Why Your Body Fights Weight Loss | Katherine Saunders | TED

Translator: Simin Kazemi Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

I'm going to tell you something that's going to surprise you.

می‌خواهم چیزی را به شما بگویم که شگفت‌زده‌تان خواهد کرد.

It might be upsetting.

شاید ناراحت‎‌کننده باشد.

And for some of you, it might explain a lot.

و برای بعضی از شما شاید مسائل زیادی را روشن کند.

And maybe I can convince you that it's liberating.

و شاید بتوانم قانعتان کنم که آزادی‌بخش است.

Your body is evolutionarily conditioned to gain weight,

بدن شما از نظر تکاملی شرطی شده است که وزن بگیرد

which means that your body is also evolutionarily conditioned

که یعنی بدن شما از نظر تکاملی شرطی هم شده است که

not to lose weight —

وزن کم نکند

and definitely not to keep weight off.

و قطعاً برای این هم نیست که وزن ثابتی را حفظ کند.

According to one explanation called “the thrifty gene hypothesis,”

چیزی به نام «فرضیه‌ی ژن صرفه‌جو» توضیح می‌دهد که

when we were hunter gatherers,

وقتی ما شکارچی-گردآورنده بودیم،

our body's powerful anti-starvation responses helped us survive.

پاسخ‌های قدرتمند ضدقحطی‌ای که بدن ما می‌داد، کمکمان می‌کرد تا زنده بمانیم.

We had to find our food and sometimes we couldn't,

ما باید غذایمان را پیدا می‌کردیم و گاهی نمی‌توانستیم،

so our bodies stored calories to keep us alive.

پس بدن‌هایمان کالری‌ها را ذخیره می‌کردند تا ما را زنده نگه دارند.

The better we stored calories, the better our chance of survival.

هرچه بهتر کالری‌ها را ذخیره می‌کردیم، شانس زنده‌ماندنمان بیشتر می‌شد.

پس چه چیزی تغییر کرد؟

So what changed?

Nowadays, if we can afford food,

این روزها اگر بتوانیم غذا داشته باشیم،

there's plenty of it, everywhere.

بی‌نهایت غذا وجود دارد، در همه‌جا.

We don't have to hunt.

نیازی نیست شکار کنیم.

Even the gathering is easy.

حتی گردآوردندگی هم آسان است.

We can order food to be delivered directly to our sofa,

می‌توانیم سفارش دهیم تا غذا را تا پای مبلمان بیاورند،

و وعده‌های غذایی هم عظیم‌اند، در مقایسه با حتی ۲۰ سال پیش.

and portions are huge compared to even 20 years ago.

And a lot of food is tasty, but not so great for us.

و بسیاری از غذاها خوشمزه هستند، اما برای ما چندان عالی نیستند.

We're living in what obesity doctors like me

ما داریم در شرایطی زندگی می‌کنیم که پزشکان متخصص چاقی، مثل من،

call an obesogenic environment:

به آن محیط چاق‌کننده می‌گوییم:

limited need for any kind of physical activity,

نیاز محدود برای هر نوع فعالیت بدنی

and easy access to inexpensive,

و دسترسی آسان به غذاهای ارزان و با کالری بالا و ارزش غذایی پایین

calorie-rich, nutrient-poor food

or food-like substances.

یا مواد مشابه غذا که چنین ویژگی‌هایی دارند.

Our bodies, primed to keep us alive,

بدن‌های ما که برای زنده‌نگه‌داشتنمان آماده شده‌اند،

have gone into overdrive

به‌شدت تلاش کرده‌اند

to store all these calories from all of that food,

تا همه‌ی این کالری‌ها را از آن همه غذا ذخیره کنند،

just in case.

صرفاً محض اطمینان.

And this is one of the reasons why we have an obesity epidemic

و این یکی از دلایلی است که چرا ما در ایالات متحده همه‌گیریِ چاقی داریم،

in the United States,

where 42 percent of adults have obesity,

جایی که ۴۲ درصد از بزرگسالان به چاقی مبتلا هستند

and when we take a look at overweight and obesity combined,

و وقتی نگاهی به مجموع افراد مبتلا به اضافه‌وزن و چاقی بیندازیم،

that number goes up to 74 percent.

این عدد به ۷۴درصد می‌رسد.

Let's go back to the biology part of the equation because it gets worse.

