3 Steps to Better Connect With Your Fellow Humans | Amber Cabral | TED

Translator: Mohammad Badsar Reviewer: Maryam Manzoori

OK, so my name is Amber Cabral, and I teach people how to be good humans.

اسم من امبر کابرال است و به مردم یاد می‌دهم که چطور انسان‌های خوبی باشند.

What that essentially comes down to

در اصل کاری که می‌کنم این است که

is I work with a lot of well-recognized brands

با بسیاری از برندهای مشهور

on something that is a pretty consistent challenge day-to-day.

روی آنچه که یک چالش پیوسته و هر روزه است، کار می‌کنم.

And what that really comes down to is:

و کار به این ختم می‌شود که:

how do we help people who are different from one another

چگونه به افرادی که با یکدیگر متفاوت‌اند کمک کنیم

experience a sense of belonging and support in the workplace?

تا در محل کار حس تعلق و حمایت را تجربه کنند؟

Now we've all had that moment.

همه ما این لحظه را تجربه کرده‌ایم.

We've been at work and we're like, "Ah, I just don't feel like I fit here."

سر کار بوده‌ایم و احساس کرده‌ایم، «آه، فکر نمی‌کنم اینجا جای من باشد.»

And so I help organizations kind of start to figure out

من به سازمان‌ها کمک می‌کنم تا درک کنند

how to make the connections necessary for that to work.

که چگونه ارتباطات لازم برای موثر بودن در این زمینه را فراهم کنند.

Now support sounds easy.

حمایت آسان به نظر می‌رسد.

Like we think we can just do that, because we do it all the time.

فکر می‌کنیم قادر به انجامش هستیم، چون کاری است که همیشه می‌کنیم.

We support people we love and care about.

عزیزانمان و افرادی که برایمان مهم‌اند را حمایت می‌کنیم،

We support people that we think we understand,

و کسانی را که فکر می‌کنیم درکشان می‌کنیم،

even if we don't know them.

حتی اگر آنها را نشناسیم.

But when it comes to people that we, like, don't know at all

اما در مورد افراد کاملا غریبه

or we don't have that connection with,

یا کسانی با آنها ارتباطی نداریم،

well, then we kind of get a little weird about it.

خب، در این صورت رفتارمان کمی عجیب می‌شود.

And what we really need to do is pay attention to those differences,

و آنچه واقعا باید انجام دهیم توجه به تفاوت‌هاست

because there's magic in those differences,

زیرا نکته جادویی در همان تفاوت‌هاست.

there's something in there

در آنجا چیزی هست

that we actually have an opportunity to learn and grow from.

که به ما فرصت می‌دهد از آن نقطه رشد و یادگیری را شروع کنیم.

But we've kind of been taught to politely ignore

اما به ما یاد داده‌اند که وقتی با هم تفاوت داریم،

when we're different from one another.

مودبانه آن را نادیده بگیریم.

We don't actually pay attention to it.

در واقع به آن توجه نمی‌کنیم.

And here’s the thing: differences are inevitable.

نکته این است:‌ تفاوت‌ها اجتناب‌ناپذیرند.

Look around this room.

به اطراف این سالن بنگرید.

Think about your travel into this room today.

به سفر امروز خود به این سالن فکر کنید.

You encountered all kinds of differences.

به انواع و اقسام تفاوت‌ها برخوردید.

We have different backgrounds, different ideas, different perspectives.

ما پیشینه‌های مختلف، ایده‌های مختلف، دیدگاه‌های مختلف داریم.

We have different identities, we have different abilities, all of it.

ما هویت‌های مختلف و قابلیت‌های مختلف داریم.

And it's going to continue to be that way forever.

این همیشه به همین منوال ادامه خواهد داشت.

But we still have this moment

ولی ما هنوز این لحظه را داریم

where we want to pull back when differences happen.

که وقتی تفاوت‌ها پیش می‌آید، می‌خواهیم عقب بکشیم.

