American Culture: Are Americans Rude?

Hi everyone. I'm Jennifer from English with  Jennifer. I don't travel much these days, but I've  

سلام به همه. من جنیفر از انگلیسی با جنیفر هستم. این روزها زیاد سفر نمی‌کنم، اما در

been abroad. There were a couple of times when I  was embarrassed by the behavior of other Americans  

خارج از کشور بوده‌ام. چند بار بود که من از رفتار سایر آمریکایی ها

in a foreign country. I remember one time in  Moscow there was a group of American tourists  

در یک کشور خارجی خجالت کشیدم. به یاد دارم یک بار در مسکو گروهی از گردشگران آمریکایی

ready to go to the ballet. I wasn't with them,  and I was happy not to be associated with them  

آماده رفتن به باله بودند. من با آنها نبودم و به دو دلیل خوشحال بودم که با آنها ارتباط نداشتم

for two reasons. First, they were loud. They were  speaking in English just a bit too loudly. Second,  

. اول صدایشان بلند بود. آنها با صدای بلند به انگلیسی صحبت می کردند. دوم،

not all of them were dressed nicely in a  way that I thought was appropriate for the  

همه آنها به گونه‌ای که من فکر می‌کردم برای تئاتر مناسب باشد، لباس زیبایی نپوشیده‌اند

theater. In my mind, attending live theater  events is different from going to the movies.  

. به نظر من، حضور در رویدادهای تئاتر زنده با سینما رفتن متفاوت است.

I may go to the movies in jeans and sneakers,  but when I go to the ballet or musical,  

ممکن است با شلوار جین و کفش ورزشی به سینما بروم، اما وقتی به باله یا موزیکال می روم،

I dress up. Please don't assume that Americans are  rude or that we intend to cause offense. I'd like  

لباس می پوشم. لطفاً تصور نکنید که آمریکایی‌ها بی‌ادب هستند یا ما قصد توهین داریم. می‌خواهم به

to tell you eight things that may make Americans  look rude, but our hearts are in the right place.

شما هشت چیز بگویم که ممکن است آمریکایی‌ها را بی‌ادب نشان دهد، اما قلب‌های ما در جای درستی قرار دارد.

Americans dress casually, sometimes maybe too  casually. I don't think it's classy to go to  

آمریکایی‌ها غیررسمی، گاهی اوقات شاید خیلی غیررسمی لباس می‌پوشند. فکر نمی‌کنم

the theater in jeans and sneakers, but here in  the States no one is going to stop you or say  

با شلوار جین و کفش‌های کتانی به تئاتر بروید، اما اینجا در ایالات متحده هیچ‌کس نمی‌تواند جلوی شما را بگیرد یا

anything. Personally, I don't go grocery  shopping in pajama bottoms and slippers,  

چیزی بگوید. من شخصاً با لباس خواب و دمپایی به خرید مواد غذایی نمی روم،

but others do. This isn't about trying to shock  people with our casual clothing. It's a matter of  

بلکه دیگران خرید می کنند. هدف این نیست که بخواهیم با لباس‌های غیررسمی خود مردم را شوکه کنیم. مسئله

feeling comfortable. Americans value comfort  and convenience. Americans don't expect a long,  

احساس راحتی است. آمریکایی‌ها برای راحتی و آسایش ارزش قائل هستند. آمریکایی‌ها انتظار ندارند

truthful answer to the question,  "How are you?" We usually ask,  

پاسخی طولانی و صادقانه به این سؤال بدهند: «حالت چطوره؟» ما معمولاً می‌پرسیم،

"How are you?" not because we're genuinely  interested, but because it's social etiquette.  

"حالت چطوره؟" نه به این دلیل که ما واقعاً علاقه مندیم، بلکه به این دلیل که آداب معاشرت است.

The question is part of how we greet each other.  It's meant to be a quick exchange of words.  

سوال بخشی از نحوه احوالپرسی ما با یکدیگر است. این به معنای تبادل سریع کلمات است.

Americans don't usually expect an in-depth answer  to "How are you?" or any of its variations:  

آمریکایی‌ها معمولاً انتظار پاسخی عمیق به «چطوری؟» ندارند. یا هر یک از انواع آن:

How are you doing? How's it  going? How have you been?  

حال شما چطور است؟ اوضاع چطوره ؟ چطور بودی؟

Typical responses to "How are you?"  are light, short, and positive:  

پاسخ های معمولی به "چطوری؟" سبک، کوتاه و مثبت هستند:

Good. Great. Couldn't be better. Not  bad. And then we tag on, "And you?"  

