Ruby Sales: How we can start to heal the pain of racial division | TED

Translator: Ivana Korom Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Shaghayegh Ahmadi Reviewer: Pedram Pourasgari

I want to share with you

می‌خواهم لحظه‌ای از زندگی‌ام را،

a moment in my life

با شما سهیم شوم.

when the hurt and wounds of racism

زمانی که درد ناشی از رفتارهای نژادپرستانه،

were both deadly and paralyzing for me.

برایم کشنده و فلج کننده بود.

And I think what I've learned

و فکر می‌کنم آموخته‌هایم،

can be a source of healing for all of us.

بتواند برای همه‌‌ی ما تسلی بخش باشد.

When I was 17 years old,

زمانی که ۱۷ سال داشتم،

I was a college student at Tuskegee University,

در دانشگاه تاسکیگی دانشجو بودم،

and I was a worker in the Southern freedom movement,

و در جنبش آزادی جنوب هم فعالیت می‌کردم،

which we call the Civil Rights Movement.

که آن‌ را جنبش حقوق شهروندی می‌نامیم.

During this time,

آن زمان،

I met another young 26-year-old,

جوان ۲۶ ساله‌ ی دیگری را ملاقات کردم؛

white seminary and college student

دانشجو بود و یکی از اعضای سفید پوست کلیسا

named Jonathan Daniels, from Cambridge, Massachusetts.

به نام جاناتان دنلیز، اهل کمبریج ماساچوست.

He and I

او و من،

were both part of a generation of idealistic young people,

هردو از نسل جوانان کمال‌گرا بودیم،

whose life has been ignited

جوانانی که عطش آزادی

by the freedom fire

به آنها زندگی می‌‌بخشید.

that ordinary black people were spreading around the nation

عطشی که انسان‌های عادی و سیاه‌ پوست،

and throughout the South.

در سرتاسر کشور و جنوب برمی‌انگیختند.

We had come to Lowndes County

ما به لانز کانتی آمده بودیم،

to work in the movement.

تا در جنبش مشغول شویم.

And it was a nonviolent movement

و این جنبشی دور از خشونت

to redeem the souls of America.

برای رهایی بخشیدن به آمریکایی‌ها بود.

We believe that everyone,

ما باور داریم که همه،

both black and white,

هم سفید پوستان و هم سیاهان،

people in the South,

هم مردمی که اهل جنوب هستند،

could find a redemptive pathway

می توانند راهی برای رستگارشدن بیایند

out of the stranglehold of racism

و از زیر سلطه‌ی نژاد‌پرستی

that had gripped them for more than 400 years.

که بیش از ۴۰۰ سال قدمت داشت بیرون بیایند.

And on a hot, summer day in August,

در یکی از روزهای گرم ماه اوت،

Jonathan and I joined a demonstration

من و جاناتان به تظاهراتی ملحق شدیم

of local young black people,

که جوانان سیاه‌ پوست به راه انداخته بودند،

who were protesting the exploitation

و به بهره‌ کشی مالکان ثروتمند سفیدپوست

[of] black sharecroppers

از کارگران سیاه

by rich land holders who cheated them out of their money.

و ندادن حقوق آن‌ها، اعتراض می‌کردند.

We decided to demonstrate alongside them.

ما تصمیم گرفتیم با اعتراض‌شان همراه شویم،

And on the morning that we showed up for the demonstration,

و صبح روزی که برای تظاهرات رفتیم،

we were met with a mob of howling white men

با انبوه مردان سفیدپوستی روبه‌رو شدیم

with baseball bats, shotguns

که راکت بیسبال، تفنگ

and any weapon that you could imagine.

و هر اسلحه‌ای که تصور کنید همراهشان بود،

And they were threatening to kill us.

و تهدید می‌کردند که ما را می‌کشند.

