The pride and power of representation in film | Jon M. Chu

Çeviri: Sara Ozturk Gözden geçirme: Can Boysan

The Silicon Valley and the internet gave me superpowers,

Silikon Vadisi ve internet bana süper güçler verdi,

tools to go to battle with,

savaşa götüreceğim aletler,

a suit to take bullets with

kurşunları taşıyacağım bir kostüm

and a giant signal in the sky that told me when it was time to fight.

ve ne zaman savaşılacağını söyleyen gökyüzündeki büyük işaret.

Now, I can't actually prove any of this.

Bunların hiçbirisini kanıtlayamam.

I am not a "scientist,"

"Bilim insanı" değilim,

I don't have "facts."

"gerçeklerim" yok.

Aslında Rotten Tomato skorum şu anda yüzde 50 civarında,

In fact, my Rotten Tomato score is running around 50 percent right now,

bu yüzden neden girmeme izin verdiler pek emin değilim.

so I'm not sure why they let me in.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But if we're talking about colliding with a power

Ama eğer bizden büyük bir güçle

that's bigger than us,

çarpışmak hakkında konuşuyorsak

then I'm in the right place,

o zaman doğru yerdeyim.

because this last year,

Çünkü geçen yıl,

I had an interesting year with a movie called "Crazy Rich Asians" that I did --

kendim çektiğim "Crazy Rich Asians" filmiyle ilginç bir yıl yaşadım.

(Applause and cheers)

(Alkış ve tezahürat)

Thank you, thank you.

Teşekkür ederim, teşekkürler.

And if we're talking about connection specifically today,

Bugün eğer özellikle ilişkiler hakkında konuşuyorsak

then I know my story is only possible

benim hikâyem sadece hayatım boyunca

because of a collection of connections that happened throughout my life,

gerçekleşen ilişkiler derlemesi sayesinde mümkün oldu.

and so hopefully by telling a little bit of my story,

Umarım kendi hikâyemden birazcık bahsetmek

it will help someone else find their path a little sooner than I did.

başkasının yolunu benim bulduğumdan daha erken bulmasına yardım eder.

My story begins when I opened the holy book for the first time ...

Benim hikâyem kutsal kitabı açmamla başladı.

Tabii ki cihazların kutsal kitabı "Sharper Images"'ı.

The holy book of gadgets, of course, "Sharper Image."

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Evet, bilenler belli oluyor.

Yes, those who know.

It was a magical magazine of dreams

Sihirli ve içi muhtemelen var olamayacak şeylerle dolu,

and had things in there that you knew could not possibly exist,

hayallerin dergisiydi.

but it was right there.

Ama tam da oradaydı.

Sipariş edebilirsiniz, postanıza gelir.

You could order it -- come in the mail.

And some things that probably should have never existed,

Bazı şeyler muhtemelen hiç var olmamalıydı.

like "Gregory," a lifelike, portable mannequin

Mesela güçlü, maskülen görünüşüyle suçları engelleyen,

who deters crime by his strong, masculine appearance.

canlı gibi görünen taşınabilir manken "Gregory" gibi.

This is a real --

Bu gerçek bir --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

This is a real thing, by the way.

Bu gerçek bir şey bu arada.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

But my eyes were set on the Sima Video Ed/it 2.

Ama ben gözüme Sima Video Ed/it 2.'yi kestirmiştim.

This thing was so cool at the age of 10.

Bu şey 10 yaş için çok havalıydı.

You could connect all your VHS players together

Bütün VHS oynatıcılarınızı bağlayabilirsiniz

and cut something together,

ve aynı anda kesebilirsiniz.

so I called my parents and convinced them to buy this for me.

Aileme söyledim ve onları bunu almak için ikna ettim.

But before I get into that,

Ama buna girmeden önce,

let me give you a little rundown about my parents.

ailem hakkında kısa bir bilgi vereyim.

They came to the United States when they were young,

Amerika'ya gençken gelmişler,

they're from Taiwan and China

Tayvan ve Çin'den geliyorlar

and they settled in Los Altos, California --

ve Kaliforniya Los Altos'a,

the Silicon Valley before the Silicon Valley --

Silikon Vadisi'ne yerleştiler

and they started a restaurant called Chef Chu's.

ve Chef Chu's adında bir restoran işletmeye başladılar.

