.

And as I started to reflect on my own work,

خب من شروع به فکر کردن روی کار خودم کردم

I realized that pain and grief have been recurring themes.

من متوجه شدم غم و اندوه مجدد به سراغشان آمده است.

I heard it early on in the Bayview Hunters Point project

اوایل پروژه "Bayview Hunters Point" شنیدم

when a man named Daryl said,

که یک مرد به نام دریل گفته بود،

"We've always been set aside like an island --

"ما همیشه مثل یک جزیره کنار نشسته بوده‌ایم --

a no-man's-land."

سرزمینی بی کس."

I also heard it in Houston,

من همچنین شنیدم در هیوستون،

when I was working on a project with day laborers.

زمانی که داشتم با کارگران روزمزد کار می‌کردم،

And as Juan told me stories of being robbed of his wages many times

و هنگامی که "جان" داستان دزدیده شدن چندباره پولش را برایم تعریف کرد

on the corner in which he stood every day

در گوشه‌ای که هر روز می‌ایستاد

to earn a living to support his family,

تا زندگی ای بدست آورد که از خانواده اش حمایت کند،

he asked,

پرسید،

"Why can't anyone see the sacredness of this site?"

"چرا کسی نمی‌تواند تقدس این مکان را ببیند؟"

You know, you've seen the pain, too.

می دانید، شما هم درد را دیدید.

From campaigns around statue removals in Charlottesville and New Orleans ...

از کمپین در مورد حذف مجسمه در شارلوتز ویل و نیواورلئانز ...

to towns that have lost their industrial lifeblood

تا شهرک‌هایی که حیات صنعتی‌شان گم شده است

and are now dying,

و در حال مرگ هستند.

like Lorain, Ohio and Bolton, England.

مانند لورین در اهایو و بولتون در انگلیس.

We often rush to remake these places,

ما اغلب سریع شروع به بازسازی کردن این مکان‌ها می‌کنیم،

thinking that we can ease their pain.

با این امید که می‌توانیم دردهایشان را پاک کنیم.

But in our boundless desire to do good,

اما در انگیزه نامحدودمان برای انجام کار خوب،

to get past all of our mistakes,

تا از همه اشتباهاتمان بگذریم،

to build places that hold possibility,

تا مکانی دارای امکانات بسازیم،

we often maintain a blissful ignorance

ما اغلب یک نادیده گرفتن خوش را نگه می‌داریم

of a landscape filled with a very long trail of broken promises

از یک منظری که پر شده از سلسله وعده‌هایی طولانی مدت

and squelched dreams.

و رویاهای له شده.

We are building on top of brokenness.

ما بر روی خرابی‌ها بنا می‌کنیم.

Is it any wonder that the foundations cannot hold?

آیا تعجب آوراست که پایه‌ها و اساس نمی‌تواند باقی بماند؟

Holding space for pain and grief was never part of my job description

نگه داشتن فضا برای درد و اندوه هیچگاه قسمتی از کار من نبود

as an architect --

به عنوان یک معمار --

after all, it's not expedient,

بعد از همه اینها، مناسب نبود،

focused on beauty,

تمرکز بر روی زیبایی،

and hell, even requested by my clients.

و جهنم، حتی توسط مشتریان من درخواست می‌شود.

But I've seen what happens when there's space for pain.

اما من دیده‌ام که چه اتفاقی می‌افتد زمانی که فضای درد وجود دارد.

It can be transformational.

من می‌توانستم باعث تحول بشم.

Returning to our story,

برگردیم به داستان خودمان،

when we first started working in the neighborhood,

وقتی ما اول شروع کردیم به کار در محله،

one of the first things we did

اولین کارهایی که انجام دادیم،

was go out and interview the activists who had led the fight to close the plant.

رفتن به بیرون و مصاحبه با فعالانی بود که برای بسته شدن کارخانه جنگیده بودند.

We consistently heard and felt from them a sense of impending loss.

ما به کرات از آنها حس شکست قریب الوقوعی را شنیدیم و حس کردیم.

The neighborhood was already changing,

محله در حال تغییر بود،

even back then.

حتی آن زمان.

People were leaving or dying of old age,

مردم نسل قبل آنجا را ترک می‌کردند یا می‌مردند

and with those departures, stories were being lost.

و با رفتن آنها، داستانها و خاطرات از بین می‌رفت.

