How to Meet Your Child's Difficult Behavior with Compassion | Yvonne Newbold | TED

Translator: Saeed Hosseinzadeh Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

Tell me,

به من بگویید،

have you ever seen somebody else's child

آیا تا به حال کودک فرد دیگری را دیده‌اید

behave appallingly in a supermarket?

که در فروشگاهی رفتاری شوکه کننده نشان دهد؟

(Audience murmurs)

(زمزمه های حضار)

Did you secretly blame the mum for her lack of control?

آیا شما در دلتان مادرش را بخاطر ناتوانی در کنترل کودکش مقصر دانستید؟

Or did you even feel a little bit smug

یا حتی احساس رضایتی درونی پیدا کردید

because you knew that your child would never behave like that?

چراکه می‌دانید که کودک شما هرگز این‌گونه رفتار نخواهد کرد؟

For 10 long years I was that mum you were staring at.

من به مدت ده سال آن مادری بودم که شما به او خیره می‌شدید.

And those stares hurt.

و آن نگاه‌ها دردناک بود.

They made me feel I was failing as a parent.

این‌ها به من احساس شکست در نقش والدین می‌داد.

And it wasn't just other people who I didn't know in shops

و فقط افراد غریبه‌ای که در فروشگاه‌ها نمی‌شناختم نبودند

that would stare and that were judging me.

که به من خیره می‌شدند و قضاوت‌ام می‌کردند.

That judgment came from friends and family,

آن قضاوت از طرف دوستان و خانواده،

from health care professionals,

از سوی متخصصان حوزه سلامت،

from school staff and from social workers.

از سوی کارکنان مدرسه و مددکاران اجتماعی هم بود.

Being judged consistently for such a long period of time

برای چنین مدت زیادی به صورت مستمر مورد قضاوت قرار گرفتن

diminished my self-esteem and my self-confidence.

عزت نفس و اعتماد به نفسم را کاهش داد.

It left me feeling crushed and broken.

احساس شکسته و خرد شدن از درون را در من به‌جا گذاشت

It had a really overwhelming impact

این تأثیر بسیار بزرگی بر

on my ability to be able to do anything well,

توانایی من برای انجام دادن خوب هر کاری،

including my ability to be the best parent possible

مِن جمله توانایی من برای بهترین مادر بودن

to my three children

برای سه فرزندم داشت،

at exactly the time they really needed me to be right at the top of my game.

دقیقاً در زمانی که آن‌ها واقعاً به من نیاز داشتند تا در اوج توانایی‌هایم باشم.

Now, my middle child, Toby,

اکنون، فرزند وسطی‌ام، توبی،

he's gorgeous.

او پسری زیباست.

He is funny, he's boisterous.

او بامزه است، او پرجنب‌وجوش است.

He loves people.

او عاشق مردم است.

But he also has a profound intellectual disability.

اما او ناتوانی ذهنی عمیقی نیز دارد.

He's autistic and he can't talk.

مبتلا به اوتیسم است و نمی‌تواند صحبت کند.

And that means that, sadly,

این به این معناست که، متاسفانه،

Toby's also had to get used to being judged and stared at as well.

توبی نیز به قضاوت‌ها و نگاه‌های دیگران عادت کرده است.

Just think what a scary place the world must be for Toby.

فقط تصور کنید که جهان چقدر برای توبی می‌تواند ترسناک باشد.

And he can't even ask any questions

در حالی که حتی نمی‌تواند سؤالی بپرسد

to try and help him make sense of what's going on around him.

تا درکی داشته باشد که چه چیزی در اطرافش در حال وقوع است.

When somebody can't talk,

برای فردی که نمی‌تواند صحبت کند،

often, the only effective way they have of communicating

اغلب، تنها راه موثر برای ارتباط برقرار کردن،

is through their behavior.

از طریق رفتار اوست.

And throughout Toby's childhood, the more frightened he became,

و توبی در دوران کودکی‌اش، هر چه بیشتر ترسیده بود،

the more frightening his behavior became as well.

رفتارهایش نیز ترسناک‌تر می‌شد.

For those ten years, our family lived with terrifying,

در تمام آن ده سال، این خانواده ما بود که با رفتارهای

violent and challenging behavior,

ترسناک، چالش‌برانگیز و خشونت‌آمیز زندگی کرد.

with somebody getting hurt nearly every single day.

