How to Meet Your Child's Difficult Behavior with Compassion | Yvonne Newbold | TED

Çeviri: Aybike Öner Gözden geçirme: Başak Gökdaş

Tell me,

Söyler misiniz,

have you ever seen somebody else's child

hiç bir başkasının çocuğunu süpermarkette

behave appallingly in a supermarket?

korkunç bir şekilde davrandığını gördünüz mü?

(Audience murmurs)

(Seyirciler mırıldanıyor)

Did you secretly blame the mum for her lack of control?

Kontrol eksikliği nedeniyle anneyi içten içe suçladınız mı?

Or did you even feel a little bit smug

Ya da kendinizi beğenmiş bir şekilde

because you knew that your child would never behave like that?

çocuğunuzun asla böyle davranmayacağını düşündünüz mü?

For 10 long years I was that mum you were staring at.

10 uzun yıl boyunca o baktığınız anne bendim.

And those stares hurt.

Ve o bakışlar canımı yaktı.

They made me feel I was failing as a parent.

Bir ebeveyn olarak başarısız olduğumu hissettirdiler.

And it wasn't just other people who I didn't know in shops

Ve sadece dükkanlarda tanımadığım diğer insanlar

that would stare and that were judging me.

bana bakıp beni yargılamıyordu.

That judgment came from friends and family,

Bu yargılar arkadaşlarımdan ve ailemden,

from health care professionals,

sağlık uzmanlarından,

from school staff and from social workers.

okul personelinden ve sosyal hizmet uzmanlarından geldi.

Being judged consistently for such a long period of time

Bu kadar uzun bir süre boyunca sürekli olarak yargılanmak

diminished my self-esteem and my self-confidence.

kendime olan saygımı ve özgüvenimi azalttı.

It left me feeling crushed and broken.

Beni ezilmiş ve kırılmış halde bıraktı.

It had a really overwhelming impact

Gerçekten ezici bir etkisi oldu

on my ability to be able to do anything well,

herhangi bir şeyi iyi yapabilme yeteneğim üzerinde,

including my ability to be the best parent possible

üç çocuğuma mümkün olan en iyi ebeveyn olma becerim de

to my three children

dahil olmak üzere,

at exactly the time they really needed me to be right at the top of my game.

tam da görevimin başında olmama ihtiyaç duydukları bir zamanda.

Now, my middle child, Toby,

Şimdi, ortanca çocuğum, Toby,

he's gorgeous.

o muhteşem.

He is funny, he's boisterous.

Eğlenceli, şamatacı.

He loves people.

İnsanları çok sever.

But he also has a profound intellectual disability.

Ama aynı zamanda ciddi bir zihinsel engeli var.

He's autistic and he can't talk.

Otistik ve konuşamıyor.

And that means that, sadly,

Bu da ne yazık ki

Toby's also had to get used to being judged and stared at as well.

Toby’nin yargılanmaya ve kendisine bakılmasına da alışması gerek demek.

Just think what a scary place the world must be for Toby.

Toby için dünyanın ne kadar korkutucu bir yer olduğunu bir düşünün.

And he can't even ask any questions

Ve o, etrafında olup biteni anlamasına

to try and help him make sense of what's going on around him.

yardımcı olmak için hiçbir soru bile soramaz.

When somebody can't talk,

Birisi konuşamadığında,

often, the only effective way they have of communicating

genellikle iletişim kurmanın tek etkili yolu

is through their behavior.

davranışlarıdır.

And throughout Toby's childhood, the more frightened he became,

Ve Toby’nin çocukluğu boyunca, o ne kadar korkarsa,

the more frightening his behavior became as well.

davranışları da o kadar korkutucu hale geldi.

For those ten years, our family lived with terrifying,

Bu on yıl boyunca ailemiz korkunç,

violent and challenging behavior,

şiddet içeren ve zorlayıcı davranışlarla yaşadı

with somebody getting hurt nearly every single day.

ve neredeyse her gün birileri zarar gördü.

Now Toby had a fantastic team of specialists around him,

Aslında Toby’nin etrafında harika bir uzman ekibi vardı

but nobody knew how to help.

ama kimse nasıl yardım edeceğini bilmiyordu.

Staff had not had any training in anxiety-led challenging behavior

Personel, anksiyeteye bağlı zorlayıcı davranış konusunda hiç eğitim almamıştı

and there were so few, if any, services

ve bizim gibi ailelere destek sağlamak için

that had been developed to support families like ours.

geliştirilmiş çok az, hatta hiç hizmet bulunmuyordu.

