English Conversation Skills: How to Concede a Point

I think uniforms are actually a good idea. I wore one when I was in school.

من فکر می کنم لباس فرم در واقع ایده خوبی است. وقتی مدرسه بودم یکی پوشیدم. اول

For one thing, you don't have to put any thought into choosing clothes in the morning.

از همه، لازم نیست صبح برای انتخاب لباس فکر کنید.

I suppose you have a point, but I think clothing is part of one's self-expression. At that age, kids want to experiment with fashion.

فکر می کنم شما نکته ای دارید، اما فکر می کنم لباس بخشی از بیان خود است. در آن سن، بچه ها می خواهند مد را تجربه کنند.

There's nothing wrong with that.

هیچ اشکالی ندارد.

Sometimes when we disagree with another, the best course of action is to agree to disagree.

گاهی اوقات وقتی با دیگری مخالفیم، بهترین اقدام این است که با مخالفت موافقت کنیم.

In this lesson, we'll practice expressions for conceding a point.

در این درس، عباراتی را برای واگذاری یک امتیاز تمرین می کنیم.

That is, acknowledging that someone at least made a logical argument.

یعنی اعتراف به اینکه یک نفر حداقل استدلال منطقی کرده است.

[title]

[title]

So when we concede a point, we may not like what the other person is saying. We may not share their viewpoint.

بنابراین وقتی امتیازی را قبول می کنیم، ممکن است از آنچه طرف مقابل می گوید خوشمان نیاید. ما ممکن است دیدگاه آنها را به اشتراک نگذاریم.

But we can admit that they have a point.

اما می توان اعتراف کرد که آنها یک نکته دارند.

That's part of being skilled at conversation.

این بخشی از مهارت در مکالمه است.

Let's listen again to that conversation about school uniforms. This time you'll hear the whole conversation.

بیایید دوباره به آن گفتگو در مورد لباس فرم مدرسه گوش دهیم. این بار کل مکالمه را خواهید شنید.

Try to catch the different ways one can concede a point.

سعی کنید از راه های مختلفی که می توانید امتیاز را دریافت کنید، استفاده کنید.

Do you know they're talking about having uniforms next year at my brother's high school?

آیا می دانید آنها در مورد داشتن لباس فرم سال آینده در دبیرستان برادرم صحبت می کنند؟

Lucky I'm not there anymore!

خوشبختانه من دیگر آنجا نیستم!

I think uniforms are actually a good idea.

من فکر می کنم لباس فرم در واقع ایده خوبی است.

I wore one when I was in school. For one thing, you don't have to put any thought into choosing clothes in the morning.

وقتی مدرسه بودم یکی پوشیدم. اول از همه، لازم نیست صبح برای انتخاب لباس فکر کنید.

I suppose you have a point, but I think clothing is part of one's self-expression.

فکر می کنم شما نکته ای دارید، اما فکر می کنم لباس بخشی از بیان خود است.

At that age, kids want to experiment with fashion. There's nothing wrong with that.

در آن سن، بچه ها می خواهند مد را تجربه کنند. هیچ اشکالی ندارد.

I can see your point, but they can do that outside of school.

من می توانم نظر شما را ببینم، اما آنها می توانند این کار را در خارج از مدرسه انجام دهند.

There's enough to distract students while they're in school.

برای پرت کردن حواس دانش آموزان در مدرسه کافی است.

You know, kids can be mean. Some get teased for their fashion choices,

می دانید، بچه ها می توانند بدجنس باشند. برخی به خاطر انتخاب های مد خود مورد تمسخر قرار می گیرند

and others gain popularity just because they wear popular brands.

و برخی دیگر فقط به این دلیل که برندهای محبوب را می پوشند محبوبیت پیدا می کنند.

All right, I'll give you that, but kids already feel restricted at school by a lot of rules.

بسیار خوب، من آن را به شما می‌دهم، اما بچه‌ها از قبل در مدرسه بر اساس قوانین زیادی احساس محدودیت می‌کنند.

