Let Curiosity Lead | Yara Shahidi | TED

Translator: Sadegh Vahdati Nia Reviewer: shirin etebar

Do you remember how big the world felt when we were younger?

آیا یادتان هست که وقتی کوچک‌تر بودیم، دنیا چقدر به نظرمان بزرگ می‌آمد؟

Because my childhood was filled with time travel and adventures.

برای من دلیلش کودکی سرشار از سفرهای زمانی و ماجراجویی بود.

I sat in awe of how flowers grew from a simple seed.

آن زمان، رشد کردن گل از یک دانه کوچک بسیار شگفت‌زده‌ام می‌کرد.

با شگفتی به آسمان می‌نگریستم و با خود می‌گفتم:

I remember looking up at the sky and wondering:

Was the Earth moving? Was the sun moving? Or was I moving?

زمین دارد تکان می‌خورد؟ خورشید دارد حرکت می‌کند؟ یا منم که حرکت می‌کنم؟

And I filled the rest of the time by reading books about fantasy lands.

و وقت اضافه‌ام را صرف خواندن کتاب‌هایی در مورد سرزمین‌های فانتزی (خیالی) می‌کردم.

But slowly, the time travel and adventures of my youth

اما کم‌کم سفر زمانی و ماجراجویی‌های دوران جوانی‌ام

became using my GPS

شده بود استفاده کردن از جی‌پی‌اس

to figure out how much traffic I'd inevitably be sitting in.

برای فهمیدن اینکه چقدر به‌ناچار در ترافیک معطل خواهم شد.

The flowers became the screen saver to my laptop I spent way too much time on.

گل‌ها به تصویر پس‌زمینه لپتاپم که وقت زیادی را با آن می‌گذراندم، تبدیل شدند.

I only saw the sunrise when pulling all-nighters to get work done.

من طلوع خورشید را تنها بعد از شب‌بیداری‌های کاری می‌دیدم.

And those fantasy lands, well,

و آن سرزمین‌های خیالی، خب،

those became essays and articles from underfunded newspapers.

تبدیل شدند به مقالات و مطالب روزنامه‌های کم‌بودجه.

And yes, some of this is just a part of growing up, necessary even.

بله، خب این هم لزوماً بخشی از بزرگ شدن است.

But I realized the imaginative and creative forces that drove me

اما فهمیدم فضایی که در طول زندگی‌‌ام برای بروز قوه تخیلی که داشتم،

had less and less space to thrive in my young adult life.

برای یک جوان بالغ داشت کوچک و کوچکتر می‌شد.

And in being forced to look at the world as it is,

و من با تحت فشار قرار گرفتن به منظور مشاهده جهان به شکل منطقی،

I was missing out on the opportunity to look at the world as it could be.

فرصت دیدن جهان را به آن صورتی که باید می‌بود از دست دادم.

Now more than ever,

ما اکنون داریم در جهانی زندگی می‌کنیم

we live in a world that requires of us an imagination

که بیشتر از هر زمان دیگری، نیازمند قدرت تخیل ماست،

so that we can envision what could be different.

اینکه ما به آن چیزی که وجود دارد با رنگ خیال جوری دیگر بنگریم.

And while I didn't come prepared today to answer the world's largest problems,

و با اینکه امروز خودم را آماده نکرده‌ام تا به بزرگترین مشکلات جهان پاسخ دهم،

I would like to make a case

مایلم برایتان اثبات کنم

for how one tool can help us continue to build new worlds

که چگونه این ابزار می‌تواند به ما در ساختن دنیاهای جدید

و پیدا کردن جایگاه‌مان در آن کمک کند.

and find our place in it.

Curiosity.

کنجکاوی.

I don't have any fancy graphs to show you all today,

در حال حاضر طرح و برنامه کاملی ندارم که امروز نشان‌تان دهم،

but I would like to think that I'm sort of an expert in the field

اما از شما می‌خواهم به من به چشم متخصصی در این حوزه نگاه کنید

as my entire life has been a case study in following my curiosities.

که تمام زندگی‌اش به خاطر کنجکاوی‌هایش خودش یک موضوع پژوهشی است.

It started super simple.

شروعش بسیار ساده بود.

My grampy and I would reimagine and act out

من به همراه پدربزرگم تمام حماسه اُدیسه را

the entire saga of The Odyssey with my Polly Pocket dolls,

به وسیله عروسک‌های پولی پاکتم به اجرا درآوردیم؛

as one does at the age of four.

