Why You Feel Anxious Socializing (and What to Do about It) | Fallon Goodman | TED

Translator: Simin Kazemi Reviewer: shirin etebar

Each person who entered our therapy clinic

هر کسی که وارد کلینیک روان‌درمانی ما شده است

answer a stack of questions before beginning treatment.

قبل از آغاز درمانش، کوهی از سوالات را پاسخ داده است.

And during my years as a therapist there,

و در طی سال‌هایی که من تراپیست آنجا بودم،

there was one question I always reviewed before meeting with a new client.

یک سوال بود که همیشه قبل از دیدار با مراجع جدید، مرور می‌کردم.

It asked this:

این سوال را می‌پرسیدم:

What is your purpose in life?

هدفت در زندگی چیست؟

Defined as a central motivating life aim, something you're trying to accomplish.

تعریفش می‌شود هدف انگیزه‌بخش و اصلی زندگی، چیزی که تلاش می‌کنی تا به آن دست یابی.

Now, to be fair, this is a difficult question.

خب، منصفانه، سوال سختی است.

Identifying a single purpose in life feels really hard.

تعیین یک هدف یگانه در زندگی واقعاً سخت به نظر می‌رسد.

It also feels consequential.

به نظر می‌آید عواقبی هم داشته باشد.

Many people spend years searching for and developing their purposes,

بسیاری افراد، سال‌ها زمان صرف می‌کنند تا دنبال اهدافشان بگردند و به آن‌ها دست یابند

and some never find it.

و بعضی‌ها هیچ‌وقت آن را پیدا نمی‌کنند.

But typically we see responses like this:

اما معمولاً پاسخ‌هایی شبیه این را می‌شنویم:

to be an engaged parent,

والدی متعهد باشم،

to make meaningful change in my community,

تغییر معناداری در جامعه‌ام بدهم،

to build a career I'm proud of,

شغلی داشته باشم که به آن افتخار کنم،

to live for a long time, just keeping it simple.

عمر طولانی داشته باشم، صرفاً سخت نگیرم.

But then there was the answer of one young woman

اما بعد پاسخ زن جوانی را شنیدم که با هم کار می‌کردیم.

who I worked with.

Before meeting with her, as I always did,

قبل از دیدار با او، مثل همیشه،

I flipped to see how she described her purpose.

هیجان‌زده بودم که ببینم او هدفش را چگونه توصیف می‌کند.

And she wrote this:

و او این پاسخ را نوشت:

"To avoid being noticed by other people."

«کاری کنم که دیگران متوجه حضور من نشوند.»

This young woman, a bright, witty, compassionate high schooler,

این زن جوان، دبیرستانیِ باهوش و شوخ‌طبع و دلسوز،

decided that her purpose in life

تصمیم گرفته بود که هدفش در زندگی

was to make sure that other people did not know that she existed.

اطمینان‌یافتن از این باشد که دیگران ندانند او وجود دارد.

This is the power of social anxiety.

این قدرت اضطراب اجتماعی است.

At its core, social anxiety is about the fear of being rejected.

اصلِ اضطراب اجتماعی، ترس از ‌پس‌زده‌شدن است.

وقتی حس می‌کنیم اضطراب اجتماعی گرفته‌ایم،

When we feel socially anxious,

we become hyper-focused on how we are appearing to others.

بیش‌ازحد بر این متمرکز می‌شوید که به چشم دیگران چگونه‌ایم.

We scan the room looking for signs of threat and disapproval,

دنبال نشانه‌هایی از تهدید و تاییدنشدن، به دورتادور اتاق نگاهی موشکافانه می‌اندازیم،

signs we might have slipped up and are at risk for rejection.

نشانه‌هایی از این که شاید خطا کرده و در خطر ‌پس‌زده‌شدن باشیم.

And then we seek comfort in signs of approval,

و بعد می‌خواهیم آرام شویم پس دنبال نشانه‌هایی می‌گردیم از تاییدشدن،

smiles, head nods, laughs and so on.

لبخندها، سر تکان‌دادن‌ها، خنده‌ها و غیره.

And while social anxiety can be exhausting,

و گرچه اضطراب اجتماعی می‌تواند طاقت‌فرسا باشد،

it exists for a reason.

به دلیلی وجود دارد.