And what I want to encourage you to do is instead of pull back,

و من مایلم شما را ترغیب کنم که به جای عقب‌نشینی،

maybe take a moment and notice those differences.

لحظه‌ای مکث کنید و به آن تفاوت‌ها توجه کنید.

And not so that it's awkward or weird.

اما نه به شکلی که معذب‌کننده یا عجیب باشد.

You know we try to do that thing where we see a thing,

مثل موقعی که وقتی چیزی را می‌بینیم می‌خواهیم یک کاری بکنیم،

but we try to act like we don't see the thing.

اما طوری رفتار می‌کنیم انگار آن چیز را ندیده‌ایم.

Like, don't do that!

نه، این کار را نکنید!

But definitely please, let's be aware of the differences,

اما خواهش می‌کنم که بیایید به تفاوت ها آگاه باشیم،

because the magic that's in those will help us move forward.

زیرا جادوی نهفته در آنها کمک می‌کند تا پیش برویم.

And I'm going to give you some techniques

و من روش‌هایی را به شما یاد می‌دهم

based on just my own study and my own learnings

بر اساس مطالعه و یادگیری‌های شخصی خودم

that I think will help you be able to bridge some of those connections

که فکر می‌کنم کمک خواهد کرد بتوانید برخی ارتباط‌ها را برقرار کنید

as we move forward, alright?

همانطور که پیش می‌رویم، خوب؟

So the first step ...

اولین گام...

The first step -- there are three.

اولین گام - سه گام داریم.

Let me warn you because sometimes we need to know that. Alright.

این را می‌گویم چون گاهی دوست داریم بدانیم.

The first step is to acknowledge that we all have some privilege.

اولین گام این است که بدانیم همه ما برخی امتیازها داریم.

Now that word might have landed on some of you, like, ich.

ممکن است این کلمه به برخی از شما بربخورد.

Right? But really.

اینطور نیست؟ اما حقیقت دارد.

And I want to demonstrate it for you for just a moment.

و می‌خواهم فقط برای یک لحظه این را به شما نشان دهم.

Did you wake up this morning with hot, clean running water?

امروز که بیدار شدید آب گرم و تمیز داشتید؟

Did you think about it?

آیا به آن فکر کردید؟

Did you wonder if your shower was going to be your ideal temperature,

آیا دغدغه این را داشتید که دمای دوش حمامتان مناسب باشد

or if you'd have clean water for your morning coffee or tea?

یا اینکه آب تمیز برای چای یا قهوه صبح دارید؟

Likely the answer is no.

احتمالا پاسخ منفی است.

For most of us in this room.

برای بیشتر از ما در این سالن.

But I think we can all agree

اما فکر می‌کنم همه توافق داریم

that access to water is indeed a privilege.

که دسترسی به آب در واقع یک امتیاز است.

In fact, a little more than a quarter of the world's population

در حقیقت، کمی بیش از یک چهارم جمعیت جهان

does not have access to safely managed drinking water at home.

به آب آشامیدنی سالم در منزل دسترسی ندارد.

So while it might be our norm,

این ممکن است برای ما کاملا عادی باشد

it is indeed a privilege.

اما در واقع یک امتیاز است.

And this is how privilege shows up.

و امتیاز به این ترتیب خودش را نشان می‌دهد.

We don't see it. It's regular to us.

ما آن را نمی‌بینم. برای ما عادی است.

It's a part of who we are. We don't even think about it.

این بخشی از موجودیت ماست. حتی به آن فکر نمی‌کنیم.

But if we take a moment and we actually pay attention,

اما اگر لحظه‌ای فکر کنیم و به این توجه کنیم که

what being aware of our privilege does for us

آگاهی از خدمتی که امتیاز به ما می‌کند

این است که کمک می‌کند تا ببینیم کجا دسترسی را داریم.

is it helps us to see where we have access.

It helps us see where we have ease.

کمک می‌کند تا ببینیم در چه موردی آسایش داریم.

And access and ease give us power.

و دسترسی و آسایش به ما قدرت می‌بخشد.

