When To Use ZERO + FIRST Conditional Sentences | Accurate English Grammar

Hey I'm Emma from mmmEnglish!

هی من اِما هستم از mmmEnglish!

Welcome to a fascinating, interesting,

به یک درس گرامر جذاب، جالب خوش آمدید

grammar lesson. Another one in our series about

. یکی دیگر از مجموعه ما در مورد

conditional sentences.

جملات شرطی.

If you're learning English, you will definitely

اگر در حال یادگیری زبان انگلیسی هستید،

find this lesson helpful.

قطعا این درس برای شما مفید خواهد بود.

This type of grammar lesson might sound serious

این نوع درس گرامر ممکن است جدی به نظر برسد،

but learning to use conditionals effectively

اما یادگیری استفاده از شرطی ها به طور

is going to help you to express yourself clearly

موثر به شما کمک می کند تا خود را به وضوح بیان کنید

and be really creative with English.

و در زبان انگلیسی واقعا خلاق باشید.

Conditionals are really common, native speakers

شرط‌ها واقعاً رایج هستند، گویشوران بومی

use them all the time so if you start paying attention,

همیشه از آن‌ها استفاده می‌کنند، بنابراین اگر شروع به توجه کنید، مطمئناً در حین

you are definitely going to notice this

sentence structure as you're reading

خواندن متوجه ساختار جمله خواهید شد

and even as you're listening too, you'll hear it more.

و حتی زمانی که گوش می‌دهید، آن را بیشتر خواهید شنید.

In this video, we're going to focus on

در این ویدیو، ما بر

the zero conditional and the first conditional

روی صفر شرطی و شرطی اول

and we'll talk about how they're different but importantly

تمرکز خواهیم کرد و در مورد تفاوت آنها صحبت خواهیم کرد اما مهم است

when you should use one or the other

که چه زمانی باید از یکی یا دیگری استفاده کنید

because that's a little confusing.

زیرا کمی گیج کننده است.

If you enjoy my lessons, make sure you subscribe

اگر از درس‌های من لذت می‌برید، حتماً

to the channel and if you like this lesson in particular,

در کانال عضو شوید و اگر به طور خاص این درس

give it a like and share it with your friends.

را دوست دارید، آن را لایک کنید و با دوستان خود به اشتراک بگذارید.

It all helps me to create

همه اینها به من کمک می کند تا

more and interesting content for you.

محتوای بیشتر و جالب برای شما ایجاد کنم.

So let's get into this lesson!

پس بیایید وارد این درس شویم!

So I'm going to assume that you know most of the basics

بنابراین من فرض می کنم که شما بیشتر اصول اولیه

about conditional sentences.

جملات شرطی را می دانید.

If you study grammar, it gets easier.

اگر گرامر بخوانید، راحت تر می شود.

If you practise every day, you will improve.

اگر هر روز تمرین کنید، پیشرفت خواهید کرد.

If I lived in an English-speaking country,

اگر در یک کشور انگلیسی زبان

I would be fluent.

زندگی می کردم، مسلط بودم.

If I had known how useful English was for my career,

اگر می دانستم زبان انگلیسی چقدر برای حرفه ام مفید است،

I would have paid more attention to it at school.

در مدرسه بیشتر به آن توجه می کردم.

So each of these sentences has an if clause

بنابراین هر یک از این جملات یک بند اگر

and a main clause but there are some differences

و یک جمله اصلی دارند اما تفاوت هایی

between them especially with verb tenses

بین آنها به خصوص در زمان فعل

and time references.

و مراجع زمانی وجود دارد.

And all of this changes the meaning.

و همه اینها معنی را تغییر می دهد.

One of them is a fact.

یکی از آنها یک واقعیت است.

Another is about the present but it's an unreal present.

دیگری درباره زمان حال است اما اکنون غیر واقعی است.

Another is about an imaginary past.

دیگری درباره گذشته ای خیالی است.

Today we're going to focus on these two.

امروز بر روی این دو تمرکز خواهیم کرد.

The zero and the first conditional.

