How to Hack Your Brain When You're in Pain | Amy Baxter | TED

Translator: shirin etebar Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

So if you whack your thumb with a hammer, you think pain is in your thumb.

اگر چکشی را بر انگشت شست خودتان بکوبید، درد را در انگشتتان احساس می‌کنید.

Physicians have a more sophisticated understanding.

پزشکان درک پیچیده‌تری از این عمل دارند.

We know that it's an alarm that goes, on nerves, to your spine,

ما می‌دانیم که این یک هشدار است که از عصب‌ها به ستون فقرات می‌رود،

where it is translated to your brain, and pain actually happens ...

جایی که تا مغزتان تفسیر می‌شود و درد واقعا در مکانی ...

somewhere.

احساس می‌شود.

It's a little vague.

کمی مبهم است.

We actually only get two days of pain education

در حقیقت ما فقط دو روز آموزش درد را

throughout all of medical school, so ...

در تمام طول دوره پزشکی می‌بینیم، پس ...

In fact, the only pain lecture I remember from the '90s

در حقیقت، تنها سخنرانی مربوط به دردی که از دهه ۹۰ به یاد دارم،

was in a dark room like this,

در اتاق تاریکی مانند این است،

after being awake for 30 hours and hungry,

بعد از ۳۰ ساعت بیدار ماندن و گرسنگی کشیدن

and finding out our noon lecture was sponsored by OxyContin.

و فهمیدن اینکه سخنرانی ظهر ما با اکسی‌کدون برپا می‌شود.

We got pens, we got great lasagna,

ما قلم گرفتیم، لازانیاهای فوق‌العاده‌ای گرفتیم

and they had very cool slides that showed pain stopped by opioids.

و آن‌ها اسلایدهای بسیار جالبی داشتند که درد متوقف‌شده با مواد مخدر را نشان می‌داد.

And we learned that home opioids aren't addictive,

و ما آموختیم که مواد افیونی خانگی اعتیادآور نیستند

and if you stay ahead of pain --

و اگر از درد پیشی بگیرید --

(Laughter)

(خنده)

you can keep your patients pain-free.

می‌توانید بیمارانتان را از درد خلاص کنید.

And beyond the obviously egregious marketing,

و فراتر از بازاریابی آشکارا فجیع،

I think it was framing "pain-free" as the goal

من فکر می‌کنم که چارچوب «بدون درد» به عنوان هدفی بود

that has destroyed countless lives.

که زندگی‌های بی‌شماری را نابود کرده است.

My friend's son Christopher started having severe abdominal pain

پسر دوست من، کریستوفر، دچار درد شدید شکمی

during this "no-pain" era.

در دوران «بدون درد» شد.

Eventually, he was diagnosed with a colon disease

سرانجام تشخیص دادند که به بیماری روده بزرگ مبتلا است

and had surgery his senior year.

و در سال آخر دبیرستانش عمل شد.

They sent Christopher home with 90 OxyContin,

آن‌ها کریستوفر را با ۹۰ تا اکسی‌کدون به خانه فرستادند،

and then 90 more,

سپس ۹۰ تا اکسی‌کدون دیگر

and then, as the pain started getting faster and faster ...

و پس از آن که درد سریع‌تر و شدیدتر شد...

Uncontrolled pain is terrifying.

درد کنترل‌نشده غیرقابل تحمل است.

So when his ran out and his friends' medicine cabinets ran out,

بنابراین، زمانی که دارویش تمام شد و کابینت داروهای دوستانش هم خالی شد،

Christopher tried heroin.

کریستوفر هروئین را امتحان کرد.

And Christopher Wolf lost his battle with substance use at age 32.

و کریستوفر وولف در نبردش با مصرف مواد در ۳۲ سالگی تسلیم شد.

So did we misunderstand pain?

پس آیا ما درد را اشتباه درک کردیم؟

What if pain isn’t an alarm to silence

چه می‌شود اگر درد هشداری برای ساکت کردن نباشد

but a learning system for survival?

