Racism thrives on silence -- speak up! | Dexter Dias

Transcriber: Ivana Korom Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Mona Jahanbakhshi Reviewer: Mansoureh Hadavand

I'm a human rights lawyer.

من یک وکیل حقوق بشر هستم.

I've been a human rights lawyer for 30 years,

۳۰ سال است که که شغلم این است،

and this is what I know.

و در این کار تجربه دارم.

Once there was a man alone in a room.

روزی مردی به تنهایی در یک اتاق نشسته بود.

And his name was Alton.

اسم این مرد آلتون بود.

And then seven other men, seven strangers,

سپس، هفت مرد دیگر، هفت غریبه،

rushed into his room and dragged him out.

سراسیمه وارد اتاقش شده و او را بیرون بردند.

And they held him in a horizontal, crucifix position.

و او را در حالت افقی و به شکل صلیب نگه داشتند.

One on each arm,

روی هر دستش یک نفر،

two on each leg,

روی هر پا دو نفر،

and the seventh man held Alton's neck in a vice-like grip

و نفر هفتم هم گردن آلتون را محکم

between his forearms.

بین بازوهایش گرفته بود.

And Alton was struggling for breath

آلتون برای نفس کشیدن تقلا می‌کرد

and saying, "I can't breathe,"

و می‌گفت: «نمی‌توانم نفس بکشم»،

just as George Floyd said, "I can't breathe."

درست مثل جورج فلوید که گفت: «نمی‌توانم نفس بکشم.»

اما آنها همچنان به کارشان ادامه دادند.

But they didn't stop.

And soon, Alton was dead.

تا اینکه آلتون دیگر مرده بود.

When I was asked to represent his mother and his brother and his sister

زمانیکه از من خواسته شد تا به نمایندگی مادر، خواهر و برادر او

in the inquest into his death,

در تجسس مربوط به مرگ او حضور یابم،

they asked me, "How could it happen?"

از من پرسیدند: «چطور چنین چیزی ممکن است؟»

And I didn't have an answer.

جوابی نداشتم.

Because Alton had injuries all over his body.

زیرا بدن آلتون پر از جراحت بود.

He had bruising to his neck and his torso.

از ناحیه گردن و تنه دچار کبودی شده بود.

He had injuries to his arms and his legs.

از ناحیه دست و پا آسیب دیده بود.

He had blood in his eyes, his ears and his nose.

در چشم، گوش و بینی‌اش خون دیده می‌شد.

But they claimed no one knew anything.

اما آنها گفتند که از همه چیز بی‌اطلاعند.

They claimed that they couldn't explain how he died.

گفتند که نمی‌توانند هیچ توضیحی در رابطه با شیوه مرگ او ارائه دهند.

For Alton had two problems.

زیرا دو مسئله در مورد آلتون وجود داشت.

Firstly, the corridor in which he died

اول اینکه، راهرویی که او در آن مرده بود

was a prison corridor.

راهروی زندان بود.

And secondly, he was Black.

دوم اینکه، او یک سیاهپوست بود.

So I want to talk to you today

بنابراین، صحبت امروز من با شما

about Alton's mother's question.

دربارهء سؤال مادر آلتون است.

How could such a thing happen in our country?

چطور ممکن است چنین چیزی در کشور ما اتفاق بیفتد؟

How can these things happen

چطور چنین مسائلی

in countries across the world?

در کشورهای سراسر دنیا رخ می‌دهند؟

How can they happen still,

چطور چنین اتفاقاتی هنوز رخ می‌دهند؟

and what could we do to stop it?

و اینکه چطور می‌توانیم جلوی این اتفاقات را بگیریم؟

For three decades,

سی سال است،

I've been representing the families of people of color

که نمایندهء خانواده‌ی رنگین‌پوستانی هستم

who have been killed in state custody in the United Kingdom.

که در بازداشتگاه دولتی انگلستان کشته می‌شوند.

And I've done human rights work across four continents.

و در چهار کشور، کارهای مربوط به حقوق بشر انجام داده‌ام.

And what I've learned is this:

و درسی که گرفتم این است:

that if we want to do something about racism,

«اگر قرار باشد در رابطه با نژادپرستی کاری انجام دهیم،

we have to first understand what it is.