صفر و شرط اول.

The zero conditional is also called the factual

شرطی صفر، شرطی واقعی یا واقعی نیز نامیده می شود،

or the real conditional because we use it to talk about

زیرا ما از آن برای صحبت در مورد

truths and facts. Things that are real in the world.

حقایق و حقایق استفاده می کنیم. چیزهایی که در دنیا واقعی هستند.

We also use it to talk about habits

ما همچنین از آن برای صحبت در مورد عادات

and rules and to give instructions

و قوانین و ارائه دستورالعمل

that are the result of something else happening first.

هایی استفاده می کنیم که نتیجه اتفاق دیگری است که ابتدا اتفاق افتاده است.

So in other words, if this happens then this is the result

به عبارت دیگر، اگر این اتفاق بیفتد، نتیجه

always okay? It's a fact. It's the truth. It's just

همیشه خوب است؟ این یک واقعیت است. این حقیقت است.

how it is. It's what happens.

همین طور است. این چیزی است که اتفاق می افتد.

Let's take a closer look at what it looks like

بیایید نگاهی دقیق تر به ظاهر آن

because it's really simple.

بیندازیم زیرا واقعاً ساده است.

We use the present simple in both clauses.

در هر دو بند از حال ساده استفاده می کنیم.

Now why does it say 'if' or 'when'

حالا چرا می‌گوید «اگر» یا «وقتی»

can be used in the if clause?

می‌تواند در بند if استفاده شود؟

It's a good question.

سوال خوبی است.

In the zero conditional, you can use either 'if' or 'when'

در شرطی صفر، می‌توانید از «اگر» یا «وقتی»

in the if clause

در بند if استفاده کنید

and the meaning with either word is pretty similar

و معنی هر یک از کلمات تقریباً مشابه است،

but we use 'if' when there is a chance that the action

اما زمانی از «اگر» استفاده می‌کنیم که احتمال وقوع عمل وجود دارد

will happen but it might not happen as well

اما ممکن است اتفاق نیفتد.

okay? If it does happen

همینطور باشه؟ اگر این اتفاق بیفتد،

then we know exactly what the result will be.

ما دقیقاً می دانیم که نتیجه چه خواهد بود.

If I workout, I feel healthier.

اگر تمرین کنم، احساس سلامتی بیشتری می کنم.

So I workout and the result is pretty obvious.

بنابراین من تمرین می کنم و نتیجه کاملاً واضح است.

When I do workout, I feel healthier, I feel better

وقتی تمرین می کنم، احساس سلامتی بیشتری می کنم، احساس بهتری

about myself. It's true.

نسبت به خودم دارم. درسته.

But that doesn't mean that I do it all the time right?

اما این بدان معنا نیست که من همیشه این کار را انجام می دهم درست است؟

I don't always feel healthy especially if I don't workout.

من همیشه احساس سلامتی نمی کنم به خصوص اگر تمرین نکنم.

We use 'when' when we know for sure that that action

زمانی از «وقتی» استفاده می‌کنیم که مطمئن باشیم آن عمل قرار

is going to happen.

است اتفاق بیفتد.

We might not know exactly when it's going to happen

ممکن است دقیقاً ندانیم چه زمانی قرار است اتفاق بیفتد،

but we know that it will okay.

اما می‌دانیم که درست می‌شود.

When I workout, I feel healthier.

وقتی تمرین می کنم، احساس سلامتی بیشتری می کنم.

So I've removed the possibility

بنابراین من این احتمال را حذف کردم

that it's not going to happen.

که این اتفاق نمی افتد.

There's no question about it.

هیچ سوالی در موردش نیست

I will workout.

تمرین خواهم کرد

The specific time doesn't matter, we just know that it's

زمان خاص مهم نیست، ما فقط می دانیم که

going to happen in the future

در آینده اتفاق می افتد،

so it's a subtle difference, very, very subtle.

بنابراین یک تفاوت ظریف، بسیار بسیار ظریف است.