دقیقاً همانطوری که یک بچه ۴ ساله انجامش می‌دهد.

And around the age of five,

و در حدود پنج سالگی،

I asked for every religious book, I mean every religious book.

هر کتاب مذهبی را دیده بودم، یعنی هر کتاب مذهبی.

Fast forwarding to 13, I read my first short story

سریع رد شویم تا ۱۳ سالگی که اولین داستان کوتاه عمرم را

from the formidable James Baldwin,

که از آثار جیمز بالدوین کارکشته بود خواندم

and my life was forever changed.

و آن زندگی‌ام را برای همیشه تغییر داد.

Needless to say, I was grateful to be surrounded

نیازی به گفتنش نیست، اما از اینکه دور و برم افرادی بودند

by a community of people that honored my interests.

که به علایق من احترام می‌گذاشتند بسیار شکرگزار بودم.

But as I got older, I began to get confronted

اما همین که سنم بالاتر رفت،

با سؤال بزرگی روبه‌رو شدم:

by a big question:

Are you sure about that?

آیا از این بابت مطمئن هستی؟

Now this was a question I really could not escape.

اکنون سؤالی پیش رویم بود که اصلاً نمی‌شد از آن قسر در روم.

In August of 2018, right as I was embarking on my next adventure.

در آگوست سال ۲۰۱۸، درست زمانی بود که داشتم وارد ماجراجویی بعدی‌ام می‌شدم.

I was beginning my freshman year at Harvard

سال اولم در دانشگاه هاروارد بود

right as my television show “Grown-ish” began filming season two.

و فیلم‌برداری فصل دوم نمایش تلویزیونی‌ام «Grown-ish» هم شروع شده بود.

And I was at a crossroads, because acting for me has been more than a career.

خودم را بر سر دوراهی می‌دیدم چون بازیگری برایم فراتر از یک شغل بود،

It's given me permission to explore my fantasies.

این فرصت را به من می‌داد تا در فانتزی‌هایم سیر کنم.

I feel like I gain another level of empathy

به نظرم هر بار که پایم را در کفش شخصیت جدیدی می‌کنم

every time I step into a different character's shoes.

سطح جدیدی از احساسات را تجربه می‌کنم.

But my education has been equally as pivotal.

اما تحصیلاتم هم به همان میزان نقش کلیدی داشت.

Because my education has fulfilled my endless desire to know:

زیرا تحصیلاتم میل سیری ناپذیرم برای دانستن را سیراب کرده است:

to know places, to know the events that have shaped us,

برای شناخت مکان‌ها، برای شناخت رویدادهایی که باعث رشدمان می‌شوند،

the communities that have built us,

اجتماع‌هایی که ما را می‌سازند،

the obstacles that have tried to stop us,

موانعی که سعی دارند سد راهمان شوند،

the mistakes that haunt us.

مشکلاتی که در کمین‌مان هستند.

But selfishly, to know about myself and my place in the world.

اما با خودخواهانگی، مهمترینش برایم شناختن خود و جایگاهم در دنیا بود.

So my two lifelong passions were colliding,

اینجا بود که دو علاقه زندگی‌ام به تلاقی رسیده بودند،

and I was being told by academic advisers and entertainment folk alike --

تا جایی که مشاوران تحصیلی و استعدادیابان --

در حالی که همراه من نبودند --

although no one on my team --

that there was no symbiotic relationship between the two worlds.

قریب به اتفاق می‌گفتند که هیچ ارتباط مسالمت‌آمیزی بین دو دنیا وجود ندارند.

I was searching for an "and,"

داشتم به دنبال یک «و» (استثنا) می‌گشتم،

but I kept getting presented an "either-or."

اما همچنان با «یا» مواجه می‌شدم.

And I almost let those five words -- “Are you sure about that?” -- stop me.

و به این پنج کلمه«آیا از این بابت مطمئنی؟» تقریباً اجازه دادم تا مرا متوقف کنند.

But let me cut to the chase.

اما برویم سر اصل مطلب.

من اکنون به عنوان دانش آموخته دانشگاه هاروارد

I'm speaking to you now as a Harvard alum

و با همکاری در برنامه تلویزیونی که تا فصل ششم ادامه یافته خدمت شما هستم.

with a television show going into its sixth season.

(Applause)

(تشویق حضار)

It's cool.

خیلی جالب است.

