A Photographic Journey through the Taliban's Takeover of Afghanistan | Kiana Hayeri | TED

Translator: Pedram Pourasgari Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

Last year,

سال گذشته،

I spent several months photographing the fast changes across Afghanistan,

من برای چندین ماه تغییرات سریع در افغانستان را عکاسی کردم،

as we approached the 20th anniversary of the US invasion.

در حالی که به بیستمین سالگرد حمله ایالات متحده نزدیک می‌شدیم.

At the time,

در آن زمان،

I wanted this assignment to be a love letter to a troubled land

می‌خواستم این مأموریت، یک نامه‌ی عاشقانه به یک سرزمین پرآشوب باشد

that I had called home for seven years.

که برای سال‌ها آن را خانه می‌نامیدم.

Little did I know that it will become a goodbye letter to Afghanistan

اما نمی‌دانستم که آن قرار است به یک نامه‌ی خداحافظی از افغانستان تبدیل شود،

as I knew it.

افغانستانی که می‌شناختم.

Along with our brave local colleagues,

همراه با همکاران محلی شجاعمان،

we traveled across Afghanistan

ما در سراسر افغانستان سفر کردیم

to look at how the last 20 years impacted people.

تا ببینیم چگونه بیست سال گذشته، مردم را تحت تأثیر قرار داده است.

I was specifically drawn to hear from the youth

شنیدن حرف‌های جوانان به طور خاص برای من جذاب بود،

who grew up after the American invasion

جوانانی که پس از حمله آمریکا بزرگ شده بودند

در جامعه‌ای که در حال باز شدن بود.

in an increasingly open society.

آن‌ها در جهانِ فیسبوک، توییتر، فیلم‌ها و سریال‌های آمریکایی بزرگ شدند.

They grew up in a world with Facebook, Twitter, American movies and TV shows.

جهانی با آزادی‌ها و فرصت‌های جدید.

A world of new freedoms and opportunities.

آن‌ها همچنین جنگ، تروریسم، فقر و جابجایی را تحمل کرده بودند،

They also endured war and terrorism, poverty and dislocation,

به سختی در حال دوام آوردن تحت یک دولت فاسد

barely surviving under a corrupt government

و تهدید همیشگی بمب‌گذاری انتحاری بودند.

and the perpetual threat of suicide bombings.

در حالی که جوانان در حومه‌های شهر عمدتاً خود را قربانی

While the youth in countryside mostly saw themselves either victimized

یا در حال مبارزه برای هر دو طرف درگیری می‌دانستند،

or fighting for both sides of the conflict,

جوانان در مناطق شهری، گزینه‌ها و آرزوهای بیشتری داشتند.

the youth in urban areas had more options and dreams.

بسیاری از مردان و زنان جوانی که ملاقات کردیم

Many of the young men and women that we met with

به آخرین پرتوهای امید متوسل شده بودند

were hanging on to the last rays of hope

وقتی کشور در حال فرو رفتن در تاریکی بود

as the country was sinking into darkness

به دلیل خروج آمریکا و تسلط قریب‌الوقوع طالبان.

because of the American withdrawal and Taliban’s imminent takeover.

برای من، این مواجهه، آغاز یک پایان بود.

For me, confronting this was the beginning of the end.

می‌خواهم شما را به سفری ببرم

I want to take you on a journey

در ماه‌های منتهی به تسلط طالبان بر افغانستان،

in the months leading to Taliban’s takeover of Afghanistan,

و به شما تصویری از مردمی بدهم که این گذار را زندگی کردند.

and give you snapshots of people as they lived through this transition.

آوریل سال گذشته، من روی زمین سیمانی یک زندان

Last April, I sat down on the cold cement floor of a prison

با دو پسر نوجوانی نشستم

with two teenage boys

که با اتهامات سیاسی زندانی شده بودند،

who were incarcerated for political charges,

یک اصطلاح ساده برای کمک به طالبان.

a loose term for helping the Taliban.

محمد آصف چهارده ساله

14-year-old Mohammad Asif

دو برادر داشت که برای دو طرف درگیری می‌جنگیدند،

had two brothers fighting on two sides of the conflict,

یکی برای طالبان و دیگری برای ارتش.

one for the Taliban and one for the army.

