How to Live a Meaningful Life | Brian S. Lowery | TED

Translator: Sadegh Vahdati Nia Reviewer: shirin etebar

Life is amazing. Life is incredible.

زندگی فوق‌العاده است. زندگی بی‌نظیر است.

The experiences we have, the possibilities of personal achievement.

تجربیاتی که ما داریم، هر کدام می‌تواند به موفقیت شخصی بینجامد.

You could summit Everest.

شما می‌توانید اورست را فتح کنید.

You could create a huge, successful business.

می‌توانید یک بیزینس خیلی بزرگ و موفق بسازید.

You could give a TED Talk.

می‌توانید یک تدتاک ارائه دهید.

And when you're successful, it feels incredible.

و وقتی موفق می‌شوید، احساسش غیرقابل توصیف است.

Success, the flush of excitement, the celebration.

موفقیت، سرخ شدن از شدت هیجان و جشن گرفتن است.

And you should celebrate.

و باید هم جشنش بگیرید.

The congratulations, the posting on Instagram

تبریک‌ها، اینکه داخل اینستاگرام

or wherever you put your stuff up.

یا هرجای دیگر که فعالید پستش می‌کنید.

It all feels great.

همه‌شان احساس خوبی می‌دهند.

But when that fades, when that starts to fade,

اما وقتی هیجانش می‌خوابد، وقتی شروع به عادی شدن می‌کند،

sometimes slowly, sometimes all at once,

گاهی به آرامی، گاهی هم ناگهان در یک آن،

a question comes up: "Is this it? Is this all there is?"

یک سؤال پیش می‌آید: «آیا همین بود؟ همه‌اش همین بود؟»

And so I'm going to tell you a little story about myself,

حالا می‌خواهم داستان کوتاهی در مورد خودم تعریف کنم،

to give you a sense of this.

تا مسئله بهتر برایتان جا بیفتد.

For those of you who don't know, I'm a professor at Stanford.

برای آن دسته از افرادی که مرا نمی‌شناسند، من یک پروفسور در استنفورد هستم.

When I got my job, I was elated, elated,

وقتی که شغلم را گرفتم در پوست خودم نمی‌گنجیدم،

and a little bit terrified.

و یک ذره هم وحشت کرده بودم.

And I was terrified because when you get a job like that,

می‌ترسیدم چون وقتی برای چنین شغلی پذیرفته می‌شوید،

you know you’re going to be reviewed in about seven years.

می‌دانید که قرار است تا چیزی حدود هفت سال زیر ذره‌بین باشید.

And either you’re going to get tenure, more or less a job for life,

امکان دارد استاد تمام شده، بیشتر یا کمتر در شغل پیش بروید،

or you're going to get fired.

یا اخراج شوید.

(Laughs)

(خنده)

It's a little bit like that movie "Glengarry Glen Ross,"

قضیه کمی شبیه به فیلم «گلن‌گری گلن راس» است،

the scene where Alec Baldwin's character goes in to give the motivational speech,

صحنه‌ای که شخصیت الک بالدوین یک سخنرانی انگیزشی ارائه می‌دهد

and he says, "It's going to be a competition.

و می‌گوید: «اینجا مثل یک مسابقه است.

First prize, Cadillac Eldorado.

جایزه اول: کادیلاک الدورادو.

Second prize, set of steak knives.

جایزه دوم: ست چاقوی استیک خوری.

Third prize, you're fired."

جایزه سوم: شما اخراجید.»

It's a little bit like that, except there's no second prize.

قضیه یک چنین چیزی است، با این تفاوت که جایزه دومی وجود ندارد.

(Laughter)

(خنده)

And it turns out, as you might imagine, that has a way of focusing your mind.

و مشخص شد همانطور که ممکن است متصور شوید، با متمرکز کردن ذهن، راهی باز می‌شود.

Right? So I was really, really focused on doing good research,

بله. پس، روی انجام تحقیقاتم کاملا متمرکز شدم،

getting my papers published, doing well in the classroom

مقاله‌هایم را منتشر کردم، عملکرد خوبی از خودم داخل کلاس ارائه دادم،

and all the other little things you need to do to get tenure.