بلکه عملکردی برای بقا باشد؟

TED pose.

حالت TED گرفتن.

(Laughter)

(خنده)

(Cheers and applause)

(تشویق و دست زدن)

Pain is every organism's primary learning system for survival.

درد اصلی‌ترین ساختار یادگیری بقا برای هر ارگانیسمی است.

I mean, it's like, "Ouch. Don't touch that."

یعنی، مانند این است، «آخ، به آن دست نزن.»

Or, to paraphrase "The Princess Bride,"

یا نقل‌قولی از فیلم «عروس شاهزاده»؛

"Life is pain, Highness."

«زندگی درد است، عالیجناب.»

"Pain-free" was marketing,

«بدون درد» برای بازاریابی بود

and it made physicians think that one pill could solve pain.

و باعث شد پزشکان فکر کنند که یک قرص می‌تواند درد را درمان کند.

It still makes people feel like you can't be happy

هنوز هم باعث می‌شود مردم گمان کنند که شاد نخواهند بود

if you have some pain,

اگر درد داشته باشند،

and we now know

و ما اکنون فهمیده‌ایم

that if you want to move past pain, it takes work.

که اگر می‌خواهید از احساس درد پیشی بگیرید، باید تلاش کنید.

Setting the bar at "pain-free" was too high.

ایجاد مبنایی بر اساس «بدون درد» بلندپروازانه بود.

Plenty of people could have been more comfortable,

تعداد زیادی از افراد می‌توانستند راحت‌تر باشند

but they gave up because pain-free was out of reach.

اما تسلیم شدند چون این روش دور از دسترس بود.

We have really good new information that I'm going to share,

ما واقعا اطلاعات جدید خوبی داریم که قرار است با شما به اشتراک بگذارم

and so from now on, I want you to think about pain

و از این به بعد می‌خواهم که به درد

as a Venn diagram,

مانند یک نمودار ون فکر کنید،

with physiology, fear and control.

همراه با فیزیولوژی، ترس و کنترل.

I'm going to tell you how each of these can give you power over pain.

به شما خواهم گفت که چگونه هر یک از این‌ها شما را از درد قدرتمندتر می‌کنند.

Right now, I'm translating these, in my research,

در حال حاضر، من در تحقیقم این‌ها را

into a low-back pain device to reduce opioid use.

به یک دستگاه کمردرد برای کاهش مصرف مواد مخدر ترجمه می‌کنم.

But 20 years ago,

اما ۲۰ سال پیش،

I just wanted to have a fast cure for needle pain,

من فقط می‌خواستم یک درمان سریع برای درد سوزن،

for IV access and my kids' shots.

تزریقات وریدی و واکسن‌های کودکانم داشته باشم.

I was driving home one night after a graveyard shift,

یک شب بعد از شیفت شبانه در حال رانندگی به سمت خانه بودم

and my hands were vibrating on the steering wheel,

و دستانم روی فرمان می‌لرزیدند،

because we needed to get the tires balanced.

چون باید لاستیک‌ها را متعادل می‌کردیم.

I was ignoring that to think about pain,

برای فکر کردن به درد، این را نادیده می‌گرفتم

and when I got home and reached for the door in my house,

و وقتی به خانه رسیدم و دستم را به سمت در خانه‌ام دراز کردم،

my hand was numb.

دستم بی‌حس بود.

Vibration.

لرزش.

So I burst in, my Boy Scout husband grabbed some frozen peas,

فوری وارد خانه شدم، شوهر پیشاهنگم مقداری نخودفرنگی یخ‌زده برداشت،

and we had ourselves a genuine eureka moment,

و ما یک لحظه طلایی واقعی را تجربه کردیم،

where cold and vibration blocked pain.

جایی که سرما و لرزش درد را مسدود کرد.

Over the next decade, I found the right frequency to block pain,

در طول دهه بعد، من فرکانس مناسب برای جلوگیری از درد را پیدا کردم،

I got a grant, and I created Buzzy, which is vibration plus ice ...