And the sheriff, seeing the danger that we faced,

کلانتر با اینکه دید این ما هستیم که تهدید به مرگ می‌شویم،

arrested us and put us on a garbage truck

دستگیرمان کرد و ما را سوار کامیون شهرداری کرد،

and took us to the local jail,

و به زندان محلی برد.

where we were put in cells

آن‌جا ما را به سلول‌هایی بردند

with the most inhumane conditions you can imagine.

که غیر انسانی‌ترین شرایط قابل تصور را داشت؛

And we were threatened by the jailers

نگهبانان تهدیدمان می‌کردند،

with drinking water that came from toilets.

و از دستشویی‌ها آب می‌نوشیدیم.

We were finally released on the sixth day,

نهایتاً بعد از شش روز آزاد شدیم.

without any knowledge, without any forewarning.

بی هیچ اطلاع و یا اخطار قبلی،

Just out of the clear blue sky,

کاملا ناگهانی،

we were made to leave.

مجبور به ترک آنجا شدیم.

And we knew that this was a dangerous sign,

و می‌دانستیم داغی که بر پیشانی داریم برایمان خطرناک است،

because Goodman, Schwerner and Chaney had also been forced to leave jail

چرا که گودمن، شورنر و چینی نیز مجبور به ترک زندان شده بودند

and were murdered because no one knew what had happened to them.

و به این دلیل که کسی نمی‌دانست چه بر سرشان آمده، کشته شدند.

And so, despite our fervent resistance,

و به همین ترتیب، با وجود مقاومتمان،

the sheriff made us leave the jail,

کلانتر مجبورمان کرد زندان را ترک کنیم.

and of course, nobody was waiting for us.

و واضح است که کسی هم منتظرمان نبود.

It was hot,

هوا گرم بود،

one of those Southern days

روزی از روزها در جنوب

where you could literally feel the pavement --

که هوا آنقد گرم بود که می‌شد حرارت سنگ‌ فرش‌ها را و

the vapor seeping out of the pavement.

بخاری که از سنگ‌ فرش خارج می‌شد را حس کرد.

And the group of about 14 of us

از بین ما که یک گروه چهارده نفره بودیم،

selected Jonathan Daniels,

جاناتان دنیلز،

Father Morrisroe, who had recently come to the county,

پدر موریسرو، که تازه به شهرک آمده بود،

Joyce Bailey, a local 17-year-old girl

جویس بیلی، دختری ۱۷ ساله که اهل همان محل بود،

and I to go and get the drinks.

و من، انتخاب شدیم تا نوشیدنی بخریم.

When we got to the door,

هنگامی که به در مغازه رسیدیم،

a white man was standing in the doorway with a shotgun,

یک مرد سفید پوست با یک تفنگ ساچمه‌ای در دروازه ایستاده بود،

and he said, "Bitch, I'll blow your brains out!"

و گفت: مغزت رو منفجر می‌کنم حروم زاده،

And before I could even react,

و قبل از این که بتوانم عکس‌العملی نشان بدهم،

before I could even process what was going on,

و بفهمم که چه اتفاقی دارد می‌افتد

Jonathan intentionally pulled my blouse,

جاناتان عمدا بلوزم را کشید،

and I fell back, thinking that I was dead.

من به عقب پرت شدم وفکر می کردم که مُردم.

And in that instant, when I looked up,

در آن لحظه، وقتی بالا را نگاه کردم،

Jonathan Daniels was standing in the line of fire,

جاناتان دنیلز را دیدم که در مسیر گلوله بود،

and he took the blast,

به جای من گلوله به او برخورد کرد،

and he saved my life.

و این چنین، زندگی من را نجات داد.

I was so traumatized

من به خاطر آن اتفاق دچار ضربه روحی شدیدی شدم،

and paralyzed by that event,

و خانه نشین شدم.

where Tom Coleman deliberately,

هنگامی که تام کالمن، عمداً

with malicious intent,

و با نیت دشمنی،

killed my beloved friend and colleague,

دوست و هم دانشگاهی عزیزم،

Jonathan Myrick Daniels.

جاناتان مریک دنیلز را به قتل رساند.

