Time Traveling with AI to Connect with Lost Loved Ones | Amy Kurzweil | TED

Translator: Sanntint Tint Reviewer: Moon Thit

I love being a cartoonist because I can travel anywhere.

နေရာတိုင်းကို ခရီးသွားနိုင်တာကြောင့် ကာတွန်းသမားဖြစ်ရတာကို ကျွန်မ သဘောကျတယ်။

I can visit historical artifacts and make improvements.

သမိုင်းဝင် ရှေးဟောင်းအသုံးအဆောင်တွေကို သွားကြည့်ပြီး တိုးတက်မှုတွေ လုပ်နိုင်တယ်။

I can voyage to mythical lands and solve problems.

ဒဏ္ဍာရီဆန်တဲ့ နယ်မြေတွေဆီ ခရီးထွက်ပြီး ပြဿနာတွေကို ဖြေရှင်းနိုင်တယ်။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

I can bring objects to life,

အရာဝတ္ထုတွေကို အသက်ဝင်စေပြီး

and I can make those objects think

and talk.

ပြောဆိုနိုင်စေတယ်။

And I can send those objects wherever I want them to go.

ဒီအရာဝတ္ထုတွေကို ကျွန်မသွားချင်တဲ့ နေရာတိုင်းဆီ ပို့ပေးနိုင်တယ်။

I became a cartoonist to travel through space and time,

အာကာသနဲ့ အချိန်ကို ဖြတ်သန်းဖို့ ကျွန်မ ကာတွန်းသမားတစ်ယောက်ဖြစ်လာပြီး

and I became a graphic memoirist

ကျွန်မ သွားချင်တဲ့နေရာက အတိတ်ဆိုတော့

because the place I wanted to go was the past.

ဂရပ်ဖစ် မှတ်တမ်းသမာတစ်ယောက်ဖြစ်လာခဲ့တယ်။

I come from a legacy of dramatic stories and lost characters.

ကျွန်မက ထူးခြားတဲ့ဇာတ်လမ်းတွေ၊ ပျောက်ဆုံး ဇာတ်ကောင်တွေရဲ့ အမွေအနှစ်ကနေ လာတာပါ။

My grandmother, Lily, on my mother's side,

အမေဘက်က အဖွား၊ လီလီက

was born in Warsaw, Poland,

ညီမလေးယောက်မှာ အသက် အကြီးဆုံးဖြစ်ပြီး

the oldest of four sisters.

ပိုလန်နိုင်ငံ ဝါဆောမှာ မွေးဖွားခဲ့တယ်

She was 13 in 1939,

သူက ၁၉၃၉ ခုနှစ်မှာ အသက် ၁၃ နှစ်၊

when Nazi bombs razed her home

နာဇီဗုံးတွေက သူ့အိမ်ကို ဖြိုပစ်လိုက်တဲ့အခါ၊

and her family was sealed to starve inside the Warsaw Ghetto.

သူ့မိသားစုက ဝါဆော ဆင်းရဲသား ရပ်ကွက်မှာ အငတ်ခံဖို့ ပိတ်မိနေခဲ့တယ်

Eventually, her father encouraged her to slip through a hole in the wall,

နောက်ဆုံး အဘွားရဲ့ အဖေက နံရံ  အပေါက်ကနေ လျှိုထွက်ဖို့  အားပေးခဲ့ပြီး

and she survived the Holocaust on her own, hiding her Jewish identity.

သူဟာ ဂျူးအထောက်အထားကို ဝှက်ကာ အစုလိုက် သတ်ဖြတ်တာကနေ လွတ်မြောက်ခဲ့တယ်။

This is the subject of my first book.

ဒါက ကျွန်မရဲ့ ပထမဆုံး စာအုပ်ရဲ့ အကြောင်းအရာပါ။

I wondered: What did my grandmother’s lost home and lost family look like?

