4 Kinds of Regret – and What They Teach You about Yourself | Daniel H. Pink | TED

Transcriber:

Translator: shirin etebar Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

Let's talk about regret.

بیایید در مورد پشیمانی صحبت کنیم.

It is, to my mind, our most misunderstood emotion,

احساسی که به نظر من، بسیار اشتباه فهمیده شده است،

and so I decided to spend a couple of years studying it.

بنابراین تصمیم گرفتم چند سالی را صرف مطالعه آن کنم.

And one of the things that I did is I went back

یکی از کارهایی که کردم این بود که به عقب برگشتم

and I looked at about 50 years of social science on regret.

و به حدود ۵۰ سال علوم اجتماعی پیرامون پشیمانی نگاه کردم.

And here's what it tells you.

نتیجه به این صورت است.

I'll save you the trouble of reading a half century of social science.

شما را از زحمت خواندن نیم قرن علوم اجتماعی نجات خواهم داد.

The research tells us that everybody has regrets,

تحقیقات به ما می‌گوید که همه پشیمانی‌هایی دارند،

regrets make us human.

پشیمانی ما را انسان می‌کند.

Truly, the only people without regrets are five-year-olds,

واقعا تنها افرادی که پشیمان نیستند، کودکان پنج ساله،

people with brain damage and sociopaths.

افراد آسیب‌دیده مغزی و افراد جامعه ستیز هستند.

The rest of us, we have regrets,

بقیه ما پشیمان هستیم،

and if we treat our regrets right, and that's a big if,

اگر با پشیمانی‌هایمان درست رفتار کنیم که احتمال کمی دارد،

but there are ways to do it,

راه‌هایی برای انجامش وجود دارد

regrets can actually make us better.

پشیمانی در واقع می‌تواند ما را بهتر کند.

They can improve our decision-making skills,

آن‌ها می‌توانند مهارت‌های تصمیم‌گیری

improve our negotiation skills,

و مذاکره‌ی ما را بهبود بخشند،

make us better strategists, make us better problem solvers,

از ما راه‌پردازهای بهتری بسازند، ما را کارگشای بهتری کنند،

enhance our sense of meaning

اعتمادبه‌نفس ما را تقویت کنند،

if we treat them right.

اگر درست با آن‌ها رفتار کنیم

And the good news is that there's a systematic way to do that.

و خبر خوب این است که یک راهِ سیستماتیک برای انجام این کار وجود دارد.

But I want to take just a few minutes to tell you about another aspect of regret

اما می‌خواهم فقط چند دقیقه وقت بگذارم تا جنبه دیگری از پشیمانی را به شما بگویم

that I think is really, really just super interesting.

که فکر می‌کنم واقعاً بسیار جالب است.

As part of the research here,

به عنوان بخشی از تحقیق،

I decided to ask people for their regrets,

تصمیم گرفتم از مردم درباره پشیمانیشان بپرسم

and to my surprise,

و در کمال تعجب،

I ended up collecting about 16,000 regrets

در نهایت حدود ۱۶,۰۰۰ مورد پشیمانی

from people in 105 countries.

از مردم ۱۰۵ کشور جمع‌آوری کردم.

It’s an extraordinary trove.

این یک گنجینه فوق‌العاده است.

And what I realized when I went through this incredible database

چیزی که متوجه شدم وقتی این پایگاه داده باورنکردنیِ

of human longing and aspiration

اشتیاق و آرزوهای بشری را بررسی کردم،

is that around the world,

این است که در سراسر جهان

and there's very little national difference here,

و تفاوت ملی بسیار کمی در اینجا وجود دارد،

people kept expressing the same four regrets.

مردم مدام چهار نوع حسرت مشابه را ابراز می‌کنند.

Around the world, there are the same four regrets

در سرتاسر جهان، چهار حسرت مشابه وجود دارد

that keep coming up over and over and over again.

که بارها و بارها تکرار می‌شوند.

So what I want to do is just quickly tell you

پس کاری که می‌خواهم انجام دهم این است که سریع

about these four core regrets,

در مورد این چهار حسرت اصلی بگویم،

because I think they reveal something incredibly important and interesting.

زیرا فکر می‌کنم آنها چیزی فوق‌العاده مهم و جالب را آشکار می‌کنند.

So the four core regrets that I'm going to cover.

چهار هسته پشیمانی که می‌خواهم پوشش دهم عبارتند از:

Number one, what I call foundation regrets.

شماره یک، چیزی که من آن را پشیمانی پایه می‌نامم.

Foundation regrets.

پشیمانی بنیادی.

These are people who regret things like this:

کسانی که از این قبیل چیزها پشیمان می‌شوند:

not saving enough money,

پس‌انداز نکردن پول کافی

which would be like, you know, financial regret,

که چیزی مانند پشیمانی مالی است،

not taking care of their health and not eating right, health regret.

مراقبت نکردن از سلامتی خود و درست غذا نخوردن، پشیمانی سلامتی.

But they're the same.

ولی آن‌ها یکسان هستند.

Those kinds of regrets are about making choices

این نوع پشیمانی‌ها مربوط به انتخاب‌هایی است

that didn't allow you to have some stability,

که به شما اجازه نمی‌دهند تا حدی ثبات داشته باشید،

a stable platform for their life.

بستری پایدار برای زندگی‌شان.

I have a lot of people who regret not working hard enough in school.

افراد زیادی پشیمان هستند زیرا به اندازه کافی در مدرسه تلاش نکردند.

A lot of people who regret --

بسیاری از افراد پشیمان هستند -

I got a lot of regrets about not saving money.

موارد زیادی که از پس‌انداز نکردن پول پشیمانند.

And it reminds me a little bit of Aesop’s fable

و این امر من را کمی به یاد افسانه ازوپ

of the ant and the grasshopper,

درباره مورچه و ملخ می‌اندازد،

where earlier in their life they acted like a grasshopper instead of the ant,

جایی که در اوایل زندگی خود به جای مورچه مانند ملخ رفتار می‌کردند

and now it's catching up with them.

و اکنون دچار عواقب آن رفتار شده‌اند.

So foundation regrets sound like this:

پس پشیمانی‌های بنیادی به این شکل به نظر می‌رسند:

"If only" --

«ای کاش» -

And that's the catch phrase of regret, "if only" --

و این عبارت جذاب پشیمانی است، «ای کاش» -

"If only I'd done the work."

«ای کاش آن کار را انجام می‌دادم»

Second category.

دسته دوم.

I love this category, it's fascinating.

من عاشق این دسته هستم، جذاب است.

Boldness regrets.