بیایید به بخش زیست‌شناختی این معادله بازگردیم چون اوضاع بدتر می‌شود.

For example,

مثلاً، رژیم با چربی بالا به سلول‌های عصبی آسیب می‌زند

a high-fat diet damages nerve cells

in the area of our brain called the hypothalamus,

آن هم در ناحیه‌ای از مغز ما به نام هیپوتالاموس که شبیه ترموستاتی است که

which is like a thermostat,

regulating how hungry we are

این که چقدر گرسنه‌ایم و چقدر انرژی مصرف می‌کنیم را تنظیم می‌کند.

and how we use energy.

When these nerve cells or neurons become inflamed,

وقتی این سلول‌های عصبی یا نورون‌ها ملتهب می‌شوند،

feedback signals from our guts, our digestive system,

سیگنال‌های بازخورد از روده‌ها، سیستم گوارش و سلول‌های چربی

and our fat cells

can't get through to our brain

نمی‌توانند به مغز ما برسند

to tell us to stop eating when we're full,

تا به ما بگویند که وقتی سیر هستیم، خوردن را متوقف کنیم

and to stop storing calories when we're not at risk of starvation.

و ذخیره‌سازی کالری‌ها را متوقف کنیم وقتی در خطر قحطی نیستیم.

It literally becomes harder to tell how full we are after eating,

به‌نوعی سخت‌تر می‌شود تشخیص داد که بعد از خوردن چقدر سیر هستیم،

و بدنمان واقعاً چقدر چربی لازم دارد تا ما را زنده نگه دارد.

and how much fat our bodies really need

to keep us alive.

بدون سنسور ترموستاتی که دقیق عمل کند،

Without an accurate thermostat sensor,

our bodies store more calories as fat,

بدن ما کالری بیشتری را به‌شکل چربی ذخیره می‌کند

and we're more prone to what we call food noise

و ما بیشتر مستعد چیزی هستیم که به آن نویز غذایی

or persistent thoughts of food,

یا افکار بی‌وقفه درباره‌ی غذا می‌گوییم

often leading to maladaptive eating behavior.

که اغلب به رفتارهای غذایی ناسازگار ختم می‌شوند.

And this is how weight gain leads to weight gain.

و این گونه است که وزن‌گرفتن به وزن‌گرفتن ختم می‌شود.

It's a vicious cycle.

نوعی دور باطل است.

And there are other factors that compound the situation.

و عوامل دیگری هم هستند که شرایط را وخیم‌تر می‌کنند.

Some people are even more genetically susceptible to obesity

برخی افراد حتی از نظر ژنتیکی بیشتر مستعد چاقی هستند

or develop health complications like sleep apnea,

یا حتی مستعد ابتلا به اختلالاتی مانند وقفه‌ی تنفسی در خواب هستند

that can worsen obesity and other health outcomes.

که می‌تواند چاقی را بدتر کند و پیامدهای دیگری برای سلامتی داشته باشد.

Many people have even less access and ability to afford healthy food,

بسیاری افراد حتی دسترسی و توانایی کمتری برای خرید غذای سالم دارند

و داروها هم می‌توانند تقصیر زیادی داشته باشند،

and medications can be a huge culprit,

با این همه نسخه‌های رایج

with so many common prescriptions

and over-the-counter drugs that are weight-promoting.

و داروهای بدون نسخه‌ای که باعث افزایش وزن می‌شوند.

And people with obesity are extremely,

و برای کسانی که به چاقی مبتلا هستند، به‌شدت، به‌شدت احتمال بیشتری دارد که

extremely likely to experience weight bias, stigma and discrimination,

به‌خاطر وزنشان، مورد سوگیری و انگ‌زدن و تبعیض قرار بگیرند

which can worsen obesity.

که همین می‌تواند چاقیشان را تشدید کند.

And I can go on and on about factors

و می‌توانم همچنان از عواملی به غیر از

other than eating too much and exercising too little

خیلی زیاد خوردن و خیلی کم ورزش‌کردن بگویم

that lead to weight gain.

که به افزایش وزن منجر می‌شوند.

Oh wait, there's one more thing.

راستی، صبر کنید، یک چیز دیگر هم هست.

When people with obesity try to lose weight,

وقتی افراد مبتلا به چاقی سعی می‌کنند وزن کم کنند،

their bodies freak out and think they're starving.