خوب. عالی. بهتر از این نمی شد بد نیست. و سپس ما روی "و شما؟" تگ می کنیم.

Again, we're not going to  wait around for a long answer.  

باز هم، ما منتظر پاسخ طولانی نیستیم.

At the checkout line in the grocery store, this  two-way exchange can be over in three seconds.  

در صف تسویه‌حساب در فروشگاه مواد غذایی، این مبادله دو طرفه می‌تواند در عرض سه ثانیه تمام شود.

With close friends on a bad day, we may skip  the white lies and stick closer to the truth.  

با دوستان نزدیک در یک روز بد، ممکن است از دروغ‌های سفید بگذریم و به حقیقت نزدیک‌تر شویم.

If a friend asks, "How are you?" I could say,  "Uh, could be better. It feels like a Monday."  

اگر دوستی بپرسد "حالت چطوره؟" می‌توانم بگویم، «اوه، می‌توانست بهتر باشد. مثل یک دوشنبه است.»

Also, in a casual setting, we might speak frankly  with someone in customer service, but then it's  

همچنین، در یک محیط معمولی، ممکن است با کسی که در بخش خدمات مشتری است، صریح صحبت کنیم، اما بعداً

with humor. If they ask, "How are you?" I could  say, "Uh, honestly, I wish I'd stayed in bed."  

با طنز صحبت کنیم. اگر بپرسند چطوری؟ می‌توانستم بگویم، "اوه، راستش، ای کاش در رختخواب می‌ماندم."

The cashier, the server, the store assistant may  laugh and reply, "Me too." Americans don't always  

صندوقدار، سرور، دستیار فروشگاه ممکن است بخندند و پاسخ دهند: «من هم». آمریکایی‌ها همیشه

say "please." When we make requests, we often ask  questions and our voice rises so that we sound  

«لطفا» نمی‌گویند. وقتی درخواست می‌کنیم، اغلب سؤال می‌پرسیم و صدایمان بلند می‌شود به طوری که

less demanding. Can you help me? Would you mind  moving over? Could I have a tuna fish sandwich?

کمتر خواستار به نظر می‌رسیم. میشه به من کمک کنید؟ آیا می‌خواهید به آنجا بروید؟ آیا می توانم یک ساندویچ ماهی تن بخورم؟

We may not consistently use "please" in  such requests. To our ears, the question  

ممکن است به طور مداوم از «لطفا» در چنین درخواست‌هایی استفاده نکنیم. به گوش ما، سؤال

is already polite. We're not ordering  someone to do something; we're asking.

از قبل مؤدبانه است. ما به کسی دستور نمی دهیم که کاری انجام دهد. ما می پرسیم

Americans value and protect their personal  space. If you step in to speak to an American,  

آمریکایی ها برای فضای شخصی خود ارزش قائل هستند و از آن محافظت می کنند . اگر برای صحبت با یک آمریکایی وارد شوید،

they may take a step back. We may stand closer to  friends and family, but in general, we don't get  

ممکن است یک قدم به عقب برگردند. ممکن است به دوستان و خانواده نزدیک‌تر باشیم، اما به طور کلی،

in each other's space. With Americans, you want  to stand just a bit more than an arm's length away  

در فضای یکدیگر قرار نمی‌گیریم. با آمریکایی‌ها، شما می‌خواهید کمی بیشتر از یک بازو

from the person you're speaking to. This goes  for sitting too in a public space. Imagine a  

با شخصی که با او صحبت می‌کنید فاصله داشته باشید. این برای نشستن در یک مکان عمومی نیز صدق می کند. یک

long bench. I'm sitting on one end. There's no  one else. You can sit on the other end, but not  

نیمکت بلند را تصور کنید. من یک طرف نشسته ام هیچ کس دیگری نیست. شما می توانید در آن طرف بنشینید، اما نه

directly next to me. That's too close. I'll feel  uncomfortable and probably get up and leave.

مستقیماً در کنار من. این خیلی نزدیک است. احساس ناراحتی خواهم کرد و احتمالاً بلند می شوم و می روم.

Only in a crowded setting or where few seats  are available do we sit close to a stranger.  

فقط در یک محیط شلوغ یا جایی که صندلی‌های کمی موجود است، نزدیک یک غریبه می‌نشینیم.

The other day, T was waiting for my car, and  there was one bench designed for two people.  