Tomato, tomahto. What you see is restrictive others see as organized. I think uniforms create the right atmosphere.

گوجه فرنگی، گوجه فرنگی. آنچه شما می بینید محدود کننده است که دیگران آن را سازمان یافته می دانند. فکر می کنم لباس فرم فضای مناسبی را ایجاد می کند.

School isn't supposed to be like your living room or a night club.

مدرسه قرار نیست مثل اتاق نشیمن یا کلوپ شبانه شما باشد.

I guess we'll have to agree to disagree on this one.

من حدس می زنم که ما باید برای مخالفت در این مورد موافقت کنیم.

We just see things differently.

ما فقط چیزها را متفاوت می بینیم.

Let's review those different ways to concede a point.

بیایید آن راه های مختلف را برای اعطای امتیاز مرور کنیم.

Now try to recall some of the expressions. I'll give you a situation and you choose the best response.

اکنون سعی کنید برخی از عبارات را به خاطر بیاورید. من به شما یک موقعیت می دهم و شما بهترین پاسخ را انتخاب کنید.

What do you say?

چه می گویید؟

What can you say?

چی میتونی بگی؟

What can you say?

چی میتونی بگی؟

So what can you say?

پس چه می توانید بگویید؟

Do you know they're talking about having uniforms next year at my brother's high school?

آیا می دانید آنها در مورد داشتن لباس فرم سال آینده در دبیرستان برادرم صحبت می کنند؟

Lucky I'm not there anymore! I think uniforms are actually a good idea.

خوشبختانه من دیگر آنجا نیستم! من فکر می کنم لباس فرم در واقع ایده خوبی است.

I wore one when I was in school. For one thing, you don't have to put any thought into choosing clothes in the morning.

وقتی مدرسه بودم یکی پوشیدم. اول از همه، لازم نیست صبح برای انتخاب لباس فکر کنید.

I suppose you have a point, but I think clothing is part of one's self-expression. At that age, kids want to experiment with fashion.

فکر می کنم شما نکته ای دارید، اما فکر می کنم لباس بخشی از بیان خود است. در آن سن، بچه ها می خواهند مد را تجربه کنند.

There's nothing wrong with that. I can see your point, but they can do that outside of school.

هیچ ایرادی ندارد. من می توانم نظر شما را ببینم، اما آنها می توانند این کار را در خارج از مدرسه انجام دهند.

There's enough to distract students while they're in school.

برای پرت کردن حواس دانش آموزان در مدرسه کافی است.

You know, kids can be mean.

می دانید، بچه ها می توانند بدجنس باشند.

Some get teased for their fashion choices, and others gain popularity just because they wear popular brands.

برخی به خاطر انتخاب های مد خود مورد تمسخر قرار می گیرند و برخی دیگر فقط به این دلیل که برندهای محبوب را می پوشند محبوبیت پیدا می کنند.

All right, I'll give you that, but kids already feel restricted at school by a lot of rules.

بسیار خوب، من آن را به شما می‌دهم، اما بچه‌ها از قبل در مدرسه بر اساس قوانین زیادی احساس محدودیت می‌کنند.

Tomato, tomahto. What you see is restrictive others see as organized. I think uniforms create the right atmosphere.

گوجه فرنگی، گوجه فرنگی. آنچه شما می بینید محدود کننده است که دیگران آن را سازمان یافته می دانند. فکر می کنم لباس فرم فضای مناسبی را ایجاد می کند.

School isn't supposed to be like your living room or a nightclub. I guess we'll have to agree to disagree on this one.

مدرسه قرار نیست مثل اتاق نشیمن یا کلوپ شبانه شما باشد. من حدس می زنم که ما باید برای مخالفت در این مورد موافقت کنیم.

We just see things differently.

ما فقط چیزها را متفاوت می بینیم.

That's all for now. I hope you found this lesson useful.

فعلاً همین است. امیدوارم این درس برای شما مفید بوده باشد.

Thanks for watching and happy studies!

با تشکر برای تماشا و مطالعات شاد!