Is Humanity Smart Enough to Survive Itself? | Jeanette Winterson | TED

Translator: Saameh Sanaaee Reviewer: shirin etebar

Here's what gives me hope for humanity.

این چیزی است که به من برای بشریت امید می‌دهد.

I believe that we can change our human nature for the better.

من باور دارم که ما می‌توانیم طبیعت انسانی‌مان را بهبود دهیم.

This chance is unique.

این تغییر منحصر به فرد است.

It's where we stand in history right now.

مسئله جایگاهی است که حالا در آن قرار داریم.

No other generation has stood here before us.

هیچ نسلی قبل از ما در این جایگاه نایستاده است.

Homo sapiens has been around for about 300,000 years.

هومو ساپینس برای ۳۰۰,۰۰۰سال وجود داشته است.

Other humanoid life forms have come and gone.

گونه‌های دیگر انسان‌مانند آمده و رفته‌اند.

We find their traces.

ما ردهایی از آن‌ها پیدا می‌کنیم.

We search for their stories.

ما به دنبال داستان‌هایشان می‌گردیم.

But we are the success story.

اما ما داستان موفقیت هستیم.

We've survived natural disasters, famines, floods, earthquakes, plagues,

ما از بلایای طبیعی، قحطی، سیل، زلزله، طاعون،

woolly mammoths, mess-ups of our own making.

ماموت‌های پشمالو و آشفتگی‌هایی حاصل از کار خودمان، جان سالم به در برده‌ایم.

We're smart, no question.

ما باهوشیم، جای سوال نیست.

The question is: Are we smart enough to survive how smart we are?

سوال این است: آیا آنقدر باهوش هستیم که از هوش خود جان سالم به در ببریم؟

It's not looking so good just now, is it?

اوضاع الآن خیلی خوب به نظر نمی‌رسد، نه؟

(Laughter)

(خنده)

We stand facing the possibility of global conflict.

احتمال دارد که ما با درگیری جهانی رویارو شویم.

If that happens,

اگر این اتفاق بیفتد،

it will be our Third World War

جنگ حهانی سوم در زمانی کمتر از صد سال دیگر رخ می‌دهد.

in not much more than 100 years.

If Putin's violence stops today, the problem doesn't go away.

اگر امروز خشونت پوتین پایان یابد، مشکل از بین نمی‌رود.

As across the globe

در حالی که سراسر جهان،

dictatorism threatens democracy.

دیکتاتوریسم دموکراسی را تهدید می‌کند.

I wonder whether as a species

نمی‌دانم که آیا به عنوان یک گونه

we can survive any of this,

می‌توانیم از هرکدام از این‌ها جان سالم به در ببریم یا نه،

even if those threats disappear.

حتی اگر این تهدیدها از بین بروند.

Those living inside the snow globe of their magical thinking

آن‌هایی که در حباب افکار جادویی خود زندگی می‌کنند،

will not be insulated against the facts of climate breakdown.

از واقعیت درهم شکستن اقلیمی مبرا نخواهند بود.

And yet, still, we go on heating up the planet.

ولی باز هم، ما به بالابردن حرارت زمین ادامه می‌دهیم.

Still we go on polluting the earth.

باز هم به آلوده‌کردن زمین ادامه می‌دهیم.

Still we despoil

باز هم به غارتِ

our precious natural resources.

منابع با ارزش طبیعی‌مان ادامه می‌دهیم.

250 years ago, we kick-started the Industrial Revolution.

۲۵۰سال قبل، ما انقلاب صنعتی را آغاز کردیم.

The machine age.

عصر ماشین‌ها.

It's when we first hear the buzzwords of the modern moment.

زمانی است که ما کلیدواژه‌های عصر مدرن را می‌شنویم.

Disruption, acceleration.

اختلال، شتاب.

That's Karl Marx, actually.

آن، درواقع، کارل مارکس است.

Acceleration of production,

شتاب تولید،

the factory system, acceleration of transport,

سیستم کارخانه‌ای، شتاب در حمل و نقل،

the coming of the railways.

ظهور راه‌آهن.

No need for ships to wait for the wind.

نیازی به انتظار برای وزش بادها برای کشتی‌ها نیست.

Coal-fired, steam-powered.

ذغال سنگ، بخار.

