My $500 house in Detroit -- and the neighbors who helped me rebuild it | Drew Philp

Translator: hassan qodusi Reviewer: Leila Ataei

In 2009, I bought a house in Detroit for 500 dollars.

در سال ۲۰۰۹، خانه‌ای به ارزش ۵۰۰ دلار در دیترویت خریدم.

It had no windows, no plumbing, no electricity

که پنجره، لوله‌کشی و برق نداشت

and it was filled with trash.

و پر از آت‌وآشغال بود.

The first floor held nearly 10,000 pounds of garbage,

طبقه‌ی اولش تقریباً ۴٫۵ تن زباله داشت،

and that included the better part of a Dodge Caravan,

و شامل بخشی بزرگ از ماشین کاروان دوج بود،

cut into chunks with a reciprocating saw.

که با یک اره برقی تکه‌تکه شده بود.

(Laughter)

(خنده)

I lived nearly two years without heat,

من نزدیک به ۲ سال بدون وسایل گرمایش زندگی کردم،

woke up out of a dead sleep multiple times to gunshots,

چندین بار با صدای تیراندازی از خواب عمیق پریدم،

was attacked by a pack of wild dogs

مورد حمله دسته سگ‌های وحشی قرار گرفتم

and ripped my kitchen cabinets from an abandoned school

و کابینت‌های آشپزخانه‌ام وقتی داشتند مدرسه‌ای متروکه را

as they were actively tearing that school down.

تخریب می‌کردند از جا کنده شد.

This, of course, is the Detroit that your hear about.

البته این دیترویتی است که شما در موردش می‌‌شنوید.

Make no mistake, it's real.

اشتباه نمی‌‌کنید، حقیقت دارد.

But there's another Detroit, too.

البته دیترویت دیگری هم وجود دارد.

Another Detroit that's more hopeful,

دیترویت دیگری که امیدوار کننده‌تر،

more innovative,

و تازه‌ساز است،

and may just provide some of the answers

و شاید بتواند راه‌حلی برای شهر‌هایی ارائه کند

to cities struggling to reinvent themselves everywhere.

که در اقصی‌نقاط برای بازسازی‌شان در تلاشند.

These answers, however, do not necessarily adhere to conventional wisdom

با این حال این راه‌حل‌ها لزوماً با دستورالعمل‌های مرسوم

about good development.

درباره‌ی توسعه‌ی خوب همسو نیست.

I think Detroit's real strength boils down to two words:

به نظر من قدرت واقعی دیترویت در دو کلمه خلاصه می‌‌شود:

radical neighborliness.

دوستی شدید.

And I wasn't able to see it myself until I lived there.

و تا زمانی که آنجا ساکن شدم قدرت درک آن را نداشتم.

About a decade ago,

حدود ۱۰ سال پیش،

I moved to Detroit with no friends, no job and no money,

بدون هیچ کار، پول و دوستی به دیترویت رفتم،

at a time when it seemed like everyone else was moving out.

در زمانی که به نظر می‌‌رسید دیگران مشغول ترک آنجا بودند.

Between 2000 and 2010,

بین سالهای ۲۰۰۰ و ۲۰۱۰،

25 percent of the city's population left.

تنها ۲۵ درصد جمعیت شهر باقی ماند.

This included about half of the elementary-aged children.

که شامل نیمی از بچه‌های دبستانی می‌‌شد.

This was after six decades of decline.

و این پس از ۶۰ سال رکود بود.

A city built for almost two million was down to less than 800,000.

شهر ساخته شده برای حدود ۲ میلیون نفر حالا به کمتر از ۸۰۰ هزار نفر رسید.

What you usually don't hear is that people didn't go very far.

چیزی که اغلب شما نمی‌‌شنوید این است که مردم خیلی دورتر نمی‌‌رفتند.

The population of the Detroit metro area itself

جمعیت خود منطقه‌ی کلان شهری دیترویت

has largely remained steady since the '70s.

از دهه‌ی ۱۹۷۰ به بعد تقریباً ثابت ماند.

Most people who left Detroit just went to the suburbs,

اغلب کسانی که دیترویت را ترک کردند به حومه شهر رفتند،

while the 139 square miles of the city deteriorated,

درحالیکه ۳۶۰ کیلومترمربع از شهر متروکه شده بود،

leaving some estimates as high as 40 square miles of abandoned land --

بعضی از برآوردها نشان می‌‌داد زمین‌هایی بیش از ۱۰۰ کیلومتر مربع رها شدند --

about the size of San Francisco.

