Powerful Photos That Honor the Lives of Overlooked Women | Smita Sharma | TED

Çeviri: Muhsin Kutay Altınoklu Gözden geçirme: Ozay Ozaydin

This is Lakhi Ram Lohar.

Fotoğraftaki Lakhi Ram Lohar.

His job was to spray pesticide

Hindistan’da çay bahçelerini ilaçlayarak

at a tea garden in West Bengal, India.

geçimini sağlıyor.

Lakhi was a single father

Lakhi bekar bir baba.

to his only daughter, Sugi.

Tek bir kızı var, adı Sugi.

One day in 2007,

2007 yılında bir gün

Sugi went missing.

Sugi aniden kayboldu.

Lakhiram went to the local police to file a missing persons report,

Lakhiram Sugi’nin kayıp olduğunu yetkililere bildirmek istedi

but he was unable to do so because he was illiterate.

ama okuma yazması olmadığı için bunu yapamadı.

He didn't have Sugi's birth certificate or any of her photographs.

Lakhi’nin elinde Sugi’nin ne doğum belgesi ne de bir fotoğrafı vardı.

So, the police didn't believe him,

Polis, Lakhi’ye inanmadı

and did nothing.

ve kızı hiç aramadı.

He tried, again and again, but no luck.

Lakhi defalarca kez polise gittiyse de kızı hiç aramadılar.

It was as if Sugi never existed.

Sanki böyle bir kız hiç var olmamıştı.

Ten years later,

Tam on yıl sonra,

a local nonprofit that fights human trafficking

insan kaçakçılığıyla mücadele eden bölgesel bir kuruluş

took up her case.

kızı aramaya başladı.

They approached Sugi's school

Sugi’nin okuluna giderek

and requested proof that she had attended.

onun öğrenci olduğunu kanıtlar bir belge talep ettiler.

Here is the certificate, issued in 2017,

Bu öğrenci belgesi 2017 yılında hazırlandı.

10 years after her disappearance.

Sugi kaybolduktan tam on yıl sonra.

It bothered me

Ailesinin perişan olduğunu

that the disappearance of a poor girl doesn't matter to anyone,

ve Sugi’nin kaybolmasını insanların umursamadığını gördüğümde

except her family.

çok üzülmüştüm.

I'm a photojournalist,

Ben bir foto muhabiriyim ve

and I report on critical human rights and social issues,

insan hakları ihlalleri ve toplumsal olaylarla ilgili haber yapıyorum.

not just in my country, India,

sadece ülkem Hindistan’da değil

but across the Global South.

tüm Küresel Güney’de.

I see stories like this everywhere.

Buna benzer olaylarla çok sık karşılaşıyorum.

One of the biggest myths about human trafficking

İnsan kaçakçılığı hakkındaki en büyük efsanelerden biri,

is that it is a developing world problem.

bunun gelişmekte olan ülkelerin sorunu olduğudur.

But the reality is that human trafficking

Ama gerçekte insan kaçakçılığı,

is a 150-billion-dollar industry, globally.

150 milyar dolarlık bir küresel endüstri.

The International Labour Organization's 2016 report

Uluslararası Çalışma Örgütü’nün 2016 yılı raporuna göre

reveals that 40.3 million people were trafficked into modern-day slavery,

40,3 milyon insan kaçırılarak köleleştirildi.

out of which 23 million were women and girls.

Bu insanların 23 milyonunu kadınlar ve kız çocukları oluşturuyordu.

It's as if girls and women from poor families

Sanki yoksul ailelere doğan kadınların ve kız çocuklarının

don't have any value,

hiçbir değeri yok

and their existence or their deaths ...

ve onların yaşamaları ya da ölmeleri de

don't matter.

önemli değil.

Their stories are mostly unseen and unheard.

Bu kadınların ve kızların neler yaşadığını kimse bilmiyor.

But it's important to see these stories and not look away.

Bu kadınların hikayelerini öğrenmemiz çok önemli.

Photographs inspire compassion

Fotoğraflar şefkate ilham verir

and enhance our understanding of the world.

ve dünyayı daha iyi anlamamızı sağlar.

It is a powerful tool for making connections with people.

Fotoğraflar insanlarla bağ kurmanın iyi bir yoludur.

But when we undertake the task of sharing people's lives,

İnsanların yaşadıklarını anlatmak büyük bir sorumluluğu da

we have an added responsibility.

beraberinde getiriyor.

Are we representing them with dignity and fairness?

Onurlarını zedelemeden adil şekilde temsil edebiliyor muyuz?

Are we telling the whole story or just a part of it?

Yaşananların bir kısmını mı yoksa tamamını mı anlatıyoruz?

I'm very conscious about stereotypes and how I represent people.

Bu konuda dikkatli olmaya, önyargılardan uzak durmaya çalışıyorum.

Life can be harsh for poor girls from these countries.

Bu ülkelerdeki fakir kızlar için hayat zorlu olabilir.