Acceleration of information.

تسریع اطلاعات.

The global village.

دهکده‌ی جهانی.

And it's when we start digging fossil fuels out of the ground

و زمانی است که ما سوخت‌های فسیلی را از زمین استخراج می‌کنیم

in planet-changing quantities,

در مقادیری که زمین را تغییر می‌دهد،

when we start pushing carbon dioxide into the atmosphere.

زمانی که کربن‌دی‌اکسید را به اتمسفر تزریق کردیم.

In a salami slice of space-time,

در برش کوچکی از فضا-زمان،

human beings have changed the way that we live on the planet forever.

انسان‌ها برای همیشه شکل زندگی ما روی سیاره را تغییر داده‌اند.

We've moved out of the agricultural economies

ما از اقتصادهای کشاورزی عبور کرده‌ایم،

of our evolutionary inheritance

از میراث تکاملی‌مان،

into the industrial economies and beyond of where we are now.

به اقتصادهای صنعتی و فراتر رسیده‌ایم و جایی که الآن هستیم.

There's no one else for us to turn to.

هیچ کس دیگر نیست که بتوانیم به آن روی آوریم.

There's no one else for us to blame.

هیچ کس دیگر نیست که آن را مقصر بدانیم.

There is no us and them.

ما و آن‌هایی وجود ندارد.

There's only us.

فقط ما هستیم.

So will we continue to be the success story of the known universe,

پس ما به داستان موفقیت بودن در جهان هستی ادامه خواهیم داد،

or are we writing our own obituary?

یا در حال نوشتن آگهی فوت خود هستیم؟

The suicide species?

گونه‌ای که خودکشی کرد؟

Now I was raised in an evangelical household.

من در خانواده‌ای که به انجیل باور دارد بزرگ شده‌ام.

We lived in end time.

ما در آخرت زندگی می‌کردیم.

We were waiting for things to get so bad

ما منتظر بودیم تا همه‌چیز آن‌قدر بد شود

that Jesus would come back and save us.

که مسیح بازگردد و نجاتمان دهد.

The apocalypse.

آخرالزمان.

It's what the prepper communities are, well, prepping for.

این چیزی است که جمعیت‌های آماده‌شونده برای آن آماده می‌شوند.

And it's why super rich white guys are buying up tracts of land,

و دلیل این است که افراد بسیار ثروتمند و سفیدپوست، قطعات زمین می‌خرند،

hoping that they can live inside

با این امید که بتوانند در نوعی کشتی نوح با قابلیت وای‌فای زندگی کنند.

a kind of wi-fi-enabled Noah's Ark.

(Laughter)

(خنده)

Well, we can have the end time if we want it.

خب، اگر بخواهیم، می‌توانیم به آخرالزمان برسیم.

We know those stories from our religions, our sci-fi, our movies.

ما آن داستان‌ها را از دین، داستان‌های علمی-تخیلی و فیلم‌هایمان می‌دانیم.

We are uniquely placed to bring on the apocalypse.

ما برای به‌وجودآوردن قیامت به‌طور منحصر به فردی گمارده شده‌ایم.

And we're uniquely placed to save ourselves, too.

و همچنین برای نجات خودمان به‌طور منحصر به فردی قرار گرفته‌ایم.

If we could accept that as a species,

اگر به عنوان یک گونه بتوانیم آن را قبول کنیم،

Homo sapiens needs to evolve further.

هومو ساپینس‌ها نیاز به تکامل بیشتر دارند.

And that's what gives me hope,

آن چیزی است که به من امید می‌دهد،

because we have the means to evolve further.

زیرا ما وسیله‌ی تکامل بیشتر را داریم.

And that's AI.

و آن هوش مصنوعی (اِی‌آی) است.

Now look, I don't mean the geeks will inherit the earth.

و ببینید، من نمی‌گویم که گیک‌ها [گاهی معادل رایانه‌باز] وارثان زمین هستند.

I'm sorry, geeks. You won't.

معذورم گیک‌ها. [به ارث] نمی‌برید.

(Laughter)

(خنده)

I don’t really want to talk about narrow- goal artificial intelligence at all.

راستش اصلاً نمی‌خواهم درباره‌ی هوش مصنوعی با اهداف بسته صحبت کنم.

