Reducing Adverb Clauses to Phrases (2 of 4) - Advanced English Grammar-

Reducing an adverb clause

کاهش یک قید

means shortening it to a phrase.

به معنای کوتاه کردن آن به یک عبارت است.

So to reduce an adverb clause of time,

بنابراین برای کاهش یک قید زمان، به

we need a time word and a present participle.

یک کلمه زمانی و یک فاعل نیاز داریم.

That's the -ing form of the verb.

این شکل -ing فعل است.

Look at this example.

به این مثال نگاه کنید.

The present participle has an active meaning,

فاعل معنای فاعلی دارد،

so it's understood that the subject is doing the action.

بنابراین فهمیده می شود که فاعل در حال انجام فعل است.

We can only form a phrase from an adverb clause

ما فقط در صورتی می توانیم از یک بند قید یک عبارت بسازیم

if the subjects of the two clauses are the same.

که موضوعات دو جمله یکسان باشند.

Who fell asleep? I did.

کی خوابش برد؟ من کردم.

Who began to have strange dreams? I did.

چه کسی شروع به دیدن رویاهای عجیب کرد؟ من کردم.

So the subjects are the same.

پس موضوعات یکسان است. به

That's why we can use this phrase.

همین دلیل می توانیم از این عبارت استفاده کنیم.

Look at this new sentence.

به این جمله جدید نگاه کنید.

Can the adverb clause be reduced to a phrase?

آیا می توان بند قید را به یک عبارت تقلیل داد؟

No. The subjects are different.

نه. موضوعات متفاوت است. در

Here's how you make an adverb clause a phrase.

اینجا نحوه تبدیل یک بند قید به صورت عبارت است.

And remember with that present participle

و به یاد داشته باشید که با آن فعلا

you're expressing an active meaning.

معنای فعالی را بیان می کنید. وقتی قید زمان را کوتاه می کنیم،

We don't always use a time word

همیشه از کلمه زمانی استفاده نمی کنیم

when we shorten an adverb clause of time.

.

While is often omitted because it's understood.

در حالی که اغلب حذف می شود زیرا درک می شود.

Hopefully, you understand how I wrote this sentence in the story.

امیدوارم متوجه شده باشید که چگونه این جمله را در داستان نوشتم.

Let me point out that the full adverb clause

اجازه دهید به این نکته اشاره کنم که بند قید کامل را

could be written a different way.

می توان به روش دیگری نوشت.

After "while" there could be a progressive verb:

بعد از "while" ممکن است یک فعل پیشرونده وجود داشته باشد:

"While two children were sleeping..."

"در حالی که دو کودک در خواب بودند..."

That makes sense, too.

این نیز منطقی است.

Again, the process would be the same.

باز هم، روند همان خواهد بود.

We remove any helping verb.

ما هر فعل کمکی را حذف می کنیم.

- in this case a form of BE.

- در این مورد شکلی از BE.

And our main verb is already a present participle.

و فعل اصلی ما از قبل یک فعل فعلی است.

So this makes our job easier.

بنابراین این کار ما را راحت تر می کند.

When we change adverb clauses with progressive verbs,

وقتی جملات قید را با افعال پیشرونده تغییر می دهیم،

just take out the form of BE

فقط شکل BE را خارج کرده

and keep the present participle.

و حرف فعلی را حفظ می کنیم.

I mentioned that we often omit "while"

من اشاره کردم که ما اغلب

when we create these phrases.

هنگام ایجاد این عبارات، "while" را حذف می کنیم.

We sometimes omit "when," too.

ما گاهی اوقات «وقتی» را نیز حذف می کنیم.

I did this in the story.

من این کار را در داستان انجام دادم.

Look at this example.

به این مثال نگاه کنید.

When is understood, so I left it out.

وقتی فهمیده می شود، بنابراین آن را کنار گذاشتم.

My story isn't very formal,

داستان من خیلی رسمی نیست،

but in more formal English I could have written:

اما در انگلیسی رسمی تر می توانستم بنویسم:

"Upon" is a time word that has the meaning of "when."

"Upon" یک کلمه زمانی است که به معنای "وقتی" است.

Let's talk for a moment about word order.

بیایید یک لحظه در مورد ترتیب کلمات صحبت کنیم.

These phrases that act like adverbs

این عبارات که مانند قید عمل می کنند

are usually in an initial position.

معمولا در موقعیت اولیه قرار دارند.

At the beginning of a sentence.

در ابتدای یک جمله.

But they can also be in a final position.

اما آنها همچنین می توانند در موقعیت نهایی قرار گیرند.

Let's look at some examples.

بیایید به چند نمونه نگاه کنیم. در

Here are two lines from the story.

اینجا دو خط از داستان آمده است.

In both sentences, the phrase comes before the main clause.

در هر دو جمله، عبارت قبل از بند اصلی آمده است.

Commas are generally used for separation.

کاما معمولا برای جداسازی استفاده می شود.

Now compare those examples to these.

حالا آن نمونه ها را با اینها مقایسه کنید.

I have two more lines from the story.

دو خط دیگر از داستان دارم.

In these two sentences, the phrase comes after the main clause.

در این دو جمله، عبارت بعد از بند اصلی آمده است.

Commas aren't always used for separation in this case.

در این مورد همیشه از کاما برای جداسازی استفاده نمی شود.

In the first sentence, I chose not to use a comma.

در جمله اول ترجیح دادم از کاما استفاده نکنم.

The phrase is quite short.

عبارت کاملاً کوتاه است.

In the second, we have a longer phrase.

در دومی، عبارت طولانی تری داریم.

Most writers would use a comma here.

اکثر نویسندگان در اینجا از کاما استفاده می کنند.

It helps the reader to separate the two ideas.

این به خواننده کمک می کند تا این دو ایده را از هم جدا کند.

I'd like you to try a very short exercise to test your understanding.

من می خواهم یک تمرین بسیار کوتاه را امتحان کنید تا درک خود را آزمایش کنید.

I'll give you three sentences.

من به شما سه جمله می گویم.