The Poetry of Everyday Language | Julián Delgado Lopera | TED

Çeviri: GAMZE BAYRAM Gözden geçirme: Yüsra Doyan

My passion for the poetics of everyday language

Günlük dilin şiirselliğine olan tutkum,

began at 5 pm on Saturdays,

Cumartesi günleri saat 17.00′de,

at my abuela's dining room,

büyükannemin yemek odasında,

at a table full of loud, unstoppable women.

gürültücü, dur durak bilmeyen kadınlarla dolu bir masada başladı.

My five aunts plus my mom’s five aunts,

Beş teyzem, artı annemin beş teyzesi,

all smoking, some in their bras, some in their “rulos,”

hepsi sigara içiyor, bazıları sütyenleriyle, bazıları rulolarıyla,

all complaining about the ineptitude of their husbands

hepsi de kocalarının beceriksizliğinden ya da

or the rising prices at the grocery store.

ya da artan fiyatlardan şikayet ediyorlardı.

Some used grand gestures, pointing with their mouths.

Bazıları ağızlarıyla işaret ederek büyük mimikler yaptı.

Others made up words.

Diğerleri kelimeler uyduruyordu.

Some yelled, some cried.

Bazıları bağırdı, bazıları ağladı.

They were all narrating a similar experience,

Hepsi benzer bir deneyimi anlatıyordu,

but each one of them put her own twist to her story.

ama her biri hikayesine kendi yorumunu kattı.

Each one used a different word choice, a different rhythm.

Her biri farklı bir kelime tercihi, farklı bir ritim kullandı.

My mom complained in silence,

Annem sessizce şikayet ediyordu,

shaking her head and sighing.

başını sallayıp iç çekti.

My Tía T used energized curse words,

Tía T’m enerji dolu küfürler kullanırdı,

"That hijo de su madre," she would say.

“Annesinin oğlu” derdi.

"That good-for-nothing son of a bitch."

“O işe yaramaz orospu çocuğu.”

(Laughter)

(Gülüşmeler)

My great aunt shut her eyes, drank coffee and pointed at God.

Büyük teyzem gözlerini kapadı, kahve içti ve Tanrı’yı işaret etti.

"Diosito!

“Diosito!

What is wrong with this man?"

Bu adamın nesi var?”

Each one putting a different tune, a different music to her story.

Her biri hikayesine farklı bir melodi, farklı bir müzik katıyordu.

As a kid, I sat among them in awe,

Çocukken onların arasında huşu içinde oturur,

marveled at how elastic, how expansive,

yemek masasında elastik, geniş, sonsuz bir dilin

how infinite language felt at the dining table, how fun.

ne kadar eğlenceli olduğuna hayret ederdim.

If my aunts didn't know a word, they would just make it up,

Eğer teyzelerim bir kelimeyi bilmiyorsa, uydururlardı,

laugh about it,

buna gülerlerdi,

and stick it to their husbands' nicknames.

ve kocalarına lakap takarlardı.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

The word would then be tossed around

Bu kelime daha sonra dilden dile dolaşacak ve

and eventually become part of our intimate, familiar vocabulary.

sonunda samimi, tanıdık kelime dağar- cığımızın bir parçası haline gelecekti.

My family is originally from the coast of Colombia,

Ailem aslen Kolombiya sahillerinden,

which is a region known for its magnificent storytellers,

muhteşem hikaye anlatıcıları, muazzam

sözleri, uydurma kelimelerin norm olduğu,

its grand words,

a region where made-up words are the norm,

müzik ve ritmin konuşmanın vazgeçilmezi

where music and rhythm are essential to speaking.

olduğu bir bölge.

I inherited the creative tongue from my aunts.

Yaratıcı dil bana teyzelerimden miras kaldı.

In Colombia, I was a loud, energized sucker.

Kolombiya’da gürültücü, enerjik bir

I wouldn’t shut up, I made up words, too.

enayiydim. Susmazdım, ben de kelimeler uydururdum.

But the moment I moved to the States and landed in Miami,

Ama Amerika’ya taşındığım ve Miami’ye vardığım an,

all that energy and love for language disappeared.

tüm o enerji ve dil sevgisi yok oldu.

It was here that I had my first encounter with language hierarchy.

Dil hiyerarşisi ile ilk karşılaşmam burada oldu.

