A stellar history of modern astronomy | Emily Levesque

Transcriber: Joseph Geni Reviewer: Camille Martínez

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Leila Ataei

در سال ۱۹۸۷، یک مهندس شیلیایی به نام اسکار دوهالده

تنها فرد زنده روی زمین بود

In 1987, a Chilean engineer named Oscar Duhalde

که یک رویداد نادر کیهانی را با چشم غیر مسلح

کشف نمود.

became the only living person on the planet

اسکار کاربر یک تلسکوپ در رصدخانه لاس کامپاناس شیلی بود.

to discover a rare astronomical event

او با کیهان‌شناسانی که برای پژوهش به این رصدخانه می‌آمدند همکاری می‌کرد،

with the naked eye.

Oscar was a telescope operator at Las Campanas Observatory in Chile.

تلسکوپ‌ها را راه‌اندازی می‌کرد و داده‌هایی که حاصل می‌شد را فراوری می‌کرد.

He worked with the astronomers who came to the observatory for their research,

در شب ۲۴ام فوریه،

اسکار برای استراحت بیرون رفت

running the telescopes and processing the data that they took.

و به آسمان شب نگاه کرد و این را دید.

این ابر ماژلانی بزرگ است.

On the night of February 24th,

Oscar stepped outside for a break

یک کهکشان اقماری بسیار نزدیک به راه شیری ماست.

and looked up at the night sky and he saw this.

اما در آن شب فوریه،

اسکار متوجه چیز متفاوتی در مورد این کهکشان شد.

This is the Large Magellanic Cloud.

It's a satellite galaxy very near our own Milky Way.

کاملاً شبیه این نبود.

شبیه این بود.

But on that February night,

دیدید؟

Oscar noticed that something was different about this galaxy.

(خنده)

یک نقطه کوچک نورانی در گوشه‌ای از این کهکشان ظاهر شده بود.

It didn't quite look like this.

It looked like this.

برای اینکه شرح دهم چقدر چیزی که اسکار متوجه شد جالب است،

Did you see it?

(Laughter)

A small point of light had appeared in one corner of this galaxy.

باید کمی تصویر را کوچک کنیم

و نگاه کنیم که آسمان جنوبی در شیلی چه شکلی است.

ابر ماژلانی بزرگ درست در وسط آن تصویر است،

So to explain how amazing it is that Oscar noticed this,

we need to zoom out a bit

اما برخلاف نامش، واقعاً کوچک است.

and look at what the southern sky in Chile looks like.

تلاش برای متوجه شدن وجود یک نقطه جدید نورانی در آن کهکشان را

The Large Magellanic Cloud is right in the middle of that image,

تصور کنید.

but despite its name, it's really small.

اسکار قادر به انجام این کار بود

زیرا اساساً ابر بزرگ ماژلانی را بخاطر داشت.

Imagine trying to notice one single new point of light

appearing in that galaxy.

او سال‌ها روی داده‌های این کهکشان کار کرد،

Oscar was able to do this

به دقت هر شب رصدها را بررسی کرد

because he had the Large Magellanic Cloud essentially memorized.

و این کار را بصورت دستی انجام داد

چون اسکار کارش را در کیهان‌شناسی در زمانی شروع کرده بود

He had worked on data from this galaxy for years,

که ما تمام داده‌های حاصل از رصد کیهان را

poring over night after night of observations

and doing it by hand,

روی صفحات شکستنی شیشه ذخیره می‌کردیم.

because Oscar had begun his work in astronomy

می‌دانم که شرایط کنونی یک «کارستان» است،

at a time when we stored all of the data that we observed from the universe

و به عنوان یک کیهان‌شناس، متوجه شدم که می‌توانم به نحو احسن کارم را انجام دهم،

on fragile sheets of glass.

این هم از کارستان.

(خنده)

I know that today's theme is "Moonshot,"

این تصویری آشناست برای همه ما ولی دو چیز غیرعادی در مورد

and as an astronomer, I figured I could start us out nice and literally,

در مورد این تصویر وجود دارد.

so here's a shot of the Moon.

ابتدا، من رنگ‌ها را دگرگون کردم.

(Laughter)

اساساً به این شکل در آمد.

