What Happens As We Die? | Kathryn Mannix | TED

Translator: Halley Patt Reviewer: Sakunphat Jirawuthitanant

Human beings are the only animals capable of contemplating

มนุษย์เป็นสัตว์ชนิดเดียวที่สามารถใคร่ครวญ

their own mortality,

ถึงความตายของตนเองได้

and they've been doing that for thousands of years.

และมนุษยชาติทำสิ่งนี้มาร่วมหลายพันปี

And yet somehow, in the very recent past,

แต่ถึงกระนั้น ไม่กี่ปีทีผ่านมา

we have lost the practical wisdom of what happens as people die.

เราได้สูญเสียภูมิปัญญาภาคปฏิบัติ ว่าด้วยสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อเราตาย

I think that that's a problem.

ฉันคิดว่านั่นเป็นปัญหา

And if you agree with me that it is a problem,

และถ้าคุณเห็นด้วยกับฉัน ว่านั่นเป็นปัญหา

then we have to work out what we're going to do about it.

เราจึงต้องมานั่งถกกัน ว่าเราจะทำยังไงกับมัน

When she was in her mid-20s, in the 1920s,

ตอนที่ยายฉันอายุ 20 กลาง ๆ ในช่วงคริสต์ทศวรรษที่ 20

my grandmother was already deeply familiar with the sequence of events

ท่านได้มีความคุ้นเคยอย่างยิ่ง เกี่ยวกับเหตุการณ์ต่อเนื่อง

that happened to a human person

ว่ามันจะเกิดอะไรขึ้นบ้างกับมนุษย์

as they were coming to the end of their life.

ในช่วงวาระสุดท้ายของชีวิต

And that’s because, as a woman --

และนั่นเป็นเพราะ

and it was usually women’s work --

เพราะเป็นหน้าที่ของผู้หญิง

she was doing what women had done for centuries,

ท่านทำในสิ่งที่ผู้หญิง ปฏิบัติสืบต่อกันมาหลายศตวรรษ

looking after people at the very end of their lives,

นั่นคือการดูแลผู้คน ในวาระสุดท้ายของชีวิต

in their own beds, in their own homes,

บนเตียงของพวกเขา ในบ้านของพวกเขา

supported by their own people,

ซึ่งรายล้อมด้วยผู้คนคุ้นหน้า

because hospital had nothing to offer,

เพราะโรงพยาบาลยังไม่มีบริการนี้

once a person was so sick that their death was imminent.

ในยามที่มนุษย์ผู้หนึ่งป่วยไข้ จนความตายมาเยือนตรงหน้า

And yet, when I reached my mid-twenties,

แต่เมื่อฉันอายุ 20 กลาง ๆ

in the 1980s,

ในคริสต์ทศวรรษที่ 80

I had none of her wisdom and understanding and knowledge of dying,

ฉันไม่มีภูมิปัญญา ความเข้าใจ และความรู้ เกี่ยวกับความตาย

ที่สืบทอดมาจากท่าน

and that was even though I'd just finished five years of medical school.

แม้ว่าฉันจะใช้เวลาห้าปี เรียนจบจากคณะแพทย์มาหมาด ๆ

As a newly qualified doctor,

ในฐานะหมอมือใหม่

I'd spent five years being trained to stop people from dying.

ฉันเข้ารับการฝึกฝนเป็นเวลาห้าปี เพื่อยับยั้งการตายของผู้คน

And actually, if a death happened,

และจริง ๆ แล้ว เมื่อความตายเกิดขึ้น

it was a thing that was seen as a medical disaster.

มันถูกมองว่าเป็นมหันตภัยทางการแพทย์

It was a thing that was embarrassing,

เป็นเรื่องน่าอับอาย

it was a thing of which we do not speak.

เป็นเรื่องที่เราไม่พูดกัน

Why the difference,

ทำไมจึงแตกต่างกัน

and why within just a couple of generations?

และทำไมมุมมองจึงเปลี่ยนไป ในช่วงเวลาแค่ไม่กี่รุ่น

Think about what happened to medicine over the course of the 20th century.

ลองนึกถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับการแพทย์ ในช่วงศตวรรษที่ 20 เป็นต้นมา

It was not worth going to hospital when you were dying

ช่วงปี 1920 มันไม่คุ้มที่จะไปโรงพยาบาล

in the 1920s.

เมื่อคุณใกล้ตาย

But by the 1960s, '70s, '80s and onwards,

แต่ในยุค 60 70 และ 80 เรื่อยมา

think of the fantastic progress that had been made

ลองนึกถึงความก้าวหน้า ที่เกิดขึ้นอย่างน่าอัศจรรย์

so that people who were so sick that they might die,

จนถึงขั้นที่คนป่วยหนักใกล้ตาย ถูกพาตัวส่งโรงพยาบาล

of course we took them to hospital, because there were antibiotics,

แล้วได้รับยาปฏิชีวนะ

there were really clever anesthetics

ทั้งยังมียาสลบดี ๆ

that allowed surgeons to spend a long time unpicking things

ที่ทำให้ศัลยแพทย์มีเวลาเลาะตะเข็บแผล ระหว่างผ่าตัดเป็นเวลานาน ๆ

during operations.

There were new and very sophisticated treatments for cancers,

มีวิธีการใหม่ ๆ และสลับซับซ้อน สำหรับใช้รักษามะเร็ง

for heart failure, for kidney failure.

หัวใจวาย และไตวาย

There were intensive care units,

มีแผนกไอซียู

there was transplantation of organs,

มีการปลูกถ่ายอวัยวะ

some of that pioneered in this very city.

ซึ่งบางวิธีคิดค้นขึ้นในเมืองนี้ด้วยซ้ำ

Medical progress was astonishing,

ความก้าวหน้าทางการแพทย์มันช่างน่าประทับใจ

taking dying people to hospital very often saved their lives,

การพาคนใกล้ตายส่งโรงพยาบาล บ่อยครั้งช่วยรักษาชีวิตเอาไว้ได้

and that is fantastic.

และนั่นคือเรื่องมหัศจรรย์

And yet ...

แต่กระนั้น

By taking dying people out of home and putting them in hospital,

การพาคนตายออกจากบ้าน แล้วนำไปฝากไว้ที่โรงพยาบาล

we changed our understanding of the process.

ทำให้ความเข้าใจต่อกระบวนการเปลี่ยนแปลงไป

We lost our ownership of the process and we gave it to healthcare ...

เราสูญเสียความเป็นเจ้าของของกระบวนการนี้ แล้วนำไปยื่นให้แก่ระบบสาธารณสุข

And we forgot what dying looked like.

จนเราลืมว่าความตายหน้าตาเป็นยังไง

So, having been qualified for just over four years,

ดังนั้น ในช่วงเวลากว่าสี่ปี หลังจากที่ฉันได้รับใบรับรอง

I find myself in a new job.

ฉันพบว่าตัวเองมีงานใหม่

Having originally intended a career in cancer medicine,

จากความตั้งใจเดิม ที่จะมุ่งไปยังด้านเวชศาสตร์มะเร็ง

I’d spent the last four years choosing to train

ฉันใช้เวลาสี่ปีให้หลังนี้ เลือกฝีกฝนตัวเอง

in the places where the most sick people were.

ในสถานที่ที่คนป่วยส่วนมากอยู่กัน

And then I realized that actually, what was really interesting to me

ฉันพบว่าสิ่งที่น่าสนใจสำหรับฉันจริง ๆ แล้ว

was the detective journey of symptom management

ก็คือการเดินทางเพื่อสืบค้น การจัดการอาการต่าง ๆ

and the emotional integration of feeling well enough

รวมถึงดูแลอารมณ์ให้อยู่ในระดับที่ดีเพียงพอ

to live a little bit during the very end of life,

สำหรับการอยู่ต่อไปทีละนิด ในช่วงวาระสุดท้ายของชีวิต

and I went to work in a hospice.

