Jennifer B. Nuzzo: 3 ways to prepare society for the next pandemic | TED

Translator: shirin etebar Reviewer: sadegh vn

So I'm an infectious disease epidemiologist,

من یک اپیدمیولوژیست بیماری‌های عفونی هستم،

and it used to be the case that when I would tell people that,

همیشه اینطور بود که وقتی به مردم این را می‌گفتم،

they would ask me if it had something to do with the skin.

از من می‌پرسیدند که آیا این ربطی به پوست دارد یا خیر؟

(Laughter)

(خنده)

But thanks to COVID-19, most people have now heard of epidemiologists.

اما به لطف کووید-۱۹، اکثر مردم اکنون نام اپیدمیولوژیست‌ها را شنیده‌اند.

So these days, when I tell people what I do,

این روزها، وقتی که به مردم می‌گویم کارم چیست،

the questions I get asked most frequently are more like:

اغلب سوال‌هایی که از من پرسیده می‌شود بیشتر شبیه این است:

When does this end?

این چه زمانی تمام می‌شود؟

When do things go back to how they were?

چه زمانی همه چیز به حالت قبل برمی‌گردد؟

I get it.

درک می‌کنم.

I am very eager to stop worrying about COVID-19.

من هم بسیار مشتاقم تا دیگر نگران کووید-۱۹ نباشم.

But these questions seem to be imbued with a hope

اما به نظر می‌رسد این سوالات با این امید آمیخته شده است

that when we get to the other side of all this,

که وقتی از همه اینها گذشتیم،

our prepandemic lives are just going to be waiting for us.

زندگی ما پیش از همه‌گیری در انتظار ما خواهد بود.

Now this pandemic will end.

این همه‌گیری پایان خواهد یافت.

But it won't be possible just to go back to how it was in 2019.

اما امکان بازگشت به وضعیت در سال ۲۰۱۹ وجود نخواهد داشت.

Now that may sound bleak, but I assure you, it doesn't have to be.

ممکن است ناامیدکننده به نظر برسد، اما مطمئن باشید که لازم نیست اینطور باشد.

Let me tell you a story that's been giving me some hope.

بگذارید داستانی را تعریف کنم که کمی به من امید داده است.

Feeling better about this.

احساس بهتری پیدا می‌کنید.

Baltimore 1904.

بالتیمور، سال ۱۹۰۴.

A lit cigarette was left in the basement

یک سیگار روشن در زیرزمینِ

of the six-story Hurst building.

ساختمان شش طبقه هرست رها شده بود.

Within a half an hour, the fire grew to an out-of-control conflagration.

در عرض نیم ساعت، آتش به شعله‌ای غیرقابل کنترل تبدیل شد.

Local firefighters were quickly overwhelmed,

آتش‌نشانان محلی به سرعت درمانده شدند،

so crews came in from neighboring cities.

به همین خاطر نیروهای کمک از شهرهای مجاور آوردند.

But when they arrived, they couldn't hook up their hoses

اما وقتی آمدند، نتوانستند لوله‌های آب خود را وصل کنند

because in 1904

زیرا در ۱۹۰۴

there were over 600 variations of hose couplings

بیش از ۶۰۰ نوع سرپیچ شلنگ

on hydrants in the United States.

برای لوله‌های آتش‌نشانی در ایالات متحده وجود داشت

The fire destroyed more than 1,500 buildings,

آتش‌سوزی بیش از ۱,۵۰۰ ساختمان

2,500 businesses.

و ۲,۵۰۰ کسب و کار را ویران کرد.

And when it was finally extinguished,

و در نهایت هنگامی که خاموش شد،

the burnt district, as it was called, spanned more than 80 blocks.

منطقه سوخته، نامی که به آن دادند، بیش از ۸۰ بلوک را در بر می‌گرفت.

Fortunately, just a few people died,

خوشبختانه، فقط چند نفر جان باختند،

but that was probably a function of luck

که احتمالاً شانسی بوده

due to the fact that the fire broke out in a business district

زیرا آتش در منطقه‌ای تجاری رخ داد

that was uninhabited on the weekends.

که در تعطیلات آخر هفته خالی از سکنه بود.

The story of the Great Baltimore Fire of 1904 is important for a few reasons.