It's a familiar sight to all of us, but there's a couple of unusual things

و اگر تصویر را کوچک کنیم می‌توانیم نحوه تهیه این تصویر را ببینیم.

about this particular image.

For one, I flipped the colors.

این عکسی است که در سال ۱۹۸۴ روی صفحه عکاسی شیشه‌ای

It originally looked like this.

از ماه گرفته شده است.

And if we zoom out, we can see how this picture was taken.

این فناوری بود که کیهان‌شناسان دهه‌ها در دسترس داشته‌اند

This is a photograph of the Moon taken in 1894

تا رصدهای‌شان از آسمان شب را ذخیره کنند.

on a glass photographic plate.

This was the technology that astronomers had available for decades

من یک نمونه صفحه عکاسی شیشه‌ای برای نشان دادن با خود آورده‌ام.

to store the observations that we took of the night sky.

خوب این یک روش ایمن برای ذخیره‌سازی داده‌ها به نظر می‌رسد.

I've actually brought an example of a glass plate to show you.

کار با این صفحات عکاسی بسیار سخت بود.

یک سمت از طریق یک امولسیون شیمیایی هنگامی که در معرض نور واقع می‌شد

So this looks like a real secure way to store our data.

تیره می‌شد.

These photographic plates were incredibly difficult to work with.

این روشی است که صفحات می‌توانستند تصاویری که گرفته می‌شد را ذخیره کنند،

One side of them was treated with a chemical emulsion that would darken

اما معنایش این بود که کیهان‌شناسان باید در تاریکی با این صفحات کار می‌کردند.

when it was exposed to light.

This is how these plates were able to store the pictures that they took,

صفحات باید در اندازه خاصی برش زده شود

تا در دوربین یک تلسکوپ جا بگیرد.

but it meant that astronomers had to work with these plates in darkness.

بنابراین کیهان‌شناسان می‌بایست ابزار برش تیزی بر می‌داشتند

The plates had to be cut to a specific size

و این تکه‌های کوچک شیشه را در تاریکی

so that they could fit into the camera of a telescope.

قطعه‌قطعه می‌کردند.

So astronomers would take razor-sharp cutting tools

کیهان‌شناسان همچنین انواع فوت و فن‌ها را به کار می‌بردند

and slice these tiny pieces of glass,

تا این صفحات با سرعت بیشتری به نور واکنش نشان دهند.

صفحات را داغ یا منجمد می‌کردند، در آمونیاک می‌خیساندند،

all in the dark.

Astronomers also had all kinds of tricks that they would use

یا با آبلیمو پوشش می‌دادند --

to make the plates respond to light a little faster.

همه در تاریکی.

کیهان‌شناسان این صفحات به دقت طراحی شده را

They would bake them or freeze them, they would soak them in ammonia,

به تلسکوپ می‌رساندند

و درون دوربین تعبیه می‌کردند.

or they'd coat them with lemon juice --

باید صفحات را به گونه‌ای تعبیه می‌کردند که سمت امولسیون شیمیایی آن به بیرون

all in the dark.

Then astronomers would take these carefully designed plates

باشد تا نور به آن برخورد کند.

to the telescope

اما در تاریکی، تقریباً تشخیص سمت درست غیرممکن بود.

and load them into the camera.

They had to be loaded with that chemically emulsified side pointed out

کیهان‌شناسان عادت کرده بودند که صفحات را با لب لمس کنند،

so that the light would hit it.

But in the dark, it was almost impossible to tell which side was the right one.

یا مثلاً لیس می‌زدند تا ببینند کدام سمت چسبناک است

و نتیجه می‌گرفتند که با امولسیون پوشش داده شده است.

Astronomers got into the habit of tapping a plate to their lips,

و وقتی آنها را در دوربین قرار می‌دادند،

or, like, licking it, to see which side of the plate was sticky

یک چالش نهایی وجود داشت.

در این تصویر پشت سر من،

and therefore coated with the emulsion.

می‌توانید آن صفحه‌ای که کیهان‌شناس در دست دارد

And then when they actually put it into the camera,

ببینید که کمی انحنا دارد.

there was one last challenge.

گاهی صفحات باید خم می‌شدند تا در دوربین تلسکوپ جا بگیرند،

In this picture behind me,

you can see that the plate the astronomer is holding

پس باید به دقت آن را برش می‌دادید، با ظرافت کامل با آن کار می‌کردید،

is very slightly curved.

