Conditionals - 1st and 2nd

What's the difference between first and second conditional?

تفاوت بین شرطی اول و دوم چیست؟

When can you use them both? When it's the right time to use this one or this one?

چه زمانی می توانید از هر دو آنها استفاده کنید؟ چه زمانی برای استفاده از این یا این یکی مناسب است؟

Hmm

Well, the short answer: first conditional, we use that conditional for

خوب، پاسخ کوتاه: اول شرطی، ما از آن شرطی برای

realistic situations. When something is likely to happen it has a strong possibility of really happening.

موقعیت های واقعی استفاده می کنیم. زمانی که احتمال وقوع چیزی وجود دارد، احتمال زیادی وجود دارد که واقعاً اتفاق بیفتد.

So a real situation.

پس یک وضعیت واقعی.

For example, in London it rains a lot, so if we talk about the possibility of rain today

به عنوان مثال، در لندن باران زیادی می بارد، بنابراین اگر امروز در مورد احتمال باران صحبت کنیم،

then I would use a first conditional because that possibility is strong. It's very likely that it will rain.

من از شرط اول استفاده می کنم زیرا این احتمال قوی است. احتمال اینکه باران ببارد بسیار زیاد است.

So I use a first conditional in this form:

بنابراین من از یک شرط اولیه در این شکل استفاده می کنم:

If it rains today, I'll stay at home. The form if with a present verb: rains.

اگر امروز باران ببارد، در خانه خواهم ماند. شکل اگر با فعل حال: باران می‌بارد.

Rains because it, and the result of that condition is in the future

باران به دلیل آن، و نتیجه آن شرایط در آینده است

I will or I'm going to both are okay. Again I use this because in London

یا من می روم به هر دو مشکلی ندارد. من دوباره از این استفاده می کنم زیرا در لندن

Nah... always rains. And the second conditional, we use that to talk about

نه ... همیشه باران می بارد. و شرط دوم، ما از آن برای صحبت در مورد

imaginary or

hypothetical situations. Maybe that situation is not likely to happen. Not a good possibility of it happening

موقعیت های خیالی یا فرضی استفاده می کنیم. شاید این وضعیت به احتمال زیاد اتفاق نیفتد. احتمال خوبی برای وقوع آن وجود ندارد

Or maybe it's impossible. For example, if I imagine that superman comes here now.

یا شاید غیرممکن باشد. مثلاً اگر تصور کنم آن سوپرمن الان به اینجا می آید.

That's not realistic. It's not possible.

این واقع بینانه نیست. این امکان وجود ندارد.

So I would use a second conditional sentence. If Superman came here now -that sounds a bit strange-

بنابراین من از جمله شرطی دوم استفاده می کنم. اگر سوپرمن اکنون به اینجا آمده است - کمی عجیب به نظر می رسد -

We're using a past verb with now.

ما از فعل گذشته با now استفاده می کنیم.

Well, if with a past verb. That's talking about imaginary situations now or in the future.

خوب، اگر با فعل گذشته. این صحبت در مورد موقعیت های خیالی در حال حاضر یا آینده است.

So if superman came here now, I would say hello.

بنابراین اگر سوپرمن الان به اینجا می آمد، سلام می کردم.

Hello!

سلام!

- First of all, you're not real.

- اول از همه، تو واقعی نیستی.

- I am real.

- من واقعی هستم.

- No, you're not. I'm imagining you... you... this is in my head.

- نه تو نیستی. من تو را تصور می کنم ... تو ... این در ذهن من است.

- I'm going crazy or something. - Working too hard?

- دارم دیوونه میشم یا همچین چیزی. - خیلی سخت کار می کنی؟

Yeah, probably.

بله احتمالا.

Anyway, hello! and that's why I use second conditional.

به هر حال سلام! و به همین دلیل از شرطی دوم استفاده می کنم.

So now you know the difference; first conditional, real situations very likely to happen.

بنابراین اکنون تفاوت را می دانید. اولاً شرایط واقعی و مشروط به احتمال زیاد رخ می دهد.

Second conditional, not really likely to happen.

دوم مشروط، واقعاً به احتمال زیاد اتفاق نمی افتد.

Imaginary maybe impossible situations.

موقعیت های خیالی شاید غیرممکن.

So now you know the difference. You can use them to give your opinion

بنابراین اکنون تفاوت را می دانید. می توانید از آنها برای بیان نظر خود

about some situation.

در مورد برخی موقعیت ها استفاده کنید.

For example.

مثلا.

This guy wants to ask this girl to marry him

این پسر می‌خواهد از این دختر بخواهد با او ازدواج کند

And he looks pretty optimistic that she is going to say yes, right? But this guy, his friend.

و به نظر بسیار خوشبین است که او می‌خواهد بگوید بله، درست است؟ اما این پسر، دوستش.

He's not so optimistic. He's quite pessimistic. He thinks she will say no.

او چندان خوشبین نیست. او کاملاً بدبین است. او فکر می کند که او نه خواهد گفت.

Hmm, so they're going to say the same thing but giving their opinion using conditionals.

هوم، بنابراین آنها همان چیزی را می گویند اما نظر خود را با استفاده از شرطی ها بیان می کنند.

He thinks saying yes is a real possibility. So he'll use the first conditional.

او فکر می کند بله گفتن یک احتمال واقعی است. بنابراین او از شرطی اول استفاده خواهد کرد.

'If she says yes, I'll be happy!' Remember,

"اگر او بگوید بله، من خوشحال خواهم شد!" به یاد داشته باشید،

he thinks this is a real situation her saying yes. This guy, however, mmM...

او فکر می کند این یک موقعیت واقعی است که او بله گفت. این مرد، با این حال، mmM...

She won't say yes. No, but...

او نمی گوید بله. نه، اما...

Yeah, you know. In my imagination, if we imagine she says yes,

آره، میدونی. در تصور من، اگر تصور کنیم که

I don't think she'll say yes, but if she said yes, I'd be happy. Yeah.

او می‌گوید بله، فکر نمی‌کنم بله بگوید، اما اگر بله بگوید، خوشحال می‌شوم. آره

Hmm. I don't know. Looking at her face, I don't know. Is she going to say yes or no? Who knows? It's a mystery.

هوم من نمی دانم. با نگاه کردن به صورتش، نمی دانم. آیا او می خواهد بگوید بله یا نه؟ چه کسی می داند؟ این یک راز است.

So knowing that, knowing the difference, try writing your own first and second conditional sentences in the comments.

بنابراین با دانستن این موضوع، با دانستن تفاوت، سعی کنید جمله شرطی اول و دوم خود را در نظرات بنویسید.

Thanks for watching! If you want to see more, click here to subscribe.

ممنون از ملاحظه تان! اگر می خواهید بیشتر ببینید، برای عضویت اینجا را کلیک کنید.

Oh, there's another video right here but you don't have to watch that.

اوه، یک ویدیوی دیگر در اینجا وجود دارد، اما لازم نیست آن را تماشا کنید.

Just if you want.

فقط اگه بخوای

Watch it

تماشاش کن