50 years later, today, they still work at the restaurant,

50 yıl sonra bugün, hâlâ o restoranda çalışıyorlar,

they're still there,

hâlâ oradalar

and I grew up there, so it was great.

ve ben orada büyüdüm, yani bu çok güzeldi.

Talk about connection -- this place was a hub of connection.

İlişkilerden bahsetmişken -- bu yer ilişkilerin merkeziydi.

People coming there to celebrate birthdays, anniversaries, business deals,

İnsanlar oraya doğum günlerini, yıl dönümlerini,

iş anlaşmalarını kutlamak için gelirlerdi, yerlerdi, içerlerdi.

eating, drinking --

connection.

İlişki buydu.

And I got to grow up in that environment.

Ben de o ortamda büyüdüm.

And my parents always said America is the greatest place in the world.

Ebeveynlerim Amerika'nın dünyadaki en muhteşem yer olduğunu söylerdi.

You can --

Siz-- eğer bir şeyi seviyorsanız

if you love anything, you can work hard and you can accomplish anything you want.

çok çalışabilir ve istediğiniz her şeyi elde edebilirsiniz.

So, they raised five all-American kids.

Her şeyiyle 5 Amerikan çocuğu büyüttüler.

I am the youngest --

Ben en küçükleriyim,

you can see I'm the one with the eyes closed there --

gördüğünüz gibi şurada gözleri kapalı olan benim.

and they named actually my sister and I, Jennifer and Jonathan,

"Hart to Hart" adlı dizideki Jennifer ve Jonathan Hart'tan sonra

after Jennifer and Jonathan Hart from that TV show "Hart to Hart."

kız kardeşime ve bana Jennifer ve Jonathan isimlerini koydular.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

So that's how much they loved America, apparently.

Amerika'yı ne kadar sevdikleri ortada.

And they thought that we were The Kennedys --

Kennedy ailesi olduğumuzu düşünürlerdi,

my mom specifically --

özellikle de annem.

so she dressed us up all the time like each other

Bu yüzden bizi hep benzer şekilde giydirirdi,

and she put us in etiquette classes and ballroom dance classes,

bizi görgü kuralları derslerine, baloya gönderirdi.

made sure that we had the right dental plan --

Doğru diş randevusuna sahip olduğumuzdan emin olurdu.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

This is a real picture of me. That is not fake.

Bu gerçekten benim fotoğrafım, sahte değil.

Thank God for that one.

Bunun için şükürler olsun.

And I was in charge of the video camera every time we went on vacations,

Tatile her çıktığımızda kameranın sorumlusu bendim,

so I would collect all these videos and had nothing to do with it.

bir sürü video çekerdim ve onlarla hiçbir işim olmazdı.

Thus, the Sima Video Ed/it 2.

Nitekim bu Sima Video Ed/it 2.

I convinced them to get it for me,

Bana almaları için onları ikna etmiştim,

and I spent all night trying to wrangle all the VCRs

bütün geceyi erkek ve kız kardeşlerimin odasındaki

from my brother's and sister's room, tangled in wires,

tellere karışmış VCR'lerle uğraşmak için harcardım.

Artık onlara göstereceğim bir şey vardı.

and now I had something to show them.

So I brought them into the living room one night,

Bir gece onları oturma odasına götürdüm,

it was probably 1991, somewhere around there,

muhtemelen 1991 senesi civarıydı,

and I sit them down in the living room --

onları oturma odasında oturttum,

my heart was pounding, my breaths were deep --

kalbim deli gibi atıyordu, nefesim şiddetliydi,

sort of like right now --

tıpkı şimdi olduğu gibi

and I pressed play

ve oynat tuşuna bastım.

and something extraordinary happened actually.

Sıra dışı bir şey oldu.

They cried.

Ağlamaya başladılar, ağladılar.

And cried.