زمین‌هایی به اندازه سانفرانسیسکو.

Aside from platitudes such as the vague and agentless "deindustrialization,"

صرف نظر از تعابیر مبهم و نامعلومی مثل «صنعت‌زدایی»

Detroit's exodus can be summed up with two structures:

علت‌های فرار بزرگ از دیترویت را می‌توان دو چیز دانست:

freeways and walls.

آزادراه‌ها و دیوارها.

The freeways,

آزادراه‌ها،

coupled with massive governmental subsidies

با استفاده از کمک‌های مالی کلان دولتی

for the suburbs via infrastructure and home loans,

به وام‌های زیرساخت‌ها و خانه‌های حومه شهر،

allowed people to leave the city at will,

مردم را برای ترک شهر ترغیب می‌‌کرد،

taking with it tax base, jobs and education dollars.

که به همراهش پول مالیات مشاغل و تحصیلات را هم برد.

The walls made sure only certain people could leave.

دیوارها تضمین کردند که تنها عده‌ی معینی می‌توانند شهر را ترک کنند.

In multiple places,

در مکان‌های مختلف،

brick and concrete walls separate city and suburbs,

دیوار‌های بتنی و آجری شهر و حومه شهر ، سفید و سیاه

white and black,

را از هم جدا کرده بود،

running directly across municipal streets

دیوارهایی که درست از خیابان‌های شهری

and through neighborhoods.

و از بین محله‌ها می‌گذشت.

They're mere physical manifestations of racist housing practices

این‌ها نمونه‌های واضحی است از تبعیض نژادپرستانه‌ی صنعت مسکن

such as redlining,

مثل ردلاینینگ،

[Denying services to people of color]

[خدمات ندادن به رنگین‌پوستان]

restrictive covenants

قرارداد محدود

and outright terror.

و مردم‌هراسی.

In 1971, the Ku Klux Klan bombed 10 school buses

در سال ۱۹۷۱، «کوکلوس کلان‌ها» ۱۰ اتوبوس مدرسه را بمب‌گذاری کردند

rather than have them transport integrated students.

تا دانش آموزان رنگین‌پوست با آنها جابه‌جا نشوند.

All these have made Detroit the most racially segregated metro area

تمام این موارد دیترویت را به یکی از تقسیم‌بندی‌شده‌ترین منطقه‌های کلان شهری

in the United States.

در ایالات متحده تبدیل کرد.

I grew up in a small town in Michigan,

من در شهر‌ی کوچک در میشیگان بزرگ شدم،

the son of a relatively blue-collar family.

پسر یک خانواده‌ی نسبتاً کارگر.

And after university, I wanted to do something --

و بعد از دانشگاه دلم می‌خواست کاری انجام دهم --

probably naïvely --

شاید نه خیلی شاق --

to help.

برای کمک کردن.

I didn't want to be one of the almost 50 percent of college graduates

نمی‌خواستم جزو ۵۰ درصدی باشم که پس از فارغ‌التحصیلی

leaving the state at the time,

ایالت را در آن زمان ترک می‌کردند،

and I thought I might use my fancy college education at home

و با خودم فکر کردم شاید رویای کالجم را در خانه انجام بدهم

for something positive.

برای یک کار به درد بخور.

I'd been reading this great American philosopher named Grace Lee Boggs

من آثار فیلسوف بزرگ آمریکایی «گِرِیس لی باگز»

who happened to live in Detroit,

که در دیترویت زندگی می‌کرد را خوانده بودم،

and she said something I can't forget.

او چیزی گفته که هیچوقت نمی‌توانم فراموش کنم.

"The most radical thing that I ever did was to stay put."

«افراطی‌ترین کاری که انجام دادم ماندن بود»

I thought buying a house might indelibly tie me to the city

فکر کردم خریدن خانه ممکن است پایم را به صورت دایمی به شهر وصل کند

while acting as a physical protest to these walls and freeways.

اما در نقش اعتراضی فیزیکی است به آزادراه‌ها و دیوارها.