اول باید به ماهیت آن پی ببریم.»

So let's talk about this thing called race.

پس بیایید درباره نژاد صحبت کنیم.

What exactly is it?

معنی دقیق این واژه چیست؟

A fact of our lives?

واقعیتی از زندگی ما؟

One of the most powerful forces in the world?

یکی از قدرتمندترین نیروهای جهان؟

Something we don't particularly want to talk about?

چیزی که نمی‌خواهیم آنچنان که شایسته است، درباره‌اش صحبت کنیم؟

It is all these things,

همهء اینها پاسخ ما محسوب می‌شوند،

but it is something else.

اما پاسخ چیز دیگری است.

It is a myth.

این یک افسانه است.

There is no such thing as race.

چیزی به اسم نژاد وجود ندارد.

Scientific research shows that race is an illusion.

تحقیقات علمی نشان می‌دهد که نژاد، توهمی بیش نیست.

For example,

برای مثال،

someone of European descent

یک شخص، با نژاد اروپایی

might be genetically closer to an Asian person

ممکن است از لحاظ ژنتیکی بیشتر شبیه آسیایی‌ها باشد

than to someone else of European descent.

تا اینکه به شخصی با نژاد اروپایی.

So if race isn't a biological fact,

بنابراین، اگر نژاد یک واقعیت زیستی نیست،

what actually is it?

پس چیست؟

It is a social construct.

این یک ساختار اجتماعی است.

Which means it's been invented.

یعنی اینکه، ساخته‌ی دست بشر است.

But by whom and for what reason?

اما توسط چه کسی و با چه هدفی؟

As a species, we share 99.9 percent of DNA with everybody else.

ما به عنوان یک گونه، در ۹۹.۹ درصد از دی ان ای خود با یکدیگر مشترک هستیم.

But visible external characteristics,

اما خصوصیات ظاهری،

like hair type and skin color,

مانند رنگ پوست و نوع مو،

have been used in order to promote this racist genetic lie

به کار گرفته شدند تا ترویج‌دهندهء این دروغ ژنتیکی و نژادپرستانه

about the supposed racial genetic differences.

در مورد تفاوت‌های فرضی ژنتیک نژادی باشند.

Racism has been endemic for centuries.

نژادپرستی قرن‌ها به صورت بومی بوده است.

The Nazis, of course, were very keen to promote the racist lie.

البته نازی‌ها خیلی مشتاق بودند که این دروغ نژادپرستانه را ترویج دهند.

But also, in the United States,

اما در ایالات متحده هم،

there were eugenic experiments and eugenic laws.

آزمایش‌ها و قوانین اصلاح نژادی وجود داشته است.

And in Australia,

و همچنین در استرالیا،

children of dual Aboriginal heritage were confiscated from their parents

کودکانی که پدر و مادر بومی داشتند را از والدینشان می‌گرفتند

in order to create a white Australia.

تا یک استرالیای سفید بسازند.

This kind of thinking is rising again with alt-right groups

این نوع طرز فکر، در حال شکوفایی مجدد توسط گروه‌های آلت رایت است

hankering after racially pure homelands.

که به شدت خواهان کشوری با نژاد خالص هستند.

How does this work?

روال کار آنها چگونه است؟

You see, we don't have social inequalities because of race.

این نژاد نیست که دلیل نابرابری‌های اجتماعی است.

We have social inequalities that are justified by race.

بلکه نابرابری‌های اجتماعی، توسط نژاد توجیه می‌شوند.

I started to understand this

کم‌کم به این مسئله پی بردم

when I was representing anti-apartheid activists.

و آن هم زملنی بود که نمایندهء فعالان ضد‌آپارتاید بودم

And they showed me how apartheid was a system of social exploitation

و آنها به من نشان دادند که آپارتاید یک سیستم استثمار اجتماعی

and discrimination

و دارای تبعیض نژادی است

that was justified by race.

که توسط نژاد توجیه می‌شود.

By the supposed superiority of white people

با فرض برتری سفیدپوست‌ها

and the supposed inferiority of Black people.