Social anxiety tries to protect us from rejection,

اضطراب اجتماعی تلاش می‌کند ما را از ‌پس‌زده‌شدن محافظت کند

and it does that by tuning us in to the nuances and norms

و این کار را با همسازکردن ما می‌کند، همسازکردنمان با تفاوت‌های ظریف و هنجارها

and dynamics of a social group

و الگوهای گروهی اجتماعی

تا بتوانیم رفتارمان را همانندسازی کنیم تا با آن‌ها جور در بیاییم

so we can match our behavior to fit in with them

and ultimately avoid being rejected.

و در نهایت از ‌پس‌زده‌شدن جلوگیری کنیم

This is a good thing because humans are social.

که چیز خوبی است چون انسان‌ها اجتماعی هستند.

We exist in social groups,

ما در گروه‌های اجتماعی موجودیت می‌یابیم،

we rely on each other whether or not we like that,

ما به هم وابسته‌ایم، چه خوشمان بیاید و چه نیاید،

but also more simply because rejection is painful.

اما ساده‌تر این که ‌پس‌زده‌شدن دردناک است.

Take a moment to think about your own rejection experiences,

یک لحظه به تجربه‌های خودتان از ‌پس‌زده‌شدن فکر کنید،

however cringeworthy, we all have them.

خجالت‌آور است، اما همه‌ی ما چنین تجربه‌هایی داریم.

Maybe you were ghosted after a first date.

شاید بعد از اولین قرار، دیگر محلتان نداد.

Been there.

من تجربه کرده‌ام.

Maybe you were rejected from your dream job.

شاید برای شغل رویاییتان رد شدید.

Maybe you were ousted from a friend group.

شاید از گروه دوستی بیرون انداخته شدید.

Rejection's unpleasant.

پس‌زده‌شدن ناخوشایند است.

And social anxiety tries to protect us from it.

و اضطراب اجتماعی تلاش می‌کند تا ما را از آن حفظ کند.

But social anxiety becomes problematic

اما اضطراب اجتماعی مشکل‌ساز می‌شود

when it begins to interfere with the life you want to live.

وقتی شروع می‌کند در زندگی‌ای که می‌خواهید زندگی کنید، مداخله کند.

And this happens when your fear of rejection

و این اتفاق وقتی می‌افتد که ترستان از ‌پس‌زده‌شدن

becomes intertwined with your view of yourself.

با دیدی که نسبت به خودتان دارید، در هم می‌پیچد.

When you believe you will be rejected

وقتی باورتان می‌شود که پس زده خواهید شد

because you think you have some inherent flaw,

چون فکر می‌کنید ذاتاً عیب، نقص، یا مشکل شخصیتی دارید.

deficiency or failing of character.

You were ghosted after that first date,

بعد آن قرار اول، دیگر محلتان نداد

and you believe it's because you were not lovable or attractive enough.

و باور دارید به‌خاطر این است که شما به‌حد کافی دوست‌داشتنی یا جذاب نیستید.

You were turned down from your dream job,

برای شغل رویاییتان رد شدید

and you believe it's because you were not intelligent or competent enough.

و باور دارید به‌خاطر این است که شما به‌حدکافی باهوش یا باکفایت نیستید.

You were ousted from that friend group,

از آن گروه دوستی بیرون انداخته شدید

and you believe it’s because you were not interesting or funny enough.

و باور دارید به‌خاطر این است که شما به‌حدکافی جالب یا بامزه نیستید.

Our fear of rejection is really a fear of being less than.

ترس ما از پس‌زده‌شدن در حقیقت ترس کمتربودن است.

Less than we want to be,

کمتر آنچه می‌خواهیم باشیم،

less than we think we should be

کمتر از آنچه فکر می‌کنیم باید باشیم،

or less than we believe society wants us to be.

یا کمتر از آنچه باور داریم جامعه از ما می‌خواهد که باشیم.

Now, over time,

خب، با گذر زمان،

this belief system can develop into social anxiety disorder.

این سیستم باورها می‌تواند به اختلال اضطراب اجتماعی تبدیل شود.

When a person has social anxiety disorder,

وقتی کسی اختلال اضطراب اجتماعی دارد،

they become overly concerned about other people scrutinizing them,

بیش‌ازحد نگران این می‌شود که دیگران موشکافی‌اش کنند،

evaluating them harshly and ultimately rejecting them.

بی‌رحمانه ارزیابی‌اش کنند و در نهایت او را پس بزنند.

So much so that they begin to construct their lives around avoiding rejection.

به حدی نگران است که شروع می‌کند زندگی‌اش را حول جلوگیری از پس‌زده‌شدن بسازد.

Because if you can avoid being noticed by other people,

چون اگر از این جلوگیری کنید که دیگران متوجه حضور شما بشوند،

then those people have fewer data points on which to reject you.