کمک مالی گرفتم و Buzzy را ساختم که لرزش به همراه یخ است ...

in a bee shape.

به شکل یک زنبورعسل.

And you put it on your arm when you’re getting an injection.

و هنگام تزریق آن را روی بازوی خود می‌گذارید.

And to date, 45 million needle procedures had decreased pain,

و تا به امروز، این روش سوزن‌زنی درد ۴۵ میلیون نفر را کاهش داده است

and over 80 randomized controlled trials, independently, all around the world,

و بیش از ۸۰ کارآزمایی تصادفی کنترل‌شده، به طور مستقل،

have been published.

در سراسر جهان منتشر شده است.

But ...

اما ...

(Cheers and applause)

(تشویق)

At about 30 randomized controlled trials in,

در حدود ۳۰ کارآزمایی تصادفی‌سازی و کنترل‌شده در سال،

one of my colleagues came to me

یکی از همکارانم نزد من آمد

and confided that he was in opioid recovery.

و گفت که در حال ترک مواد افیونی است.

And he asked whether or not Buzzy could let him get through

و پرسید که آیا Buzzy می‌تواند به او اجازه دهد

a total knee replacement drug-free.

تا بدون دارو بتواند عمل زانو را کاملا تحمل کند یا نه.

I'd never thought about it.

هرگز به این فکر نکرده بودم.

It's the same pain nerve for knees as for needles,

این درد عصبی زانو شبیه به درد سوزن است،

so I said maybe.

بنابراین گفتم شاید.

And he did it.

و او این کار را کرد.

Vibration plus cold replaced OxyContin.

لرزش به همراه یخ جایگزین اکسی‌کدون شد.

(Applause)

(تشویق)

So at that point, I went all in, to figure out why.

در آن مرحله، با تمام قدرتم سعی کردم تا دلیلش را بفهمم.

And here is what we know.

و چیزی که می‌دانیم این است.

So the reason that vibration decreases pain

دلیلی که لرزش درد را کاهش می‌دهد

is because the physiology of the nerves

این است که فیزیولوژی اعصابِ

of light touch, pressure, stretching and motion

تشخیص‌دهنده لمس ضعیف، فشار، کشش و حرکت

all races pain to the spine.

همه درد را به ستون فقرات می‌رسانند.

Now people have tried electricity to trigger the light-touch nerves,

اکنون مردم از الکتریسیته برای تحریک اعصاب لمس خفیف استفاده کرده‌اند،

but we now know that motion, shown in green,

اما اکنون می‌دانیم که حرکتی که به رنگ سبز نشان داده شده،

is what's most effective at shutting the gate on sharp pain.

بیشترین تأثیر را در بستن دروازه روی درد شدید دارد.

This is called gate control,

این عمل کنترل دروازه نامیده می‌شود

and the exact right frequency of vibration triggers the nerves that decrease pain.

و فرکانس دقیق لرزش، اعصابِ کاهش‌دهنده درد را تحریک می‌کند.

The physiology of ice is different.

فیزیولوژی استفاده از یخ متفاوت است.

So the cold goes up to the brain, where the conductor goes,

احساس سرما به مغز می‌رسد، جایی که اعصاب می‌گویند،

"Obnoxious, but not dangerous.

«ناخوشایند، اما نه خطرناک.

I will decrease sensations coming from everywhere."

احساساتی که از همه جا می‌آیند را کاهش خواهم داد.»

And it decreases pain everywhere.

و درد را در همه جا کاهش می‌دهد.

If a child was so freaked out from previous experiences

اگر یک کودک از تجربه قبلی خود خیلی هراسان باشد

that even the swab hurt ...

که حتی لوله نمونه هم برایش دردناک باشد ...

physiology wasn't as helpful.

فیزیولوژی آن‌قدرها هم مفید نبود.

So we added distraction, like a monkey poster.

بنابراین ما عمل حواس‌پرتی را مانند پوستر میمون اضافه کردیم.

And what we discovered

و چیزی که کشف کردیم

was combining counting plus making a decision

این بود که ترکیب شمارش به همراه تصمیم‌گیری،

cut pain in half.