And while my college predicament may have been unusual,

و در حالی که ممکن است شرایط تحصیلی‌ام غیر معمولی به نظر برسد،

I do think this experience is quite universal.

به نظرم این مقوله بسیار فراگیر است.

Because, one, I’m far from the first person

به خاطر اینکه، اول، من فردی نیستم که

to go to school while working.

در حین کار کردن، درس هم بخوانم.

But also I'd go so far as to say all of us juggle multiple interests,

اما این را هم قبول دارم که اکثر ما همزمان به دنبال چندین علاقه، اشتیاق‌

passions and jobs.

و شغل هستیم.

Yet there comes a moment on our paths

در نهایت لحظه‌ای در مسیرمان فرا می‌رسد

where we're expected to get serious,

که انتظار داریم به شکلی جدی

to find our one thing, stick to it.

یک چیز را انتخاب کنیم، به آن بچسبیم.

We're told that our multiple areas of interest

همیشه به ما گفته‌اند که اگر همزمان به چندتا از علایق خود

that we are equally drawn to are incompatible.

به صورت برابر وقت اختصاص دهیم، راه به جایی نخواهیم برد.

And hit with that all-too-familiar “Are you sure about that?”

و با این سؤال خیلی معمول روبه‌رو می‌شویم: «آیا از این بابت مطمئنی؟»

Suddenly we go from being expected to know math and a language,

یک مرتبه می‌بینیم که از ما انتظار دارند که یک زبان و ریاضی،

science and history,

علوم و تاریخ بلد باشیم

to operating in this narrow silo

تا به قدم برداشتن در این مسیر مشخص،

for the sake of becoming an expert or really good at one thing.

در آخر به یک فرد متخصص یا واقعاً خوب در یک چیز تبدیل شویم.

I mean, think about how many times we ask each other the question,

به این فکر کنید تاحالا چند بار شده که ما از یک‌دیگر می‌پرسیم،

"What do you do?"

«برای گذران زندگی چه کار می‌کنی؟»

Which is really a proxy in my mind for a much more pressing question,

در ذهن من یک سؤال جایگزین واقعاً متفاوت و مهمتری مطرح می‌شود:

"Who are you right now?"

«تو در حال حاضر چه کسی هستی؟»

Because what we do is only a fraction of who we are.

زیرا اعمال ما فقط بخشی از شخصیت وجودی ماست.

And this culture of heralding expertise

و این فرهنگ متخصص بار‌آور

means that our curiosities are often mislabeled as distractions.

دارد وانمود می‌کند که کنجکاوی ما اغلب عامل حواس‌پرتی است.

می‌خواهم که به این فکر کنید که اگر کنجکاوی‌مان در اولویت قرار نگیرد،

I would love to think through what we could be missing out on

by not actively prioritizing our curiosity.

چه چیزی را از دست خواهیم داد.

Here, let me put it this way.

حالا اجازه دهید تا اینطور مطرحش کنم.

Curiosity has been a lifeline for me.

کنجکاوی برای من، خود زندگی است.

It's really easy to be 23 and a pessimist.

یک ۲۳ ساله بدبین بودن، کار بسیار راحتی است.

It doesn't take many observational skills

برای مشاهده دقیق شکاف‌ها و نقایص دنیایمان،

to see the deep flaws and fissures of our world,

به مهارت‌های مشاهده‌ای چندانی نیاز نداریم تا بفهمیم

to see how close we remain to these systems of oppression

که چقدر شبیه به این سیستم‌های ظالمی که

we swear are behind us.

به حمایتشان قسم می‌خوردیم باقی مانده‌ایم.

And when I say I feel affected by these flaws,

و زمانی که می‌گویم من تحت تأثیر این نقایص قرار گرفته‌ام،

I'm not just talking about

منظورم به نوعی چیزهای بدیهی مثل

some existential "I have a degree in a social science" kind of way,

«من یک مدرک علوم اجتماعی دارم» نیست؛

but in the very real way that it affects me and my family

اما واقعیت اصلی این است که آنها دارند بر من و خانواده‌ام

and my community every day.

و اطرافیانم هر روزه اثر می‌گذارند.

It's also easy to be 23 and struggle to find your place.

اینکه ۲۳ ساله باشی و به دنبال جستجوی جایگاهت باشی هم کار ساده‌ای است.

