Making Requests with IF and Using Unreal Past Conditionals in English

Hi everyone! It’s Jennifer with another lesson on conditionals.

سلام به همه! این جنیفر است با یک درس دیگر در مورد شرطی ها.

If you’ve been watching my lessons on the different kinds of if-clauses we can make,

اگر در حال تماشای درس‌های من در مورد انواع مختلف اگر-بندهایی هستید که می‌توانیم بسازیم،

I hope you’re feeling more confident now about using conditional sentences in English.

امیدوارم اکنون در مورد استفاده از جملات شرطی در انگلیسی اعتماد به نفس بیشتری داشته باشید.

Each lesson I challenge you with a couple of tasks.

هر درس من شما را با چند کار به چالش می کشم.

In the previous lesson, I asked you to complete these sentences with your own ideas.

در درس قبل از شما خواستم که این جملات را با ایده های خود کامل کنید.

These are conversational expressions you can use to make requests. You can use them with coworkers, classmates, neighbors, and friends.

اینها عبارات محاوره ای هستند که می توانید از آنها برای درخواست استفاده کنید. می توانید آنها را با همکاران، همکلاسی ها، همسایه ها و دوستان استفاده کنید.

Both are polite because they’re unreal conditionals. I’m not telling you the way it’s going to be.

هر دو مودب هستند زیرا شرطی غیر واقعی هستند. من به شما نمی گویم که آن طور که قرار است باشد.

I’m asking whether it would be all right if I got my way. I’m not demanding anything.

من می پرسم اگر راهم را بگیرم خوب می شود؟ من چیزی نمیخواهم

Remember to speak hypothetically or to imagine a situation in the present or future,

به یاد داشته باشید که به صورت فرضی صحبت کنید یا موقعیتی را در حال یا آینده تصور کنید،

we use the simple past tense in the condition (that's the if-clause) and then WOULD + the base verb in the result.

ما از زمان گذشته ساده در شرط استفاده می کنیم (این عبارت if است) و سپس از WOULD + فعل پایه در نتیجه استفاده می کنیم.

Let’s take a look at the examples you came up with and I’ll let you know how much variation is acceptable with the verb forms.

بیایید نگاهی به مثال‌هایی بیندازیم و به شما اطلاع می‌دهم که چه مقدار تنوع با اشکال فعل قابل قبول است.

Let's start with Aimanno's sentences.

بیایید با جملات آیماننو شروع کنیم.

-ed...-ed...I like those choices. The simple past sounds fine here.

-ed...-ed...من این انتخاب ها را دوست دارم. گذشته ساده اینجا خوب به نظر می رسد.

Grammatically it's correct, but this expression is best for making requests, not invitations.

از نظر گرامری درست است، اما این عبارت برای درخواست، نه برای دعوت، بهترین است.

So it might sound more natural if you said, "Would you mind if I joined you for lunch?"

بنابراین ممکن است طبیعی تر به نظر برسد اگر بگویید: "آیا برای ناهار به شما ملحق می شوم؟"

I'm asking, "Is it okay?...Can I join you for lunch?...Would you mind if I joined you for lunch?"

من می پرسم: "اشکالی ندارد؟...می توانم برای ناهار به شما ملحق شوم؟"

Ra'ed wrote:

راعد نوشت:

I would rather see either the simple past: if you considered

ترجیح می‌دهم یا گذشته ساده را ببینم: اگر فکر می‌کنید

OR some people might use a modal, like "would."

یا ممکن است برخی از افراد از حالتی استفاده کنند، مانند "wild".

Although we don't normally use "would" in the condition,

اگرچه ما به طور معمول از "would" در شرایط استفاده نمی کنیم، اما

it's more so a modal we see in the result,

بیشتر حالتی است که در نتیجه می بینیم،

in this expression, it is very common.

در این عبارت، بسیار رایج است.

If you would do (something): If you would consider my offer.

اگر بخواهی (کاری): اگر پیشنهاد من را در نظر بگیری.

We'll make it a question.

ما آن را به یک سوال تبدیل می کنیم.

Some people choose to use "come" and "have."

برخی از افراد استفاده از "بیا" و "داشتن" را انتخاب می کنند.

And that would be the simple present.

و این هدیه ساده خواهد بود.

I would suggest shifting to the past.

من پیشنهاد می کنم به گذشته برگردیم.

You can even shorten it.

حتی می توانید آن را کوتاه کنید.

How about: Would you mind if I came over to your place tonight for dinner ?

چطور: آیا برایتان مهم نیست که امشب برای شام به خانه شما بیایم؟

Marat shared some examples. He wrote:

مارات چند نمونه را به اشتراک گذاشت. او نوشت:

(I'd say "about.")

(من می گویم "در مورد.")

Well, I'll consider that.

خوب، من آن را در نظر خواهم گرفت.

I like your verb choices.

من انتخاب های فعل شما را دوست دارم.

That's a good context. I think it sounds fine for everyday spoken conversation.