They cried not because it was the most amazing home video edit ever --

Sadece en inanılmaz ev yapımı video düzenlemesi olduğu için değil

although it was pretty good --

yine de oldukça iyiydi.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

but because they saw our family as a normal family that fit in

Ama ailemizi önlerindeki ekrana uyan

ve ait olan normal bir aile olarak gördükleri için ağladılar.

and belonged on the screen in front of them,

just like the movies that they worshipped and the TV shows that they named us after.

Tıpkı taptıkları filmler ve adımızı oradan koydukları diziler gibi.

I remember as the youngest of these five kids

5 çocuğun en küçüğü olarak

feeling heard for the first time.

ilk kez dikkate alındığımı hissettiğimi hatırlıyorum.

There was this place where all these things in my head

Kafamın içerisindeki her şeyin

could go into the great, electric somewhere-out-there and exist and escape,

o müthiş elektrikli yere gidip var olup kaybolduğu bir yer vardı.

and I knew from this moment on,

O andan itibaren,

I wanted to do this for the rest of my life,

para kazansam da kazanmasam da

hayatımın geri kalanında bu işi yapmak istediğimi biliyordum.

whether I was going to get paid for it or not.

So I had this passion and now I needed some tools,

Yani, tutkum vardı, şimdi de aletler gerekiyordu.

and my dad went to work.

Babam işe gitti.

He continued to brag about my home video editing skills

Chef Chu restoranındaki müşterilerine ev yapımı video düzenleme yeteneğimden

to the customers at Chef Chu's,

övünerek bahsetmeye devam etti.

and luckily this is the Silicon Valley,

Şanslıyız ki burası Silikon Vadisi.

so they're working on stuff, hardware and software --

Donanım ve yazılım gibi şeylerle çalışıyorlar,

these are all engineers.

hepsi mühendis.

And they offered to give me things for digital video editing.

Bana dijital video düzenlemem için aletler vermeyi teklif ettiler.

This is like the mid-'90s, early '90's,

Yıl 90'ların ortasıydı, 90'ların başı.

where this stuff didn't exist for kids like me.

Benim gibi çocuklar için böyle aletlerin olmadığı zamanlar.

So I'd get this beta software and hardware from places like HP and Sun

HP, Sun ve Russell Brown, Adobe'dan

and Russell Brown at Adobe.

bu beta yazılım ve donanımları aldım.

And I had no manual,

El kitabım yoktu,

so I'd figure it out and I fell in love with it even more.

bu yüzden kendim çözmek zorundaydım ve bu işe daha da aşık oldum.

I went to USC School of Cinematic Arts and started to go there,

USC Sinematik Sanatları okuluna gitmeye başladım.

and my mom and dad would always call me randomly and remind me

Annem ve babam beni rastgele çağırır

that I've got to do movies about my Chinese heritage.

ve Çin soyum hakkında film yapmam gerektiğini hatırlatırlardı.

Bir gün Çin'in filmler için büyük bir pazar haline geleceğini söylerlerdi.

That China was going to be a huge market for movies one day.

Ben de "Evet haklısınız çocuklar." derdim.

I was like, "Yeah right, guys".

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Her zaman ebeveynlerinizi dinleyin.

Always listen to your parents.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I wanted to be Zemeckis, Lucas and Spielberg.

Zemeckis, Lucas ve Spielberg olmak istedim.

The last thing I wanted to talk about was my own cultural identity,

Hakkında konuşmak istediğim son şey kültürel kimliğimdi,

my ethnicity.

etnik kökenimdi.

And honestly, I had no one else to talk --

Dürüst olmak gerekirse konuşacak kimsem yoktu.

there was no one at school that I could really open up to,

Okulda içimi açabileceğim kimse yoktu.

and even if I did, like, what would I say?

Eğer yapsaydım bile ne diyebilirdim ki?

So I ignored it and I moved on with my life.

Bu yüzden umursamadım ve hayatıma devam ettim.

Cut to 15 years later,

15 yıl sonra,

I made it in Hollywood.

Hollywood'a girdim.

I got discovered by Spielberg,

Spielberg tarafından keşfedildim.

I worked with The Rock and Bruce Willis and Justin Bieber.