Sometimes plates had to be bent to fit into a telescope's camera,

تا آن را به تلسکوپ برسانید و سپس می‌بایست...

so you would take this carefully cut, meticulously treated, very babied plate

خوب گاهی کار می‌کرد. گاهی می‌شکست.

اما معمولاً صفحه درون دوربین

up to a telescope, and then you'd just ...

در پشت تلسکوپ تعبیه می‌شد.

می‌توانستید آن تلسکوپ را

So sometimes that would work. Sometimes they would snap.

به هر سمتی از آسمان که می‌خواستید نشانه روید،

But it would usually end with the [plate] loaded into a camera

دیافراگم دوربین را باز کنید،

و گرفتن داده‌ها را آغاز کنید.

on the back of a telescope.

خوب کیهان‌شناسان نمی‌توانستند در حین کار

You could then point that telescope

to whatever patch of sky you wanted to study,

از دوربین دور شوند.

می‌بایست در طول انجام رصد در کنار دوربین می‌ماندند.

open the camera shutter,

and begin capturing data.

یعنی کیهان‌شناسان به بالابر

Now, astronomers couldn't just walk away from the camera

once they'd done this.

چسبیده به کنار گنبدهای تلسکوپ وارد می‌شدند.

They had to stay with that camera for as long as they were observing.

بالابر را تا داخل ساختمان به بالا می‌راندند

This meant that astronomers would get into elevators

و سپس به بالای تلسکوپ می‌رفتند

attached to the side of the telescope domes.

و در تمام طول شب آنجا می‌ماندند و از سرما می‌لرزیدند،

They would ride the elevator high into the building

صفحات را به داخل و بیرون دوربین انتقال می‌دادند،

and then climb into the top of the telescope

دیافراگم را باز و بسته می‌کردند

و تلسکوپ را به هر بخش از آسمان که می‌خواستند

and stay there all night shivering in the cold,

مطالعه کنند، نشانه می‌رفتند.

transferring plates in and out of the camera,

این کیهان‌شناسان با اوپراتورهایی که روی زمین بودند همکاری می‌کردند.

opening and closing the shutter

و اوپراتورها مشغول کارهایی از قبیل چرخاندن خود گنبد

and pointing the telescope to whatever piece of sky

و اطمینان از فعالیت دیگر بخش‌های تلسکوپ می‌شدند.

they wanted to study.

These astronomers worked with operators who would stay on the ground.

سیستمی بود که معمولاً خوب کار می‌کرد،

اما گه گداری کارها خوب پیش نمی‌رفت.

And they would do things like turn the dome itself

کیهان‌شناسی بود که یک صفحه بسیار پیچیده را

and make sure the rest of the telescope was running.

در این رصدخانه نگاه می‌کرد، رصدخانه لیک، همین جا در کالیفرنیا.

It was a system that usually worked pretty well,

but once in a while, things would go wrong.

او بالای این سازه زرد نشسته بود

There was an astronomer observing a very complicated plate

که شما در گنبد پایین سمت راست می‌بینید،

at this observatory, the Lick Observatory here in California.

و او ساعت‌ها یک صفحه شیشه‌ای را در معرض آسمان قرار داده بود،

He was sitting at the top of that yellow structure

از شدت سرما قوز کرده بود

that you see in the dome on the lower right,

و داشت تلسکوپ را بدرستی نشانه می‌رفت

and he'd been exposing one glass plate to the sky for hours,

و می‌توانست چنین تصاویر گرانبهایی از فضا بگیرد.

اوپراتور او در یک نقطه به گنبد رفت

crouched down and cold

تا ببینید او چه می‌کند و اوضاع را بررسی کند.

and keeping the telescope perfectly pointed

so he could take this precious picture of the universe.

و همینکه اوپراتور وارد درب گنبد شد،

His operator wandered into the dome at one point

او به دیوار دست کشید و کلید چراغ گنبد را زد.

just to check on him and see how things were going.

And as the operator stepped through the door of the dome,

سپس نور وارد تلسکوپ شد

he brushed against the wall and flipped the light switch in the dome.

و صفحه را کار انداخت،

و این نزاع در بالای تلسکوپ در گرفت.