Something as simple as being able to speak the language of our communities

چیزی به سادگی دانستن زبان مردم جوامع‌مان

gives us privilege,

به ما امتیاز می‌دهد،

and that privilege gives us power.

و آن امتیاز به ما قدرت می‌دهد.

So you may be wondering:

شاید بپرسید:

how do I figure out my privileges if they're regular?

اگر امتیازها عادی باشند چطور آنها را تشخیص دهم؟

They're everywhere.

همه جا هستند.

OK, let me give you a simple question you can ask yourself.

سوالی ساده را در اختیارتان می‌گذارم که می‌توانید از خود بپرسید.

What about me or my experience

چه چیزی در مورد من یا تجربه من هست

might someone look at and consider to be typical?

که شاید دیگری آن را ببیند و خاص فرض کند؟

It could be my upbringing.

می‌تواند نحوه تربیت من باشد.

It could be the language I speak.

می‌تواند زبانی باشد که صحبت می‌کنم.

It could be the way my body works. It could be my style of dress.

می‌تواند نحوه عملکرد بدن من باشد. می‌تواند سبک پوشش من باشد.

It could be any of those elements.

می‌تواند هر یک از این عناصر باشد.

But it's hidden in the things that we think of as everyday and regular.

اما نکته در دل چیزهایی که عادی و هرروزه تصور می‌کنیم، نهفته است.

That's where we're going to find our privilege.

این همان جایی است که امتیازهای خود را پیدا خواهیم کرد.

So that leads me to the second step.

این من را به قدم دوم راهنمایی می‌کند.

The second step is we need to be willing to recognize the differences in folks

گام دوم این است که باید تفاوت‌ها را در میان مردم تشخیص دهیم

and want to get to know them across those differences.

و بخواهیم آن‌ها را از طریق همین تفاوت‌ها بشناسیم.

Let me learn about your experiences so that I can develop empathy for you.

بگذارید تجربیات شما را بدانم تا بتوانم با شما همدلی کنم.

That learning about the experiences part, it's not just so that we can be curious.

این آگاه شدن از تجربیات فقط به معنی کنجکاوی نیست.

We love stories, alright? That's great. Keep loving the stories.

همه ما داستان‌ها را دوست داریم، درست است؟ بسیار خوب. همچنان عاشق داستان باشید.

But also getting to know about folks' experience

اما دانستن تجربه افراد

gives us a bit of perspective that we might not otherwise have.

به ما چشم‌اندازی می‌دهد که در غیر این صورت به دست نمی‌آید.

And so what we want to think about is, you know,

آنچه که باید به آن فکر کنیم

considering the impact that having those kinds of connections

در نظر گرفتن تاثیری است که چنان ارتباط‌هایی

can show for us.

می‌توانند به ما نشان دهند.

Even as a simple example,

حتی به عنوان یک مثال ساده،

I mentioned we struggle to connect across differences.

اشاره کردم که به دلیل تفاوت‌ها برقراری ارتباط برای ما سخت می‌شود.

But think about this: a couple days ago, maybe a month ago,

اما به این فکر کنید: دو سه روز پیش، شاید یک ماه پیش،

I saw online where Snoop Dogg, yes, the rapper Snoop Dogg,

در فضای آنلاین دیدم که اسنوپ داگ، بله اسنوپ داگ رپ‌خوان

posted on his LinkedIn --

در لینکدین پست گذاشته بود --

این که اصلا چرا حساب لینکداین دارد را نمی‌دانم.

which why he's on LinkedIn, I have no idea --

(Laughter)

(خنده)

That he really valued his relationship with Martha Stewart.

نوشت که برای ارتباطش با مارتا استوارت ارزش زیادی قائل است.

Now most of us have seen that relationship,

بیشتر ما این ارتباط را دیده‌ایم،

and if we're being honest, we kind of notice

و اگر صادق باشیم، متوجه شده‌ایم

that there's some differences between them

که بین آنها برخی تفاوت‌ها وجود دارد

that make that connection kind of unlikely, right?