و حقارت سیاه‌پوستان.

The apartheid regime said it was nature

رژیم آپارتاید می‌گفت که این مسئله غریزی است

and so it was inevitable

پس اجتناب‌ناپذیر است

and there was nothing you could do about it.

و کاری از دست کسی برنمی‌آید.

The Mother Nature lie gives discrimination and injustice a pass.

دروغی به اسم مادر طبیعت، تبعیض و نابرابری را توجیه می‌کند.

I've also found it in cases

همچنین بارها شاهد این مسئله بودم

where people suffer from the legacy of colonization and empire.

که مردم از موروثی بودن استعمار و امپراتوری رنج می‌برند.

I've seen similar effects amongst people of the same color in Africa.

من در آفریقا، اثرات مشابهی را در میان افراد با رنگ پوست مشترک دیده ام.

And how people of certain castes are looked down upon in India.

و در هند هم به افراد با طبقه اجتماعی خاص، با دید تحقیرآمیز نگاه می‌شود.

The victims may be different,

ممکن است قربانی‌ها متفاوت باشند،

but the mechanism --

اما مکانیسم--

the labeling and the lies --

برچسب زدن‌ها و دروغ‌ها--

is exactly the same.

دقیقاً مثل هم هستند.

And so you can see why people are so keen to embrace the race thing.

بنابراین، می‌توانید بفهمید که چرا مردم عاشق چیزهای رقابتی هستند.

Because it gives the privileged,

چون این کار باعث می‌شود افراد ممتاز،

people like us,

یعنی افرادی مثل ما،

a get out of jail free card.

از دردسر رهایی ‌یابند.

The simple truth is that race is a system.

واقعیت این است که نژاد، یک ساختار است.

It's like oxygen, like an atmosphere.

مثل اکسیژن، مثل هوا.

It flows everywhere in our society.

در جای جای جامعه در جریان است.

It infects everybody it touches.

با هرکس که برخورد کند، او را تحت تأثیر قرار می‌دهد.

It protects power and privilege.

نژاد، از قدرت و امتیاز محافظت می کند.

Whose?

قدرت چه کسی؟

Well, look around you.

نگاهی به اطراف خود بیندازید.

So what is it like for people of color,

وضعیت برای رنگین‌پوستان چگونه است،

people like me,

افرادی مثل من،

to try to speak to white people

که سعی دارند با سفیدپوستان

about racism?

درباره نژادپرستی صحبت کنند؟

Many, many white people find it extremely difficult to do.

برای بسیاری از سفیدپوستان، این کار خیلی سخت است.

Some white people say they know nothing about it.

بعضی از آنها می‌گویند که در این باره اطلاعی ندارند.

Others say that our societies

بقیه آنها می‌گویند که در جوامع ما

may not even suffer from racism at all.

چنین مشکلی وجود ندارد.

So if you are a white person who is wondering about all of this,

اگر شما یک شخص سفیدپوست هستید که

there is a thought experiment that you can do.

یک آزمایش فکری وجود دارد که شما می‌توانید انجام دهید.

Because here's the truth.

چون این یک واقعیت است.

You know.

شما می‌دانید.

You already know.

شما از قبل می‌دانید.

So ask yourself this:

پس، از خودتان بپرسید:

Would you, would you really want your son or your daughter,

آیا واقعاً راضی هستید که پسر یا دخترتان،

your brother or your sister,

خواهر و یا برادر شما،

to marry a practicing Muslim from the Middle East?

با یک مسلمان واقعی از خاورمیانه ازدواج کند؟

Or someone recently arrived from South Asia, who is a Hindu?

یا با یک هندوی تازه وارد از آفریقای جنوبی؟

Or an asylum seeker from Sub-Saharan Africa?

یا یک پناهجو از جنوب صحرای آفریقا؟

Or someone who's recently crossed the US-Mexican border?

یا با شخصی که به تازگی از مرز مکزیک وارد آمریکا شده؟

You may not have a total objection,

ممکن است بطور کلی اعتراضی نداشته باشید،

but you may have a concern.

اما شما احتمالاً نگران می‌شوید.

A qualm that scratches at the back of your brain.

