How Film Captures the Space Between Hope and Despair | Mounia Akl | TED

Translator: shirin etebar Reviewer: Masoud Motamedifar

Hello.

سلام.

So as you know,

همانطور که می‌دانید،

my comfort zone isn’t here.

محل آسایش من اینجا نیست.

It’s usually on set,

آن مکان معمولا سر صحنه،

behind a camera,

پشت دوربین،

like him,

مانند او (تصویربردار)

or him.

یا اوست.

But I’m very happy to be here.

اما خیلی خوشحالم که اینجا هستم.

So yes, I was born in Beirut, Lebanon.

پس بله، من در بیروت، لبنان به دنیا آمدم.

It’s what I call my home country.

همان جایی که من آن را زادگاهم می‌نامم.

It’s the place where my first memories are,

مکان اولین خاطرات من است،

where my parents live,

جایی که پدر و مادرم زندگی می‌کنند،

where my first loves are,

اولین عشق‌های من در آنجا هستند،

my first heartbreaks.

اولین دلشکستگی‌های من.

I’ve lived in other places

من در جاهای دیگر زندگی کرده‌ام

and I’ve made them home,

و آنها را خانه‌ی خود ساختم،

like New York,

مانند نیویورک،

which I’ve fallen in love with --

که عاشق آن

and in.

و در آن عاشق شده‌ام.

But I always felt like my biggest strength

اما همیشه احساس می‌کردم بزرگترین قدرت من

came from the fact that I knew exactly where I came from.

از این واقعیت ناشی می‌شود که دقیقاً می‌دانستم از کجا آمده‌ام.

And that knowledge was very important to me

این دانش برای من بسیار مهم بود

because it really defines who I am as a woman.

زیرا واقعاً مشخص می‌کند که من به عنوان یک زن چه کسی هستم.

But growing up in Lebanon comes with a price.

اما بزرگ شدن در لبنان هزینه دارد.

I think this tension and this --

فکر می‌کنم این تنش

what I have between my home country is something I cherish

و چیزی که من در کشورم دارم چیزی است که دوستش دارم،

but it’s also a burden,

اما بار سنگینی هم است،

because Lebanon is a place with a very contradicting soul.

زیرا لبنان مکانی است با روحی بسیار متناقض.

It’s a place filled with chaos and poetry;

این مکانی پر از هرج و مرج و شعر است.

a place where hope and despair coexist in really strange ways.

جایی که امید و ناامیدی به شیوه‌های واقعا عجیبی در کنار هم وجود دارند.

It’s also a place where joy and sorrow are inseparable,

همچنین جاییست که شادی و غم جدایی ناپذیرند،

like Khalil Gibran --

مانند خلیل جبران -

in one of my favorite poems by our national poet,

در یکی از شعرهای مورد علاقه من از شاعر ملی ما،

Khalil Gibran mentions “that well from which comes our laughter

خلیل جبران می گوید: «چاهی که خنده‌های ما از آن بر می‌آید

is also the one that hosts our tears.”

چه بسیار که با اشک‌هاي ما پر می‌شود».

And I think today, more than ever, this is true in Lebanon,

فکر می‌کنم امروز، بیش از هر زمان دیگری، این در لبنان صادق است،

because after everything that happened,

زیرا پس از اتفاقاتی که افتاد،

it feels like a land of broken dreams,

انگار سرزمینی از رویاهای نابودشده است،

but filled with so many dreams nonetheless.

اما با این وجود پر از رویاست.

And growing up in Lebanon,

با بزرگ شدن در لبنان،

we were constantly on the verge of the worst.

دائماً در آستانه بدترین‌ها بودیم.

We felt like that silence between [one] crisis and the other

ما احساس می‌کردیم که سکوت بین یک بحران و دیگری

was almost more agonizing than the crisis itself.

تقریباً دردناک‌تر از خود بحران است.

And that really defined us as human beings,

این واقعا ما را به عنوان یک انسان متمایز کرد،

because we really live every day as if it were our last,

زیرا ما واقعاً هر روز به گونه‌ای زندگی می‌کنیم که گویی آخرین روزمان است

and that’s in the best and the worst kind of ways.

و این به بهترین و بدترین شکل است.

