Powerful Photos That Honor the Lives of Overlooked Women | Smita Sharma | TED

Translator: Tina Hajbabaee Reviewer: Masoud Motamedifar

This is Lakhi Ram Lohar.

ایشان لاکی رام لوهار هستند.

His job was to spray pesticide

شغل او اسپری کردن آفت کش

at a tea garden in West Bengal, India.

در باغی در غرب بنگال، هند، بود.

Lakhi was a single father

لاکی پدری مجرد

to his only daughter, Sugi.

برای تنها دخترش، سوگی بود.

One day in 2007,

روزی در سال ۲۰۰۷،

Sugi went missing.

سوگی گم شد.

Lakhiram went to the local police to file a missing persons report,

لاکی‌رام پیش پلیس محلی رفت تا گزارش مفقودی دهد.

but he was unable to do so because he was illiterate.

اما او نتوانست این کار را انجام دهد چون او بی‌سواد بود.

He didn't have Sugi's birth certificate or any of her photographs.

او شناسنامه‌ی تولد سوگی یا عکسی از او نداشت.

So, the police didn't believe him,

در نتیجه، پلیس او را باور نکرد،

and did nothing.

و کاری انجام نداد.

He tried, again and again, but no luck.

او دوباره و دوباره تلاش کرد، اما موفق نشد.

It was as if Sugi never existed.

انگار اصلا سوگی‌ای وجود نداشته است.

Ten years later,

ده سال بعد،

a local nonprofit that fights human trafficking

سازمان محلیِ غیر انتفاعی که با قاچاق انسان مقابله می‌کرد

took up her case.

پرونده‌ی او را به دست گرفت.

They approached Sugi's school

آنها با مدرسه‌ی سوگی صحبت کردند

and requested proof that she had attended.

و مدرکی دال بر اینکه او به آنجا می‌رفته، خواستند.

Here is the certificate, issued in 2017,

این هم سند رسمی، منتشر شده در سال ۲۰۱۷،

10 years after her disappearance.

۱۰ سال بعد از گم شدنِ او.

It bothered me

این من را ناراحت می‌کند

that the disappearance of a poor girl doesn't matter to anyone,

که ناپدید شدن دختری بیچاره برای هیچ کسی مهم نیست،

except her family.

جز خانواده‌ی او.

I'm a photojournalist,

من یک عکاس خبرنگار هستم،

and I report on critical human rights and social issues,

و درمورد حقوق اساسی انسان‌ها و مشکلات اجتماعی گزارش تهیه می‌کنم،

not just in my country, India,

نه فقط در کشور خودم، هند،

but across the Global South.

بلکه در سرتاسر کشور‌های در حال توسعه‌ی جنوبی.

I see stories like this everywhere.

من این مدل داستان‌ها را همه جا می‌بینم.

One of the biggest myths about human trafficking

یکی از بزرگترین افسانه‌ها درمورد قاچاق انسان

is that it is a developing world problem.

این است که این مشکل مربوط به کشور‌های در حال توسعه است.

But the reality is that human trafficking

اما واقعیت این است که قاچاق انسان

is a 150-billion-dollar industry, globally.

یک صنعت ۱۵۰ میلیارد دلاری جهانی است.

The International Labour Organization's 2016 report

گزارش سال ۲۰۱۶ از سازمان بین‌المللی کارگری

reveals that 40.3 million people were trafficked into modern-day slavery,

افشا می‌کند که ۴۰.۳ میلیون آدم برای بردگی مدرن قاچاق شده‌اند.

out of which 23 million were women and girls.

که از این تعداد ۲۳ میلیون نفر دختر و زن بوده‌اند.

It's as if girls and women from poor families

انگار که دختران و زنان از خانواده‌های فقیر

don't have any value,

هیج ارزشی ندارند،

and their existence or their deaths ...

و وجودشان و یا مرگ‌شان...

don't matter.

اهمیتی ندارد.

Their stories are mostly unseen and unheard.

داستان‌هایشان بیشتر اوقات ندیده و نشنیده باقی می‌ماند.

But it's important to see these stories and not look away.

اما مهم است که این داستان‌ها را ببینیم و بی‌توجه نباشیم.