I remember so vividly being 16

من ۱۶ سالگی‌ام را به شکل کاملاً دقیقی به یاد می‌آورم

and thinking that I could change the world.

و فکر می‌کردم که می‌توانم دنیا را تغییر دهم.

I was certain of it. I was one voting initiative away.

خیلی از این بابت مطمئن بودم. چندین فرسخ از آن دور بودم.

I was one march away,

خیلی با آن فاصله داشتم،

I was one panel away from real change,

یک قدم بزرگ تا آن تغییر واقعی و ماندگار

the kind that lasts.

نیاز داشتم.

And I remember when that assuredness was replaced by quicksand.

و زمانی که اطمینان‌خاطر جایش را به باتلاق شنی داد به یاد دارم.

It felt as though the more I moved and the more I struggled,

قبلش هرچه بیشتر تلاش می‌کردم، بیشتر گیر می‌کردم،

the more I sank into the overwhelm.

بیشتر در سختی فرو می‌رفتم.

And I responded to feeling lost by finding comfort in my expertise,

من با یافتن آسودگی در تخصص کاری خود، قایم شدن پشت این احساس غلط صد درصد بودن

hiding behind this false sense of certainty,

به این احساس گم‌گشتگی پاسخ دادم،

I really acted like I knew everything there was to know.

من واقعاً داشتم تظاهر به دانستن همه چیز می‌کردم.

I was suppressing my curiosity,

کنجکاوی من داشت توسط خودم سرکوب می‌شد،

but I realized that made it so much easier

اما فهمیدم که این باعث شده تا به جای تصمیم‌گیری،

to pick apart every potential decision rather than take action.

هر تصمیم احتمالی را خیلی راحت‌تر زیر ذره‌بین ببرم.

Now while I can't speak for everyone's experiences,

من که نمی‌توانم از تجارب تمام انسان‌ها بهره‌مند شوم،

from conversations I've had with my peers and my mentors,

اما بر اساس صحبت‌هایی که با همسالان و مربیانم داشتم،

I know this feeling isn't relegated to being 23.

فهمیدم که این احساسات مختص یک فرد ۲۳ ساله نیست.

Choosing to take on both college and entertainment at the same time,

انتخاب همزمان کالج و ورود به حوزه سرگرمی،

blending my two worlds,

که دو جهان مرا می‌ساختند،

was a necessary recommitment to my curiosity.

رجوع دوباره به کنجکاوی‌ام بود.

I found such a joy in discovering just how much I didn't know.

من به لذت فراوانی در کشف اینکه چه چیزهای زیادی هستند که من نمی‌دانم، رسیدم.

Lessons came from everywhere:

در هر کجا درسی نهفته بود:

classes like hip-hop sampling,

کلاس‌هایی مثل سمپلینگ هیپ‌هاپ،

on how neo soul and blues became the basis to a new sound

به من نشان داد که چگونه ژانرهای نئو سول و بلوز به ندای پایه‌ای

taught me how media can be used as a way of preserving legacy,

تبدیل شدند و به من آموختند که چطور رسانه می‌تواند به میراث ماندگاری

as a way of bringing past cultures into the present.

مبدل شده و فرهنگ‌های گذشته را به اکنون بیاورد.

Playing Tinker Bell gave me permission to reignite my imagination.

بازی کردن نقش تینکر بل قوه تخیلم را مجدداً شعله‌ور ساخت.

My class on W.E.B. Du Bois

کلاسی در کالج دابلیو.ای.بی. دیو بویس

is where I discovered the name for our television production company,

جایی بود که من اسمی برای کمپانی محصول تلویزیونی‌مان یافتم؛

7th Sun.

خورشید هفتم.

And building a television set and writers’ room

و ساختن یک برنامه تلویزیونی و اتاق نویسندگان

gave me the ability to practice equitable hiring

فرصت تمرین کردن استخدام عادلانه

within an archaic system in real time.

بر اساس ساختار قدیمی را در زمان حال در اختیارم گذاشت.

And in an independent study created by Dr. Cornel West,

من بزرگترین درس زندگی‌ام را

I learned my biggest lesson of all.

از یکی از پژوه‌های مستقل دکتر کرنل وست آموختم.

See, there are certain elements of our society

بنگرید، عناصر خاصی در جوامع ما وجود دارند

that we deem as universal, immovable truths,

که از نظر ما مربوط به همه می‌شوند و مو لای درزشان نمی‌رود،

when they're, in fact, subjective.