که چنین ارتباطی را بعید می‌کند، درست است؟

OK. But you know what?

درست. اما می‌دانید؟

He pointed out specifically, “I learn so much from this friendship.

او به صورت ویژه نوشت: «من از این دوستی بسیار می‌آموزم.

I get so much value out of this relationship."

از این رابطه ارزش زیادی دریافت می‌کنم.»

And it was the willingness of being able to connect across differences

و این تمایل به توانایی ارتباط علی‌رغم تفاوت‌ها است

that most of us would kind of politely ignore,

که بیشتر ما دوست داریم مودبانه نادیده بگیریم،

or would assume were not available to us.

یا فرض کنیم گزینه ما نبوده است.

So learning about the experiences of others is about hearing the stories.

دانستن تجربیات دیگران در واقع شنیدن داستان‌هاست.

Yes, but it's also about having empathy and connection,

بله اما بحث همدلی و ارتباط

and being able to broaden our view.

و همچنین گسترش دیدمان نیز هست.

Now I have another example where this happens,

مثال دیگری دارم از محل رخ دادن این اتفاق

and this is the workplace,

و آنجا محل کار است،

because I care a lot about how this shows up in the workplace,

چون نمود پیدا کردن آن در محل کار برای من اهمیت زیادی دارد،

because we all, you know, at least for now, until the AI gets us,

چون همه ما دست‌کم فعلا تا وقتی هوش مصنوعی به ما برسد،

have to go into the workplace.

باید سر کار برویم.

(Laughter)

(خنده حاضران)

OK, so when we're thinking about the workplace,

خوب زمانی که به محل کار فکر می‌کنیم،

one of the things that always happens is interviews.

یکی از اتفاق‌های همیشگی مصاحبه‌های کاری است.

I've had this conversation with a lot of my clients

من این گفتگو را با بسیاری از مراجعین داشته‌ام

because clients are always thinking

چون مراجعین همیشه به این فکرند

about how are we attracting and retaining talent.

که چگونه استعدادها ر ا جذب و حفظ کنند.

They’re always thinking about specifically Black folks, brown folks, young folks.

آنها همواره به طور خاص درباره افراد سیاه‌، قهوه‌ای و جوانان فکر می‌کنند.

And we want to make sure that we're bridging those connections.

و ما می‌خواهیم مطمئن شویم که این ارتباطات برقرار می‌شود.

But we know that our workplaces

اما می‌دانیم که ادارات ما

aren't always inviting to those diverse identities.

همواره برای این هویت‌های متنوع درهای باز ندارند.

Now what my clients hear is a pipeline problem.

چیزی که مراجعین من می‌شنوند مشکل خط لوله است.

But what I hear is an empathy problem.

اما چیزی که من می‌شنوم مشکل همدلی است.

I'll give an example of what that looks like.

مثالی می‌زنم از ظاهر این پدیده.

Candidates go into an interview.

کاندیداها به مصاحبه می‌روند.

One of the questions is,

یکی از سوالات این است که

"I'd like you to tell me about how you navigate ambiguity."

«به من بگویید ابهامات را چگونه رهیابی می‌کنید.»

Most of the candidates tell a story about working in a previous position,

بیشتر کاندیداها می‌گویند که در شغل قبلی مشکلی بود

having to solve a problem,

که باید حل می‌کردند،

not having a lot of resources or information,

منابع و اطلاعات کافی نداشتند،

making some educated guesses

با استفاده از حدس‌های مبتنی بر تحقیق،

and ultimately solving said problem amazingly.

عاقبت به نحو شگفت‌انگیزی آن مشکل را حل کرده‌اند.

Alright? Creating a fantastic new product.

بسیار خوب؟ خلق یک محصول جدید شگفت‌انگیز.

We've heard this story. We work with those people. OK, great.

ما این داستان را شنیده‌ایم. ما با این افراد کار می‌کنیم. بسیار خوب.

But there's one candidate,

اما یک کاندیدا هست،

and when that question hits them,

که وقتی به این سوال بر می‌خورد،

what they do is they tell a story about a 1989 Honda Accord.