پشیمانی ناشی از جسارت.

I have hundreds of regrets around the world that go like this:

من صدها مورد پشیمانی در سرتاسر دنیا دارم که به این شکل است:

“X years ago, there was a man/woman whom I really liked.

«چندین سال پیش، مرد/زنی بود که من واقعاً دوستش داشتم.

I wanted to ask him/her out on a date,

می‌خواستم از او بخواهم قرار بگذاریم،

but I was too scared to do it

اما از انجام آن خیلی می‌ترسیدم

and I've regretted it ever since."

و از آن زمان پشیمان هستم.»

I also have hundreds of regrets by people who said:

همچنین صدها مورد پشیمانی از افرادی که می‌گفتند:

"Oh, I always wanted to start a business,

«اوه، همیشه می‌خواستم تجارتی راه بیندازم،

but I never had the guts to do that."

اما هرگز جرات انجام این کار را نداشتم.»

People who said: “Oh, I wish I’d spoken up more.

افرادی که می‌گفتند: «اوه، ای کاش بیشتر حرف دلم را می‌زدم.

I wish I'd said something and asserted myself."

کاش چیزی می‌گفتم و خودم را ثابت می‌کردم.»

These are, as I said before, what I call boldness regrets.

اینها همان طور که قبلاً گفتم، چیزی هستند که من آن را پشیمانی جسارت می‌نامم.

And we get to a juncture in our life and we have a choice.

و ما به نقطه‌ای در زندگی‌مان می‌رسیم و یک انتخاب داریم.

We can play it safe or we can take the chance.

می‌توانیم از خطر اجتناب کنیم یا از این فرصت استفاده کنیم.

And what I found is overwhelmingly

و چیزی که من پیدا کردم، این است که

people regret not taking the chance.

مردم به طور غیرمنتظره‌ای از استفاده نکردن از فرصت پشیمان هستند.

Even people who took the chance and it didn't work out

حتی افرادی که از این فرصت استفاده کردند و نتیجه‌ای نگرفتند،

don't really have many regrets about that.

واقعاً از این بابت پشیمان نیستند.

It's the people who didn't take the chance.

موضوع مردمی است که از فرصت استفاده نکردند.

So this is boldness regrets.

پس این پشیمانی جسارت است.

Boldness regrets sound like this:

پشیمانی جسارت به این شکل است:

"If only I'd taken the chance."

«اگر از فرصت استفاده می‌کردم.»

Third category.

دسته سوم.

Moral regrets.

پشیمانی اخلاقی.

Very interesting, very interesting category.

دسته‌بندی بسیار جالب.

These are people who, again,

اینها افرادی هستند که باز هم

a lot of these regrets begin at a juncture.

بسیاری از این پشیمانی‌ها از یک برهه شروع می‌شود.

You're at a juncture,

شما در مقطعی هستید،

you can do the right thing or you can do the wrong thing.

می‌توانید کار درست را انجام دهید یا اشتباه کنید.

People do the wrong thing,

مردم کار اشتباهی می‌کنند

and they regret it.

و از آن پشیمان می‌شوند.

I mean, one of the ones that really stuck with me,

منظورم این است که یکی از آنهایی که واقعا در خاطرم مانده

I'm going to try to pull it up here,

و سعی بر بازگویی آن دارم،

is this one here, this woman.

داستان این زن است.

She's a 71-year-old woman in New Jersey.

او یک زن ۷۱ ساله در نیوجرسی است.

"When I was a kid,

«وقتی بچه بودم،

my mother would send me to a small local store for a few items.

مادرم مرا برای خرید چند اقلام به فروشگاه کوچک محلی می‌فرستاد.

I frequently would steal a candy bar when the grocer wasn't looking.

بیشتر اوقات وقتی فروشنده نگاه نمی‌کرد، یک آب نبات می‌دزدیدم.

That's bothered me for about 60 years."

این موضوع حدود ۶۰ سال است که مرا آزار می‌دهد.»

So 71-year-old woman in New Jersey,

بنابراین یک زن ۷۱ ساله در نیوجرسی،

for 60 years, she's been bugged by this moral breach.

برای ۶۰ سال، او توسط این نقض اخلاقی مورد آزار قرار گرفته است.

So moral regrets.

پس پشیمانی اخلاقی.

We have people regretting bullying,

کسانی هستند که از زورگویی پشیمانند،

we have people regretting marital infidelity.

افرادی داریم که از خیانت زناشویی پشیمان هستند.

All kinds of things.

همه جور چیز.

Moral regrets sound like this,

پشیمانی اخلاقی به این صورت است:

“If only I’d done the right thing.”

«اگر کار درست را انجام می‌دادم».

And finally, our fourth category, or what I call connection regrets.

در نهایت، دسته چهارم، یا آنچه که من پشیمانی ارتباط می‌نامم.

Connection regrets are like this:

پشیمانی‌های ارتباطی به این شکل است:

You have a relationship or ought to have a relationship.

شما یک رابطه دارید یا باید در رابطه باشید.

And it doesn't matter what the relationship is.

و مهم نیست که چه رابطه‌ای است.

Kids, parents, siblings, cousins, friends, colleagues,

بچه ها، والدین، خواهر و برادرها، اقوام، دوستان، همکاران،

but you have a relationship or ought to have had a relationship,

اما شما یک رابطه دارید یا باید در رابطه باشید

and the relationship comes apart.

و این رابطه به هم می‌خورد.

And what's interesting is that what these 16,000 people were telling me

مطلب جالب این است که آنچه این ۱۶,۰۰۰ نفر به من می‌گفتند

is that the way these relationships come apart

روشی است که این روابط به هم می‌خوردند

is often not very dramatic,

اغلب دراماتیک،

not very dramatic at all.

خیلی دراماتیک نیست.

They often come apart by drifting apart

آن‌ها اغلب با فاصله گرفتن از هم جدا می‌شوند

rather than through some kind of explosive rift.

و نه از طریق نوعی تفرقه جنجال برانگیز.

And what happens is that people don't want to reach out

نتیجه این است که مردم نمی‌خواهند ارتباط برقرار کنند

because they say it’s going to be awkward to reach out,

زیرا می‌گویند ابراز علاقه سخت خواهد بود

and the other side is not going to care.

و طرف مقابل اهمیتی نخواهد داد.

One of the lessons that I learned from this book for myself

یکی از درس هایی که از این کتاب برای خودم آموختم این است که

is always reach out.

همیشه ارتباط برقرار کنم.

So that's what connection regrets are.

پس پشیمانی ارتباط همین است.

"If only I'd reached out."