کیهان‌شناس شروع کرد به داد زدن و گفت،

So the lights came blazing on and flooding into the telescope

«چه کار کردی؟ تمام کارهایم را بر باد دادی.

and ruining the plate,

and there was then this howl from the top of the telescope.

می‌خواهم از تلسکوپ بیایم پایین و تو را بکشم!»

سپس او شروع کرد به چرخاندن تلسکوپ

The astronomer started yelling and cursing and saying,

"What have you done? You've destroyed so much hard work.

حدوداً با این سرعت --

(خنده)

به سمت بالابر

I'm going to get down from this telescope and kill you!"

تا بتواند پایین بیاید و تهدیدش را عملی کند.

So he then starts moving the telescope

خوب در حالی که داشت به بالابر نزدیک می‌شد،

about this fast --

ناگهان بالابر شروع کرد به دور شدن از وی

(Laughter)

toward the elevator

چون بیاد آورید که کیهان‌شناس می‌تواند تلسکوپ را کنترل کند،

so that he can climb down and make good on his threats.

اما اوپراتور می‌تواند گنبد را کنترل کند. (خنده)

Now, as he's approaching the elevator,

the elevator then suddenly starts spinning away from him,

و اوپراتور دارد بالا را نگاه می‌کند و می‌رود،

«واقعاً عصبانی به نظر می‌رسد. نمی‌گذارم پایین بیاید تا از کشتن منصرف شود.»

because remember, the astronomer can control the telescope,

but the operator can control the dome.

خوب در نهایت حرکت آهسته این بازی تعقیب و گریز مضحک

(Laughter)

And the operator is looking up, going,

با چراغ‌های روشن و چرخش این طرف و آن طرف گنبد.

"He seems really mad. I might not want to let him down until he's less murdery."

باید کاملاً مسخره به نظر برسد.

So the end is this absurd slow-motion game of chase

وقتی به مردم از استفاده از صفحات عکاسی برای مطالعه کیهان می‌گویم،

with the lights on and the dome just spinning around and around.

قطعاً مسخره به نظر می‌رسد.

کمی مضحک است

It must have looked completely ridiculous.

که از ابزاری ابتدایی برای مطالعه کیهان استفاده شود

When I tell people about using photographic plates to study the universe,

و بگوییم، خوب، می‌خواهیم این را در آبلیمو فرو بریم، بچشیدش،

it does sound ridiculous.

آن را درون تلسکوپ جا دهید، چند ساعتی در کنارش از سرما بلرزید

It's a little absurd

to take what seems like a primitive tool for studying the universe

و رازهای کیهان را حل کنید.

and say, well, we're going to dunk this in lemon juice, lick it,

در واقع، گرچه این دقیقاً کاری است که ما می‌کردیم.

stick it in the telescope, shiver next to it for a few hours

من این تصویر را قبلاً نشان دادم

از کیهان‌شناسی که به بالای تلسکوپ رفته بود.

and solve the mysteries of the cosmos.

ولی نگفتم این کیهان‌شناس کیست.

In reality, though, that's exactly what we did.

او ادوین هابل است.

I showed you this picture before

of an astronomer perched at the top of a telescope.

و هابل از صفحات عکاسی استفاده می‌کرد

What I didn't tell you is who this astronomer is.

تا تمام درک ما را

This is Edwin Hubble,

از وسعت کیهان و نحوه عملکرد آن تغییر دهد.

and Hubble used photographic plates

این صفحه‌ایست که هابل در سال ۱۹۲۳

to completely change our entire understanding

از چیزی که در آن زمان به عنوان سحابی آندرومدا شناخته می‌شد برداشت.

of how big the universe is and how it works.

می‌توانید ببینید که در بالا سمت راست تصویر

This is a plate that Hubble took back in 1923

که هابل یک ستاره را برچسب زده است با این کلمه قرمز روشن «Var»

of an object known at the time as the Andromeda Nebula.

او حتی یک علامت تعجب کنار آن گذاشته است.

You can see in the upper right of that image

«Var» اینجا به معنی «متغیر» است.

that Hubble has labeled a star with this bright red word, "Var!"

هابل یک ستاره متغیر را در سحابی اندرومدا یافته بود.

He's even put an exclamation point next to it.