ฉันทำงานในสถานบริบาลผู้ป่วยระยะสุดท้าย

But I'd been working in a big teaching hospital,

แต่ฉันก็เคยทำงานในโรงเรียนแพทย์ขนาดใหญ่

I'd learned a lot of medicine,

รู้จักหยูกยามากมาย

I'd seen a lot of dying.

เห็นการตายมามาก

We had a patient in the hospice.

มีผู้ป่วยคนหนึ่งในสถานบริบาล

She was a memorable woman for many reasons.

มีหลายเหตุผล ที่ทำให้เธอเป็นหญิงที่น่าจดจำ

She had been a member of the French Resistance

เธอเคยเป็นสมาชิก ของกลุ่มต่อต้านของฝรั่งเศส

during the Second World War.

ในช่วงสงครามโลกครั้งที่สอง

She'd married a British airman,

เธอแต่งงานกับนักบินอังกฤษ

she'd come to live in England.

แล้วก็มาใช้ชีวิตอยู่ที่นี่

She'd never lost her French accent.

เธอพูดอังกฤษติดสำเนียงฝรั่งเศสตลอด

She had a cloud of glorious white hair,

กระบังผมของเธอมีสีขาวสง่า

like a halo.

ราวกับรัศมีทรงกลด

She had piercing brown eyes,

เธอมีแววตาคมกริบสีน้ำตาล

the kind of gaze that you feel a person can see your soul.

เป็นลักษณะการมองที่ทำให้คุณรู้สึก ว่าเหมือนถูกมองทะลุจนถึงจิตวิญญาณ

She was self-contained, she was a little bit aloof.

เธอไม่สุงสิงกับใคร และค่อนข้างไม่เป็นมิตร

In fact, she was a little bit scary.

เอาจริง ๆ เธอดูน่ากลัวหน่อยนึง

(Laughter)

(หัวเราะ)

One day, she told the nurse who was looking after her

วันหนึ่ง เธอบอกกับพยาบาล ที่มาดูแลเธอ

that she was terrified of dying in agony,

ว่าเธอกลัวที่จะตายอย่างทรมาน

because if she were to die in agony, she might despair in God.

เพราะถ้าเธอตายอย่างทรมาน เธออาจจะสิ้นศรัทธาในพระเจ้า

And if she were to despair in God,

เพราะถ้าเธอสิ้นศรัทธาในพระเจ้า

as a French Roman Catholic,

ในฐานะโรมันคาทอลิกฝรั่งเศส

her belief was that that would be a mortal sin,

เธอเชื่อว่านั่นจะเป็นบาปหนัก

so she would not be able to go to heaven,

จนเธอมิอาจขึ้นสวรรค์ได้

and heaven was the place she knew her husband was waiting for her.

ซึ่งสวรรค์เป็นที่ที่ สามีรอเธออยู่ที่นั่น

This was a profound existential distress.

มันเป็นความทรมานของการดำรงอยู่อันหนักอึ้ง

And my boss said, "We need to go and talk to her, and you should come,

หัวหน้าฉันพูดว่า "เราต้องไปคุยกับเธอ และคุณควรมาด้วยกัน

you'll find this interesting."

จะได้รู้ว่ามันเป็นยังไง"

I was 26.

ตอนนั้นฉัน 26

Do you remember 26?

คุณจำตัวเองตอน 26 ได้ไหม

It's the last age when you know that you know everything.

มันเป็นขวบปีสุดท้าย ที่คุณคิดว่าคุณรู้ทุกอย่าง

(Laughter)

(หัวเราะ)

So I went along, wondering what I might learn,

ฉันก็ตามไปด้วย พลางสงสัยว่าจะได้เรียนรู้อะไร

because I thought I was quite good at pain control.

เพราะฉันเก่งพอตัว ในเรื่องการจัดการความเจ็บปวด

That conversation ...

บทสนทนานั้น

changed my life.

เปลี่ยนชีวิตฉัน

It changed my career.