داستان آتش‌سوزی بزرگ بالتیمور در سال ۱۹۰۴ به چند دلیل مهم است.

To this day, it is one of the largest urban conflagrations in US history.

تا به امروز، این واقعه یکی از بزرگترین آتش‌سوزی‌های شهری تاریخ ایالات متحده است.

And in today’s money,

و با پول امروز،

the toll of this one event is upwards of three billion dollars.

تلفات این یک رویداد بیش از سه میلیارد دلار است.

But the Great Fire is remarkable not just for its tolls

اما آتش‌سوزی بزرگ نه تنها به خاطر تلفاتش

but for what happened afterwards.

بلکه به خاطر آنچه به دنبال داشت، قابل توجه است.

Witnessing the devastation that was caused by a single unattended cigarette

مشاهده ویرانی‌هایی که توسط یک سیگار رها شده ایجاد شد،

prompted massive change

باعث تغییر گسترده‌ای

in how Baltimore and the rest of the country

در نحوه محافظت بالتیمور و بقیه کشور

protect itself against urban fires.

در برابر آتش‌سوزی‌های شهری شد.

We saw changes in three major areas.

ما شاهد تغییرات در سه حوزه اصلی بودیم.

First, we began using data to make buildings safer

ابتدا، شروع به استفاده از داده‌ها برای ایمن‌تر کردن ساختمان‌ها

and to improve the way we respond to fires.

و بهبود نحوه واکنش به آتش‌سوزی کردیم.

Governments passed ordinances

دولت‌ها احکامی را تصویب کردند

that became the basis of the first building codes:

که اساس اولین قوانین ساختمانی شدند:

standards that inform the design and construction of buildings

استانداردهایی که به طراحی و ساخت بهتر ساختمان‌ها

to make them more resistant to fire

برای مقاوم‌تر کردن ساختمان‌ها

and to protect the people that occupy them.

در برابر آتش و محافظت از افراد ساکن در آن‌ها کمک می‌کنند.

We installed fire alarms so that we could detect and pinpoint fires in buildings

ما هشدارهای آتش را نصب کردیم تا بتوانیم به محض وقوع آتش‌سوزی در ساختمان ها را

as soon as they occur

شناسایی و مشخص کنیم

and alert people of the need to evacuate.

و مردم را از نیاز به تخلیه آگاه کنیم.

And we created national standards for firefighting equipment

و ما استانداردهای ملی را برای تجهیزات آتش‌نشانی ایجاد کردیم

so that crews coming out of state could hook up their hoses.

تا نیروهایی که از ایالت دیگر هستند بتوانند شلنگ‌های خود را وصل کنند.

The second area of change is that we created a culture of fire safety.

حوزه دوم تغییر این است که یک فرهنگ ایمنی در برابر آتش ایجاد کردیم.

We regularly test fire alarms and fire hydrants,

ما به طور منظم هشدارهای آتش‌نشانی و شیرهای آتش‌نشانی را آزمایش می‌کنیم

and we educate people about the risk of fires,

و به مردم در مورد خطر آتش‌سوزی، نحوه جلوگیری از آتش

how to prevent them and what to do when one occurs.

و اقداماتی که در هنگام وقوع آن باید انجام دهند، آموزش می‌دهیم.

You remember "stop, drop and roll" fire drills in schools?

مانور آتش‌نشانی «توقف، بینداز و بچرخ» را در مدارس به خاطر دارید؟

These exercises prime us to act when the alarms go off.

این تمرین‌ها ما را به این سوق می‌دهند که هنگام به صدا درآمدن هشدارها عمل کنیم.

Even if there's no noticeable sign of fire,

حتی اگر هیچ نشانه قابل توجهی از آتش نباشد،

we know we're supposed to get out of the building

می‌دانیم که قرار است از ساختمان خارج شویم

until someone tells us it's safe to go back.

تا زمانی که کسی به ما بگوید که مکان امن است.

The third area of change was that we built up our fire defenses.

حوزه سوم تغییر این بود که سیستم دفاع آتش ایجاد کردیم.

Communities across the country created and staffed fire departments

جوامع در سراسر کشور ادارات آتش‌نشانی را ایجاد کرده و کارکنان خود را به کار گرفتند

so that they'd be ready to respond in emergencies.