در حالی که، در واقع، محصول ذهن‌اند.

Not only are they subjective,

آنها علاوه بر ذهنی بودن،

they're oftentimes responsible for these systems of oppression,

اغلب اوقات باعث تولد این سیستم‌های فرسوده،

for these dangerous misconceptions about people,

این تصورات غلط و خطرناک در مورد افراد،

for this feeling of stuckness, this feeling like nothing can change.

این احساس گیر افتادگی هستند، احساسی که انگار هیچ چیز قرار نیست عوض شود.

And to me, these universal truths can range from everything

و برای من، این واقعیت‌های عمومی می‌توانند از چیزهای بزرگ

as big as socioeconomic exploitation

مثل استثمار اجتماعی-اقتصادی

to that "Are you sure about that?"

تا عبارت «آیا از این بابت مطمئنی؟» را شامل شود

that stops you from going off on your own and exploring.

که شما را از خلوت کردن با خود و کنکاش کردن باز می‌دارد.

Conversely, this means academics and entertainment are most potent

در عوض، این بدان معناست که افراد آکادمیک و حوزه سرگرمی

in their abilities to demonstrate alternate realities.

افرادی‌اند که بیشترین توانایی را در اثبات جهان‌های موازی دارا هستند.

This lesson reinvigorated my love for these two spaces

این درس عشق مرا به این دو حوزه دو چندان کرد

because I realized they'd always been primed for imagination and exploration

زیرا فهمیدم که آنها همیشه آماده تخیل و جست‌وجو بودند

and gave us the ability to explore what can blossom from curiosity.

و توانایی در جست‌وجوی آنچه از کنجکاوی حاصل می‌شود بودن را به ما دادند.

This perspective shift taught me that I was thinking too small

این تغییر نگرش به من آموخت که قبلاً چقدر فکر بسته‌ای داشتم

because I thought the task at hand was to merely alter these systems at play

چون فکر می‌کردم که به جای تخیل کردن راه‌های کاملاً جدید،

rather than to imagine entirely new ways of being.

وظیفه‌ام تنها تغییر این سیستم‌هاست.

Because the results of curiosity are immeasurable.

زیرا نتایج کنجکاوی غیرقابل اندازه‌گیری است.

From Galileo's reordering of the universe

از دوباره تکان داده شدن جهان توسط گالیله گرفته

to how the musician Prince undefined masculinity for generations.

تا اینکه چطور پرینس موزیسین ظاهر مردانه‌ای را برای نسل‌ها از خود به یادگار نگذاشت.

And oftentimes these discoveries can jeopardize past ways of thinking.

و این اکتشافات می‌توانند طرز فکرهای قدیمی را به خطر بیندازند.

I like to call the change that emerges from blossomed curiosities rupture.

من مایلم تغییری را که از شکوفه‌های کنجکاوی می‌روید، گسستگی بنامم.

If tradition is this result of repetition,

اگر سنت نتیجه تکرار است،

then rupture is the introduction of something fresh.

پس گسستگی معرفی چیز تازه‌ای است.

It's bridging together two spaces often kept separate

این دو حوزه را که بیشتر به خاطر دستیابی به اهداف جدید

for the sake of achieving new ends,

از هم دور افتاده بودند، بینشان پل می‌زند،

and it's of insisting that there are possibilities

و اصرار بر این دارد که احتمالاتی

outside of the ones we've been presented with.

جدای از چیزی که تا الان بروز پیدا کرده وجود دارد.

But too often dreaming is relegated to the academy

اما اغلب اوقات، رؤیا پردازی به فرهنگستان

and to Silicon Valley, and to all of these exclusive institutions.

و سیلیکون ولی و این قبیل مؤسسات خصوصی محدود می‌شود.

When it is in fact the daily curiosities

در حالی که در واقع این کنجکاوی روزانه

of every one of us

هر کدام از ماست

that holds the most potential for rupture.

که بیشترین پتانسیل را برای گسستگی سبب می‌شود.

Now if you aren't convinced just yet that you are

اگر هنوز متقاعد نشده‌اید که شما

a universe-shifting change maker,

آدمی هستید که می‌تواند جهان را تغییر دهد،

then it is my duty as a history nerd to remind you

این وظیفه منِ خوره تاریخ است که به یادتان بیاورم

that most of these leaders of these social change movements

که بیشتر رهبرانی که جنبش‌های مهم اجتماعی را رهبری کردند

that we credit with giving us the world that we live in today,

و با ساختن جهانی که امروز داریم در آن زندگی می‌کنیم به ما اعتبار بخشیدند،

change was not their day job.