روز دیگر، T منتظر ماشین من بود، و یک نیمکت برای دو نفر طراحی شده بود.

Another woman was already  sitting there. Before I sat down,  

زن دیگری قبلاً آنجا نشسته بود. قبل از اینکه بنشینم،

I asked if it was okay, "Would you  mind if I shared the bench with you?"  

پرسیدم که اشکالی ندارد، "می‌خواهی نیمکت را با تو تقسیم کنم؟"

And also in the age of COVID, I tagged on that I  was vaccinated and boosted. She readily agreed.  

و همچنین در عصر کووید، نشان دادم که واکسینه شدم و تقویت شدم. او به راحتی موافقت کرد.

Among friends, it's acceptable to ask for separate  checks at a restaurant or to split the bill.  

در میان دوستان، درخواست چک جداگانه در رستوران یا تقسیم صورت حساب قابل قبول است.

It may not necessarily be an even split,  as in 50/50. Usually I pay for my food  

ممکن است لزوماً مانند 50/50 تقسیم یکنواخت نباشد . معمولاً من هزینه غذای خود را می پردازم

and you pay for yours. In American culture, you  can offer to treat a friend to lunch or to dinner  

و شما هزینه غذای خود را پرداخت می کنید. در فرهنگ آمریکایی، می‌توانید در یک مناسبت خاص، به دوستتان پیشنهاد بدهید که ناهار یا شام را پذیرایی کنید

on a special occasion, but even then,  your friend may offer to pay the tip.

، اما حتی در آن صورت، ممکن است دوستتان پیشنهاد بدهد که انعام بپردازد.

Asking for separate checks or splitting  the bill isn't done because we're cheap or  

درخواست چک‌های جداگانه یا تقسیم صورت‌حساب انجام نمی‌شود زیرا ارزان هستیم یا

that we don't want to be generous. It's  more about our concept of what's fair.

نمی‌خواهیم سخاوتمند باشیم. این بیشتر به مفهوم ما از عادلانه بودن است.

Americans usually make eye contact when we speak.  Even when two people are not equal in status,  

آمریکایی ها معمولا وقتی صحبت می کنیم تماس چشمی برقرار می کنند. حتی زمانی که دو نفر از نظر وضعیت با هم برابر نیستند،

maintaining eye contact is considered respectful.  

حفظ ارتباط چشمی محترمانه تلقی می شود.

If we're not looking at someone when they  speak to us or when we're speaking to them,  

اگر وقتی با ما صحبت می‌کنیم یا وقتی با او صحبت می‌کنیم به او نگاه نمی‌کنیم،

we can come across as bored, distracted,  nervous, or even dishonest, so don't think  

ممکن است به فردی بی‌حوصله، حواس‌پرت، عصبی یا حتی ناصادق برخورد کنیم، بنابراین فکر نکنید

that a direct look in your eyes is a challenge.  For Americans, eye contact is a positive thing.

که نگاه مستقیم به چشمان شما، یک چالش. برای آمریکایی ها، تماس چشمی یک چیز مثبت است.

Americans may show up fashionably late to  a party. Of course, for appointments like a  

آمریکایی‌ها ممکن است خیلی دیر در یک مهمانی ظاهر شوند. البته، برای قرار ملاقات هایی مانند

job interview or a visit to the doctor, we know  that punctuality is important. In those cases,  

مصاحبه شغلی یا ملاقات با پزشک، می دانیم که وقت شناسی مهم است. در این موارد،

it's not even a matter of showing up on time.  You probably want to get there a little early.  

حتی مهم نیست که به موقع حاضر شوید. احتمالاً می خواهید کمی زودتر به آنجا برسید.

But in some social situations, there really  isn't a set time that you have to arrive.  

اما در برخی موقعیت‌های اجتماعی، واقعاً زمان مشخصی برای رسیدن شما وجود ندارد.

If you're invited to a large dinner party in the  U.S., don't show up early. Your host may not be  

اگر به یک مهمانی شام بزرگ در ایالات متحده دعوت شده‌اید، زود حاضر نشوید. میزبان شما ممکن است

ready for guests. You can show up five to ten  minutes late. That's okay. That's fashionably  

برای مهمان آماده نباشد. می‌توانید پنج تا ده دقیقه دیرتر حاضر شوید. اشکالی ندارد. خیلی

late. Don't show up 15 or 20 minutes late or even  30. That can be rude. Your host has planned to  

دیر شده است. 15 یا 20 دقیقه یا حتی 30 دقیقه دیر ظاهر نشوید. این می تواند بی ادب باشد. میزبان شما برنامه ریزی کرده است

serve dinner by a certain time. Truthfully, not  every American shares the same understanding of  

شام را تا زمان مشخصی سرو کند. حقیقتاً، همه آمریکایی‌ها درک یکسانی از

"fashionably late," but we generally agree  that being early or very late isn't good.  