تقریباً هر روز کسی آسیب می‌دید.

Now Toby had a fantastic team of specialists around him,

توبی تیمی از متخصصان فوق العاده اطراف خود داشت،

but nobody knew how to help.

اما هیچ‌کس نمی‌دانست چگونه کمک کند.

Staff had not had any training in anxiety-led challenging behavior

پرسنل آموزش ندیده بودند تا با رفتارهای چالش‌برانگیز ناشی از اضطراب برخورد کنند

and there were so few, if any, services

و خدماتی، در صورت وجود، بسیار اندک

that had been developed to support families like ours.

برای حمایت از خانواده‌هایی مانند ما وجود داشت.

And here we are, nearly 20 years later

امروز، پس از بیست سال،

and nothing's changed.

هیچ تغییری ایجاد نشده است.

Instead of getting the essential help

به جای دریافت کمک‌های اساسی

and urgent support these families need,

و فوری که این خانواده‌ها به آن نیاز دارند،

they are instead being repeatedly

آن‌ها به طور مداوم مورد

and wrongfully blamed, shamed and judged

سرزنش، شرم و قضاوت ناعادلانه

for their children's anxiety-led behavior.

به خاطر رفتار ناشی از اضطراب فرزندانشان قرار می‌گیرند.

And they're also being told that they're being too soft

و به آن‌ها گفته می‌شود که بسیار ملایم هستند

and that they're spoiling their child.

و فرزندشان را لوس کرده‌اند.

Throughout all those times,

در تمام این مدت،

everyone was urging me to parent Toby harder and stricter and more firmly.

همه از من می‌خواستند که با توبی سختگیرتر و قاطع تر برخورد و او را سخت‌تر تربیت کنم.

I followed their advice to the letter,

من تمام توصیه‌ها را مو به مو دنبال کردم،

but Toby's behavior got worse, not better.

اما رفتار توبی بدتر شد که بهتر نشد.

Of course it did.

البته اینطور شد.

I can see that now.

من اکنون می‌توانم بفهمم.

He was a frightened and distressed little boy.

که او کودکی ترسیده و پریشان بود.

He needed love and kindness.

او به عشق و مهربانی نیاز داشت.

Being harsh and strict was never going to work.

سخت‌گیری هیچ‌گاه کارساز نبود،

But I didn't know that then.

اما من آن زمان این را نمی‌دانستم.

So I really tried to follow all that advice.

بنابراین واقعا تلاش کردم تا از همه آن توصیه‌ها پیروی کنم.

Everyone was singing from the same song sheet,

همه از یک دیدگاه به این موضوع نگاه می‌کردند.

and the message was loud and clear,

و پیام رسا و شفاف بود،

that I was an incompetent parent who was failing my child

که من مادری ناشایسته بودم که در نقش مادری شکست خوردم

and badly letting down his brother and sister.

و به شدت برادر و خواهرش را ناامید می‌کردم.

Those years were incredibly tough

آن سال‌ها فوق العاده سخت بود

and all that judgment made it so much harder.

و آن همه قضاوت بسیار سخت‌ترش کرد.

A little bit of kindness and an attempt at understanding

اندکی مهربانی و تلاشی برای درک کردن

could have gone to so far.

می‌توانست بسیار تاثیرگذار باشد.

Over time, in the absence of any professional help,

به مرور، با وجود نبود کمک حرفه‌ای،

I eventually developed my own wild and wacky strategies

من استراتژی‌های عجیب و غریبی ابداع کردم

that sometimes worked.

که گاهی جواب می‌دادند.

However, people then were often as bewildered

هرچند، مردم اغلب از رفتارهای عجیب من

by my own decidedly odd behavior as they were by Toby's,

به اندازه رفتارهای توبی گیج می‌شدند،

particularly at hospital appointments.

به خصوص در جلسات بیمارستان.

Now, hospitals are very controlled

در حال حاضر، بیمارستان‌ها محیط‌های بسیار کنترل شده

and structured environments

و ساختار یافته‌ای هستند

staffed by highly trained professionals.

که توسط متخصصان بسیار آموزش دیده کار می‌کنند.