Because grants and loans weren't available to everyone,

چون وام و کمک‌های مالی برای همه در دسترس نبود،

I decided I was going to do this without them

من تصمیم گرفتم این کار را بدون اون‌ها انجام بدم

and that I would wage my personal fight

و باید خودم به مبارزه بر ضد شهری بپردازم

against the city that had loomed over my childhood with power tools.

که با ابزارهای قدرتش بر دوران کودکیم سایه افکنده بود.

I eventually found an abandoned house in a neighborhood called Poletown.

سرانجام یک خانه رها شده در محله‌ای به اسم «پل‌تاون» پیدا کردم.

It looked like the apocalypse had descended.

انگار قیامت برپا شده بود.

The neighborhood was prairie land.

آن محله زمین‌های روستایی بود.

A huge, open expanse of waist-high grass

چمنزار‌های وسیع و فراخ روییده تا کمر

cluttered only by a handful of crippled, abandoned structures

که معدودی عمارت متروکه و ویران آرایش آن را بهم می‌زد

and a few brave holdouts with well-kept homes.

بهمراه چند نفر سکنه‌ی شجاع و خانه‌های پایدارشان.

Just a 15-minute bike ride from the baseball stadium downtown,

تنها با ۱۵ دقیقه دوچرخه‌سواری از استادیوم بیسبال مرکز شهر،

the neighborhood was positively rural.

آن محله بافتی روستایی داشت.

What houses were left looked like cardboard boxes left in the rain;

خانه‌های رها شده مثل مقوایی می‌ماندند که زیر باران مانده باشد؛

two-story monstrosities with wide-open shells

خرابه‌های دو طبقه‌ای با دیوارهای فرو افتاده

and melted porches.

و سر درهای آویزان مانده.

One of the most striking things I remember were the rosebushes,

یکی از مهمترین چیز‌هایی که یادم می‌یاد بوته‌های رز است،

forgotten and running wild over tumbled-down fences,

که هرس نشده بودند و وحشیانه روی حصارها را پوشانده بودند،

no longer cared for by anyone.

خیلی وقت بود که رسیدگی نشده بودند.

This was my house on the day I boarded it up

این خانه من است در آن روزها و من نوسازی‌اش کردم

to protect it from the elements and further decay.

تا از خرابی‌های بیشتر و بلایای طبیعی جلوگیری کرده باشم.

I eventually purchased it from the county in a live auction.

در نهایت از شهرستان در یک مزایده آن را خریدم.

I'd assumed the neighborhood was dead.

من محله را از بین‌رفته فرض کرده بودم.

That I was some kind of pioneer.

و من یک جورهایی پیشرو بودم.

Well, I couldn't have been more wrong.

خوب از این بیشتر نمی‌‌توانستم اشتباه کنم.

I was in no way a pioneer,

من تا به حال پیشرو نبودم،

and would come to understand how offensive that is.

و می‌توانید درک کنید که چقدر سخت بوده.

One of the first things I learned was to add my voice to the chorus,

یکی از اولین چیزهایی که یاد گرفتم این بود که صدایم را به جمع اضافه کنم،

not overwrite what was already happening.

نه اینکه از آنچه اتفاق می‌افتاد یادداشت برداری کنم.

(Voice breaking) Because the neighborhood hadn't died.

چون آن محله نمرده بود.

It had just transformed in a way that was difficult to see

پیشرفت اوضاع به گونه‌ای بود که اگر آنجا زندگی نمی‌‌کردی

if you didn't live there.

سخت می‌شد چیزی را حس کرد.

Poletown was home to an incredibly resourceful,

محله‌ی «پل‌تاون» خانه‌ی عده‌ای فوق‌العاده مبتکر،

incredibly intelligent and incredibly resilient community.

فوق‌العاده هوشمند و کاملاً مسئولیت‌طلب بود.

It was there I first experienced the power of radical neighborliness.

آنجا برای اولین بار بود که من قدرت دوستی افراطی را تجربه کردم.

During the year I worked on my house before moving in,

در طی سالی که روی خانه قبل از نقل مکان بهش کار می‌کردم،

I lived in a microcommunity inside Poletown,

در یک ریزجامعه در پل‌تاون زندگی کردم،

founded by a wild and virtuous farmer named Paul Weertz.

که توسط یک کشاورز خشن و درستکار به اسم «پاول ورتز» تأسیس شده بود.