I was 15 years old and we were reading "Romeo and Juliet" in English class.

15 yaşındaydım ve İngilizce dersinde “Romeo ve Juliet“i okuyorduk.

I begged and prayed that I wouldn't be called to read Juliet's part

Juliet’in bölümünü okumaya çağrıl- mamam için dua ettim.

because it was long and I didn't know what most of the words meant.

Çünkü çok uzundu ve çoğu kelimenin ne anlama geldiğini bilmiyordum.

But of course I was called to read Juliet's part.

Ama tabii ki Juliet’in bölümünü okumaya çağrıldım.

My heart sank.

Kalbim sıkıştı.

When I said I didn't want to, the teacher responded

İstemediğimi söylediğimde, öğretmen eğer yapmazsam

I will lose participation point if I didn't.

katılım notunu kaybedeceğimi söyledi.

OK, I had to read it.

Tamam, okumak zorundaydım.

I tried to push my tongue in impossible ways,

Dilimi imkansız yollara itmeye çalıştım,

tried to echo the sound that I have been listening around me.

etrafımda dinlediğim sesi seslendirmeye çalıştım.

But I butchered all the words.

Ama bütün kelimeleri katlettim.

Everyone around me laughed

Etrafımdaki herkes güldü.

and the teacher just stood there silently.

ve öğretmen sessizce orada durdu.

I remember clenching that desk, wanting to disappear,

O masayı yumrukladığımı, ortadan kaybolmak istediğimi,

wishing to be made small, invisible.

küçülmeyi, görünmez olmayı dilediğimi hatırlıyorum.

I went home that day and told my mom I wasn't going back to school.

O gün eve gittim ve anneme okula geri dönmeyeceğimi söyledim.

The laughter and ridicule in school created deep fear and anxiety inside me.

Okuldaki kahkahalar ve alaycılar içimde derin bir korku ve endişe yarattı..

I spoke differently and this clearly was wrong.

Ben farklı konuştum ve bu açıkça yanlıştı.

It saddened me that I couldn’t access that part of myself

Aksanlı konuşma, kelime uydurma ya da kelimeleri

that was so excited about language

duyduğum gibi telaffuz etme

because my way of speaking, with an accent

tarzımın yanlış görülmesi nedeniyle dil konusunda

or inventing words or pronouncing words as I heard them,

çok heyecanlı olan o tarafıma erişememek

was deemed wrong.

beni üzüyordu.

I said "sans giving" instead of Thanksgiving.

Şükran Günü yerine “ükran günü” dedim.

I mix both languages:

İki dili karıştırıyorum:

"I have to 'plancha' it."

“‘Plancha’ yapmalıyım.”

"Give me the 'trapo.'"

“Bana ’trapo’yu ver.”

"Mom wants her 'chanclas.'"

Annem chanclas’ını istiyor.

"'Oye ye estas' ready?"

“’Oye you estas’ ready?”

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I remember staying up late to practice pronouncing words

Telaffuz için geç saatlere kadar çalıştığımı hatırlıyorum.

so the kids at school wouldn't make fun of me.

Okuldaki çocuklar benimle dalga geçmesin diye.

I hated myself for not fitting in,

Burada benden çok daha büyük bir

not realizing that there was a hierarchy much bigger than me at play here.

hiyerarşi olduğunu anlamadan, uyum sağla- yamadığım için kendimden nefret ettim.

I felt I was the one who was wrong.

Hatalı olanın ben olduğumu hissettim.

And it wasn't only me who was being corrected and laughed at.

Düzeltilen ve gülünen sadece ben değildim.

I saw teachers correct some of my peers,

Öğretmenlerin, kimi yaşıtlarımı genelde

usually anyone who wasn't white,

beyaz olmayan herkesi düzelttiğini gördüm,

shaming immigrant kids for saying "quota" instead of "quarter,"

Göçmen çocukları “çeyrek” yerine “keyrek” dedikleri,

“la pena bota” instead of “peanut butter,”

“Fıstık ezmesi” yerine “pıstık ezme” dedikleri,

“con flae” instead of “cornflakes.”

“mısır gevreği” yerine “mısır geyreği” dedikleri için utandırdılar.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

It seemed all of us were crossing an invisible language boundary.

Görünüşe göre hepimiz görünmez bir dil sınırını aşıyorduk.