That's absolutely everything that Toby is not.

این دقیقاً همه چیزهایی است که توبی نیست.

Toby's noisy and he's playful and he's chaotic and he's disruptive.

توبی پرسروصدا، بازیگوش، بی‌نظم و مختل‌کننده است.

It was always going to be a disconnect.

همیشه قرار بود ناهماهنگی وجود داشته باشد.

The other thing about Toby is he's incredibly hospital-savvy.

نکته دیگری درباره توبی این است که او به طرز شگفت‌آوری با محیط بیمارستان آشناست.

He can spot a healthcare professional at 100 paces,

او می‌تواند یک متخصص بهداشت و درمان را از صد قدمی تشخیص دهد،

and you're not always his favorite people.

و شما همیشه از افراد مورد علاقه‌اش نیستید.

He also knows things about hospitals that you don't know.

او همچنین چیزهایی درباره بیمارستان‌ها می‌داند که شما نمی‌دانید.

He knows that if he's halfway down a really long hospital corridor,

او می‌داند که اگر وسط یک راهرو بسیار طولانی بیمارستان باشد،

if he shouts at the top of his voice,

اگر با صدای بلند فریاد بزند،

it's going to create magnificent echoes

طنین‌های شگفت‌انگیزی از صدایش ایجاد خواهد شد

and people are going to react.

و مردم به آن واکنش نشان خواهند داد.

Almost every time

تقریباً هر بار

within seconds of arriving at a hospital,

در عرض چند ثانیه پس از ورود به بیمارستان،

people were giving us a wide berth and they were already rolling their eyes.

افراد فاصله زیادی از ما می‌گرفتند و شروع به چرخاندن چشمانشان می‌کردند.

Now, keeping Toby safe and happy in a hospital isn't easy.

حالا، نگه‌داشتن توبی در امان و خوشحال در بیمارستان کار آسانی نیست.

But if I failed, people could get hurt and equipment broken.

اما اگر من شکست می‌خوردم، ممکن بود مردم آسیب ببینند و تجهیزات خراب شوند.

So the stakes were high.

بنابراین ریسک بالا بود.

I was constantly on hyper alert, ready to leap in,

من دائماً در حالت هشدار بالا بودم، آماده بودم که وارد عمل شوم،

to distract or divert

تا حواسش را پرت یا مشغولش کنم،

if things looked a bit tricky.

اگر اوضاع کمی سخت به نظر می‌رسید.

And it was essential that I was able to communicate with Toby

و این ضروری بود که من بتوانم با توبی ارتباط برقرار کنم

in ways that I knew he'd have the best chance of understanding.

به شیوه‌هایی که می‌دانستم بهترین شانس برای درک او را خواهد داشت.

Unfortunately, there wasn't always time

متأسفانه همیشه وقت برای توضیح دادن به مردم

to explain to people what I was doing and why.

در مورد اینکه چه کاری می‌کنم و چرا انجام می‌دهم، وجود نداشت.

So if you wanted to take Toby's blood or to do his blood pressure,

پس اگر می‌خواستید خون توبی را بگیرید یا فشار خونش را اندازه‌گیری کنید،

I might thrust my arm out like this

ممکن بود دستم را این‌طور بیرون بیاورم

and ask you to pretend to do it to me first.

و بخواهم ابتدا تظاهر کنید که این کار را روی من انجام می‌دهید.

Because that way,

چرا که درآن صورت،

Toby has a better chance of understanding what's going on,

توبی شانس بیشتری برای درک آنچه در جریان است خواهد داشت،

so he's going to be more likely to cooperate.

بنابراین احتمال بیشتری دارد که او همکاری کند.

Toby also understands things much better

توبی همچنین موضوعات را خیلی بهتر درک می‌کند

if they're sung to him.

اگر آن‌ها را برایش بخوانند.

So if you need to listen to his chest

پس اگر لازم باشد که به سینه‌اش گوش بدهید

and he needs to lift his T-shirt up to let you be able to do it,

و او باید تیشرتش را بالا بزند تا شما بتوانید این کار را انجام دهید،

I might have to tell him like this:

ممکن است مجبور شوم اینطور به او بگویم:

(Singing) Where is Toby's tummy?

«(با آواز) شکم توبی کجاست؟

Where is Toby's tummy?