เปลี่ยนเส้นทางอาชีพฉัน

And it's brought me here.

และพาฉันมายืนบนนี้

Sitting on her bed, with me on a little footstool

เธอนั่งอยู่บนเตียง ส่วนฉันนั่งบนเก้าอี้วางขา

so I can see him and her, and the nurse sitting on the chair,

ฉันก็เลยมองเห็นทั้งเจ้านายและเธอ พยาบาลนั่งอยู่บนเก้าอี้

he said to her,

เขาพูดกับเธอว่า

"I'm concerned that you've got worries about what might happen as you're dying."

"ผมกังวลเรื่องที่คุณดูทุกข์ร้อน ว่าช่วงใกล้ตายจะเกิดอะไรขึ้นบ้าง"

And she said yes. She knew him well, she trusted him.

เธอบอกว่าใช่ เธอรู้จักเขาดี และเชื่อใจเขา

And he said, "I'm sorry to hear that,

เขาพูดต่อ "ผมเสียใจที่ได้ยินอย่างนั้น

and I wondered whether it might help you

และผมสงสัยว่ามันจะช่วยคุณได้ไหม

if I described to you what usually happens as a person is dying."

ถ้าผมอธิบายว่ามันมักจะเกิดอะไรขึ้น กับคนที่กำลังจะตาย"

And I'm sitting on the stool of all knowledge, thinking,

ฉันซึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้ พร้อมความรู้ทั้งหมดที่มี คิดว่า

"You can't tell her that."

"คุณอย่าบอกเธอนะ"

(Laughter)

(หัวเราะ)

Because I’ve seen lots of dying, and I know they’re all different.

เพราะฉันผ่านการตายมามาก และมันแตกต่างกันทั้งหมด

And she said, "Yes, please."

เธอตอบกลับว่า "ค่ะ ได้โปรด"

And he said, "I'll describe what we usually see,

เขาพูดว่า "ผมจะเล่าถึง สิ่งที่พวกเรามักจะพบเจอ

and if it gets too much, you tell me.

ถ้ามันมากเกินจะรับไหว บอกผมนะ

Promise, I'll stop.

ผมสัญญาว่าผมจะหยุด

The thing that's really interesting, Sabine,

ซาบีนครับ สิ่งที่น่าสนใจมาก ๆ เลยก็คือ

is that as people are dying,

ในขณะที่คนกำลังจะตาย

it doesn't really matter what the illness is they're dying from.

ไม่ว่าจะด้วยความเจ็บป่วยอะไรก็ตาม

The pattern of events is very similar.

รูปแบบของเหตุการณ์จะคล้ายกันมาก

We see people becoming more and more tired.

ผู้ป่วยจะเหนื่อยง่ายมากขึ้นเรื่อย ๆ

It's harder and harder for them to find the energy to do things.

มันจะยากขึ้นเรื่อย ๆ สำหรับพวกเขา ที่จะมีกำลังวังชาทำกิจวัตรบางอย่าง

In fact, they recharge their energy not so much by eating and drinking,

แม้จะทานข้าวหรือดื่มน้ำ ก็ไม่ช่วยให้มีกำลังขึ้นมาได้

but by sleeping.

หากเป็นการนอนตะหาก

And as time goes by,

เมื่อเวลาดำเนินไปเรื่อย ๆ

what we see is that people sleep more and they're awake less.

สิ่งที่เราพบคือผู้ป่วยจะนอนมากขึ้น และตื่นน้อยลง

And if they want to do something important,

ถ้าพวกเขาต้องทำอะไรสำคัญ

they should take a snooze before it."

พวกเขาก็มักจะของีบหลับต่อ"

She nodded, and she got hold of his hand.