او راه برادری را انتخاب کرد که در شانزده سالگی به طالبان پیوسته بود،

He chose to follow the path of the brother who was 16 when he joined the Taliban,

و قبل از رسیدن به بیست سالگی کشته شده بود.

and he was killed before he turned 20.

من از هر دو پسر خواستم که خودشان را در ده سال بعد تصور کنند.

I asked both boys to imagine themselves in ten years.

محمد آصف چیزی نگفت و شانه‌هایش را بالا انداخت.

Mohammad Asif said nothing and shrugged.

از او خواستم بیشتر فکر کند

I challenged him to try harder

و خودش را ورای سلول‌های بی‌روح زندان ببیند.

and see himself beyond the soulless cells of the prison.

چندین بار امتحان کردم.

It took several tries.

بالاخره پاسخ داد:

He eventually responded,

«نمی‌دانم، احتمالاً مرده باشم.»

"I don't know, I'll probably be dead."

در همان سفر، ما از قله‌ی کرزای بازدید کردیم،

On the same trip, we visited Karsai Peak,

که در آن زمان، خط مقدمِ

which at the time was serving as the frontline

ارتش ملی افغانستان در نبرد با طالبان بود.

for Afghanistan's national army fighting the Taliban.

رشته کوه پر از پاسگاه‌هایی بود

The mountain range was peppered by dozens of outposts,

که سربازان و یک واحد شبه‌نظامی را در خود جای داده بودند.

housing soldiers and a militia unit.

بیشتر جنگجوها در اوایل دهه بیست‌سالگی بودند.

Most fighters were in their early twenties.

برخی از آن‌ها نوجوان بودند.

Some of them were teenagers.

تقریباً تمام آن‌ها، ماه‌ها دور از خانه بودند.

Almost all of them hadn't been home in months.

در آن زمان، واحد تقریباً هر شب هدف کمین قرار می‌گرفت.

At the time, the unit was ambushed almost every night.

مردان جوان تمام شب‌ها برای جنگیدن بیدار می‌ماندند

The young men would stay up all night fighting

و در طول روز نوبتی چرت می‌زدند.

and take turns to nap during the day.

در دوم جولای، یک ماه و نیم قبل از تسلط طالبان بر افغانستان،

On July 2, a month and a half before the Taliban took over Afghanistan,

آن‌ها قله‌ی کرزای را تصرف کردند.

they overran Karsai Peak.

فقط از واحد شبه‌نظامی، نوزده نفر کشته شدند.

From the militia unit alone 19 men were killed.

بیست و پنج نفر دیگر گروگان گرفته شدند.

Another 25 were taken hostage.

تمام این مردان جوان، میراث حمله‌ی آمریکا بودند.

All these young men were the legacy of the American invasion.

حافظه را ملاقات کنید.

Meet Hafiza.

جنگ، او را از روستایش بیرون کرد و پسرهایش را به دشمنان هم تبدیل کرد.

The war drove her out of her village and turned her sons into enemies.

درگیری، او و خانواده‌اش را مجبور به جدایی کرد

The conflict wedged itself in between her own family

و پسرانش، مسیرهای متفاوتی در زندگی در پیش گرفتند.

as her sons took different paths in life.

پسر بزرگترش به واحد شبه‌نظامی ضدطالبان پیوست،

Her oldest son joined an anti-Taliban militia unit,

دیگری به طالبان ملحق شد،

another joined the Taliban,

و دو پسر جوانترش، به عضویت ارتش درآمدند.

and her two youngest were recruited by the army.

اینجا، او یک زخمِ باز روی گلویش را آشکار می‌کند،

Here she is revealing an open wound on her throat,

زخمی که دکترها می‌گویند ناشی از اندوه است.

a wound that doctors believe is caused by grief.

در طول بازدیدم از مؤسسه ملی موسیقی افغانستان (ANIM)،

During my visit to Afghanistan's National Institute of Music,

نخستین و تنها مدرسه موسیقی در افغانستان،

the first and only music school in Afghanistan,

سُمبُل ۱۷ ساله را ملاقات کردم،

I met 17-year-old Sumbul,

یک ویولونیست بااستعداد.

a brilliant violinist.