A boundary policed by the teacher and maintained by the students' laughter.

Öğretmen tarafından denetlenen ve öğrenci kahkahalarıyla korunan bir sınır.

Now let's take a step back and see what's really happening here.

Şimdi bir adım geri atalım ve burada gerçekten neler olduğunu görelim.

We tend to think of language, in this case English, as a closed circle,

Dili, şu an İngilizce, kapalı bir daire olarak düşünme eğilimindeyiz,

where all of us English speakers exist.

hepimizin İngilizce konuştuğu bir daire.

A closed circle where correct English is elevated at the center.

Doğru İngilizcenin merkezde yükseldiği kapalı bir daire.

When someone says something in another language,

Birisi başka bir dilde bir şey söylediğinde,

we know it is outside of that circle.

bu çemberin dışından olduğunu biliyoruz.

When someone speaks English with an accent or without proper grammar,

Birisi İngilizceyi aksanlı veya düzgün dilbilgisi olmadan konuştuğunda,

we know it is inside the circle,

dairenin içinde olduğunu biliyoruz,

but not correct, not at the center.

ama doğru değil, merkezde değil.

So we push both the language and the people who speak it

Böylece hem dili hem de onu konuşan insanları

to the margins.

sınırlara itiyoruz.

We really don't consider

Katı bir yerden bakıldığında

how looking at language as a closed circle with a solid center

dilin kapalı bir daire görülmesinin ne kadar çok insanı dışladığını,

excludes so many people,

konuşmanın ve dünyayı anlamlandırmanın

so many ways of speaking and making sense of the world.

pek çok yolunun olduğunu görmezden geliyoruz.

How this in turn creates a hierarchy of language.

Bunun da nasıl bir dil hiyerarşisi yarattığını.

I learned about how this hierarchy isolates people the hard way,

Bunun insanları nasıl izole ettiğini zor yoldan öğrendim,

by watching the condescension of cashiers at the grocery store

marketteki kasiyerlerin annemin her yanlış telaffuzunu

every time my mom wouldn't pronounce things right.

küçümsemelerini izleyerek

By watching my mother shrink at every joke at her mispronunciation

annemin her şakada yanlış telaffuzundan dolayı küçülmesini izleyerek.

until she stopped trying to speak English altogether

Ta ki İngilizce konuşmaya çalışmayı bırakana kadar.

and would just sit quietly in shame.

Ve utanç içinde sessizce oturana kadar.

My mother, who back in Colombia will call the manager,

Kolombiya’ya dönen annem müdürü arayacak,

the owner if needed,

ya da dükkanın sahibini

when her coupons wouldn't scan because

kuponları kabul edilmediğinde, çünkü

“This rice is two for one, señorita, it says it right here.

“Bu pirinç bir alana iki bedava, senyorita, öyle yazıyor.

Llámame el manager.”

Bana müdürü çağırın.”

(Laughter)

(Gülüşmeler)

I can still see her, hand on hips, negating with her head,

Onu hâlâ görebiliyorum, elleri belinde, başıyla hayır yapıyor,

articulating like homegirl got a degree in bargaining studies.

Sanki pazarlık çalışmalarında derece almış gibi konuşuyor.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

My mom, the discounts queen,

Annem, indirim kraliçesi,

would not leave until she felt justice was served

pirinç ve kupon arasında adaletin yerini bulduğunu

between coupons and rice.

düşünene kadar gitmeyecekti.

Proudly bragged to her sisters about it later over coffee.

Daha sonra kahve içerken kız kardeşlerine bununla gururla övünürdü.

I walked alongside her with a warm grounding feeling.

Sıcak bir toprağa basma hissiyle onun yanında yürüdüm.

My mom could take anyone.

Annem herkesi yenebilirdi.

When we moved to the States,

Amerika’ya taşındığımızda

her sense of being a valued human being deserving of respect was destroyed

saygı görmeyi hak eden değerli bir insan olduğu duygusu

by ridicule and condescension.

aşağılama ve küçümsemeden mahvoldu.

As I slowly became aware of this hierarchy,

Yavaş yavaş bu hiyerarşinin farkına vardım

I realized that my mom, my sister, my friends and me,

Annemin, kız kardeşimin, arkadaşlarımın ve benim,

we were all close to the bottom.

dibe yakın olduğumuzu fark ettim.