The Rock, Bruce Willis ve Justin Bieber'le çalıştım.

I even came to the TED stage to present my dance company LXD,

Dans şirketim LXD'yi tanıtmak için TED sahnesine bile geldim

and it was great.

ve bu muhteşemdi.

And then a couple years ago,

Birkaç yıl sonra,

I felt a little bit lost, creatively.

yaratıcı olarak kaybolmuş gibi hissettim.

The engine was going down a little bit,

Motor biraz yavaşlıyordu,

and I got a sign ...

ve bir işaret aldım.

I heard from voices from the sky ...

Gökten sesler duydum.

or more it was like, birds.

Ya da daha çok kuş gibiydi.

OK, fine, it was Twitter.

Tamam, pekâlâ Twitter idi

And Twitter --

ve Twitter --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

It was Constance Wu on Twitter,

Twitter'da Constance Wu idi,

it was Daniel Dae Kim,

Daniel Dae Kim idi,

it was Jenny Yang, who's here today,

bugün burada olan Jenny Yang idi,

it was Alan Yang --

Alan Yang idi.

all of these people who were writing their frustrations

Bütün bu insanlar Hollywood'daki hayal kırıklıklarını

with representation in Hollywood.

temsilen yazıyordu.

And it really hit me.

Beni gerçekten etkiledi.

I thought these things but never really registered --

Böyle şeylerin asla tescilli olmadığını düşündüm.

I was really focused on --

Gerçekten odaklanmıştım

and I felt lucky to be working,

ve çalıştığım için şanslı hissettim.

and so then I realized --

Sonradan fark ettim,

yeah, what is wrong with Hollywood?

Hollywood'un sorunu neydi?

Why aren't they doing this?

Neden bunu yapmıyorlardı?

And then I looked at myself in the mirror and realized I am Hollywood.

Daha sonra, aynada kendime baktım ve fark ettim ki Hollywood benim.

I literally --

Gerçekten de --

I popped my collar before I came out here,

buraya gelmeden önce yakalarımı kaldırdım.

that's how Hollywood I am.

Hollywood oluşum böyle.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Is it still up? OK, good.

Hâlâ öyleler mi? Tamam, güzel.

(Applause)

(Alkış)

For all these years I felt I had been given so much,

Bunca yıldır bana çok şey verildiğini hissettim.

and what was I giving back to the film business that I loved?

Sevdiğim bu film işine ben ne veriyordum?

Burada olduğum için şanslı hissettim.

I felt lucky to be here,

but at this moment, I realized that I was not just lucky to be here,

Ama şimdi fark ettim ki sadece burada olduğum için şanslı değildim,

I had the right to be here.

burada olmaya hakkım vardı.

No, I earned the right to be here.

Hayır, burada olmaya hak kazandım.

All those sleepless nights, all those parties I missed on Fridays,

Bütün o uykusuz geceler, cuma günleri kaçırdığım o partiler,

every friend and girlfriend I lost because I was editing --

düzenleme yaptığım için kaybettiğim bütün arkadaşlar ve sevgililer.

Sadece ses çıkarmak için değil aynı zamanda bir şeyler söylemek için

I earned the right to be here not just to have a voice but to say something,

and say something important,

burada olmaya hak kazandım.

Önemli bir şey söylemek için.

and I had, actually, the power --

Aslında o güce,

the superpower to change things if I really, really wanted to.

eğer gerçekten istersem bir şeyleri değiştirebilme süper gücüne sahibim.

When you try to tell stories about yourself

Kendinizle, size ve ailenize benzeyen insanlarla alakalı

and people who look like you and look like your family,

hikâyeler anlatmaya çalıştığınızda,

it can be scary,

bu korkutucu olabiliyor

and all those feelings of being alone came back.

ve yalnız olmanın verdiği his geri geldi.

But the internet is what told me --

Ama internet bana, beni destekleyecek

sent the sign that there was going to be a whole army waiting for me

ve yaptığım şey için beni sevecek olan

to support me and to love me for it.

koca bir ordunun beklediği işaretini gönderdi.