درد را تا حدودی کاهش می‌دهد.

So, for example, "How many monkeys are actually touching the bed?"

پس برای مثال، «چند میمون واقعاً تخت را لمس می‌کنند؟»

activates the decision switchboard.

تابلوی فرمان تصمیم‌گیری را فعال می‌کند.

I know what you guys are doing. It's five.

می‌دانم دارید چه کار می‌کنید. پنج تا است.

(Laughter)

(خنده)

Here is your pain hack for the day, though.

هر چند در اینجا نفوذ به احساس درد برای شما در آن روز است.

If you do not have monkeys on hand, then find any sentence

اگر میمون در دست ندارید، هر جمله‌ای را پیدا کنید

and count how many of the letters have holes in them.

و حروفی که دارای دایره هستند را شمارش کنید.

Counting, deciding. So, like, you've got a g-hole,

شمردن، تصمیم‌گیری. مثل، دایره‌ی جی،

o-hole, a ... hole.

دایره‌ی اُ، دایره‌ی اِی.

(Laughter)

(خنده)

(Laughter and applause)

(خنده و تشویق)

I guarantee you and your family will use this.

من قول می‌دهم که شما و خانواده‌تان از این استفاده خواهید کرد.

(Laughter)

(خنده)

The biggest hack, though, is understanding why distraction works.

با این حال، بزرگترین رخنه این است که بفهمیم چرا حواس‌پرتی نتیجه می‌دهد.

And now, through functional MRI, we can actually see pain happen.

و اکنون، از طریق ام‌آرآی عملکردی، واقعاً می‌توانیم روند درد را مشاهده کنیم.

And it's not one place.

و این در یک مکان نیست.

Pain is a symphony of connections,

درد سمفونی از ارتباطات است،

from the sensation area to the conductor,

از ناحیه حسی به حرکتی،

to the decision switchboard,

تا تابلوی فرمان تصمیم‌گیری

and then to fear, memory, meaning, control.

و سپس به ترس، حافظه، تفسیر و کنترل.

So if the decision switchboard is occupied sorting monkeys,

بنابراین اگر تابلو فرمان تصمیم‌گیری مشغول مرتب‌سازی میمون‌ها باشد،

it can't notify fear and meaning,

نمی‌تواند ترس و معنی را اعلام کند

and you feel less pain.

و درد کمتری احساس می‌کنید.

What you feel

آنچه شما احساس می‌کنید،

is mostly what you expect to feel.

بیشتر همان چیزی‌ست که انتظار احساسش را دارید.

Stay with me.

به من توجه کنید.

If you're a kid,

اگر بچه هستید،

the same punch hurts more from a bully than from your buddy.

مشت مشابه از یک قلدر بیشتر از مشت از طرف دوستتان آسیب می‌زند.

And if you're an adult and you feel something,

و اگر بالغ هستید و چیزی را احساس می‌کنید،

the second you think it's cancer, it hurts more and more,

لحظه‌ای که فکر کنید سرطان است، درد آن بیشتر و بیشتر می‌شود،

until you find out it's not.

تا زمانی که متوجه شوید که اینطور نیست.

And those same kids who had horrible shot experiences

و همان بچه‌هایی که تجربه‌های وحشتناکی از تزریق داشته‌اند،

can tolerate all kinds of needle pain ...

می‌توانند انواع دردهای سوزن را تحمل کنند ...

to look cool.

تا باحال به نظر برسند.

(Laughter)

(خنده)

Because it is a different context.

چون مفهوم متفاوتی دارد.

These patterns, called connectomes,

این الگوها، به نام کانکتوم (اتصالات شبکه عصبی)

are very personal,

بسیار منحصربه‌فرد هستند،

because experiences lay down more of the same sensation.

چون تجارب بیشتر حس مشابه را تقویت می‌کنند.

And we now know that people who have certain areas in the brain connected

و ما اکنون می‌دانیم که افراد با اتصال نواحی خاصی در مغز

feel more pain than people with different areas connected.