We were on the margins of this circle and therefore of society.

Biz bu çevrenin ve dolayısıyla toplumun kıyısında kalmıştık.

We couldn't reach the center

Etnik ve kültürel geçmişimiz

because of our ethnic and cultural background.

nedeniyle merkeze ulaşamıyorduk.

We sat in shame because our way of speaking wasn't as "refined."

Utanç içindeydik çünkü konuşma tarzımız o kadar “rafine” değildi.

I realize also that this hierarchy permeates all spaces

Bu hiyerarşinin tüm mekanlara nüfuz ettiğinin de fark ettim.

and it's a gatekeeper when it comes to accessing resources and opportunities.

Kaynaklara ve fırsatlara erişim söz konusu olduğunda bir kapı bekçisidir.

I wasn't hired on several jobs

Birkaç işte işe alınmadım,

because I couldn’t speak “correct English,”

çünkü “doğru İngilizce” konuşamıyordum.

the managers letting me know,

Müdürler bana bildirdi,

"We're just a little worried the customers won't understand you."

“Sadece müşterilerin sizi anlamayacağından biraz endişeliyiz.”

My writing also hasn't been published in many places

Ayrıca yazdıklarım pek çok yerde yayınlanmadı,

because it mixes both languages and this is seen as less than, not pure.

çünkü iki dili de karıştırıyordum ve bu bir eksiklik olarak görülüyor.

My writing has been ridiculed in many academic workshops

Yazdıklarım birçok akademik çalıştayda alay konusu oldu

where several times white writers have made fun

beyaz yazarların birkaç kez dalga geçtiği

of my use of Spanglish out loud,

Spanglish metinlerimi, herkes duysun diye

rereading the text for all to hear,

metni yüksek sesle okuyorlardı,

questioning its legitimacy as real literature.

gerçek edebiyat olarak meşruiyetini sorguluyorlardı.

My abilities as a student, a worker,

Bir öğrenci, bir çalışan olarak yeteneklerim,

my value as a human being, has been questioned over and over again.

bir insan olarak değerim defalarca sorgulandı.

And yet.

Ama yine de.

There's beauty and connection in these marginal spaces.

Bu marjinal alanlarda güzellik ve bağlantı var.

For people in the margins, language creates cohesion between us.

Kenar mahallelerdeki insanlar için dil, aramızda bir uyum yaratır.

That "different" way of speaking is a secret door

Bu “farklı” konuşma biçimi sadece bazılarımızın

only some of us have access to.

erişebildiği gizli bir kapıdır.

A door to an underworld of language freedom.

Dil özgürlüğünün yeraltı dünyasına açılan bir kapı.

This world begins for me not in Miami,

Bu dünya benim için Miami’de değil,

but in the former "Esta Noche" gay Latino bar here, in San Francisco.

San Francisco’daki eski “Esta Noche” gey Latin barında başlıyor.

(Cheers and applause)

(Alkışlar ve tezahüratlar)

Ten years ago, I moved to San Francisco in search of my freak tribe

On yıl önce, değişik kabilemi aramak için San Francisco’ya taşındım.

and found the “queenas” tucked in a dingy bar on 16th Street,

ve “queenas “ı 16. Cadde’deki pis bir barda,

ironing their wigs and filling up their bras.

peruk ütüleyip ve sütyen doldururken buldum.

Queena -- it’s a blend between “queen”

Queena -- “kraliçe” ile

and “reina,” Spanish for queen.

İspanyolca kraliçe “reina,”nın karışımı.

Queena.

Queena.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

It was at "Esta Noche" that I learned

“Esta Noche “de kendi tarihimizi

about the long history of LGBT people creating new words

kendi gerçekliğimizi yansıtmak için LGBT bireylerin

to reflect our own histories, our own realities.

yeni kelimeler yaratmasının uzun tarihini öğrendim.

It was here that my passion for language bloomed again.

Burada dile olan tutkum yeniden filizlendi.

The story begins with the words.

Hikaye şu kelimelerle başlıyor.

"Fierce,"

“Yangın”

"perra,"

“kahpe”

"sissy marica,"

“lubunya”

"come here, butch papi."