داستان یک خودروی هوندا آکورد ۱۹۸۹ را برایمان تعریف می‌کند.

It's a car that their father gave them before they went away to college.

ماشینی که قبل از رفتن به دانشگاه پدرش به او داده است.

And it ran great.

و خیلی خوب کار می‌کرد.

But the gas gauge didn't work.

اما عقربه بنزینش خراب بود.

So they talk about -- feels real, right?

او درباره این موضوع حرف می‌زند -- واقعی به نظر می‌رسد نه؟

(Laughter)

(خنده حاضران)

Y’all know this person, too.

همه شما هم این فرد را می‌شناسید.

So the gas gauge didn't work.

عقربه بنزین کار نمی‌کرد.

So they had to develop a process

و باید فرآیندی طراحی می‌کرد

to make sure that they were able to track their miles

تا بتواند کیلومترهای مسیرش را محاسبه کند

so that they would know when they needed to fill up again.

تا بداند که کی وقت سوخت‌گیری مجدد است.

Right?

خوب؟

They had to navigate the ambiguity

می‌بایستی ابهام ندانستن میزان بنزین

of having no idea what was in their gas tank

در باک را به نحوی ارزیابی می‌کرد

and make sure that they didn't run out of gas,

و از تمام نشدن سوخت اطمینان حاصل می‌کرد

and they managed to do that.

و او توانسته بود این کار را بکند.

«کیلومترها را طوری محاسبه می‌کردم که دقیقا بدانم کی باید بنزین بزنم،

"I track my miles so that I know exactly when I need to fill up,

so that I don't have to worry about running out of gas."

تا نگران تمام شدن بنزین نباشم.»

How often would we hear a story like that in the workplace

چند بار شده که این داستان را سر کار بشنوید

and discount that person?

و آن فرد را جدی نگرفته‌اید؟

How often would we dismiss or not even consider the candidate

چند بار چنین کسی را رد کرده و یا حتی کاندیدا را حساب نکرده‌ایم

because they didn't give us a business example,

زیرا یک مثال کاری برای‌مان نزده‌اند،

or we didn’t hear it as a culture fit.

یا آن را از نظر فرهنگ سازمانی مناسب تشخصی نداده‌ایم.

When if we’re really honest with ourselves,

در حالی که اگر واقعا با خود صادق باشیم،

the candidate with the Honda Accord not only navigated the ambiguity

کاندیدایی که داستان هوندا آکورد را تعریف کرد نه‌تنها

of not having any gas in the car,

نه‌تنها ابهام اتمام بنزین را محاسبه کرده،

they also did something in their day-to-day life.

بلکه در زندگی روز به روز خود نیز کاری کرده‌اند.

It wasn't just for work.

این فقط مختص کار نبوده است.

This is one of the things I had to figure out how to do to survive.

این از آن کارهایی است که باید برای بقا یاد می‌گرفت.

It's innate. It's in my body. Think about if we considered it that way.

ذاتی است. در درون آدم است. فکر کنید اگر آنطور فکر می‌کردید چه می‌شد.

Think about if we considered getting to know folks' stories

به این فکر کنید که اگر داستان دیگران را بدانیم

and having empathy for them

و با آن‌ها همدلی کنیم

as a part of the way that we evaluate

در چارچوب نحوه ارزیابی‌مان

where they have an opportunity to thrive and grow,

که در کجا فرصت شکوفایی و رشد دارند،

instead of just listening for the things that we always listen for.

به جای گوش دادن به حرف‌هایی که همیشه می‌شنویم.

That leads me to the third step. OK?

حالا می‌رسیم به گام سوم. خوب؟

The third step is extending your privilege to others.

گام سوم گسترش امتیاز شما به دیگران است.

So I have another story.

داستان دیگری دارم.

I was on a call the other day with a client.

چند روز پیش با یک ارباب رجوع تلفنی صحبت می‌کردم.

She is the head of HR for a pretty big company.