نسبت به افرادی که نواحی مختلف مغزشان متصل است، درد بیشتری احساس می‌کنند.

And more importantly,

و مهم‌تر از آن،

untreated pain or intense pain can lay down heavier connections,

درد درمان نشده یا درد شدید می‌تواند اتصالات محکم‌تری ایجاد کند،

so that even when your body is healed, you will still feel more pain.

طوری که حتی زمانی که بدنتان بهبود می‌یابد، همچنان درد بیشتری احساس خواهید کرد.

It's this very plasticity and personalization

همین انعطاف‌پذیری و شخصی‌سازی است

which makes the physiology, fear, control matrix so useful.

که فیزیولوژی، ترس و ماتریس کنترل را بسیار مفید می‌کند.

Because choosing physiologic options

زیرا انتخاب گزینه‌های فیزیولوژیکی

that you can layer, that work for you,

که می‌توانید آن‌ها را طبقه‌بندی کنید و اثربخش خواهند بود،

decreases pain,

درد را کاهش می‌دهند،

like heat, cold, vibration, deep relaxation, acupuncture,

مانند گرما، سرما، لرزش، آرامش عمیق، طب سوزنی،

capsaicin, exercise, meditation ...

کپسایسین، ورزش، مراقبه ...

There's more.

موارد بیشتری وجود دارد.

Christopher probably had 10 of these around his house

کریستوفر احتمالاً ۱۰ مورد از اینها را در اطراف خانه خود داشته

and just didn't know it.

و از آن آگاه نبوده است.

Having control over your options decreases pain.

کنترل روی گزینه‌های خود درد را کاهش می‌دهد.

Deep breathing increases control.

تنفس عمیق کنترل را افزایش می‌دهد.

Choosing what to focus on increases control.

انتخاب اینکه بر چه کاری توجه کنید، کنترل را افزایش می‌دهد.

Fear and control are the volume knobs for pain.

ترس و کنترل، کلیدهای تنظیم درجه برای درد هستند.

Fear controls so many of our sensations, this shouldn't be unusual,

ترس بسیاری از احساسات ما را کنترل می‌کند، این نباید غیرعادی باشد،

but we don't practice it for pain.

اما ما برای درد کشیدن نمی‌ترسیم.

So if you're home alone and you hear a clunk ...

پس اگر در خانه تنها هستید و صدای تپ‌تپ شنیدید ...

your hearing becomes hypersensitive.

شنوایی شما خیلی حساس می‌شود.

But when you remember your kid's home from college,

اما وقتی به خاطر می‌آوردید که فرزندتان از دانشگاه به خانه آمده،

your fear dials down and your brain overrides it and says,

ترس شما کم می‌شود، مفزتان بر آن غلبه می‌کند و می‌گوید:

"Don't worry about it."

«نگران نباش.»

Saint Augustine called pain the greatest of evil.

آگوستین قدیس از درد به‌عنوان بزرگترین شر یاد کرده است.

But if it is a survival system, it cannot be all evil.

اما اگر این یک مکانیسم بقا باشد، نمی‌تواند مضر باشد.

So instead,

پس در عوض،

think of pain as your nagging, safety-obsessed, exaggerating friend

درد را به عنوان دوست آزاردهنده، متعصب به امنیت و اغراق‌آمیز خود در نظر بگیرید

who’s sometimes wrong.

که گاهی اوقات اشتباه می‌کند.

And it’s OK to ignore or override your friend

و نادیده گرفتن یا غلبه کردن بر دوستتان اشکالی ندارد،

if you know that you're safe.

اگر می‌دانید که در امان هستید.

This takes practice.

این کار نیاز به تمرین دارد.

On a flight that was turbulent,

در پروازی که ناآرام بود،

I had an entire cup of scalding-hot coffee dumped straight on my ankle.

یک فنجان کامل قهوه داغ و سوزان مستقیم روی مچ پایم ریخته بودم.

Electric jolt through my scalp.