And so I found Kevin Kwan's amazing novel "Crazy Rich Asians,"

Kevin Kwan'ın ilginç romanı "Crazy Rich Asians"ı buldum,

and we went to work.

çalışmaya başladık.

We put this movie together.

Bu filmi birlikte yaptık.

All-Asian cast --

Bütün Asyalı oyuncu kadrosu,

modern hikâyesiyle 25 yıl içindeki tamamı Asyalı olan ilk oyuncu kadrosuydu.

the first all-Asian cast in 25 years with a contemporary story --

(Applause and cheers)

(Alkış ve tezahürat)

But when we started it was not a guarantee at all.

Başladığımızda hiçbir şeyin garantisi yoktu.

There was no comp for this kind of movie.

Böyle bir film için sponsor yoktu.

Every time we did surveys and stuff,

Ne zaman anketler yapsak

the audiences weren't going to show up.

sonuç izleyicilerin filme gelmeyeceği yönünde oluyordu.

In fact, even in our test screenings

Filmini izlemeleri için

where you give free tickets to people to watch your movie,

insanlara bedava bilet verdiğin deneme gösterimlerinde bile

we had a one to 25 ratio,

1'e 25 oranımız vardı.

meaning after 25 asks, only one person said yes,

Bu da 25 sorudan sonra sadece 1 kişinin evet dediği anlamına geliyor,

which is super low for these types of things.

ki bu böyle türde şeyler için çok düşük bir oran.

Asian people who knew the book didn't trust Hollywood at all,

Kitabı bilen Asyalılar Hollywood'a çok güvenmedi.

Asian people who didn't know the book thought the title was offensive

Kitabı bilmeyen Asyalılar filmin adını kırıcı buldu.

and other people who weren't Asian just didn't think it was for them.

Asyalı olmayan diğer insanlar da onlara hitap etmediğini düşündü.

So we were pretty screwed.

Yani, oldukça berbat durumdaydık.

Luckily, Warner Brothers didn't turn away from us.

Şanslıyız ki, Warner Brothers bize yüz çevirmedi.

But then the electric somewhere struck again,

Ama sonra elektrik yine bir yerde sıkıştı.

and this army of Asian-American writers, reporters, bloggers,

Kendi yayımlarıyla yıllarca çalışmış

who over the years had worked their way up through their respective publications,

bu Asyalı-Amerikan yazarlar, muhabirler, blog yazarları ordusu

went to work, unbeknownst to me.

benden habersiz işe koyuldu

And they started to post things.

ve yazılar yayımlamaya başladılar.

Also, some tech founders out here started to post stuff on social media,

Aynı zamanda teknoloji kurucuları sosyal medyada bir şeyler paylaşmaya,

write stuff about us in articles in the "LA Times,"

"LA Times", "The Hollywood Reporter" ve "Entertainment Weekly" gibi

in "The Hollywood Reporter" and "Entertainment Weekly."

dergilerde bizim hakkımızda makaleler yazmaya başladılar.

It was like this grassroots uprising of making ourselves news.

Bu, sanki bizim haberlerimizi yaparak halkın baş kaldırısı gibiydi.

What an amazing thing to witness.

Tanık olmak için ne kadar harika bir şey.

And the swell of support turned into this conversation online

Bu destek dalgası bütün Asyalı-Amerikanlar arasında

between all these Asian Americans

sohbet başlattı.

where we could actually debate and discuss

Nerede tartışıp münazara edeceğimizi,

hangi hikâyeleri anlatmak istediğimizi,

what stories we wanted to tell,

what stories should be told or not,

hangi hikâyelerin anlatılıp anlatılamayacağını gösterdi.

what kind of --

are we allowed to make fun of ourselves?

ne türde --

kendimizle dalga geçebilir miyiz?

What about casting? What are we allowed to do?

Ya oyuncu kadrosu? Ne yapmak için iznimiz var?

And we didn't agree -- and we still don't,

Hemfikir değildik ve hâlâ değiliz.

but that wasn't the point.

Ama önemli olan nokta bu değildi.

The point was the conversation was happening.

Önemli olan nokta sürmekte olan sohbetti.