“gel buraya laço”

Here, Spanglish blends with queer slang

Burada, Spanglish queer argo ile

as drag queens take the center stage to the roar of the crowd.

drag queenler kalabalığın uğultusu eşliğinde sahneye çıkarken karışıyor.

Here, there's unapologetic invention and creativity.

Burada, müdanasız bir icat ve yaratıcılık var.

It is not only a mix of two languages,

Bu sadece iki dilin karışımı değil,

but a constructing, a shaping of new words

aynı zamanda bir inşa kendi bedenlerimizi

to reflect our own bodies, our own gender,

kendi cinsiyetimizi, bir araya gelişimizi

the ways that we come together.

yansıtan yeni kelimeler bulduk.

Here, you don't have to be a man or a woman.

Burada kadın ya da erkek olmanıza gerek yok.

You don't have to be gay or straight.

Eşcinsel, heteroseksüel olmak zorunda değilsiniz.

Here, the categories for gender are infinite,

Burada cinsiyet kategorileri tıpkı vücut parçalarını

as are the words to describe body parts,

tanımlamakta kullanılan kelimeler,

sexual orientation, feelings.

Here, language lets her hair down,

Burada, dil saçlarını serbest bırakıyor,

"se suelta las trenzas."

“saç örgülerini gevşetir.”

Gloria Trevi plays in the background as the next drag queen gets introduced

Bir sonraki drag queen tanıtılırken arka planda Gloria Trevi çalıyor

as a non-binary femme daddy mermaid of the revolution.

devrimin kadın olmayan baba denizkızı olarak.

(Laughter)

(Gülüşmeler)

We all snap our fingers,

Hepimiz parmak şıklatıp,

"Get it! Mami!"

“Hadi! Kraliçe!”

I stand next to someone with hot pink hair and a T-shirt that reads

Pembe saçlı ve üzerinde şöyle yazılı tişört olan birinin yanında duruyorum

"Gender queer cyborg."

“cinsiyetsiz sibernetik organizma”

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Boys in crop tops yell, "Yes, perras."

Crop tişörtlü çocuklar “Evet, kahpe” diye bağırıyor.

They sashay up and down, twirling on the dance floor.

Dans pistinde bir aşağı bir yukarı dönüp dururlar.

"Serve," someone says,

“Yürü” diyor biri,

“Bring it,” someone responds,

Birisi “yıkılsın” diye cevap verir,

“¡Esa!” we all roar.

“işte bu!” hepimiz kükrüyoruz.

We wear glitter on our bodies and glitter on our language.

Bedenimize ve dilimize sim döküyoruz.

We feel seen.

Görüldüğümüzü hissediyoruz.

Our realities take up space

Gerçeklerimiz yer kaplar

and therefore we experience a sense of belonging.

ve bu nedenle bir aidiyet duygusu yaşarız.

We feel less alone, connected.

Daha az yalnız oluyor ve bağlı hissediyoruz.

We add a sense of magic and possibility to the world.

Dünyaya bir sihir ve olasılık duygusu katıyoruz.

We make it less boring and more inviting.

Daha az sıkıcı ve daha davetkar hale getiriyoruz.

Now think of the ways that you speak,

Şimdi nasıl konuştuğunuzu düşünün,

the words that you use.

kullandığınız kelimeleri.

Think of how you have borrowed words from your parents, your friends.

Anne babanızdan, arkadaşlarınızdan nasıl kelimeler ödünç aldığınızı düşünün.

This is how you know you belong to those circles, right?

Buraya ait olduğunuzu böyle anlıyorsunuz, değil mi?

By echoing back that language.

Bu dili yankılayarak.

The place where you grow up shows up in your accent, how you punctuate,

Büyüdüğünüz yer aksanınıza, vurgularınıza,

how you use your vowels.

sesli harfleri kullanışınıza yansır.

This is your very own language wardrobe.

Bu sizin kendi dil dolabınızdır.

Each one of us has a different wardrobe depending on our background,

Her birimizin geçmişimize

our ethnicity, our access to education, our immigration status,

etnik kökenimiz, eğitime erişimimiz, göçmenlik statümüze

the places that we come from.

bağlı olarak farklı dolabı vardır

Now consider how some of the most glittery,

Şimdi bazılarının nasıl ışıltılı olduğunu düşünün,

the most creative language wardrobes are erased,

en yaratıcı dil dolapları ya silinir,

stigmatized or only seen as spectacles.

ya damgalanır ya da sadece güldürü olarak görülmüştür.

