Why a Free and Fair Internet Is More Vital than Ever | Priscilla Chomba-Kinywa | TED

Transcriber:

Translator: Sina Shafiezadeh Reviewer: Mahshid Moballegh Nasery

I have a question for you.

من یک سوال از شما دارم.

How would you have coped with the COVID-19 pandemic

چگونه می‌توانستید با همه‌گیری کرونا کنار بیایید

if you'd had no access to the internet?

اگر به اینترنت دسترسی نداشتید؟

March 2020.

ماه مارس سال ۲۰۲۰.

I know we all want to forget,

می‌دانم که می‌خواهیم فراموش کنیم،

but allow me to take you back to March 2020.

ولی به من اجازه دهید شما را به مارس ۲۰۲۰ برگردانم.

You see, it felt like one minute we were doing what we always do,

می‌بینید، انگار یک دقیقه همان کاری را انجام می‌دهیم که همیشه انجام می‌دادیم،

going about our daily business,

سراغ کارهای روزانه می‌رفتیم،

and then we were keeping, sort of, one eye on a virus that was over there.

و بعد تمامی توجه‌ها به یک ویروس جلب شد.

And then the next day, boom,

و روز بعد، بوم!

we were in a head-on collision with a pandemic

ما با پاندمی سرشاخ شده بودیم

that nobody knew what to do about.

که هیچکس نمی‌دانست چه کار باید کرد.

Authorities jumped to action.

مسئولین وارد عمل شدند.

Don't go to church,

به کلیسا نروید،

don't go to the mosque,

به مسجد نروید،

don't see your friends,

دوستان‌تان را نبینید،

don't go to restaurants, don't go outside,

به رستوران نروید، بیرون نروید،

don't use public transport and don't visit your parents,

از حمل‌ونقل عمومی استفاده نکنید،

و والدین خود را ملاقات نکنید.

don't go to school,

به مدرسه نروید، سر کار نروید،

don't go to work.

It was a barrage of "don'ts" from every direction possible.

رگباری از «نکن‌ها» از هر جهتی وجود داشت.

It was a lot.

این بسیار سخت بود.

But we adapted.

اما ما سازگار شدیم.

We started to accept,

ما شروع به پذیرفتن کردیم،

and slowly we shifted more and more of what we did

و کم‌کم هر آن‌چه را حضوری انجام می‌دادیم به آنلاین تبدیل کردیم.

from in-person to online.

We started to rely on the power of the internet

ما شروع به تکیه بر قدرت اینترنت کردیم

to order our groceries online,

برای سفارش آنلاین خواربار،

to order our meals,

برای سفارش غذا،

to speak to our friends

برای صحبت با دوستان،

or even to learn how to take care of that plant, finally.

یا حتی یادگیر گرفتیم بالاخره چگونه از گیاه مراقبت کنیم.

We used the internet to pray.

ما از اینترنت برای مناجات استفاده کردیم.

We used it to exercise, to meditate, to speak to our therapists.

برای ورزش کردن و مدیتیشن کردن، برای صحبت با درمانگرمان استفاده کردیم.

Organizations, including the one that I work with,

سازمان‌ها، از جمله محل کار من،

shifted to remote working and I was able to continue working.

به دورکاری تغییر یافتند و من می‌توانستم به کار کردن ادامه بدهم.

Some schools figured out how to deliver online classes,

بعضی از مدارس نحوه‌ی برگزاری کلاس‌های آنلاین را یافتند،

and my children only had three weeks of interruption to their learning

و فرزندانم فقط سه هفته در یادگیری وقفه داشتند

تا زمانی که کلاس‌های آنلاین بازگشایی شدند،

before they were back in class online.

Granted, they were in these classes wearing a school shirt and a school tie

آن‌ها در این کلاس‌ها با لباس و کراوات مدرسه و پیژامه حضور داشتند،

with pajama bottoms,

but I couldn't do anything about it

اما نمی‌توانستم کاری انجام دهم

because I was doing pretty much the same thing

چون خودم هم دقیقا در جلسه‌های زوم کاری مشابه همین انجام می‌دادم.

in my Zoom meetings.