«به‌طور مد روز دیر» ندارند، اما ما عموماً موافقیم که زود یا خیلی دیر بودن خوب نیست.

I suggest arriving 5 to 10 minutes past the  hour. Others may say up to 15 minutes is okay.  

پیشنهاد می‌کنم 5 تا 10 دقیقه قبل از ساعت وارد شوید . دیگران ممکن است بگویند تا 15 دقیقه اشکالی ندارد.

For a smaller party, I wouldn't arrive later  than 15 minutes, not without a sincere apology.  

برای یک مهمانی کوچکتر، بدون عذرخواهی صمیمانه، دیرتر از ۱۵ دقیقه نمی‌رسم.

So, if you invite an American to dinner, the  American might arrive a little after seven.  

بنابراین، اگر یک آمریکایی را به شام ​​دعوت کنید، ممکن است آمریکایی کمی بعد از هفت برسد.

Please know this is common and acceptable  in our culture. Of course, we know if we're  

لطفاً بدانید که این امر در فرهنگ ما رایج و قابل قبول است . البته، ما می دانیم که اگر

really running behind, we should call or  text -- or at least most of us know this.  

واقعاً عقب هستیم، باید تماس بگیریم یا پیامک بدهیم -- یا حداقل بیشتر ما این را می دانیم.

Americans like to personalize their possessions.  

آمریکایی ها دوست دارند دارایی های خود را شخصی سازی کنند.

We like to label things, and sometimes it's just  practical. For example, at the office, if a lot  

ما دوست داریم به چیزها برچسب بزنیم، و گاهی اوقات این فقط عملی است. به عنوان مثال، در اداره، اگر

of people bring their lunch and keep it in the  same refrigerator, I don't want someone to take  

افراد زیادی ناهار خود را بیاورند و در همان یخچال نگهداری کنند، نمی‌خواهم کسی

my bag or my drink by mistake, so I write my name  on things. We label to make it clear: that's mine.  

کیف یا نوشیدنی‌ام را اشتباهی بردارد، بنابراین نامم را روی چیزها می‌نویسم. ما برچسب می زنیم تا روشن شود: این مال من است.

I write my children's initials on their water  bottles for school for the same reason -- so that  

من حروف اول فرزندانم را برای مدرسه روی بطری‌های آبشان می‌نویسم - تا

the bottles don't get mixed up. But seeing our  name on things can give us pride and pleasure.  

بطری‌ها قاطی نشوند. اما دیدن نام ما روی چیزها می تواند باعث غرور و لذت ما شود.

I got this mug as a gift many years ago. I like it  because it has my name on it and it looks pretty.  

من این لیوان را سالها پیش هدیه گرفتم. من آن را دوست دارم زیرا نام من روی آن است و زیبا به نظر می رسد.

Personalized items make us feel special, but  I admit Americans can go overboard with this  

اقلام شخصی‌شده به ما احساس خاصی می‌کنند، اما اعتراف می‌کنم که آمریکایی‌ها می‌توانند از این

practice. We have personalized mugs, key chains,  backpacks, bathrobes, towels, you name it. Well,  

رویه استفاده کنند. ما لیوان‌های شخصی‌سازی شده، جاکلیدی، کوله‌پشتی، حوله، حوله داریم. خب،

with bathrobes and towels, it's more common to  use your monogram rather than your first name. A  

با حوله‌ها و حوله‌ها، استفاده از مونوگرام به جای نام کوچک، رایج‌تر است. یک

monogram is made up of three letters. It uses the  first letter of your first, middle, and last name.

مونوگرام از سه حرف تشکیل شده است. از حرف اول نام، وسط و نام خانوادگی شما استفاده می کند.

Some Americans put a short form of their name,  their nickname, on the license plate of their car,  

برخی از آمریکایی‌ها شکل کوتاهی از نام خود، نام مستعار خود را روی پلاک خودروی خود می‌گذارند،

like "JENN1." This is called a vanity  plate, which, by the way, I don't have.  

