How we can teach computers to make sense of our emotions | Raphael Arar

Translator: Ivana Korom Reviewer: Joanna Pietrulewicz

Translator: Leila Ataei Reviewer: Muhammad Tabibzadeh

I consider myself one part artist and one part designer.

من خودم را یک طراح و یک هنرمند می‌دانم.

And I work at an artificial intelligence research lab.

و در یک آزمایشگاه هوش مصنوعی کار می‌کنم.

We're trying to create technology

ما سعی براین داریم تا فناوری بسازیم

that you'll want to interact with in the far future.

که بخواهید با آن در آینده‌ دور تعامل کنید.

Not just six months from now, but try years and decades from now.

نه شش ماه بعد، بلکه سال‌ها و دهه‌ها بعد.

And we're taking a moonshot

و می‌خواهیم شق‌القمر کرده

that we'll want to be interacting with computers

و با کامپیوتر‌ها عامل به روشهای عمیق عاطفی

in deeply emotional ways.

در تعامل باشیم.

So in order to do that,

پس برای انجام دادن این کار

the technology has to be just as much human as it is artificial.

فناوری باید به جای مصنوعی بودن خیلی شبیه انسان‌ها باشد.

It has to get you.

باید آن جایگاه را بگیرد.

You know, like that inside joke that'll have you and your best friend

مثل آن لطیفه‌ای که فقط شما و بهترین دوستتان می‌دانید

on the floor, cracking up.

و از شدت خنده روی زمین می‌افتید.

Or that look of disappointment that you can just smell from miles away.

یا آن شکل نا امیدی که شما می‌توانید آن را فقط از کیلومترها دور بفهمید.

I view art as the gateway to help us bridge this gap between human and machine:

هنر را دروازه‌ای دیدم که کمک به بستن تا شکاف بین انسان و ماشین می‌کند.

to figure out what it means to get each other

برای فهمیدن اینکه این چیست، و برای فهمیدن یکدیگر

so that we can train AI to get us.

می‌توانیم هوش مصنوعی را تربیت دهیم تا ما را بفهمد.

See, to me, art is a way to put tangible experiences

توجه، برای من هنر تجربه‌ای قابل ملاحظه

to intangible ideas, feelings and emotions.

برای ایده‌های غیرمستقیم و احساسات است.

And I think it's one of the most human things about us.

و به نظرم یکی از مهم‌ترین شاخصه‌های انسانی ما می‌باشد.

See, we're a complicated and complex bunch.

پس ما یک گروه پیچیده و پیشرفته هستیم.

We have what feels like an infinite range of emotions,

ما چیزی را احساس می‌کنیم که بی‌نهایت احساس دارد،

and to top it off, we're all different.

و در آخر ما همه با هم فرق داریم.

We have different family backgrounds,

ما پس زمینه‌های مختلف خانوادگی داریم،

different experiences and different psychologies.

تجربه‌ها و روح و روان‌های مختلف.

And this is what makes life really interesting.

و این است که زندگی را جذاب می‌کند.

But this is also what makes working on intelligent technology

اما این چیزی است که فناوری هوشمند را

extremely difficult.

بسیار سخت می‌کند.

And right now, AI research, well,

و اکنون، تحقیق هوش مصنوعی، خب،

it's a bit lopsided on the tech side.

این کار کمی طرف فناوری هم هست.

And that makes a lot of sense.

و بسیار هم مفهومی است.

See, for every qualitative thing about us --

خب، برای هر چیز کیفی درباره ما--

you know, those parts of us that are emotional, dynamic and subjective --

آن قسمت‌هایی از ما که احساسی، پویا و ذهنی هستند--

we have to convert it to a quantitative metric:

باید آن‌ها را تبدیل به یکایی کیفی کنیم:

something that can be represented with facts, figures and computer code.

چیزی که می‌تواند نماینده‌ای برای حقایق، ارقام و کدهای کامپیوتری باشد.