پس آن افراد داده‌های کمتری درباره‌ی شما دارند که بتوانند بر اساسش شما را پس بزنند.

Now, social anxiety disorder

خب، اختلال اضطراب اجتماعی

is one of the most common mental illnesses in the world.

یکی از رایج‌ترین بیماری‌های روانی در جهان است.

In the United States alone,

فقط در ایالات متحده،

more than 12 percent of Americans at some point in their lives

بیش از ۱۲ درصد از آمریکایی‌ها در برهه‌ای از زندگیشان

will have diagnosable social anxiety disorder.

اختلال اضطراب اجتماعی قابل‌تشخیص دارند.

That's roughly 40 million people.

می‌شود حدود ۴۰میلیون نفر.

Now worldwide, the estimates are lower, they're four percent,

خب در سطح جهانی، پیش‌بینی‌ها کمترند، یعنی ۴ درصد،

which in and of itself is interesting.

که به‌خودی‌خود جالب است.

But based on current population estimates,

اما بر اساس پیش‌بینی‌های کنونی جمعیتی،

four percent of the world is roughly 300 million people

چهار درصد از جهان می‌شود حدود ۳۰۰ میلیون نفر

that will potentially have social anxiety disorder

که احتمالاً در برهه‌ای از زندگیشان اختلال اضطراب اجتماعی دارند.

at some point in their lifetime.

And despite how prevalent it is, it's widely misunderstood,

و با وجود چنینی شیوعی، حسابی اشتباه درک می‌شود،

widely misdiagnosed

حسابی اشتباه تشخیص داده می‌شود

and often missed entirely.

و اغلب کلاً نادیده گرفته می‌شود.

This is because several myths about social anxiety pervade our culture.

دلیلش بی‌شمار داستان غیرواقعی است که فرهنگ ما را پر کرده است.

The first myth is that people with social anxiety are happier alone.

اولین داستان غیرواقعی این است که مبتلایان به اضطراب اجتماعی در تنهایی خوشحال‌ترند.

The stereotype of someone with social anxiety as a recluse

همان کلیشه‌ای که کسی که اضطراب اجتماعی دارد، گوشه‌نشینی است

who'd rather be hiding away alone in their bedroom

که بیشتر ترجیح می‌دهد تنها در اتاق خوابش پنهان شود

than out interacting with the world.

تا این که با جهان ارتباط داشته باشد.

And this is simply not true.

و این به‌وضوح درست نیست.

In research conducted in my lab,

در پژوهشی که در آزمایشگاهم انجام شد،

we find that people with social anxiety disorder

دریافتیم که مبتلایان به اختلال اضطراب اجتماعی

desire strong, healthy, intimate relationships

مشتاق داشتن روابطی قوی و سالم و صمیمی هستند

to the same degree as those without mental illness.

به همان اندازه که افراد بدون بیماری‌های روانی مشتاق‌اند.

And they do socialize,

و این افراد هم قطعاً معاشرت می‌کنند، فضایی‌های روباتیک که نیستند.

they’re not robotic aliens.

And when they socialize,

و وقتی معاشرت می‌کنند، اغلب از این کار لذت می‌برند.

they often enjoy doing so.

In fact, when we ask people with social anxiety

در حقیقت، وقتی از مبتلایان به اضطراب اجتماعی می‌پرسیم که

how happy they are,

چقدر خوشحال‌اند،

گزارش می‌دهند که وقتی با دیگران‌اند خوشحال‌تر هستند

they report feeling happier when they are with other people

than when they're alone.

در مقایسه با وقتی که تنها هستند.

This is because not all social interactions are stressful.

دلیلش این است که همه‌ی تعاملات اجتماعی استرس‌زا نیستند.

Maybe someone feels socially anxious with friends

شاید کسی با دوستانش احساس اضطراب اجتماعی کند

اما با یار عاطفی‌اش این طور نباشد.

but not their romantic partner.

Or they feel anxious with strangers and acquaintances

یا با غریبه‌ها و آشنایان احساس اضطراب کنند

but not people like their neighbors or coworkers.

اما با کسانی مثل همسایه‌ها و همکاران این طور نباشند.

So even though some interactions are stressful,

پس با این که برخی تعاملات استرس‌زا هستند،

people with social anxiety are not devoid of the basic desire for human connection.

مبتلایان به اضطراب اجتماعی محروم از میل پایه به ارتباطات انسانی نیستند.

They just have trouble obtaining it in certain situations with certain people.