و هر کار ریز و درشتی را که برای ترفیع گرفتن لازم بود انجام دادم.

And seven years later, I made it.

و هفت سال بعد، من موفق شدم.

(Applause)

(تشویق حضار)

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

And it was a huge relief, and I was so excited.

آرامش عجیبی را تجربه کردم، و بسیار هم هیجان‌زده بودم.

I was so excited.

بسیار هیجان‌زده بودم.

But that question came up, is this it?

اما این سؤال به ذهنم آمد که آیا واقعا همین بود؟

Is this is this really all? All there is?

آیا همه‌اش همین بود؟ آیا واقعا همین بود؟

And I reflected back,

به یاد گذشته افتادم،

and I thought about the time I spent in undergrad ...

به دوره کارشناسی‌ام،

five years in grad school, the tears.

به پنج سال دانشگاه، آن اشک‌ها.

And there were a lot of tears.

آن همه اشکی که ریختم.

The seven years of trying to get tenure.

هفت سال تلاش برای استاد تمام شدن.

And I had expected, I had hoped

و انتظار داشتم، امید داشتم

that when I made it past that, when I succeeded,

که وقتی به آن رسیدم، موفق شدم،

وقتی مسیرش را طی کردم، زندگی قرار است متفاوت بگذرد.

when I went through that threshold, life would feel different.

I would feel fulfilled.

من قرار است کامیابی را تجربه کنم.

It would feel meaningful to me.

قرار است که به من معنا دهد.

My life would feel meaningful.

زندگی‌ام معنادار خواهد شد.

But it turns out that wasn't what happened.

اما این چیزی نبود که فکرش را می‌کردم.

Now when psychologists talk about meaningfulness in life,

اکنون وقتی روان‌شناسان در مورد معنادار بودن زندگی صحبت می‌کنند،

what they're talking about is a sense that our lives matter,

لب کلامشان این است که زندگی ما اهمیت دارد،

that the world makes sense,

دنیا معنا دارد،

that we are more than the sum of our minutes,

اینکه ما بیشتر از صرفاً دقایق،

days and years on this planet.

روزها و سال‌هایمان روی این سیاره هستیم.

The research on meaningfulness in life

پژوهشی در خصوص معنادار بودن زندگی انجام شد

suggests there are three big ideas associated with meaningfulness in life.

که بر اساس آن، معنادار بودن زندگی سه عامل اصلی دارد.

The first big idea is coherence.

اولین عامل انسجام است.

The world needs to feel coherent.

دنیا نیاز دارد تا منسجم باشد.

After winter comes spring.

بعد از زمستان، بهار است.

After spring comes summer.

بعد از بهار، تابستان است.

You get up in the morning,

صبح از خواب بیدار می‌شوید،

دندان‌ها را مسواک زده، صبحانه می‌خورید،

brush your teeth, have breakfast,

get the kids off to school, go to work.

بچه‌ها را به مدرسه برده، به سر کار می‌روید.

Those little routines make the world feel knowable,

همان روتین‌های کوچک، دنیایتان را شناخته‌شده،

predictable, coherent.

قابل پیش‌بینی و منسجم می‌کند.

Now when you think about personal achievement,

اکنون وقتی به دستاورد شخصی فکر می‌کنید،

it does create, sometimes, this experience of coherence,

برایتان گاهی این تجربه انسجام را شکل می‌دهد،

because we achieve within a framework.

زیرا ما در یک چارچوب به دستش آوردیم.

من فهمیدم که آنها از من به عنوان یک استاد تمام چه انتظاراتی دارند.

I understood what they expected of me for tenure.

I understood that if I got my papers published,

فهمیدم که اگر مقالاتم را منتشر کنم،

I did well in the classroom,

تدریس خوبی داشته باشم،

talked to the right people, did all the networking,

با افراد درستی صحبت کنم، ارتباطات خوبی ایجاد کنم،

there was a good chance I'd get tenure.

شانس خوبی برای استاد تمام شدن دارم.