The issue is, there are many qualitative things

اما بحث اینجاست که چیزهای کیفی زیادی هستند

that we just can't put our finger on.

که نمی‌توانیم از آن‌ها بگذریم.

So, think about hearing your favorite song for the first time.

خب، به اولین باری که آهنگ مورد علاقه‌تان را شنیده‌اید، فکر کنید.

What were you doing?

آن موقع چه کار می‌کردید؟

How did you feel?

چه احساسی داشتید؟

Did you get goosebumps?

آیا مو به تنتان سیخ شده؟

Or did you get fired up?

یا هیجان‌زده شدید؟

Hard to describe, right?

توضیحش سخت است، درسته؟

See, parts of us feel so simple,

خب، حس برای قسمت‌هایی از ما خیلی ساده است،

but under the surface, there's really a ton of complexity.

اما در اعماق، پیچیدگی‌های زیادی وجود دارد.

And translating that complexity to machines

و ترجمه این پیچیدگی به ماشین‌ها

is what makes them modern-day moonshots.

چیزی است که اکنون آن‌ها را تبدیل به فضاپیماهای به روز کرده.

And I'm not convinced that we can answer these deeper questions

و من شما را متقاعد نمی‌کنم که می‌خواهیم به این سوال‌های عمیق

with just ones and zeros alone.

فقط با کدهای صفر و یک جواب دهیم.

So, in the lab, I've been creating art

خب، در آزمایشگاه، من هنری را

as a way to help me design better experiences

برای کمک کردن به من، ساختم تا تجربه‌های بهتری برای

for bleeding-edge technology.

برای عصر جدید تکنولوژی طراحی کردم.

And it's been serving as a catalyst

و مثل کاتالیزور برای بهینه‌سازی

to beef up the more human ways that computers can relate to us.

راه‌های انسانی عمل می‌کند که کامپیوترها بتوانند به ما مربوط شوند.

Through art, we're tacking some of the hardest questions,

از طریق هنر، دنبال سخت‌ترین سوالات هستیم،

like what does it really mean to feel?

مثل اینکه واقعا چه معنای احساسی دارد؟

Or how do we engage and know how to be present with each other?

یا چگونه سرگرم شویم و بدانیم که چگونه با یکدیگر همکاری کنیم؟

And how does intuition affect the way that we interact?

و چگونه بینش ما بر روی تعامل ما اثر می‌گذارد؟

So, take for example human emotion.

خب احساسات انسان‌ها را در نظر بگیرید.

Right now, computers can make sense of our most basic ones,

در حال حاضر کامپیوترها توانایی درک احساسات ساده‌ی ما را دارند،

like joy, sadness, anger, fear and disgust,

مثل شادی، ناراحتی، عصبانیت، ترس و نفرت،

by converting those characteristics to math.

با تبدیل کردن آن‌ مشخصه‌ها به کدها.

But what about the more complex emotions?

اما درباره احساسات پیچیده‌تر چگونه عمل می‌کنند؟

You know, those emotions

می‌دانید آن احساساتی را

that we have a hard time describing to each other?

که ما وقتی داریم خیلی سخت است تا آن را بروز دهیم

Like nostalgia.

مثل نوستالژی.

So, to explore this, I created a piece of art, an experience,

خب، برای کشف کردن این کار، من هنر و تجربه‌ای را طراحی کردم،

that asked people to share a memory,

که از مردم می‌خواهد خاطره به اشتراک بگذارند.

and I teamed up with some data scientists

و من با یک سری متخصصان داده مشورت کردم

to figure out how to take an emotion that's so highly subjective

تا بفهمم که چگونه می‌توان یک احساس وابسته به طرز تفکر شخص را فهمید

and convert it into something mathematically precise.

و آن را تبدیل به کدهای دقیق کرد.

So, we created what we call a nostalgia score

خب، آن به اصطلاح امتیاز نوستالژی را ساختیم

and it's the heart of this installation.

و این کار، قلب این تاسیسات است.