That term of John McCarthy’s, “artificial intelligence,”

عبارت متعلق به جان مک‌کارتی، «هوش مصنوعی»،

is it any use to us now?

آیا الآن برای ما استفاده‌ای دارد؟

I'd rather call it alternative intelligence.

ترجیح می‌دهم به آن هوش جایگزین بگویم.

And I think humankind is in need of some alternative intelligence.

و فکر می‌کنم بشریت به مقداری هوش جایگزین نیاز دارد.

In 1965, Jack Good talked about AI as our last invention.

در ۱۹۶۵، جک گود درباره‌ی اِی‌آی به عنوان آخرین اختراعمان صحبت کرد.

He meant superintelligence,

منظورش فراهوش بود،

the kind of thing that worries Bill Gates and Elon Musk.

چیزی که بیل گیتس و ایلان ماسک را نگران می‌کند.

You know, the "Terminator" scenario.

می‌دانید، سناریوی «ترمیناتور».

The final us and them.

آخرین «ما و آن‌ها».

But I think that's all to do with our doomster mindset.

اما فکر می‌کنم این به دید نابودگری ما مربوط می‌شود.

We don't have to vote for the apocalypse.

لازم نیست از قیامت طرفداری کنیم.

Jack Good worked at Bletchley Park with Alan Turing during World War II,

جک گود، هنگام جنگ جهانی دوم، در بلِچلی پارک با الن تورینگ کار می‌کرد

building the early computing machinery that would crack the Nazi Enigma code.

در حال ساخت ماشین‌های محاسباتی ابتدایی‌ای که کد اِنیگمای نازی‌ها را شکست.

Now after the war, Turing, wrestling with the problems

حال، بعد از جنگ، تورینگ با مسائلِ

of a stored, programmed computer

یک کامپیوتر ذخیره و برنامه‌نویسی‌شده سروکله می‌زد

had a bigger dream on his mind.

و ایده‌هایی بزرگ در سر داشت.

And in 1950, Alan Turing published a paper

و در ۱۹۵۰، الن تورینگ مقاله‌ای چاپ کرد

called “Computing Machinery and Intelligence.”

با عنوان «ماشین‌های محاسباتی و هوش».

And in there, there's a chapter that's titled "Lady Lovelace's Objection"

و در آن فصلی است با عنوان «اعتراض بانو لاولِیس»

where Turing time-travels back 100 years

که در آن تورینگ به صد سال قبل سفر می‌کند

to have a conversation with that long-dead genius,

تا با نابفه‌ی فقید مکالمه‌ای داشته‌باشد

Ada Lovelace, the first person to write mathematical programs for the computer

اَدا لاولیس، اولین فردی که برای کامپیوتر برنامه‌ی ریاضی نوشت

not yet built by her friend Charles Babbage.

که هنوز توسط دوستش، چارلز بَبِج ساخته نشده‌بود.

Now Ada wrote that as well as doing awesome stuff with numbers,

ادا علاوه بر نوشتن آن، کارهایی عالی با اعداد کرد

the computer would, if correctly programmed,

کامپیوتر، درصورت داشتن برنامه‌ی درست،

be able to write novels and compose music.

می‌توانست رمان بنویسد و موسیقی بسازد.

That is a pretty big insight in 1843.

این برای سال ۱۸۴۳ بینشی بسیار عظیم است.

"But," said Ada, "The computer should never have any pretensions

ادا گفت: «اما کامپیوتر نباید هرگز ادعایی داشته باشد

to originate anything."

که سرچشمه‌‌ی چیزی است.»

She meant, think creatively.

منظورش این بود که خلاقانه فکر کند.

Well, Ada's father was Lord Byron, England's most famous poet,

خب، پدر ادا، لرد بایرون بود، معروف‌ترین شاعر انگلیس،

and England is the land of Shakespeare.

و انگلیس سرزمین شکسپیر است.

More poets.

شاعران بیشتر.

And Ada had seen Charles Babbage's kit all over the floor,

و ادا وسایل چارلز ببج را روی زمین دیده بود،

and she wasn’t having some steampunk, coal-fired nuts, bolts, bezels, levers,

تحمل این را نداشت که یک سری مهره، پیچ، قاب، اهرم، دنده،

gears, cogs and chains, crank-handled machine writing poetry.