And this conversation stream became an infrastructure.

Bu sohbet seli bir altyapı haline geldi.

It took all these different groups that were trying to achieve the same thing

Aynı şeye ulaşmaya çalışan bütün bu farklı grupları aldı

and put us all together in this connective tissue.

ve hepimizi bu birleştirici dokuda bir araya getirdi.

And again, not perfect,

Yine mükemmel değildi

but the start of how we determine our own representation on the big screen.

ama sinemadaki temsillerimizi nasıl kararlaştırdığımızın başlangıcıydı.

It became more physical when I went to the movie theater.

Sinemaya gittiğimde daha fiziksel bir hal aldı.

I'll never forget going -- opening weekend,

Hafta sonu açılışı için oraya gidişimi hiç unutmayacağım.

and I went into the theater, and it's not just Asians --

Sinemaya girdim ve sadece Asyalılar yoktu,

all types of people --

birçok türde insan vardı.

and I go in and sit down,

Gittim ve oturdum,

and people laughed, people cried,

insanlar güldüler, ağladılar.

and when I went into the lobby,

Lobiye çıktığımda,

people stayed.

insanlar kaldılar.

It's like they didn't want to leave.

Sanki ayrılmak istemiyormuş gibiydiler.

They just hugged each other,

Birbirlerine sarıldılar,

high-fived each other, took selfies,

beşlik çaktılar, öz çekim yaptılar,

they debated it, they laughed about it.

film hakkında konuştular, güldüler.

All these different things.

Bütün bu farklı şeyler.

I had such an intimate relationship with this movie,

Bu filmle çok yakın bir ilişkim vardı

but I didn't understand when we were making it

ama çekerken bunu anlamamıştım,

what we were making until it was happening --

çekene kadar ne yaptığımızı anlamamıştım.

that it was the same thing that my parents felt when they watched our family videos

Bu, o gün oturma odasında

aile videomuzu izlerken ebeveynlerimin hissettiği şeyle aynıydı.

in that living room that day.

Seeing us on the screen has a power to it,

Ekranda bizi görmenin bir gücü var

and the only way I can describe it is pride.

ve bunu sadece gurur olarak tanımlayabilirim.

I have always understood this word intellectually --

Bu kelimeyi her zaman zihnen anladım,

I've probably talked about this word,

muhtemelen bu kelime hakkında konuştum da.

but to actually feel pride --

Ama aslında gururu hissetmek --

and those of you who have felt it know --

ve bunu hisseden sizler biliyorsunuz ki --

it's like you just want to like, touch everybody and grab and run around.

sanki herkese dokunup ve kucaklayıp etrafta koşmak istiyormuşsunuz gibidir.

It's like a very --

Bu çok --

I can't explain --

bunu açıklayamıyorum.

it's just a very physical feeling,

Uzun bir ilişki modeli olduğu için

all because of a long pattern of connection.

bu çok fiziksel bir his.

Film was a gift given to me,

Film bana verilmiş bir hediyeydi.

and through the years I've learned a lot of things.

Yıllar boyunca birçok şey öğrendim.

You can plan, you can write scripts, you can do your storyboards,

Planlayabilirsiniz, senaryo yazabilirsiniz ve film şeritleri yapabilirsiniz.

but at a certain point,

Ama bir noktada,

your movie will speak back to you,

filminiz size bir şeyler söyleyecek

and it's your job to listen.

ve sizin işiniz de onu dinlemek.

It's this living organism and it sort of presents itself,

Bu yaşayan bir organizma ve bir nevi kendisini sunuyor,

so you better catch it before it slips through your hands,

bu yüzden ellerinizden kaymadan önce yakalasanız iyi olur

and that's the most exciting part about making movies.

ve bu, film çekmekle ilgili en heyecanlı bölüm.

When I look at life, it's not that different actually.

Hayata baktığımda, aslında bu kadar farklı değil.

I've been led through these sort of breadcrumbs of connections

İlişkilerin kırıntılarından, insanlardan,

through people, through circumstances,

durumlardan, şanstan

through luck.

geçmeme bir nevi izin verildi.