And the same difference actually applies in the first

و همین تفاوت در واقع در شرط اول صدق می

conditional. We can use 'if' or 'when'

کند. می‌توانیم از «اگر» یا «وقتی»

as well in the first conditional.

نیز در شرط اول استفاده کنیم.

But we'll get to that.

اما ما به آن خواهیم رسید.

Back to forming the zero conditional. Let's look at a few

بازگشت به تشکیل صفر شرطی. بیایید به چند

examples to help us do that.

مثال نگاه کنیم تا به ما در انجام این کار کمک کند.

When the sun sets, it gets dark.

وقتی خورشید غروب می کند هوا تاریک می شود.

If you leave milk out, it spoils.

اگر شیر را کنار بگذارید، خراب می شود.

If the power goes out, we can't watch TV.

اگر برق قطع شود، نمی توانیم تلویزیون تماشا کنیم.

So these are all facts and truths, right?

پس اینها همه حقایق و حقایق هستند، درست است؟

Now what about this sentence.

حالا این جمله چطور.

In winter, it's cold.

در زمستان هوا سرد است.

Is it a zero conditional sentence?

آیا جمله شرطی صفر است؟

It's a fact. It has the present simple verb

این یک واقعیت است. فعل ساده فعلی را

but it's not a conditional sentence. Can you tell me why?

دارد اما یک جمله شرطی نیست. میتونی به من بگی چرا؟

We don't have two clauses. It is a fact but we don't have

ما دو بند نداریم. این یک واقعیت است اما

the condition and the result clause. It's just a

شرط و بند نتیجه را نداریم. این فقط یک

present simple sentence.

جمله ساده در حال حاضر است.

But what about now?

اما حالا چطور؟

If it's cold, light the fire.

اگر سرد است، آتش را روشن کنید.

Now we've got a condition and the result

اکنون یک شرط و نتیجه داریم

and this is a good example of how the zero conditional

و این مثال خوبی است از اینکه چگونه

can be used to give instructions.

می توان از شرطی صفر برای ارائه دستورالعمل استفاده کرد.

And I'm using the imperative form to do that.

و من از فرم امری برای این کار استفاده می کنم.

I'm telling you what to do, instructing you.

من به شما می گویم چه کار کنید، به شما دستور می دهم.

We also use the zero conditional to talk about rules.

ما همچنین از شرطی صفر برای صحبت در مورد قوانین استفاده می کنیم.

Children can swim if an adult is with them.

اگر یک بزرگسال همراه آنها باشد، کودکان می توانند شنا کنند.

And we use it to talk about habits.

و ما از آن برای صحبت در مورد عادات استفاده می کنیم.

If it's hot, I go to the beach.

اگر هوا گرم است به ساحل می روم.

This is something that I usually do. It's a habit right?

این کاری است که من معمولا انجام می دهم. این یک عادت است درست است؟

It happens often.

اغلب اتفاق می افتد.

Can you see how in all of these examples

آیا می توانید ببینید که در همه این مثال

that the two separate parts of the sentence

ها چگونه دو قسمت مجزای جمله

are connected?

به هم متصل شده اند؟

We're stating a fact or a truth in the main clause

ما یک واقعیت یا یک حقیقت را در بند اصلی بیان می کنیم،

but it's only possible on the condition

اما فقط به شرطی امکان پذیر است

that the if clause occurs.

که بند if وجود داشته باشد.

So now we know that the zero conditional

بنابراین اکنون می دانیم که شرط صفر،

is the factual or the real conditional.

شرطی واقعی یا واقعی است.

What about the first conditional?

در مورد شرط اول چطور؟

It's also called the possible conditional.

به آن شرط ممکن نیز گفته می شود.

Now we're not talking about facts anymore okay?

حالا دیگر در مورد حقایق صحبت نمی کنیم، خب؟

Things that are absolutely one hundred percent true.

چیزهایی که صد در صد درست است.

Now we're talking about possible future results.

اکنون در مورد نتایج احتمالی آینده صحبت می کنیم.

They might happen but they might not happen as well.

ممکن است اتفاق بیفتند اما ممکن است اتفاق نیفتند.