And here we are, nearly 20 years later

Ve işte buradayız, neredeyse 20 yıl sonra

and nothing's changed.

ve hiçbir şey değişmedi.

Instead of getting the essential help

İhtiyaç duydukları temel yardımı

and urgent support these families need,

ve acil desteği almak yerine, bu aileler

they are instead being repeatedly

bunun yerine sürekli olarak

and wrongfully blamed, shamed and judged

haksız yere suçlanıyor, utandırılıyor ve yargılanıyorlar

for their children's anxiety-led behavior.

çocuklarının kaygıya dayalı davranışları yüzünden.

And they're also being told that they're being too soft

Ayrıca onlara çok yumuşak davrandıklarını da söyleyerek

and that they're spoiling their child.

çocuklarını şımarttıklarını da söyleyecekler.

Throughout all those times,

Tüm bu zamanlar boyunca,

everyone was urging me to parent Toby harder and stricter and more firmly.

herkes Toby’ye daha sert, daha katı bir şekilde ebeveynlik yapmamda ısrarcıydı.

I followed their advice to the letter,

Tavsiyelerine harfiyen uydum ama

but Toby's behavior got worse, not better.

Toby’nin davranışları iyileşmek yerine daha da kötüleşti.

Of course it did.

Elbette daha da kötüleşti.

I can see that now.

Bunu şimdi görebiliyorum.

He was a frightened and distressed little boy.

O korkmuş ve endişeli küçük bir çocuktu.

He needed love and kindness.

Sevgiye ve şefkate ihtiyacı vardı.

Being harsh and strict was never going to work.

Sert ve katı olmak asla işe yaramayacaktı.

But I didn't know that then.

Ama o zamanlar bunu bilmiyordum.

So I really tried to follow all that advice.

Bu yüzden tüm bu tavsiyelere uymaya çalıştım.

Everyone was singing from the same song sheet,

Herkes aynı şarkıyı söylüyordu,

and the message was loud and clear,

ve mesaj açık ve netti,

that I was an incompetent parent who was failing my child

çocuğumu başarısızlığa uğratan beceriksiz bir ebeveyn olduğumu ve

and badly letting down his brother and sister.

kardeşlerini kötü şekilde hayal kırıklığına uğratmıştım.

Those years were incredibly tough

O yıllar inanılmaz derecede zordu

and all that judgment made it so much harder.

ve tüm bu yargılar bunu çok daha zor hale getirdi.

A little bit of kindness and an attempt at understanding

Birazcık nezaket ve anlayış göstermek

could have gone to so far.

çok daha ileri götürebilirdi.

Over time, in the absence of any professional help,

Zaman içinde, herhangi bir profesyonel yardım almadan,

I eventually developed my own wild and wacky strategies

sonunda bazen işe yarayan kendi çılgın ve tuhaf

that sometimes worked.

stratejilerimi geliştirdim.

However, people then were often as bewildered

Ancak, o zamanlar insanlar genellikle

by my own decidedly odd behavior as they were by Toby's,

Toby’nin olduğu gibi benim de tuhaf davranışlarımla karşılaşıyorlardı,

particularly at hospital appointments.

özellikle hastane randevularında.

Now, hospitals are very controlled

Artık hastaneler son derece kontrollü

and structured environments

ve yapılandırılmış ortamlar

staffed by highly trained professionals.

ve son derece eğitimli profesyonellerin çalışıyor.

That's absolutely everything that Toby is not.

Bu kesinlikle Toby’nin olmadığı her şey.

Toby's noisy and he's playful and he's chaotic and he's disruptive.

Toby gürültülü, eğlenceli, kaotik ve dağıtıcıdır.

It was always going to be a disconnect.

Her zaman bir kopukluk olacaktı.

The other thing about Toby is he's incredibly hospital-savvy.

Toby’yle ilgili bir diğer şey de inanılmaz derecede hastane meraklısı olması.

He can spot a healthcare professional at 100 paces,

Bir sağlık çalışanını 100 adımda fark edebilir,

and you're not always his favorite people.

ve siz her zaman onun en sevdiği insan değilsiniz.

He also knows things about hospitals that you don't know.

Ayrıca hastaneler hakkında sizin bilmediğiniz şeyleri de biliyor.

He knows that if he's halfway down a really long hospital corridor,

Çok uzun bir hastanede koridorunun yarısındaysa,

if he shouts at the top of his voice,

avazı çıktığı kadar bağırırsa,

it's going to create magnificent echoes

bunun muhteşem yankılar yaratacağını ve

and people are going to react.

insanların tepki vereceğini biliyor.