«اگر احساساتم را بیان می‌کردم.»

And so over and over and over again, we see these same regrets:

بارها، ما همین حسرت‌ها را می‌بینیم:

Foundation regrets: “If only I’d done the work.”

پشیمانی بنیادی: «اگر آن کار را انجام می‌دادم.»

Boldness regrets: “If only I’d taken the chance.”

پشیمانی جسارت: «اگر از این فرصت استفاده می‌کردم.»

Moral regrets: “If only I’d done the right thing.”

پشیمانی اخلاقی: «اگر کار درست را انجام می‌دادم.»

And connection regrets: “If only I’d reached out.”

و پشیمانی ارتباط: «اگر فقط ارتباط برقرار می‌کردم».

And when we look at these regrets, so that's interesting in itself,

وقتی به این حسرت‌ها نگاه می‌کنیم، به خودی خود جالب هستند،

but what I realized is that these four core regrets

اما چیزی که من متوجه شدم این است که این چهار حسرت اصلی

operate as a kind of photographic negative of the good life.

به عنوان نوعی نگاتیو عکاسی از زندگی خوب عمل می‌کنند.

Because if we understand what people regret the most,

زیرا اگر بفهمیم که مردم بیشتر از چه چیزی پشیمان هستند،

we actually can understand what they value the most.

در واقع می‌فهمیم که آن‌ها به چه چیزی بیشتر اهمیت می‌دهند.

And each of these regrets, to my mind,

هر یک از این پشیمانی‌ها، به نظر من،

reveals something fundamental about humanity and about what we need.

چیزی اساسی را آشکار می‌کند؛ در مورد انسانیت و آنچه ما نیاز داریم.

We need stability.

ما به ثبات نیاز داریم.

Nobody wants to have an unstable life.

هیچ کس نمی‌خواهد زندگی متزلزل داشته باشد.

We want a chance to learn and grow and do something.

ما فرصتی برای یادگیری، رشد و انجام کار می‌خواهیم.

We recognize that we are not here forever,

می‌دانیم که برای همیشه اینجا نیستیم

and we want to do something and try something.

و می‌خواهیم کاری انجام دهیم و کاری را امتحان کنیم.

And at least feel the exhilaration of being bold.

و حداقل هیجان جسور بودن را احساس کنیم.

Moral regrets, I think most of us,

پشیمانی اخلاقی، فکر می‌کنم اکثر ما،

almost all of us want to do the right thing.

تقریبا همه ما می‌خواهیم کار درست را انجام دهیم.

At some level, these moral regrets are very heartening.

در برخی جوانب، این پشیمانی‌های اخلاقی بسیار امیدبخش هستند.

The idea that people are bugged for years, decades,

این ایده که مردم برای سال‌ها، دهه‌ها، در اوایل زندگی خود

by these moral breaches earlier in their life.

توسط این نقض‌های اخلاقی مورد آزار و اذیت قرار می‌گیرند.

I think most of us want to do the right thing.

به گمانم بیشتر می‌خواهیم کار درست را انجام دهیم

And then connection regrets.

و سپس پشیمانی ارتباط.

We want love, not love only in the romantic sense,

ما عشق می‌خواهیم، نه فقط عشق به معنای عاشقانه،

but love in the broader sense of connection and relationship

بلکه عشق به معنای گسترده‌تر ارتباط و رابطه

and affinity with other people.

و وابستگی با افراد دیگر.

And so in a weird way,

به طرز عجیبی،

this negative emotion of regret points the way to a good life.

این احساس منفی پشیمانی راه را برای یک زندگی خوب نشان می‌دهد.

By studying regret, we know what constitutes a good life,

با مطالعه پشیمانی، می‌دانیم که زندگی خوب چیست،

a life of stability,

زندگی با ثبات،

a life where you have a chance to take a few risks,

زندگی که در آن فرصتی برای خطر کردن دارید،

a life where you’re doing the right thing

زندگی که در آن کار درست را انجام می‌دهید

and a life where you have people who love you and whom you love.

و زندگی کنار افرادی که شما را دوست داشته و آن‌ها را دوست دارید.

And so to me, I started out saying,

پس من شروع کردم به گفتن اینکه

“Oh, boy, is this book going to be a downer, studying regret?”

«اوه، پسر، آیا این کتاب یک پشیمانی برای مطالعه خواهد بود؟»

And it ended up being very uplifting.

در نهایت بسیار دلگرم‌کننده از آب درآمد.

And so, those are the four core regrets.

پس اینها چهار پشیمانی اصلی هستند.

Regret points us to the good life.

حسرت ما را به زندگی خوب سوق می‌دهد.

And so I hope that you'll begin to reckon with your own regrets

امیدوارم که شما شروع به روبرو شدن با پشیمانی‌های خود کنید

because I think they're going to give you direction to a life well lived.

زیرا فکر می‌کنم که آن‌ها به شما جهت یک زندگی خوب را نشان می‌دهند.

Whitney Pennigton Rogers: Well, thank you for that, Dan

ویتنی پنیگتون راجرز: خوب، از شما متشکرم، دَن،

I was clapping behind the scenes when you couldn't actually see me,

در حالی که نمی‌توانستید من را ببینید پشت صحنه دست می‌زدم،

for everyone who I know also really appreciated what you shared there.

با همه کسانی که می‌دانم واقعاً از آنچه که به اشتراک گذاشتید، قدردانی کردند.

First, Dan, you mentioned, you know, this big takeaway

اول، دن، شما به این نکته مهم اشاره کردید

about how thinking about regret

در مورد اینکه چگونه فکر کردن به پشیمانی

can help us figure out what is the recipe for the good life.

می‌تواند به ما کمک کند تا بفهمیم دستورالعمل زندگی خوب چیست.

I guess what has been your biggest takeaway from doing this work beyond that?

حدس می‌زنم بزرگ‌ترین دستاورد شما از انجام این کار فراتر از آن بوده است؟

DHP: I found it really interesting how much people want to talk about this,

د.ا.پ: برای من بسیار جالب بود که مردم تمایل زیادی به صحبت در این مورد دارند

and that's what got me on it in the first place.

و این همان چیزی است که ابتدا توجه من را جلب کرد.

That is, I had an experience in my life

من در زندگی تجربه‌ای داشتم

where one of my kids graduated from college,

وقتی که یکی از بچه‌هایم از دانشگاه فارغ‌التحصیل شد

and that sort of marker in my life made me start thinking

و چنین نشانه‌هایی در زندگی‌ام باعث شد به این فکر کنم

about what regrets that I had.