تا در مواقع اضطراری آماده پاسخگویی باشند.

And because we don't know when the next fire is going to occur,

و از آنجایی که ما نمی‌دانیم آتش‌سوزی بعدی چه زمانی رخ می‌دهد،

we operate our fire defenses 24 hours a day, every day,

ما سیستم‌های دفاع آتش خود را هر روز به طور شبانه روزی به کار می‌گیریم

and we don't get rid of our fire defenses

و فقط به این علت که یکی دو سال آتش‌سوزی نداشتیم

just because we haven't had a fire for a couple of years.

سیستم‌های دفاعی خود را دور نمی‌اندازیم.

Data, drills and defense.

داده‌ها، تمرین‌ها و دفاع.

The collective impact of changes implemented in the US since 1904

تأثیر جمعی تغییرات اعمال شده در ایالات متحده از سال ۱۹۰۴

has meant that we no longer have the same number of great urban fires

به این معنی است که ما دیگر همان تعداد آتش‌سوزی‌های بزرگ شهری را

that were so frequent in the 19th and early 20th centuries.

که در قرن ۱۹ و اوایل قرن ۲۰ ام بسیار زیاد بود، نداریم.

Now I first came to Baltimore 17 years ago,

من ۱۷ سال پیش برای اولین بار به بالتیمور آمدم،

actually when the city was gearing up

زمانی که شهر در حال آماده شدن

to commemorate the 100th anniversary of the Great Fire.

برای بزرگداشت صدمین سالگردِ آتش‌سوزی بزرگ بود.

I came to study infectious disease outbreaks,

من آمدم تا شیوع بیماری‌های عفونی را مطالعه کنم،

and even then, well before COVID-19,

و حتی در آن زمان، خیلی قبل از کووید-۱۹،

it was abundantly clear that the risk of our experiencing

کاملاً واضح بود که خطر تجربه کردنِ

a dangerous pandemic

یک بیماری خطرناک همه‌گیر جهانی

was high and increasing.

بالا و در حال افزایش است.

By the year 2000,

تا سال ۲۰۰۰،

the number of emerging infectious disease outbreaks that was occurring

تعداد شیوع بیماری‌های عفونی در حال ظهور

was four times greater than in the 1940s.

چهار برابر بیشتر از دهه ۱۹۴۰ بود.

And in the last 17 years, we have witnessed a string of events

و در ۱۷ سال گذشته، ما شاهد مجموعه‌ای از رویدادها بوده‌ایم

that have each exposed vulnerabilities in how we respond to infectious diseases

که هرکدام آسیب‌پذیری‌هایی در نحوه واکنش ما به بیماری‌های عفونی نشان داده‌اند

and have challenged us in ways that should have made us really worried

و ما را به‌گونه‌ای به چالش کشیده‌اند که باید واقعاً ما را نگران می‌کرد

how we'd fare when the big one hit.

که در صورت بروز بیماری بزرگ چگونه پیش می‌رویم.

I first heard about COVID December 2019.

من اولین بار در دسامبر ۲۰۱۹ از کووید شنیدم.

I was on vacation with my family,

من با خانواده‌ام در تعطیلات بودم

and in a few weeks we would learn

و در عرض چند هفته متوجه شدیم

that the virus was spreading easily between people.

که ویروس به راحتی بین مردم پخش می‌شود.

As an epidemiologist, that's when the alarms went off.

به عنوان یک اپیدمیولوژیست آن زمان بود که زنگ هشدار به صدا درآمد

At that point, most of my work had been focused on other countries,

در آن زمان، بیشتر کار من بر کشورهای دیگر متمرکز شده بود

helping places develop the tools they needed

و به آن‌ها کمک می‌کردم ابزارهای مورد نیاز خود را

to stop the spread of new diseases.

برای جلوگیری از شیوع بیماری‌های نو توسعه دهند

But it was becoming clear the US was not taking the steps it needed

اما مشخص شد که ایالات متحده اقدامات لازم را برای محافظت از ما

to protect us from the unfolding pandemic.

در برابر بیماری همه‌گیر در حال گسترش انجام نمی‌دهد.