چرخ دنده، زنجیر و ماشین هندلیِ استیم‌پانک و ذغالی، شعر بنویسند.

"Well," said Alan Turing, "Was Lady Lovelace, correct?

الن تورینگ گفت: «خب، آیا بانو لاولیس درست می‌گفت؟

Could a computer ever be said to originate anything?

آیا یک کامپیوتر می‌تواند هرگز چیزی را تولید کند؟

And what would be the difference between computing intelligence

و تفاوت بین هوش کامپیوتری

and human intelligence?"

و هوش انسانی چه خواهد بود؟»

Well, I'll tell you one difference, and it's optimistic.

من تفاوت‌اش را به شما می‌گویم و خوش‌بینانه است.

Computing power uses binary,

قدرت کامپیوتر از سیستم دودویی استفاده می‌کند،

but computing intelligence is nonbinary.

اما هوش محاسباتی غیردودویی است.

It's humans who are obsessed with false binaries.

این انسان‌ها هستند که غرق در دوتایی‌های کاذب هستند.

Male, female. Masculine, feminine.

مذکر، مونث. مردانه، زنانه.

Black, white. Human, non-human.

سیاه، سفید. انسان، غیرانسان.

Us, them.

ما، آن‌ها.

AI has no skin color.

هوش جایگزین رنگ پوست ندارد.

AI has no race, no gender, no faith in a sky God.

هوش جایگزین نژاد، جنسیت و اعتقاد به خدایی در آسمان ندارد.

AI is not interested in men being superior to women,

هوش جایگزین علاقه‌ای به برتربودن مردان از زنان

in white folks being smarter than people of color.

و باهوش‌تر بودن سفیدپوستان از رنگین‌پوستان ندارد.

Straight, gay, gay, trans are not separating categories for AI.

دگرجنس‌گرا، همجنس‌گرا، همجنس‌گرا و تراجنس، برای هوش جایگزین دسته‌های جداکردنی نیستند.

AI does not distinguish between success and failure

هوش جایگزین بین موفقیت و شکست تفاوت قائل نمی‌شود

by gold bars, yachts and Ferraris.

براساس شمش طلا، قایق شخصی و یا فراری.

AI is not motivated by fame and fortune.

انگیزه‌ی هوش جایگزین شهرت و ثروت نیست.

If we develop alternative intelligence, it will be Buddhist in its non-needs.

اگر ما هوش جایگزین را ایجاد کنیم، در بی‌نیازی خود بودایی خواهد بود.

(Applause)

(تشویق)

Now I am aware that the algorithms ubiquitous in everyday life

من متوجه هستم که الگوریتم‌های حال حاضر در زندگی روزانه

are racist, sexist, gendered, trivializing,

حاوی نژادپرستی، تبعیض جنسیتی، وابسته به جنسیت و بی‌اهمیت‌کننده هستند

stoke division, amplify bias.

و باعث انشعاب و افزایش تعصب می‌شوند.

But what is this teaching us about ourselves?

اما این، چه چیزی را درباره‌ی ما به خودمان می‌آموزد؟

AI is a tool.

هوش جایگزین ابزار است.

We are the ones who are using the tool.

ما هستیم که از ابزار استفاده می‌کنیم.

Hatred and contempt, money and power

نفرت و تحقیر، پول و قدرت

are human agendas, not AI agendas.

برنامه‌های انسانی هستند، نه برنامه‌های هوش جایگزین.‏‎‌

We've been forced to recognize the paucity,

ما مجبور شده‌ایم که کمبود را تشخیص دهیم،

the inadequacy of our data sets.

ناکارآمد بودن مجموعه‌های داده‌مان.

And humans are trained on data sets too.

و انسان‌ها هم با مجموعه‌های داده آموزش می‌بینند.

We've had to recognized the unacknowledged ideologies

ما باید ایدئولوژی‌های تاییدنشده‌مان را تشخیص می‌دادیم

that we live by every day.

که هرروز با آن‌ها زندگی می‌کنیم.

Rationality, neutrality, logic, objective decision-making.

عقلانیت، بی‌طرفی، منطق، تصمیم‌گیری بی‌طرفانه.