ناگهان شُک الکتریکی به سرم وارد شد.

I ripped off my sock; it was already red.

جورابم را پاره کردم؛ از قبل قرمز شده بود.

It was going to blister.

داشت تاول می‌زد.

There was no way I could get my foot into that little sink

به هیچ وجه نمی‌توانستم پایم را در آن سینک کوچک فرو کنم

to get cold water on it.

تا آب سرد روی آن بریزم.

And then I remembered.

و سپس به خاطر آوردم.

Physiology hack.

رخنه کردن فیزیولوژی.

I had an unopened cold beer.

یک قوطی بازنشده آبجو داشتم.

(Laughter)

(خنده)

Medical-grade cold beer went on my ankle, stat.

فورا آبجوی سرد با پایه‌ی پزشکی روی مچ پایم رفت.

(Laughter and applause)

(خنده و تشویق)

I had a vibrator in my carry-on, because I would.

من یک ویبراتور در کیف دستی‌ام داشتم، چون این کار را می‌کنم.

On my ankle. And then --

روی مچ پام. و بعد -

(Laughter and applause)

(خنده و تشویق)

The pain kind.

از نوع درد.

(Laughter)

(خنده)

And then my fear hack.

و بعد رخنه کردن بر ترسم.

I'm like, "There's a barf bag that has holy letters,

مثل این هستم: «یک کیسه استفراغ با حروف مقدس رویش وجود دارد،

but I'm going to put it in the pocket pouch and save it,

اما می‌خواهم آن را در جیبم ذخیره کنم،

because then, I have increased control."

چون پس از آن، کنترلم را بیشتر کردم.»

And, pain , I was no longer that concerned.

و درد، من دیگر آنچنان نگران نبودم.

(Cheers and applause)

(تشویق و دست زدن)

Although then, I realized I'm that guy,

گرچه بعداً متوجه شدم که من آن فرد هستم

with my bare foot sticking out in the aisle on a plane,

با پای برهنه‌ام در راهروی هواپیما،

with a beer on it.

با آبجو روی آن.

(Laughter)

(خنده)

Power over pain isn’t always pretty, but it is possible

غلبه قدرت بر درد همیشه زیبا نیست، اما ممکن است

and it is absolutely critical.

و کاملاً حیاتی است.

Because there’s one more misconception we have not talked about.

زیرا یک تصور غلط دیگر وجود دارد که در مورد آن صحبت نکرده‌ایم.

I honestly thought that opioids turned off some pain switch.

من صادقانه فکر می‌کردم که مواد مخدر برخی از کلیدهای درد را خاموش می‌کنند.

They turn on our reward system.

آن‌ها سیستم پاداش دادن ما را روشن می‌کنند.

So some people feel amazing,

بعضی افراد احساس عالی دارند،

but most people just still feel pain, but don't care.

اما بسیاری هنوز احساس درد می‌کنند اما اهمیتی نمی‌دهند.

Now, this is a godsend for people with chronic pain diseases.

حالا، این عمل یک موهبت الهی برای مبتلایان به دردهای مزمن است.

We should not take them away.

نباید آن‌ها را فراموش کنیم.

And in the trauma bay,

و در حیطه تروما،

the more morphine in the first 24 hours after a burn or a wound,

هر چه مصرف مورفین در ۲۴ ساعت اول پس از سوختگی یا زخم بیشتر باشد،

the less post-traumatic stress,

استرس پس از سانحه

the less chronic pain later.

و درد مزمن بعد از آن کمتر می‌شود.

But studies show that recovery after surgery

اما مطالعات نشان می‌دهد که بهبودی پس از عمل جراحی

is just as well accomplished with coaching and physiologic options.

به همان اندازه با گزینه‌های آموزشی و فیزیولوژیک انجام می‌شود.

And if you're one of the people who feel amazing with opioids,

و اگر شما یکی از افرادی هستید که با مصرف مواد مخدر احساس خوبی می‌کنید،

it's too risky.

بسیار خطرناک است.