But what if,

Ama ya,

alongside the language wardrobes we see and hear every day,

Her gün gördüğümüz ve duyduğumuz dil dolabının yanında,

we also allowed for the freaky, the weird,

tuhaf, çılgın ve anlamadıklarımıza da

the ones that we don't understand.

izin verseydik?

Wouldn't our world be that much more interesting?

Dünyamız çok daha ilginç olmaz mıydı?

Wouldn't our notion of what it means to be human expand?

İnsan olmanın ne anlama geldiğine dair kavramlarımız genişlemez miydi?

What would happen if these different ways of using language,

Dili kullanmanın bu farklı yolları,

of mixing English with other languages,

İngilizce’yi başka dille karıştırıp,

of making up words, were not considered less than,

kelimeler uydurmak daha yaratıcı zekanın tezahürleri

but instead, manifestations of creative brilliance?

olarak görülseydi ne olurdu?

People are, after all, inventing, creating, mixing.

Ne de olsa insanlar icat ediyor, yaratıyor, karıştırıyor.

What would happen if, for instance,

Örneğin, şey olsaydı

we didn’t see English and Spanish as mutually exclusive,

İngilizce ve İspanyolca’yı birbirini dışlayan değil,

as two separate languages,

iki ayrı dil olarak değil de

but as open circles touching each other?

ama değen açık daireler olarak görsek?

Imagine legislation written in Spanglish

Spanglish dilinde yazılmış bir mevzuat düşünün

or traffic signs written in queer slang.

ya da lgbt argosuyla trafik işaretleri.

"Men at Werk."

“Laçolar İş Başında.”

(Laughter)

(Gülüşmeler)

Imagine textbooks where children also learn words

Çocukların “cinsiyetsiz” ve “queena” gibi kelimeleri de öğrendiği

such as “gender queer” and “queena,”

ders kitapları hayal edin

where they learn how to write, “Ahí te guacho mami.”

“Aynen öyle bacım” yazmayı öğrendikleri.

That playfulness will seep into our own lives,

Bu oyunbazlık kendi hayatlarımıza da sızacak,

lighten our worlds.

dünyalarımızı aydınlatacak.

Maybe we would treat each other better.

Belki birbirimize daha iyi davranırdık.

Our daily interactions will be kinder,

Günlük etkileşimlerimiz daha nazik olacak,

less uncomfortable and fearful around those who speak differently.

Farklı konuşanların yanımızda daha az rahatsız ve korkak olacaklar.

Less isolating and damaging for those of us on the margins.

Dışarda kalan bizler için daha az izole edici ve zarar verici.

I want to invite us to suspend the idea of a "correct" way of speaking,

Bizi “doğru” bir konuşma biçimi fikrini askıya almaya davet etmek istiyorum,

a "correct" way of using language.

dili kullanmanın “doğru” tek yolu olması fikrini.

And let's allow for those rhythms,

Ve bu ritimlere

those incorrect words at the margins to rise up.

o yanlış kelimelere dışarda kalanlar için izin verelim.

Let's listen.

Dinleyelim.

Recognize the glitter in each other's way of speaking.

Birbirinizin konuşma tarzındaki parıltıyı tanıyın.

Activate that kid at the dining table

Yemek masasındaki dil ve onun dünyası hakkında

who is in awe and curious about language and its world.

huşu ve merak içinde olan o çocuğu harekete geçirin.

That child listening to her tías drop their

O çocuk, babasını dinlerken

"Ay, my goodness,"

“Aman Tanrım,”

as they drop their “Ajá, baby, come pa acá.”

“A-ha, bebeğim, buraya gel.” dediklerini duyarken

Their endless possibility to bring surprise and magic through language.

Dil aracılığıyla sürpriz ve sihir getirme konusundaki sonsuz olasılıkları.

Let's dance "pegadito" with language.

Dilimizle “çocuk” dansı yapalım.

Let's tune into the ways that each one of us speaks.

Her birimizin konuşma biçimlerine kulak verelim.

The many different ways

hepimizin dünyayı

that each one of us make sense of the world.

anlamlandırtan birçok farklı yolu var.

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause and cheers)

(Alkışlar ve tezahüratlar)