شکم توبی کجاست؟

Where is Toby's tummy?

شکم توبی کجاست؟

Show it to the doctor.

آن را به پزشک نشان بده.»

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

متشکرم.

Toby isn't naturally compliant, but he loves playing games.

توبی به طور طبیعی مطیع نیست، اما او بازی کردن را دوست دارد.

So at the end of an appointment,

پس در انتهای یک معاینه،

if Toby is far too happy sitting on your floor

اگر توبی خیلی خوشحال باشد که روی زمین شما نشسته

and emptying all your cupboards to want to stand up and leave,

و تمام کمدهای شما را خالی می‌کند و نخواهد بلند شود و برود،

I might have to play "Where is Toby's face?"

ممکن است مجبور باشم بازی «صورت توبی کجاست؟» را بازی کنم.

Now, I play this by cupping my hands like this in face shape

اکنون، این بازی را با قرار دادن دست‌هایم به شکل صورت

and putting it all over the room, saying things like,

و حرکت دادن آن‌ها در اطراف اتاق بازی می‌کنم و می‌گویم:

"Is that Toby's face?

«آیا این صورت توبی است؟

Where is Toby's face?

صورت توبی کجاست؟

Has anybody seen Toby's face?

آیا کسی صورت توبی را دیده؟

Oh, could that be Toby's face?"

آه، آیا ممکن است این صورت توبی باشد؟»

Eventually he'll cotton on to what I'm doing,

در نهایت او متوجه می‌شود که دارم چه می‌کنم،

he’ll burst out laughing,

از خنده منفجر می‌شود،

he'll stand up,

بلند می‌شود،

he'll lean his hands into my face and great.

دست‌هایش را روی صورتم می‌گذارد و عالی است.

Except that, if it's a really bad day,

بجز آن، البته اگر روز خیلی بدی باشد،

we may still have to perform the entire “hooray dance”

ممکن است هنوز مجبور شویم کل «رقص هورای» را اجرا کنیم

before we can leave you in peace.

تا بتوانیم شما را با آرامش ترک کنیم.

Now, by now,

حالا، در این لحظه،

the look on the face of the average clinician

نگاه روی صورت یک پزشک معمولی

is one of sheer horror and fear.

ترکیبی از وحشت و ترس خالص است.

(Laughter)

(خنده حضار)

And there's a clear assumption that I've lost the plot and gone bonkers.

و این فرض واضحی وجود دارد که من داستان را گم کرده‌ام و دیوانه شده‌ام.

The very worst thing that can happen next

بدترین اتفاقی که بعد از این ممکن است بیفتد

is if that clinician decides to try to take over.

این است که آن پزشک تصمیم بگیرد کنترل را به دست بگیرد.

And ...

و ...

Because they obviously can't believe I know what I'm doing.

چون آن‌ها به وضوح نمی‌توانند باور کنند که می‌دانم چکار دارم می‌کنم.

That has meant that sometimes Toby's been physically manhandled

به این معنا بوده که گاهی اوقات با توبی به صورت فیزیکی بدرفتاری شده

out of the room

بیرون از اطاق

while he and I are both being told off really loudly.

در حالی که هر دو من و توبی به شدت مورد سرزنش قرار می‌گیریم.

That's almost exactly what's guaranteed to frighten Toby

قطعاً این همان چیزی است که باعث ترس توبی خواهد شد

into the worst type of behavior possible.

که او را به بدترین نوع رفتار ممکن وادار می‌کند.

Sometimes we had a fantastic experience.

گاهی اوقات ما تجربه‌ فوق‌العاده‌ای داشتیم.

We've met some great people who've been really happy

ما با افراد فوق‌العاده‌ای آشنا شدیم که واقعاً خوشحال بودند

to join in and play along.

که به ما بپیوندند و با ما بازی کنند.

It's remarkable how well a game of hide and seek

قابل توجه است که چقدر خوب یک بازی قایم‌باشک

can lend itself to assessments of cognition, communication skills,

می‌تواند برای ارزیابی‌های شناختی، مهارت‌های ارتباطی،

mobility and even Toby's breathing.

تحرک و حتی تنفس توبی مناسب باشد.