On that day,

در آن روز،

which was one of the most important days in my life,

که یکی از مهم‌ترین روزهای زندگی من بود،

I saw both love and hate

هم عشق و هم نفرت را، از دو مرد سفیدپوست خیلی متفاوت

coming from two very different white men

که نمونه بدترین وبهترین اعمال نژاد سفید پوست امریکا را

that represented the best and the worst of white America.

نشان می‌دادند، مشاهده کردم.

So deep was my hurt

ضربه روحی که با دیدن قتل جاناتان،

at seeing Tom Coleman murder Jonathan before my eyes,

توسط تام کالمن در مقابل چشمانم خوردم، چنان عمیق بود که

that I became a silent person,

به فردی ساکت تبدیل شدم،

and I did not speak

و به مدت ۶ ماه

for six months.

صحبت نکردم.

I finally learned to touch that hurt in me

و در نهایت با افزایش سنم

as I became older

یاد گرفتم که چطور با این درد کنار بیایم.

and began to talk about the Southern freedom movement,

و شروع کردم به صحبت کردن در مورد جنبش آزادی جنوب

and began to connect my stories

و ایجاد ارتباط بین ماجراهای خودم

with the stories of my other colleagues and freedom fighters,

و ماجراهای دیگر هم دانشگاهی‌ها و مبارزان آزادی طلب.

who, like me, had faced deadly trauma of racism,

آن‌هایی که مانند من، با آسیب روحی کشنده ناشی از نژادپرستی

and who had lost friends along the way,

و ازدست دادن دوستانشان مواجه شده بودند.

and who themselves have been beaten and thrown in jail.

و کسانی که خودشان مورد ضرب وشتم قرارگرفته وبه زندان افتاده بودند.

It is 50 years later.

الان ۵۰ سال از آن روزها گذشته،

Many people were beaten and thrown in jail.

بسیاری از مردم مورد ضرب وشتم قرار گرفتند و به زندان انداخته شدند،

Others were murdered like Jonathan Daniels.

عده‌ای هم مثل جاناتان دنیلز، به قتل رسیدند

And yet, we are still, as a nation,

و ما هنوز هم یک ملت عقب افتاده‌ایم

mired down

که افکارمان،

in the quicksand of racism.

در باتلاق نژاد پرستی غوطه‌ور است.

And everywhere I go around the nation,

به هر کجای این کشور که سر می‌زنم،

I see and hear the hurt.

درد و رنج را می‌بینم و حس می‌کنم.

And I ask people everywhere,

همه جا از مردم می‌پرسم

"Tell me, where does it hurt?"

که «از چه چیزی رنج می‌برید؟»

Do you see and feel the hurt

آیا شما هم مانند من،

that I see and feel?

این درد و رنج را می‌بینید و حس می‌کنید؟

I feel and see the hurt in black and brown people

من این درد و رنج را در سیاه‌پوست‌ها و رنگین پوست‌هایی

who every day feel the vicious volley of racism

که هر روز مورد ضربات وحشیانه‌ی نژادپرستی قرار می‌گیرند، می‌بینم و حس می‌کنم.

and every day have their civil and human rights stripped away.

مردمی که هر روز حقوق مدنی و انسانی‌شان پایمال می شود.

And the people who do this use stereotypes and myths

افرادی که این کارها را انجام می‌دهند از افسانه‌ها و کلیشه‌ها

to justify doing it.

برای توجیه درستی کارشان، استفاده می‌کنند.

Everywhere I go,

به هرجا که می روم،

I see and hear women

رنج زنانی را می بینم و حس می کنم

who speak out against --

که علیه

who speak out against men who invade our bodies.

مردانی که به بدن‌هایشان تعارض می‌کنند اعتراض می‌کنند،

These same men who then turn around --

همین مردانی که بعداً معلوم می‌شود

the same men who promote racism

که آن‌ها نژادپرستی را رواج داده‌اند،

and then turn around and steal our labor and pay us unequal wages.

و کارمان را از ما می‌گیرند و حقوق نابرابر به ما می‌دهند.