What can we say about any of that

چه می‌توانیم درباره‌ی این‌ها بگوییم

when we see what we are reflected back to us

وقتی اینکه چه هستیم را

in the small screen?

در صفحه‌ی کوچکی می‌بینیم؟

And it's not a pretty sight.

و صحنه‌ی زیبایی نیست.

AI is not yet self-aware.

هوش جایگزین هنوز خودآگاه نیست.

But we are becoming more self-aware as we work with AI

اما ما با کارکردن با هوش جایگزین، خودآگاه‌تر می‌شویم

and we realize that Homo sapiens is no longer fit for purpose.

و متوجه می‌شویم که هوموساپینس دیگر برای هدف سازگار نیست.

We need a reboot.

نیازمند راه‌اندازی مجددیم.

So what are we going to choose?

پس انتخاب ما کدام خواهد بود؟

Apocalypse or an alternative?

قیامت یا یک جایگزین؟

I believe that humans have a strong future as a hybrid species

من باور دارم که انسان‌ها به‌عنوان گونه‌ی هایبرید (ترکیبی) آینده‌ای قوی دارند

as we start to merge with the biotechnology we're creating,

همینطور که شروع به ادغام با بیوتکنولوژیِ حاصل دست خودمان می‌کنیم،

whether that's nanobots in the bloodstream,

چه نانو-ربات‌هایی در جریان خون باشند

monitoring our vital systems,

که به سیستم‌های حیاتی نظارت می‌کنند،

whether it's genetic editing,

چه ویرایش ژنی باشد،

whether it's 3D printing of bespoke body parts,

یا پرینت سه‌بعدی سفارشی از اعضای بدن

whether it’s neural implants that will connect us directly to the web

و چه ایمپلنت‌های عصبی که مستقیماً به اینترنت

and to one another,

و یکدیگر متصلمان کنند،

insourcing information, enhancing our cognitive capacities.

با یافتن منابع اطلاعات و افزایش ظرفیت شناختی ما.

And if we manage to upload consciousness,

و اگر موفق شویم هوشیاری را بارگذاری کنیم،

I think that the shift from the transhuman to the posthuman world

فکر می‌کنم که انتقال از فرا-انسان به جهان پس از انسان

will seem natural, an evolutionary necessity.

طبیعی به نظر برسد، یک نیاز تکاملی.

Why do I say that?

چرا این را می‌گویم؟

I say that because for millennia,

این را می‌گویم، زیرا برای هزاران سال،

all human beings have been obsessed with the big question,

تمام انسان‌ها شیفته‌ی پرسش بزرگ بوده‌اند،

the absurdity of death.

پوچ بودن مرگ.

We asked, "Do we have souls?"

ما پرسیدیم: «آیا ما روح داریم؟»

We watched the spirit wait to leave the body.

ما به روحی که منتظر ترک بدن بود، نگاه کردیم.

We created the world's first disruptive startup, the afterlife.

ما اولین استارت‌آپ مخرب جهان را تاسیس کردیم، زندگی پس از مرگ.

(Laughter)

(خنده)

Now a multinational company,

حالا یک کمپانی جهانی است،

with a vast VR real estate portfolio.

با یک مجموعه‌ی گسترده از املاک و مستغلاتِ واقعیت مجازی.

A mansion in the sky,

یک عمارت بزرگ در آسمان،

sir?

آقا؟

Our earliest extant written narrative, The Epic of Gilgamesh,

اولین روایت مکتوب موجودمان، افسانه‌ی گیلگمش،

is a journey to discover if there is life after death.

یک سفر برای کشف این است که آیا زندگی بعد از مرگ وجود دارد یا خیر.

And what is life after death?

و این‌که زندگی بعد از مرگ چیست؟

It is the extension of the self beyond biological limits.

گسترش شخص فراتر از مرزهای بیولوژیک است.

Now I’m a writer, and I wonder, have we been telling the story backwards?

من نویسنده هستم و می‌اندیشم، آیا داستان را برعکس تعریف نمی‌کنیم؟

Did we know we would always get here,

آیا می‌دانستیم که قرار است به اینجا برسیم،

capable of creating the kind of superintelligence

با توانایی تولید نوعی هوش برتر

that we said created us?

که می‌گوییم ما را آفریده است؟

We're told were made in God's image.