I think this is where the screenwriter in me was born:

فکر می‌کنم فیلمنامه‌نویس درون من اینجا متولد شد:

at home in Lebanon,

در خانه در لبنان،

in the streets at home

در خیابان‌های آنجا

and the house I grew up in,

و خانه‌ای که در آن بزرگ شدم،

because I became fascinated with human flaws and vulnerabilities

زیرا مجذوب عیب‌ها و آسیب‌پذیری‌های انسانی شدم

and the truth that comes out of us in times of crisis

و حقیقتی که در زمان‌های بحران و زمانی که تحت فشار قرار می‌گیریم

and when we’re put under pressure.

از ما فاش می‌شود.

And when at home,

در خانه

when I saw the people I loved the most,

وقتی دیدم افرادی که بیشتر دوستشان دارم،

my parents,

والدینم،

be real,

واقعی هستند،

I felt free somehow.

به نوعی احساس آزادی کردم.

It wasn’t always pretty but at least it felt safe,

همیشه زیبا نبود، اما حداقل احساس امنیت می‌کردم،

like this is a place where we can be ourselves.

مثل اینکه اینجا جایی است که می‌توانیم خودمان باشیم.

But in 2020,

اما در سال ۲۰۲۰،

when the pandemic hit the planet,

زمانی که بیماری همه‌گیر کره زمین را درنوردید،

we all started questioning what home meant.

همه شروع به پرسیدن درباره معنای خانه کردیم.

My parents were architects --

والدین من معمار بودند

are architects,

و هستند،

so they also added to what I felt home was to my definition of home.

به همین علت آن‌ها نیز به احساس و تعریف من از خانه اضافه کردند.

Because before following my own dreams --

چون قبل از دنبال کردن رویاهای خودم -

being a filmmaker --

فیلمساز بودن -

I was a good daughter,

فرزند خوبی بودم،

a good girl,

دختر خوبی بودم

and I followed my father’s dreams

و رویاهای پدرم را دنبال کردم

and I studied architecture and finished.

و معماری خواندم و مدرکش را گرفتم.

And what I learned in architecture school is how much you can learn about people,

و چیزی که من در دانشکده معماری یاد گرفتم این است که چقدر می‌توانید در مورد مردم

about their story,

و داستانشان یاد بگیرید

about societies through the spaces that they inhabit,

در مورد جوامع از طریق فضاهایی که در آن‌ها زندگی می‌کنند،

through every object,

از طریق هر شی،

every frame, every wall,

هر قاب، هر دیوار،

through the ground,

از طریق زمین،

through the streets.

از طریق خیابان‌ها.

But what do you do

اما چه می‌کنید

when you feel like the ground on which you’re standing might not hold?

وقتی احساس کنید زمینی که روی آن ایستاده‌اید ممکن است پایدار نماند؟

In the world of today,

در دنیای امروز،

filled with political instability,

مملو از بی‌ثباتی سیاسی،

climate disasters, where our spaces are constantly ravaged and threatened,

بلایای آب و هوایی که در آن اماکن ما دائماً ویران و تهدید می‌شوند،

how do you create a sense of home?

چگونه حس خانه بودن را ایجاد می‌کنید؟

In 2020 when the pandemic hit,

در سال ۲۰۲۰، وقتی همه‌گیری شیوع پیدا کرد،

we all felt --

همه ما احساس کردیم -

or at least those of us lucky enough to have homes --

یا حداقل آنهایی از ما که خوش شانس بودیم و خانه داریم -

we all went inside,

همه به داخل خانه رفتیم

and that became our safe space.

و این به فضای امن ما تبدیل شد.

The outside world became the threat:

دنیای بیرون به تهدید تبدیل شد:

the air, the people.

هوا، مردم.

This invisible monster was outside.

هیولای نامرئی بیرون بود.

But as long as you were tucked in your bubble,

اما تا زمانی که در حباب خود مانده بودید،

you were safe.

در امان بودید.

And I’m talking about those of us

و من در مورد کسانی صحبت می‌کنم

who are lucky enough not to live locked with an abuser,

که به اندازه کافی خوش‌شانس بوده که با یک متجاوز زندگی نمی‌کنند،

victims of domestic abuse.

قربانیان خشونت خانگی.

So for those of us,

پس برای آن دسته از ما،

the safe bubble was inside.