Unfortunately, this picture that I've painted

متاسفانه، تصویری که من تداعی کردم برای همه، یک شکل نبود.

was not the same for everyone.

It certainly wasn't true for those without access to the internet.

مطمئناً در مورد کسانی که به اینترنت دسترسی نداشتند، صدق نمی‌کرد.

The lady who helps us with our chores in the house

خانمی که در کارهای خانه به ما کمک می‌کرد

talked to me about her rising levels of anxiety

درباره افزایش اضطراب خودش با من حرف زد؛ چون دوستانش شغل‌شان را از دست می‌دادند

as she saw more and more of her friends lose their jobs.

Her friends who sold in markets, who sold at street corners,

دوستانش که در بازارها، در گوشه خیابان‌ها فروشنده بودند،

they had no customers and therefore no money

آن‌ها هیچ مشتری‌ای و در نتیجه پولی نداشتند

because we were all sheltering in place.

چون همه‌ی ما در مکان‌ها پناه گرفته بودیم.

While she saw my children sitting in their Zoom classes

او صحبت کردن فرزاندان من را با معلم‌هایشان در کلاس‌های زوم می‌دید،

talking to their teachers,

her own children had to be taken to the village.

در حالی‌ که فرزندان خودش باید به روستا می‌رفتند.

Because, you see,

چون، می‌دانید،

with all the parents out trying to make some money

در کنار تمام والدینی که بیرون از خانه کار می‌کردند تا پول در آورند

and no school for the kids to go to,

و مدرسه ای بچه‌ها وجود نداشت، که ایمنی و امنیت آنها را تضمین کند.

their safety and security was no longer guaranteed.

So the village was their only option.

پس تنها گزینه‌ی باقیمانده رفتن به روستا بود.

In my own home village of Kasama in rural Zambia,

در دهکده‌ی خود من در کاساما واقع در منطقه‌ای روستایی در زامبیا

a beautiful and brilliant young girl named Chomba

یک دختر زیبا و بااستعداد به نام چومبا

faces the exact same fate

دقیقا با همین سرنوشت مواجه بود.

of not being able to continue her education.

که قادر به ادامه ی تحصیل نبود.

Because, you see, they don’t have access to the internet.

به این دلیل که آن‌ها به اینترنت دسترسی نداشتند.

And the longer the pandemic rages on,

و هر چقدر این همه‌گیری طولانی‌تر شد،

the further and further and further away

رویای او برای دکتر شدن دورتر و دورتر و دورتر،

her dream of becoming a medical doctor go,

and the higher her chances become of becoming a teenage mum

و احتمال اینکه یک مادر نوجوان یا کودک‌همسر شود بیشتر شد

or getting married off as a teenager.

Many of us use the internet for so many things,

خیلی از ما از اینترنت برای مسائل مختلف استفاده می‌کنیم،

even if it was just talking to our parents on video calls.

حتی اگر فقط در حد صحبت تصویری با والدین باشد.

And we did so without a second thought to those without internet.

و ما این کار را بدون فکری به آن‌هایی که به اینترنت دسترسی ندارند، انجام دادیم.

Did it ever cross your mind how they,

آیا تا به حال به ذهن شما خطور کرد که آنهایی که اینترنت نداشتند،

those without internet, were coping?

چگونه این دوران را گذراندند؟

We live in a digital age where access to the internet

ما در عصر دیجیتال زندگی می‌کنیم جایی که دسترسی به اینترنت

is no longer a nice-to-have; it is a definite must-have.

دیگر یک مزیت حساب نمی‌شود؛ یک الزام قطعی است.

The internet provides a tool for us to engage in democratic conversations.

اینترنت ابزاری را برای مشارکت در گفتگوهای دموکراتیک برای ما فراهم می‌کند.