Paul was a teacher in a Detroit public school

پاول در دانشگاه دولتی دیترویت به مادران باردار

for pregnant and parenting mothers,

و سرپرست آموزش می‌داد،

and his idea was to teach the young women to raise their children

و عقیده داشت که برای آموزش بزرگ‌کردن بچه‌ها به زنان جوان

by first raising plants and animals.

ابتدا به ایشان پرورش گیاهان و حیوانات را یاد بدهد.

While the national average graduation rate for pregnant teens is about 40 percent,

در حالیه که نرخ فارغ‌التحصیلی ملی برای نوجوانان باردار نزدیک ۴۰ درصد هست

at Catherine Ferguson Academy it was often above 90,

در آکادمی کاترین فرگوسن این نرخ بیش از ۹۰ درصد بود،

in part due to Paul's ingenuity.

عمدتاً به خاطر نبوغ مدیریتی پائول.

Paul brought much of this innovation to his block in Poletown,

بیشتر این نبوغ را پاول به بلوک خودش در «پل‌تاون» آورد،

which he'd stewarded for more than 30 years,

بلوکی که بیش از ۴۰ سال برایش مدیریت کرد،

purchasing houses when they were abandoned,

خانه‌های متروکه را خرید،

convincing his friends to move in and neighbors to stay

دوستانش را قانع کرد به آنجا بیایند و همسایه‌هاش را قانع کرد آنجا بمانند

and helping those who wanted to buy their own and fix them up.

و به کسانی که تمایل داشتند کمک می‌کرد خانه را بخرند و بازسازی کنند.

In a neighborhood where many blocks now only hold one or two houses,

در محله‌ای که پر بود از بلوک‌های بسیار حالا فقط یک یا دو خانه باقی‌ است،

all the homes on Paul's block stand.

بقیه خانه‌ها در بلوک پائول هستند.

It's an incredible testament to the power of community,

این پیمانی باورنکردنی است برای قدرت همبستگی مردم،

to staying in one place

برای اینکه در جایی بمانند

and to taking ownership of one's own surroundings --

و حق مالکیت را از محله اطراف آن گرفته --

of simply doing it yourself.

تا خود عهده‌دار آن شوند.

It's the kind of place where black doctors live next to white hipsters

اینجا جایی که دکترهای سیاه‌پوست در کنار روشنفکران سفیدپوست زندگی می‌کنند

next to immigrant mothers from Hungary

کنار مادرانی مهاجر از مجارستان

یا نویسندگانی با استعداد از جنگل‌های بلیز (در آمریکای مرکزی)

or talented writers from the jungles of Belize,

showing me Detroit wasn't just black and white,

که به من نشان داد دیترویت فقط سیاه و سفید نیست،

and diversity could flourish when it's encouraged.

و تنوع نژادی وقتی تشویق گردد می‌تواند افزون‌تر شود.

Each year, neighbors assemble to bale hay for the farm animals on the block,

هرساله همسایگان برای حیوانات مزرعه‌ی محله به جمع‌آوری یونجه می‌پردازند،

teaching me just how much a small group of people can get done

و این به من یاد می‌دهد که یک گروه کوچک چقدر می‌تواند نتیجه بگیرد

when they work together,

وقتی همه با یکدیگر کار کنند،

and the magnetism of fantastical yet practical ideas.

و می‌آموزم جذبه‌ی کارهای خارق‌العاده در عین حال عملی چقدر هست.

Radical neighborliness is every house behind Paul's block burning down,

دوستی شدید آن خانه‌ای است که پشت بلوک پاول می‌سوزد،

and instead of letting it fill up with trash and despair,

تا به جای اینکه اجازه بدهند پر شود از زباله و نا امیدی،

Paul and the surrounding community creating a giant circular garden

پاول و دیگر افراد محله یک باغ بزرگ مدور می‌سازند

ringed with dozens of fruit trees, beehives and garden plots

پر از درختان میوه، کندوی عسل و زمین‌های باغچه

for anyone that wants one,

برای هرکسی که یکی از آن را بخواهد،

helping me see that our challenges can often be assets.

و این به من کمک می‌کند تا درک کنم چالش‌های ما اغلب سرمایه ما هستند.