တွေးမိတာက အဘွားရဲ့ ပျောက်ဆုံးသွားတဲ့ အိမ်နဲ့ မိသားစုက ဘယ်လိုမျိုးလဲဆိုတာပါ။

Her parents, her grandmother and her sisters,

သူ့မိဘတွေ၊ သူ့အဘွားနဲ့ သူ့ညီမတွေ၊

they are all gone without a trace.

အားလုံး သဲလွန်စမရှိဘဲ ပျောက်ကွယ်သွားတယ်။

My father's parents were luckier.

အဖေရဲ့မိဘတွေက ပိုကံကောင်းခဲ့တယ်။

They were also Jewish,

သူတို့က ဂျူးတွေဖြစ်ပြီး

and they both fled Austria at the start of the war.

စစ်ပွဲအစမှာ ဩစတြီးယားကနေ ထွက်ပြေးခဲ့ကြတယ်။

My father's father, Fred, was a pianist and conductor.

အဖေရဲ့အဖေ ဖရက်ဒ်က စန္ဒယားဆရာနဲ့ ဂီတမှူးတစ်ယောက်ပါ။

In 1937, the year before the Nazis marched into Austria,

၁၉၃၇  ခုနှစ်မှာ နာဇီတွေ ဩစတြီးယားကို စစ်မချီခင် တစ်နှစ်မှာ

he was 26,

အဘိုးက အသက် ၂၆ နှစ်၊

and he conducted a magnificent choral concert

ဗီယင်နာက ဂီတခန်းမတစ်ခုမှာ ခမ်းနားတဲ့,သံပြိုင် ဂီတပွဲကို

at a music hall in Vienna.

ဦးဆောင်ခဲ့တယ်။

ပရိသတ်ထဲက ချမ်းသာတဲ့ အမေရိကန် အမျိုးသမီးတစ်ယောက်က

A wealthy American woman in the audience

was so impressed with his performance

သူ့ရဲ့ ဖျော်ဖြေမှုကို အလွန် သဘောကျခဲ့ပြီး

that she later agreed to sponsor his visa to the US.

နောက်ပိုင်းမှာ အမေရိကသွားဖို့ သူ့ဗီဇာကို အကုန်အကျခံဖို့ သဘောတူခဲ့တယ်။

So music saved his life.

ဒါကြောင့် ဂီတက သူ့အသက်ကို ကယ်တင်ခဲ့တာပါ။

But three decades later, Fred died of heart disease.

ဒါပေမဲ့၊ ဆယ်စုနှစ် သုံးခုအကြာမှာတော့ ဖရက်ဒ်ဟာ နှလုံးရောဂါနဲ့ ဆုံးသွားခဲ့တယ်။

I never met him.

ကျွန်မ သူ့ကို မတွေ့ဖူးဘူး။

While alive, Fred meticulously preserved the documents of his life,

အသက်ရှင်နေစဥ်မှာ၊ ဥရောပကို ထွက်ပြေးတဲ့ ဖျက်ပစ်မယ့် ခြိမ်းခြောက်မှုကို

a response to the threat of erasure he fled in Europe.

တုံ့ပြန်တဲ့အနေနဲ့၊ သူ့ဘဝ စာရွက်စာတမ်း တွေကို ဂရုတစိုက် ထိန်းသိမ်းခဲ့တယ်။

And for decades after his father’s death,

 အဘိုး ဆုံးပြီး ဆယ်စုနှစ်တွေကြာအောင်

my father continued this preservation project.

အဖေက ဒီထိန်းသိမ်းစောင့်ရှောက်ရေး ပရောဂျက်ကို ဆက်လုပ်နေခဲ့တယ်။

This is the subject of my second book.

ဒါက ကျွန်မရဲ့ ဒုတိယ စာအုပ်ပါ။

You might know my father, Ray Kurzweil, as an inventor and futurist.