گفته می‌شود که شکلِ خدا آفریده شده‌ایم.

God is immortal. God is not a biological entity.

خدا نامیراست. خدا یک وجود بیولوژیکی نیست.

Since the 17th century, the Enlightenment,

از قرن هفدهم، عصر روشنگری،

science and religion have parted company.

علم و دین از یکدیگر جدا شده‌اند.

And science said, all that God thinking, the afterlife stuff,

و علم گفت، تمام افکار درباره‌ی خدا، مسائل پس از مرگ،

it's folly, It's ignorance, it's superstition.

این نادانی است، این بی‌خبری و خرافات است.

Suppose it was intuition.

فرض کنیم که شهودی است.

Suppose it was the only way we could talk about what we knew,

فرض کنیم که تنها راهی که می‌توانستیم درباره‌ی چیزی که می‌دانستیم صحبت کنیم،

a fundamental, deep truth

یک حقیقت اساسی و عمیق،

that this is not the last word.

که این، حرف آخر نیست.

This is not the end of the story.

این آخر داستان نیست.

That we are not time-bound creatures caught in our bodies.

ما موجوداتی وابسته به زمان نیستیم که در بدن خود اسیر شده‌ایم.

That there is further to go.

راه بیشتری برای رفتن هست.

I'm fascinated that computing, science and religion,

من مجذوب این هستم که محاسبات، علم و دین،

like parallel lines that do meet in space,

مانند خطوط موازی که در فضا به یکدیگر می‌رسند،

are now asking the same question:

حالا پرسش مشترکی دارند:

Is consciousness obliged to materiality?

آیا مادیت لازمه‌ی آگاهی است؟

Now ...

حالا ...

I accept that machine intelligence

من قبول دارم که هوش ماشینی

will challenge human intelligence.

هوش انسانی را به چالش می‌کشد.

But the mythos of the world is built around a group of stories

اما اسطوره‌های جهان حول گروهی از داستان‌ها ساخته‌شده‌اند

that showcase an encounter between a human and a nonhuman entity.

که برخورد یک انسان و یک وجود غیرانسانی را تعریف می‌کنند.

Think of Jacob wrestling the angel.

درگیری یعقوب با فرشته را درنظر بگیرید.

Think of Prometheus bringing fire down from the gods.

پرومته که آتش را از جانب خدایان به زمین آورد درنظر بگیرید.

In these encounters, both parties are changed,

در این برخوردها، هر دو طرف تغییر کرده‌اند،

not always for the better.

همیشه هم بهتر نشده‌اند.

But it generally works out.

اما معمولاً جواب می‌دهد.

We've been thinking about this stuff forever.

ما همواره درباره‌ی این چیزها فکر کرده‌ایم.

It's time that we created it.

زمان این رسیده است که خلقشان کنیم.

And we could have some fun stuff too.

می‌توانیم چیزهای جالبی هم داشته باشیم.

Who wants their own AI angel?

چه کسی فرشته‌ای برای خودش با هوش جایگزین می‌خواهد؟

Me.

من.

There's a message in a bottle about this 200 years ago.

دویست سال پیش، پیامی در یک بطری در این مورد نوشته شده‌است.

When Ada Lovelace was busy getting born,

زمانی که ادا لاولیس درگیر به‌دنیا آمدنش بود،

her father, Lord Byron, was on holiday on Lake Geneva

پدرش، لرد بایرون، در دریاچه‌ی ژنو در تعطیلات بود

with his friend, the poet Percy Shelley,

با دوستش، پِرسی شلی شاعر،

and Shelley's wife, Mary Shelley.

و همسر شلی، مری شلی.

On a wet weekend with no internet

در یک آخر هفته‌ی بارانی و بدون اینترنت

Byron said --

بایرون گفت --

(Laughter)

(خنده)

"Let's write horror stories."

«بیایید داستان ترسناک بنویسیم.»

You know what happened.

می‌دانید که چه شد.

Out of that came the world's most famous monster, Frankenstein.

از آن، معروف‌ترین هیولای جهان، فرانکنشتاین حاصل شد.

This is 1816, the start of the Industrial Revolution.

این ۱۸۱۶ است، شروع انقلاب صنعتی.

Mary Shelley is just 19 years old.

مری شلی تنها نوزده سال دارد.