مانند «JENN1». به این میگن بشقاب روشویی که اتفاقاً من ندارم. با این حال

Honestly, though, I don't think that personalizing  things is about showing off our possessions. It's  

، صادقانه بگویم، من فکر نمی‌کنم شخصی‌سازی چیزها به معنای به رخ کشیدن دارایی‌هایمان باشد. این

more about the idea of the individual and  what's designated for one person's use.  

بیشتر درباره ایده فرد و آنچه برای استفاده یک نفر تعیین شده است.

It's about respecting personal space  and property. And for the record, I  

این در مورد احترام به فضای شخصی و دارایی است. و برای ثبت،

don't have a monogrammed towel. In my house,  everyone has a towel of a different color.  

حوله تک رنگ ندارم. در خانه من، هر کس حوله ای به رنگ متفاوت دارد.

Take a quiz. Let's see what you remember.  Answer the questions and keep in mind these  

یک آزمون شرکت کنید. ببینیم چی یادت میاد به سوالات پاسخ دهید و به خاطر داشته باشید که این موارد

are generalizations. There are naturally many  individual preferences that are independent  

کلی هستند. طبیعتاً ترجیحات فردی بسیاری وجود دارد که مستقل

of culture. 1. What might an American wear  to the grocery store to feel comfortable?

از فرهنگ هستند. 1. یک آمریکایی برای احساس راحتی در خواربارفروشی چه چیزی می‌پوشد؟

2. Which is a more typical  response to "How are you?"

2. کدام پاسخ معمولی‌تر به «حالت چطور است؟» است.

3. What might be a more common way  to order at an American restaurant?

3. روش رایج‌تری برای سفارش در رستوران آمریکایی چیست؟

4. How close do most Americans usually  stand when having a conversation?

4. بیشتر آمریکایی‌ها معمولاً هنگام مکالمه چقدر نزدیک می‌ایستند؟

5. How do American friends often  pay the bill at a restaurant?

5. دوستان آمریکایی اغلب قبض را در رستوران پرداخت می‌کنند؟

6. How is eye contact generally  considered by Americans?

6. ارتباط چشمی عموماً توسط آمریکایی ها چگونه در نظر گرفته می شود؟

7. What does "fashionably late"  mean for an American dinner party?

7. «به‌طور مد روز دیر» برای مهمانی شام آمریکایی چه معنایی دارد؟

8. What do Americans tend to  personalize by adding their name?

8. آمریکایی‌ها با افزودن نام خود چه چیزی را شخصی‌سازی می‌کنند؟

So, do Americans seem strange to you? I hope  not or at least I hope you understand that  

بنابراین، آیا آمریکایی ها برای شما عجیب به نظر می رسند؟ امیدوارم نه یا حداقل امیدوارم متوجه شده باشید

our actions aren't meant to be rude. Cultural  differences make the world an interesting place,  

اعمال ما به معنای بی ادبی نیست. تفاوت‌های فرهنگی دنیا را به مکانی جالب تبدیل می‌کند،

and if we take the time to understand various  practices, we can gain a new perspective. That's  

و اگر برای درک شیوه‌های مختلف وقت بگذاریم ، می‌توانیم دیدگاه جدیدی به دست آوریم. این

a healthy thing, right? Feel free to share your  thoughts in the comments. For my Patreon members,  

یک چیز سالم است، درست است؟ با خیال راحت نظرات خود را در نظرات به اشتراک بگذارید. برای اعضای Patreon من،

we can discuss this topic in depth at our  monthly one-on-one Zoom call. Please like and  

می‌توانیم این موضوع را در تماس ماهانه Zoom یک به یک خود به طور عمیق مورد بحث قرار دهیم. لطفاً

share this video if you found the lesson useful.  As always, thanks for watching and happy studies!  

اگر این درس را مفید یافتید، این ویدیو را لایک کنید و   به اشتراک بگذارید. مثل همیشه، برای تماشا و مطالعات شاد متشکریم!

I'd like to say a special thank  you to Selam, Tim, and Ruslan,  

می‌خواهم تشکر ویژه‌ای از سلم، تیم و روسلان داشته باشم،

who each pledged two dollars a month on  Patreon. Thank you. Follow me on Facebook,  

که هر کدام دو دلار در ماه در Patreon تعهد کردند . متشکرم. من را در فیسبوک،

Twitter, and Instagram. Why not join me on  Patreon? And don't forget to subscribe on YouTube.

توییتر و اینستاگرام دنبال کنید. چرا در Patreon به من ملحق نمی شوید ؟ و فراموش نکنید که در یوتیوب مشترک شوید.