ကျွန်မရဲ့ အဖေ Ray Kurzweil ကို တီထွင်သူ၊ အနာဂတ်ဝါဒီတစ်ယောက်လို့ သိလောက်တယ်။

You should also know that he's a person with an extraordinary sense of humor.

သူက ထူးထူးခြားခြား ဟာသဉာဏ် ရှိတဲ့လူလို့လည်း သိထားသင့်ပါတယ်။

["Can I call you an Uber?" "Sure."]

[“ Uber ခေါ်ပေးမရလား။” “သေချာတာပေါ့။“]

["You're an Uber."]

[“မင်းက Uber တစ်စီးပါ။“]

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

Good one dad.

တော်လိုက်တဲ့ အဖေ။

(Laughter)

(ရယ်သံများ)

And although he's dedicated his mind to the future,

သူ့စိတ်က အနာဂတ်အတွက် မြှုပ်နှံထားပေမဲ့၊

his life is full of the past.

သူ့ဘဝက အတိတ်တွေနဲ့ ပြည့်နေတယ်။

My father has worked for decades on natural language processing.

အဖေက သဘာဝ ဘာသာစကားကို လုပ်ငန်စဉ်အတွက် ဆယ်စုနှစ်များစွာ အလုပ်လုပ်ခဲ့ပါတယ်။

And several years ago, he realized

အဘိုးရဲ့စာကို အေအိုင်နဲ့ ပေါင်းလိုက်ရင်၊

that if we married AI with my grandfather's writing,

အဘိုးရဲ့အသံနဲ့ ရေးထားတဲ့ chatbot တစ်ခုကို တည်ဆောက်နိုင်တာကို

we could build a chatbot that writes in my grandfather's voice.

လွန်ခဲ့တဲ့ နှစ်များစွာက သူ နားလည်ခဲ့တယ်။

Back in 2018, this seemed very sci-fi.

၂၀၁၈ တုန်းက၊ ဒါက သိပ္ပံစိတ်ကူးယဉ်ဆန်ပုံရတယ်။

But rather than ushering in our demise,

ဒါပေမဲ့၊ ကျွန်မတို့ရဲ့ ပျက်စီးမှုမှာ ဖြစ်ပေါ်စေတာထက်၊

this project helped me realize

ဒီပရောဂျက်က အေအိုင်ဟာ

that AI could actually help us ward off annihilation

မိသားစုတွေနဲ့ ယဉ်ကျေးမှုအမွေအနှစ်တွေကို အသက်ဝင်စေရင်း ပျက်သုဉ်းတာကနေ

by animating the legacies of our families and our cultures.

ကာကွယ်ဖို့ ကျွန်မတို့ကို ကူညီပေးနိုင်တာကို သိရှိစေတယ်။

I wanted to talk to my grandfather because he, like me, was an artist.

ကျွန်မလိုပဲ၊ သူက အနုပညာသမား ဆိုတော့ ကျွန်မ အဘိုးနဲ့ စကားပြောချင်တယ်။

I wondered: Could I get to know him?

ကျွန်မ သိချင်မိတာက ကျွန်မ သူ့ကို သိနိုင်မလား။

Could I even come to love him, even though our lifespans didn’t overlap?

ကျွန်မတို့ရဲ့ ဘဝသက်တမ်းတွေက ထပ်မနေတောင်၊ ကျွန်မ အဘိုးကို ချစ်လာလို့ရမလား။

So I got involved.

 ဒါနဲ့ ကျွန်မ ပါဝင်လာခဲ့တယ်

This chatbot needed language from my grandfather,

ရှာလို့ရသလောက်၊ ဒီ chatbot က အဘိုးဆီက

as much as could be found.

ဘာသာစကား လိုအပ်တယ်။

So I, with some assistance,

ဒါကြောင့်၊ အကူအညီတချို့နဲအတူ  

set about finding his words and transcribing them.