بدنشان از خود بی‌خود می‌شود و فکر می‌کند دارند از گرسنگی تلف می‌شوند.

The hunger hormone, ghrelin, increases

هورمون گرسنگی، گرِلین، افزایش یافته

and the fullness hormones decrease.

و هورمون سیری کاهش می‌یابد.

It's not your imagination.

این خیال باطلِ شما نیست.

Every time you diet, your body holds on to calories.

هر بار که رژیم می‌گیرید، بدنتان کالری‌ها را محکم می‌چسبد،

Your metabolic rate slows down

نرخ سوخت‌وساز بدنتان کاهش می‌یابد،

and your bodies behave as if you're starving.

و بدنتان طوری رفتار می‌کند که انگار دارید از گرسنگی تلف می‌شوید.

This metabolic adaptation is fantastic

این انطباق سوخت‌وسازی معرکه است

if, say, you find yourself on a deserted island

در صورتی که، بر فرض، از جزیره‌ای بیابانی سر در بیاورید

with nothing but papaya and tree bark to eat.

که هیچ چیزی به‌جز پاپایا و پوست درخت برای خوردن پیدا نمی‌شود.

But if your coworker has a bottomless candy bowl,

اما اگر همکارتان یک ظرف عظیم پر از آب‌نبات داشته باشد،

it makes life rough.

زندگی را سخت می‌کند.

So have I convinced you

پس آیا من شما را قانع کردم که چاقی فقط بی‌ارادگی نیست؟

that obesity isn't just a lack of willpower?

We know all of this from tons of medical research

ما کل این موضوع را نه‌تنها به‌خاطر بی‌شمار پژوهش پزشکی می‌دانیم

and rigorously designed scientific studies,

و مطالعات علمی‌ای که به‌دقت طراحی شده‌اند،

but also from the TV show "The Biggest Loser."

بلکه به‌خاطر برنامه‌ای تلویزیونی «بزرگ‌ترین بازنده» هم از آن آگاهیم.

If you haven't watched it,

اگر این برنامه را ندیده‌اید،

"The Biggest Loser" is a show

«بزرگ‌ترین بازنده» برنامه‌ای است

where people with obesity compete to lose weight.

که در آن افراد مبتلا به چاقی با هم بر سر کاهش وزن رقابت می‌کنند.

What happens in the show, and what we've seen in other studies,

اتفاقی که در این برنامه می‌افتد و چیزهایی که در باقی مطالعات دیده‌ایم،

is that the weight comes back eventually for most people.

این است که اضافه‌وزن بسیاری از افراد در نهایت دوباره برمی‌گردد.

We know that within two years,

می‌دانیم که طی دو سال،

half of the weight is regained,

نیمی از وزن برمی‌گردد

and within five years, 80 percent can be regained.

و در طی پنج سال، ۸۰ درصد از آن می‌تواند دوباره برگردد.

معنایش این نیست که برندگانِ «بزرگ‌ترین بازنده» بازنده هستند.

This doesn't mean that "The Biggest Loser" winners are losers.

This means that weight loss itself is often a losing battle.

معنایش این است که خود کاهش وزن اغلب دارد مبارزه را می‌بازد.

In 2017,

در سال ۲۰۱۷،

a patient named Barbara walked into my office.

بیماری به اسم باربارا وارد اتاق من شد.

She had given up.

باربارا تسلیم شده بود.

She had a lifetime of struggle with her weight.

او یک عمر با وزنش درگیر بود.

I mean, just some awful, awful treatments and experiences.

منظورم درگیری با برخی درمان‌ها و تجربه‌های وحشتناکِ وحشتناک است.

Barbara's pediatrician started her on stimulant medications

متخصص اطفال درمانش با داروهای محرک را آغاز کرده بود

when she was just seven years old,

وقتی باربارا فقط هفت سالش بود،

and by the age of ten her parents had enrolled her in Weight Watchers.

و در ده‌سالگی، والدینش او را در برنامه‌های شرکت«دیده‌بان‌های وزن» ثبت نام کرده بودند.

Throughout her life,

در کل عمرش،

Barbara would lose 100 pounds,

باربارا ۴۵ کیلوگرم وزن کم می‌کرد

regain them and lose 100 pounds again.

دوباره همان را اضافه می‌کرد و دوباره ۴۵ کیلوگرم کم می‌کرد.

And while her weight went up and down,

و با این که وزنش بالا و پایین می‌شد،

her shame remained constant.