که چه پشیمانی‌هایی داشتم.

And I just mentioned it to a few people,

من به چند نفر این را گفتم

and I found them, like, leaning in to the conversation.

و دیدم که آن‌ها به گفتگو مشتاق شده‌اند.

So I was amazed at how much people want to talk about this

شگفت‌زده شدم که چقدر مردم می‌خواهند در این مورد صحبت کنند

and how much this taboo of like,

و چقدر این موضوع تابومانند

“Oh, I don’t have any regrets,” is so ridiculous.

«اوه، من هیچ پشیمانی ندارم» بسیار مضحک است.

I mean, it's absurd.

احمقانه است.

And that if we actually start talking about it,

اگر واقعاً شروع به صحبت در مورد آن کنیم،

we're going to be better off.

وضعیت بهتری خواهیم داشت.

For me personally, I think that the biggest takeaway was the ...

من شخصا فکر می‌کنم که بزرگترین مسئله اصلی برای من

Was the connection regrets.

پشیمانی ارتباط بود.

Because I had so many people who had the same story

موارد زیادی از افراد با همین داستان داشتم

where they had a friendship,

که در آن دوستی داشتند،

some kind of relationship,

نوعی رابطه

and it comes apart,

و این رابطه به هم می‌خورد

and they want to reach out and they say,

و می‌خواهند پا پیش گذارند ولی می‌گویند:

"Oh no, it's going to be really awkward.

«اوه نه، این واقعاً ناجور خواهد بود.

And the other side's not going to care."

طرف دیگر اهمیتی نخواهد داد.»

And we're so wrong about that.

و ما در این مورد بسیار اشتباه می‌کنیم.

It's not awkward, and the other side almost always appreciates it.

ناجور نیست و طرف مقابل تقریبا همیشه از آن قدردانی می‌کند.

And so for me,

پس برای من،

I guess the takeaway is if I'm at a juncture in my life

حدس می‌زنم که اگر در مرحله‌ای از زندگی‌ام قرار بگیرم

where I'm thinking,

که در آن فکر کنم،

“Should I reach out or should I not reach out?”

«آیا باید پا پیش گذارم یا نه؟»

I've answered the question.

من به سوال پاسخ داده‌ام.

That the answer to that question at that juncture,

پاسخ به آن سوال در آن مقطع،

if you reach that juncture,

اگر به آن مقطع رسیدید،

the answer is, always reach out.

پاسخ این است که همیشه پا پیش گذارید.

You know, especially coming out a time like this, Whitney,

می‌دانی، به‌ویژه وقتی چنین زمانی می‌رسد، ویتنی،

we need that sense of of connection.

ما به آن حس ارتباط نیاز داریم.

And so the ethic of always reaching out, to me, is one of the best life lessons

بنابراین این رفتار، برای من، یکی از بهترین درس‌های زندگی است

that I've learned.

که آموخته‌ام.

WPR: Well, we're going to do something a little interesting next, Dan,

و.پ.آ: خوب، دن، قرار است کاری کمی جالب انجام دهیم،

which is have some Members share their own regrets.

برخی از اعضا پشیمانی‌های خود را به اشتراک می‌گذارند.

And so I want to, I guess,

پس می‌خواهم همین الان

hand things over to you right now so that you can bring in our first Member

کار را به شما تحویل دهم تا بتوانید اولین عضومان را بیاورید

and we can explore more

و بیشتر بررسی کنیم

what this process of thinking about making our regrets

که چگونه این روند تفکر در مورد پشیمانی

help us live the good life actually looks like.

به ما کمک می‌کند تا زندگی خوبی داشته باشیم.

DHP: Sure, sure.

د.ا.پ: البته.

And so let's bring on Lily.

بیایید لیلی را به گفتگو اضافه کنیم.

I don't want it to sound like a magic act, but Lily and I don't know each other.

نمی‌خواهم مثل یک عمل جادویی به نظر برسد، اما من و لیلی همدیگر را نمی‌شناسیم.

We haven't gone through this before,

ما قبلاً تمرین نکرده‌ایم،

but what I want to try to do is actually,

اما کاری که می‌خواهم انجام دهم

the hearing of the stories of people's regrets

این است که شنیدن داستان‌های پشیمانی مردم

I think is super interesting and revealing.

به نظرم فوق‌العاده جالب و روشنی‌بخش است.

We’re going to hear Lily’s regret,

ما پشیمانی لیلی را می شنویم

and we're going to talk through what science says

و در مورد آنچه علم می‌گوید صحبت می کنیم،

might be some appropriate responses to that.

چون ممکن است پاسخ‌های مناسبی برای آن باشد.

So, Lily, welcome.

لیلی، خوش آمدی.

Lily: Thank you, hi everyone.

لیلی: متشکرم. سلام بر همه.

DHP: And tell us where you are.

د.ا.پ: به ما بگو کجا هستی؟

L: I'm currently in Brooklyn, New York.

ل: در حال حاضر در بروکلین، نیویورک هستم.

DHP: Brooklyn is in the house here at TED Membership.

د.ا.پ: بروکلین در اینجا در خانه‌ی اعضای TED است.

So Lily, tell us you regret.

خوب لیلی از پشیمانی‌ات برایمان بگو.

L: Yeah. So my regret that I want to share

ل: بله، حسرت من که می‌خواهم آن را به اشتراک بگذارم

is that for most of my young adult life

این است که در بیشتر دوران بزرگسالی‌ام

from kindergarten, really, straight through high school

مستقیما از مهدکودک تا دبیرستان

is that I was painfully, painfully shy

این بود که به‌طور دردناکی، خجالتی

with really low self-confidence.

و با اعتمادبه‌نفس بسیار پایینی بودم.

As I was thinking about this, I was remembering,

وقتی به این موضوع فکر می‌کردم، به یاد می‌آوردم

and there were times where I just wanted to close my eyes

و زمان‌هایی بود که می‌خواستم چشمانم را ببندم

and be invisible.

و نامرئی باشم.

And I think that, you know, my ...

و فکر می‌کنم که، می‌دانید،

Like, I didn't really come into my own until I got to college,

من واقعاً به خودم نیامدم تا زمانی که به دانشگاه رفتم،

where I found a really great group of friends,

جایی که یک گروه واقعاً عالی از دوستان پیدا کردم،

really, like, I was confident in expressing myself

مانند اینکه من در بیان احساساتم مطمئن بودم

and, you know, just being myself.

و خود واقعیم بودم.