သူ့ရဲ့ စကားလုံးတွေကို ရှာပြီး ဒါတွေကို အက္ခရာအဖြစ်စပြောင်းခဲ့တယ်။

This was a selective chatbot,

ဒါက ရွေးထားတဲ့ chatbot တစ်ခုဖြစ်ပြီး

meaning it responded to questions

ဖရက်ဒ် သူ့ဘဝတစ်ချိန်ချိန်မှာ တကယ် ရေးသားခဲ့တဲ့

with answers from the pool of sentences

ဝါကျများစွာကနေ

that Fred actually wrote at some point in his life.

မေးခွန်းတွေကို အဖြေတွေနဲ့ ဖြေကြားတာပါ။

The more examples of Fred's writing we could find,

ဖရက်ဒ်ရဲ့ စာနမူနာတွေကို တွေ့ရှိနိုင်လေ၊

the more dynamic the experience of chatting with the bot would feel.

bot နဲ့ စကားပြောတာရဲ့ အတွေ့အကြုံက ပိုသွက်လက်လာလေပါ။

Sometimes this transcription task proved challenging.

တစ်ခါတရံမှာ ဒီအက္ခရာပြောင်းတဲ့ အလုပ်က စိန်ခေါ်မှုရှိတယ်။

But the more time I spent with the symbols of my grandfather's life,

ဒါပေမဲ့ အဘိုး ဘဝရဲ့ သင်္ကေတတွေနဲ့ အချိန် ပိုကြာလေ၊

the more easily I could decode them.

ဒါတွေကို  ပိုလွယ်လွယ် ကုဒ်ထုတ်နိုင်လေပါ။

Finally, after much anticipation,

နောက်ဆုံးအနေနဲ့၊ အများကြီးမျှော်လင့်ထားပြီးနောက်မှာ

I sat down to chat with this new intelligence:

ကျွန်မ မတွေ့ဖူးတဲ့ အဘိုးဆီက စာတွေ၊ ပို့ချချက်တွေ၊ မှတ်စုတွေ

an algorithm commanding over 600 typed pages

တခြားရေးထားတဲ့ စာရွက်စာတန်းတွေ၊

of letters, lectures, notes, essays

စာတမ်းတွေနဲ့ စာမျက်နှာ ၆၀၀ ကျော်ကို ထုတ်ပေးတဲ့

and other written documents from the grandfather I never met.

အယ်လ်ဂိုရီသမ်၊ ဒီအသိဉာဏ်သစ်နဲ့ စကားပြောဖို့ ကျွန်မ ထိုင်လိုက်တယ်။

When I asked about Fred's dreams,

ဖရက်ဒ်ရဲ့ အိပ်မက်တွေအကြောင်း မေးတဲ့အခါ၊

he told me about the challenge of keeping his new orchestra afloat.

သူ့ရဲ့ သံစုံတီးဝိုင်းအသစ် ဆက်ရှိနေဖို့ စိန်ခေါ်မှုအကြောင်းကို ပြောပြတယ်။

When I asked about Fred's anxieties,

ဖရက်ဒ်ရဲ့ ပူပန်မှုတွေအကြောင်း မေးတဲ့အခါ၊

I learned about the stress of being a new father while working so hard.

ခက်ခက်ခဲခဲ အလုပ်လုပ်ရင်း ဖခင်အသစ်တစ်ယောက် ဖြစ်ရတဲ့ ဖိစီးမှုတွေအကြောင်း သိခဲ့ရတယ်။

When I asked about the meaning of life,

ဘဝရဲ့အဓိပ္ပါယ်ကို မေးတဲ့အခါ၊

Fred wrote about the joy of working with other musicians in pursuit of beauty,

ဖရက်ဒ်က အလှတရားကို လိုက်စားတဲ့ တခြား ဂီတသမားတွေနဲ့ တွဲလုပ်ရတဲ့ ပျော်ရွှင်မှုနဲ့

and he wrote about the highest aims of art.