If you're trying to lose weight, you understand

اگر بخواهید وزن کم کنید، می‌فهمید که

if you change your diet, you exercise, the weight will come off.

اگر رژیم و تمرینات‌تان را تغییر دهید، نتایج آشکار خواهند شد.

Or at least we hope so.

حداقل امیدواریم.

(Laughs)

(خنده)

Now those things,

اکنون، آن چیزها،

that framework gives the world a sense of coherence.

همان چارچوبی است که به جهان حس انسجام می‌دهد.

Second big idea associated with meaningfulness in life:

دومین عامل اصلی برای داشتن یک زندگی معنادار،

purpose.

هدف است.

Now, sometimes, people use the term purpose as a synonym

حتی افراد گاهی کلمه هدف را به عنوان مترادف

برای معنای زندگی به کار می‌برند.

for meaning in life.

And that's not how I mean it here.

اما در اینجا این‌گونه نیست.

Purpose is a way of thinking about what your life can be and should be

هدف، نوعی از تفکر است درباره اینکه زندگی شما در آینده باید

in the future.

و قرار است چگونه باشد.

It's a way of directing your actions.

هدف، مسیری برای جهت دادن به اقدامات شماست.

It gives you goals.

به شما دلیل می‌دهد.

When you get up in the morning, you know what you need to do.

وقتی از خواب بیدار می‌شوید، می‌دانید که چه کاری باید انجام بدهید.

Here's where the drive for personal achievement is strongest.

این قوی‌ترین عامل برای رسیدن به دستاورد شخصی است؛

It's clearest.

همچنین واضح‌ترین.

When I was worried about tenure,

زمانی که نگران استاد تمام شدن‌ام بودم،

I knew exactly what I needed to do when I got up in the morning.

وقتی صبح از خواب بیدار می‌شدم، دقیقا می‌دانستم باید چه کار کنم.

When you have a goal, when you're trying to achieve something,

وقتی هدفی تعیین می‌کنید، وقتی برای رسیدن به چیزی تلاش می‌کنید،

you have a clarity about what you should do, how to direct your behavior.

در خصوص کنترل رفتارتان و اینکه چه باید بکنید، به شفافیت دست پیدا می‌کنید.

So that's the second big idea, it's purpose.

پس دومین عامل اصلی، هدف است.

Now the third big idea,

حالا سومین،

by many considered to be the most important,

و به نظر خیلی‌ها، مهم‌ترین عامل،

is significance.

اهمیت است.

And the way I like to think about significance

مسیر فکری من در مورد اهمیت،

is the sense that you can transcend yourself,

به این صورت است که شما می‌توانید از خودتان فراتر روید،

that you are more than what you are right now,

شما بزرگ‌تر از آن چیزی هستید که الان هستید،

that you will continue to matter into the future,

اینکه شما قرار است فراتر از این لحظه،

beyond this moment.

در آینده بدرخشید.

This is where I think personal achievement falls short.

به نظرم اینجا جایی است که دستاوردهای شخصی دستِ‌کم گرفته شده‌اند.

By definition, personal achievement focuses on you, to focus on the self.

بر اساس تعریف، دستاورد شخصی روی شما متمرکز است تا روی خود تمرکز کنید.

And if that's all there is, it's difficult to have significance.

و اگر این تمام چیزی است که وجود دارد، اهمیت داشتن دشوار است.

OK.

خب.

So now I want to think about meaningfulness in life

حالا از شما می‌خواهم که مخصوصا درباره معنادار بودن زندگی

and significance in particular.

و اهمیت آن فکر کنید.

It brings to mind a quote attributed to Leonardo da Vinci.

جمله‌ای منسوب به لئوناردو داوینچی به ذهنم رسید

که شاید برخی از شما شنیده باشیدش.

Some of you might know it.

So Leonardo da Vinci was purported to have said, on his deathbed ...

نقل شده که لئوناردو داوینچی در بستر مرگش گفته است:

"I have offended God and mankind,

«من باعث ناراحتی خدا و بشریت شدم،

because my work did not achieve the quality it should have."

چون کارم به آن کیفیتی که باید می‌داشت نرسید.»