A study in 2019 found

مطالعه ای در سال ۲۰۱۹ نشان داد

that one in 15 young adults who got opioids for their wisdom tooth removal

که از هر ۱۵ نوجوانی که از مواد افیونی را برای برداشتن دندان عقل خود مصرف می‌کردند،

had substance-use disorder within a year.

یک نفر در عرض یک سال دچار اختلال مصرف مواد شد.

Ibuprofen works better.

ایبوپروفن بهتر عمل می‌کند.

So what do we do?

پس چه کنیم؟

Well, in my dream world, we have health-care systems --

خوب، در دنیای رویایی من، ما سیستم‌های مراقبت بهداشتی را

paid-for options and coaching --

(گزینه‌های پولی و آموزشی)

for Christophers everywhere.

برای امثال کریستوفر در همه جا داریم.

And we quit giving double-digit prescriptions for opioids

و ما از نوشتن نسخه‌های بی‌شمار مواد افیونی

for home recovery.

برای درمان خانگی دست کشیدیم.

In the real world,

در دنیای واقعی،

80,000 people died in the US last year from opioid overdoses,

مصرف بیش‌ازحد مواد جانِ ۸۰,۰۰۰ نفر را در ایالات متحده در سال گذشته گرفت

and 80 percent of substance-use disorders start with a pill prescribed for pain ...

و ۸۰ درصد از اختلالات مصرف مواد با مصرف یک قرص برای درد شروع می‌شود؛

Usually taken from your friend's medicine cabinet.

قرصی که معمولاً از قفسه داروی یک دوست گرفته می‌شود.

People can’t afford options.

مردم توان مالی کافی را ندارند.

Doctors, 20 years later, still don't know them.

پزشکان، ۲۰ سال بعد، هنوز آن‌ها را نمی‌شناسند.

But you do.

اما شما می‌شناسید.

You all now know to throw away the opioids in your medicine cabinet.

همه شما اکنون می‌دانید که مواد افیونی موجود در کابینت داروی خود را دور بریزید.

You now know that there are options you can use to decrease pain,

حالا می‌دانید که گزینه‌هایی هست که می‌توانید برای کاهش درد استفاده کنید

and you know that "pain-free" should be ditched

و می‌دانید که برای «راحتی بیشتر» باید بینش «بدون درد» را

for "more comfortable."

کنار بگذارید.

And whether you dump scalding coffee

و اینکه قهوه جوشان را روی خودتان بریزید

or pain wakes you and exhausts you every day ...

یا درد شما را هر روز بیدار و خسته می‌کند ...

Options that are in your control ...

گزینه‌هایی که در کنترل شما هستند ...

can allow you to reframe pain.

می‌توانند شما را قادر سازند تا درد را دوباره تنظیم کنید.

Thank you.

متشکرم.

(Cheers and applause)

(تشویق و دست زدن)

Whitney Pennington Rodgers: Amy, thank you, it's amazing.

ویتنی پنینگتون راجرز: امی، متشکرم، شگفت‌انگیز است.

So how do you think that pain scales have set us back

چگونه فکر می‌کنید که مقیاس‌های درد ما را از این کاری که انجام می‌دهید

from this work that you're doing,

عقب انداخته است

and how is the NIH treating pain and addiction differently now?

و موسسه ملی سلامت چگونه درد و اعتیاد را متفاوت درمان می‌کند؟

Amy Baxter: So in one of the 120 versions of this talk,

ایمی بکستر: در یکی از ۱۲۰ نسخه‌ی این سخنرانی،

I talked about how the thing is, in the '90s,

من در مورد این صحبت کردم که در دهه ۹۰ چطور بود،

if we wanted to “disease-ify” pain,

اگر می‌خواستیم درد را «بیماری کنیم»، به این معنی

it meant we had to be able to measure it.

که باید بتوانیم اندازه‌گیری‌اش کنیم.

So that was where the FACES scales come from,

صورتک‌های ارزیابی میزان درد از آنجا می‌آیند

and they're actually very useful in the emergency department

و در واقع در بخش اورژانس برای تشخیص اینکه آیا یک دارو

to tell whether or not a medicine is working.