Boys are given preferential treatment,

Bütün öncelik erkeklere veriliyor

while girls are expected to do household chores --

ve evin bütün işleri kızlara yaptırılıyor.

cook, clean, fetch water,

yemek ve temizlik yapma, su taşıma

and take care of their younger siblings.

ve kardeşlere bakma gibi işler.

Often, parents tend to marry their daughters early

Aileler, kız çocuklarını ilk fırsatta evlendirip

so they would become someone else's responsibility.

kızların sorumluluğunu başkalarının omuzlarına atmak istiyor.

Basic education is free in many developing countries,

Çoğu ülkede eğitim ücretsiz ama öğrencilerin

but students still need to buy books and uniforms,

kitap ve kıyafet satın alması gerekiyor.

and when putting even two meals on the table is a struggle,

İnsanlar çoğu zaman iki öğün yemek bile yiyemezken

schools can seem like a luxury.

eğitim bir lüks haline geliyor.

So when I went to Nepal a few years ago,

Birkaç yıl önce İnsan Hakları İzleme Örgütü tarafından

to document child marriage for Human Rights Watch,

çocuk evliliklerini incelemek üzere Nepal’e gönderilmiştim.

I thought the girls I would meet were forced by their parents to marry.

Başta ailelerin kızları evlenmeye zorladığını düşünmüştüm.

What I saw was a bit different.

Sonra gerçeğin böyle olmadığını öğrendim.

The girls I met wanted to escape a grim situation

Kızlar yoksulluktan kurtulmak

and gain some control of their lives.

özgürce yaşamak için evleniyordu.

When Tilmaya was 11,

Tilmaya henüz 11 yaşındayken

her father took her out of school

babası onu okuldan almış

and sent her to Pokhara to work as a domestic maid.

ve onu Pokhara’ya ev hizmetçisi olarak çalışmaya yollamış.

When she was 15, she eloped

Tilmaya, 15 yaşına geldiğinde kaçarak

and married a 20-year-old man from her village.

köyünden 20 yaşında biriyle evlenmiş.

This is Sharmila.

Fotoğraftaki Sharmila.

Sharmila's parents tried to separate her from her boyfriend,

Ailesi onu, sevgilisinden ayırmak istemiş

so she ran away with him.

o da sevgilisiyle kaçmış.

She was 14, he was 18.

Kaçtıklarında, kız 14, oğlan 18 yaşındaymış.

When I took this image of her,

Bu fotoğrafı çektiğimde

Sharmila was seven months pregnant.

hamileliğinin yedinci ayındaydı.

She said she regrets leaving school and marrying early

Okuldan ayrılıp erken yaşta evlendiğine pişman olduğunu söyledi.

and that she had no knowledge of reproductive health or family planning.

Üreme sağlığı ve aile planlaması hakkında hiç bilgisi olmadığını da.

So why would girls leave the safety of their families,

Öyleyse kızlar ailelerini ve okullarını

drop out of school?

neden terk ediyorlar?

For nothing?

Durduk yere mi?

To gain some control

Hayatları üzerinde

of their future.

söz sahibi olup

At least, in this case, they were able to choose their own partner.

hiç değilse evlenecekleri kişiyi seçebilmek için.

I try to dig deep and show the nuances of the situations,

En ince ayrıntıları bile kaçırmamak için çok dikkatli davranıyorum

because often, poor women and girls are stripped of their equity and dignity.

çünkü genelde bu kadınların konuşma hakları da ellerinden alınıyor.

I would not have taken these photographs if the girls didn't want me to.

Kadınlar fotoğraf çekmeme izin vermese bu fotoğrafları çekmezdim.

And I work very discreetly, keeping a low profile,

Dikkatleri üzerime çekmemek için

and go to great lengths to avoid attention.

olabildiğince sessiz çalışırım.

I carry minimum gear

Toz toprak içindeki bir çantayla

and this dirty-looking tote bag,

olabildiğince az eşya taşıyorum.

which my mother hates.

Annem o çantayı kullanmamdan nefret ediyor.

(Laughter)

(Kahkaha)

The idea is to blend with the crowd.

Amacım kalabalığın arasına karışmak.

Even if I dress simply,

İnsanlara çok benzer giyinsem de

it's understood I am from the city.

şehirden geldiğim hemen anlaşılıyor.

So I tell people I'm a researcher into female hygiene.

İşim sorulduğunda, kadın sağlığını araştırdığımı söylüyorum.

I started carrying sanitary napkins in my purse.

Çantamda hijyenik ped taşımaya başladım.

Men are so embarrassed,

Erkekler çok utanıyorlar

they leave me alone.

ve başımdan gidiyorlar.

(Laughter)

(Gülüşme)

(Applause)

(Alkış)

The women offer me tea,

Kadınlar bana çay ikram ediyor

and I sit and chat with them for hours,

ve onlar konuşmaktan bıkasıya kadar

until they get bored of me.

onlarla konuşuyorum.