فقط در رفع آن در شرایطی خاص و از طریق افرادی خاص، مشکل دارند.

OK, so maybe then people with social anxiety do socialize,

قبول، پس شاید مبتلایان به اضطراب اجتماعی هم واقعاً معاشرت کنند

and when they do, they enjoy it.

و وقتی معاشرت کنند هم لذت ببرند.

But it's with a small, tight-knit group of people.

اما فقط با گروه کوچک و صمیمی از افراد است.

And really, social anxiety is about avoiding the spotlight.

و در حقیقت، اضطراب اجتماعی به‌معنای دوری از قرارگرفتن در مرکز توجه است.

And this is the second myth.

و این هم داستان غیرواقعی دوم است.

Social anxiety is not necessarily about a fear of public performance.

اضطراب اجتماعی لزوماً به‌معنای ترس از نقش‌آفرینی جلوی جمع نیست.

While this is true of some people,

این موضوع درباره‌ی بعضی‌ها درست است اما

other people with social anxiety find performing in front of others

برای بعضی از مبتلایان به اضطراب اجتماعی هم نقش‌آفرینی جلوی جمع کمتر اضطراب‌آور است

less anxiety-provoking

than smaller, more intimate conversations,

در مقایسه با گفت‌وگوهای کوچک‌تر و صمیمی‌تر

like when they have to carry a conversation one on one.

مثل وقتی که باید گفت‌وگویی رخ‌به‌رخ را پیش ببرند.

Many people with social anxiety excel in careers

بسیاری از مبتلایان به اضطراب اجتماعی در مشاغلی از بقیه پیشی می‌گیرند

که با ارزیابی اجتماعی و عملکرد اجتماعی در هم تنیده شده‌اند.

that are intertwined with social evaluation and social performance.

Modeling, acting, sports.

مدلینگ، بازیگری، ورزش.

In May of 2021,

در ماه مِی سال ۲۰۲۱،

Naomi Osaka declined to participate in press conferences of the French Open.

نائومی اوساکا حاضر نشد در کنفرانس خبری مسابقات تنیس آزاد فرانسه شرکت کند.

She courageously and preemptively shared

او شجاعانه، پیشاپیش گفت که

that they exacerbated her social anxiety.

این کنفرانس‌ها اضطراب اجتماعی‌اش را تشدید می‌کنند.

Shortly thereafter, she received a wave of public backlash and scrutiny.

کمی بعد، مردم با موجی از واکنش‌های شدید منفی و موشکافانه او را هدف گرفتند.

She goes on to play her first match,

او به مسابقه‌ی اولش می‌رود،

of course, wins,

البته که پیروز می‌شود،

and then she withdraws from the French Open.

و بعد، از مسابقات تنیس آزاد فرانسه انصراف می‌دهد.

Many people were perplexed

بسیاری از مردم سردرگم شده بودند

about how someone could have social anxiety

درباره‌ی این که چگونه ممکن است کسی مبتلا به اضطراب اجتماعی باشد

and also be the number one ranked tennis player in the world,

و همچنین، نفر اول رنکینگ جهانی تنیس باشد،

lead a fashion campaign with Nike -- good choice --

کمپین ورزشی‌ای مثل نایکی -- عجب انتخاب خوبی -- را رهبری کند

and don the cover of Sports Illustrated in a swimsuit.

و روی جلد مجله‌ی اسپورتس ایلاسترِیتد با لباس شنا ظاهر شود.

In an interview the year prior discussing her social anxiety,

در مصاحبه‌ای یک سال قبل از این ماجرا، درباره‌ی اضطراب اجتماعی‌اش

Osaka explained:

اوساکا توضیح می‌دهد:

"On the court is completely different.

«بودن در زمین بازی کاملاً فرق می‌کند.

I love playing at Arthur Ashe because it’s the biggest stadium,

من دوست دارم در زمین آرتور اَش بازی کنم چون بزرگ‌ترین استادیوم است

and you feel the rumble of the crowd.

و غرش جمعیت را حس می‌کنی.

You kind of feel like a gladiator because it’s super-big

انگار احساس می‌کنی شبیه گلادیاتوری هستی چون فوق‌العاده بزرگ است

and there are so many people watching your match.

و افراد بسیار زیادی دارند مسابقه‌ات را تماشا می‌کنند.

But off the court,

اما بیرون از زمین بازی،

if I was ever thrown into a situation

اگر من را در موقعیتی قرار دهند

where I had to speak in front of 100 people,

که مجبور باشم جلوی صد نفر صحبت کنم،

I feel like I would start shaking."