Almost every time

Neredeyse her seferinde

within seconds of arriving at a hospital,

hastaneye vardıktan birkaç saniye içinde

people were giving us a wide berth and they were already rolling their eyes.

insanlar bizi görmezden geliyor ve gözlerini deviriyorlardı.

Now, keeping Toby safe and happy in a hospital isn't easy.

Toby’yi hastanede güvende ve mutlu tutmak kolay değil.

But if I failed, people could get hurt and equipment broken.

Ama hata yaparsam, insanlar yaralanabilir ve ekipmanlar bozulabilirdi.

So the stakes were high.

Yani riskler yüksekti.

I was constantly on hyper alert, ready to leap in,

Sürekli tetikteydim, müdahaleye hazırdım

to distract or divert

dikkatini dağıtmak ya da oyalamak için

if things looked a bit tricky.

işler karışması halinde.

And it was essential that I was able to communicate with Toby

Ve Toby ile iletişim kurabiliyor olmam çok önemliydi

in ways that I knew he'd have the best chance of understanding.

en iyi anlama şansına sahip olacağını bildiğim şeklinde.

Unfortunately, there wasn't always time

Ne yazık ki, her daim zaman olmuyordu

to explain to people what I was doing and why.

insanlara ne yaptığımı ve neden yaptığımı açıklamak için.

So if you wanted to take Toby's blood or to do his blood pressure,

Yani Toby’nin kanını almak ya da tansiyonunu ölçmek isterseniz,

I might thrust my arm out like this

kolumu bu şekilde uzatabilir

and ask you to pretend to do it to me first.

ve önce bana yapıyormuş gibi yapmanızı isteyebilirim.

Because that way,

Çünkü bu şekilde

Toby has a better chance of understanding what's going on,

Toby’nin neler olup bittiğini anlama şansı daha yüksek olur,

so he's going to be more likely to cooperate.

dolayısıyla işbirliği yapma olasılığı da artar.

Toby also understands things much better

Toby ayrıca olayları çok daha iyi anlıyor

if they're sung to him.

eğer ona söylenirse.

So if you need to listen to his chest

Yani kalbini dinlemeniz gerekiyorsa

and he needs to lift his T-shirt up to let you be able to do it,

ve bunu yapabilmeniz için tişörtünü yukarı kaldırması gerekiyorsa,

I might have to tell him like this:

ona şöyle söylemem gerekebilir:

(Singing) Where is Toby's tummy?

(Şarkı söylüyor) Toby’nin karnı nerede?

Where is Toby's tummy?

Toby’nin karnı nerede?

Where is Toby's tummy?

Toby’nin karnı nerede?

Show it to the doctor.

Doktora göster.

(Applause)

(Alkış Sesleri)

Thank you.

Teşekkür ederim.

Toby isn't naturally compliant, but he loves playing games.

Toby doğuştan uyumlu değil ama oyun oynamayı seviyor.

So at the end of an appointment,

Bu yüzden bir randevunun sonunda,

if Toby is far too happy sitting on your floor

Toby çok mutlu şekilde yerde oturarak

and emptying all your cupboards to want to stand up and leave,

tüm dolaplarınızı boşalttığında ayağa kalkıp gitmek istiyorsanız,

I might have to play "Where is Toby's face?"

“Toby’nin yüzü nerede?” oyununu oynamak zorunda kalabilirim.

Now, I play this by cupping my hands like this in face shape

Şimdi bunu ellerimi böyle yüz şeklinde kavuşturup

and putting it all over the room, saying things like,

odanın her yerine koyarak oynuyorum ve şöyle şeyler söylüyorum,

"Is that Toby's face?

“Bu Toby’nin yüzü mü?

Where is Toby's face?

Toby’nin yüzü nerede?

Has anybody seen Toby's face?

Toby’nin yüzünü gören var mı?

Oh, could that be Toby's face?"

Oh, bu Toby’nin yüzü olabilir mi?”

Eventually he'll cotton on to what I'm doing,

Sonunda ne yaptığımı anlıyor,

he’ll burst out laughing,

kahkahayı basıyor,

he'll stand up,

ayağa kalkıyor,

he'll lean his hands into my face and great.

ellerini yüzüme yaslıyor ve harika oluyor.

Except that, if it's a really bad day,

Eğer gerçekten kötü bir günse,

we may still have to perform the entire “hooray dance”

“yaşasın dansı” yapmamız gerekebilir

before we can leave you in peace.

sizi huzur içinde bırakabilmemiz için.