Photographs inspire compassion

عکس‌ها ترحم را برمی‌انگیزد

and enhance our understanding of the world.

و درک ما را از جهان بالا می‌برد.

It is a powerful tool for making connections with people.

عکس ابزار قدرتمندی‌ است برای ارتباط برقرار کردن با مردم.

But when we undertake the task of sharing people's lives,

اما زمانی که ما کارِ به اشتراک گذاشتنِ زندگی مردم را بعهده می‌گیریم،

we have an added responsibility.

ما مسئولیتی مضاعف بر عهده داریم.

Are we representing them with dignity and fairness?

آیا ما آنها را با انصاف و شرافت نشان می‌دهیم؟

Are we telling the whole story or just a part of it?

آیا ما تمام داستان را روایت می‌کنیم یا فقط قسمتی از آن را؟

I'm very conscious about stereotypes and how I represent people.

من خیلی در مورد کلیشه‌ها و اینکه چگونه مردم را نشان می‌دهم هوشیارم.

Life can be harsh for poor girls from these countries.

زندگی می‌تواند برای دختران فقیری که اهل این کشور‌ها هستند دشوار باشد.

Boys are given preferential treatment,

با پسران خیلی ویژه برخورد میشه،

while girls are expected to do household chores --

در حالیکه از دختران انتظار می‌رود که کار‌های خانه را انجام دهند--

cook, clean, fetch water,

آشپزی کنند، تمیز کنند، به دنبال آب بروند،

and take care of their younger siblings.

و از خواهر و برادر‌های کوچک خود مراقبت کنند.

Often, parents tend to marry their daughters early

گاهی اوقات والدین دختران خود را زود شوهر می‌دهند

so they would become someone else's responsibility.

تا مسئولیت آنها گردن کسی دیگر باشد.

Basic education is free in many developing countries,

تحصیلات ابتدایی در خیلی از کشور‌های در حال توسعه رایگان است،

but students still need to buy books and uniforms,

اما دانش‌آموزان با اینحال باید کتاب و یونیفرم بخرند،

and when putting even two meals on the table is a struggle,

و زمانیکه حتی گذاشتن دو وعده غذا روی میز دشوار و سخت است،

schools can seem like a luxury.

مدارس ممکن است کاری تجملی به نظر برسند.

So when I went to Nepal a few years ago,

خب زمانیکه من چند سال پیش به نپال رفتم،

to document child marriage for Human Rights Watch,

تا از ازدواج کودکان برای مراقبت از حقوق انسان‌ها مستند تهیه کنم،

I thought the girls I would meet were forced by their parents to marry.

فکر می‌کردم که دخترانی را ملاقات می‌کنم که توسط والدینشان مجبور به ازدواج شده‌اند.

What I saw was a bit different.

اما چیزی که دیدم کمی متفاوت بود.

The girls I met wanted to escape a grim situation

دخترانی که ملاقات‌شان کردم می‌خواستند از وضعیتی ترسناک فرار کنند

and gain some control of their lives.

و کنترل زندگی خود را به دست بگیرند.

When Tilmaya was 11,

وقتی که تیلمایا ۱۱ ساله بود،

her father took her out of school

پدرش او را از مدرسه بیرون آورد

and sent her to Pokhara to work as a domestic maid.

و او را برای کار به عنوان خدمتکار محلی به پکارا فرستاد.

When she was 15, she eloped

زمانی که او ۱۵ ساله بود، با معشوقه‌اش فرار کرد

and married a 20-year-old man from her village.

و با مردی ۲۰ ساله از روستای خودش ازدواج کرد.

This is Sharmila.

ایشان شارمیلا هستند.

Sharmila's parents tried to separate her from her boyfriend,

والدین شارمیلا سعی کردند او را از دوست پسرش جدا کنند،

so she ran away with him.

در نتیجه شارمیلا با او فرار کرد.

She was 14, he was 18.

شارمیلا ۱۴ ساله بود و او ۱۸ ساله.

When I took this image of her,

زمانی که این عکس را از او گرفتم،

Sharmila was seven months pregnant.

شارمیلا هفت ماهه باردار بود.