او مدیر منابع انسانی یک شرکت بزرگ است.

It was she and I and one of her colleagues on the call.

من و او و یکی از همکارانش روی خط بودیم.

And as we were having the discussion, about 10 minutes in,

و حدود ۱۰ دقیقه از گفت‌وگویمان می‌گذشت،

she chimes in and says, "Wait, I'm going to hop off for a moment.

که حرفمان را قطع کرد و گفت: «من یک دقیقه می‌روم.

I need to go change my top. I'll be back."

باید بلوزم را عوض کنم. برمی‌گردم.»

A few minutes pass by.

دقایقی سپری شد.

She returns to the call, and she's in a plain black shirt.

به تماس باز گشت و یک پیراهن سیاه ساده پوشیده بود.

She's taken her earrings off, makeup's gone.

گوشواره‌هایش را در آورده بود و آرایشش پاک شده بود.

So I ask, like, "Why'd you change clothes?"

پرسیدم، «چرا لباست را عوض کردی؟»

She says, "Oh, I'm getting my home appraised today.

او گفت: «امروز قرات است خانه‌ام را قیمت‌گذاری کنم.

So I'm actually going to pretend to be the cleaning lady,

به همین دلیل می‌خواهم وانمود کنم که نظافتچی خانه هستم،

and my neighbor across the street

و همسایه‌ام آن طرف خیابان

is going to come over and pretend to be me. She's white."

قرار است بیاید و خود را جای من جا بزند. او سفید است.»

I'm nodding my head because I know what's going on.

من سرم را تکان دادم چون می‌دانستم اوضاع از چه قرار است.

The colleague on the call says,

همکارش در آن طرف خط گفت،

"Wait, what do you mean? I don't understand."

«صبر کن، یعنی چی؟ من نمی‌فهمم.»

So my client proceeds to explain about the stories about Black folks' homes

و مشتری من شروع کرد به گفتن داستان‌هایی درباره این که خانه سیاه‌پوست‌ها

being appraised for less

کمتر قیمت‌گذاری می‌شود

when there's evidence that the homeowners are Black.

وقتی مدرکی هست که ثابت می‌کند مالک خانه سیاه است.

The colleague on the call is, like, almost outraged.

همکارش روی خط تقریبا از کوره در رفت.

Like, "What? Is that a real thing? I can't believe this is happening."

گفت: «چی؟ این حقیقت دارد؟ باور نمی‌کنم که این اتفاق بیافتد.»

Meanwhile, I am feeling grateful to the neighbor

ضمنا از آن همسایه قدردانی می‌کنم

for being able to identify her privilege,

چون توانست امتیاز خود را تشخیص دهد.

for being able to empathize with my client,

چون توانست با ارباب رجوع من همدلی کند،

and for being willing to extend the privilege of her race

و چون حاضر بود که امتیاز نژاد خود را

in that situation.

در آن شرایط به او گسترش دهد.

The three steps that I just covered with you

این سه گامی که مطرح کردم

are what most of us want when we think about support.

چیزی است که بیشتر ما وقتی به حمایت فکر می‌کنیم نیاز داریم.

I want someone to identify their privilege.

کسی را می‌خواهم که به امتیاز خود آگاه باشد.

I want somebody to actually hear my circumstances and experience,

کسی را می‌خواهم که واقعا شرایط و تجارب من را بشنود

and empathize with me.

و با من همدلی کند.

And then I want you to extend your privilege

و سپس از شما می‌خواهم که امتیاز خود را

respectfully and impactfully

محترمانه و موثر گسترش دهید

in the ways that you're able to in that relationship.

به روشی که در آن رابطه قادر به آن هستید.

Now I have a little secret.

یک راز کوچک دارم.

A confession, if you will.

به عبارت دیگر یک اعتراف.

There is a word I've been avoiding in this conversation.

در این مکالمه از آوردن یک کلمه پرهیز کردم.

So I mentioned at the top of this, you know, dialogue

در آغاز صحبتم گفتم که

that I work with lots of well-recognized brands.