I hear and feel the hurt of white men

من رنجش مردان سفیدپوست را هنگامی که

at the betrayal by the same powerful white men

توسط دیگر مردان سفیدپوست و قدرتمندتر، مورد خیانت قرار گرفتند، همان‌هایی که

who tell them that their skin color

به آن‌ها می گفتند رنگ پوستشان بلیتی برای

is their ticket to a good life and power,

یک زندگی خوب وقدرتمند است را دیدم و حس کردم.

only to discover,

وقتی که فهمیدند

as the circle of whiteness narrows,

گروهشان کوچک‌تر شده،

that their tickets have expired

و این یعنی تاریخ انقضای بلیتشان سر رسیده،

and no longer carry first-class status.

و دیگر نمی‌توانند در اولویت اول باشند.

Now that we've touched the hurt,

حالا که با این درد مواجه شده‌ایم،

we must ask ourselves,

باید از خودمان بپرسیم،

"Where does it hurt

« درد ما چیست؟

and what is the source of the hurt?"

و منشاء آن کجاست؟»

I propose that we must look

پیشنهاد من این است که نگاهی عمیق

deeply into the culture of whiteness.

به فرهنگ سفید پوستی بیاندازیم

That is a river that drowns out all of our identities

که مانند رودی، ما و تمام ابعاد وجودی ما را

and drowns us in false uniformity to protect the status quo.

در وحدتی دروغین غرق می‌کند تا از موقعیت کنونی خود محافظت کند.

Notice, everybody, I said culture of whiteness,

توجه کنید که گفتم فرهنگ سفید پوستی،

and not white people.

و نه خود سفید پوستان.

Because in my estimation,

چرا که به گمان من،

the problem is not white people.

مشکل از خود سفید پوستان نیست،

Instead, it is the culture of whiteness.

بلکه از فرهنگ سفید پوستان است.

And by culture of whiteness,

منظورم از فرهنگ سفید پوستی،

I mean a systemic and organized set of beliefs,

مجموعه‌ای سازمان یافته از اعتقادات،

values, canonized knowledge and even religion,

ارزش ها، مقدسات و حتی مذهب است

to maintain a hierarchical, over-and-against power structure

که نظامی طبقاتی علیه ساختار قدرت ایجاد کند

based on skin color, against people of color.

که بر اساس رنگ پوست و علیه رنگین پوستان طبقه بندی شده است.

It is a culture

چنین فرهنگی

where white people are seen as necessary and friendly insiders,

سفید پوستان را نیروی لازم و خودی می‌داند

while people of color, especially black people,

اما رنگین پوستان به ویژه سیاه پوستان را

are seen as dangerous

افرادی خطرناک و مشکل ساز

and threatening outsiders,

می داند که

who pose a clear and present danger

تهدید مسلمی

to the safety and the efficacy

علیه امنیت و ثمربخشی فرهنگ سفید پوستی

of the culture of whiteness.

ایجاد می‌کنند.

Listen to me and see if you can imagine

گوش کنید و ببینید آیا می‌توانید

the culture of whiteness as a dehumanizing process

فرهنگ سفید پوستی را همچون جریانی تصور کنید

that melts away

که انسانیت را خدشه‌دار می‌کند

all of our multiple and interlocking identities,

و تنوع و انسجام را در هویت،

such as race, class, gender and sexualities,

نژاد، طبقات اجتماعی، جنسیت و گرایشات جنسی از بین می برد

so that ...

تا ...

so that unity is maintained for power.

تا به وحدت برسد و آن را به خدمت قدرت درآورد.

I believe, because I know

می‌دانم و باور دارم،

and believe that the culture of whiteness

که فرهنگ سفید پوستی

is a social construct.

یک ساخت اجتماعی است.

Each of us, from birth to death,

یکایکِ ما، از تولد تا مرگ،

are socialized in this culture.

در چنین فرهنگی تربیت یافته‌ایم

And it marks people of color also.