حباب امن در داخل خانه بود.

Or so we thought.

یا اینطور گمان می‌کردیم.

On August 4, 2020 in Lebanon,

در ۴ آگوست ۲۰۲۰ در لبنان،

our lives changed.

زندگی ما تغییر کرد.

In a split of a second,

در کسری از ثانیه،

one of the largest non-nuclear explosions pulverized our port

یکی از بزرگترین انفجارهای غیرهسته‌ای بندر ما را با خاک یکسان

and destroyed half our city,

و نیمی از شهر ما را ویران کرد،

killing many people

خیلی از مردم را کشت

and destroying homes

و خانه‌ها را ویران کرد

and creating losses that we can’t even count until today.

و خساراتی ایجاد کرد که تا امروز حتی نمی‌توانیم آن‌ها را بشماریم.

And there still hasn’t been accountability for what happened,

هنوز پاسخگویی برای اتفاقات رخ داده وجود ندارد،

even though it was the result of years of political mismanagement and corruption.

حتی اگر این نتیجه سال‌ها سوء مدیریت سیاسی و فساد باشد.

I happened, on that day, to be in Beirut:

من اتفاقاً در آن روز در بیروت بودم:

in the center of Beirut,

در مرکز بیروت،

in the office,

در دفتر،

because I was in pre-production for my first feature film,

زیرا در مرحله پیش‌تولید اولین فیلم بلندم،

“Costa Brava, Lebanon,”

«کاستا براوا، لبنان» بودم،

a film we had been working on for a few years really hard,

فیلمی که برای چند سال سخت روی آن کار می‌کردیم.

and a film that, ironically, is the story of a family that decides to leave Beirut,

و فیلمی که از قضا داستان خانواده‌ای است که تصمیم می‌گیرند بیروت را ترک کنند،

a place that doesn’t feel safe to them anymore

مکانی که دیگر در آن احساس امنیت نمی‌کنند،

to create a utopic mountain home,

تا یک خانه‌ی ایده‌آل کوهستانی،

a self-sustainable mountain home

یک خانه کوهستانی خودپایدار

away from a city that has broken their hearts.

دور از شهری بسازند که قلبشان را شکست.

This is the cast of the film.

اینها بازیگران فیلم هستند.

And then what happens

اتفاقی که پس از آن می‌افتد

is that their utopia is completely destroyed

نابود شدن کامل خانه‌ی ایده‌آل آن‌‌هاست،

when the government decides

وقتی دولت تصمیم می‌گیرد

to build an illegal garbage landfill right outside their home,

یک محل دفن زباله غیرقانونی درست در خارج از خانه آن‌ها بسازد

bringing that reality to their front door --

و این واقعیت را به روبروی درب خانه آن‌ها بیاورد -

the one they have been running away from for many years.

همان حقیقتی که سال‌ها از آن فرار می‌کردند.

The family finds itself again confronted to this destruction

خانواده دوباره خود را مواجه با این ویرانی می‌بیند

that it had been trying to avoid,

که سعی می‌کرد از آن اجتناب کند

facing everything it was trying to protect itself from.

و با هر چیزی از خود که می‌خواست محافظت کند، روبرو می‌شد.

I was with the crew, the cast and the crew of the film

من با عوامل، بازیگران و عوامل فیلم

in the office in Gemmayze in Beirut,

در دفتر در خیابان جمیزه بیروت بودم

when at six or seven,

که در ساعت شش یا هفت،

in the split of a second,

در کسری از ثانیه،

our lives were turned upside down.

زندگی ما زیرورو شد.

We went from a creative meeting filled with passion and love

شرکت کردن ما در یک جلسه خلاقانه پر از شور و عشق

and excitement

و هیجان

to looking for each other under rubble,

تبدیل به جستجوی یکدیگر در زیر آوار شد،

wondering if we had all made it alive.

در تردید اینکه آیا همه ما زنده مانده‌ایم؟

Luckily, we did,

خوشبختانه زنده ماندیم،

and we were much luckier than a lot of people in the same street.

و از بسیاری از مردم در همان خیابان بسیار خوش‌شانس‌تر بودیم.

My cinematographer, Joe, almost lost his eye

فیلمبردار من، جو، تقریباً چشمش را از دست داد

and everyone was injured.