We have a voice in spaces

ما در فضاهای مختلف در تعامل هستیم که قبلا محفوظ و محدود بودند،

that were previously a preserve of the few,

درحالیکه قبلا تنها کسانی که در پایگاه‌های تلویزیونی کار می‌کردند،

whereas before only those who could go to TV stations,

یا در ایستگاه‌های رادیویی به مصاحبه‌های روزنامه‌ها دسترسی داشتند،

radio stations that have access to newspaper interviews had a say,

حرفی برای گفتن داشتند

now everybody can speak about issues that affect them.

حالا هرکسی می‌تواند درباره‌ی مشکلاتی که روی آن‌ها تاثیر گذاشته، صحبت کند.

Just in the last few years,

تنها در سال های اخیر،

we have seen the power of the internet

ما قدرت اینترنت را برای ارتباط افراد در سراسر جهان دیدیم.

used to connect people from across the world.

People who don't even speak each other's languages

افرادی که حتی زبان یکدیگر را نمی‌دانستند

have been able to rally together

توانسته‌اند با هم تجمع کنند

to fight against things like racism, sexism,

برای مبارزه با چیزهایی مانند نژادپرستی، تبعیض جنسی،

climate change and so much more.

تغییرات آب‌وهوایی و خیلی چیزهای دیگر.

And globally, over two billion people do not have access to the internet.

و در سطح جهان، بیش از دو میلیارد نفر دسترسی به اینترنت ندارند.

Two billion.

دو میلیارد نفر.

So why should that number of two billion people concern you?

حالا چرا باید آن عدد دو میلیارد نفر شما را نگران کند؟

As I mentioned, the internet gives power to people

همانطور که گفتم، اینترنت به مردم قدرت می‌دهد

to contribute to their economies,

تا اقتصادشان را کمک کنند،

to contribute to politics and to social issues.

در معضلات سیاسی و اجتماعی مشارکت کنند.

Let me put the economic contribution into context.

اجازه دهید به مشارکت اقتصادی را باز کنم.

My home country of Zambia relies on agriculture.

کشور من زامبیا متکی بر کشاورزی است.

We place a lot of emphasis on agriculture, and rightly so.

ما بر کشاورزی تاکید زیادی داریم و به درستی هم همین‌طور است.

Because 60 percent of the Zambian population

زیرا ۶۰ درصد جمعیت زامبیا

relies on agriculture for their livelihoods.

برای امرار معاش متکی بر کشاورزی هستند.

That’s according to United Nations statistics.

این عدد طبق آمار سازمان ملل متحد است.

And yet, when we look at the numbers,

و حالا، وقتی به ارقام نگاه می‌کنیم،

agriculture contributes only 7.5 percent to the country’s GDP most years.

بخش کشاورزی تنها ۷.۵ درصد سهم تولید ناخالص داخلی کشور را در اختیار دارد.

So 60 percent of the population is relying on something

پس ۶۰ درصد جمعیت به چیزی متکی هستند که

that contributes 7.5 percent to the GDP.

به ۷.۵ درصد از ناخالص داخلی کشور کمک می‌کند.

In contrast,

در مقابل،

data from 2019 showed that one developed nation

داده‌های سال ۲۰۱۹ نشان داد که یک کشور توسعه یافته توانسته است

was able to get 10 percent of its GDP contribution

۱۰ درصد از سهم تولید ناخالص داخلی خود را

from the power of the internet,

از طریق قدرت اینترنت در اختیار بگیرد.

not technology more broadly,

نه از طریق تکنولوژی وسیع‌تر،

the internet.

بلکه اینترنت.

Can you imagine what would happen

می‌توانید تصور کنید چه اتفاقی می‌افتاد

if more people had access to the internet?

اگر تعداد بیشتری از مردم به اینترنت دسترسی می‌داشتند؟

And lest we forget,

و مبادا فراموش کنیم،

access to the internet would give Chomba in my home village

دسترسی به اینترنت می‌تواند به چومبا، در روستای زادگاه من

the right to learn.

حق آموزش دهد.

She would be able to go to school

او می‌تواند به مدرسه برود

and get closer to realizing her dream of contributing to the health sector.