که رنگین پوستان را هم در بر می گیرد،

And it makes people of color, like white people,

و باعث می شود آن‌ها هم مانند سفید پوستان،

vote against our interests.

علیه منافع‌مان اقدام کنند.

Some of you might ask --

شاید برایتان سوال پیش بیاید:

and my students always tell me I give hard assignments --

- اتفاقا شاگردهایم همیشه می‌گویند تکالیف سختی می‌دهم -

some of you might ask, and rightfully so,

شاید برایتان سوال پیش بیاید، -که حق هم دارید-

"How do we fix this?

« چطور باید این مشکل را حل کنیم؟َّ

It seems so all-powerful and overwhelming."

چون خیلی سخت و طاقت فرسا است.»

I believe that we must fix it,

اما باور دارم که باید این مشکل را حل کنیم،

because we cannot humanize our future

چرا که اگر به همدستی با

if we continue to be complicit

فرهنگ سفید پوستی ادامه دهیم،

with the culture of whiteness.

آینده ای متمدن نخواهیم داشت.

Each of us must connect with our authentic selves,

ما همه باید با خودِ حقیقی و اصیل‌مان،

with our authentic ethnic selves.

و هویت راستین‌مان،

And we must connect with the other aspects of our identities.

ارتباط برقرار کنیم.

And we must move out of the constructs

باید فراتر از مرزهای بین

of whiteness, brownness and blackness

سیاه، سفید و قهوه‌ای حرکت کنیم؛

to become who we are at our fullest.

تا به حد کمال خود برسیم.

How do we do this?

چطور این کار را انجام دهیم؟

I believe that we do this through our collective narratives.

می‌توانیم از طریق نَقل جمعی به این هدف برسیم.

And our collective narratives must contain our individual stories,

نَقل جمعی ما باید شامل روایات فردی،

the arts,

هنر،

spiritual reflections,

تاملات معنوی،

literature,

ادبیات

and yes, even drumming.

و بله، حتی درام زدن بشود.

(Laughter)

(خنده )

It must be a collective telling,

نَقل و روایتگری باید جمعی باشد،

because individual stories just create a paradigm

چرا که روایات فردی تنها الگویی می‌سازند،

where we are pitting one story against another story.

که در آن روایتی را در مقابل روایت دیگر، به مقایسه می گذاریم.

These different models that I have talked about tonight

فکر می‌کنم نمونه‌هایی که امشب درباره‌شان صحبت کردم،

I think are essential to providing us a pathway

برای نشان دادن راهی به بیرون

out of the quagmire of racism.

از باتلاق نژاد پرستی ضروری هستند.

And I want to talk about another very important model.

و می‌خواهم درباره‌ی الگوی مهم دیگری هم حرف بزنم،

And that is redemption.

و آن نجات بخشی است.

I believe that movements for racial justice

باور دارم که جنبش برابری نژادی

must be redemptive rather than punitive.

باید نجات بخش باشد، نه تنبیهی.

And yes, I believe

و بله، بر این باورم که

that we must provide the possibility of redemption for everyone.

باید امکان نجات بخشی را برای همه فراهم کنیم.

And we must be willing,

و باید مشتاق باشیم

despite some of the vitriolic language

که حتی با وجود زبان‌های گزنده‌ی

that might come from those very people who oppress us,

افرادی که به ما ظلم می‌کنند،

I think that we must listen to them

به آن‌ها گوش فرا دهیم،

and try to figure out where do they hurt.

و بفهمیم از چه آسیب می‌بینند.

We must do this, I believe,

باور دارم باید اینکار را بکنیم،

because our redemption is tied into their redemption,

زیرا نجات ما در گرو نجات آن‌هاست،

And we will not be free

و ما آزاد نخواهیم بود

until we've all been redeemed from unredemptive anger.

مگر زمانی که همگی از خشم نابودگر، رهایی یابیم.

The challenge is not easy.