این زمینه خوبی است. فکر می کنم برای مکالمه گفتاری روزمره خوب به نظر می رسد.

I might suggest, though, using "ate."

با این حال، من ممکن است استفاده از "ate" را پیشنهاد کنم.

I think "eat" sounds okay, but I'd prefer the past.

فکر می‌کنم «خوردن» خوب به نظر می‌رسد، اما گذشته را ترجیح می‌دهم.

(Yes, I would mind!)

(بله، من بدم می آید!)

Lucas shared examples. He wrote:

لوکاس نمونه هایی را به اشتراک گذاشت. او نوشت:

What a great suggestion!

چه پیشنهاد خوبی!

You used the simple past, but to suggest a possibility, you could use "could."

شما از گذشته ساده استفاده کردید، اما برای پیشنهاد یک امکان، می‌توانید از «می‌توانست» استفاده کنید.

So the simple past works, but I would suggest "could" to emphasize that possibility.

بنابراین گذشته ساده کار می کند، اما من پیشنهاد می کنم "می تواند" بر این امکان تأکید کند.

And the second example:

و مثال دوم:

You could say: Would you mind if I arrived a little later than planned?

می توانید بگویید: آیا برایتان مهم نیست که من کمی دیرتر از زمان برنامه ریزی شده برسم؟

And it sounds very natural. That's a good question to ask either over the phone or by text.

و بسیار طبیعی به نظر می رسد. این سوال خوبی است که از طریق تلفن یا پیامک بپرسید.

Mollie shared her examples. First:

مولی نمونه های خود را به اشتراک گذاشت. اول: به

It sounds okay, but you know what I would prefer?

نظر می رسد خوب است، اما می دانید چه چیزی را ترجیح می دهم؟

Either the simple past (opened) or a modal verb (if you would open).

یا گذشته ساده (باز شده) یا یک فعل معین (اگر می خواهید باز کنید).

Then you could use the contraction, and it would sound like this?

سپس شما می توانید از انقباض استفاده کنید، و این چنین به نظر می رسد؟

Second:

دوم:

Again, it sounds okay, but I would prefer the simple past here.

باز هم، خوب به نظر می رسد، اما من گذشته ساده را در اینجا ترجیح می دهم.

If you really want to use the simple present, do you know how I'd change it?

اگر واقعاً می خواهید از هدیه ساده استفاده کنید، می دانید چگونه آن را تغییر دهم؟

I would use "do" at the beginning. It's no longer unreal.

من در ابتدا از "do" استفاده می کنم. دیگر غیر واقعی نیست.

So let's go back now, though, to the construction I gave you.

پس بیایید اکنون به ساختاری که به شما دادم برگردیم.

More examples:

مثال‌های بیشتر:

If that's a real request, I'll consider it.

اگر این یک درخواست واقعی است، آن را بررسی می‌کنم.

That's a nice request. Right?

این یک درخواست خوب است. درست؟

You want to interrupt. You don't want to be rude about it. That's a good example.

میخوای قطع کنی شما نمی خواهید در مورد آن بی ادب باشید. این یک مثال خوب است.

And I love the verb forms here.

و من عاشق اشکال فعل اینجا هستم.

So we have "would" + a base verb and then here we have the simple past.

بنابراین ما "wild" + یک فعل پایه داریم و سپس در اینجا ما گذشته ساده داریم.

If you'd like to see more of my corrections to student examples, then visit me on Facebook.

اگر می‌خواهید اصلاحات بیشتری را در نمونه‌های دانش‌آموز ببینید، از من در فیس‌بوک دیدن کنید. با

Thank you to everyone who posted their examples.

تشکر از همه کسانی که نمونه های خود را ارسال کردند.

To summarize, I think these patterns are the ones that are most used and more commonly accepted:

به‌طور خلاصه، فکر می‌کنم این الگوها بیشترین استفاده را دارند و بیشتر مورد قبول قرار می‌گیرند:

I talked with a colleague about this pattern, and we agreed it was common with verbs in the negative, negative verbs.

من با یکی از همکاران در مورد این الگو صحبت کردم و توافق کردیم که با افعال در افعال منفی و منفی مشترک است.

Another very common pattern is to use:

یکی دیگر از الگوهای بسیار رایج استفاده از آن است:

I'd really appreciate it if you WOULD / COULD and then the base verb.

اگر شما WOULD / COULD و سپس فعل پایه را داشته باشید، واقعاً متشکر می شوم.

You might here people use the simple present.

ممکن است در اینجا مردم از هدیه ساده استفاده کنند.

Technically, I don't think that's correct, but you'll hear it.

از نظر فنی، فکر نمی کنم این درست باشد، اما آن را خواهید شنید.

And if I heard it, I'd think, "Yeah. I understand what the person wants...what they're saying. It sounds okay."

و اگر آن را می شنیدم، فکر می کردم، "آره. من می فهمم که آن شخص چه می خواهد... چه می گوید. به نظر خوب می رسد."