It's where residents are experimenting with renewable energy and urban farming

این جایی است که ساکنان آن، کشاورزی شهری و انرژی‌های تجدیدپذیر را تجربه می‌کنند

and offering their skills and discoveries to others,

و مهارت‌ها و کشفیات‌شان را با دیگران به اشتراک می‌گذارند،

illustrating we don't necessarily have to beg the government

کاری که نشان می‌دهد ما الزاماً مجبور به گدایی از دولت

برای رفع مشکلات نیستیم.

to provide solutions.

We can start ourselves.

می‌توانیم از خودمان شروع کنیم.

It's where, for months,

این جایی است، که چندین ماه،

one of my neighbors left her front door unlocked

یکی از همسایه‌های من در ورودی خود را قفل نکرده گذاشت

in one of the most violent and dangerous cities in America

در یکی از خشن و خطرناک‌ترین شهر‌های آمریکا

so I could have a shower whenever I needed to go to work,

تا من هر وقت می‌خواهم سرکار بروم بتوانم دوش بگیرم،

as I didn't yet have one.

چرا که هنوز هم در خانه‌ام حمام ندارم.

It was when it came time to raise the beam on my own house

وقت آن رسیده بود که تیرچه‌ای را داخل خانه‌ام افراشته کنم

that holds the structure aloft --

که اسکلت ساختمان را نگه دارد --

a beam that I cut out of an abandoned recycling factory down the street

تیرچه‌ای که آن را از کارخانه‌ای متروکه پایین خیابان جدا کردم

when not a single wall was left standing --

کارخانه‌ای که یک دیوارش هم پابرجا نمانده نبود --

a dozen residents of Poletown showed up to help lift it, Amish style.

یک دوجین از ساکنان پل‌تاون آمدند تا تیرچه را به رسم امیش (خانه‌چوبی) نصب کنیم.

Radical neighborliness is a zygote that grows into a worldview

دوستی افراطی یک زیگوت (یاخته) است که به یک جهان‌بینی رشد می‌یابد

that ends up in homes and communities rebuilt in ways that respect humanity

که به بازسازی خانه‌ها وجامعه منتهی می‌گردد به شکلی که انسان و محیط زیست را

and the environment.

محترم می‌شمارد.

It's realizing we have the power to create the world anew together

این جهان‌بینی باور دارد که ما قدرت ساختن جهانی تازه را با هم داریم

and to do it ourselves when our governments refuse.

و قدرت اینکه خودمان آن را بسازیم وقتی دولتمردان از آن امتناع می‌کنند.

This is the Detroit that you don't hear much about.

این دیترویتی است که شما در موردش خیلی نشنیده‌اید.

The Detroit between the ruin porn on one hand

دیترویتی مابین صحنه‌ی ساختمان‌های خراب شده از یک سو

and the hipster coffee shops

و کافی‌شاپ‌های مخصوص روشنفکرها

and billionaires saving the city on the other.

و میلیاردرهایی که شهر را نجات می‌دهند از سویی دیگر.

There's a third way to rebuild,

راه سومی هم برای بازسازی وجود دارد،

and it declines to make the same mistakes of the past.

و این راهی است که در آن تکرار اشتباهات گذشته جایی ندارد.

While building my house,

وقتی خانه‌ام را می‌‌ساختم،

I found something I didn't know I was looking for --

چیزهایی پیدا کردم که نمی‌‌دانستم دارم دنبالش می‌گردم --

what a lot of millennials

چیزی که خیلی از نسل جوان کشور

and people who are moving back to cities are looking for.

و مردمی که به شهر برمی‌گشتند به دنبالش بودند.

Radical neighborliness is just another word for true community,

دوستی شدید نام دیگری برای یک جامعه‌ی ایده‌آل است.

the kind bound by memory and history,

یک مهربانی گره خورده با خاطره و تاریخ،

mutual trust and familiarity built over years and irreplaceable.

اعتماد متقابل و آشناییت که طی سال‌ها شکل گرفته و غیرقابل تعویض است.

And now, as you may have heard,

و حالا، همانطور که ممکن است شنیده باشید،

Detroit is having a renaissance

دیترویت یک رنسانس دارد

and pulling itself up from the ashes of despair,

و خودش را از میان خاکسترهای ناامیدی بالا می‌کشد،

and the children and grandchildren of those who fled are returning,

بچه‌ها و نوه‌های کسانی که از آن فرار کرده بودند، برمی‌گردند،

which is true.

و این حقیقت دارد.