چالش آسانی نیست؛

And in a technological society, it grows even more complicated,

و در جامعه‌ای وابسته به تکنولوژی سخت‌تر نیز خواهد بود.

because often we use technologies

زیرا ما اغلب از تکنولوژی بهره می‌بریم تا

to perpetuate the very values of racism that we indulge in every day.

ارزش‌های نژادپرستی را که هرروز تسلیم‌‌شان می‌شویم، دائمی کنیم.

We use technology to bully,

از تکنولوژی برای قلدری کردن بهره می‌بریم،

to perpetuate hate speech

سخن از نفرت را تحکیم کرده و آن را دائمی می‌سازیم

and to degrade each other's humanities.

و از انسانیت یکدیگر می‌کاهیم.

And so I believe that if we're going to humanize the future,

و من باور دارم اگر می‌خواهیم آینده‌‌مان واجد صفات انسانی باشد،

we must design ways to use technology

باید راه‌هایی طراحی کنیم، تا از تکنولوژی

not to degrade us, but to elevate us

برای ارزش بخشیدن به خودمان بهره بگیریم نه برای پست و منحط کردنمان،

so that we can live into the fullest of our capacities.

تا اینگونه بتوانیم با نهایت ظرفیت وجودیمان به زندگی بپردازیم.

And I believe that technology

همچنین باور دارم که تکنولوژی

must provide us larger vistas

باید برایمان چشم‌اندازهای وسیع‌تری فراهم آورد،

so that we might engage with each other

تا بتوانیم با همدیگر مواجه شویم

and move beyond the segregated spaces that we live in, every day of our lives.

و از بعد مجزایی که هرروز در آن زندگی می‌کنیم، فراتر رویم.

I believe

باور دارم

that we can achieve this if we set our minds

که به این هدف می‌رسیم مادامی که

and hopes on the prize.

ذهن و آرزویمان را بر پاداش نهایی متمرکز کنیم.

The question before us tonight

امشب سوال پیش روی ما

is very serious.

بسیار جدی است.

It is: "Do you want to be healed?

این سئوال که: «آیا می‌خواهید زخم نژادپرستی التیام یابد؟

Do you want to be healed?"

آیا می‌خواهید نجات داده شوید؟»

Do you want to become whole and live into all of your identities?

ایا می‌خواهید یکپارچه شده و با هویت‌های حقیقی‌تان زندگی کنید؟

Or do you want to continue to cannibalize your multiple identities

یا می‌خواهید به نابودی هویت‌های گوناگونتان ادامه دهید،

and privilege one identity over the other?

و به اصلیتی در مقابل اصلیتی دیگر برتری ببخشید؟

Do you want to join a long line

آیا می‌خواهید به صفی طولانی

of generations of people

از نسل‌ها‌ انسان بپیوندید

who believed in the promise of America

که میثاق آمریکا را باور داشته

and had the faith to upbuild democracy?

و به بنای دموکراسی ایمان داشتند؟

Do you want to live into the fullest of your potential?

آیا می‌خواهید از منتهای ظرفیت وجودیتان برای زندگی بهره ببرید؟

I certainly do.

من که قطعا می‌خواهم.

And I believe you do, too.

و باور دارم که شما هم می‌خواهید.

Let me just say, quite seriously,

بگذارید کاملا جدی بگویم،

I believe in you.

من شما را باور دارم.

And despite everything,

و هنوز، با همه‌‌ی این حرف‌ها

I still believe in America.

به آمریکا نیز باور دارم.

I hope that this offering that I've given to you tonight,

امیدوارم ارائه‌‌ی امشبم

that I've shared with you tonight,

که با شما به اشتراک گذاشتم،

will provide redemptive pathways

راه‌های نجات بخشی فراهم کند

so that you might claim the fullest of your identity

تا بتوانید مدعی تمامیت هویتتان بشوید،

and become a major participant

و همراه مهمی باشید

in humanizing not only the future for yourselves,

نه فقط در انسانی کردن آینده خودتان،

but also for our democracy.

بلکه برای دموکراسی‌مان.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(تشویق)