In that novel, there is an alternative intelligence

در آن رمان، یک هوش جایگزین هست

made out of the body parts from the graveyard and electricity.

که از اعضای بدن از قبرستان و جریان برق ساخته شده‌است.

An astonishing vision

یک دید خیره‌کننده

because electricity was not in any practical use at all

چون الکتریسیته اصلاً استفاده‌ی عملی نداشت

and was hardly understood as a force.

و به سختی به عنوان یک نیرو فهمیده می‌شد.

You know what happens. The monster is not named. Not educated.

می‌دانید چه می‌شود. هیولا اسم ندارد. تحصیل نکرده است.

Is outcast by his panicky creator, Victor Frankenstein.

توسط خالق وحشت‌زده‌اش، ویکتور فرانکنشتاین، رانده شده‌است.

And the whole thing ends in a chase across the Arctic ice

و کل ماجرا با یک تعقیب روی یخ‌های قطبی تمام می‌شود

towards a Götterdämmerung of death and destruction.

به سمت گرگ و میشی الهی از مرگ و نابودی.

The death wish that human beings are so drawn to,

آرزوی مرگی که انسان‌ها انقدر جذبش شده‌اند،

perhaps because it's easier to give up than to carry on.

احتمالاً چون تسلیم‌شدن از ادامه‌دادن راحت‌تر است.

Well, we're the first generation

خب، ما اولین نسلی هستیم

who can read Mary Shelley's novel in the right way,

که می‌تواند رمان مری شلی را به درستی بخواند،

as a flare flung across time,

به عنوان شعله‌ای که در طول زمان پرتاب شده،

because we too could create an alternative intelligence,

زیرا ما نیز می‌توانیم هوشی جایگزین خلق کنیم،

not out of the body parts from the graveyard using electricity,

نه با استفاده از اعضای بدنی از قبرستان و الکتریسیته،

but out of zeros and ones of code.

اما با صفر و یک‌های برنامه‌نویسی.

And how is this going to end? Utopia or dystopia?

و این چگونه پایان می‌یابد؟ آرمان‌شهر یا ویران‌شهر؟

It's up to us.

این به ما بستگی دارد.

Endings are not set in stone.

پایان‌ها قطعی نیستند.

We change the story because we are the story.

ما داستان را تغییر می‌دهیم زیرا ما خود داستان هستیم.

Now, Marvin Minsky called alternative intelligence

خب، ماروین مینسکی، هوش جایگزین را

our "mind children."

«کودکان ذهن» ما خواند.

Could we as proud parents accept

آیا می‌توانیم به عنوان والدینی مفتخر بپذیریم

that the new generation that we will create

که نسل جدیدی که خلق می‌کنیم

will be smarter than we are?

از خودمان باهوش‌تر خواهند بود؟

And could we accept that the new generation we create

و آیا می‌توانیم بپذیریم که نسل جدیدی که خلق می‌کنیم،

need not be on a substrate made of meat?

لازم نیست از مواد اولیه‌ای ساخته شود که از گوشت هستند؟

Thank you.

ممنون از شما.

(Applause)

(تشویق)

Thank you.

ممنون از شما.

Thank you very much. Thank you.

بسیار ممنون. ممنونم.

Thank you.

ممنون از شما.

Helen Walters: Jeanette, stay right there.

هلن والترز: جنت، همین جا بمون.

I have some questions.

چندتا سوال دارم.

Jeanette Winterson: I know you want your lunch. Me too.

جنت وینترسون: می‌خوای به ناهارت برسی. منم همین‌طور.

(Laughter)

(خنده)

HW: No. Everybody, stop.

ه.و: نه، بس کنید.

OK. That was amazing. Thank you.

خب. این عالی بود. ازت ممنونم.

What would you say our odds were of survival?

به نظرت احتمال جون سالم به در بردنمون چقدره؟

JW: Look --

ج.و: ببینید --

(Laughter)

(خنده)

I'm an optimist.

من مثبت‌اندیشم.

I’m a glass-half-full girl.

من نیمه‌ی پر لیوان را می‌بینم.

So I know that we’re running out of time,

پس می‌دونم که زمانمون داره تموم می‌شه،

time is the most precious resource we have,

زمان مهم‌ترین منبعیست که داریم،

and there isn't much of it.