و همه مجروح شدند.

We got out of the street

از خیابان بیرون آمدیم

and realized that the explosion was not just next to the office,

و متوجه شدیم که انفجار فقط در کنار دفتر رخ نداد،

but everywhere,

بلکه همه جا بود

and that’s when we understood how big it was.

و آنجا بود که وسعت آن را متوجه شدیم.

Walking down the street like zombies around that time,

مانند زامبی‌ها قدم زدن در خیابان در آن زمان،

surrounded by broken, confused, stunned faces,

احاطه شده توسط چهره‌های غمگین، گیج و مبهوت،

felt like walking in the set of a movie I don’t want to direct or be a part of.

حس قدم زدن در صحنه فیلمی را داشتم که نمی‌خواهم کارگردانی کنم یا بخشی از آن باشم

Everyone’s homes,

خانه‌های همه،

their private spaces,

فضای خصوصیشان،

their frames, their walls,

چهارچوب‌ها، دیوارهایشان،

were dust on which we were walking.

خرابه‌ای شده بود که روی آن قدم می‌زدیم.

We stopped everything at that moment

ما در آن لحظه همه چیز را متوقف کردیم

because we lost all of our coordinates:

زیرا همه مختصات خود را از دست دادیم:

all of our sense of home,

تمام احساسمان از خانه،

everything that we had worked for.

هر چیزی که برای آن کار کرده بودیم.

So what we did is we just took a moment for two months

بنابراین کاری که ما انجام دادیم این بود که فقط یک لحظه به مدت دو ماه وقت گذاشتیم

and each of us took time to grieve,

و هر یک از ما برای غصه خوردن

to assess the losses,

برای ارزیابی خسارات،

whether it was the office or all of us.

چه کارمندان دفتر یا همه ما، زمان صرف کردیم.

Anyway, how can you even think about being creative

به هر حال، چگونه می‌توانید به خلاق بودن

or making anything

یا ساختن چیزی فکر کنید؟

at a moment where you feel like you’re living hell --

در لحظه‌ای که احساس می‌کنید در جهنم زندگی می‌کنید -

in the middle of hell?

در وسط جهنم.

You cannot create amidst such chaos.

نمی‌توانید چیزی در میانِ این هرج‌ومرج خلق کنید.

At that moment,

در آن موقع،

my mother --

مادرم -

my hero on that day

قهرمان من در آن روز،

because it’s only thanks to her that some of us made it to a hospital,

زیرا فقط به لطف او بود که برخی از ما به بیمارستان رسیدیم،

who has lived civil wars --

کسی که در جنگ‌های داخلی زندگی کرده بود-

reminded me of a book I read in architecture school.

من را به یاد کتابی انداخت که در دانشکده معماری خوانده بودم.

“Invisible Cities” by Italo Calvino.

«شهرهای ناپیدا» اثر ایتالو کالوینو.

I’ll read to you the quote that she read to me at that time

من نقل‌قولی را برای شما می‌خواند که او در آن زمان برای من خواند،

when she saw the despair me and my team were in.

وقتی دید که من و تیمم در آن ناامیدی هستیم.

“The hell of the living is not something that will be.

«جهنم زندگان چیزی مربوط به آینده نیست.

If there is one,

اگر جهنمی در کار باشد،

it is what is already here,

همان است که از هم‌اکنون اینجاست،

the hell we live every day, that we make by being together.

جهنمی که همه روزه در آن ساکنیم و با کنار هم بودنمان آن را شکل می‌دهیم.

There are two ways to escape suffering it.

دو طریق برای آسودن از رنج آن است.

The first is easy for many:

راه اول برای خیلی از آدم‌ها آسان است:

accept the hell,

پذیرفتن جهنم (شرایط)

and become such a part of it that you can no longer see it.

و جزئی از آن شدن تا جایی که وجودش حس نشود.

The second is risky

راه دوم خطرناک است

and demands constant vigilance and apprehension:

و نیازمند توجه و مراقبت مستمر است:

seek and learn to recognize who and what, in the midst of hell, are not hell,

این راه در جستجو و بازشناسی آنچه و آن شخص که در میان جهنم، جهنمی نیست،

then make them endure, give them space.”

سپس تداوم بخشیدن و فضا دادن به آن چیز و آن شخص خلاصه می‌شود.