To those activists,

برای آن فعالان،

no one was going to know the amazing things

هیچ کس نمی‌خواست بداند چه چیزهای شگفت انگیزی

that had happened in this community,

در این اجتماع اتفاق افتاده است.

because to everyone on the outside,

زیرا برای مردمی که بیرون بودند،

it was the ghetto.

یک محله فقیرنشین بود.

At worst, a place of violence;

در بدترین حالت، مکان خشونت

at best, a blank slate.

و در بهترین حالت، تخته سنگی خالی.

Neither was true, of course.

درواقع هیچکدام درست نبود.

So my colleagues and I, we reached out to StoryCorps.

پس من و همکارانم به StoryCorps رسیده‌ایم.(سازمان مخصوص حفظ عقاید)

And with their support,

و با حمایت آنها

and that of the utility company,

و آن کارخانه

we built a listening booth on our site.

یک غرفه "شنیدن" در محل ایجاد کردیم.

And we invited the residents to come

و ما ساکنین را دعوت می‌کردیم که بیایند

and have their stories recorded for posterity.

و داستانهایشان ضبط می‌شد برای آیندگان.

After a few days of recording,

بعد از چند روز از ضبط،

we held a listening party

ما مجلس"شنیدن" برگزار کردیم

where we played clips,

جایی که کلیپ پخش کردیم

much like what you hear on NPR every Friday morning.

خیلی شبیه به آنچه در NPR هر روز جمعه می‌شنوید.

That party --

آن مهمانی --

it was one of the most amazing community meetings

یکی از شگفت‌انگیزترین جلسات اجتماع بود

I've ever been a part of.

که من در آن شرکت کرده بودم.

In part because we didn't just talk about joy

به این دلیل بودکه ما فقط از خوشی‌ها صحبت نکردیم

but also pain.

و از دردها هم گفتیم.

Two stories that I remember well --

دو داستانی که به خوبی یادم هست

AJ talked about what it was like to grow up in the neighborhood.

"ای جی" راجع به اینکه بزرگ شدنش در این محله چگونه بود، صحبت کرد.

There was always a kid to play with.

همیشه بچه ای بود که باهاش بازی کند.

But he also spoke with sadness

اما او همچنین با ناراحتی صحبت کرد

of what it was like to first be stopped and questioned by a police officer

که چگونه بود اولین توقف و پرس و جو توسط یک پلیس

when he was 11.

زمانی که ۱۱ سالش بود.

GL also talked about the kids,

"جی ال" همچنین راجع به کودکان صحبت کرد

and the ups and downs of the experience of living in this neighborhood,

و بالا پایین تجربه‌هایش در زندگی در این محله.

but he also spoke with pride

اما او همچنین با افتخار راجع به

of some of the organizations that had sprung up

بعضی سازمان‌ها که پدید آمده بودند

to provide support and empowerment.

تا توانمندسازی و حمایت را انجام دهند، صحبت کرد.

He wanted to see more of that.

او می‌خواست از آنها بیشتر ببیند.

By holding space to first express pain and grief,

با نگه داشتن فضا برای بیان درد و رنج،

we were then able to brainstorm ideas for a site --

ما می‌توانستیم برای سایت طوفان فکری ایده داشته باشیم --

amazing ideas that then became the seeds of what we did over the next four years.

ایده های جالبی که به دانه ای تبدیل شد که ما در ۴ سال بعدش انجام دادیم.

So why the radically different meeting now?

اما حالا چرا اساسا جلسات متفاوت؟

Well ...

خب..

the pain and grief woven into these spaces was not created in a day.

درد و رنجی که با این فضا در هم تنیده یک روزه اتفاق نیفتاده است.

Healing also takes time.

التیام بخشیدن هم به زمان نیاز دارد.

After all, who here thinks you can go to therapy just once and be cured?

نهایتا، چه کسی اینجا فکر می‌کند بتواند یکبار برود و درمانش کند و خوب شود؟

(Laughter)

(خنده حضار)

Anyone?

هیچ کس؟

I didn't think so.

من هم فکر نمی‌کردم.

In retrospect,

به عقب که نگاه می‌کنم،

I wish that we had held more listening sessions,

آرزو دارم جلسات "شنیدن" بیشتری برگزار کرده بودیم،

not just joyful events.

نه فقط رویدادهای لذت بخش.

My work's taken me all over the world,

کارم مرا به همه جای دنیا برد،

and I have yet to set foot in a place where pain didn't exist

و هنوز هم باید در جاهایی که دردی وجود ندارد

and the potential for healing was absent.