ترسی که شما را به فکر وا می‌دارد.

It's not because of the color of their skin.

این به رنگ پوست آنها ربطی ندارد.

But because you know that in countries like ours,

بلکه به این خاطر است که شما می‌دانید که در کشورهایی مثل کشورهای ما،

as things stand now,

با توجه به وضعیت کنونی،

their life prospects are likely to be affected by this union.

آینده زندگی آنها احتمالاً تحت تأثیر این وصلت قرار خواهد گرفت.

And you realize that you do know,

و متوجه می‌شوید که شما می‌دانید،

you do understand that people will judge them.

شما می‌فهمید که مردم به قضاوت کردن آنها می‌پردازند.

And in a hundred ways,

و به طرق مختلفی،

those judgments will impact their lives

این قضاوت‌ها روی زندگی آنها تأثیر می‌گذارند

and the lives of their children.

و همچنین روی زندگی فرزندانشان.

At that moment,

در این لحظه،

you are connecting with a powerful truth.

شما دارید به یک حقیقت بزرگ پی می‌برید.

Which is that you know systemic racism is real.

و آن اینکه شما می‌دانید که نژادپرستی ساختاری، واقعیت دارد.

So why do you not want to talk about race?

پس چرا دوست ندارید درباره نژاد صحبت کنید؟

Because it's uncomfortable, certainly.

چون این موضوع مطمئناً ناراحت کننده خواهد بود.

But that's only part of the answer.

اما این تنها بخشی از پاسخ است.

The bigger truth is far more damaging.

حقیقت اصلی بسیار وخیم‌تر از این حرف‌هاست.

Your bristling isn't just defensiveness.

واکنش شما، تنها یک واکنش تدافعی نیست.

It is a defense mechanism.

بلکه یک مکانیسم دفاعی است.

It defends the system of privilege

مکانیسمی که به دفاع از نظام برتری

and the unequal division of wealth and power.

و تقسیم نابرابر ثروت و قدرت می‌پردازد.

Fragility gives racial inequality a pass.

آسیب‌پذیری ما، به تبعیض نژادی کمک می‌کند.

Who are the winners and losers?

چه کسانی برنده و چه کسانی بازنده هستند؟

Well look at the data.

به آمار نگاهی بیندازید.

In income.

در مورد درآمدها.

In health inequalities.

تبعیض سلامت.

In school exclusion.

محرومیت از مدرسه.

In career prospects.

آیندهء شغلی.

In stop and search.

گشت و بازرسی‌ها.

Look at how people of color

ببینید چگونه رنگین پوستان

have been disproportionately dying of COVID.

بطور نابرابری جان خود را بر اثر کووید از دست می‌دهند.

So if the racial myth invisibilizes

بنابراین اگر افسانهء نژادی غیرآشکارا باشد

and the fragility response silences,

و پاسخ آسیب‌پذیری، سکوت باشد،

what choices are you left with?

چه گزینه‌هایی برای شما باقی می‌ماند؟

The binary choice between you being a racist and a non-racist.

یک دوگانگی بین نژادپرست بودن و غیرنژادپرستی بودن.

Or is there another way?

یا اینکه آیا راه دیگری هست؟

Because almost everyone in this TED Talk

زیرا تقریباً همه افرادی که در این تد تاک هستند

will say that they are non-racist.

می‌گویند که ما نژادپرست نیستیم.

But we have to face it,

اما باید با آن مواجه شویم،

being non-something is not enough.

تنها جزء یک گروه نبودن کافی نیست.

The third choice is being actively anti-racist.

گزینه سوم، ضد نژاد پرستی فعالانه است.

So if you agree that Black lives matter,

پس اگر باور دارید که جان سیاه‌پوستان مهم است،

ask yourself,

از خودتان بپرسید،

"How do Black lives matter in my life?"

«جان سیاه‌پوستان برای من چه ارزشی دارد؟»

"What have I done to show

«تابحال چه کاری انجام داده‌ام که نشان دهد

that Black lives matter to me?"

جان سیاه‌پوستان برای من مهم است؟»

By adopting a visible, conscious, active anti-racist stance,

با اتخاذ موضع ضد نژادپرستانهء آشکارا، آگاهانه و فعال،

what was once invisible is made visible.