On February 5, 2020,

من در ۵ فوریه ۲۰۲۰،

I testified before Congress about the US experience of COVID,

در برابر کنگره درباره تجربه ایالات متحده از بیماری کووید شهادت دادم

and I said that just closing travel to China

و گفتم که فقط مسدود کردن سفر

was not going to be sufficient,

به کشور چین کافی نیست

that we urgently needed to bolster our defenses.

و ما به شدت نیاز به تقویت دفاعی خود داریم.

We had a lot of reasons to be worried.

ما دلایل زیادی برای نگرانی داشتیم.

Due to budget cuts,

به دلیل کاهش بودجه،

there were 250,000 fewer public health workers in the US

۲۵۰,۰۰۰ کارمند بهداشت عمومی کمتر از نیاز ما

than we needed.

در ایالات متحده وجود داشت.

Our hospitals weren’t ready for a surge of patients,

بیمارستان‌های ما برای افزایش تعداد بیماران آماده نبودند

and the outbreak in China was causing disruptions

و شیوع این بیماری در چین باعث اختلال

in global supplies of personal protective equipment and medicines.

در عرضه جهانی تجهیزات حفاظت فردی و داروها شد.

But our leaders didn't heed those alarms.

اما رهبران ما به این هشدارها توجه نکردند.

While other countries, like South Korea, snapped into action

در حالی که سایر کشورها، مانند کره جنوبی،

developing COVID tests and contact tracing programs,

برای توسعه آزمایش‌های کووید و برنامه‌های ردیابی تماس وارد عمل شدند،

the US remained in denial.

آمریکا همچنان در انکار بود.

Instead of telling us how to protect ourselves,

رهبران سیاسی ما به جای اینکه به ما بگویند چگونه از خود محافظت کنیم،

our political leaders tried to assure us we had nothing to worry about.

سعی کردند به ما اطمینان دهند که جای هیچ نگرانی نیست.

Over the last year, I've worked

در طول سال گذشته،

with the Johns Hopkins Coronavirus Resource Center,

من با مرکز منابع کروناویروس جانز هاپکینز،

برای تحلیل داده‌های کلیدی کووید

analyzing key COVID data

و جمع‌آوری اطلاعات از دولت‌های سراسر جهان، کار کرده‌ام.

and gathering information from governments around the world.

و در بیشتر موارد همه‌گیری، ما تصویر متناقضی

And for much of the pandemic, we have had an inconsistent picture

of how much of a crisis COVID has been here in the US

از میزان بحران کووید در ایالات متحده داشته‌ایم

and who has been most affected

و چه کسی بیشتر تحت تأثیر قرار گرفته است،

because states collect and report COVID data in inconsistent ways.

زیرا ایالت‌ها داده‌های کووید را به روش‌های متناقض جمع‌آوری و گزارش می‌کنند

Still today states report testing data, vaccine data, COVID demographic data

هنوز هم ایالت‌ها داده‌های آزمایش، واکسن و داده‌های جمعیت شناختی کووید را

differently.

متفاوت گزارش می‌کنند.

Having nonstandard data, unstandardized data,

داشتن داده‌های غیراستاندارد،

in the midst of a pandemic

در بحبوحه یک بیماری همه‌گیر

is like not being able to hook up your hoses to the hydrants

مانند این است که نمی‌توانید شلنگ‌های خود را به هیدرانت‌ها وصل کنید

when your country is burning down.

وقتی کشورتان در حال سوختن است.

Today, our culture of safety around infectious diseases is in shambles.

امروزه فرهنگ ایمنی ما در مورد بیماری‌های عفونی به هم ریخته است.

We finally have vaccines, lifesaving tools to end the pandemic.

ما بالاخره واکسن‌ها، ابزارهای نجات برای پایان دادن به همه‌گیری جهانی را داریم

And too many of us won’t take them.

ولی بسیاری از ما آن‌ها را نخواهیم پذیرفت.

If we thought about pandemics the way we thought about fires,

اگر همانطور که درباره آتش‌سوزی فکر کردیم درباره همه‌گیری‌ها فکر می‌کردیم،

what we would do would be to try to learn as much as possible

کاری که انجام می‌دادیم این بود که سعی کنیم تا آنجا که ممکن است

about our vulnerabilities during COVID

در مورد آسیب‌پذیری‌هایمان طی کووید بیاموزیم

and work to ensure we are never again left so unprotected.