Now, by now,

Şimdi artık,

the look on the face of the average clinician

ortalama bir klinisyenin yüzündeki ifade

is one of sheer horror and fear.

tam bir dehşet ve korku ifadesi oluyor.

(Laughter)

(Kahkaha sesleri)

And there's a clear assumption that I've lost the plot and gone bonkers.

Ve benim aklımı kaçırdığıma ve delirdiğime dair açık bir yargı var.

The very worst thing that can happen next

Bundan sonra olabilecek en kötü şey,

is if that clinician decides to try to take over.

o klinisyenin kontrolü ele almaya karar vermesidir.

And ...

Ve ...

Because they obviously can't believe I know what I'm doing.

Çünkü belli ki ne yaptığımı bildiğime inanamıyorlar.

That has meant that sometimes Toby's been physically manhandled

Bu, bazen Toby’nin fiziksel olarak odadan

out of the room

dışarı çıkarılmasıyken,

while he and I are both being told off really loudly.

hem o hem de ben gerçekten yüksek sesle azarlanıyoruz.

That's almost exactly what's guaranteed to frighten Toby

Toby’yi korkutacak şeyin bu olduğuna garanti verebilirim ki

into the worst type of behavior possible.

mümkün olan en kötü davranış türüne dönüştürebiliyor.

Sometimes we had a fantastic experience.

Bazen de harika bir deneyim yaşıyoruz.

We've met some great people who've been really happy

Bize katılmaktan ve birlikte oynamaktan gerçekten

to join in and play along.

memnun harika insanlarla tanıştık.

It's remarkable how well a game of hide and seek

Bir saklambaç oyununun dikkate değer

can lend itself to assessments of cognition, communication skills,

biliş, iletişim becerileri, hareketlilik ve hatta

mobility and even Toby's breathing.

Toby’nin nefes alıp verişini değerlendirmeye kadar elverişliliği var.

But whenever I've really felt judged in those situations,

Ancak bu tür durumlarda ne zaman yargılandığımı hissetsem,

all I've wanted to do is to run away as fast and as far as I can

tek yapmak istediğim şey ofisinizden olabildiğince hızlı

out of your office.

ve uzağa kaçmak olmuştur.

Now, when I'm feeling like that,

Şimdi, böyle hissettiğimde,

it's almost impossible for me to open up

benim için açılmak ve

and share with you my real concerns about Toby's health,

Toby’nin sağlığı için gerçek endişelerimi sizinle paylaşmak neredeyse imkansız

which means that's going to make your job much harder

çünkü bu da işinizi çok daha zorlaştıracak demek.

in being able to assess him

Onu değerlendirebilmek

and to come up with treatment options,

ve tedavi seçeneklerini ortaya koyabilmek,

which of course is going to impact on Toby

elbette Toby ve onun uzun vadeli

and his long-term outcomes and well-being.

sonuçları ve refahı üzerinde etkili olacaktır.

Being judgmental really can be the starting place of health inequalities.

Yargılayıcı olmak aslında sağlık alanındaki eşitsizliklerin

başlangıç noktası olabilir.

But being judgmental is so easy.

Ancak yargılayıcı olmak çok kolaydır.

When you judge people who already feel vulnerable,

Kendilerini zaten savunmasız hisseden insanları yargıladığınızda,

you're only ever going to make us feel more ashamed, more rejected,

sadece daha fazla utanmamıza, daha fazla reddedilmemize

and more unworthy.

ve daha değersiz hissetmemize neden olursunuz.

Kindness is so important.

Nezaket çok önemlidir.

It can make such a big difference. Kindness is powerful

Çok büyük bir fark yaratabilir. Nezaket güçlüdür

and it really can bring out the best in all of us.

ve gerçekten de hepimizin içindeki en iyiyi ortaya çıkarabilir.

But I've got another favorite word: curiosity.

Ama benim bir başka favori kelimem daha var: merak.

When we stay curious,

Meraklı kaldıkça,

we keep asking those "why" questions,

“neden” sorularını sormaya devam ederiz,

which helps us to build bridges towards better understanding.

bu da daha iyi bir anlayışa doğru köprüler kurmamıza yardımcı olur.

When we stay curious,

Meraklı kaldığımızda,

it keeps our hearts and our minds open,

kalbimizi ve zihnimizi açık tutar,

which helps to prevent us forming those judgments.

bu da bu yargıları oluşturmamızı önlemeye yardımcı olur.