What isn't true is that this renaissance is reaching most Detroiters,

چیزی که درست نیست این است که رنسانس اکثر دیترویتی‌ها را فراگرفته،

or even more than a small fraction of them

یا حتی کسر کوچکی از ایشان را

that don't live in the central areas of the city.

که در مرکز منطقه شهری زندگی نمی‌‌کنند.

These are the kind of people that have been in Detroit for generations

این‌ها مردمی‌اند که نسل اندر نسل در دیترویت زندگی می‌کردند

and are mostly black.

و اغلب‌شان سیاه‌پوست هستند.

In 2016 alone,

تنها در ۲۰۱۶

just last year,

همین سال گذشته،

(Voice breaking) one in six houses in Detroit

(صدای مغموم) آب یک ششم خانه‌های دیترویت

had their water shut off.

قطع شد.

Excuse me.

ببخشید.

The United Nations has called this a violation of human rights.

سازمان ملل متحد این را نقض حقوق بشر نامیده است.

And since 2005, one in three houses --

و از سال ۲۰۰۵، یک سوم خانه‌ها

think about this, please --

لطفاً راجع بهش فکر کنید --

one in every three houses has been foreclosed in the city,

یک سوم خانه‌های شهر تخلیه اجباری شده‌اند،

representing a population about the size of Buffalo, New York.

همتراز با جمعیتی به میزان جمعیت بوفالو، نیویورک

(Sniffles)

(تنفس عمیق بینی)

One in three houses foreclosed is not a crisis of personal responsibility;

و علت یک سوم این تخلیه‌‌های اجباری یک بحران با مسولیت شخصی نیست،

it is systemic.

بلکه سیستمی است.

Many Detroiters, myself included,

خیلی از دیترویتی‌ها، از جمله خود من

are worried segregation is now returning to the city itself

دغدغه‌ی جدایی و تبعیض دارند، و زیر پرچم این رنسانس،

حالا دارند به مرکز شهر باز می‌گردند.

on the coattails of this renaissance.

Ten years ago,

ده سال پیش،

it was not possible to go anywhere in Detroit

مقدور نبود به هر جای دیترویت رفت

and be in a crowd completely made of white people.

در یک جمعیتی حضور داشت که کاملا سفیدپوست بودند.

Now, troublingly, that is possible.

حالا، به طور نگران کننده‌ای، این امر میسر است.

This is the price that we're paying for conventional economic resurgence.

این بهایی است که ما برای احیای اقتصادی معمول پرداخت می‌کنیم.

We're creating two Detroits, two classes of citizens,

ما دو دیترویت ساختیم، دو طبقه شهروندی،

cracking the community apart.

که باعث شکاف در جامعه می‌شود.

For all the money and subsidies,

برای همه‌ی پول‌ها و یارانه‌ها.

for all the streetlights installed,

برای تمام تیرهای چراغ‌‌ برق خیابان،

the dollars for new stadiums and slick advertisements

پول برای استادیوم‌های جدید و بیلبوردهای تبلیغاتی

and positive buzz,

و شایعه‌های مثبت اذهان،

we're shutting off water to tens of thousands of people

ما انشعاب آب ده‌ها هزار نفر را قطع کردیم

living right on the Great Lakes,

آن هم در کنار «دریاچه‌های بزرگ»،

the world's largest source of it.

که بزرگترین منبع آب در جهان است.

Separate has always meant unequal.

جدا بودن همیشه به معنای نابرابری است.

This is a grave mistake for all of us.

این اشتباه بزرگی برای همه‌ی ماست.

When economic development comes at the cost of community,

وقتی‌که توسعه اقتصادی برای جامعه هزینه‌بردار می‌شود،

it's not just those who have lost their homes

تنها کسانی که خانه‌هایشان را از دست داده‌اند

or access to water who are harmed,

یا دسترسی به آب برایشان قطع شده آسیب نمی‌خورند،

but it breaks little pieces of our own humanity as well.

بلکه تکه‌های کوچک انسانیت‌مان را نیز می‌شکند.

None of us can truly be free,

هیچکدام از ما نمی‌توانیم واقعاً آزاد باشیم

none of us can truly be comfortable,

هیچکدام از ما نمی‌توانیم واقعاً راحت باشیم،

until our neighbors are, too.

تا وقتی همسایگان‌مان هم اینگونه باشند.