و مطمئن شویم که دیگر هرگز تا این حد بی‌حفاظ نمی‌مانیم.

We would commit to action in three areas.

ما متعهد می‌شویم در سه زمینه اقدام کنیم.

Data, drills and defense.

داده‌ها، تمرین‌ها و دفاع.

First, we would develop systems to ensure we have the data we need

اول، ما سیستم‌هایی را توسعه می‌دهیم تا اطمینان حاصل کنیم که داده‌های موردنیاز

to know when and where there's danger and how best to protect ourselves.

برای دانستن زمان و مکان خطر و چگونگی محافظت بهتر از خود را داریم.

The next time there's a concerning outbreak in the world,

دفعه بعد که یک شیوع نگران‌کننده در جهان رخ داد،

we wouldn't just wait until people get sick enough

ما منتظر نمی‌ماندیم تا مردم به قدری بیمار شوند

to go to the hospital to test them.

تا برای آزمایش به بیمارستان بروند.

We would go out and start looking for infections

بیرون می‌رفتیم و دنبال عفونت می‌گشتیم

so that we could detect them as early as possible.

تا بتوانیم هر چه زودتر آن‌ها را تشخیص دهیم.

And every case we find, we would investigate it,

و هر موردی را که پیدا می‌کنیم، آن را بررسی می‌کنیم،

so that we could quickly learn

تا بتوانیم به‌سرعت یاد بگیریم

what specific places and activities are most likely to get people sick

که چه مکان‌ها و فعالیت‌هایی بیشتر احتمال دارد که افراد را بیمار کنند،

instead of just saying, "Stay home, if you can, for two years."

به جای اینکه فقط بگوییم «اگر می‌توانید، دو سال در خانه بمانید».

And we would develop national data standards,

و ما استانداردهای ملی داده را توسعه خواهیم داد،

so that data from New Jersey

به طوری که داده‌های نیوجرسی

could be meaningfully compared to data from Oklahoma.

بتواند به طور سودمند با داده‌های اوکلاهما مقایسه شود.

The second area of action would be to start building a culture of safety

حوزه دوم اقدام، شروع ساختن فرهنگ ایمنی است

that empowers us as individuals and businesses

که به ما به عنوان افراد، مشاغل

and community organizations to protect ourselves and others.

و سازمان‌های اجتماعی برای محافظت از خود و دیگران قدرت می‌دهد.

We would work to ensure that everyone had access to in-home tests

ما تلاش می‌کنیم تا اطمینان حاصل کنیم که همه به آزمایش‌های داخل خانه دسترسی دارند

so that we could know if it's safe to go to work or to see family.

تا بتوانیم بدانیم آیا رفتن به محل کار یا دیدن خانواده بی‌خطر است.

We would teach people about the threat, how to protect themselves

ما به مردم در مورد تهدید، نحوه محافظت از خود

and how not to spread it to others.

و عدم انتشار آن به دیگران آموزش می‌دهیم.

But this education would be mostly a reminder

اما این آموزش بیشتر یک یادآوری است

because we would be practicing these skills

زیرا ما این مهارت‌ها را قبل از همه‌گیری بعدی

well in advance of the next pandemic.

به خوبی تمرین می‌کنیم.

We would use every flu season as a drill.

ما از هر فصل آنفولانزا به عنوان یک تمرین استفاده می‌کنیم

Long before COVID-19, Taiwan began staging mass vaccination exercises

مدت‌ها قبل از کووید-۱۹، تایوان شروع به اجرای تمرینات واکسیناسیون دسته جمعی

every flu season.

در هر فصل آنفولانزا کرد.

They did this to boost vaccination rates in the most vulnerable,

این کار را برای افزایش نرخ واکسیناسیون در آسیب‌پذیرترین قشرها انجام دادند.

but also to practice how they would do it in a pandemic,

اما همچنین تمرین کردند که چگونه این را در بیماری همه‌گیر انجام دهند.

so that well in advance of a crisis,

به طوری که قبل از وقوع یک بحران،

people would know where and how they would get a vaccine.

مردم بدانند از کجا و چگونه واکسن دریافت می‌کنند.