เธอพยักหน้า และจับมือของคุณหมอไว้

"As time goes by," he said, "we see people are asleep for longer,

"เมื่อเวลาผ่านไป ผู้ป่วยจะนอนนานขึ้น

they're awake for shorter,

แล้วตื่นมาเป็นระยะเวลาสั้น ๆ

and something interesting we notice that they don’t is,

เรื่องที่น่าสนใจคือ เราสังเกตว่าพวกเขามักจะไม่ตื่น

maybe it's medicine time, or there's a visitor,

บางทีเป็นเวลาให้ยา หรือมีแขกมาเยี่ยม

we need to waken them ...

เราต้องปลุกพวกเขา

For a period, we can't waken them.

แต่เราปลุกพวกเขาไม่ได้ไปพักหนึ่ง

They're not just asleep,

พวกเขาไม่ใช่แค่นอนหลับไป

they're actually unconscious.

แต่จริง ๆ แล้วคือหมดสติ

And when they waken, they tell us they've had a lovely sleep.

เมื่อลืมตาตื่น พวกเขาบอกว่านอนหลับไปสบายมากเลย

It turns out that human beings don't recognize

มันแปลว่ามนุษย์เราไม่รู้ตัว

when we become unconscious.

ว่าเราหมดสติไป

And so at the very end of somebody's life, they're not just asleep,

ดังนั้นในช่วงเวลาท้าย ๆ ของชีวิตใครสักคน พวกเขาไม่ใช่แค่นอนหลับ

they're actually deeply unconscious.

แต่จริง ๆ แล้วคืออาการวูบไม่ได้สติ

And when the brain is unconscious,

เมื่อสมองหมดสติ

the only part of it that's still working

ส่วนเดียวที่ยังทำงานอยู่

is the part that's working their breathing."

คือส่วนที่ยังทำให้การหายใจยังทำงานได้"

By now, she is sitting right up in bed.

ถึงตอนนี้ เธอนั่งตัวตรงขึ้นมา

She's got hold of one of his hands, and she's stroking it.

เธอจับมือคุณหมอไว้ และลูบไปมา

She's nodding at everything he says.

เธอพยักหน้า ในทุก ๆ ประโยคที่เขาเล่า

And in the meanwhile, I’m sitting on my stool,

และในขณะนั้น ฉันที่กำลังนั่งอยู่บนเก้าอี้วางขา

horrified that he seems to be describing dying to a dying person.

ก็กลัวว่าเหมือนเขากำลังอธิบายความตาย ให้กับคนใกล้ตาย

And that feels, to me, to be really not very OK.

สำหรับฉัน ฉันคิดว่ามันไม่โอเคมาก ๆ

But she is mesmerized.

แต่เธอกลับดูสนอกสนใจ

"By the time the brain is deeply unconscious,"

"เมื่อถึงคราวที่สมองหมดสติในระดับลึก"

he's saying to her now,

เขาพูดกับเธอต่อ

"the only bit that's still working is the bit that drives the breathing.

"ส่วนเสี้ยวที่กำลังทำงานอยู่ คือส่วนที่คอยขับเคลื่อนการหายใจ

And so breathing cycles we don't normally see start to happen.

แล้วจังหวะการหายใจที่เราไม่ค่อยพบเจอ ก็เริ่มปรากฏขึ้น

Reflex automatic breathing

การหายใจแบบอัตโนมัติ

cycles from very deep breaths becoming shallower and shallower,

จากการสูดลมเข้าออกลึก ๆ จะค่อย ๆ ตื้นขึ้น ตื้นขึ้น

and then going back to the beginning again,

และจะกลับไปเริ่มใหม่อีกครั้ง

cycles of fast breathing that gradually become slower,

วัฏจักรของการหายใจถี่ ๆ ที่ค่อย ๆ ช้าลง

maybe with pauses,

และอาจจะหยุดได้บ้าง

and then back to the beginning again.

แล้วก็กลับไปเริ่มต้นใหม่

The person can't feel their throat.

ผู้ป่วยรับรู้ลำคอตนเองไม่ได้

They don't notice if they breathe out through their voice box,

พวกเขาไม่ทราบว่าถ้าหายใจออกผ่านกล่องเสียง

making a noise families might think that they're sighing

มันจะเกิดเสียงที่คนในครอบครัว จะคิดว่าเหมือนเสียงถอนหายใจ

or groaning, or uncomfortable.