To do that, the installation asks you to share a story,

برای انجامش، تاسیسات از شما می‌پرسد تا داستانی را بگویید،

the computer then analyzes it for its simpler emotions,

کامپیوتر‌ بعد از آن این احساس را برای احساسات ساده‌تر آنالیز می‌کند،

it checks for your tendency to use past-tense wording

گرایش‌تان در استفاده از عبارات‌ زمان گذشته را چک می‌کند

and also looks for words that we tend to associate with nostalgia,

و حتی کلماتی را جستجو می‌کند که با نوستالژی همراه هستند.

like "home," "childhood" and "the past."

برای مثال خانه، دوران بچگی و گذشته

It then creates a nostalgia score

بعد از آن یک نمره نوستالژی می‌سازد

to indicate how nostalgic your story is.

تا نشان دهد که داستان شما چقدر نوستالژیک است.

And that score is the driving force behind these light-based sculptures

و آن نمره نیروی پیشران پشت این مجسمه‌های نور محور است

that serve as physical embodiments of your contribution.

که مثل تجسم فیزیکی، مشارکت شما خدمت می‌کند.

And the higher the score, the rosier the hue.

و نمره بالاتر، رنگ شفاف‌تر.

You know, like looking at the world through rose-colored glasses.

مثل نگاه کردن دنیا با عینک قرمز رنگ.

So, when you see your score

خب، وقتی به نمره‌تان

and the physical representation of it,

و به نمایش فیزیکی آن نگاه می‌کنید،

sometimes you'd agree and sometimes you wouldn't.

گاهی اوقات شما موافق یا مخالف آن هستید

It's as if it really understood how that experience made you feel.

همانطور که فهمیدید که چگونه این تجربه برای شما احساسی می‌سازد.

But other times it gets tripped up

اما هر وقت این شکست خورد

and has you thinking it doesn't understand you at all.

و شما فکر کردید این هیچوقت شما را درک نمی‌کند.

But the piece really serves to show

اما قطعه واقعا سعی میکند تا نشان دهد

that if we have a hard time explaining the emotions that we have to each other,

که احساس کردن یکدیگر کار زمان‌بری است،

how can we teach a computer to make sense of them?

چگونه می‌خواهیم به کامپیوتر حس کردن را یاد بدهیم؟

So, even the more objective parts about being human are hard to describe.

حتی قسمتهای واقع گرایانه درباره انسان بودن توضیح‌شان سخت است.

Like, conversation.

مثل گفتگو.

Have you ever really tried to break down the steps?

آیا تا به حال شده که اینقدر خسته باشید تا از پا بیفتید؟

So think about sitting with your friend at a coffee shop

به کنار یک دوست بودن در کافی شاپ

and just having small talk.

و یک گپ کوتاه فکر کنید.

How do you know when to take a turn?

چطور می‌دانید چه زمانی نوبت شماست؟

How do you know when to shift topics?

و چه زمانی باید موضوع را عوض کنید؟

And how do you even know what topics to discuss?

و حتی در مورد چه موضوعاتی باید بحث کنید؟

See, most of us don't really think about it,

خب، بیشتر ما حتی به آن هم فکر نمی‌کنیم،

because it's almost second nature.

چون تقریبا به عادت تبدیل شده.

And when we get to know someone, we learn more about what makes them tick,

و وقتی سعی می‌کنیم کسی را بشناسیم میفهمیم چگونه باید با آن رفتار کنیم،

and then we learn what topics we can discuss.

و می‌فهمیم در مورد چه موضوع‌هایی باید بحث کنیم.

But when it comes to teaching AI systems how to interact with people,

وقتی یاد دادن به هوش

we have to teach them step by step what to do.

باید پله به پله یادشان دهیم که چه کار کنند

And right now, it feels clunky.

اکنون این احساس دلربایی دارد.

If you've ever tried to talk with Alexa, Siri or Google Assistant,

اگر تا به حال سعی کرده باشید با الکسا، سیری یا دستیار گوگل حرف زده باشید،

you can tell that it or they can still sound cold.