احساس می‌کنم الان است که تن‌وبدنم بلرزد.»

There is no one-size-fits-all profile of social anxiety.

هیچ شرح‌حال واحدی از اضطراب اجتماعی نیست که مناسب همه باشد.

Just like people who are depressed have different collections of symptoms

درست مثل مبتلایان به افسردگی که مجموعه‌های مختلفی از نشانه‌ها را دارند،

at different times for different reasons,

آن هم در زمان‌های مختلف و فصول مختلف،

social anxiety looks different in different people.

اضطراب اجتماعی هم در افراد مختلف، نشانه‌های مختلفی دارد.

And last and maybe the most problematic myth.

و آخرین و شاید مشکل‌سازترین داستان غیرواقعی.

That social anxiety is fleeting and harmless.

می‌گویند اضطراب اجتماعی زودگذر و بی‌ضرر است.

Social anxiety is not just something you grow out of.

اضطراب اجتماعی چیزی نیست که صرفاً با گذشت زمان از بین برود.

It doesn't magically disappear

به‌طور سحرآمیزی خودش ناپدید نمی‌شود

when you graduate middle school or high school.

وقتی دوره‌ی متوسطه‌ی اول یا دوم را تمام کردید.

Without intervention, many people struggle with social anxiety for years,

بدون مداخله، بسیاری افراد سال‌ها با اضطراب اجتماعی درگیرند،

for decades.

حتی دهه‌ها.

And social anxiety can influence every aspect of a person's life.

و اضطراب اجتماعی می‌تواند بر تمام جنبه‌های زندگی فرد تاثیر بگذارد.

It can influence the hobbies they choose,

می‌تواند بر سرگرمی‌هایی که انتخاب می‌کنند تاثیر بگذارد،

maybe opting for solo activities like reading, writing,

شاید فعالیت‌های تک‌نفره را ترجیح بدهند مثل کتاب‌خواندن، نوشتن،

rather than things like team sports.

به‌جای چیزهایی مثل ورزش‌های گروهی.

It can influence the careers people pursue.

می‌تواند بر شغل انتخابیشان تاثیر بگذارد.

Maybe opting for careers with more individual, like computer time,

شاید مشاغلی را ترجیح بدهند که انفرادی‌ترند، مثلاً کار با کامپیوتر دارند،

versus things like sales or customer service.

به‌جای کارهایی مثل فروش یا خدمات مشتریان.

And social anxiety could influence people's everyday lives.

و اضطراب اجتماعی می‌تواند بر زندگی روزمره‌ی افراد تاثیر بگذارد.

Ricky Williams, star NFL running back,

ریکی ویلیامز، دونده‌ی ستاره‌ی لیگ ملی فوتبال آمریکایی،

Heisman-winning running back,

دونده‌ی برنده‌ی کاپ هایزمن،

dazzled millions of people on the football field every week.

هر هفته میلیون‌ها نفر را در زمین بازی شگفت‌زده می‌کرد.

And yet he shared that he struggled with social anxiety, and because of it,

و با این حال، گفت که با اضطراب اجتماعی درگیر است و به‌خاطر همین اضطراب،

he had difficulty interacting with teammates,

در تعامل با هم‌تیمی‌هایش مشکل دارد،

running everyday errands

و در انجام کارهای روزمره‌ای که نیاز است با مردم تعامل داشته باشد

where he'd have to interact with people

and even interacting with his own daughter.

و حتی در تعامل با دختر خودش.

The real tragedy of social anxiety

تراژدی واقعی اضطراب اجتماعی

is that it robs individuals of their greatest resource:

این است که افراد را از بزرگ‌ترین منبعشان محروم می‌کند:

other people.

دیگران.

Other people help us overcome adversity,

دیگران به ما کمک می‌کنند تا بر ناملایمات چیره شویم،

like recovering from illness or after you bomb a job interview.

مثلاً در بهبودیافتن از بیماری یا وقتی در مصاحبه‌ی کاری شکست سختی می‌خوری.

Other people help us celebrate milestones

دیگران کمکمان می‌کنند تا رویدادهای مهم را جشن بگیریم

like showing up to the birth of our child or a wedding or a graduation.

مثلاً موقع تولد فرزندمان یا ازدواج یا فارغ‌التحصیلی پیدایشان می‌شود.

And other people help us overcome loss,

و دیگران کمکمان می‌کنند با فقدان‌ها کنار بیاییم،

like grieving the death of a loved one.

مثلاً وقتی در سوگ عزیزی هستیم.