از ابتدا شغلی‌شان ایجاد تغییر نبوده است.

Dr. Martin Luther King Jr was a preacher

دکتر مارتین لوتر کینک جونیور واعظی بود که

paying attention to the works of Gandhi across the ocean while reading Tolstoy.

هنگام مطالعه تولستوی به کارهای گاندی در آن سوی اقیانوس توجه می‌کرد.

But I also think of my own papa, who used his position within education

اما همچنین به بابای خودم فکر می‌کنم که از موقعیتش در آموزش و پرورش استفاده کرد

to enfranchise Black children in Madison, Wisconsin.

تا کودکان سیاه پوست در مدیسن، ویسکانسین از حقوق شهروندی بهره‌مند شوند.

I think of my cousin, Anousheh Ansari,

به دخترعمه‌ام، انوشه انصاری، فکر می‌کنم؛

who went from looking up at the stars in Iran

کسی که از تماشای ستاره‌ها در ایران

to flying to the space station.

به پرواز به ایستگاه فضایی رسید.

I think about the protesters in Iran led by women and children,

من به معترضان داخل ایران فکر می‌کنم که توسط زنان و کودکان رهبری می‌شوند،

putting their lives on the line

و جانشان را کف دستشان نهاده‌اند

because they're curious about what a society looks like

زیرا کنجکاو از این هستند که جامعه‌‌ای که

that values women, life and freedom.

ارزش‌هایش زن، زندگی و آزادی است، چه شکلی خواهد بود.

(Applause)

(تشویق حضار)

Now if it isn't clear,

حالا به این سؤال می‌توانید پاسخ دهید که

do you know what the byproduct of curiosity is?

«آیا می‌دانید محصول جانبی کنجکاوی چیست؟»

Possibility, surprise!

«احتمالات»، سوپرایز!

(Laughter)

(خنده حضار)

Now I’ve graduated from Harvard, and my television show is ending.

اکنون من از هاروارد فارغ‌التحصیل شده‌ام و نمایش تلویزیونی‌ام هم آخرهایش است.

And a couple of years ago, this really would have terrified me

و چند سال پیش، دست کشیدن از دو دنیایی که به خوبی می‌شناختمشان

to leave two spaces that I know so well.

واقعا وجودم را می‌لرزاند.

But because I've built a life centered on honoring my interests,

اما از آنجایی که من زندگی‌ام را بر اساس احترام به علایق‌ام،

everything from the glockenspiel to Octavia Butler,

هرچیزی ازجمله گلوکن‌اشپیل یا اکتاویا باتلر بنا کرده‌ام،

I walk excitedly towards what's next

با هیجان به سمت آینده قدم برمی‌دارم

because I know somewhere between the two lies my next adventure.

چون می‌دانم جایی میان آن‌دو جهان ماجراجویی بعدی‌ام انتظارم را می‌کشد.

Chasing curiosity means that my purpose is constantly unfolding in front of me.

دنبال کردن کنجکاوی یعنی هدف من دقیقاً مقابل چشمانم مشخص است.

All I have to do is pay attention.

فقط باید به آن توجه کنم.

And similarly, each and every one of us have a special set of interests

همچنین، هر یک از ما علایق منحصربه‌فردی داریم

that are totally unique to us, like a thumbprint.

که مثل اثرانگشت فقط مختص خود ماست.

So please join me in recommitting to curiosity.

پس لطفاً در متعهد شدن دوباره به کنجکاوی به من بپیوندید.

Because honoring your so-called distractions is an act of creating.

زیرا محترم شمردن به اصطلاح حواس پرتی شما شکلی از آفرینش است.

It's to sit in the grandeur of all of our options.

یعنی که در وسعت تمامی انتخاب‌هایمان بشینیم

It's to acknowledge our infinite possibilities

یعنی زمانی که دنیا دارد تلاش می‌کند متقاعدمان کند

when the world tries to convince us it is indeed finite.

که کاملاً محدود است، به این اقرار کنیم که ما احتمالات نامحدودی داریم.

So refuse to let your world get smaller, and let’s build new futures together.

پس از کوچک کردن جهان خود دست بردارید

و بیایید تا آینده‌های جدیدی را با یکدیگر بسازیم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)