If ever you see me with Toby and my behavior's looking a bit off,

Eğer beni Toby ile birlikte görürseniz ve davranışlarım biraz tuhaf görünüyorsa,

the very best question you can possibly ask me is

bana sorabileceğiniz en iyi soru şu olur,

"Do you need any help?

“Yardıma ihtiyacın var mı?

And if so, what can I do?"

Eğer öyleyse, ne yapabilirim?”

Eventually, we were referred to a fantastic team

Sonunda bizi harika bir ekibe yönlendirdiler

who totally understood

ki tamamıyla bilinçli ve

why young people like Toby can develop these anxiety-led behaviors.

Toby gibi gençlerin neden anksiyete kaynaklı davranışları geliştirebildikleri.

Dr. Helen Simmons and David Smith.

Dr. Helen Simmons ve David Smith.

They were there for us, they listened,

Bizim için oradaydılar, dinlediler

they just understood.

anladılar.

They just got it.

Çok iyi anladılar.

And never once did they make me feel ashamed, blamed or judged.

Ve bir kez olsun utandığımı, suçlandığımı ya da yargılandığımı hissettirmediler.

I was so excited that first day that David was due to come to our house

David’in evimize geleceği o ilk gün çok heyecanlıydım

and I couldn't wait to ask him that all-important question,

ve ona o çok önemli soruyu sormak için sabırsızlanıyordum,

"So, David, how are we going to change Toby's behavior?"

“Peki David, Toby’nin davranışlarını nasıl değiştireceğiz?”

David put his cup of tea down.

David elindeki çay bardağını bıraktı.

He looked at me.

Bana baktı.

He took in a deep breath and then he dropped a bombshell.

Derin bir nefes aldı ve sonra bombayı patlattı.

"No, Yvonne, I'm not here to change Toby's behavior.

“Hayır, Yvonne, buraya Toby’nin davranışlarını değiştirmeye gelmedim.

I'm here to change yours."

Seninkini değiştirmek için buradayım.”

"What?"

“Ne?”

I was not happy, I was horrified.

Mutlu değildim, dehşete düşmüştüm.

It sounded like the same old, same old blame judgment all over again.

Kulağa yine aynı eski suçlama yargıları gibi geliyordu.

But it wasn't.

Ama öyle değildi.

What he was showing me is that I had to change first.

Bana gösterdiği şey, önce benim değişmem gerektiğiydi.

So ...

Dolayısıyla...

I had to unlearn almost everything I thought I knew about parenting.

Ebeveynlik hakkında bildiğimi sandığım neredeyse her şeyi unutmam gerekti.

What I learned was about anxiety

Öğrendiğim şey anksiyete

and exactly why Toby’s behavior became so difficult,

ve Toby’nin davranışlarının tam olarak neden bu kadar zorlaştığıydı,

because anxiety made him so terrified.

çünkü anksiyete onu çok korkutuyordu.

I learned that when he was lashing out,

Bunu o saldırganlaştığında öğrendim,

what he was really trying to do was to scream out for help

aslında yapmaya çalıştığı şey çığlık atarak yardım istemekti

because he felt so frightened

çünkü çok korkuyordu,

and the world was so confusing and he needed help.

dünya çok karışıktı ve yardıma ihtiyacı vardı.

I learned that when he had hurt me, it wasn't because he hated me.

Beni incittiğinde bunun benden nefret ettiği için olmadığını öğrendim.

It was because he trusted me more than anybody else in the world

Bana dünyadaki herkesten daha çok güvendiği içindi

to be able to offer him that help that he so badly needed.

ona çok ihtiyacı olan yardımı sunabilecek olan ben olduğum için.

So up until then,

O zamana kadar,

I had gone up and up and up

hep yukarı yukarı çıktım

in terms of being stricter and harsher and firmer

daha katı, daha sert ve daha sert bir şekilde

in the way I parented Toby,

Toby’ye ebeveynlik yaptım.

just like everybody had told me to.

Aynı herkesin bana söylediği gibi.

I thought I'd tried everything.

Her şeyi denediğimi sanıyordum.

I didn't think there was anything left.

Geriye bir şey kalmadığını düşünüyordum.

Helen and David showed me

Helen ve David bana gösterdi ki

that there was an entirely different direction

tamamen farklı bir yol var

and I could go down and down and down as well.

ve daha da aşağı gidebilirdim.

So my parenting became more loving, more understanding,

Böylece ebeveynliğim daha sevgi dolu, daha anlayışlı, daha ortak

more collaborative and kinder.