می‌توانید بگویید که هنوز خشک هستند.

And have you ever gotten annoyed

آیا تا بحال ناراحت شده‌اید

when they didn't understand what you were saying

وقتی که آن‌ها منظور شما را نمی‌فهمند

and you had to rephrase what you wanted 20 times just to play a song?

و شما باید از اول عبارتی را بگویید تا فقط یک ترانه را پخش کند؟

Alright, to the credit of the designers, realistic communication is really hard.

خب، برای اعتبار طراحان ارتباط واقع بینانه بسیار سخت است.

And there's a whole branch of sociology,

و یک رشته مستقل از جامعه شناسی وجود دارد،

called conversation analysis,

به آن تجزیه و تحلیل گفتگو می‌گویند،

that tries to make blueprints for different types of conversation.

که سعی می‌کند تا طرح‌هایی را برای گفتگوهای مختلف ارائه کند.

Types like customer service or counseling, teaching and others.

و این انواع شامل خدمات مشتری یا مشاوره یا درس دادن می‌شود.

I've been collaborating with a conversation analyst at the lab

من داشتم با یک تحلیل گر گفتگو در آزمایشگاه همکاری میکردم

to try to help our AI systems hold more human-sounding conversations.

تا به سیستم‌های هوش مصنوعیمان مکالمه‌های انسانی بیشتری را تشخیص دهد

This way, when you have an interaction with a chatbot on your phone

وقتی با دستیار صوتی موبایلتان یا سیستم

or a voice-based system in the car,

مبنی بر صدا در ماشین‌تان تعامل می‌کنید.

it sounds a little more human and less cold and disjointed.

کمی احساس می‌کنید انسان است یا کمی خشک و نچسب.

So I created a piece of art

خب من یک هنر را طراحی کردم

that tries to highlight the robotic, clunky interaction

که سعی می‌کند تعامل رباتیک و دلربای خود را نشان دهد

to help us understand, as designers,

به ما کمک کند تا بفهمیم، به عنوان طراحان،

why it doesn't sound human yet and, well, what we can do about it.

چرا مثل انسان هنوز حرف نمی‌زنند و چه کاری از دست ما ساخته است.

The piece is called Bot to Bot

این قطعه بات به بات نام دارد.

and it puts one conversational system against another

که با یک ربات دیگر گفتگو می‌کند

and then exposes it to the general public.

و در معرض عموم قرار می‌گیرد.

And what ends up happening is that you get something

و سرآخر آنچه اتفاق می‌افتد این است که چیزی را دارید

that tries to mimic human conversation,

که سعی دارد از گفتگوی انسان‌ تقلید کند،

but falls short.

اما ناموفق است.

Sometimes it works and sometimes it gets into these, well,

گاهی اوقات اتفاق می‌افتد و گاهی اوقات دردسر دارد،

loops of misunderstanding.

خب کلی سو تفاهم به وجود آمد.

So even though the machine-to-machine conversation can make sense,

با اینکه صحبت کردن ماشین به ماشین امکان دارد،

grammatically and colloquially,

چه دستور زبانی یا گفتاری.

it can still end up feeling cold and robotic.

حتی هنوز می‌تواند حس خشک و رباتیک بودن داشته باشد.

And despite checking all the boxes, the dialogue lacks soul

جدا از همه امکاناتی که بررسی شد این گفتگو روح ندارد

and those one-off quirks that make each of us who we are.

و این تغییرات ناگهانی هستند که ما را می‌سازند.

So while it might be grammatically correct

خب وقتی شاید از نظر دستور زبان درست باشد

and uses all the right hashtags and emojis,

و بتواند درست‌ترین هشتگ‌ها و ایموجی‌ها را استفاده کند،

it can end up sounding mechanical and, well, a little creepy.

می‌تواند در نهایت مکانیکی و کمی ترسناک به نظر برسد.

And we call this the uncanny valley.