That's when my real work begins.

Esas işim o zaman başlıyor.

The family knows there will be no gossip or any unwelcome scrutiny,

Aileler, 10 farklı evi ziyaret ettiğimi

as I had already been to 10 different houses.

ve dedikoduya mahal vermeyeceğimi biliyor.

Everyone in the village just assumes I was there to speak about menstruation.

Herkes köye geliş amacımın menstürasyonu konuşmak olduğunu düşünüyor.

I'm very careful that my work does not disrupt

Fotoğrafını çektiğim insanlara zarar gelmemesi için

the lives of the people I photograph,

çok dikkatli davranıyorum.

while I'm there and long after I've left.

Ben köyden ayrıldıktan sonra da zarar gelmemeli.

I do hours of research before diving into a new territory,

Yeni bir bölgeye gitmeden önce saatlerce araştırma yaparak

honoring people's culture,

oranın kültür ve yasalarını öğrenip

abiding by local laws.

bunlara uygun hareket ediyorum.

Asking permission,

Çekimlerden önce

seeking informed consent and not leading with my camera

insanlardan izin alıyorum ve bu işimin

has been the foundation of my work.

çok önemli bir parçası.

And this has helped me overcome many hostile situations.

Birçok olaydan bu sayede yara almadan kurtuldum.

While working on a project called "Not My Shame,"

Hindistan’daki cinsel saldırıları

documenting sexual violence in my country, India,

belgeselleştirdiğim “Benim Utancım Değil” araştırmam sırasında

I met a young girl I’ll call Beena.

Beena olarak adlandıracağım bir kızla tanıştım.

Beena was abducted and repeatedly raped by a distant relative.

Beena uzak akrabası tarafından kaçırılmış ve defalarca kez tecavüze uğramıştı.

This man was also a very powerful person in the community.

Beena’ya tecavüz eden erkek, toplumda güçlü bir konuma sahipti.

While I was sitting with Beena at her house,

Beena’nın evinde otururken büyük bir kalabalığın

a huge crowd had gathered outside.

evin etrafına toplandığını fark ettim.

Hearing loud voices, I went out,

Gürültüleri duyunca, dışarı çıktım.

only to be surrounded by a group of hostile men.

Kendimi etrafım kuşatılmış halde buldum.

The men snatched my camera bag,

Adamlar kamera çantamı çekip kopardılar

tore off my purse,

ve cüzdanımı parçaladılar.

and started berating me.

Bana bağırmaya başladılar.

My first thought was to protect Beena and her family, and also myself.

Hemen Beena’yı, ailesini ve kendimi korumam gerektiğini anladım.

I tried to appear calm,

Sakin görünmeye çalışsam da

although I was scared.

aslında çok korkmuştum.

The men said they thought I was there ...

Erkekler, köylerinin şanını zedelemeye

to disrupt their lives

ve onlara zarar vermeye

and spoil the village's reputation.

çalıştığımı iddia ettiler.

I told them I was there to learn about their lives and culture.

Amacımın yalnızca kültürlerini öğrenmek olduğunu söyledim.

By the end of our conversation, an hour later,

Tartışmamızdan bir saat sonra bu sefer bana

these same men offered me tea and snacks.

çay ve yiyecek ikram etmişlerdi.

Despite this incident,

Bu olaya rağmen

Beena and her family wanted me to share her story

Beena ve ailesi Beena’nın yaşadıklarını bütün dünyayla

with the world.

paylaşmamı istedi.

Beena’s story matters,

Beena’nın hikayesini,

so does Sugi's,

Sugi’nin, yüzlerce kadın

and hundreds of women's and girls' like them.

kız çocuğunun yaşadıklarını öğrenmemiz çok önemli.

Their stories would not have been seen or heard

Çünkü benim gibi insanlar onların yaşadıklarını anlatmasa

if people like me didn't show them.

insanların olan bitenden haberi olmaz.

We need to start valuing them.

Onlara ve yaşamlarına değer vermeliyiz.

The first step to any change

Değişimin ön koşulu

is acknowledgment and awareness.

olayları fark etmektir.

Otherwise, this cycle of harm will continue.

Aksi durumda, bu şiddet döngüsüne engel olamayız.

These women and girls exist.

Bu kadınları görmezden gelmeyin.

And the reason I'm telling you this

Bunu vurguluyorum çünkü

is because we were lucky enough to be born

bizim doğduğumuz ve büyüdüğümüz

in very comfortable circumstances.

yerler güvenliydi.

We won the birth lottery.

Bu açıdan biz çok şanslıydık.

These women have values.

Her kadının yaşamı değerlidir.

They exist.

Onları fark edin.

The least we can do is honor them

En azından görmezden gelmeyerek verdikleri mücadeleleri

and not look away.

onurlandırabiliriz.

Thank you.

Teşekkür ederim.

(Applause)

(Alkış)