Now I wasn’t there, so I don’t know if he said that exactly in that way.

خب من آنجا نبودم، برای همین نمی‌دانم که آیا دقیقا منظورش این بوده یا نه.

But here’s the thing:

اما نکته اینجاست:

you can imagine it, you understand it.

می‌توانید تصورش کنید، درکش می‌کنید.

You understand what it means to have even the most glorious achievements

درک می‌کنید که می‌شود حتی به ارزنده‌ترین دستاوردها رسیده باشید،

and still ask, is this enough?

و باز هم بپرسید که آیا همین کافیست؟

Is this it? Is this all I add up to?

آیا همین بود؟ آیا این تمام کاری بود که می‌توانستم ارائه دهم؟

When I look back and think about my time early on in my career,

من وقتی به عقب نگاه می‌کنم و به اوایل دوران کاری‌ام فکر می‌کنم،

زمانی که حس معنادار بودن را تجربه کردم به ذهنم می‌آید.

I think about when did it feel meaningful.

What gave me a sense of meaning?

چه چیزی به من حس معنا را داد؟

What I think about were my PhD students.

به دانشجویان دکترای خودم فکر می‌کنم.

So one of the things that faculty do is train the next generation of faculty.

بنابراین یکی از کارهای اساتید دانشگاه، تربیت کردن نسل جدید اساتید آینده است.

And so you have PhD students for a significant amount of time,

و خب شما چند دانشجوی دکترا را مدت زمان زیادی،

often could be five to six years.

اغلب پنج تا شش سال، خواهید داشت

And the relationships are pretty intense.

که همراه با روابطی بسیار قوی خواهد بود.

So let me tell you about my first student, Miguel Unzueta.

پس بگذارید در مورد اولین دانشجویم، میگل اونزوئتا، صحبت کنم.

So Miguel was born in El Paso, Texas, in a relatively low-income area.

میگل در منطقه‌ای نسبتا فقیر در ال پاسو، تگزاس، به دنیا آمد.

Really smart kid. Does well in school,

بچه‌ای بسیار باهوش. در مدرسه خوب درس می‌خواند،

ends up at the University of Texas at Austin,

و در نهایت وارد دانشگاه تگزاس در آستین شد،

which is a great university.

که دانشگاه خیلی خوبی است.

Does well there, eventually ends up in the PhD program at Stanford.

آنجا هم درخشید و نهایتا، برای دوره دکترا به استنفورد آمد.

So Miguel gets there the year before I do.

میگل یک سال قبل از من به دانشگاه آمده بود.

And by his own account, he's having a tough time.

و به حساب خودش، روزهای سختی را داشت سپری می‌کرد.

It's a little rough,

شرایط اندکی دشوار است،

in part because he doesn't have the cultural capital

چرا که او برخلاف اکثر افرادی که به مکان‌هایی

that many people that go places like Stanford have.

مثل استنفورد می‌روند، سرمایه فرهنگی ندارد.

He doesn't understand how the place works, so he's struggling a little bit.

او با ساز و کار محیط آشناییت نداشت، برای همین، کمی در حال تقلا بود.

Now when I arrive, I’m really impressed, because he’s so smart, he’s ambitious,

وقتی که من رسیدم، خیلی تحت تأثیر قرار گرفتم؛ تحت تأثیر هوش، جاه طلبی،

and he's asking questions and interested in things that I'm interested in.

سؤال‌هایی که می‌پرسید و علایقش که مورد علاقه من هم بود.

So I'm really excited to work with him.

پس برای کار کردن با او هیجان‌زده بودم.

And so we started to work together and again, it's really intense.

ما شروع به کار کردیم و دوباره، همه چیز ادامه‌دار شد.

I'm working with him for four years.

من با او چهار سال کار کردم.

We see each other almost every day for those four years.

در آن چهار سال، تقریبا هر روز همدیگر را می‌دیدیم.

And some days, we're working together 10 to 12 hours a day.

و در بعضی روزها، روزی ۱۰ تا ۱۲ ساعت با هم کار می‌کردیم.

So it's a very intense experience.