روشنایی آن تغییر می‌کرد،

با زمان کم‌نور و پورنور می‌شد.

"Var" here stands for "variable."

هابل می‌دانست که اگر چگونگی تغییر ستاره با زمان را مطالعه کند،

Hubble had found a variable star in the Andromeda Nebula.

می‌تواند فاصله تا سحابی آندرومدا را اندازه بگیرد،

Its brightness changed,

getting brighter and dimmer as a function of time.

و وقتی این کار را کرد نتایج حیرت‌آور بود،

Hubble knew that if he studied how that star changed with time,

او دریافت که این یک سحابی نیست.

he could measure the distance to the Andromeda Nebula,

این کهکشان آندرومدا بود.

and when he did, the results were astonishing.

یک کهکشان کامل دیگر با فاصله دو و نیم میلیون سال نوری

He discovered that this was not, in fact, a nebula.

از کهکشان راه شیری خودمان.

این اولین نشانه از کهکشان‌های دیگر بود

This was the Andromeda Galaxy,

که در کیهان و جدای از کهکشان ما وجود دارد،

an entire separate galaxy two and a half million light years

و این کل درک ما از بزرگی کیهان و محتویاتش

beyond our own Milky Way.

This was the first evidence of other galaxies

تغییر داد.

existing in the universe beyond our own,

خوب حالا ببینیم تلسکوپ‌های امروزی چه می‌توانند بکنند.

and it totally changed our understanding of how big the universe was

این تصویر امروزی کهکشان آندرومدا است،

and what it contained.

و دقیقاً شبیه عکس‌های تلسکوپ است

که همه ما دوست داریم و نگاه کنید:

So now we can look at what telescopes can do today.

رنگی، با جزئیات و زیبا.

This is a modern-day picture of the Andromeda Galaxy,

ما اکنون داده‌ها را بصورت دیجیتال ذخیره می‌کنیم،

and it looks just like the telescope photos

و این کار را با تلسکوپ‌هایی مثل این انجام می‌دهیم.

that we all love to enjoy and look at:

it's colorful and detailed and beautiful.

خوب این من هستم که زیر تلسکوپی با یک آینه

We now store data like this digitally,

به قطر ۸ متر ایستاده‌ام.

and we take it using telescopes like these.

آینه‌های بزرگتر تصاویر شفاف‌تری به ما می‌دهند،

So this is me standing underneath a telescope with a mirror

و جمع‌آوری نور از اشیای دوردست و کم‌نور را

that's 26 feet across.

آسان‌تر می‌کنند.

Bigger telescope mirrors let us take sharper and clearer images,

بنابراین به زبان ساده یک تلسکوپ بزرگتر ما را به جاهای دورتر

and they also make it easier for us to gather light

در کیهان می‌رساند،

و می‌توانیم چیزهایی که قبلاً ندیده‌ایم ببینیم.

from faint and faraway objects.

So a bigger telescope literally gives us a farther reach

ما دیگر برای انجام رصد به تلسکوپ

آویزان نمی‌شویم.

into the universe,

این من هستم در حال انجام اولین رصد

looking at things that we couldn't have seen before.

در تلسکوپی در آریزونا.

We're also no longer strapped to the telescope

دارم گنبد تلسکوپ را باز می‌کنم،

ولی برای این کار بالای تلسکوپ نرفته‌ام.

when we do our observations.

This is me during my very first observing trip

من در اتاقی جدا از گنبد نشسته‌ام،

at a telescope in Arizona.

گرم و راحت روی زمین

I'm opening the dome of the telescope,

و دارم تلسکوپ را از دور کنترل می‌کنم.

but I'm not on top of the telescope to do it.

«دور» می‌تواند کاملاً زیاد باشد.

I'm sitting in a room off to the side of the dome,

گاهی حتی دیگر نیازی نیست به جایگاه تلسکوپ برویم.

nice and warm and on the ground

این تلسکوپی در نیومکزیکو است که من همیشه برای مطالعاتم استفاده می‌کنم،

and running the telescope from afar.

"Afar" can get pretty extreme.

ولی می‌توانم با لپ‌تاپ آن را کنترل کنم.

Sometimes we don't even need to go to telescopes anymore.