و ما آن را دره غیر طبیعی می‌نامیم

You know, that creepiness factor of tech

می‌دانید که فاکتور خشونت فناوری

where it's close to human but just slightly off.

که به انسان نزدیک است اما خاموش است.

And the piece will start being

و دستگاه جوری کار خواهد کرد

one way that we test for the humanness of a conversation

که ما مثل انسان بودن را در یک گفتگو آزمایش می‌کنیم

and the parts that get lost in translation.

و بخش‌هایی که در ترجمه گم شده‌اند.

So there are other things that get lost in translation, too,

خب حتی چیزهایی هستند که در ترجمه گم شده‌اند،

like human intuition.

ماند بینش انسانی

Right now, computers are gaining more autonomy.

در حال حاضر کامپیوتر‌ها دارند خود مختار می‌شوند.

They can take care of things for us,

می‌توانند مواظب اشیا برای ما شوند،

like change the temperature of our houses based on our preferences

مثل عوض کردن دمای خانه‌هایمان بر اساس اولویت و حتی

and even help us drive on the freeway.

به ما در رانندگی در آزاد راهها کمک کنند.

But there are things that you and I do in person

اما چیزهای خیلی زیادی که من و شما انجام می‌دهیم

that are really difficult to translate to AI.

که واقعا ترجمه کردن آن‌ها برای ه وش مصنوعی سخت است.

So think about the last time that you saw an old classmate or coworker.

آخرین باری را که یک همکار یا همکلاسی قدیمی را دیده‌اید به یاد آورید.

Did you give them a hug or go in for a handshake?

آیا همدیگر را بغل کردید یا دست داده‌اید؟

You probably didn't think twice

شاید دو بار فکر به آن نکنید

because you've had so many built up experiences

به خاطر اینکه تجربه‌های ساخته شده‌ای را داشته‌اید

that had you do one or the other.

که شما یک کار یا کار دیگری را انجام دهید.

And as an artist, I feel that access to one's intuition,

و به عنوان یک هنرمند حس می‌کنم دست یافتن به بینش یک نفر،

your unconscious knowing,

دانسته‌های ناخودآگاه ما،

is what helps us create amazing things.

چیزهایی هستند که به ما کمک می‌کنند چیزهای خارق‌العاده‌ای بسازیم.

Big ideas, from that abstract, nonlinear place in our consciousness

ایده‌های بزرگ، از آن خلاصه، مکان‌های غیر خطی در خودآگاه ما

that is the culmination of all of our experiences.

که این نقطه اوج تجربه‌های ما است.

And if we want computers to relate to us and help amplify our creative abilities,

اگر بخواهیم کامپیوترها به ما ربط پیدا کرده و به تقویت خلاقیت ما کمک کنند،

I feel that we'll need to start thinking about how to make computers be intuitive.

احساس می‌کنم که نیاز داریم کامپیوترهایمان را درک کننده کنیم.

So I wanted to explore how something like human intuition

خب می‌خواستم کاوش کنم که چگونه هر چیزی مثل بینش انسان

could be directly translated to artificial intelligence.

می‌تواند مستقیما به هوش مصنوعی ترجمه شود.

And I created a piece that explores computer-based intuition

و من چیزی را ساختم که بینش کامپیوتر محور، در فضای فیزیکی

in a physical space.

The piece is called Wayfinding,

این دستگاه مسیریاب نام دارد،

and it's set up as a symbolic compass that has four kinetic sculptures.

و این مانند یک قطب نمای نمادین است که ۴ شئ متحرک دارد

Each one represents a direction,

که هر کدام نشان دهنده یک جهت است،

north, east, south and west.

شمال، جنوب، شرق و غرب

And there are sensors set up on the top of each sculpture

و بالای هر شئ سنسورهایی نصب شده

that capture how far away you are from them.

که نشان می‌دهد چقدر شما از آن‌ها دور هستید.

And the data that gets collected

و داده‌ای که گرفته می‌شود

ends up changing the way that sculptures move

و وقتی راه به پایان می‌رسد آن شئ

and the direction of the compass.