او نماد این نسل است

She is the symbol of this generation

که با آزادی نسبی به بلوغ رسیدند

that came of age with relative freedom

و یک‌شبه از آن محروم شدند.

and was robbed of it overnight.

خانواده‌ی سُمبُل

Sumbul’s family

از یکی از دورافتاده‌ترین مناطق افغانستان هستند.

come from one of the most inaccessible regions of Afghanistan.

طالبان چندین بار پدرش را ربوده بود،

Her father was kidnapped several times by the Taliban,

و برای بیرون آوردن دخترش از مدرسه موسیقی تحت فشار گذاشته شده بود.

being pressured to pull [his] daughters out of music school.

بعد از سقوط کابل،

After the fall of Kabul,

سربازان طالبان به مدرسه ANIM حمله کردند.

Taliban fighters raided and ANIM school.

سازها را نابود کردند.

Instruments were destroyed.

در ۲۶ آگوست،

On August 26,

سُمبُل و عمویش بیرون از فرودگاه بودند

Sumbul and her uncle were outside of the airport

میان هزاران افغانِ مستاصلِ در تلاش برای فرار،

among thousands of desperate Afghans trying to flee

وقتی که یک بمب‌گذار انتحاری به جمعیت نفوذ کرد.

when a suicide bomb ripped through the crowd.

سُمبُل از حمله جان سالم به در برد،

Sumbul survived the attack,

اما رویای نوازنده شدنش در افغانستان ناپدید شد

but her dream of performing inside Afghanistan vanished

همانند ۱۷۰ نفری که آن حوالی در آن روز کشته شدند.

like 170 people who died all around her that day.

در طول آن تابستان پایانی،

Over the course of that final summer,

ما تماشا می‌کردیم که کشور داشت به سرعت به دست طالبان می‌افتاد.

we watched as the country rapidly fell into the hands of Taliban.

کارِ یکی از همکارانم، دنبال کردنِ مناطق سقوط کرده بود.

One of my colleague's tasks was to keep track of the fallen district.

کارِ دیگری، شمارش افراد کشته شده بود.

Another to count the fallen men.

ما با ناباوری تماشا کردیم که ۲۰ سال پیشرفت در حقوق زنان، آموزش،

We watched in disbelief as 20 years of progress in women's rights, education,

و آزادی بیان

freedom of expression

در ۲۰ روز ناپدید شد.

disappeared in 20 days.

در ۱۵ آگوست، روزی که طالبان کنترل کابل را به دست گرفت،

On August 15, the day that Taliban took over Kabul,

من خانه را در ۴ صبح ترک کردم

I left the house at 4am

و به سمت فرودگاه رفتم تا از افغان‌هایی عکس‌برداری کنم

and headed to the airport to photograph Afghans

که با پیش‌بینی پیروزی طالبان، ناامیدانه در تلاش برای رفتن بودند.

who were desperately trying to leave in anticipation of Taliban's victory.

تا ظهر، جنگجویان طالبان در حال رژه در خیابان‌ها بودند،

By noon, Taliban fighters were marching on the streets,

و تا صبح زود،

and by early evening,

آن‌ها کاخ ریاست‌جمهوری را تصرف کرده بودند.

they had taken over the presidential palace.

این یکی از سخت‌ترین تصمیماتِ زندگی‌ام بود که آن روز آنجا را ترک کنم.

It was one of the most difficult decisions of my life to leave that day.

در حالی که سراسیمه به سمت فرودگاه می‌رفتیم،

As we were dashing to the airport,

صدها نفر به خیابان آمده و به هر طرف می‌دویدند.

hundreds of people came to the street, running in every direction.

هرگز وحشتی را که در چهره‌ی آن‌ها بود فراموش نمی‌کنم.

I will never forget the panic on their faces.

من خودم برای رفتن و قادر به رفتن بودن، احساس گناه عظیمی داشتم.

I myself was grappling with immense guilt for leaving and being able to leave.

همچنین قلبم شکسته بود،

I was also heartbroken,

از فکر کردن به این که هیچ‌وقت نتوانم برگردم،

thinking that I could never return,

برگردم به این خانه که به من شکل داده بود،

return to this home that has shaped me,

نه تنها به عنوان یک عکاس، بلکه یک انسان.

not only as a photographer, but a human being.