And I think that, you know,

و فکر می‌کنم که

my regret is that I just really wish I had taken a little bit more effort

پشیمانی من این است که واقعاً آرزو می‌کنم تلاش بیشتری می‌کردم

to build my confidence to fight this a little bit more,

تا اعتمادبه‌نفسم را تقویت کنم تا کمی بیشتر مبارزه کنم

because I worry about what opportunities I might have missed.

زیرا نگران فرصت‌هایی هستم که ممکن است از دست داده باشم.

So ever since then, I feel like I try to counteract it now.

از آن زمان، احساس می‌کنم که در تلاش با مقابله با آن هستم.

And if ever I meet someone who might be going through,

اگر زمانی با کسی ملاقات کنم که ممکن است این را تجربه کند،

especially if they're younger, like going through the same thing I did,

به خصوص اگر جوان‌تر باشد، تجربه‌ای مشابه من،

I try to make them feel seen

سعی می‌کنم به او احساس دیده شدن را بدهم

and try to empathize with how they're feeling.

و سعی می‌کنم با احساسش همدردی کنم.

So that's kind of a takeaway, I guess, from that regret.

بنابراین حدس می‌زنم که این یک نوع برداشت از آن پشیمانی است.

DHP: But I mean, it sounds like ...

د.ا.پ: منظورم، به نظر می‌رسد که ...

So is this a regret that's still with you?

آیا هنوز پشیمان هستی؟

L: I think ...

ل: به گمانم ...

DHP: It sounds to me like you might have sort of begun the process

د.ا.پ: به نظر من اینطور است که احتمالا شما

of resolving it a little bit.

روند حل آن را آغاز کرده‌اید.

L: Absolutely.

ل: قطعا.

But I think that, you know, even just, you know, prepping for this,

اما همانطور که می‌دانید، فکر می‌کنم که حتی آماده شدن برای این کار،

I start to think about like, you know,

شروع به فکر کردن به این‌ها می‌کنم،

there could have been more things that I could have done

می‌توانستم کارهای بیشتری انجام دهم

if I had just put myself a little bit out there,

اگر کمی احساسات خودم را بروز می‌دادم،

if I didn't, just try to hide so much.

اگر این‌‎قدر سعی نمی‌کردم خودم را پنهان کنم.

DHP: OK, alright.

د.ا.پ: بله، خوب.

This is fascinating, Lily,

لیلی این شگفت‌آور است،

and I have to say, I have this database of regrets.

من پایگاه داده‌ای از پشیمانی‌ها دارم.

And you can search the database.

می‌توانید پایگاه داده را جستجو کنید.

And if I were to search the database

و اگر بخواهم در پایگاه داده

for the phrase "speak up," "spoke up," "spoken up,"

عبارت «صحبت کن»، «صحبت می‌کردم» و «احساساتم را بیان می‌کردم» را جستجو کنم،

I would get huge, huge numbers of of people.

تعداد بسیار زیادی از افراد را دریافت خواهم کرد.

It is one of the most common regrets,

یکی از متداول‌ترین پشیمانی‌ها این است

is that people regret not speaking up.

که مردم از حرف نزدن پشیمان می‌شوند.

The important thing about our regrets that comes from the science is this:

نکته مهم در مورد پشیمانی ما که از علم ناشی می‌شود این است:

it's how we deal with them.

نحوه برخورد ما با آن‌هاست.

So we can take that regret and say,

پس می‌توانیم این پشیمانی را بپذیریم و بگوییم:

"You know what?

«می‌دانید چیست؟

It doesn’t matter that I feel terrible and I have this regret,

مهم نیست که من احساس بد و این پشیمانی را دارم،

because I'm just going to ignore it," right?

چون فقط آن را نادیده خواهم گرفت» درست است؟

That's like the blithe "no regrets" philosophy.

این مانند فلسفه «بدون پشیمانی» است.

That's a bad idea, alright?

فکر بدیست، نه؟

The other way at it is to say,

راه دیگر این است که بگوییم:

"Oh my God, I have all these regrets,

«خدای من، من این همه پشیمانی دارم،

it's so terrible, I'm going to wallow in them."

خیلی وحشتناک است، در آن‌ها غرق خواهم شد.»

That's a bad idea too.

این هم فکر بدی است.

What we want to do,

کاری که انجام می‌دهیم

and I think that you've already done a really brilliant job of it

و فکر می‌کنم که شما قبلاً این کار فوق‌العاده را انجام داده‌اید،

is use these regrets as signals.

استفاده از حسرت‌ها مانند راهنماست.

Signals for our thinking; what is it teaching me?

نشانه‌هایی برای تفکر ما؛ چه چیزی به من یاد می‌دهد؟

And so there are a few things in the research

بنابراین چند چیز در تحقیق وجود دارد که

that give us some clues about what to do.

به ما سرنخ‌هایی می‌دهد درباره اینکه چه کنیم.

So one of them is this.

یکی از آن‌ها این است.

So we start with sort of, reframing the regret

ما شروع می‌کنیم به نوعی، چهارچوب‌بندی مجدد پشیمانی شروع می‌کنیم

and how we think about it in ourselves.

و اینکه چگونه در مورد آن فکر می‌کنیم.

So do you think that you are the only person with this kind of regret?

آیا فکر می‌کنید تنها فردی هستید که چنین پشیمانی دارید؟

L: I don't know.

ل: نمی‌دانم.

DHP: Not at all.

د.ا.پ: به هیچ وجه.

I’m watching the chat, man.

من گفتگو را مشاهده می‌کنم.

Somebody said, “Lily, you’re telling my story.”

یکی گفته است: «لیلی، تو داری داستان من را تعریف می‌کنی.»

So one of the things that we can do with our regret

پس یکی از کارهایی که می‌توانیم با پشیمانی خود انجام دهیم

is treat ourselves with self-compassion, alright?

این است که با خود شفقتی رفتار کنیم، خوب؟

Not boost our self-esteem,

نه اینکه عزت‌نفسمان را تقویت کنیم،

that's sometimes dangerous.

این گاهی اوقات خطرناک است.

Not rip ourselves down with self-criticism,

خودمان را با انتقاد تضعیف نکنیم،

but actually say,

بلکه در واقع بگوییم،

treat ourselves with kindness rather than contempt

به جای تحقیر، با مهربانی با خود رفتار کنیم

and recognize that what we're going through

و درک کنیم آنچه که تجربه می‌کنیم

is part of the shared human experience.

بخشی از تجربه مشترک بشری است.

That's one thing.

این اولین کار است.

The second thing that we can do is we can disclose our regret.

دومین کاری که می‌توانیم انجام دهیم افشا کردن پشیمانی خود است.

And there are few things that are interesting about disclosure.