หรือเสียงคำราม หรือกำลังไม่สบายตัว

We'll always check,

ซึ่งเราตรวจดูอยู่ตลอด

but it's part of this reflex breathing.

แต่มันก็เป็นส่วนหนึ่ง ของการหายใจแบบอัตโนมัติ

Saliva or mouth-cleaning fluid won't irritate their throat,

น้ำลายหรือของเหลวในปาก จะไม่ทำให้ลำคอระคายเคือง

it won't make them cough or swallow.

ไม่ทำให้ไอ หรือเกิดการกลืนเข้าไป

They just lie there with a little pool of fluids,

พวกเขาแค่นอนตรงนั้น ด้วยปริมาณของเหลวเพียงน้อยนิด

sometimes in the back of their throat.

บางทีมันก็ไหลย้อนเข้าไปในคอ

It's not in the way.

แต่ไม่ได้ไปขวางทาง

Air is moving in and out of their lungs,

อากาศเคลื่อนที่ผ่านเข้าออกปอด

and it bubbles through that little film of fluid,

แล้วเกิดเป็นฟองฟอด ผ่านชั้นของเหลวบาง ๆ

but families can mistake that for drowning or choking.

แต่คนในครอบครัวจะเข้าใจผิด ว่าเป็นการสำลักน้ำลาย

So one of the things that we'll do, Sabine,

ดังนั้นหนึ่งในสิ่งที่เราจะทำ

if your nieces and nephews are here,

ถ้าหลาน ๆ ของคุณมาอยู่ที่นี่

is we will make sure we explain to them what is happening to you."

คือเราจะอธิบายถึงสิ่งที่เกิดขึ้นกับคุณ ให้พวกเขารับรู้อย่างแน่นอน

She's stroking his hands, she's nodding.

เธอลูบมือเขา พลางพยักหน้าไปด้วย

She is absolutely taking in everything that he says.

เธอซึมซับทุกสิ่งทุกอย่างที่คุณหมอพูดจริง ๆ

And then he says -- and I think,

แล้วเขาก็เริ่มพูดต่อ

"Oh my goodness, he's going to the last breath."

ส่วนฉันคิดในใจว่า "โอ้ มาถึงลมหายใจสุดท้ายแล้วสินะ"

"And then, during, usually, one of those phases of slow breathing,

"และจากนั้น ระหว่างที่กำลังหายใจแผ่ว ๆ

there'll be a breath out ...

มันจะเป็นการหายใจออก

that just isn't followed by another breath in.

ที่ไม่มีการหายใจเข้าตามมา

There is nothing special about the last breath.

ไม่มีเหตุการณ์พิเศษเกิดขึ้น ในช่วงลมหายใจสุดท้าย

It's so not like on the television or in cinema.

มันไม่เหมือนอย่างในละครหรือในภาพยนตร์

There's no rush of pain at the end. There's no sudden panic.

ไม่มีความเจ็บปวดในตอนท้าย ไม่มีอาการตื่นตกใจ

There's no feeling of fading away.

ไม่มีความรู้สึกของการค่อย ๆ จากไป

Sometimes, we who work in palliative care,"

บางครั้งคนที่ทำงาน ด้านการรักษาแบบประคับประคอง"

and I've subsequently discovered this to be true,

ซึ่งในเวลาต่อมาฉันพบว่านี่เป็นความจริง

"sometimes, we will walk into a room where a family has been around a person

"บางครั้ง เราเดินเข้าไปในห้องพัก ที่ที่คนในครอบครัวกำลังยืนล้อมเตียงผู้ป่วย

who is in the act of dying,

ซึ่งกำลังจะหมดลมหายใจ

and we'll realize the person has stopped breathing,

เราพบว่าผู้ป่วยคนนั้นหยุดหายใจไปแล้ว

and the family hasn't noticed yet,

แต่คนในครอบครัวกลับยังไม่สังเกต

because the Hollywood finale that they're waiting for hasn't happened."