مسئله‌ای که روزی پنهانی بوده و حالا به صورت آشکاراست.

What was once silenced,

روزی مسکوت بوده،

is shouted out loud and clear.

و حالا بلند و رسا اعلام می‌شود.

But that still is not enough.

اما هنوز کافی نیست.

After weeks of bitter struggle at the inquest,

پس از هفته‌ها کشمکش تلخ در رابطه با این بازجویی‌ها،

the all-white jury returned to the courtroom in Alton's case.

هیئت منصفه‌ای که همگی سفیدپوست بودند، وارد دادگاه پرونده آلتون شدند،

There was a moment of complete silence

در آن لحظه سکوت کاملی حکمفرما بود

when the foreperson stood

زمانیکه متصدی هیئت منصفه بلند شد

and then he announced the verdict.

و حکم را اعلام کرد.

And it was unlawful killing.

و حکم قتل غیرقانونی اعلام شده بود.

And at that moment,

در آن لحظه،

all hell broke loose in the courtroom.

همه چیز توی دادگاه به هم ریخت.

And there was just this deafening noise.

و تنها صدایی گوشخراش شنیده می‌شد.

People were screaming,

مردم فریاد می‌کشیدند،

Alton's sister got up into the aisle to my left

خواهر آلتون از سمت چپ من بلند شد

and she was pointing at the prison officers

و در حالیکه به مأموران زندان اشاره می‌کرد

and shouting at them,

بر سر آنها فریاد می‌کشید،

"You killed my brother!

« شما برادرم را کشتید!

You killed my brother!"

شما برادرم را کشتید!»

And the family desperately wanted

و خانواده‌اش هم به شدت خواهان این بودند

that the prison officers who were responsible for Alton's death

که مأموران زندان که مسئول مرگ آلتون بودند

should be prosecuted.

باید مجازات شوند.

We all desperately wanted that.

همه ما به شدت خواهان چنین چیزی بودیم.

But not a single one of them was prosecuted.

اما حتی یک نفر از آنها هم مجازات نشد.

So we took the chief prosecutor to court,

بنابراین ما دادستان ارشد را به دادگاه

the director of public prosecutions.

مدیر دادسرای عمومی بردیم.

And the highest judge in the land,

و عالیرتبه‌ترین قاضی کشور،

the Lord Chief Justice,

رییس دادگستری،

agreed that the decision not to prosecute

موافقت کرد که تصمیم عدم پیگرد قانونی

was fatally flawed and unlawful.

تصمیمی بسیار ناقص و غیرقانونی است.

Every day during Alton's case,

هر روز در پروندهء آلتون،

his brother would sit on the courtroom steps

برادرش روی پله‌های دادگاه می‌نشست

and he would say to me,

و به من می‌گفت:

"Train them up good today, Mr. D."

«امروز درس خوبی به آنها بده، آقای دی.»

But when he realized that nobody would ever be prosecuted

اما زمانی که فهمید هیچکدام از آنها تحت پیگرد قانونی قرار نمی‌گیرد

for the killing of his brother,

موضوع قتل برادرش

it crushed him.

او را در هم شکست.

And he died a few years later in a psychiatric hospital.

و چند سال بعد، او در یک بیمارستان روانی درگذشت.

So how does Alton's death connect to you

مرگ آلتون چه ارتباطی به شما

and to the racism and privilege in our societies?

و به نژادپرستی و برتری در جوامع دارد؟

What do I want from you?

من از شما چه می‌خواهم؟

What I want from myself is to be put out of a job.

چیزی که از خودم می‌خواهم، این است که از شغلم استعفا دهم.

You see, families come to me who are grieving

خانواده‌هایی پیش من می‌آیند که داغدار هستند

and I see the hope in their eyes.

و من امید را در چشم‌هایشان می‌بینم.

And I have to tell them

و مجبورم به آنها بگویم

that the chances of anybody ever being prosecuted

احتمال اینکه کسی مجازات شود

for being involved in the killing of their loved ones

آن هم بخاطر مشارکت در قتل عزیزان این افراد

are very remote.