و جهت قطب نما عوض می‌شود.

The thing is, the piece doesn't work like the automatic door sensor

و این سنسور مثل سنسور درب اتوماتیک نیست

that just opens when you walk in front of it.

که فقط هنگامی جلوی آن هستید در را باز می‌کند.

See, your contribution is only a part of its collection of lived experiences.

همکاری شما فقط یک بخش از این مجموعه تجربه‌های زنده است

And all of those experiences affect the way that it moves.

و همه آن تجربه‌هایی که روی حرکت آن تاثیر می‌گذارند.

So when you walk in front of it,

پس وقتی که شما جلوی آن قدم می‌زنید،

it starts to use all of the data

شروع به استفاده از تمام داده‌هایی می‌کند

that it's captured throughout its exhibition history --

که این در سراسر تاریخ نمایشگاهی‌اش گرفته شده است--

or its intuition --

یا بینش آن--

to mechanically respond to you based on what it's learned from others.

تا به شما پاسخی مبنی بر چیزهایی که از دیگران یاد گرفته است بدهد.

And what ends up happening is that as participants

از چشم شرکت کنندگان چیزی اتفاق افتاده است که

we start to learn the level of detail that we need

شروع کردیم تا یاد بگیریم رتبه جزییات آن چه که نیاز داریم

in order to manage expectations

به منظور مدیریت انتظارها

from both humans and machines.

هم از انسان‌ها و هم ماشین‌ها.

We can almost see our intuition being played out on the computer,

ما تقریبا می‌توانیم بینش خودمان را که اکنون روی کامپیوتر است ببینیم،

picturing all of that data being processed in our mind's eye.

به تصویر کشیده شدن تمام آن داده که در چشم ذهن ما فراوری شده است.

My hope is that this type of art

آرزوی من این نوع شکل از هنر است

will help us think differently about intuition

که در داشتن تفکری متفاوت درباره بینش‌ و

and how to apply that to AI in the future.

و چگونگی کاربرد آن را درهوش مصنوعی کمک میکند.

So these are just a few examples of how I'm using art to feed into my work

این‌ها مثال‌هایی بودند که چگونه از هنرم در مورد کارم استفاده می‌کنم،

as a designer and researcher of artificial intelligence.

به عنوان یک طراح و محقق هوش مصنوعی.

And I see it as a crucial way to move innovation forward.

و من آن را برای پیشبرد نوآوری به عنوان یک راه، بسیار مهم می‌بینم.

Because right now, there are a lot of extremes when it comes to AI.

بخاطر اینکه در حال حاضر افراط‌های زیادی در زمینه هوش مصنوعی وجود دارد.

Popular movies show it as this destructive force

فیلم‌های معروف آن را به عنوان یک نیروی مخرب نشان می‌دهند

while commercials are showing it as a savior

وقتی که تبلیغات هوش مصنوعی را یک نجات دهنده

to solve some of the world's most complex problems.

برای حل کردن مشکل‌ترین مشکل‌های دنیا می‌دانند

But regardless of where you stand,

اما بدون در نظر گرفتن جایی که ایستادید

it's hard to deny that we're living in a world

سخت است که انکار کنید در جهانی زندگی می‌کنید

that's becoming more and more digital by the second.

که دارد هر ثانیه بیشتر دیجیتالی می‌شود.

Our lives revolve around our devices, smart appliances and more.

زندگی‌های ما حول ابزارها و لوازم خانگی و دیگر چیزها می‌چرخد.

And I don't think this will let up any time soon.

و فکر نمی‌کنم که بزودی از آن کاسته شود.

So, I'm trying to embed more humanness from the start.

من سعی بر این دارم که از ابتدا انسان بودن را بگنجانم.

And I have a hunch that bringing art into an AI research process

و این احساس را دارم که آوردن هنر به پروسه هوش مصنوعی

is a way to do just that.

راهی برای انجام آن است.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)