Our fear of rejection gets in the way of obtaining and appreciating

ترس ما از پس‌زده‌شدن سدّ راهمان می‌شود در مسیر دستیابی و لذت از

the benefits of being accepted, the benefits of other people.

منافع پذیرفته‌شدن، منافع دیگران.

And in our modern world,

و در دنیای مدرن ما،

it is harder than ever to manage social anxiety.

سخت‌تر از همیشه می‌توان اضطراب اجتماعی را مدیریت کرد.

We are more connected today than any time in human history,

ما امروز بیشتر از هر زمانی در تاریخ بشریت به هم متصلیم

and yet we are lonelier,

و در عین حال تنهاتریم،

more depressed

افسرده‌تریم

and more socially anxious than ever.

و بیشتر از همیشه اضطراب اجتماعی داریم.

We have endless tools to socialize,

ابزارهای بی‌شماری برای معاشرت‌کردن داریم

and yet we're seeing a decaying social connection.

و در عین حال، زوال ارتباطات اجتماعی را شاهدیم.

In a rapid amount of time,

در مدت‌زمان کوتاهی،

our social structures have been upended and rewritten.

ساختارهای اجتماعیمان واژگون و بازنویسی شده‌اند.

تکنولوژی و شبکه‌های اجتماعی استانداردهای جدید خلق کرده‌اند

Technology and social media have created new standards

for social relationships and interactions:

برای روابط و تعاملات اجتماعی:

"Do I post it, do I share it, do I like it, do I love it?"

«آیا پستش کنم، بازرسانی‌اش کنم، دوستش دارم، عاشقشم هستم؟»

We create these bizarre extensions of ourselves

با پروفایل‌های گزینشی و حالا هم آواتارها این مصادیق عجیب از خودمان را می‌آفرینیم.

through curated profiles and now avatars.

We try to make sense of unlimited feedback

تلاش می‌کنیم تا بازخودهای بی‌پایانِ مخاطبان عظیم و اغلب نامرئی را درک کنیم.

from a massive and often invisible audience.

And the costs of social blunders are higher.

و اشتباهات احمقانه‌ی اجتماعی هزینه‌ی بیشتری برایمان دارند.

Things you do and things you say can live online forever

کارها و حرف‌هایتان می‌توانند برای همیشه به‌صورت آنلاین باقی بمانند

and subject you to unforgiving scrutiny,

و در معرض نگاه موشکافانه و کینه‌جویانه قرارتان دهند

reputation loss and even job loss.

و در معرض ازدست‌دادن آوازه و حتی شغل.

It is a tough time to have social anxiety.

دوران دشواری برای داشتن اضطراب اجتماعی است.

But the world will become more, not less, connected,

اما دنیا متصل‌تر خواهد شد و نه با اتصالی کمتر

and the influence of technology and social media will grow,

و تاثیر تکنولوژی و رسانه‌های اجتماعی رشد خواهد کرد،

not shrink.

نه این که کاهش یابد.

Now is the time to address social anxiety.

حالا زمان آن رسیده است که به اضطراب اجتماعی بپردازیم.

And here's how.

و روشش این است.

The first and maybe easiest thing we can do is identify early.

اولین و شاید راحت‌ترین کاری که می‌توانیم بکنیم، شناسایی زودهنگام است.

Early detection is critical

کشف زودهنگام، حیاتی است

because of those who go on to develop social anxiety disorder,

چون از کسانی که تا جایی پیش می‌روند که به اختلال اضطراب اجتماعی دچار می‌شوند،

more than half will have developed it before their 14th birthday.

بیش از نیمی از آن‌ها تا قبل از تولد ۱۴سالگی دچارش شده‌اند.

More than half.

بیش از نیمی.

And social anxiety puts people at risk

و اضطراب اجتماعی افراد را در ریسک ابتلا به

for developing other mental illnesses later on.

باقی بیماری‌های روانی در آینده قرار می‌دهد.

Of adults who were diagnosed with both social anxiety disorder

از بزرگسالانی که مبتلا به هم اضطراب اجتماعی

and a mood disorder like depression,

و هم اختلال خلقی‌ای مثل افسردگی تشخیص داده شدند،

social anxiety came first 70 percent of the time.

در ۷۰ درصد موارد، اول به اضطراب اجتماعی مبتلا بودند.

Of adults who were diagnosed with both social anxiety disorder

از بزرگسالانی که مبتلا به هم اضطراب اجتماعی

and alcohol use disorder,

و هم اختلال سوءمصرف الکل تشخیص داده شدند،

social anxiety came first.