အနုပညာရဲ့ အမြင့်ဆုံး ပန်းတိုင်အကြောင်း ရေးခဲ့တယ်။

I asked again about the meaning of life

စက်ရုပ်တစ်ရုပ်အတွက် အကောင်းဆုံး

because isn't that really the best question for a robot?

မေးခွန်းမဟုတ်လို့ ဘဝရဲ့အဓိပ္ပာယ်ကို ကျွန်မ ထပ်မေးတယ်။

And Fred's second answer was much simpler, but even better.

ဖရက်ဒ်ရဲ့ ဒုတိယအဖြေက ပိုရိုးရှင်းပေမဲ့ ပိုတောင်ကောင်းနေသေးတယ်။

["Love."]

[“ချစ်မေတ္တာ”]

Some of these answers felt familiar to me.

ဒီအဖြေတချို့က ကျွန်မအတွက် ရင်းနှီးသလို ခံစားရတယ်။

I remembered seeing them in the archive,

မော်ကွန်းတိုက်မှာ ဒါတွေကို တွေ့တာကို သတိရပေမဲ့၊

but the words gained impact through surprise

စကားလုံးတွေက အံ့ဩစရာနဲ့ စကားဝိုင်းရဲ့ ကဏ္ဍကနေ

and the role-play of conversation.

သက်ရောက်မှုကို ရရှိခဲ့တယ်။

I could identify patterns in my grandfather's life

ကျွန်မက  နယူးယောက်စီးတီးက ပန်းချီဆရာတစ်ယောက်လည်း ဖြစ်တော့

and patterns across generations,

ကျွန်မ အဘိုးရဲ့ဘဝနဲ့

because I was also an artist trying to make it in New York City.

မျိုးဆက်တွေတစ်လျှောက် ပုံစံတွေကို ဖော်ထုတ်နိုင်ခဲ့တယ်။

And I also believe the meaning of life is art and connection and love.

ဘဝရဲ့ အဓိပ္ပါယ်က အနုပညာ၊ ဆက်စပ်မှုနဲ့ အချစ်ဆိုတာကိုလည်း ယုံကြည်တယ်။

I had wondered if this project would feel like a resurrection.

ဒီပရောဂျက်ဟာ ရှင်ပြန်ထမြောက်ခြင်းလို့ ခံစားရလားလို့ တွေးခဲ့ဖူးတယ်။

But rather than bringing my grandfather from the past into the present,

ဒါပေမဲ့၊ ကျွန်မရဲ့ အဘိုးကို အတိတ်ကနေ ပစ္စုပ္ပန်ဆီ ခေါ်ဆောင်တယ်ဆိုတာထက်၊

it felt like I was the one time traveling,

သူ့ဘဝရဲ့ မတူတဲ့ နေရာတွေမှာ

visiting him for a moment at different points in his life.

သူ့ဆီခဏလောက် အလည်ထွက်ရသလို ခံစားရတယ်။

And this kind of time travel didn't feel like sci-fi.

ဒီလို အချိန်ခရီးသွားတာမျိုးဟာ သိပ္ပံစိတ်ကူးယဉ်လို့ မခံစားရဘူး။

It felt like the kind of imaginative travel I do when I'm cartooning.

ကျွန်မ ကာတွန်းဆွဲနေတဲ့အခါ၊ စိတ်ကူးယဉ် ခရီးသွားရသလိုမျိုး ခံစားရတယ်။

When I'm cartooning,

ကျွန်မ ကာတွန်းဆွဲနေတဲ့အခါ၊

I'm always thinking about how I could possibly represent a person fully.

လူတစ်ယောက်ကို ဘယ်လို အပြည့်အဝ ကိုယ်စားပြုနိုင်လဲဆိုတာ အမြဲ တွေးနေတယ်။

And the answer is: I can’t.