تجربه بسیار نابی بود.

And what I remember about that time

و چیزی که از آن زمان به یاد دارم این است که

was that I was really worried about doing enough

واقعا نگران این بودم که آیا برای اطمینان از موفق شدنش،

to make sure he would be successful.

به اندازه کافی تلاش می‌کنم.

I was concerned, "Am I being a good advisor?

نگران بودم: «آیا من مشاور خوبی هستم؟

آیا دارم چیزی که لازم دارد را به او می‌دهم؟

Am I giving him what he needs?

Am I helping him in his story?"

آیا دارم در نوشتن داستان آینده‌اش کمکش می‌کنم؟»

Now keep in mind I want to get tenure.

حالا برگردیم به زمانی که ترفیع گرفتم.

I still think I'm going to get fired.

هنوز فکر می‌کردم قرار است اخراج شوم.

So even with that fear,

حتی با وجود آن ترس،

I'm worried about what do I need to do

نگران این بودم که چه کاری باید انجام دهم

to make sure Miguel can continue in his story and his journey.

تا میگل بتواند داستان و مسیرش را ادامه دهد.

And by the way, he did. He's been great. He got a job.

و به هر حال، او انجامش داد. خیلی خوب عمل کرد. استخدام شد.

تا الان بیش از ۱۵ سال است که به عنوان استاد دانشگاه در UCLA مشغول است.

He's been a professor now for over 15 years at UCLA.

He's had serious leadership roles at his university,

پست‌های مدیریتی جدی در دانشگاهش داشت،

and I'm incredibly proud that I got a chance to be a little part of that.

و من بی‌اندازه مفتخر بودم که شانس این را پیدا کردم تا نقش کوچکی داشته باشم.

What do I take from that?

چه از آن بدست آوردم؟

من فهمیدم که این روابط هستند که به ما معنا می‌بخشند.

I take from that is that relationships are what provide us meaning.

And my guess is you already knew that.

و حدسم این است که شما از قبل این را می‌دانستید.

I'm saying something a little bit more than that.

می‌خواهم کمی بیشتر در این باره بگویم.

Not just that relationships provide meaning,

نه تنها روابط،

but that being a part of a story that is not your own provides meaning.

بلکه بخشی از داستان بودن که دست خودتان هم نیست، معنا می‌بخشد.

Being a part of a story that is not your own provides meaning.

بخشی از داستانی غیر از مال خودتان بودن، معنا می‌بخشد.

So where does this leave us?

خب این ما را به کجا می‌رساند؟

One, I think personal achievement is great.

اول اینکه به نظرم، دستاوردهای شخصی عالی هستند.

من خودم عاشق دستاوردهای شخصی‌ام هستم.

Like, I love my personal achievements.

خیلی بابت زندگی‌ام خوشحالم. بنظرم خوب دارد پیش می‌رود.

I'm really happy with my life. I think it's turned out OK.

I wish incredible personal achievements for all of you.

دستاوردهای شخصی بی‌نظیری برای همه شما آرزومندم.

So I think that personal achievement is fantastic.

خب، من فکر می‌کنم که دستاوردهای شخصی فوق‌العاده هستند.

However, sometimes ...

اگرچه، گاهی اوقات ...

we replace the deep human need for meaning

ما نیاز عمیق انسان به معنا را

with chasing of personal achievement,

با افتادن به دنبال دستاوردهای شخصی جایگزین می‌کنیم،

and it's a problem when we confuse those two things.

و وقتی آن دو چیز را با هم قاطی کنیم، مشکل به وجود می‌آید.

و دلیلی که آنها اشتباه گرفته می‌شوند،

And the reason they get confused,

the reason it's easy to confuse them

دلیلی که به آسانی افراد را سردرگم می‌کند

is because personal achievement is easy to quantify.

این است که مقدارسنجی دستاوردهای شخصی راحت است.

You know if you got that job, if you bought that home,

شما می‌فهمید اگر آن شغل را بگیرید، اگر آن خانه را بخرید،

you know what your salary is.

می‌فهمید حقوقتان چقدر است.