چیزهایی در مورد افشاگری وجود دارد که جالب هستند.

There's something amazing why 16,000 people

اینکه ۱۶,۰۰۰ نفر مایل بودند پشیمانی‌های خود را

were willing to share their regrets with me.

با من در میان بگذارند، شگفت‌انگیز بود.

I mean, like, what's going on there, right?

منظورم این است که آنجا چه خبر است، درست است؟

And the reason is that when we disclose our regrets,

و دلیل آن این است که وقتی پشیمانی خود را فاش می‌کنیم،

we relieve some of the burden.

از بار روی دوشمان کم می‌کنیم.

That's one thing.

این هم کار دیگر است.

The second thing that we do

دومین کاری که انجام می‌دهیم

is that when we actually talk about our regrets,

این است که وقتی واقعاً در مورد پشیمانی خود صحبت می‌کنیم،

converting these kind of blobby mental abstractions into concrete words,

تبدیل این نوع انتزاعات ذهنی بی‌شکل به کلمات عینی،

whether it's spoken or writing,

چه گفتاری یا نوشتاری،

defangs them.

آن‌ها را از بین می‌برد.

It begins the sense-making process.

این عمل فرآیند معنا بخشی را آغاز می‌کند.

And the other thing about disclosure,

و نکته دیگر در مورد افشاگری،

which is a dirty little secret that I'll reveal to all of you

که یک راز کوچک است و من برای همه شما آشکار می‌کنم،

that comes out in the research very clearly,

در تحقیقات بسیار واضح است

is that when we disclose our vulnerabilities and our weaknesses,

که وقتی ما آسیب‌پذیری‌ها و نقاط ضعف خود را فاش می‌کنیم،

people don't like us less,

مردم کمتر ما را دوست ندارند،

they actually like us more.

در واقع بیشتر دوستمان دارند.

Because they empathize with us.

چون با ما همدلی می‌کنند.

They respect our courage.

به شجاعت ما احترام می‌گذارند.

And the final thing is to actually try to extract a lesson from it,

و نکته آخر این است که در واقع سعی کنید از آن درس بگیرید

to use this regret.

و از آن استفاده کنید.

So what would you say, Lily,

پس لیلی چه می‌گویید،

is the lesson that you've learned from this regret?

درسی از این پشیمانی گرفته‌اید؟

L: I think that ...

ل: من فکر می‌کنم که ...

What would have gone wrong if I ...

چه مشکلی پیش می‌آمد اگر من ...

DHP: That's interesting.

د.ا.پ: جالب است.

L: If I were more open about expressing myself,

ل: اگر در بیان احساسات خودم مشتاق‌تر بودم،

like, people might discover I'm a little weird,

مثلا ممکن بود مردم فکر کنند کمی عجیب‌وغریب هستم،

or they might think that maybe I'm nice

یا شاید فکر کنند که من خوب

and hopefully maybe a little funny.

و شاید کمی بامزه هستم.

So I think, like, maybe that's one thing that jumps to mind.

به نظرم این چیزیست که به ذهن می‌رسد.

Like, what could have gone wrong?

مثلا چه چیزی ممکن است اشتباه شود؟

You know.

شما می‌دانید.

DHP: So what's the lesson that you have applied going forward?

د.ا.پ: پس شما چه درسی برای آینده به کار می‌برید؟

Taking this regret, OK,

با داشتن این پشیمانی، خوب،

so you've sort of treated yourself with kindness rather than contempt.

شما به جای تحقیر کردن خودتان به نوعی با مهربانی رفتار کرده‌اید.

You've disclosed it to all these people here.

شما آن را برای همه این افراد در اینجا فاش کرده‌اید.

You've begun the sense-making process by talking about it and writing about it.

با صحبت کردن و نوشتن در مورد آن، فرآیند معنابخشی را آغاز کرده‌اید.

What's a lesson that you can extract from this?

چه درسی می‌توانید از این موضوع بگیرید؟

L: I think that ...

ل: فکر می‌کنم که ...

I'm not sure.

مطمئن نیستم.

DHP: Well, then let me tell you.

د.ا.پ: پس بگذارید تا من برایتان بگویم.

(Laughs)

(خنده)

I think that the lesson is to ...

فکر می‌کنم درس این است که ...

Next time, speak up.

دفعه بعد صحبت کن.

Next time, speak up.

دفعه بعد صحبت کن.

Next time when you are at a juncture,

دفعه بعد که در مقطعی قرار گرفتید،

"Should I speak up or not,"

«آیا باید صحبت کنم یا نه»

think about this.

به این فکر کن.

Think about this and speak up.

به این فکر کن و صحبت کن.

Do you have any kind of work meetings or anything coming on

آیا هر نوع جلسه کاری یا چیزی در راه است که

where you're going to be confronted with this?

در آن قرار است با این موضوع مواجه شوید؟

L: Yeah, and I think that happens all the time.

ل: بله و من فکر می‌کنم همیشه این اتفاق می‌افتد.

Like, you know, I have an idea.

مانند این موقعیت، من فکری دارم.

Oh, but someone starts talking,

اوه، کسی شروع به صحبت می‌کند

and then like, you just sort of fade back into the background,

و بعد شما به نوعی در پس‌زمینه محو می‌شوید

and that’s something I want to counteract more often.

و این چیزی است که می‌خواهم بیشتر با آن مقابله کنم.

Because, more often than not,

زیرا اغلب اوقات

you know that idea is a contribution,

می‌دانید که این ایده یک مشارکت است

and why am I hesitating so much?

و چرا من اینقدر تردید دارم؟

DHP: Yeah.

د.ا.پ: بله.

So you have a lesson.

پس درس عبرتی دارید.

The lesson is, speak up.

به این صورت است: صحبت کن.

So why don't you --

پس چرا این کار را نمی‌کنید --

So how about the next meeting you're in,

در جلسه بعدی که در آن حضور دارید،

when you have something to say, don't hesitate and speak up.

وقتی چیزی برای گفتن دارید، درنگ نکنید و صحبت کنید.

L: Done, I'll do it.

ل: باشه. انجامش می‌دهم.

DHP: OK, but here's the thing,

د.ا.پ: خوب، اما نکته اینجاست،

what I like about this is you've just made a promise to 300 people.

چیزی که دوست دارم این است که شما حالا به ۳۰۰ نفر قول داده‌اید.

So you're on the hook.

قولی دادید که باید عمل کنید.

L: I'm on the hook.

ل: من وعده می‌دهم.

DHP: So this is it.

د.ا.پ: پس اینطور بود.