Now, at a time when the country is incredibly divided,

اکنون، در زمانی که کشور به‌طور باورنکردنی تقسیم شده است،

I know it may seem impossible

می‌دانم که ممکن است غیرممکن به نظر برسد

that we could build this culture of safety around infectious diseases that we need.

که بتوانیم این فرهنگ ایمنی را پیرامونِ بیماری‌های عفونی مورد نیازمان ایجاد کنیم.

But I have spent the last year and a half talking to all sorts of people

اما من یک سال و نیم گذشته را صرف صحبت با افراد مختلف

with a range of views on these issues,

با طیف وسیعی از دیدگاه‌ها در مورد این موضوعات کرده‌ام،

from top leaders to QAnon believers.

از رهبران ارشد گرفته تا معتقدان به جنبش کیواِنان(QAnon).

And I assure you, we all want to protect ourselves and our families.

من به شما اطمینان می دهم که همه می‌خواهیم از خود و خانواده خود محافظت کنیم.

But we need to build trust.

اما نیاز به ایجاد اعتماد داریم.

And we can't do that

و اگر برای گفت‌وگو با یکدیگر

if we wait until the next crisis to talk to each other.

تا بحران بعدی صبر کنیم، نمی‌توانیم این کار را انجام دهیم.

The third area where we'd take action

سومین مورد زمینه‌ای است که ما در آن اقدام می‌کنیم،

is to build our defenses against infectious diseases.

ایجاد عوامل دفاعی خود در برابر بیماری‌های عفونی است.

Instead of a skeletal public health infrastructure

به‌جای زیرساخت‌های سلامت عمومی

that waxes and wanes with every crisis,

که با هر بحرانی افت و خیز دارد،

we would maintain, for good,

برای همیشه،

a large cadre of highly skilled public health professionals

مجموعه بزرگی از متخصصان بهداشت عمومی بسیار ماهر را حفظ می‌کنیم

who work day in and day out

که شبانه روز

to make our communities healthier and safer

برای سالم‌تر و ایمن‌تر کردن جوامع ما تلاش می‌کنند

and be ready to respond in an emergency.

و در مواقع اضطراری آماده پاسخگویی هستند.

We'd reduce our structural vulnerabilities to infectious diseases,

ما آسیب‌پذیری‌های ساختاری خود را در برابر بیماری‌های عفونی کاهش می‌دهیم،

starting with our buildings,

از ساختمان‌هایمان شروع می‌کنیم،

updating our building codes and ventilation systems

کدهای ساختمانی و سیستم‌های تهویه خود را به‌روزرسانی می‌کنیم

so that we could be assured

تا بتوانیم مطمئن باشیم

that these spaces will not result in super spreading.

که این فضاها منجر به گسترش زیاد بیماری نخواهند شد.

And we would implement economic defenses:

و ما دفاع اقتصادی را اجرا می‌کنیم:

policies that provide financial and social support to people

سیاست‌هایی که حمایت مالی و اجتماعی را برای افرادی فراهم می‌کند

who need to stay home because they're sick

که به علت بیماری باید در خانه بمانند

or a loved one is sick or they need to quarantine

یا یکی از عزیزانشان بیمار است یا باید قرنطینه شوند

so they don't have to choose between following public health guidance

تا مجبور نباشند بین پیروی از دستورالعمل‌های بهداشت عمومی

and earning a paycheck.

و دریافت حقوق یکی را برگزینند.

Data, drills and defense.

داده‌ها، تمرین‌ها و دفاع.

If we acted

اگر ما ...

in these three ways,

به این سه روش عمل می‌کردیم،

we'd have a much better shot of keeping the next pandemic threat

می‌توانستیم خطر همه‌گیری بعدی را

to a manageable outbreak

در یک شیوع قابل کنترل نگه داریم،

instead of a blazing inferno that engulfs entire cities and countries.

به جای جهنمی سوزان که کل شهرها و کشورها را در بر می‌گیرد.

When people ask me

وقتی مردم از من می‌پرسند

when the pandemic is going to end,

که چه موقع این همه گیری تمام می‌شود،

I don't think they're also wondering when the next one is going to occur.

فکر نمی‌کنم آن‌ها هم نگران این باشند که بیماری بعدی کی اتفاق می‌افتد.

They are, understandably, focused on getting past this threat.