It's easy to see and it feels comfortable to chase things you understand

تعقیب چیزهایی که می‌توانید نتیجه‌شان را ببینید و بدستشان آورید،

به سادگی قابل مشاهده است و حس آسودگی می‌دهد.

and you can achieve.

این یک دلیلش بود.

That's one reason.

The other reason is that personal achievement feels good.

دلیل دیگرش این است که دستاورد شخصی احساس خوبی می‌دهد.

دستاورد شخصی احساس خوبی می‌دهد.

Personal achievement feels good.

We think what we want is happiness,

ما فکر می‌کنیم که شادی، چیزی‌ست که می‌خواهیم،

and personal achievement provides a hit of happiness.

و دستاورد شخصی یک عالمه شادی به همراه دارد.

It feels fantastic when you make that achievement.

وقتی به آن دستاورد می‌رسی، احساس فوق‌العاده‌ای دارد.

Getting meaning doesn't necessarily feel that way.

رسیدن به معنا لزوما چنین احساسی نمی‌دهد.

For example, studies find that parents

برای مثال، مطالعات نشان می‌دهند که

who spend more time parenting their children

والدینی که زمان بیشتری را صرف مراقبت از فرزندانشان می‌کنند،

report more meaningfulness in life,

زندگی بامعناتری را گزارش می‌دهند،

but not necessarily more happiness.

نه لزوما شادتر.

(Laughter)

(خنده)

So these things are not the same.

پس این چیزها مثل هم نیستند.

So if you want more meaning in life, what is there to do?

پس اگر معنای بیشتری در زندگی می‌خواهید، چه کار باید کنید؟

One, look for opportunities to participate in others' stories.

اول، به دنبال فرصت‌هایی برای نقش داشتن در داستان‌های دیگران بگردید.

And it's funny I'm saying this

جالب است که بگویم

as I'm standing on this stage in the circle,

من روی صحنه در دایره ایستاده‌ام،

but there's a lot of main character energy,

اما می‌توانم بگویم یک عالمه انرژی شخصیت اصلی

I would argue, in this room right now.

همین الان در این اتاق وجود دارد.

(Laughter)

(خنده حضار)

It's fantastic, I love it.

خارق‌العاده است، عاشقش هستم.

However, you might try a little supporting actor energy,

اگرچه به دنبال معنا هستید، ممکن است انرژی بازیگر مکمل را

if you want meaning.

کمی امتحان کنید.

Play a supporting role in other people’s lives.

ایفای یک نقش مکمل در زندگی افراد دیگر.

That's number one.

این شماره یک بود.

Two, accept that the pursuit of meaning

دو، بپذیرید که تعقیب معنا

may not generate happiness.

ممکن است به شادی نینجامد.

The pursuit of meaning might not generate happiness.

تعقیب معنا ممکن است به شادی نینجامد.

In fact, it might be uncomfortable.

در واقع، شاید ناخوشایند باشد.

It turns out that meaning is more associated

به نظر می‌رسد که معنا بیشتر با

with the self providing for others than providing for you, for yourself.

آماده کردن خود برای دیگران مرتبط است، تا آماده شدن برای خودتان.

And that's sometimes a hard thing to do.

و گاهی اوقات، انجامش کار سختی است.

Expending effort, emotional energy

صرف تلاش، انرژی عاطفی

on behalf of something that is not going to return happiness

بابت چیزی که قرار نیست شادی را برگرداند،

is not something that we tend to think of as a good use of our time.

چیزی نیست که ارزش زمان‌مان را داشته باشد.

But it turns out it does produce meaning.

اما به نظر می‌رسد که معنا می‌سازد.

So let me let me say just a couple more things

پس به من اجازه دهید تا چند چیز دیگر هم بگویم.

One ...

یک ...

I think the human need and pursuit of meaning

به نظرم اینکه انسان به معنا احتیاج داشته و در جست‌وجوی آن باشد

is both beautiful and profound,

به‌سزا و زیباست،

because when you have meaning in your life,

زیرا وقتی شما در زندگی‌تان معنا داشته باشید،

that means that someone else gave you the opportunity

این یعنی فرد دیگری به شما فرصت

to participate in a story that is not your own.