But whenever I've really felt judged in those situations,

اما هر زمان واقعاً احساس کرده‌ام که در آن موقعیت‌ها قضاوت شده‌ام،

all I've wanted to do is to run away as fast and as far as I can

تمام چیزی که می‌خواستم انجام دهم این بوده که تا جایی که می‌توانم سریع و دور

out of your office.

از دفتر شما فرار کنم.

Now, when I'm feeling like that,

اکنون، وقتی چنین احساسی دارم،

it's almost impossible for me to open up

تقریباً غیرممکن است که بتوانم با شما درد و دل کنم

and share with you my real concerns about Toby's health,

و نگرانی‌های واقعی‌ام درباره سلامتی توبی را با شما در میان بگذارم.

which means that's going to make your job much harder

این موضوع باعث می‌شود کار شما

in being able to assess him

برای ارزیابی او

and to come up with treatment options,

و ارائه گزینه‌های درمانی بسیار سخت‌تر شود،

which of course is going to impact on Toby

که البته روی توبی و نتایج بلندمدت

and his long-term outcomes and well-being.

و سلامت او تأثیر خواهد گذاشت.

Being judgmental really can be the starting place of health inequalities.

قضاوت‌گر بودن واقعاً می‌تواند نقطه شروع نابرابری‌های حوزه سلامت باشد.

But being judgmental is so easy.

اما قضاوت‌گر بودن خیلی آسان است.

When you judge people who already feel vulnerable,

وقتی افرادی را که از قبل احساس آسیب‌پذیری می‌کنند قضاوت می‌کنید،

you're only ever going to make us feel more ashamed, more rejected,

تنها کاری که می‌کنید این است که ما را شرمسارتر، طردشده‌تر،

and more unworthy.

و بی‌ارزش‌تر می‌کنید.

Kindness is so important.

مهربانی بسیار مهم است.

It can make such a big difference. Kindness is powerful

مهربانی می‌تواند تفاوت بزرگی ایجاد کند. مهربانی قدرتمند است

and it really can bring out the best in all of us.

و واقعاً می‌تواند بهترین‌ها را در همه ما به نمایش بگذارد.

But I've got another favorite word: curiosity.

اما من یک کلمه مورد علاقه دیگر هم دارم: کنجکاوی.

When we stay curious,

وقتی کنجکاو می‌مانیم،

we keep asking those "why" questions,

همچنان از خودمان سوالات «چرایی» می‌پرسیم،

which helps us to build bridges towards better understanding.

که این به ما کمک می‌کند تا پل‌هایی به سوی درک بهتر بسازیم.

When we stay curious,

وقتی کنجکاو می‌مانیم،

it keeps our hearts and our minds open,

این باعث می‌شود که قلب‌ها و ذهن‌های‌مان باز بماند،

which helps to prevent us forming those judgments.

که به ما کمک می‌کند از قضاوت کردن بپرهیزیم.

If ever you see me with Toby and my behavior's looking a bit off,

اگر روزی مرا با توبی ببینید و رفتارم کمی غیرعادی به نظر برسد،

the very best question you can possibly ask me is

بهترین سوالی که می‌توانید از من بپرسید این است:

"Do you need any help?

«آیا به کمکی نیاز دارید؟

And if so, what can I do?"

و اگر بله، چه کاری می‌توانم انجام دهم؟»

Eventually, we were referred to a fantastic team

سرانجام ما به یک تیم فوق‌العاده ارجاع داده شدیم

who totally understood

که کاملاً درک کردند

why young people like Toby can develop these anxiety-led behaviors.

چرا جوانانی مثل توبی ممکن است چنین رفتارهای ناشی از اضطراب را توسعه دهند.

Dr. Helen Simmons and David Smith.

دکتر هلن سیمونز و دیوید اسمیت.

They were there for us, they listened,

آن‌ها کنار ما بودند، گوش می‌دادند،

they just understood.

فقط درک کردند.

They just got it.

آن‌ها کاملاً متوجه شدند.

And never once did they make me feel ashamed, blamed or judged.

و هیچ‌گاه مرا احساس شرمندگی و گناه نداده یا قضاوتم نکردند.