She said she regrets leaving school and marrying early

او گفت از اینکه مدرسه را رها کرده و زود ازدواج کرده است پشیمان است

and that she had no knowledge of reproductive health or family planning.

و اینکه او هیچ دانشی درمورد سلامت باروری و تنظیم خانواده نداشته است.

So why would girls leave the safety of their families,

پس چرا دختران امنیت موجود در خانواده‌ی خود را ترک می‌کنند،

drop out of school?

و مدرسه را رها می‌کنند؟

For nothing?

برای هیچی؟

To gain some control

برای اینکه کمی

of their future.

کنترلِ آینده‌ی خود را به دست بگیرند.

At least, in this case, they were able to choose their own partner.

حداقل، در این مورد، آنها توانستند شریک خود را خودشان انتخاب کنند.

I try to dig deep and show the nuances of the situations,

من تلاش کردم که عمیق‌تر شوم و جزئیات شرایط را نشان دهم،

because often, poor women and girls are stripped of their equity and dignity.

چون معمولا، دختران و زنان فقیر از داشتنِ برابری و کرامت محروم می‌شوند.

I would not have taken these photographs if the girls didn't want me to.

من این عکس‌ها را در صورتِ عدم تمایل این دختران نمی‌گرفتم.

And I work very discreetly, keeping a low profile,

و من خیلی محطاطانه کار کردم، خیلی آفتابی نشدم،

and go to great lengths to avoid attention.

و تمام سعی‌ام را می‌کردم که جلب توجه نکنم.

I carry minimum gear

حداقلِ تجهیزات را با خودم حمل می‌کنم

and this dirty-looking tote bag,

و یک کیف دستیِ کثیف،

which my mother hates.

که مادرم از آن متنفر است.

(Laughter)

(خنده)

The idea is to blend with the crowd.

ایده‌ام این بود که قاطیِ جمعیت شوم.

Even if I dress simply,

حتی اگر ساده لباس می‌پوشیدم،

it's understood I am from the city.

متوجه می‌شدند که من از شهر آمده‌ام.

So I tell people I'm a researcher into female hygiene.

در نتیجه به مردم می‌گویم که من محققِ بهداشت زنان هستم.

I started carrying sanitary napkins in my purse.

شروع کردم به حمل کردنِ نوار بهداشتی در کیفم.

Men are so embarrassed,

مرد‌ها حسابی خجالت می‌کشیدند،

they leave me alone.

و دست از سرم برمی‌داشتند.

(Laughter)

(خنده)

(Applause)

(تشویق)

The women offer me tea,

زنان مرا به صرف چای دعوت می‌کردند،

and I sit and chat with them for hours,

و من می‌نشستم و با آنها ساعت‌ها صحبت می‌کردم،

until they get bored of me.

تا اینکه از دستم خسته می‌شدند.

That's when my real work begins.

آن لحظه زمانی است که کار اصلیِ من شروع می‌شود.

The family knows there will be no gossip or any unwelcome scrutiny,

خانواده مي‌داند كه هيچ شايعه پراكنی یا تفتیش ناخواسته‌ای وجود نخواهد داشت،

as I had already been to 10 different houses.

چون تا الان در ۱۰ خانه‌ی مختلف بوده‌ام.

Everyone in the village just assumes I was there to speak about menstruation.

همه در روستا گمان می‌کنند که من به‌منظور صحبت درمورد عادت ماهانه آنجا هستم.

I'm very careful that my work does not disrupt

حواسم کاملا جمع است که کار من

the lives of the people I photograph,

زندگیِ مردمی که از آنها عکس می‌گیرم را خراب نکند،

while I'm there and long after I've left.

چه زمانی که آنجا هستم و چه مدت‌ها بعد از رفتنم.

I do hours of research before diving into a new territory,

من ساعت‌ها تحقیق و بررسی انجام می‌دهم قبل از اینکه وارد کشوری جدید شوم،

honoring people's culture,

به فرهنگ مردم احترام می‌گذارم،

abiding by local laws.

از قوانین محلی پیروی می‌کنم،

Asking permission,

اجازه می‌گیرم،

seeking informed consent and not leading with my camera

به دنبال رضایت آگاهانه هستم و نه شروع کردن با دوربینی در دست

has been the foundation of my work.