با برندهای معروف همکاری می‌کنم.

And what I didn't tell you is that the work I do is DEI,

و چیزی که نگفتم این است که کار من DEI است،

or diversity, equity and inclusion.

یعنی تنوع، برابری و شمول.

And the word that I’ve been avoiding is “allyship.”

و کلمه‌ای که به کار نبردم «حمایت همدلانه» است.

The three steps that we just talked through

این سه گامی که الآن بحث کردیم

is what allyship looks like in action.

شکل عملیاتی حمایت همدلانه است.

Now I'll be honest, I avoided it because I just wanted you to hear my talk.

صادقانه می‌گویم که این کلمه را به کار نبردم تا حرف‌هایم را تا آخر بشنوید.

I know right now the media is all the rage.

می‌دانم که الان رسانه‌ها محبوب‌اند.

DEI is dying, right? And allyship is on its way with it.

DEI در حال مرگ است، و حمایت همدلانه هم در همین مسیر است.

اما من می‌خواهم فقط برای یک لحظه هم که شده

But I want us to just for a moment

consider that maybe allyship isn't grand historical gestures

در نظر بگیرید که حمایت همدلانه یک ژست عالی تاریخی

or another big program, or huge financial commitments.

یا یک برنامه بزرگ دیگر، یا تعهدات مالی عظیم نیست.

I mean, we need those too, but --

البته که همه آنها نیز لازم‌اند اما --

(Laughter)

(خنده حاضران)

It doesn’t have to just be that.

اما فقط نباید به این‌ها محدود شود.

It doesn't have to just be those really big, visible things.

فقط نباید این چیزهای بزرگ و قابل مشاهده باشد.

It can be the small things,

می‌تواند چیزهای کوچک باشد،

the things that we see and encounter every day.

چیزهایی که هر روز می‌بینیم و با آن سروکار داریم.

Allyship is understanding that the system is such

حمایت همدلانه فهم این است که سیستم به گونه‌ای است

that the way your neighbor is experiencing a home appraisal

که تجربه همسایه شما از قیمت‌گذاری خانه

and the way you might be

و روش تجربه احتمالی شما

could be different,

می‌تواند متفاوت باشد،

and being willing to step in and interrupt that impact.

و تمایل داشتن به مداخله و اخلال در آن.

It could also be recognizing that access to job opportunities

همچنین می‌تواند فهم این باشد که دسترسی به فرصت‌های شغلی

isn't necessarily fair just because you got in.

لزوما چون شما کار پیدا کردید منصفانه نیست.

It's left-handed scissors.

مسئله قیچی‌ مخصوص افراد چپ‌دست است.

It's considering food allergies.

ملاحظه حساسیت‌های غذایی است.

It's being willing to accept correction when you mispronounce someone's name

تمایل به پذیرش اصلاح تلفظ غلط نام یا تشخیص غلط

or misgender them.

جنسیت دیگران است.

It's all of those things that you encounter every single day.

همه چیزهایی است که هر روز با آن سروکار داریم.

And I think when we think of it as just the big things,

و زمانی که فقط به چیزهای بزرگ فکر می‌کنیم،

we miss an opportunity to step into what we independently,

فرصت ورود به آنچه که توان مستقل و فردی

individually have the ability to do to be allies.

برای حمایت همدلانه را داریم، از دست می‌دهیم.

And I know that word may still not sit well with a lot of you.

و می‌دانم که این کلمه ممکن است هنوز برای بسیاری از شما جا نیفتاده باشد.

But whether you call it support, love, friendship, solidarity,

اما اسمش را هر چه بگذارید، پشتیبانی، عشق، دوستی، همبستگی،

whatever you'd like to call it,

اسمش را هر چه دوست دارید بگذارید،

let's start taking the kinds of everyday actions

بیایید با یک سری اقدامات روزانه‌

that really bring it to life.

آن را به زندگی واقعی بیاوریم.

Thank you.

متشکرم.

(Applause)

(تشویق)