So can you guess when it might be useful

بنابراین می توانید حدس بزنید چه زمانی ممکن

to use the first conditional.

است استفاده از شرطی اول مفید باشد.

A time when you're thinking about what's

زمانی که به آنچه

possible in the future.

در آینده ممکن است فکر می کنید.

We can use it to talk about predictions, superstitions,

می‌توانیم از آن برای صحبت در مورد پیش‌بینی‌ها، خرافات،

plans, promises, offers, suggestions and warnings like

برنامه‌ها، وعده‌ها، پیشنهادها، پیشنهادها و هشدارها استفاده کنیم، مثل

there's a lot of different ways that we can use the

اینکه راه‌های مختلفی وجود دارد که می‌توانیم از

first conditional, right?

اولین شرطی استفاده کنیم، درست است؟

So all of these things talk about what is

بنابراین همه این چیزها در مورد آنچه که

likely to happen in the future. A likely outcome.

احتمال دارد در آینده اتفاق بیفتد صحبت می کنند. یک نتیجه محتمل

So in the first conditional we're not just using

بنابراین در شرط اول ما دیگر فقط

the present simple anymore, right?

از حال ساده استفاده نمی کنیم، درست است؟

Because we're talking about the future.

زیرا ما در مورد آینده صحبت می کنیم.

In the 'if' clause, we still use a present simple verb

در بند «اگر»، ما هنوز از یک فعل ساده

but in the main clause, we use the future tense.

استفاده می کنیم، اما در بند اصلی، از زمان آینده استفاده می کنیم.

Will.

اراده.

If this thing happens

اگر این اتفاق

then this will likely happen. It will probably happen.

بیفتد، احتمالاً این اتفاق خواهد افتاد. احتمالا این اتفاق خواهد افتاد.

We can't be absolutely sure.

ما نمی توانیم کاملاً مطمئن باشیم.

You think so.

شما اینطور فکر می کنید.

If you don't eat now, you'll be hungry later.

اگر الان غذا نخورید بعدا گرسنه خواهید شد.

If she doesn't call, I'll be annoyed.

اگه زنگ نزنه اذیت میشم

And just like in the zero conditional, we can still use

و درست مانند شرطی صفر، ما همچنان می‌توانیم از

'if' or 'when' in the if clause and it depends on how

«اگر» یا «وقتی» در بند if استفاده کنیم و بستگی به این دارد که چقدر

sure we are that something is gonna happen.

مطمئن باشیم که اتفاقی می‌افتد.

And 'when' tells us that we're

و "when" به ما می گوید که ما

very, very confident that the action in the if clause

بسیار بسیار مطمئن هستیم که عمل در بند if قرار

is going to happen and the result

است اتفاق بیفتد و نتیجه

in the main clause is the most likely outcome.

در بند اصلی محتمل ترین نتیجه است.

When the sun sets, it will get cold.

وقتی خورشید غروب می کند، هوا سرد می شود.

Now what about this sentence?

حالا این جمله چطور؟

If aliens arrive on earth, I will greet them!

اگر موجودات فضایی به زمین بیایند به آنها سلام می کنم!

Now I'll give you a clue. There is something

حالا من به شما یک سرنخ می دهم. چیزی

not quite right about this sentence,

در مورد این جمله درست نیست،

something about it sounds strange

چیزی در مورد آن عجیب به نظر می رسد

but it has a present simple verb

اما یک فعل ساده فعلی

and 'will' with the base verb following so it looks right

و 'will' با فعل پایه دارد، بنابراین درست به نظر می رسد

but this isn't a possible situation.

اما این یک موقعیت ممکن نیست.

Well, not really.

خوب، نه واقعا.

I could be unintentionally starting a debate about the

من ممکن است ناخواسته بحثی را درباره

existence of alien life right here but

وجود حیات بیگانه در اینجا شروع کنم، اما

this is more of a hypothetical situation right?

این بیشتر یک موقعیت فرضی است درست است؟

So it would be better to use the second

پس بهتر است از شرط دوم

conditional to talk about this hypothetical situation.