و پتانسیلی درمان غایب است پا بگذارم.

So while I've spent my career honing my skills as an architect,

پس در حالی که من در حال ارتقا توانایی‌هایم به عنوان یک معمار بودم،

I realize that I'm now also a healer.

فهمیدم که من اکنون یک شفادهنده هم هستم.

I suppose this is the point in the talk where I should be telling you

من گمان می‌کنم این نکته ای است که باید به شما در سخنانم بگویم

those five steps to healing,

آنهم ۵ قدم برای درمان است.

but I don't have the solution --

اما من راه حل ندارم

yet.

هنوز.

Just a path.

فقط یک راه است.

That being said,

که می شود گفت،

there are a few things I have learned along the way.

اینها چیزهای کمی است که در طول مسیرم یاد گرقته‌ام.

First --

اول --

we cannot create cities for everyone

ما نمی‌توانیم شهرها را برای همه بسازیم

unless we're first willing to listen to everyone.

مگر اینکه اول بخواهیم به همه گوش بدهیم.

Not just about what they hope to see built in the future

نه فقط اینکه امید دارند ببینند در آینده چه چیزی ساخته شود

but also about what has been lost or unfulfilled.

بلکه درباره آنچه گم شده یا هنوز انجام نشده است.

Second --

دوم --

healing is not just for "those people."

درمان و شفا فقط برای "آن مردم" نیست.

For those of us with privilege,

برای آنهایی از ما که از امتیازی برخوردارند

we have to have a reckoning with our own guilt,

ما باید حساب گناه،

discomfort and complicity.

ناراحتی و مشارکتمان در جرم را داشته باشیم.

As non-profit leader Anne Marks once observed,

به عنوان یک رهبر ان ماکس روزی گفت،

"Hurt people hurt people;

" مردم صدمه دیده به مردم صدمه می‌زنند

healed people heal people."

و مردم شفا یافته مردم را التیام می‌بخشند."

And third --

و سوم --

healing is not about the erasure of pain.

درمان و التیام پاک کردن دردها نیست

We often have a tendency to want to put a clean slate over our pain,

ما اغلب تمایل داریم تخته سنگی روی دردهایمان بگذاریم.

much like that asphalt on the soil in Bayview Hunters Point.

بسیار شبیه آسفالتی که بر خاک در Bayview Hunters Point گذاشتند

But it doesn't work that way.

ولی اینجور نتوانست کار کند.

Healing is about acknowledging pain

درمان درواقع اذعان کردن درد است

and making peace with it.

و صلح ایجاد کردن با آن.

One of my favorite quotes says that healing renews our faith

یکی از نقل قول های محبوب من می‌گوید که التیام بخشی ایمان ما را

in the process of becoming.

در روند شکل گیری تازه می‌کند.

I stand here before you as an architect-healer

من به عنوان یک معمار شفابخش اینجا ایستاده‌ام

because I'm ready to see what I can become,

چون من آماده‌ام که ببینم چه می‌توانم بشوم،

what my community and those that I work with can become,

جامعه من و آنهایی که درکنارشان کار می‌کنم چه می‌توانند بشوند،

and what this country,

و این کشور،

and frankly, this world can become.

و صراحتا، این دنیا چه می‌تواند بشود.

And I was not meant to take that journey alone.

و قرار نیست که آن مسیر را تنهایی بروم.

I believe that many of you are unhappy with the way that things are now.

من معتقدم خیلی از شما از شرایط فعلی دل خوشی ندارید.

Believe that it can be different.

باور کنید که می‌تواند متفاوت باشد.

I believe that you all are far more resilient than you think.

من معتقدم شما خیلی از آنچه فکر می‌کنید مقاوم تر و انعطاف‌پذیرتر هستید.

But the first step requires courage.

اما اولین قدم نیاز به جرأت دارد.

The courage to see each other's pain,

جرات دیدن دردهای همدیگر.

and to be willing to stay in the presence of it,

و خواستن برای ماندن در حضور آن

even when it gets uncomfortable.

حتی اگر ناآرام و ناراحت می‌شوید.

Just imagine the change that we can make together

فقط تغییری را تصور کنید که ما با یکدیگر می‎توانیم ایجاد کنیم

if we all committed to that.

اگر همه ما به آن متعهد شویم.

Thank you.

ممنون.

(Applause)

(تشویق)