I was so excited that first day that David was due to come to our house

آن روز اول که دیوید قرار بود به خانه‌مان بیاید، من خیلی هیجان‌زده بودم

and I couldn't wait to ask him that all-important question,

و نمی‌توانستم صبر کنم که از او آن سوال مهم را بپرسم:

"So, David, how are we going to change Toby's behavior?"

«پس، دیوید، چطور قرار است رفتار توبی را تغییر بدهیم؟»

David put his cup of tea down.

دیوید فنجان چای‌اش را زمین گذاشت.

He looked at me.

او به من نگاه کرد.

He took in a deep breath and then he dropped a bombshell.

نفس عمیقی کشید و سپس خبری شوکه‌کننده را بازگو کرد.

"No, Yvonne, I'm not here to change Toby's behavior.

«نه، ایوون، من اینجا نیستم که رفتار توبی را تغییر دهم.

I'm here to change yours."

من اینجا هستم که رفتار تو را تغییر دهم.»

"What?"

«چی؟»

I was not happy, I was horrified.

من خوشحال نبودم، وحشت‌زده شدم.

It sounded like the same old, same old blame judgment all over again.

به نظر می‌رسید که همان قضاوت و سرزنش همیشگی است.

But it wasn't.

اما اینطور نبود.

What he was showing me is that I had to change first.

آنچه او به من نشان می‌داد این بود که من باید ابتدا تغییر می‌کردم.

So ...

بنابراین ...

I had to unlearn almost everything I thought I knew about parenting.

باید تقریباً هر چیزی که فکر می‌کردم درباره پرورش فرزند می‌دانم را فراموش می‌کردم.

What I learned was about anxiety

آنچه آموختم درباره اضطراب بود

and exactly why Toby’s behavior became so difficult,

و دقیقاً چرا رفتار توبی اینقدر سخت شد،

because anxiety made him so terrified.

زیرا اضطراب او را بسیار ترسانده بود.

I learned that when he was lashing out,

آموختم که وقتی او عصبانی می‌شد،

what he was really trying to do was to scream out for help

چیزی که واقعاً می‌خواست انجام دهد این بود که برای کمک فریاد بزند،

because he felt so frightened

زیرا او احساس ترس شدیدی داشت

and the world was so confusing and he needed help.

و دنیای اطرافش خیلی گیج‌کننده بود و او به کمک نیاز داشت.

I learned that when he had hurt me, it wasn't because he hated me.

من آموختم که وقتی او به من آسیب می‌زد، به این دلیل نبود که از من متنفر بوده.

It was because he trusted me more than anybody else in the world

بلکه به این دلیل بود که به من بیشتر از هر کسی در دنیا اعتماد داشت

to be able to offer him that help that he so badly needed.

تا کمکی که او به شدت لازم دارد را به او بدهم.

So up until then,

پس تا آن زمان،

I had gone up and up and up

من همیشه سعی کرده بودم که

in terms of being stricter and harsher and firmer

سخت‌گیرتر، جدی‌تر و قاطعانه تر

in the way I parented Toby,

در تربیت توبی عمل کنم،

just like everybody had told me to.

درست همان‌طور که همه به من گفته بودند.

I thought I'd tried everything.

فکر می‌کردم همه راه‌ها را رفتم.

I didn't think there was anything left.

فکر نمی‌کردم کاری باقی مانده باشد.

Helen and David showed me

هلن و دیوید به من نشان دادند

that there was an entirely different direction

که یک مسیر کاملاً متفاوت وجود دارد

and I could go down and down and down as well.

و من می‌توانم آن را مدام دنبال کنم.

So my parenting became more loving, more understanding,

پس تربیت من به شکلی محبت‌آمیزتر، فهمیده‌تر،

more collaborative and kinder.

همکارانه‌تر و مهربان‌تر شد.

It changed everything.

این موضوع همه چیز را تغییر داد.

Toby responded brilliantly,

توبی به طرز فوق‌العاده‌ای پاسخ داد،

and it was like watching magic happen.

و این مثل دیدن وقوع یک معجزه بود.

Toby is now 28.

اکنون توبی ۲۸ ساله است.

He's incredibly happy.

او فوق‌العاده خوشحال است.

He's doing so well and things are really good.

شرایطش عالی پیش می‌رود و اوضاع واقعاً خوب است.

I now know that it was never about Toby's behavior.