So, Lily has this regret.

لیلی پشیمان است.

She's looking backwards, saying, "Oh, if only I'd spoken up,"

او به عقب نگاه می‌کند و می‌گوید: «اوه، ای کاش حرف می‌زدم»

and instead of beating herself up, she is divulging it,

و به جای اینکه با خودش کلنجار رود، آن را فاش می‌کند،

she's extracting a lesson from it,

از آن درس عبرت می‌گیرد

and she's taking that and applying it to some next interaction.

و آن را در تعامل بعدی به کار می‌برد.

So this is what we do.

پس این کار را می‌کنیم.

This is how, again, looking backward can move you forward.

اینگونه است که نگاه کردن به گذشته می‌تواند شما را به جلو سوق دهد.

Lily, that's such a fantastic --

لیلی، فوق‌العاده بود --

People in the chat are saying, "We will hold Lily accountable,"

افراد حاضر در چت می‌گویند: «لیلی به ما تعهد داده است.»

which I love.

که من عاشق آن هستم.

So Lily, thanks for that.

پس لیلی، متشکرم.

We're going to bring --

ما می‌خواهیم بیاوریم --

I really, really appreciate your sharing that with us,

واقعاً از به اشتراک‌گذاری داستانتان با ما تشکر می کنم

and I want you to report back that you did speak up.

و از شما می‌خواهم که صحبت کردنتان را گزارش دهید.

L: I will, thank you.

ل: می‌دهم، ممنونم.

DHP: Thanks, Lily.

د.ا.پ: ممنون، لیلی.

WPR: Well, we have a question here from Claudia, who asks,

و.پ.ر: خوب، ما یک سوال از کلودیا داریم، که می پرسد:

"Can you speak to the issue of painful life regrets?

«آیا می‌توانید در مورد پشیمانی‌های دردناک زندگی صحبت کنید؟

Major opportunities lost?

فرصت‌های عمده از دست رفته؟

Do you have some advice

آیا توصیه‌ای

on how to avoid being paralyzed by fear or further regret?"

برای جلوگیری از ناتوان شدن در اثر ترس یا پشیمانی بیشتر دارید؟»

DHP: Yeah.

د.ا.پ: بله.

It’s interesting that Claudia said “opportunities lost,”

جالب است که کلودیا گفت: «فرصت‌های از دست رفته»

and let me pick up on that phrase right here.

و اجازه دهید این عبارت را همین‌جا دنبال کنم.

Because one of the things I saw in my own research,

زیرا یکی از چیزهایی که من در تحقیقات خودم دیدم،

because I also did a huge survey of the American population

زیرا من هم یک نظرسنجی بزرگ از جمعیت آمریکا انجام دادم

where we surveyed

که در آن نمونه‌ای

a representative sample of 4,489 Americans

از ۴,۴۸۹ آمریکایی را در مورد پشیمانی

about regret and how it worked.

و نحوه کارکرد آن بررسی کردیم.

But one of the things you see widespread

اما یکی از چیزهایی که همه جا می‌بینید

is that there are, in the architecture of regret,

این است که در ساختار پشیمانی

there are often two kinds of regrets.

اغلب دو نوع پشیمانی وجود دارد.

One are regrets of action and one are regrets of inaction.

یکی پشیمانی از عمل و یکی پشیمانی از بی‌عملی.

Regrets about what we did.

حسرت کاری که کردیم.

Regrets about what we didn't do.

پشیمانی از کاری که نکردیم.

And overwhelmingly, inaction regrets predominate.

و به طور قاطع، حسرت بی‌عملی غالب است.

And that's what an opportunity lost is.

و این همان فرصت از دست رفته است.

With action regrets,

با پشیمانی عمل،

we can try to undo them.

می‌توانیم سعی کنیم آن‌ها را از بین ببریم.

We can make amends.

می‌توانیم جبران کنیم.

We can look for the silver lining, and we can reduce the sting.

می‌توانیم به دنبال نقاط مثبت باشیم واز ناراحتی آن کم کنیم.

For inaction regrets, it is harder.

برای پشیمانی ناشی از بی‌عملی، سخت‌تر است.

And so the key here on the opportunities lost

بنابراین نکته کلیدی در مورد فرصت‌های از دست رفته

is to think about,

این است که به این فکر کنید که

you know, really like, what are you going to do?

واقعاً دوست دارید چه کاری انجام دهید؟

You sort of reduce the level of abstraction and say,

سطح انتزاع را به نوعی کاهش می‌دهید و می‌گویید:

"What are you going to do next time?"

«دفعه بعد چه کار می‌کنید؟»

Not an abstraction of like, "Oh, I'm going to be more bold."

نه انتزاعی مانند «اوه، من جسورتر خواهم بود.»

It's like, what are you going to do next time?

مثل این است که دفعه بعد می‌خواهید چه کار کنید؟

This is what we were talking about with Lily.

این همان چیزیست که با لیلی بحث می‌کردیم.

What are you going to do next time?

دفعه بعد چه کاری انجام خواهی داد؟

All regrets begin at the juncture.

همه پشیمانی‌ها از مقطعی شروع می‌شوند.

You can go this way or you can go that way.

شما بر سر دوراهی مانده‌اید.

And so for Claudia, I would say, the next time you're at this juncture,

پس در پاسخ برای کلودیا می‌گویم دفعه بعد که در این مقطع قرار گرفتید،

take the opportunity, play it safe.

از فرصت استفاده کنید، مطمئن باشید.

Stop,

متوقف شوید،

think about your regret,

به پشیمانی خود فکر کنید،

and make the decision there.

و همان‌جا تصمیم بگیرید.

Or another thing that you could do.

یا کار دیگری انجام دهید.

I'll give you another, sort of, decision-making heuristic.

من به شما یک نوع اکتشافی دیگر برای تصمیم‌گیری می‌دهم.

Two of them, in fact.

دو تا در واقع.

When you're at that juncture, Claudia, next time,

وقتی در مقطعی قرار گرفتی، کلودیا،

go forward five years.

دفعه بعد، پنج سال جلوتر برو.

This is called self-distancing.

به این خودفاصله‌گیری می‌گویند.

Be Claudia five years from now, look back on Claudia today.

به عنوان کلودیای پنج سال دیگر به کلودیای امروز نگاه کن.

What decision do you want?

چه تصمیمی خواهید گرفت؟

What decision does Claudia of 2027 want Claudia of 2022 to make?

کلودیای ۲۰۲۷ می‌خواهد کلودیای ۲۰۲۲ چه تصمیمی بگیرد؟

It's very clear.

خیلی واضح است.