เพราะฉากจบแบบในหนังฮอลลีวูดที่พวกเขารอคอย

ยังไม่เกิดขึ้น

She got hold of both of his hands.

เธอกุมมือคุณหมอไว้ทั้งสองข้าง

She shook them in hers,

และใช้อุ้งมือนั้นเขย่าขึ้นลง

and then she pulled his hands to her face and she kissed them.

จากนั้นเธอดึงมือคุณหมอมาไว้ที่ใบหน้า แล้วประทับจูบลงไป

And then, she closed her eyes,

แล้วเธอก็หลับตาลง

she lay back on her pillows.

ล้มตัวลงนอนบนหมอน

I just watched her relax,

เธอดูผ่อนคลายลง

and in her own inimitable and aloof way,

แล้วด้วยท่าทีที่ไม่เป็นมิตรและเหินห่าง

she told us that we were no longer required.

เธอบอกว่าพวกเราไม่จำเป็นอีกต่อไป

(Laughter)

(หัวเราะ)

And my boss said to me, “Are you OK?” And I said, “Yes.” (Voice breaking)

หัวหน้าพูดกับฉันว่า "คุณเป็นยังไงบ้าง" ฉันตอบว่า "พอไหว" (เสียงหัวเราะแทรก)

And I went to the kitchen to blow my nose and dry my eyes,

แล้วฉันก็ไปที่ครัว ไปสั่งน้ำมูกและเช็ดน้ำตาให้แห้ง

and think about what just happened.

แล้วมานั่งคิดว่ามันเกิดอะไรขึ้นกันแน่

Two huge ideas exploding in my brain at the same time.

มีความคิดใหญ่สองก้อนปะทุขึ้นมา ในหัวฉัน ในเวลาเดียวกัน

One is "How have I never noticed that?"

ความคิดแรกคือ "ฉันไม่เคยสังเกตเลยได้อย่างไร"

That pattern that he has just explained,

รูปแบบการตายที่เขาเพิ่งอธิบายไปนั้น

I have seen hundreds of times.

ฉันพบเห็นมาเป็นร้อยครั้ง

But I was the most junior doctor.

แต่ฉันเป็นหมอน้องใหม่สุด

It was my job to stop the person dying, remember?

หน้าที่ของฉันคือการยับยั้งการตาย ไม่ให้เกิดกับคนไข้ จำได้ไหมคะ

So I was so busy worrying about this person's oxygen levels

ฉันจึงยุ่งอยู่ระดับออกซิเจนของคนนั้น

and that person's pulse, and this person's kidney function

ชีพจรของคนนี้ และค่าไตของคนโน้น

that I didn't stand back and see that there's a pattern going on here.

ยุ่งจนไม่ได้ถอยหลังกลับมามอง แบบแผนการตายที่เกิดขึ้นตรงหน้า

We can describe the process of ordinary human dying,

เราสามารถบรรยายได้ว่า กระบวนการตายของมนุษย์เป็นอย่างไร

and it's as much a process as the process of giving birth is.

และมันก็เป็นขั้นเป็นตอน พอ ๆ กันกับกระบวนการถือกำเนิด

It has stages.

มันมีระยะของมัน

We can recognize them, we can pace ourselves.

เรารับรู้ได้ เราจับจังหวะของเราเองได้

We can work out where we are in it.

เราจัดการมันได้ว่าเรากำลังอยู่ในระยะไหน

But even more fascinating

แต่สิ่งที่น่าสนใจกว่าก็คือ

was that realization from watching Sabine's reaction,

การตระหนักรู้ถึงบางอย่าง จากการเฝ้ามองปฏิกิริยาของซาบีน

that we can describe ordinary dying to a dying person ...

คือการที่เราพรรณนาการตายแบบธรรมดา ๆ ให้กับคนที่กำลังจะตาย

and it shines the light of understanding and information

ซึ่งมันฉายแสงแห่งความเข้าใจและข้อมูล

into that dark place

ไปยังพื้นที่อันมืดมิด

where all their fears and imagination were at play.