می‌توانم روی مبل در سیاتل بنشینم

و دستورات را از لپ‌تاپم ارسال کنم

This is a telescope in New Mexico that I use for my research all the time,

و به تلسکوپ بگویم به چه نقطه‌ای اشاره رود،

but I can run it with my laptop.

کی دیافراگم را باز و بسته کنم،

I can sit on my couch in Seattle

و تصاویری که می‌خواهم برایم بگیرد --

and send commands from my laptop

همه از ایالت‌هایی دور.

telling the telescope where to point,

پس روش کار با تلسکوپ واقعاً عوض شده است،

when to open and close the shutter,

what pictures I want it to take of the universe --

اما پرسشی که داریم تلاش می‌کنیم در مورد کیهان پاسخ دهیم

all from many states away.

همچنان یکسان باقی مانده است.

So the way that we operate telescopes has really changed,

یکی از بزرگترین سوالات همچنان بر نحوه تغییر در آسمان شب متمرکز است،

but the questions we're trying to answer about the universe

و تغییرات آسمان دقیقاً چیزی است که اسکار دوهالده مشاهده کرد

have remained the same.

One of the big questions still focuses on how things change in the night sky,

هنگامی که با چشم غیر مسلح در سال ۱۹۸۷ به بالا نگاه کرد.

این نقطه نور که او در ابر بزرگ ماژلانی دید

and the changing sky was exactly what Oscar Duhalde saw

when he looked up with the naked eye in 1987.

معلوم شد یک ابرنواختر است.

این اولین ابرنواختر با چشم غیر مسلح بود

This point of light that he saw appearing in the Large Magellanic Cloud

که پس از طی بیش از ۴۰۰ سال از زمین دیده می‌شد.

turned out to be a supernova.

بسیار عالی است،

This was the first naked-eye supernova

اما دو نفر از شما ممکن است این تصویر را ببینید و بروید،

seen from Earth in more than 400 years.

«جدی؟ من در مورد ابرنواختر شنیده‌ام.

آن‌ها باید تماشایی باشند،

ولی اینکه فقط یک نقطه نور در آسمان است.»

This is pretty cool,

but a couple of you might be looking at this image and going,

درست است. هنگامی که شما توصیفات یک ابرنواختر را می‌شنوید

"Really? I've heard of supernovae.

واقعاً حیرت‌انگیز به نظر می‌آید.

They're supposed to be spectacular,

and this is just like a dot that appeared in the sky."

ابرنواخترها این ستارگان زیبای پرجرم عظیم و در حال مرگ انفجاری هستند

It's true that when you hear the description of what a supernova is

و به درون کیهان انرژی پرتاب می‌کنند،

it sounds really epic.

و مواد را به درون فضا فوران می‌کنند،

They're these brilliant, explosive deaths of enormous, massive stars,

و قابل توجه به نظر می‌آیند.

واقعاً آشکار به نظر ما می‌آیند.

and they shoot energy out into the universe,

همه توصیفات درباره ابرنواختر

and they spew material out into space,

به مکان آن وابسته است.

and they sound, like, noticeable.

اگر ستاره‌ای قرار باشد به شکل یک ابرنواختر

They sound really obvious.

در بیخ گوش ما در کهکشان راه شیری با چند صد سال نوری دورتر بمیرد --

The whole trick about what a supernova looks like

«بیخ گوش» البته در مقیاس کیهان‌شناسی --

has to do with where it is.

بطور باورنکردنی درخشان می‌بود.

If a star were to die as a supernova

می‌توانستیم این ابرنواختر را در شب

right in our backyard in the Milky Way, a few hundred light years away --

به روشنایی ماه ببینیم.

"backyard" in astronomy terms --

می‌توانستیم زیر نور آن مطالعه کنیم.

it would be incredibly bright.

همه با موبایل‌ از این ابرنواختر عکس می‌گرفتند.

We would be able to see that supernova at night

در سراسر جهان به سرخط خبرها تبدیل می‌شد.

as bright as the Moon.

We would be able to read by its light.

قطعاً هشتگ می‌گرفت.

غیرممکن بود رخ دادن ابرنواختر در این نزدیکی از کسی پنهان بماند.

Everybody would wind up taking photos of this supernova on their phone.

It would be on headlines all over the world.

اما ابرنواختری که اسکار مشاهده کرد

It would for sure get a hashtag.