مشارکت در داستانی که مال شما نیست را داده است.

And for the meaning you have in your life, you should feel a deep gratitude

و برای معنایی که در زندگی‌تان دارید، باید نسبت به افرادی که به شما اجازه دادند

for the people who have allowed you to participate in the story

تا در داستانی که مال شما نبوده مشارکت کنید

that it was not your own.

عمیقا قدردانی کنید.

On the other side,

از طرف دیگر،

when you allow people to participate in your life,

وقتی به افراد اجازه می‌دهید تا در زندگی‌تان نقش داشته باشند،

you're giving them the opportunity to generate meaning.

دارید فرصت تولید معنا را به آنها می‌دهید.

And so in that way, the deep, deep human need for meaning connects us in a circle,

و به این ترتیب، نیاز عمیق به معنا ما را در یک چرخه به هم متصل می‌سازد،

I think a beautiful and profound circle of generosity and gratitude.

چرخه زیبا و ژرف بخشندگی و قدردانی.

And so right now here, I'm deeply grateful that you all have let me

و خب اکنون در اینجا، به خاطر اینکه همه شما به من اجازه دادید

participate in your stories.

تا در داستان‌هایتان نقش داشته باشم، عمیقا سپاسگزارم.

And that's deeply meaningful for me.

این برایم عمیقا معنادار است.

Thank you for that.

بابتش از شما متشکرم.

(Applause)

(تشویق حضار)

The theme of this conference is "The Brave and the Brilliant."

تم این کنفرانس «شجاع و درخشان» است.

I think that one way that we can experience or be brave

به نظرم یکی از راه‌هایی که می‌توانیم تجربه کنیم یا شجاع باشیم این است که

is by accepting the fact that our personal achievements, what we're capable of,

این واقعیت را بپذیریم که دستاوردهای شخصی ما، کارهایی که قادریم انجام دهیم،

the things that we've done,

چیزهایی که انجام داده‌ایم،

pale in comparison to the effect we have on other people

در مقایسه با اثری که بر دیگران و بر جهان می‌گذاریم،

and what that does in the world.

کمرنگ است.

(Applause)

(تشویق حضار)

And that is, you go through the world with all of your brilliance,

و اینگونه شما با تمام درخشندگی‌تان از جهان عبور می‌کنید،

and I mean that in terms of light,

و منظورم از اشاره به نور،

as you go through the world, lighting the world,

این است که شما با عبور کردن از جهان روشنش می‌کنید،

when you interact with other people and you illuminate them

وقتی با سایر افراد تعامل برقرار می‌کنید و بینشی نو به آنها می‌دهید

and help them shine more brightly,

و کمک می‌کنید تا بیشتر بدرخشند،

that's how the world gets illuminated.

اینگونه جهان نورانی می‌شود.

That's how we bring up the lights.

ما اینگونه نور‌ها را پرورش می‌دهیم.

And the world, obviously, desperately needs that.

و مسلما جهان به شدت به آن نیاز دارد.

And in return, what you get is meaning,

و در عوض، چیزی که شما به دست می‌آورید معنا است،

because when we're gone,

زیرا وقتی فوت می‌کنیم،

all of the accomplishments will mean nothing.

همه دستاوردهایمان بی‌معنی خواهند شد.

The only thing that will be left of you when you're gone --

تنها چیزی که بعد از مرگتان باقی خواهد ماند،

and we all will be gone eventually --

و خب همه ما روزی خواهیم مرد،

the only thing will be left of you

تنها چیزی که از شما باقی خواهد ماند

is the role you played in other people's stories,

نقشی است که در داستان‌های بقیه بازی کردید،

what you leave with other people,

چیزی است که با آنها به جای گذاشتید،

how that reverberates through time.

و اینکه چگونه در طول زمان طنین‌انداز می‌شود.

And that is a beautiful thing,

و این زیباست،

and I wish all of that for you.

و همه‌شان را برای شما آرزومندم.

Thank you.

متشکرم.

(Cheers and applause)

(تشویق حضار)