کار می کند یا نه، بسیار مفید هستند.

In fact, we were one of the first ones that showed, with sickle cell,

در واقع، ما یکی از اولین کسانی بودیم که نشان دادیم

that the patient's report, based on those scales,

که گزارش سلول‌های داسی شکل بیمار، بر اساس آن مقیاس‌ها،

was what was most indicative of whether they needed to be admitted,

چیزی بود که بیش از هر نشانگرِ بیولوژیکی نشان می‌داد

rather than any biologic marker.

که آیا بیمار نیاز به بستری شدن دارد یا خیر.

But what we're doing now

اما کاری که اکنون انجام می‌دهیم

is we're using something called the PROMIS scales,

این است که از چیزی به نام «مقیاس پرامیس» (PROMIS) استفاده می‌کنیم

so it’s how intense pain is on five-point scales,

که شدت درد در مقیاس‌های پنج درجه‌ای را مشخص می‌کند،

how much it interferes,

اینکه چقدر تداخل دارد،

so there's pain interference, pain intensity.

چون تداخل درد و شدت درد وجود دارد.

And the way we're looking at pain is much more on the impact for the person,

و روشی که ما بسیار بیشتر به درد می‌نگریم، بر تأثیر آن بر شخص است،

rather than trying to pretend

به جای اینکه بخواهیم وانمود کنیم

there's any kind of objective pain measurement.

که انواع اندازه‌گیری علمی درد وجود دارد.

WPR: OK.

و.پ.ر: خوب.

And you mentioned that you're working on some new applications for Buzzy,

و اشاره کردید که در حال کار بر روی برخی از برنامه‌های کاربردی جدید برای Buzzy،

specifically for back pain.

به ویژه برای کمردرد هستید.

What are some of the possibilities that we have here

برخی از امکانات در دسترس ما چیست، برای چیزهایی که

for what this could do for us in the future?

در آینده می‌تواند برای ما رقم زند؟

AB: On my tombstone, there's going to be a vibrating bee.

ا‌.ب: روی سنگ قبر من، یک زنبور لرزان وجود خواهد داشت.

It's actually called DuoTherm, not Buzzy.

که در واقع «دئوتِرم» نامیده می‌شود، نه Buzzy.

But what we've learned is that there are harmonics of interaction

اما چیزی که آموخته‌ایم این است که هماهنگی‌هایی از تعامل

between the specific frequencies that cancel out the pain.

بین فرکانس‌های خاص وجود دارد که درد را از بین می‌برد.

So there’s one particular nerve called the Pacinian

یک عصب خاص به نام «جسم پاچینی» وجود دارد

that has a very specific frequency range,

که محدوده فرکانسی بسیار خاصی دارد

and by causing them to interact,

و با ایجاد تعامل بین آن‌ها،

we're starting to explore more about the pain

ما شروع به بررسی بیشتر در مورد

that's coming from the fascia between the skin and between the muscles,

دردِ ناشی از فاسیای بین پوست و بین عضلات می‌کنیم،

but that area is where we're unexplored,

اما آن ناحیه جایی‌ست که ما درست نشناخته‌ایم.

and so by interacting with different frequencies

بنابراین با تعامل با فرکانس‌های مختلف

and then layering heat or cold, pressure options,

و سپس طبقه‌بندی گزینه‌های گرما، سرما یا فشار

giving people the choice of so many different ways to do it,

که به افراد امکان انتخاب راه‌های مختلف برای انجامش را می‌دهد،

it's really engaging all the different areas of the brain

واقعاً تمام نواحی مختلف مغز را درگیر می‌کند

from which pain comes.

که درد از آن‌ها ناشی می‌شود.

WPR: Wow, OK. Well, thank you so much, Amy.

و.پ.ر: واو، بسیار خوب. بسیار سپاسگزارم، امی.

AB: Welcome.

ا.ب: خواهش می‌کنم.

Thank you, all.

از همه شما ممنونم.