برای صحبت در مورد این وضعیت فرضی استفاده کنیم.

So we talked about the zero conditional.

بنابراین ما در مورد صفر شرطی صحبت کردیم.

We've talked about the first conditional

ما در مورد شرط اول صحبت کرده ایم

but what's the difference between them?

اما تفاوت آنها چیست؟

And why would you choose one over the other?

و چرا یکی را بر دیگری انتخاب می کنید؟

Let's take a look.

بیا یک نگاهی بیندازیم.

If you leave the milk out, it spoils.

اگر شیر را کنار بگذارید، خراب می شود.

If you leave the milk out, it will spoil.

اگر شیر را کنار بگذارید، خراب می شود.

Which one's correct?

کدام یک درست است؟

It's a trick question. They're both correct.

این یک سوال ترفند است. هر دو درست هستند

They're both possible.

هر دوی آنها ممکن است

But choosing to use the zero or the first conditional

اما انتخاب استفاده از صفر یا شرط اول

does change the meaning of the sentence a little.

معنای جمله را کمی تغییر می دهد.

So in the first sentence, we're stating a general fact.

بنابراین در جمله اول، یک واقعیت کلی را بیان می کنیم.

It's true right? In general,

درسته درسته؟ به طور کلی

in life, you know at any moment,

در زندگی می دانید هر

when you leave milk out of the fridge it spoils.

لحظه که شیر را بیرون از یخچال بگذارید خراب می شود.

So I might use the zero conditional to explain to a

بنابراین من ممکن است از شرطی صفر برای توضیح به یک

child that milk spoils when it's not in the fridge, right?

کودک استفاده کنم که شیر وقتی در یخچال نیست فاسد می شود، درست است؟

The child didn't know that fact beforehand.

کودک از قبل این واقعیت را نمی دانست.

I'm telling them so that they know in the future.

من به آنها می گویم تا در آینده بدانند.

When I use the first conditional sentence, I'm telling you

وقتی از اولین جمله شرطی استفاده می کنم،

about a possible outcome based on the current situation

در مورد یک نتیجه احتمالی بر اساس وضعیت فعلی به شما می گویم،

so it's like advice or warning about a present situation.

بنابراین مانند توصیه یا هشدار در مورد یک موقعیت فعلی است.

Something that is specific.

چیزی که خاص است.

So imagine that you've just made a coffee.

پس تصور کنید که تازه یک قهوه درست کرده اید.

You left the milk on the bench and then you've gone off

شیر را روی نیمکت گذاشتی و بعد

to the living room to watch some telly.

برای تماشای تلویزیون به اتاق نشیمن رفتی.

So I'm using the first conditional now to warn you

بنابراین من اکنون از شرط اول استفاده می کنم تا به شما هشدار دهم

or remind you about what might happen if you don't

یا یادآوری کنم که

put the milk in the fridge. So I'm not telling you

اگر شیر را در یخچال نگذارید چه اتفاقی می افتد. بنابراین من

a general life lesson or a fact about life.

یک درس زندگی کلی یا واقعیتی در مورد زندگی به شما نمی گویم.

You probably already know that milk spoils

احتمالاً می دانید که شیر فاسد می شود،

but I'm giving you a suggestion or a reminder

اما من به شما یک پیشنهاد یا یادآوری

that you should put it in the fridge.

می کنم که باید آن را در یخچال بگذارید.

Now look at a few more comparisons.

حالا به چند مقایسه دیگر نگاه کنید.

When the sun sets, it gets cold.

وقتی خورشید غروب می کند، هوا سرد می شود.

Compare it to: When the sun sets, it will get cold.

مقایسه کنید با: وقتی خورشید غروب می کند، سرد می شود.

So I'm using the zero conditional again to talk about

بنابراین من دوباره از شرطی صفر برای صحبت در مورد

a general fact, all right?

یک واقعیت کلی استفاده می کنم، خوب است؟

All around the world in general,

به طور کلی در سراسر جهان

it gets colder when the sun sets.