ที่ที่เต็มไปด้วยความกลัวและจินตนาการ

I've gone on in my career in palliative care

ฉันเลือกทำงาน ด้านการดูแลแบบประคับประคอง

to have that conversation thousands of times, countless times.

ฉันมีบทสนทนาแบบนั้น เป็นพัน ๆ ครั้ง นับไม่ถ้วน

I always offer to stop.

ฉันพูดทุกครั้งว่าให้หยุดเล่าได้นะ

I've never been stopped.

แต่ฉันไม่เคยต้องหยุดเล่า

But what happens at the end is that relaxation,

สิ่งที่เกิดขึ้นในตอนท้าย คือความสบายใจ

that moment of, "Well, that isn't what I was expecting,"

มันเกิดคำพูดแบบนี้ขึ้น "นั่นไม่เหมือนที่ฉันคาดไว้เลย"

followed almost immediately by "Can you tell my family that?"

แล้วตามมาแทบจะในทันทีว่า "ช่วยบอกครอบครัวฉันแบบนี้ได้ไหม"

“Can you tell my wife, my husband, my kids, my parents?

"ช่วยบอกภรรยา สามี ลูก พ่อแม่ของฉันให้ที

That’s not what we’re expecting.”

ว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่คาดคิดเอาไว้"

And I think we can do that.

ฉันคิดว่าเราทำแบบนั้นได้

So losing the wisdom really matters.

การสูญเสียภูมิปัญญา เป็นเรื่องเร่งด่วน

And we can't leave it to palliative care people,

เราไม่สามารถทอดทิ้ง ให้เป็นเรื่องของการดูแลแบบประคับประคอง

or even medical people,

หรือแม้แต่บุคลากรทางการแพทย์ได้

to reclaim that lost wisdom, one family at a time.

เราต้องนำภูมิปัญญาที่สาบสูญกลับคืนมา

ทีละครอบครัว

This is a massive social public health issue.

นี่เป็นปัญหาใหญ่ด้านสาธารณสุขทางสังคม

And I invite everybody who's listening to step up.

และฉันขอเชิญทุกคนที่กำลังฟังอยู่ ให้ก้าวออกมาข้างหน้า

The reason my grandmother understood about dying

สาเหตุที่คุณยายฉันเข้าใจเกี่ยวกับการตาย

was that she'd seen it alongside people who knew it,

คือการที่ท่านได้เห็น และอยู่เคียงข้างคนที่รู้เรื่องนี้ดี

who described to her, as the process was happening,

ผู้ซึ่งอธิบายให้ท่านฟัง เมื่อกระบวนการต่าง ๆ กำลังดำเนินไป

what she was seeing,

ในขณะที่ท่านเฝ้ามองความตาย

so that she would understand and not be afraid.

ท่านจึงเข้าใจ และไม่กลัว

And it requires all of us who are mortals,

มันจำเป็นที่พวกเราทุกคนซึ่งเป็นมนุษย์

all of us who love other mortals,

พวกเราทุกคนซึ่งรักมนุษย์คนอื่น

to step up, to say, “Enough,

ก้าวขึ้นมาเพื่อพูดว่า

"พอได้แล้ว

death is not a medical event, it's a social event.

ความตายไม่ใช่เหตุการณ์ทางการแพทย์ แต่เป็นเหตุการณ์ทางสังคม

It's a deeply personal event.

เป็นเหตุการณ์ที่เป็นส่วนตัวอย่างยิ่ง

And we can understand it,

และเราสามารถ ทำความเข้าใจมันได้

we can describe it,

เราพรรณนาถึงมันได้

we can console each other.

เราปลอบประโลมกันและกันได้

We can accompany each other.

เราเกื้อกูลกันและกันได้

We can reclaim dying."

เราเรียกคืนความตายได้"

Thank you.

ขอบคุณค่ะ

(Applause)

(ปรบมือ)