در فاصله چند صد سال نوری رخ نداده بود.

It would be impossible to miss that a supernova had happened so nearby.

این ابرنواختر در فاصله ۱۷۰/۰۰۰ سال نوری رخ داده بود،

But the supernova that Oscar observed

didn't happen a few hundred light years away.

برای همین به جای یک انفجار افسانه‌ای،

به شکل یک نقطه کوچک دیده می‌شد.

This supernova happened 170,000 light years away,

اما همچنان کاملاً هیجان‌انگیز بود.

همچنان با چشم غیرمسلح دیده می‌شد،

which is why instead of an epic explosion,

و زیباترین ابرنواختر

it appears as a little dot.

که ما از زمان اختراع تلسکوپ دیده‌ایم.

This was still unbelievably exciting.

اما این موضوع درک بهتری از ظاهر بیشتر ابرنواخترها به ما می‌دهد.

It was still visible with the naked eye,

and the most spectacular supernova

ما امروزه همچنان ابرنواخترها را کشف و مطالعه می‌کنیم،

that we've seen since the invention of the telescope.

اما این کار را روی کهکشان‌های دور با تلسکوپ‌های قوی انجام می‌دهیم.

But it gives you a better sense of what most supernovae look like.

ما چند بار از کهکشان مورد نظر عکس می‌گیریم،

We still discover and study supernovae all the time today,

و می‌بینیم آیا چیزی تغییر کرده است یا خیر.

but we do it in distant galaxies using powerful telescopes.

دنبال این نقطه‌های کوچک نوری می‌گردیم

که حکایت از مرگ یک ستاره دارد.

We photograph the galaxy multiple times,

چیزهای زیادی در مورد کیهان و ستارگان

and we look for something that's changed.

We look for that little pinprick of light appearing

از ابرنواخترها می‌آموریم،

اما قرار نیست آنها را شانسی مطالعه کنیم.

that tells us that a star has died.

قرار نیست برای یافتن زمان درست یا نشانه گرفتن کهکشان درست

We can learn a great deal about the universe and about stars

from supernovae,

روی شانس حساب کنیم.

but we don't want to leave studying them up to chance.

در حالت ایده‌آل خواهان تلسکوپی هستیم

We don't want to count on happening to look up at the right time

که بطورت نظام‌مند و بر اساس محاسبات

or pointing our telescope at the right galaxy.

کاری بکند که اسکار با مغزش انجام داد.

What we ideally want is a telescope

اسکار توانست این ابرنواختر را کشف کند

that can systematically and computationally

چون آن کهکشان را از حفظ بود.

do what Oscar did with his mind.

با داده‌های دیجیتال،

می‌توانیم بصورت موثر هر بخش از آسمان که به آن نگاه می‌کنیم را حفظ کنیم،

Oscar was able to discover this supernova

because he had that galaxy memorized.

رصدهای جدید و قدیم را مقایسه کنیم

و دنبال هر چیزی بگردیم که تغییر کرده است.

With digital data,

we can effectively memorize every piece of the sky that we look at,

این رصدخانه ورا روبی

compare old and new observations

در شیلی است.

خوب زمانی که در مارس از آن دیدن کردم، همچنان تحت ساخت و ساز بود.

and look for anything that's changed.

اما این تلسکوپ سال آینده رصد را آغاز خواهد کرد،

This is the Vera Rubin Observatory

in Chile.

و وقتی آغاز کند،

یک برنامه رصد ساده اما چشم‌نواز را انجام خواهد داد.

Now, when I visited it back in March, it was still under construction.

But this telescope will begin observations next year,

این تلسکوپ از تمام آسمان نیم‌کره جنوبی عکس خواهد گرفت.

and when it does,

it will carry out a simple but spectacular observing program.

هر چند روز یک بار

بارها و بارها

با همین منوال

This telescope will photograph the entire southern sky

به مدت ده سال.

رایانه‌ها و الگوریتم‌های مرتبط با رصدخانه

every few days

over and over,

هر جفت عکس تهیه شده از بخش مشخصی از آسمان را با هم مقایسه می‌کنند،

following a preset pattern

for 10 years.