پس از سقوط کشور، بسیاری از افغان‌ها نابود شده و احساس غم و ترس

Many Afghans have been devastated and overwhelmed with grief and fear

آن‌ها را دربرگرفته است.

since the fall.

اخیراً با سُمبُل و حافظه تماس برقرار کردم

I recently caught up with Sumbul and Hafiza

تا ببینم پس از سقوط به کجا رفتند.

to see where they ended up after the fall.

سمبل همزمان با دنبال کردن رویایش در اروپا، دارد روح زخمی‌اش را درمان می‌کند.

Sumbul is healing her scarred soul while pursuing her dream in Europe.

حافظه به روستایش بازگشته بود تا زمان بیشتری را با پسرهایش بگذراند.

Hafiza had gone back to her village to spend some time with her sons.

زخمش هنوز خوب نشده است.

The wound has not healed yet.

اما من هنوز باید امید داشته باشم.

Yet I have to hang on to hope.

امید برای کشوری با زخم‌های باز که هنوز برای بهبودی تقلا می‌کند.

Hope for a country with open wounds that is struggling to heal.

سپاسگزارم.

Thank you.

(تشویق)

(Applause)

شوهام آراد: من دو سؤال دارم.

من کمی احساساتی‌ام، اما مهم نیست.

Shoham Arad: I have a couple of questions.

I'm a little emotional, it's not a big deal.

تو پس از ترک افغانستان، دوباره به آنجا برگشتی.

You've gone back to Afghanistan since you left.

می‌توانی بگویی اکنون شرایط چگونه است؟

Can you tell us what it feels like right now?

کیانا حائری: وضعیت بسیار غم‌انگیز است.

Kiana Hayeri: The situation is very grim.

فکر می‌کنم جنگ به پایان رسیده، اما بدون هزینه نبوده است.

I guess war has ended, but at a cost.

اما فقر در سطوح بالا قرار دارد،

But poverty is shooting out the roof,

مردم گرسنه هستند،

people are hungry,

دخترها از مدرسه رفتن منع شده‌اند، دخترهای دبیرستانی.

girls are banned from going to school, girls in high school.

شغل‌های زنان از آن‌ها گرفته شده.

Women are stripped from their jobs.

بسیار غم‌انگیز است.

It's very grim.

ش آ: می‌دانم که بسیار این کشور را دوست داری.

SA: I know you love this country a lot.

چه چیزی است که می‌خواهی مردم بدانند یا درباره‌اش فکر کنند

What's one thing you want people to know or think about

وقتی به یاد افغانستان می‌افتند؟

when they think about Afghanistan?

ک ح: افغان‌های بسیاری هستند که به خارج از کشور می‌آیند،

KH: There are many Afghans arriving abroad,

به غرب، آمریکا، کانادا.

in the West, in America, in Canada.

درهای خانه خود را برایشان باز کنید، آن‌ها خیلی سختی کشیده‌اند،

Open your doors to them, they've been through a lot,

آسیب روحی دیده‌اند،

they've been traumatized,

هر چیزی که داشته‌اند، از آن‌ها گرفته شده،

they've been stripped from everything they had,

حتی هویت‌شان.

even their identities.

از آن‌ها در خانه‌هایتان استقبال کنید، دستانشان را بگیرید،

Welcome them in [your] homes, take their hands,

کمک کنید تا مستقر شوند، کاری کنید احساس کنند در خانه هستند.

help them to settle, make them feel at home.

همچنین، اگر دوست دارید مشارکت کنید.

Also, get involved if you want.

سازمان‌هایی هستند که کارهایی می‌کنند،

There are organizations that are doing stuff,

به خصوص برای تحصیل دخترها در افغانستان.

especially for girls education back in Afghanistan.

مشارکت کنید، پول اهدا کنید، داوطلب شوید

Get involved, donate money, volunteer your time,

برای افرادی که به اینجا می‌آیند

either with people who are arriving here

یا در افغانستان هستند.

or back in Afghanistan.

ش آ:‌ ممنونم کیانا.

ک ح: ممنونم.

SA: Thanks, Kiana.

(تشویق)

KH: Thank you.

(Applause)