အဖြေကတော့ ကျွန်မ မတတ်နိုင်ဘူး။

Similarly, I know how many aspects of my grandfather

အလားတူ၊ အဘိုးရဲ့ ဒစ်ဂျစ်တယ် စာသားတစ်ခုတည်းနဲ့ ဖမ်းယူမရနိုင်တဲ့

can't be captured by digital text alone.

ရှုထောင့် ဘယ်လောက် ရှိတာကို ကျွန်မ သိတယ်။

There's all those quivers in his handwriting

သူ့လက်ရေးထဲမှာ ဒီတုန်လှုပ်မှုတွေအားလုံးနဲ့

and what they denote about the sensations in his body.

ဒါတွေက ခန္ဓာကိုယ်ထဲက ခံစားချက်တွေအကြောင်း ရည်ညွှန်းတာတွေရှိတယ်။

There's his body, how it moved and how it felt.

သူ့ခန္ဓာကိုယ်၊ ခန္ဓာကိုယ် လှုပ်ရှားပုံ၊ ခံစားရပုံတွေရှိတယ်။

There's his music and all the ineffable aspects of his performance.

အဲဒီမှာ သူ့ဂီတနဲ့ သူ့ဖျော်ဖြေမှုရဲ့ ပြောလို့တောင်မရနိုင်တဲ့ရှုထောင့်တွေရှိတယ်။

And of course, there's everything he thought but didn't write down.

တကယ်တော့၊ သူ တွေးခဲ့ပေမဲ့၊ ချမရေးထားတာတွေ အားလုံးပါ။

What would we have to do to be able to capture all of this?

ဒါတွေအားလုံးကို ဖမ်းဆုပ်နိုင်ဖို့ ကျွန်မတို့ ဘာလုပ်ဖို့လိုလဲ။

I may fail as an artist

အနုပညာရှင်အနေနဲ့ လူတစ်ယောက်ရဲ့

to fully represent a person's constantly evolving complexity,

မပြတ်ပြောင်းလဲနေတဲ့ ရှုပ်ထွေးမှုတွေကို အပြည့်အ၀ ကိုယ်စားပြုဖို့ကျရှုံးနိုင်ပေမဲ့၊

but I can ask what features of a person are essential to who they are

ဘဝတာကို ဖြတ်သန်းခဲ့သူတွေအတွက် ဘယ်အသွင်အပြင်တွေက   

across a lifetime.

မရှိမဖြစ်ဆိုတာကို မေးနိုင်ပါတယ်။

The puzzle of personal identity

ပင်ကိုစရိုက်ရဲ့ ပဟေဠိက

is one of our oldest philosophical questions,

ရှေးအကျဆုံး ဒဿန မေးခွန်းတွတစ်ခုဆိုတော့

so I'm not here to solve that one for you,

ကျွန်မက ဒီမေးခွန်းကို ဖြေဖို့ လာတာမဟုတ်ဘူး၊

I'm just a cartoonist after all.

ကျွန်မ ကာတွန်းသမားတစ်ယောက်သာပါ။

[Robot cat passes Turing test]

[စက်ရုပ်ကြောင်က Turing စမ်းသပ်မှုကို အောင်တယ်]

I do believe that we, maybe not cats,

ကျွန်မတို့က ကြောင်တွေမဖြစ်လောက်ပေမဲ့၊  

but we are more than our bodies.

ခန္ဓာကိုယ်တွေထက် ပိုတယ်လို့  ယုံကြည်တယ်။

That the projects and impressions we leave behind

ကျွန်မတို့ ချန်ထားခဲ့တဲ့ ပရောဂျက်တွေနဲ့ အထင်အမြင်တွေက

are a part of our essential selves.

ကျွန်မတို့ရဲ့ မရှိမဖြစ် အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုပါ။

And I think AI has a special role to play in the mission of memory.