Computers and algorithms affiliated with the observatory

بدنبال هرچیزی می‌گردند که پورنورتر یا کم‌نورتر شده باشد،

مثل ستاره‌ای متغیر،

will then compare every pair of images taken of the same patch of sky,

یا هر چیزی که جدیداً ظاهر شده است،

مثل یک ابرنواختر.

اکنون، سالانه حدود هزار ابرنواختر کشف می‌کنیم.

looking for anything that's gotten brighter or dimmer,

like a variable star,

or looking for anything that's appeared,

رصدخانه روبین قادر است هزار ابرنواختر را در هر شب

like a supernova.

Right now, we discover about a thousand supernovae every year.

کشف کند.

این موضوع وجهه کیهان‌شناسی را شدیداً عوض خواهد کرد

The Rubin Observatory will be capable of discovering a thousand supernovae

و نحوه مطالعات ما در مورد تغییرات آسمان را تغییر خواهد داد،

و همه این کارها را عموماً بدون

every night.

It's going to dramatically change the face of astronomy

دخالت آنچنانی انسان انجام خواهد داد.

با همین روش پیش خواهد رفت

and of how we study things that change in the sky,

و با محاسبه هر تغییر یا بوجودآمدنی را تشخیص می‌دهد.

and it will do all of this

largely without much human intervention at all.

ابتدا ممکن است کمی غم‌انگیز به نظر برسد،

It will follow that preset pattern

که بخواهیم انسان‌ها را از مشاهده ستارگان کنار بگذاریم.

and computationally find anything that's changed or appeared.

اما در واقع،

نقش ما بعنوان کیهان‌شناس از بین نمی‌رود،

This might sound a little sad at first,

فقط دارد پیش می‌رود.

this idea that we're removing people from stargazing.

ما از پیش تغییرات نحوه کارمان را دیده‌ایم.

But in reality,

ما از نشستن بالای تلسکوپ

our role as astronomers isn't disappearing,

تا نشستن کنار آن

it's just moving.

تا حتی نرفتن به تلسکوپ یا اصلاً نفرستادن دستور.

We've already seen how we do our jobs change.

جایی که همچنان کیهان‌شناسان نقش دارند

We've gone from perching atop telescopes

پرسیدن سوالات و کار با داده‌هاست.

to sitting next to them

to not even needing to go to them or send them commands at all.

جمع‌آوری داده تازه اولین گام است.

تحلیل داده‌هاست که برای شناخت کیهان به کار می‌آید.

Where astronomers still shine

is in asking questions and working with the data.

کنجکاوی بشر جایی است که سوالاتی می‌پرسیم از قبیل:

Gathering data is only the first step.

کیهان چقدر بزرگ است؟ چطور هستی آغاز شد؟

Analyzing it is where we can really apply what we know about the universe.

چطور پایان می‌یابد؟ و آیا ما تنها هستیم؟

خوب این همان قدرتی است که انسان‌ها همچنان به کیهان‌شناسی عرضه می‌کنند.

Human curiosity is what makes us ask questions like:

How big is the universe? How did it begin?

خوب مقایسه کنید ظرفیت‌های تلسکوپی مثل این

How's it going to end? And are we alone?

با رصدهایی که با امثال این انجام داده‌ایم.

So this is the power that humans are still able to bring to astronomy.

ما چیزهای حیرت‌انگیزی با صفحات شیشه‌ای کشف کرده‌ایم،

So compare the capabilities of a telescope like this

اما امروزه اکتشاف شکل دیگری دارد.

with the observations that we were able to take like this.

روش کیهان‌شناسی امروز متفاوت است.

We discovered amazing things with glass plates,

چیزی که تغییر نکرده است بذر کنجکاوی بشر است.

but discovery looks different today.

اگر می‌توانیم قدرت فناوری فردا را مهار کنیم

The way we do astronomy looks different today.

و ترکیب کنیم آن را با این انگیزه که همه ما دوست داریم جستجو کنیم

What hasn't changed is that seed of human curiosity.

و در مورد چیزهایی که آنجا می‌بینیم پرسش کنیم،

If we can harness the power of tomorrow's technology

ما آماده خواهیم بود که چیزهای جدید باورنکردنی

and combine it with this drive that we all have to look up

در مورد کیهان بیاموزیم

متشکرم.

and to ask questions about what we see there,

(تشویق)

we'll be ready to learn some incredible new things

about the universe.

Thank you.

(Applause)