خیلی کم است.

I saw these grieving faces

من این چهره‌های داغدار را دیده‌ام

in the springtime of my career.

در بهار و شروع کارم.

And I still see them

و هنوز هم آنها را می‌بینم

now that I'm entering the autumn of it.

حالا که به خزان و پایان کارم نزدیک می‌شوم.

And the summer season was full of blood.

و تابستان کار من بسیار خونین بود.

And somehow I think that the blood is on my hands,

و فکر می‌کنم دستان من تا حدودی آغشته به خون هستند،

even though I know rationally that that is not the case.

با وجودیکه از نظر منطقی می‌دانم که چنین نیست.

But I could not bring back

اما در توان من نیست

Alton or Gareth or Zahid

که آلتون، گرث، زاهد

or any of the others,

یا بقیه قربانی‌ها را برگردانم،

which is all their grieving families ever wanted.

چیزی که خانواده‌های داغدار آنها می‌خواستند.

So I'm asking you to see through the lies.

بنابراین من از شما می‌خواهم که دروغ‌ها را ببینید.

And to see through one of the most disempowering lies of them all.

و می‌خواهم که یکی از نا امیدکننده‌ترین آنها را ببینید.

That what we do will not and cannot make a difference.

اینکه عمل ما هیچ تأثیری ندارد.

I'm sure they said that to Rosa Parks

من مطمئنم که به رزا پارکس

and to Martin Luther King

و به مارتین لوترکینگ

and to Nelson Mandela.

و نلسون ماندلا هم همین‌ها را گفتند.

And they just went ahead and did it anyway.

و آنها فقط ادامه دادند و کار خودشان را کردند.

And I tried to think of them

و من سعی کردم به آنها فکر کنم

as I was cross-examining the prison officers.

در همان زمانی که مأموران زندان را بازجویی می‌کردم.

And I would say to each of them,

و به تک‌تک آنها می‌گفتم:

"Look at Mrs. Manning, Alton's mother,

«به خانم مانینگ، مادر آلتون نگاه کنید،

and you tell her why her son is dead."

و به او بگویید چرا پسرش از دنیا رفته است.»

And not a single one of them could look at her.

و حتی یکی از آنها هم نتوانست به او نگاه کند.

They wanted her to be invisible.

آنها دوست نداشتند که او را ببینند.

Sadly, realizing that no one would be prosecuted for her boy's death,

متأسفانه، دانستن اینکه هیچکس قرار نیست مجازات شود،

she sank into a deep depression

باعث شد او به یک افسردگی شدید دچار شود

and she died.

و از دنیا برود.

But I'll never forget how, in the chaos and mayhem,

اما هرگز فراموش نمی‌کنم که چطور در آن هرج‌و مرج و خشونت،

when that verdict was announced,

وقتی که حکم اعلام شد،

I turned to her and said,

من به سمت او رفتم و گفتم:

"Mrs. Manning, I'm very sorry for your family."

«خانم مانینگ، واقعاً بابت خانواده‌تان متأسفم.»

And she looked at me and said,

او نگاهی به من کرد و گفت:

"Mr. Dias, you are family."

«آقای دیاز، خانواده من شما هستید.»

And she pointed at the prison officers and the jury and she said,

سپس به مأموران زندان و هیئت منصفه اشاره کرد و گفت:

"And they are family.

«آنها هم خانواده هستند.

But families bicker and fight,

اما خانواده‌ها با هم اختلاف دارند و دعوا می‌کنند،

but we've got to sort it out.

اما ما باید این‌ها را سر و سامان دهیم.

And we've got to find a way."

و باید راهی پیدا کنیم.»

So how do we sort it out and when?

بنابراین چه وقت و چطور قرار است این‌ها را سر و سامان دهیم؟

Dr. King taught us

دکتر کینگ به ما یاد داد

the time is always right to do the right thing.

که هیچ‌وقت برای انجام دادن کار درست، دیر نیست.

These contentious deaths in state custody

این مرگ‌های مشکوک در بازداشتگاه دولت

have taken place in prisons and in police stations.

زندان‌ها و پاسگاه‌ها رخ داده‌اند.