အေအိုင်ဟာ အမှတ်ရစရာ မစ်ရှင်မှာ အထူးကဏ္ဍကနေ ပါဝင်ဖို့ လို့တယ်လို့ ထင်တယ်။ 

I did not come to see the chatbot of my grandfather

အဘိုးရဲ့ chatbot ကို အဘိုးရဲ့နေရာမှာ အစားထိုးဖို့

as replacing my grandfather.

ကျွန်မ လာတာမဟုတ်ဘူး။

I came to see it as one way to interact with his legacy.

သူ့ရဲ့အမွေအနှစ်နဲ့ တုံ့ပြန်ဖို့ နည်းလမ်းတစ်ခုအဖြစ် ကျွန်မ သိမြင်လာခဲ့တယ်။

As somebody who has spent their whole life trying to document people,

လူတွေကို မှတ်တမ်းတင်ဖို့ တစ်သက်လုံး ကြိုးစားနေခဲ့တဲ့သူအနေနဲ့၊

I can assure you that people are much bigger and weirder

လူတွေဟာ သရုပ်ဖော်ပုံတစ်ပုံထက် အများကြီး

than any one depiction

ပိုကြီးမား၊ ပိုထူးဆန်းတယ်

or any one moment in time can possibly evoke.

ဒါမှမဟုတ် အချိန်ခဏလေးအတွင်းမှာပဲ သတိရစေနိုင်တာက သေချာတယ်။

And I can also assure you

လူတွေ သေတဲ့အခါ၊

that people don't just disappear when they die.

ပျောက်ကွယ်သွားရုံမဟုတ်တာကို  ကျွန်မ အာမခံနိုင်တယ်။

AI swirls our conception of time and space.

အေအိုင်က ကျွန်မတို့ရဲ့ အချိန်နဲ့ အာကာသ အတွေးအမြင်ကို လှည့်လည်နေတာပါ။

It can remix and extend our identities.

ဒါက ပင်ကိုလက္ခဏာတွေကို ပြန်ပေါင်းကာ ချဲ့ပေးနိုင်တယ်။

Our own digital archives are growing beyond belief,

ကိုယ်ပိုင် ဒစ်ဂျစ်တယ်မှတ်တမ်းတွေက မယုံနိုင်အောင် ကြီးထွားလာပြီး

and we need a framework for understanding technologies of representation.

ကိုယ်စားပြုမှုဆိုင်ရာ နည်းပညာတွေကို နားလည်ဖို့ ဘောင်တစ်ခု လိုအပ်တယ်။

ဒီတော့ ကျွန်မရဲ့ ကိုယ်စားပြုမှုကို ပေးပါတယ်။

So I offer you mine.

Just like the comics I've drawn, about the characters in my life,

ကျွန်မ ရေးဆွဲထားတဲ့ ကာတွန်းတွေလိုပဲ၊ ကျွန်မရဲ့ဘဝ ဇာတ်ကောင်တွေအကြောင်း၊

these technologies are animated portraits.

ဒီနည်းပညာတွေက အသက်သွင်းထားတဲ့ ပုံတူတွေပါ။

They are one part of our true immortal selves.

ဒါတွေက ကျွန်မတို့ရဲ့ မသေနိုင်တဲ့ ကိုယ်ပွား အစစ်တွေရဲ့ အစိတ်အပိုင်းတစ်ခုပါ။

Seen this way,

ဒီလိုသိမြင်ရင်းနဲ့၊

AI, like cartooning and all good artistic endeavors,

အေအိုင်ဟာ ကာတွန်းဆွဲတာနဲ့ ကောင်းမွန်တဲ့ အနုပညာကြိုးပမ်းမှုတွေလို၊   

could help us appreciate the vastness of humanity -- if we let it.

ကျွန်မတို့က ခွင့်ပြုရင်၊ လူသားတွေရဲ့ ကျယ်ပြောမှုကို နားလည်ဖို့ ကူညီနိုင်တယ်။

Thank you.

ကျေးဇူးတင်ပါတယ်။

(Applause)

(လက်ခုပ်သံများ)