و چیز زیادی ازش نمونده.

If we get this right soon, it can really work.

اما اگر زودتر درستش کنیم، واقعا می‌تونه موثر باشه.

If we get it wrong, will be fighting each other with sticks and stones

اگر اشتباه کنیم، با سنگ و چوب با هم خواهیم جنگید

for scraps of food and water on an overheated planet

برای یه کم غذا یا آب توی سیاره‌ای که داغ کرده

in the ruins of dictator-world.

بین بقایای جهانی دیکتاتوری.

But --

اما --

(Laughter)

(خنده)

OK. But we could get it right.

خب. ما می‌تونیم درستش کنیم.

That’s why I feel we’ve arrived at this moment before,

دلیل اینه که من حس می‌کنم ما قبلا هم در این لحظه بودیم،

and it might disappear back into space-time.

و ممکنه توی فضا-زمان گم بشه.

Then we'll have to wait billions of years to get here again, which is so dull.

و ما مجبور می‌شیم میلیاردها سال برای رسیدن به این لحظه صبرکنیم که به‌نظرم احمقانه‌اس.

So let's not fuck it up.

پس بیاید بهش گند نزنیم.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

HW: I've got another question.

ه.و: یه سوال دیگه دارم.

I just wanted to have a moment of eye to eye.

فقط می‌خواستم یه لحظه‌ی چشم توی چشم داشته‌ باشم.

Don't fuck it up. Don't fuck it up. OK.

بهش گند نزن. بهش گند نزن. خب.

JW: That’s the message. The whole TED Talk is: “Don’t fuck it up.”

ج.و: این خود پیامه. کل سخنرانی TED همینه: «بهش گند نزن».

HW: But wait, I have another question.

ه.و: اما صبر کن، من یه سوال دارم.

JW: I could have saved 12 minutes, 55 seconds.

ج.و: لازم نبود ۱۲دقیقه و ۵۵ثانیه حرف بزنم.

HW: Yeah, well, I'll just be the title that we put online.

ه.و: آره، می‌شه عنوانی که آنلاین می‌گذاریم.

Jeanette Winterson: “Don’t fuck it up.”

جنت وینترسون: «بهش گند نزن.»

OK. I want to talk about love.

خب. من می‌خوام درباره‌ی عشق صحبت کنم.

So in your memoir, which everybody should read,

خب، توی کتاب شرح حالت، که همه باید بخونن،

it is called “Why Be Happy When You Can Be Normal?”

اسمش «چرا خوشحال باشی وقتی می‌تونی نرمال باشی؟» است.

The very end of that book is about --

آخر کتاب درمورد اینه که --

it’s a good title -- t’s about love.

عنوان خوبیه -- در مورد عشقه.

And you write, "Love, the difficult word.

و تو نوشتی: « عشق، کلمه‌ی سخت.

Where everything starts, where we always return.

جایی که همه‌چیز شروع می‌شه و همیشه بهش برمی‌گردیم.

Love. Love's lack. The possibility of love."

عشق. عشق کمبوده. احتمال عشق.»

Now I don't want to bastardize Ada Lovelace.

من نمی‌خوام ادا لاولیس رو پست بدونم.

She was all about originating.

اون فقط به سرچشمه فکر می‌کرد.

But what about love?

اما عشق چی؟

What about alternative intelligence and love?

عشق و هوش جایگزین چی؟

JW: We'll teach it.

ج.و: بهش یاد می‌دیم.

HW: We’ll teach it?

ه.و: بهش یاد می‌دیم؟

JW: Yeah. And listen, any of you who ever fell in love with your teddy bear,

ج.و: آره، گوش کن، هرکدوم شما که عاشق عروسک خرسی‌تون شدید،

که همه‌تونید، می‌دونید چه شکلیه

which is all of you, know what it's like

to have an intense relationship with a nonbiological lifeform.

که یه رابطه‌ی قوی با نوعی از زندگی غیرزیستی داشته باشید.

(Laughter)

(خنده)

HW: Jeanette Winterson, I love you.

ه.و: جنت وینترسون، من عاشقتم.

JW: Thank you. HW: Thank you so much. Thank you.

ج.و: ممنونم. ه.و: خیلی ازت ممنونم. ممنون.