For those of us coming in,

برای کسانی که مثل ما هستند

it means we must make sure we aren't inadvertently contributing

بدین معنی است که باید مطمئن باشیم که سهواً به نابودی دوباره‌ی جامعه

to the destruction of community again,

کمک نکنیم،

and to follow the lead

و از هدایت کسانی پیروی کنیم

of those who have been working on these problems for years.

که طی سال‌ها بر روی این مشکلات کار کردند.

In Detroit, that means average citizens deputizing themselves

در دیترویت، شهروندان متوسط، به نمایندگی از خودشان

to create water stations and deliveries for those who have lost access to it.

ایستگاه‌های آبرسانی ساختند برای آن‌ها که دسترسی‌شان به آب قطع شد.

Or clergy and teachers engaging in civil disobedience

یا روحانیت و معلمین در نافرمانی مدنی برای قطع انشعاب‌ها،

to block water shutoff trucks.

در جلوگیری از کامیون‌های شرکت آب مشارکت کردند.

It's organizations buying back foreclosed homes for their inhabitants

سازمان‌هایی که خانه‌های به اجبار تخلیه‌شده را دوباره برای ساکنانش می‌خرند

or fighting misinformation on forced sales through social media

یا از طریق رسانه‌های اجتماعی و تبلیغ داوطلبانه به مبارزه با اطلاع‌رسانی نادرست

and volunteer-run hotlines.

در فروش اجباری خانه‌ها می‌پردازند.

For me, it means helping others to raise the beams

برای من، این به معنای کمک به دیگران در نصب تیرچه‌های

on their own formerly abandoned houses,

خانه‌های سابقاً متروکه‌شان است،

or helping to educate those with privilege,

یا کمک به آموزش افراد با استعداد که اکنون،

now increasingly moving into cities,

به طور گسترده در حال مهاجرت به شهرها هستند،

how we might come in and support

که چطور می‌توانیم به جای فشار آوردن به جوامع حاضر

rather than stress existing communities.

بیاییم و ازشان حمایت کنیم.

It's chipping in when a small group of neighbors decides

کمک بزرگی است وقتی یک گروه کوچک همسایه‌ها تصمیم می‌گیرد

to buy back a foreclosed home

تا خانه یک نفر بی‌خانه شده را پس بگیرد

and return the deeds to the occupants.

و سندش را به ساکنان قبلی‌اش بازگرداند.

And for you, for all of us,

و برای شما، برای همه‌ی ما،

it means finding a role to play in our own communities.

به این معنی است که نقش خود را برای ایفا کردن در جامعه پیدا کنیم.

It means living your life as a reflection of the world that you want to live in.

یعنی طوری زندگی کنید که بازتاب جهانی باشد که دوست دارید در آن زندگی کنید.

It means trusting those who know the problems best --

یعنی اعتماد کنید به آن‌هایی که مشکلات را به بهترین نحو می‌شناسند --

the people who live them --

افردی که باهاش زندگی کردند --

with solutions.

و راه حل را بلدند.

I know a third way is possible because I have lived it.

می‌دانم سومین راه حل ممکن است چون زندگیش کردم.

I live it right now

همین الان هم زندگی می‌کنم

in a neighborhood called Poletown

در محله‌ی پل‌تاون

in one of the most maligned cities in the world.

در یکی از بدنام‌ترین شهر‌های جهان.

If we can do it in Detroit,

اگر می‌توانیم در دیترویت انجام دهیم،

you can do it wherever you're from, too.

شما هم می‌توانید هر کجا هستید انجام دهید.

What I've learned over the last decade,

چیزی که من در دهه گذشته آموخته‌ام،

building my house,

هنگام ساخت خانه‌ام،

wasn't so much about wiring or plumbing or carpentry --

خیلی درباره سیم کشی نبود یا لوله کشی یا نجاری --

although I did learn these things --

اگر چه من این چیزها را یاد گرفتم --

is that true change, real change,

این است که تغییر حقیقی، تغییر واقعی

starts first with community,

ابتدا با جامعه شروع می‌‌شود،

with a radical sense of what it means to be a neighbor.

به معنای حسی افراطی داشتن در هرآنچه که معنایش همسایگی است.

It turned at least one abandoned house into a home.

این حداقل یک خانه متروکه را تبدیل به جای زندگی کرده است.

Thank you.

سپاسگزارم.

(Applause)

(تشویق)