با غروب خورشید هوا سردتر می شود.

But if you're about to leave the house

اما اگر می خواهید از خانه خارج

and you're wearing just a t-shirt

شوید و فقط یک تی شرت به تن دارید

and I might be a little bit worried that

و من ممکن است کمی نگران باشم که سردتان شود،

you're going to get cold

then I might use the first conditional sentence

ممکن است از اولین جمله شرطی

to remind you that, you know, in a few hours

برای یادآوری این نکته استفاده کنم که شما بدانید، چند ساعت دیگر

when the sun sets. It's probably going to get cold and

که خورشید غروب می کند. احتمالاً سرد می شود و

maybe you should bring a jacket.

شاید باید یک ژاکت بیاورید.

Let's try one more.

بیایید یکی دیگر را امتحان کنیم.

If she doesn't call, I'm annoyed.

اگه زنگ نزنه اذیت میشم

If she doesn't call, I'll be annoyed.

اگه زنگ نزنه اذیت میشم

So in the first situation, the zero conditional is used

بنابراین در موقعیت اول، شرطی صفر استفاده می شود

because it's something that happens a lot right?

زیرا این چیزی است که زیاد اتفاق می افتد درست است؟

She often doesn't call and every time I'm annoyed.

او اغلب زنگ نمی زند و هر بار من اذیت می شوم.

Every time she doesn't call I'm annoyed.

هر وقت زنگ نمیزنه اذیت میشم

It's a really general statement about how I feel

این یک بیانیه واقعا کلی در مورد احساس من

on many occasions.

در بسیاری از مواقع است.

In the first conditional example though,

اگرچه در اولین مثال شرطی،

I'm talking about a specific phone call.

من در مورد یک تماس تلفنی خاص صحبت می کنم.

Maybe I'm waiting for a colleague to call.

شاید منتظر تماس یکی از همکاران هستم.

I'm waiting for some information that I need to finish

من منتظر اطلاعاتی هستم که باید

writing my report by the deadline

نوشتن گزارشم را تا مهلت مقرر تمام کنم

and she promised to call me this afternoon.

و او قول داد امروز بعدازظهر با من تماس بگیرد.

So I'm not talking about her general calling habits.

بنابراین من در مورد عادت های عمومی او صحبت نمی کنم.

I don't always get annoyed with her

من همیشه از او

but I am talking about right now in this moment.

ناراحت نمی شوم اما در حال حاضر در این لحظه صحبت می کنم.

You know I'm worried that my colleague's

می دانید که من نگران این هستم که همکارم

not going to call and I'm just expressing that it's really

تماس نگیرد و من فقط می گویم که واقعاً

annoying because I'm trying to finish my report.

آزاردهنده است زیرا سعی می کنم گزارش خود را تمام کنم.

Okay I hope that you're feeling a bit more confident

بسیار خوب، امیدوارم اکنون در مورد استفاده از شرطی صفر و اول کمی اعتماد به نفس بیشتری داشته

about using the zero and first conditional now

because it's time to practise.

باشید زیرا زمان تمرین فرا رسیده است.

So what I'm gonna do is I'll give you a situation

بنابراین کاری که من می‌خواهم انجام دهم این است که به شما موقعیتی می‌دهم

and you're gonna have to write either

و شما باید

a zero conditional sentence or a

یک جمله شرطی صفر یا یک

first conditional sentence to go with it,

جمله شرطی اول را بنویسید،

whichever one you think is the most appropriate one

هر کدام که فکر می‌کنید مناسب‌ترین است،

right I want you to write your sentences in the

درست می‌خواهم. جملات خود را در

comments below. I'll jump down and check them for you

نظرات زیر بنویسید. من می پرم پایین و آنها را برای

You can write any of your own sentences

شما بررسی می کنم اگر می خواهید که من آنها را بررسی کنم می توانید هر یک از جمله های خود را بنویسید،

if you want me to check them

but for now let's start with this one.

اما فعلا اجازه دهید با این یکی شروع کنیم.