میزان شرم او ثابت مانده بود.

Barbara ultimately underwent a gastric bypass surgery,

باربارا در نهایت جراحی بای‌پس معده کرد،

but after the initial weight loss,

اما بعد از کاهش وزن اولیه،

the pounds just crept back.

کیلوگرم‌ها پاورچین‌پاورچین برگشتند.

It felt like Barbara's body was conspiring against her

به نظر می‌رسید بدن باربارا علیه او متحد شده است

because it was.

چون واقعیت همین بود.

And this is when Barbara was referred to me.

و همین موقع بود که باربارا را به من ارجاع دادند.

Barbara presented completely hopeless

باربارا کاملاً ناامید حاضر شد

and blaming her lack of willpower.

و خودش را سرزنش می‌کرد که بی‌اراده است.

What else could it be?

چه دلیل دیگری می‌توانست داشته باشد؟

I did two things that day

آن روز دو کار کردم که زندگی باربارا را کاملاً زیر و رو کرد.

that completely transformed Barbara's life.

اولاً، به او گفتم: «تقصیر تو نیست»

One, I told her, "This is not your fault,"

and two,

و دوماً

I gave her hope that I knew exactly what was going on with her body,

به او امید دادم که دقیقاً می‌دانم بدنش دارد چه کار می‌کند

and we had the tools to treat her disease effectively.

و ابزارهایی دارم که به‌طور موثری بیماری‌اش را درمان کنند.

Barbara had been made to feel her whole life

باربارا کل عمرش مجبور شده بود این طور فکر کند که

like her weight was her fault,

انگار وزنش تقصیر اوست،

when in reality she has a disease.

در صورتی که در واقعیت بیماری دارد.

Obesity is a disease,

چاقی یک بیماری است

and for those who have it,

و برای کسانی که به آن مبتلا هستند،

for their complex set of individual reasons,

تازه به‌خاطر مجموعه‌ی پیچیده‌ای از دلایلِ خاص هر نفر،

it can be extremely, extremely hard to treat.

درمانش می‌تواند بی‌نهایت، بی‌نهایت سخت باشد.

Does anyone believe it

کسی باور می‌کند

when a clothing label reads "one size fits all?"

وقتی می‌بیند روی برچسب لباسی نوشته «یک سایز برای همه مناسب است؟»

No, no, right?

نه، نه، درست است؟

Especially when it comes to obesity,

مخصوصاً وقتی حرف از چاقی باشد،

of course not, one size fits none.

البته که نه، یک سایز برای هیچ‌کس مناسب نیست.

For some fortunate folks, diet and exercise work.

برای بعضی‌ها که خوش‌شانس‌اند، رژیم و ورزش جواب می‌دهد.

For others, surgery works.

برای بعضی‌ها جراحی جواب می‌دهد.

But for most people with obesity,

اما برای بیشتر افراد مبتلا به چاقی،

effective treatment requires a combination,

درمان موثر به ترکیبی است،

a personalized combination,

ترکیبی شخصی‌سازی‌شده،

of more than one treatment approach

ترکیبی از بیش از یک رویکرد درمانی که یک تیم مراقبتی آموزش‌دیده فراهم می‌کند.

delivered by a trained care team.

People with obesity should be treated like individuals with any other disease,

با افراد مبتلا به چاقی باید همچون هر نوع بیمار دیگری با هر نوع بیماری‌ای،

any other complex chronic disease.

هر نوع بیماری مزمن پیچیده‌ی دیگری رفتار شود.

An empathetic, reasonable, thoughtful,

یک درمان‌گر همدل، منطقی، متفکر و آموزش‌دیده

trained provider assesses each individual patient one by one,

افراد را یک‌به‌یک و جداگانه ارزیابی می‌کند،

understands their version of the disease

نوع منحصربه‌فرد بیماریشان را متوجه می‌شود

and comes up with a very personalized,

و با رویکرد درمانی بلندمدت و بسیار شخصی‌سازی‌شده‌ای پا پیش می‌گذارد.

long-term treatment approach.

Obesity medications have absolutely transformed our field.

داروهای چاقی حوزه‌ی تخصصی ما را کاملاً دگرگون کرده‌اند.