و به تحقق رویایش برای مشارکت در بخش سلامت نزدیک‌تر شود.

We need to act now.

ما باید همین حالا اقدام کنیم.

We need to actively and collectively ensure

ما باید فعالانه و جمعی اطمینان حاصل کنیم

that going forward, everyone has access to a free,

که در آینده، همه به اینترنت رایگان و عادلانه و فمنیستی دسترسی دارند.

fair and feminist internet.

We cannot afford to look away

ما نمی‌توانیم به افق‌های دورتر به راحتی نگاه کنیم

simply because we are comfortable and we have access.

زیرا ما آسوده هستیم و دسترسی داریم.

Because we need the contribution of the two billion.

زیرا ما به کمک دو میلیارد نفر نیاز داریم.

We need them contributing to the economies of our countries.

ما به کمک آن‌ها برای اقتصاد کشورمان نیاز داریم.

We need their voices in politics.

ما به صدای آن‌ها در سیاست نیاز داریم.

We need their voices on social issues.

ما به صدای آن‌ها در مشکلات اجتماعی نیاز داریم.

Now, I'll be the first to admit that this is not a small task.

حالا من اولین کسی هستم که اعتراف می‌کنم که این کار کمی نیست.

What I'm proposing, an equitable internet,

چیزی که من درخواست می‌کنم، اینترنت منصفانه،

is a major undertaking,

یک تعهد بزرگ است،

but we have to start somewhere.

اما ما باید از جایی شروع کنیم.

We need governments and development partners

ما به دولت‌ها و شرکای توسعه

to start to acknowledge that digital rights

برای شروع تصدیق حقوق دیجیتال نیاز داریم.

in a digital era are important to every citizen of their countries:

در عصر دیجیتال برای هر شهروند کشورشان مهم است:

policies that encourage competition among technology providers;

سیاستی که مشوق رقابت بین ارائه‌دهندگان فناوری است؛

regulation that allows for low-cost energy solutions

مقرراتی که اجازه می‌دهند راه حل‌های کم انرژی‌بری

to penetrate even where it’s hard to reach;

حتی به مکانی که رسیدن به آن سخت است نفوذ کند؛

changes to school curricula to include digital literacy;

تغییراتی در برنامه‌های درسی مدارس که شامل سواد دیجیتال باشد؛

and free internet to the lowest-income citizens.

و اینترنت رایگان برای شهروندان کم درآمد.

All those are just a starting point.

همه‌ی آن‌ها فقط یک نقطه شروع هستند.

But we also understand

ولی ما همچنین می‌دانیم

that with the world's economy slowing down,

که با کاهش سرعت اقتصاد جهان،

most of our governments will not prioritize digital access.

بیشتر دولت‌های ما دسترسی دیجیتالی را اولویت قرار نمی‌دهند.

Most of them will default to the traditional election winners:

بسیاری از آن‌ها به طور پیش فرض برنده انتخابات سنتی هستند:

those infrastructure projects

آن پروژه‌های زیربنایی که حتی قبل از آن‌که کامل شوند، منسوخ شده‌اند.

that are outdated before they are even completed.

They will focus on those,

آن ها روی این‌ها تمرکز می‌کنند.

and those projects only benefit the middle class

و پروژه‌هایی که سودشان برای سطح متوسط جامعه

and the upper class,

و سطح قوی جامعه می‌باشند،

leaving the poorer even further behind.

و رها کردن فقیرترها، حتی بیشتر از قبل.

But this is where the private sector, non-profits and foundations come in.

اما اینجا بخش خصوصی، سازمان‌های غیرانتفاعی و بنیادها وارد می‌شوند.

They certainly have the technical skills,

آن ها قطعا مهارت‌های فنی،

the expertise and the financial resources

تخصص و منابع مالی برای اطمینان از دسترسی هر شهروند به اینترنت در اختیار دارند.

to ensure that every citizen has access to the internet.

And we need to start holding global corporations to account.

و ما باید توانایی شرکت‌های جهانی را مورد توجه قرار دهیم.