But finally, the spotlight has been shone on them

اما سرانجام، کانون توجهات به آنها جلب شده است

by the horrendous death of George Floyd.

و این بخاطر مرگ وحشتناک جورج فلوید بود.

Now we can't say that we didn't know.

حالا دیگر نمی‌توانیم بگوییم که ما اطلاع نداشتیم.

The COVID crisis and George Floyd's death

بحران کووید و مرگ جورج فلوید

have shocked us out of our complacency.

ما را به خودمان آورد.

They put the world in flux,

اینها دنیا را به جوش‌و خروش وا می‌دارند،

because what has been seen cannot be unseen.

زیرا چیزی که دیده‌ایم را نمی‌توان انکار کرد.

So right now is a historic moment of change.

بنابراین، این زمان، یک لحظهء تاریخی برای تغییر محسوب می‌شود.

Now is the time to take action

حالا زمان عمل کردن است

in our spheres of influence,

عمل در محدووهء نفوذ خودمان،

and we all have them.

و ما می‌توانیم.

We have voting power,

ما قدرت رأی دادن داریم،

we have pocket power,

قدرتی کوچک اما نیرومند،

where we spend our money and what we spend it on.

مکان و موردی که پولمان را خرج آن می‌کنیم.

We have the power to confront racism wherever and whenever we find it.

ما این قدرت را داریم که درهرمکان و زمانی با نژادپرستی مقابله کنیم.

Those of you listening today,

شماهایی که امروزه دارید می‌شنوید،

who have benefited from that privilege,

و از این برتری سود برده‌اید،

have the opportunity to turn it on its head

این فرصت را دارید تا ورق را برگردانید

and to demand that society changes.

و تقاضای تغییر در جامعه را داشته باشید.

Ultimately what happens is now in our hands.

سرانجام، همه چیز در دست ماست.

And this is what I know.

و این چیزی است که من می‌دانم.

When someone in state custody says, "I can't breathe,"

وقتی کسی که در بازداشت است می‌گوید: « نمی‌توانم نفس بکشم،»

they are in mortal danger.

آنها در معرض خطر مرگ قرار دارند.

But when a society doesn't challenge the oxygen of racism

اما وقتی یک جامعه، اکسیژن نژادپرستی را قطع نکند

that everyone breathes every day,

اکسیژنی که هرشخص روزانه آن را تنفس می‌کند،

the hope for racial justice and equality in that society

امید به عدالت نژادی و برابری در آن جامعه هم

is also in mortal danger.

در معرض خطر مرگ قرار دارد.

There can't be any more Altons,

دیگر آلتون‌ها،

and Gareths and Zahids,

گرث‌ها و زاهدها،

and Olasenis and Jimmys and Seans

و اولاسنیس‌ها و جیمی‌ها و سین‌ها

and Sherrys and Breonnas

شری‌ها و بروناها

and Christophers and Georges.

و کریستوفرها و جورج‌ها وجود نخواهند داشت.

But this isn't just about deaths,

اما این فقط درباره مرگ نیست،

but about life.

بلکه درباره زندگی است.

And about our human flourishing together.

و در مورد شکوفایی انسان‌ها با همدیگر.

And all of us are needed for that.

و همهء ما باید دست به دست هم دهیم.

Racism wants to stay invisible.

نژادپرستی به پنهان ماندن تمایل دارد.

Expose it.

آن را نمایان کنید.

Racism wants your silence.

نژادپرستی از سکوت شما تغذیه می‌کند.

Make a noise.

ساکت نمانید.

Racism wants your apathy.

نژادپرستی به بی‌تفاوتی شما وابسته است.

Make a commitment now to use your voice

بی‌تفاوت نباشید و از صدایتان

and your privilege and your power

و امتیاز و قدرت خودتان

to fight for racial justice always,

همیشه برای مبارزه با تبعیض نژادی،

and to join the crescendo of voices calling for change.

و برای پیوستن به اوج صداهای خواستار تغییر استفاده کنید.

And to be part of the hope.

و اینکه بخشی از امید باشید.

Will you join us?

آیا به ما می‌پیوندید؟