اول به اضطراب اجتماعی مبتلا بودند.

It was developed first approximately 80 percent of the time.

در حدود ۸۰ درصد مواقع، اول به اضطراب اجتماعی دچار شده بودند.

What these data suggests is that social anxiety starts early,

این داده‌ها نشان می‌دهند که اضطراب اجتماعی از سنین پایین آغاز می‌شود

and it puts people at risk for developing other mental illnesses.

و افراد را در ریسک ابتلا به دیگر بیماری‌های روانی قرار می‌دهد.

But here's the incredible part.

اما قسمت شگفت‌انگیزش اینجاست.

Social anxiety can be reliably and accurately flagged

اضطراب اجتماعی را می‌توان مطمئن و دقیق شناسایی کرد

by asking just a few simple questions.

اگر فقط چند سوال ساده بپرسیم.

Questions like:

سوالاتی مثل:

"Is your fear of rejection among one of your worst fears?"

«آیا ترس شما از پس‌زده‌شدن یکی از بزرگ‌ترین ترس‌های شماست؟»

And "Does your fear of rejection get in the way of doing things

و «آیا ترس شما از پس‌زده‌شدن برای انجام کارهایی سدّ راهتان می‌شود که

that you'd otherwise want to be or enjoy doing?"

اگر این ترس نبود، می‌خواستید انجام دهید یا از آن‌ها لذت می‌بردید؟»

The cost of asking these questions is like 30 seconds and zero dollars.

هزینه‌ی پرسیدن این سوال‌ها تقریباً ۳۰ ثانیه زمان و صفر دلار است.

We don't have to create new infrastructures.

لازم نیست زیرساخت‌های جدید بسازیم.

We don't have to upend existing ones.

لازم نیست زیرساخت‌های فعلی را دگرگون کنیم.

We can embed early detection programs into our existing structures

می‌توانیم برنامه‌های شناسایی زودهنگام را در ساختارهای موجودمان بگنجانیم

like at schools, new year orientation,

مثلاً در مدارس، جلسات توجیهی سال جدید،

one-on-one counselor meetings

دیدارهای رخ‌به‌رخ با مشاور

and in primary care settings.

و در بین امکانات مراقبت‌های اولیه‌ی سلامت.

Because if a doctor can screen for depression,

چون اگر یک پزشک می‌تواند افسردگی را غربالگری کند،

then she can also screen for social anxiety.

پس می‌تواند اضطراب اجتماعی را هم غربالگری کند.

Early detection

شناسایی زودهنگام

and then appropriately intervening

و بعد، مداخله‌ی مناسب

can significantly alter the trajectories of young people.

می‌تواند تا حد چشمگیری مسیر جوانان را تغییر دهد.

The second thing we can do is harness our platforms.

کار دومی که می‌توانیم انجام دهیم، مهارکردنِ پلتفرم‌هایمان است.

One of the benefits of living in this hyperconnected world

یکی از منافع زندگی در این دنیای ابَرمتصل

is that a single person can have a ton of power.

این است که یک نفر به‌تنهایی می‌تواند قدرت عظیمی داشته باشد.

They can use their platforms to create meaningful and lasting social change.

افراد می‌توانند از پلتفرم‌هایشان استفاده کنند

و تغییرات اجتماعی معنادار و ماندگار بیافرینند.

I mentioned Ricky Williams and Osaka,

من به ریکی ویلیامز و اوساکا اشاره کردم،

who have used their platforms to share about their social anxiety.

که از پلتفرم‌هایشان استفاده کردند تا درباره‌ی اضطراب اجتماعی خود بگویند.

And just from these two people, we’ve seen a ripple effect.

و فقط از سمت همین دو نفر اثر موجی را دیده‌ایم.

In response to Osaka's announcement,

در پاسخ به اطلاعیه‌ی اوساکا،

Viola Davis,

وایولا دیویس،

Oscar, Emmy, Tony-award winning actress,

بازیگر زن برنده‌ی جوایز اسکار و اِمی و تونی،

shared that she struggles with social anxiety.

گفت که او هم با اضطراب اجتماعی درگیر است.

A woman whose job it is as an actress

زنی که کارش به‌عنوان بازیگر این است که

to embody and express the complexities of people

پیچیدگی‌های افراد را نشان دهد و بیان کند،

in very vulnerable and very public ways.

آن هم به‌صورتی بسیار آسیب‌پذیر و به روش‌هایی بسیار عمومی.