I'd recommend the simple past. If you really want to use the simple present,

من گذشته ساده را توصیه می کنم. اگر واقعاً می‌خواهید از حال ساده استفاده کنید،

I would suggest changing the question to: Do you mind..."

من پیشنهاد می‌کنم سؤال را به این تغییر دهید: آیا اشکالی ندارد...»

So it's a difference between unreal and real.

بنابراین تفاوت بین غیر واقعی و واقعی است.

Now let’s consider the question I asked you in the previous lesson: What’s the difference between these sentences?

حالا بیایید سؤالی را که در درس قبل از شما پرسیدم در نظر بگیریم: تفاوت چیست؟ بین این جملات؟

There were a lot of very good explanations in the comments. Let me share just a few that I think everyone will find useful.

توضیحات بسیار خوب زیادی در کامنت ها وجود داشت.اجازه دهید فقط چند مورد از آنها را به اشتراک بگذارم که فکر می کنم برای همه مفید خواهد بود.

Mahmoud offered his explanations, and some you might find this helpful because he uses traditional grammar terms.

محمود توضیحات خود را ارائه کرد و برخی ممکن است برای شما مفید باشد زیرا او از اصطلاحات دستور زبان سنتی استفاده می کند.

He identifies examples a, b, and c as first, second, and third conditionals.

مثال های a، b، و c را به عنوان شرط اول، دوم و سوم شناسایی می کند.

The past is over.

گذشته تمام شده است.

Gabriel offers very clear explanations.

گابریل توضیحات بسیار واضحی ارائه می دهد.

And Francoise offers a very concise explanation.

و فرانسوا توضیح بسیار مختصری ارائه می دهد.

Let’s focus on that last example:

بگذارید روی آن مثال آخر تمرکز کنیم:

Or with the full forms:

یا با اشکال کامل:

So what's the pattern for imagining something about the past that's completely counterfactual?

بنابراین الگویی برای تصور چیزی در مورد گذشته که کاملاً خلاف واقع است چیست؟

In other words, it didn't happen that way. I'm just imagining the past differently.

به عبارت دیگر، اینطور نشد. من فقط گذشته را متفاوت تصور می کنم.

We use IF + past perfect in the condition.

ما از IF + گذشته کامل در شرط استفاده می کنیم

And then WOULD + past participle in the result.

و سپس WOULD + فعل ماضی در نتیجه

My example was kind of tricky because I used a passive verb: had been invited.

مثال من به نوعی مشکل بود زیرا از یک فعل مفعول استفاده کردم: had been invited.

So HAD BEEN + (past participle) is a passive verb in the past perfect.

بنابراین HAD BEEN + (ماضی فعل) یک فعل مفعول در گذشته کامل است.

Here’s an easier example to understand. It uses active verbs, no passives:

در اینجا یک مثال ساده تر برای درک وجود دارد. از افعال فعال، بدون مفعول استفاده می‌کند:

Note that we could also use the modal verbs COULD and MIGHT in the result clause.

توجه داشته باشید که می‌توانیم از افعال مودال COULD و MIGHT در عبارت نتیجه نیز استفاده کنیم.

Let’s practice together, okay?

بیا با هم تمرین کنیم، باشه؟

I'll tell you something that didn't happen, and then you tell me a conditional sentence that we can create based on this situation.

من چیزی را به شما می گویم که اتفاق نیفتاده است و بعد شما یک جمله شرطی به من بگویید که بتوانیم بر اساس این وضعیت ایجاد کنیم.

Remember you can use COULD, MIGHT, or WOULD in the result clause.

به یاد داشته باشید که می توانید از COULD، MIGHT یا WOULD در عبارت نتیجه استفاده کنید.

We’re almost done, so let’s talk about homework.

ما تقریباً تمام شده ایم، پس بیایید در مورد تکالیف صحبت کنیم.

Your first task is to report these two statements. Rewrite them so that quotation marks are not needed.

اولین وظیفه شما گزارش این دو عبارت است. آنها را دوباره بنویسید تا نیازی به علامت نقل قول نباشد.

You can write your ideas in the comments, but I won’t confirm the answers until the next lesson.

شما می توانید ایده های خود را در نظرات بنویسید، اما من تا درس بعدی پاسخ ها را تایید نمی کنم.

For your bonus task, I want you to identify the time period in this sentence:

برای وظیفه پاداش خود، از شما می خواهم دوره زمانی را در این جمله مشخص کنید:

We'll go over the answer to that bonus task in our next lesson. That’s all for now.

ما در درس بعدی خود به پاسخ آن وظیفه پاداش خواهیم پرداخت. فعلاً همین است.

I'll see you again soon for another lesson on conditionals in English. Please remember to like this video and subscribe if you haven't already.

به زودی دوباره شما را برای یک درس دیگر در مورد شرطی ها به زبان انگلیسی می بینم. لطفاً به یاد داشته باشید که این ویدیو را لایک کنید و اگر قبلاً آن را نداشته اید مشترک شوید.

As always, thanks for watching and happy studies!

مثل همیشه، برای تماشا و مطالعات شاد متشکریم!