And it changed when I realized that once you start listening

Sessiz ritimleri ve karmakarışık sesleri dinlemeye başladığınızda,

to the silent beats and the messy noises around you,

sizin için çoktan yazılmış bu güzel senfoniyi

you realize that there's this beautiful symphony already written for you.

duyduğunuzu fark ettiğimde bir şeyler değişti.

A direct line to your destiny.

Doğrudan kaderinize giden bir çizgi.

Your superpower.

Süper gücünüz.

Now, film was a gift given to me,

Film bana verilmiş bir hediyeydi,

sort of spurred on by my parents and supported by my community.

bir nevi ailem tarafından teşvik edildi ve topluluğum tarafından desteklendi.

I got to be who I wanted to be when I needed to be it.

İhtiyacım olduğunda olmak istediğim kişi olabildim.

My mom posted something on Facebook the other day,

Annem, geçen gün Facebook'ta sesli söylemek için

which is usually a really bad thing to say out loud --

çok ayıp olan bir şey paylaştı.

scary, she should not have a Facebook, but --

Korkutucu, onun Facebook'u olmamalıydı --

(Laughter)

(Gülüşmeler)

She posted this thing, and it was a meme,

Bu şeyi paylaştı ve bu bir deyişti.

you know, one of those funny things,

Şu eğlenceli olanlardan.

and it said, "You can't change someone who doesn't want to change,

"Değişmek istemeyen birisini değiştiremezsiniz

but never underestimate the power of planting a seed."

ama bir tohum ekmenin gücünü asla küçümsemeyin." diyordu.

And as I was doing the finishing touches on this talk,

Ben de bu konuşmaya son dokunuşları yaparken

I realized that all the powerful connections in my life

hayatımdaki bütün ilişkilerin cömertlik,

were through generosity and kindness and love and hope.

kibarlık, sevgi ve umuttan geçtiğini fark ettim.

So when I think about my movies "Crazy Rich Asians" and "In the Heights"

Şu anda üzerinde çalıştığım "In the Heights" ve "Crazy Rich Asians"

which I'm working on right now --

filmlerini düşündüğümde--

(Applause and cheers)

(Alkış ve tezahürat)

Yes, it's a good one.

Evet, iyi bir film.

All I want to do is show joy and hope in them,

Tek istediğim içlerindeki neşe ve umudu göstermek.

because I refuse to believe that our best days are behind us,

Çünkü en iyi günlerimizin geride olduğuna inanmayı reddediyorum.

but in fact, around the corner.

Aslında çok yakındalar.

Because you see love --

Çünkü görüyorsunuz ki sevgi --

love is the superpower that was given to me.

Sevgi bana verilen süper güç.

Love is the superpower that was passed onto me.

Sevgi içime işleyen süper güç.

Love is the only thing that can stop a speeding bullet

Sevgi, hızlı bir kurşunu odadan çıkmadan

before it even exits the chamber.

durdurabilecek tek şey.

Love is the only thing that can leap over a building

Sevgi, bir binanın üzerinden atlayacak

and have a whole community look up into the sky,

ve bir topluluğu gökyüzüne baktıracak,

join hands,

el ele tutuşturacak

and have the courage to face something that's impossibly bigger than themselves.

ve imkânsızca kendilerinden büyük bir şeyle yüzleşecek cesareti verecek tek şey.

So I have a challenge for myself and for anyone here.

Kendime ve buradaki herkese meydan okuyorum.

As you're working on your thing,

Şirketinizde işiniz üzerinde çalışırken,

on your company,

bu şeyi hayata işlerken

and you're forging this thing to life, and you're making the impossible possible,

ve imkânsızı mümkün kılarken

let's just not forget to be kind to each other,

birbirimize karşı kibar olmayı unutmayalım.

because I believe that is the most powerful form of connection

Çünkü bunun bu gezegene verebileceğimiz

en güçlü iletişim şekli olduğuna inanıyorum.

we can give to this planet.

In fact, our future depends on it.

Aslında, geleceğimiz buna bağlı.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause and cheers)

(Alkış ve tezahürat)

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause)

(Alkış)