Or the best decision-making heuristic there is:

یا بهترین میانبر ذهنی تصمیم‌گیرنده این است:

You're at a juncture, what would you tell your best friend to do?

شما در موقعیتی قرار دارید، به بهترین دوستتان چه پیشنهادی می‌دهید؟

When you ask people that when they're trying to make a decision,

وقتی از مردم در زمان تصمیم‌گیری می‌پرسید،

تا بگویند: «به بهترین دوستت چه پیشنهادی می‌دهی؟»

say, “What would you tell your best friend to do?”

همه همیشه می‌دانند.

Everybody always knows.

فکر می‌کنم همین است.

So, I think that's it.

به یاد بسپارید نکته اصلی این است که اجازه ندهید شما را متوقف کند.

Remember, the main thing, though, is don't let it bog you down.

Use it as a tool for thinking -- not as a tool for wallowing,

از آن به عنوان ابزاری برای تفکر - نه برای شکایت،

not as a tool for ignoring -- but as a tool for thinking.

نه برای نادیده گرفتن - بلکه به عنوان ابزار تفکر استفاده کنید.

WPR: A question from Kim, she's asking --

و.پ.ر: یک سوال از کیم که می‌پرسد -

She says you're talking as if any bad decision or mistake is also a regret,

او می‌گوید که شما طوری صحبت می‌کنید که گویی هر تصمیم یا اشتباه بدی باعث پشیمانیست

and I'm not sure that that's always the case.

و من مطمئن نیستم که همیشه اینطور باشد.

Can you share your definition of regret?

می توانید تعریف خود را از پشیمانی بگویید؟

Especially after doing this project.

به خصوص بعد از انجام این پروژه.

What is your definition?

تعریف شما چیست؟

DHP: There's a difference between a regret and a mistake, alright?

د.ا.پ: بین پشیمانی و اشتباه تفاوت وجود دارد، خوب؟

So you can make a mistake and not regret it

پس می‌توانید اشتباه کنید و پشیمان نشوید

because you say, you immediately learn something from it

زیرا فوراً می‌گویید چیزی از آن یاد گرفتید

or it was a worthy mistake.

یا انجام این کار اشتباه ارزش داشت.

A regret is something where you look backward at something

پشیمانی چیزی است که در آن به گذشته نگاه می‌کنید

that where you had control, where you had some agency ...

که در آن کنترل داشتید، جایی که قدرت اختیار داشتید ...

Where you had some agency, you did something that, well,

جایی که اختیار داشتید، کاری انجام دادید که خوب،

you did something wrong, and it sticks with you.

کار اشتباهی انجام دادید و این همراه شما می‌ماند.

It doesn't go away.

از بین نمی‌رود.

And it sticks with you for a very long time.

برای مدت طولانی همراه شما می‌ماند.

So there's a big difference, for instance, between ...

بنابراین، برای مثال، تفاوت زیادی وجود دارد بین ...

I can make a mistake and actually not regret it

من می‌توانم اشتباهی مرتکب شوم و در واقع از آن پشیمان نشوم،

because it's not significant enough to me to linger, right?

زیرا برای من آنقدر مهم نیست که ماندگار شود، درست است؟

So that's the difference between a regret and a mistake.

پس این تفاوت بین پشیمانی و اشتباه است.

It's basically the duration,

این اساساً مدت ماندگاری

essentially, the half-life of the negative emotion.

و الزاما نیمه عمر احساس منفی است.

There's a huge difference between regret and disappointment.

تفاوت زیادی بین پشیمانی و ناامیدی وجود دارد.

Huge difference between regret and disappointment.

تفاوت بزرگ بین پشیمانی و ناامیدی.

Because with disappointment, you don't have any kind of control.

زیرا با ناامیدی، هیچ نوع کنترلی ندارید.

The great example of that is from Janet Landman,

مثال عالی آن از جانت لندمن،

a former professor at the University of Michigan who, to me, is like,

استاد سابق دانشگاه میشیگان است که برای من اینطور است،

she tells the story of like, OK, so a kid loses her third tooth.

داستانی از یک بچه تعریف می‌کند که دندان سوم خود را از دست می‌دهد.

A seven-year-old loses her third tooth.

سومین دندان یک کودک هفت ساله می‌افتد.

She loses her tooth, she goes to sleep,

دندانش می‌افتد و می‌خوابد،

before she goes to sleep, she puts the tooth under the pillow.

قبل از اینکه بخوابد، دندان را زیر بالشتش می‌گذارد.

When she wakes up,

وقتی از خواب بیدار می‌شود،

the tooth is still there.

دندان هنوز آنجاست.

The kid is disappointed,

بچه ناامید شده است،

but the parents regret not leaving that --

اما والدین پشیمان هستند که آن را برنداشتند -

So you have to have some agency and it has to have a ...

پس شما باید یک عاملیت داشته باشید و آن باید ...

It has to have enough significance that it stays with you.

آنقدر اهمیت داشته باشد که با شما بماند.

And once again, going back to these four core regrets,

و یک بار دیگر به این چهار حسرت اصلی بازگردیم،

it ends up being the same kinds of ...

در نهایت به چیزهای مشابه ختم می‌شود ...

it ends up being the same kinds of things.

در نهایت به همان نوع چیزها می‌رسد.

If you said, "Oh, I shouldn't have bought that kind of car,"

اگر می‌گفتید: «اوه، من نباید چنین ماشینی می‌خریدم»،

it might sting for a little bit, but the half-life is very, very short.

ممکن است کمی آزاردهنده باشد، اما ماندگاری آن بسیار کوتاه است.

But other kinds of things stick with us and stick with us,

اما چیزهای دیگر برای ما ماندگار می‌مانند

and those are the things often of significance.

و اینها اغلب چیزهایی هستند که اهمیت دارند.

WPR: Thank you so much, Dan, for chatting with us,

و.پ.ر: خیلی ممنون، دن، از اینکه با ما گپ زدی،

and I love ending there, "If not now when?"

همینجا به آن پایان می‌دهم، «اگر الان نه، کِی؟»

And we'll see you soon.

و به زودی شما را خواهیم دید.

Thank you, Dan.

متشکرم، دن.

DHP: Thanks a lot, what a pleasure.

د.ا.پ: خیلی ممنون، خیلی لذت‌بخش بود.

[Get access to thought-provoking events you won't want to miss.]

[به رویدادهای قابل تاملی که نمی‌خواهید از دست دهید، دسترسی پیدا کنید.]

[Become a TED Member at ted.com/membership]

[در ted.com/membership عضو TED شوید]