دوربینی که اساس کار من بوده‌ است.

And this has helped me overcome many hostile situations.

و این به من کمک کرده است که بر بیشترِ اوضاعِ غیر دوستانه چیره شوم.

While working on a project called "Not My Shame,"

در زمانِ کار بر روی پروژه‌ای به نام 《مایه‌ی سرافکندگی‌ام نیست،》

documenting sexual violence in my country, India,

که در آن خشونت جنسی را در کشورم، هند، مستند سازی می‌کردم،

I met a young girl I’ll call Beena.

با دخترِ جوانی آشنا شدم که او را بینا می‌نامم.

Beena was abducted and repeatedly raped by a distant relative.

بینا دزدیده شده بود و به دفعات توسط فامیلی دور به او تجاوز شده بود.

This man was also a very powerful person in the community.

این مرد همچنین فردی بسیار تاثیرگذار در بینِ عامه‌ی مردم بود.

While I was sitting with Beena at her house,

زمانی که همراه بینا در خانه‌اش نشسته بودم،

a huge crowd had gathered outside.

جمعیتِ زیادی بیرون جمع شده بودند.

Hearing loud voices, I went out,

با شنیدن صدا‌های بلند، به بیرون رفتم،

only to be surrounded by a group of hostile men.

و با گروهی از مردان خشن محاصره شده بودم.

The men snatched my camera bag,

مردان کیف دوربینم را قاپیدند،

tore off my purse,

کیفم را پاره کردند،

and started berating me.

و شروع کردند به بی‌احترامی و سرزنش من.

My first thought was to protect Beena and her family, and also myself.

اولین فکرم محافظت از بینا و خانواده‌اش، و همچنین خودم بود.

I tried to appear calm,

تلاش کردم خونسردی‌ام را حفظ کنم،

although I was scared.

با اینکه ترسیده بودم.

The men said they thought I was there ...

این مردان می‌گفتند که فکر کردند من آنجا هستم که ...

to disrupt their lives

زندگی آنها را به هم بریزم

and spoil the village's reputation.

و سابقه‌ی این روستا را افشا کنم.

I told them I was there to learn about their lives and culture.

به آنها گفتم که من اینجا هستم تا درمورد زندگی‌ها و فرهنگ‌شان بدانم.

By the end of our conversation, an hour later,

در انتهای مکالمه‌مان، یک ساعت بعد،

these same men offered me tea and snacks.

همین مردان مرا به صرف چای و خوراکی دعوت کردند.

Despite this incident,

علیرغم این اتفاق،

Beena and her family wanted me to share her story

بینا و خانواده‌اش از من خواستند تا داستان بینا را

with the world.

با جهان به اشتراک بگذارم.

Beena’s story matters,

داستان بینا مهم است،

so does Sugi's,

همینطور داستان سوگی،

and hundreds of women's and girls' like them.

و صد‌ها زن و دخترِ شبیه آنها.

Their stories would not have been seen or heard

داستان‌های آنها شنیده و دیده نمی‌شدند

if people like me didn't show them.

اگر مردمی مثل من آنها را نشان نمی‌دادند.

We need to start valuing them.

ما باید برای آنها ارزش قائل باشیم.

The first step to any change

اولین قدم در هر تغییری

is acknowledgment and awareness.

اقرار و آگاهی رسانی است.

Otherwise, this cycle of harm will continue.

در غیر اینصورت، این چرخه‌ی آسیب‌زننده ادامه پیدا می‌کند.

These women and girls exist.

این زنان و دختران وجود دارند.

And the reason I'm telling you this

و دلیلی که این‌ها را به شما می‌گویم

is because we were lucky enough to be born

این است که ما خیلی خوش شانس بودیم

in very comfortable circumstances.

از اینکه در شرایطی بی‌دردسر به دنیا آمدیم.

We won the birth lottery.

ما بلیط لاتاری تولد را بردیم.

These women have values.

این زنان ارزشمند هستند.

They exist.

آنها وجود دارند.

The least we can do is honor them

کمترین کاری که می‌توانیم انجام دهیم این است که آنها را ارج بنهیم

and not look away.

و بی‌توجه نباشیم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)