Luckily, these people were not too far from me.

خوشبختانه این افراد خیلی از من دور نبودند.

There were the cast and the crew of this film,

بازیگران و عوامل این فیلم بودند،

so we met all together and brainstormed.

بنابراین همه با هم ملاقات و هم‌اندیشی کردیم.

We thought, should we make this film or not?

فکر کردیم که آیا این فیلم را بسازیم یا نه؟

It seemed crazy to make anything around that time in Lebanon

ساختن چیزی در آن زمان در لبنان دور از ذهن به نظر می‌رسید

because the country was experiencing, until now,

زیرا کشور بدترین بحران اقتصادی خود را

its worst economic crisis since its inception,

از زمان پیدایش تا به امروز تجربه می‌کرد،

the loss and the destruction

از دست دادن و ویرانی

and the PTSD we were all going through after the explosion

و پی‌تی‌اس‌دی که همه ما پس از انفجار

and also the global pandemic,

به همراه همه‌گیری جهانی با آن روبرو بودیم،

which was hitting the country really hard,

به شدت به کشور فشار می‌آورد

which we had almost forgotten about

چیزی که ما تقریبا

because of everything else that was happening.

به علت اتفاقات دیگر فراموش کرده بودیم.

But at a moment where existing felt like an act of resistance,

اما در لحظه‌ای که وجود داشتن یک عمل مقاومتی به نظر می‌رسد،

we felt like making this movie was very important,

ما احساس می‌کردیم که ساخت این فیلم بسیار مهم است،

because it would mean regaining agency --

زیرا به معنای بازپس‌گیری عاملیت است -

to regain agency

بازیابی عاملیت

and feel like they haven't taken everything from us.

و احساسی مانند اینکه همه چیز را از ما نگرفته‌اند.

And as Maya Angelou says,

و همانطور که مایا آنجلو می‌گوید،

there’s nothing more agonizing

هیچ چیز عذاب‌آورتر

than an untold story hanging inside of you --

از داستانی ناگفته نهفته در درون شما نیست -

not directly quoting.

بدون نقل مستقیم.

And I think we really needed to regain a sense of order,

و فکر می‌کنم ما واقعاً نیاز داشتیم که نظم را دوباره به دست بیاوریم،

find our coordinate,

مکان خود را پیدا کنیم،

a sense of home.

احساس خانه را پیدا کنیم.

And like after World War I,

مانند زمان پس از جنگ جهانی اول،

a lot of European artists went back into classicism,

بسیاری از هنرمندان اروپایی به سبک کلاسیک بازگشتند

trying to run away from this feeling of destruction

و سعی کردند از این احساس ویرانی فرار کنند

that the war had brought in

احساسی که جنگ به وجود آورد،

and stepped away from the experimentalism that came before,

از تجربیات قبلی فاصله بگیرند،

I think we used creativity to rebuild those pillars and that order.

فکر می‌کنم ما از خلاقیت برای بازسازی آن نظم و اساس استفاده کردیم.

So it was a crazy decision,

این تصمیمی دیوانه‌وار بود،

but we did it because we wanted to

اما ما انجامش دادیم زیرا می‌خواستیم

and because something was driving us.

و به دلیل اینکه چیزی ما را هدایت می‌کرد.

So we went and made the film against all odds.

بنابراین فیلم را برخلاف همه چیز ساختیم.

And it was hard,

و سخت بود،

it was filled with obstacles,

پر از موانع بود،

but it was beautiful,

اما زیبا بود،

because at a moment where we had missed human connection

زیرا در لحظه‌ای که ارتباط انسانی را از دست داده بودیم

and at a moment where our societies are becoming more fragile and loveless,

و در لحظه‌ای که جوامع ما شکننده‌تر و بی‌عشق‌تر می‌شدند،

we were able to recreate a moment of warmth,

توانستیم لحظه‌ای از گرما،

of love and magic,

از عشق و جادو بازسازی کنیم،

at a moment where it was hard to find any.

در لحظه‌ای که پیدا کردن آن سخت بود.

And I think that that was very special

و من فکر می‌کنم که این خیلی خاص بود،

because telling the story together gave us ...

زیرا گفتن داستان با هم دوباره به ما

a sense of home again.