When I started practicing obesity medicine,

وقتی من شروع به کار در حوزه‌ی درمان چاقی کردم،

the most effective medications we had

موثرترین داروهایی که داشتیم،

were associated with five to 10 percent total body weight loss,

در کاهش ۵ تا ۱۰ درصدی وزن کمک می‌کردند

which was still a lot.

که آن زمان هم خیلی بود.

But now we can help our patients lose even more weight

اما حالا می‌توانیم به بیمارانمان کمک کنیم تا وزن بیشتری را کم کنند

and more importantly,

و از این مهم‌تر،

much, much more importantly,

بسیار بسیار مهم‌تر،

keep that weight off long-term.

آن وزنِ کمتر را در بلندمدت حفظ کنند.

This new frontier is absolutely astonishing

این سرحد جدید حقیقتاً شگفت‌انگیز است

and transformative to our field and to our patients' lives.

و حوزه‌ی کاری ما و زندگی بیمارانمان را دگرگون می‌کند.

But we don't want to fall into a pharmacologic craze

اما نمی‌خواهیم به جنون دارویی دچار شویم

and think that the only way to treat obesity is with medication.

و فکر کنیم که دارو تنها راه برای درمان چاقی است.

We have an entire armamentarium of lifestyle interventions,

ما تجهیزات تمام و کمالی از مداخله در سبک زندگی،

other medications, and other treatment approaches.

دیگر داروها و دیگر رویکردهای درمانی داریم.

Treatment, in fact, in whatever form it takes,

در واقع، درمان هر شکلی که به خودش بگیرد،

should be the last step in the process.

باید آخرین قدم در این فرایند باشد.

The first, and maybe the most critical

و اولین و شاید حیاتی‌ترین قدم

is to finally put an end to the stigma

این است که بالاخره مُهر پایانی بزنیم بر داغ ننگ و

and the shame and the blame

و شرم و سرزنش و قضاوت‌شدنی که به‌خاطر چاقی وجود دارد.

and the judgment surrounding obesity.

Understanding obesity as the complex chronic disease that it is,

درک چاقی به‌عنوان بیماری پیچیده و مزمنی که هست

is essential to liberate individuals

ضروری است تا بتوانیم به افراد آزادی ببخشیم

and to help them actually get the care that they need.

و کمکشان کنیم آن مراقبتی که نیازش دارند را حقیقتاً دریافت کند.

Plus, when we accurately appreciate the reality of obesity,

به‌علاوه، وقتی واقعیت چاقی را به‌درستی ارزیابی و درک کنیم،

this will lead to more innovation and to more treatments.

به نوآوری‌ها و درمان‌های بیشتر ختم خواهد شد.

We're not hunter-gatherers anymore.

ما دیگر شکارچی-گردآورنده نیستیم.

Well, except we are.

البته در مواردی هستیم.

Think about the buffet line.

به صفِ بوفه‌ی رستوران فکر کنید.

Think about the "all you can eat" food,

به آن سلف‌سرویس‌هایی فکر کنید که هر چقدر بخواهی می‌توانی غذا بخوری،

all the "grab and go" food at your grocery store.

به آن غذاهای آماده‌ای که در فروشگاه موادغذایی نزدیکتان هست.

Think about the endless snacks in office environments.

به آن خوراکی‌های بی‌پایانی که در محل کار دم دستتان است فکر کنید.

Our biology drives our brain, our bodies

زیست‌شناسی‌مان مغز ما، بدن ما،

and our behavior to act as if we're still gathering

و رفتار ما را به انجام کارهایی سوق می‌دهد که انگار هنوز گردآورنده هستیم؛

in a feast or famine environment.

آن هم در محیط برپایی یک ضیافت یا قحطی.

Medications are not a quick fix,

داروها نه یک راه‌حل سریع هستند و نه راه فراری آسان.

nor are they the easy way out.

Medications are a tool

داروها ابزاری هستند

to help our bodies adapt

تا به بدنمان کمک کنند خود را با محیط چاق‌کننده‌ی قرن ۲۱ وفق دهد.

to our 21st century obesogenic environment.

They help quiet the food noise

داروها کمک می‌کنند صدای نویز غذایی را کم کنیم

so we can make better food choices,

تا انتخاب‌های غذایی بهتری داشته باشیم

and they give us a fighting chance

و به ما فرصتی برای مبارزه می‌دهند

to take on this terrible adversary once and for all.

تا یک بار برای همیشه، بر این حریف وحشتناک، غلبه کنیم.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(صدای تشویق)