You're a teacher

شما یک معلم هستید

and you want to warn your students

و می خواهید به دانش آموزان خود هشدار دهید

that they need to do their homework

که باید تکالیف خود را انجام دهند

or tomorrow there's going to be trouble.

وگرنه فردا مشکلی پیش می آید.

They're going to get in trouble, right?

آنها به دردسر خواهند افتاد، درست است؟

So should you use the zero or the first conditional?

پس باید از صفر استفاده کرد یا شرطی اول؟

Good. It should be the first conditional.

خوب باید شرط اول باشد.

Now this is a warning about a specific situation,

اکنون این یک هشدار در مورد یک موقعیت خاص است،

not a general truth

نه یک حقیقت کلی،

because we're talking about tomorrow

زیرا ما در مورد فردا صحبت می کنیم

okay so you could say something like:

خوب است، بنابراین می توانید چیزی مانند:

If you don't do your homework,

اگر تکالیف خود را انجام ندهید،

you'll be in trouble.

دچار مشکل خواهید شد.

So I've got a few more situations just like this one

بنابراین من چند موقعیت دیگر دارم درست مانند این

where you'll have to choose

که در آن باید

is it more appropriate to use the zero conditional

انتخاب کنید که آیا استفاده از شرطی صفر مناسب تر است

or the first conditional?

یا شرطی اول؟

So you'll see that situation come up on screen,

بنابراین می بینید که آن وضعیت روی صفحه ظاهر می شود، در

pause it if you need to so that you can write

صورت نیاز آن را مکث کنید تا بتوانید

your sentences in the comments below.

جملات خود را در نظرات زیر بنویسید.

I'll come down and check them for you.

من می آیم و آنها را برای شما بررسی می کنم.

So let's get started!

پس بیایید شروع کنیم!

Situation one.

موقعیت یک.

You're talking to a child and you're explaining a fact

شما با یک کودک صحبت می کنید و یک واقعیت را

about what happens in spring.

در مورد آنچه در بهار اتفاق می افتد توضیح می دهید.

You're talking to a friend and you want to

شما در حال صحبت با یکی از دوستان هستید و می خواهید به او

warn them to not be late to work tomorrow.

هشدار دهید که فردا دیر سر کار نرود.

You're a politician giving a speech and you want to

شما سیاستمداری هستید که در حال سخنرانی هستید و می خواهید

promise change in the future if the people vote for you.

در آینده قول تغییر دهید اگر مردم به شما رای دهند.

You're writing a cookbook and you need to write

شما در حال نوشتن یک کتاب آشپزی هستید و باید

a statement telling people that they can always change

بیانیه ای بنویسید که به مردم بگویید

the ingredients if they have a food allergy.

اگر آلرژی غذایی دارند، همیشه می توانند مواد تشکیل دهنده را تغییر دهند.

Now if you're still feeling confused

حالا اگر هنوز

about conditionals or maybe you're feeling like

در مورد شرط ها سردرگم هستید یا شاید احساس می کنید

I'm just starting to get the hang of this

که من تازه شروع به درک این موضوع کرده ام

that's okay, you know, conditional tenses are a

که اشکالی ندارد، می دانید که زمان های شرطی

huge topic. They're a huge part of English grammar

موضوع بزرگی است. آنها بخش بزرگی از دستور زبان انگلیسی هستند

which is why I'm creating dedicated lessons

، به همین دلیل است که من دروس اختصاصی

to all the different conditional structures.

برای تمام ساختارهای شرطی مختلف ایجاد می کنم.

If you found this lesson particularly helpful then please

اگر این درس برای شما مفید بود، لطفا

give it a like and share it.

آن را لایک کنید و به اشتراک بگذارید.

It really does help us at mmmEnglish.

این واقعاً به ما در mmmEnglish کمک می کند.

Now if you come back next week,

حالا اگر هفته آینده برگردید

I will have a new English lesson for you

، یک درس انگلیسی جدید برای شما خواهم داشت،

but in the meantime,

اما در ضمن

check out these ones here.

، اینها را اینجا ببینید.

don

دان