آن‌ها به طور قابل درکی بر روی عبور از این تهدید متمرکز هستند.

They want to know for how much longer do we have to hold our breath

آن‌ها می‌خواهند بدانند چقدر دیگر باید نفسمان را حبس کنیم

until the flames of the pandemic die down.

تا شعله‌های همه‌گیری خاموش شوند.

But conflagrations don't end just because one was put out.

اما آتش‌سوزی‌ها فقط به دلیل اینکه یکی خاموش شد، خاتمه نمی‌یابند.

The frequency and severity of fires changes when changes are made.

فرکانس و شدت آتش‌سوزی با ایجاد تغییرات تغییر می‌کند.

The same is true for pandemics.

این درباره همه‌گیری‌های جهانی هم صادق است.

So when people ask me when are things going to go back to how they were,

بنابراین وقتی مردم از من می‌پرسند چه زمانی قرار است اوضاع به حالت قبل برگردد

I have to say: hopefully never.

باید بگویم: امیدوارم هرگز.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)

Helen Walters: Thank you. Thank you so much. Thank you.

هلن والترز: متشکرم. خیلی ممنونم.

So you talked about trust in that --

شما در مورد اعتماد در آن صحبت کردید -

and we've seen the vaccine rate, when it's available,

و ما نرخ تزریق واکسن را مشاهده کرده‌ایم، زمانی که در دسترس باشد،

it's really shockingly low,

به طرز تکان‌دهنده‌ای پایین است

and much of that is really related to trust,

و بسیاری از آن واقعا به اعتماد،

trust in the systems, trust in society.

اعتماد به سیستم‌ها، اعتماد در جامعه مربوط می‌شوند.

What are ways that you think that we can do a better job as a society

به نظرتان چه راه‌هایی وجود دارد که بتوانیم به عنوان یک جامعه، کار بهتری انجام دهیم

to convince people that vaccines are safe and people should take them?

تا مردم را متقاعد کنیم که واکسن‌ها بی‌خطر هستند و باید از آن‌ها استفاده کنند؟

Jennifer B. Nuzzo: I think, first of all, don’t give up on people.

جنیفر بی. نوزو: فکر می‌کنم، ابتدا از مردم دست نکشید.

دیده‌ام که مردم تغییر می‌کنند.

I have seen people change.

And you have to come at your conversations with people

و باید از روی همدلی

from a place of empathy.

برای گفت‌وگو با مردم بیایید.

Try to understand why, right?

سعی کنید علت را بفهمید.

We don't do enough of that,

به قدر کافی این کار را نمی‌کنیم

trying to understand why people feel that way,

سعی کنیم تا بفهمیم چرا مردم چنین احساسی دارند،

and engage with them, hear them.

با آن‌ها صحبت کنیم آن‌ها را بشنویم.

I have found that just simply giving space to people,

من متوجه شده‌ام که فقط فضا دادن به مردم،

to allow them to talk about their anxieties and their concerns

اجازه دادن به آن‌ها برای صحبت در مورد اضطراب‌ها و نگرانی‌های خود

and having the conversation

و انجام گفت‌وگو،

takes it from a culture war to just a conversation between human beings.

آن را از یک جنگ فرهنگی به یک گفتگو بین انسان‌ها می‌برد.

And we've lost that ability,

و ما این توانایی را از دست داده‌ایم

and part of the pandemic has taken that ability from us

و بخشی از بیماری همه‌گیر این توانایی را از ما گرفته است

because we've had few opportunities.

زیرا فرصت‌های کمی داشته‌ایم.

But we really do have to talk to each other

اما ما واقعا باید با یکدیگر صحبت کنیم

and have the hard conversations,

و گفتگوهای سختی داشته باشیم

and just recognize that we're all walking through this world

و فقط بدانیم که همه ما در این دنیا قدم می‌زنیم

trying to get the same things, trying to do the same thing.

و در تلاش برای به دست آوردن چیزها یا انجام کار مشابه هستیم.

HW: Well, thank you for everything that you’re doing, Jennifer.

ه.و: خوب، جنیفر، برای هر کاری که انجام می‌دهی ازت ممنونم.

JBN: Thank you.

ج.ب.ن: متشکرم.

(Applause)

(تشویق)