In 2020, we learned that at least 20 developing countries

در سال ۲۰۲۰، ما متوجه شدیم که حداقل بیست کشور توسعه یافته

were missing out on as much as 2.8 billion dollars in tax revenue

۲.۸ میلیارد دلار گردش مالیاتی را

فقط از سه شرکت بزرگ فناوری از دست دادند.

from just three big tech companies.

Three.

سه.

This is only a tip of the iceberg

این فقط قطره ای از دریا است

because we know there are a lot of companies operating in these locations,

زیرا ما می‌دانیم که تعداد زیادی شرکت در این مکان‌ها فعال هستند،

but due to unfair global tax rules,

اما به دلیل قوانین ناعادلانه مالیاتی جهانی

they're not giving back their fair share.

آن‌ها سهم منصفانه خود را پس نمی‌دهند.

We need to demand that they start to give back.

ما باید تقاضا کنیم تا آن‌ها شروع به دادن مالیات کنند.

And give back in a way that is sustainable,

و بازپرداختی به شیوه‌ای پایدار،

that is genuine and does not come with the conditions

که واقعی باشد و شرایطی همراه نداشته باشد

that they normally attach to anything that they consider "free"

که معمولاً به هر چیزی که «رایگان» می‌دانند متصل می‌کنند

in this context.

در این زمینه.

And to ensure sustainability,

و برای اطمینان از پایداری،

it can be as simple as starting to look at what has already been tested

می‌تواند به سادگی شروع به نگاه کردن به آنچه قبلاً آزمایش شده است باشد

in terms of providing access to technologies,

در حیطه‌ی فراهم کردن دسترسی به تکنولوژی،

bringing those up to the surface

به بالا کشیدن آن‌ها

and then working with communities to make sure that whatever is put in place

و سپس همکاری با جوامع تا اطمینان حاصل شود که هر آنچه قرار داده شده است

is for the long term -- and not just for the immediate.

برای طولانی مدت است-- و نه برای کوتاه مدت و آنی.

One thing we can all agree on

یک چیز مورد تایید همه این است که قطعا منابع اینترنت به اندازه کافی است،

is that there are definitely enough internet resources to go around,

and the technology is certainly advanced enough

و تکنولوژی برای اطمینان حاصل کردن از دسترسی همه

to make sure that everybody has access.

به اندازه کافی پیشرفته است.

We need to figure out how we bring these resources together

ما باید بفهمیم که چگونه این منابع را با هم جمع کنیم

so that Chomba in my village does not just have access to learning content

به طوری که چومبا در زادگاه من فقط دسترسی برای محتوای آموزشی نداشته باشد

that is relevant to her,

تنها یک موضوع مربوط به او است،

but that she's also able to take part in economic discussions,

بلکه او باید بتواند در بحث‌های اقتصادی مشارکت کند

in political discourse

درگفتمان‌های سیاسی

and making sure that she has access to an internet

و مطمئن شویم که او به اینترنت دسترسی دارد

where she is protected from online abuses such as surveillance,

جایی که او از سوء استفاده‌های آنلاین مانند ایجاد ارعاب و زورگویی،

intimidation and bullying.

محافظت می‌شود.

On [an] individual level, you and I,

در سطح فردی، من و شما،

those of us with access,

کسانی از ما که دسترسی داریم،

need to stand with those that don't have.

نیاز است همراه کسانی باشیم که دسترسی ندارند.

We need to make sure

ما باید مطئمن شویم

that we are not leaving those two billion behind

که ما آن دو میلیارد نفر را رها نمی‌کنیم

and that we are making sure they have access

و ما باید مطئمن شویم که به همه ی ابزاری که نیاز دارند دسترسی دارند

to all the tools they need to live up to their full potential.

تا با پتانسیل کامل خود عمل کنند.

So knowing how an equitable internet benefits the collective,

بعد از دانستن این‌که چگونه یک اینترنت عادلانه به نفع جمعی است،

how will you contribute to reducing that two billion number?

چگونه برای کاهش آن عدد دو میلیارد کمک خواهید کرد؟