حس خانه را می‌داد.

It felt like the set became that safe space,

احساس اینکه مجموعه به آن فضای امن،

that family.

آن خانواده تبدیل شد.

And it was as real and as raw as the home I was telling you about.

و به اندازه خانه‌ای که به شما می‌گفتم واقعی و آشکار بود.

Because we were all filled with creativity

چون همه ما سرشار از خلاقیت

and a desire to make something,

و میل به ساختن چیزی بودیم،

but we are also grieving and broken.

در عین حال غمگین و شکسته هم بودیم.

So that was me again,

پس من دوباره

realizing the beauty of being surrounded by people as real as me,

به زیبایی محاصره شدن توسط افرادی واقعی همانند خودم، پی بردم

even if it was not always pretty,

حتی اگر همیشه زیبا نبود،

but it was real.

اما واقعی بود.

And I think that courage and --

من فکر می‌کنم این شجاعت و -

we were always told to go to that place that is the place of great pain

همیشه به ما گفته می‌شود که به جایی برویم که محل دردهای بزرگ است،

because it’s also a place of great inspiration.

زیرا مکان الهام‌بخش بزرگی هم است.

I think that it’s easy to hear and to say,

فکر می کنم شنیدن و گفتن آن آسان است،

but it’s really hard to achieve.

اما دستیابی به آن واقعاً سخت است.

I think that courage to go there,

فکر می‌کنم شجاعت برای رفتن به آنجا،

to go where it hurts when you’re so broken,

رفتن به جایی که دردناک است وقتی خیلی شکسته‌ای،

came to me from those people,

آن آدم‌ها

this cast and crew

این بازیگران و گروه

that really, really gave me the courage

واقعاً به من شهامت دادند

to want to tell the story

که بخواهم داستان را بگویم

and reminded me of the importance of it.

و اهمیتش را به من یادآوری کردند.

And I want to mention also those two girls.

می خواهم به آن دو دختر نیز اشاره کنم.

I actually have twins who played the role of Rim,

من واقعا دوقلوهایی دارم که نقش «ریم»

the protagonist of the film,

قهرمان فیلم را بازی کردند

and they both shared the role.

و هر دو نقش مشترک داشتند.

And I think working with them was a great learning experience for me,

فکر می‌کنم کار با آن‌ها برای من یک تجربه یادگیری عالی بود،

because that’s the beauty of being a filmmaker.

چون زیبایی فیلم‌ساز بودن در همین است.

You work with people from different ages

شما همیشه با افراد در سنین مختلف

and different backgrounds all the time,

و پیشینه‌های مختلف کار می‌کنید

and working with them,

و کار کردن با آن‌ها،

for all of us on set,

برای همه ما سر صحنه،

was a reminder of the importance of remaining hopeful

یادآور اهمیتِ امیدوار ماندن

and keeping the sense of wonder,

و حفظ حس شگفت‌انگیز بودن،

especially for their generation.

به‌ویژه برای نسل آن‌ها بود.

Because whatever world we’re fighting for today,

زیرا امروز برای هر دنیایی که می‌جنگیم،

they will be able to benefit from.

آن‌ها می‌توانند از آن بهره‌مند شوند.

And so I know that we all deal with loss and rebuilding a home that we lost

بنابراین می‌دانم که همه با از دست دادن و بازسازی خانه نابودشده‌امان

in different ways.

به روش‌های مختلف سروکار داریم.

For me, it was through human connection

برای من، از طریق ارتباط

and understanding that it wasn't necessarily a space anymore.

و درک انسانی بود که دیگر لزوماً یک فضا نبود.

And I think for you it might be something else.

فکر می‌کنم برای شما ممکن است چیز دیگری باشد.

We all channel that in different ways.

همه ما آن را به روش‌های مختلف هدایت می‌کنیم.

But for me,

اما برای من،

that moment of joy, of sorrow, of freedom,

آن لحظه شادی، غم، آزادی،

of creativity,

خلاقیت،

that moment between the “action” and the “cut,”

لحظه‌ی بین «شروع» و «پایان»،

that’s what felt like home.

چیزیست که به عنوان خانه احساس می‌کنم.

And I’m very grateful for that.

و از این بابت بسیار سپاسگزارم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause and cheers)

(تشویق)