çalışmaya dayalı ve daha nazik hale geldi.

It changed everything.

Bu her şeyi değiştirdi.

Toby responded brilliantly,

Toby harika bir karşılık verdi,

and it was like watching magic happen.

ve sihrin gerçekleşmesini izlemek gibiydi.

Toby is now 28.

Toby şimdi 28 yaşında.

He's incredibly happy.

İnanılmaz derecede mutlu.

He's doing so well and things are really good.

Çok iyi gidiyor ve her şey gerçekten yolunda.

I now know that it was never about Toby's behavior.

Artık bunun asla Toby’nin davranışlarıyla ilgili olmadığını biliyorum.

It was always about trying to find ways

Toby’nin kendini daha güvende ve daha az korkmuş hissetmesine

to help Toby feel safer and less frightened

yardımcı olmanın yollarını bulmaya çalışmak her zaman önemliydi,

in a world that often seemed confusing to him.

çünkü dünya ona sıkça karmaşık görünüyordu.

I now run Newbold Hope.

Şimdi Newbold Hope’u yönetiyorum.

It's a parent-led organization

Ebeveynler tarafından yönetilen bir organizasyon

devoted to teaching parents and professionals

profesyonellere ve ebeveynlere anksiyete kaynaklı

how to move children with anxiety-led behavior

davranışları olan çocuklara nasıl davranılacağını gösterip daha mutlu zaman

towards happier times.

geçirmelerini sağlıyoruz.

So far through our work,

Çalışmalarımız sayesinde

we know of over 2,000 children who've successfully achieved this.

şu ana dek bunu başarıyla gerçekleştiren 2.000′den fazla çocuk olduğunu biliyoruz.

We know from research

Araştırmalardan,

that our prison population is significantly overrepresented

cezaevi nüfusumuzun önemli ölçüde fazla temsil edilmiş

by adults who have ADHD

DEHB’a sahip olan yetişkinler olduğu,

or who have a learning disability

ya da öğrenme güçlüğü çeken olduğu gösteriliyor

or who are autistic.

ya da otistik olan yetişkinler.

But it doesn't have to be like this.

Ama bu böyle olmak zorunda değil.

For decades, we've been giving parents the wrong advice,

On yıllardır ebeveynlere yanlış tavsiyelerde bulunuyor

and then we've been blaming them when it goes even more wrong.

ve işler daha da kötüye gittiğinde onları suçluyoruz.

If instead we can step in early enough

Bunun yerine yeterince erken devreye girebilir

and provide parents with the strategies,

ve ebeveynlere ihtiyaç duydukları stratejileri,

the support, the skills and the confidence they need,

desteği, becerileri ve güveni sağlayabilirsek,

they really can change the course of their child's life.

çocuklarının hayatının gidişatını gerçekten değiştirebilirler.

But this is not a parental competence issue.

Ancak bu bir ebeveyn yeterliliği sorunu değildir.

Far from it.

Tam tersine.

This group of parents have taught me so much

Bu ebeveyn grubu bana çok şey öğretti

and shown me how much can be achieved

ne kadar çok şey başarılabileceğini gösterdi

with tenacity, true courage,

azim ile, gerçek cesaret ile

hope and unconditional love.

umut ve koşulsuz sevgi ile.

These parents,

Bu ebeveynler,

their parenting skills are already at ninja level

ebeveynlik becerileri zaten ninja seviyesinde

and they've helped me to realize

ve uzun zaman önce benimkilerin de

that all that time long ago, so were mine.

öyle olduğunu anlamama yardımcı oldular.

If you see something that doesn't quite make sense,

Pek mantıklı gelmeyen bir şey gördüğünüzde,

there may still be a clear logic as to what they're doing

ne yaptıklarına ve neden yaptıklarına

and why they're doing it.

dair hâlâ açık bir neden olabilir.

Please don't judge.

Lütfen yargılamayın.

Please stay curious

Lütfen meraklı olun

and please keep asking those "why" questions.

ve lütfen “neden” sorusunu sormaya devam edin.

Because that's how you can help somebody like me feel valued,

Çünkü böylece benim gibi birinin kendini değerli, anlaşılmış ve dahil edilmiş

understood and included.

hissetmesine yardımcı olabilirsiniz.

And let's be honest,

Ve dürüst olalım,

isn't that what the NHS is all about?

devlet sağlık hizmetleri bunun için değil mi?

Thank you.

Teşekkürler.

(Applause and cheers)

(Alkışlar ve tezahüratlar)