حالا می‌دانم که هیچ‌وقت مسئله رفتار توبی نبوده است.

It was always about trying to find ways

همیشه هدف این بود که راه‌هایی پیدا کنم

to help Toby feel safer and less frightened

تا توبی احساس امنیت بیشتری کند و کمتر

in a world that often seemed confusing to him.

از دنیایی که اغلب برای او گیج‌کننده به نظر می‌رسید بترسد.

I now run Newbold Hope.

اکنون مدیریت نیوبولد هوپ را بر عهده دارم.

It's a parent-led organization

این یک سازمان مدیریت شده توسط والدین است

devoted to teaching parents and professionals

که به آموزش والدین و متخصصین می‌پردازد

how to move children with anxiety-led behavior

تا چگونه کودکان با رفتارهای ناشی از اضطراب را

towards happier times.

به سمت اوقات شادتر هدایت کنند.

So far through our work,

تا به حال از طریق کارمان،

we know of over 2,000 children who've successfully achieved this.

ما از بیش از ۲,۰۰۰ کودک مطلع هستیم که با موفقیت به این هدف دست یافته‌اند.

We know from research

ما از تحقیقات می‌دانیم

that our prison population is significantly overrepresented

که جمعیت زندانیان ما به طور قابل توجهی بیش از حد ارایه شده که

by adults who have ADHD

شامل بزرگسالانی که ADHD دارند،

or who have a learning disability

یا دچار ناتوانی یادگیری هستند

or who are autistic.

یا اوتیسم دارند، است.

But it doesn't have to be like this.

اما لازم نیست اینطور باشد.

For decades, we've been giving parents the wrong advice,

برای دهه‌ها، به والدین مشاوره‌های غلط داده‌ایم،

and then we've been blaming them when it goes even more wrong.

و سپس زمانی که اوضاع بدتر می‌شود، آنها را مدام سرزنش کرده‌ایم.

If instead we can step in early enough

اما اگر بتوانیم به اندازه کافی زود وارد عمل شویم

and provide parents with the strategies,

و به والدین استراتژی‌ها،

the support, the skills and the confidence they need,

پشتیبانی‌ها، مهارت‌ها و اعتماد به نفس لازم را ارائه دهیم،

they really can change the course of their child's life.

آنها واقعاً می‌توانند مسیر زندگی کودکشان را تغییر دهند.

But this is not a parental competence issue.

اما این مسئله‌ای مربوط به شایستگی والدین نیست.

Far from it.

اصلاً چنین نیست.

This group of parents have taught me so much

این گروه از والدین چیزهای زیادی به من آموخته‌اند

and shown me how much can be achieved

و به من نشان داده‌اند که

with tenacity, true courage,

با پشتکار، شجاعت واقعی،

hope and unconditional love.

امید و عشق بی‌قید و شرط چقدر می‌توان به دست آورد.

These parents,

این والدین،

their parenting skills are already at ninja level

مهارت‌های فرزندپروری آن‌ها در سطح بسیار بالایی است

and they've helped me to realize

و آن‌ها کمکم کردند تا متوجه شوم

that all that time long ago, so were mine.

که در تمام آن زمان‌های گذشته، مهارت‌های من هم همین‌قدر قوی بوده‌اند.

If you see something that doesn't quite make sense,

اگر چیزی دیدید که خیلی منطقی به نظر نمی‌رسد،

there may still be a clear logic as to what they're doing

ممکن است هنوز دلیل واضحی برای کاری که انجام می‌دهند

and why they're doing it.

و چرایی آن وجود داشته باشد.

Please don't judge.

لطفاً قضاوت نکنید.

Please stay curious

لطفاً کنجکاو بمانید

and please keep asking those "why" questions.

و همچنان آن سوال‌های «چرایی» را بپرسید.

Because that's how you can help somebody like me feel valued,

زیرا این همان راهیست که می‌توانید به کسی مثل من کمک کنید احساس ارزشمندی،

understood and included.

درک شدن و پذیرفته شدن داشته باشد.

And let's be honest,

و بیایید صادق باشیم،

isn't that what the NHS is all about?

این همان چیزی نیست که سرویس سلامت ملی (NHS) درباره آن است؟

Thank you.

متشکرم.

(Applause and cheers)

(تشویق حضار)