But frankly, these celebrities are not the poster children for social anxiety.

اما صادقانه، این سلبریتی‌ها نمادهای اضطراب اجتماعی نیستند.

They're just three of the millions who suffer,

آن‌ها فقط سه نفر از میلیون‌ها نفری هستند که رنج می‌کشند

who were brave enough to talk about it.

که آنقدر شجاع بودند که درباره‌اش حرف بزنند.

And we can do the same with our platforms, however big or small.

و می‌توانیم همین کار را با پلتفرم‌هایمان هم انجام دهیم، چه کوچک باشند و چه بزرگ.

In our schools,

در مدارسمان،

in our workplaces,

در محل‌های کارمان،

in our communities and in our homes.

در جوامعمان و در خانه‌هایمان.

Because regular, candid and forthcoming conversations about mental illness

چون گفت‌وگوهای مرتب، بی‌غرض و رک‌وراست درباره‌ی بیماری‌های روانی

ultimately reduce stigma,

در نهایت داغ ننگ را کم می‌کند،

correct harmful myths

داستان‌های نادرست را تصحیح می‌کند

and get people the help that they need.

و به افراد کمکی که لازم دارند را می‌رساند.

The last thing that we can do is foster social courage.

آخرین کاری که می‌توانیم انجام دهیم، ترویج شجاعت اجتماعی است.

Addressing social anxiety is not about preventing or avoiding rejection.

پرداختن به اضطراب اجتماعی به‌معنای پیشگیری یا جلوگیری از پس‌زده‌شدن نیست.

Addressing social anxiety is about fostering social courage.

پرداختن به اضطراب اجتماعی به‌معنای ترویج‌دادنِ شجاعت اجتماعی است.

Being socially courageous means pursuing experiences

داشتن شجاعت اجتماعی به‌معنای رفتن به‌دنبال تجربه‌ها است

and knowing that your chances of rejection are not zero.

و دانستن این که احتمال پس‌زده‌شدن شما صفر نیست.

In fact, the chances that you get rejected at some point in your life,

در حقیقت، احتمال این که در برهه‌ای از زندگیتان پس زده شوید،

at some point this year, are high.

حتی در همین امسال، بالاست.

And worse, you may be rejected as a function of who you are.

و بدتر این که ممکن است پس زده شوید دقیقاً به‌خاطر همان چیزی که هستید.

Things about yourself that you cannot change.

به‌خاطر آن ویژگی‌هایتان که نمی‌توانید تغییر دهید.

Where you come from,

اهل کجایید،

what you look like or who you love.

چه چهره‌ای دارید یا چه کسی را دوست دارید.

Being socially courageous means pursuing experiences

شجاعت اجتماعی داشتن یعنی به‌دنبال تجربه‌ها رفتن

because they are important to you

چون این تجربه‌ها برایتان مهم‌اند

and knowing that the successes of those pursuits

و دانستن این که موفق‌شدن در این دنبال‌کردن‌ها

are not contingent on your worth as a human being.

به ارزش شما به‌عنوان یک انسان مرتبط نیست.

Being socially courageous means knowing your worth

شجاعت اجتماعی داشتن یعنی ارزش خود را بدانید

and finding people and social groups

و افراد و گروه‌های اجتماعی‌ای را بیابید

that love and accept that person.

که چنین فردی را دوست دارند و می‌پذیرند.

And being socially courageous means asking that person out,

و شجاعت اجتماعی داشتن یعنی آن شخص را به قراری دعوت کنید،

applying for that job,

برای آن شغل درخواست دهید،

speaking up at that meeting or that party

در آن جلسه یا مهمانی حرفتان را بزنید،

or giving that big talk on that big stage,

یا آن سخنرانی مهم را روی آن صحنه‌ی بزرگ انجام دهید،

knowing that rejection lurks around the corner.

با وجود این که می‌دانید پس‌زده‌شدن همان نزدیکی‌ها کمین کرده است.

But the opportunity for growth and for purpose shines brighter.

اما احتمال رشدکردن و رسیدن به هدف روشن‌تر می‌درخشد.

A purpose not defined by ensuring that you go unnoticed in this world,

اما نه هدفی که مطمئن باشید در این دنیا توجهی به خودتان جلب نمی‌کنید،

but a purpose that makes you feel most alive, most present

بلکه هدفی که باعث می‌شود احساس کنید بیشتر زنده‌اید، بیشتر حضور دارید،

and most authentically you.

و در بالاترین حد ممکن شبیه خود واقعیتان هستید.

Thank you.

ممنونم.