Elizabeth Zion: The need for family reunification -- to make families whole again | TED

Transcriber: Leslie Gauthier Reviewer:

Translator: Homa Maddah Reviewer: Pedram Pourasgari

(Irish) Dia duit.

دیا دوویچ (ایرلندی).

(Yoruba) Bawo ní.

بائونی (یاروبا).

(English) My name is Elizabeth.

نام من الیزابت است.(انگلیسی)

I am 18 years old,

من ۱۸ سال دارم،

and I am a second-year university student in Dublin.

دانشجوی سال دوم دانشگاه در دوبلین هستم.

And I would like to share a glimpse into my beginnings.

و دوست دارم چشمه‌ای از سالهای اول زندگی‌ام را با شما به اشتراک بگذارم.

Prior to my birth,

قبل از تولد من،

my mother,

مادرم،

who was born in a Muslim family,

که در یک خانواده‌ی مسلمان به دنیا آماده بود،

converted to Christianity.

به مسیحیت گروید.

And she faced persecution from her family,

و با آزار و اذیت خانواده‌اش روبرو شد،

who were all Muslims at the time,

که در آن زمان همه مسلمان بودند،

and fled Nigeria to escape religious persecution

و برای فرار از آزار مذهبی از نیجریه گریخت

and to fight for a better life for my four siblings and I,

و برای زندگی بهتر برای من و چهار خواهر و برادرم،

of which I am the youngest.

که من کوچکترین آنها هستم.

She tried to get asylum in a number of countries

تلاش کرد از چند کشور پناهندگی بگیرد

and eventually got a letter of acceptance

و دست آخر نامه‌ی قبولی‌اش را

from a relatively small country known as Ireland.

از کشور نسبتا کوچکی به نام ایرلند گرفت.

Ireland accepted her application,

ایرلند درخواست او را قبول کرد،

and while her case was pending,

و در حالیکه پرونده‌ی او هنوز تعیین تکلیف نشده بود،

we were given housing

به ما مسکن دولتی دادند

in a small town in the West of Ireland called Clifden,

در یک شهر کوچک در غرب ایرلند به نام کلیفدن،

in one of the country’s Direct Provision centers.

در یکی از مراکز «تامین مستقیم» کشور.

And so began the wait for my arrival.

و به این ترتیب انتظار برای به دنیا آمدن من آغاز شد.

My due date was July 13th,

قرار بود ۱۳ ژوییه به دنیا بیایم،

which was also the day that my father was born.

که روز تولد پدرم هم بود.

But I refused,

اما من زیرش زدم،

and decided that I preferred to be born on the 16th.

و تصمیم گرفتم که ترجیح می‌دهم روز شانزدهم به دنیا بیایم.

And so I was born in my mother’s room

من در اتاق مادرم به دنیا آمدم

with the umbilical cord wrapped around my neck.

با بند نافی که دور گردنم پیچیده بود.

I was actually believed to be the first child to be born in Clifden,

در واقع نظر همه بر این بود که من اولین کودکی هستم که در خود کلیفدن به دنیا آمد،

as opposed to in the hospital,

و نه در بیمارستان،

in 15 years.

در طی ۱۵ سال گذشته.

I even made the local news.

حتی در خبرهای محلی ظاهر شدم.

I guess persistence and stubbornness pays off.

حدس می زنم پشتکار و سرسختی نتیجه می‌دهد.

And my mom still has a newspaper that detailed my arrival story

و مادرم هنوز روزنامه‌ای که ماجرای تولد مرا شرح می‌دهد، نگه داشته است

to this day.

تا به همین امروز.

So you could say I had a rocky start to life.

بنابراین می‌شود گفت من شروع سختی در زندگی داشتم.

Other than the fact that I was born on the floor,

بجز این واقعیت که کف زمین اتاق به دنیا آمدم،

I was literally born into a system

من به معنای واقعی کلمه در نظامی به دنیا آمدم،

that has been criticized by human rights organizations as illegal,

که سازمان‌های حقوق بشری آن را نقد می‌کردند و آن را غیرقانونی،

inhumane and degrading.

غیرانسانی و تحقیرآمیز می‌دانستند.

But I’ve denied my beginnings the ability to dictate my end.

اما من نگذاشته‌ام شروع زندگیم، توانایی دیکته کردن پایان زندگیم را هم داشته باشد.

After I was born,

بعد از اینکه به دنیا آمدم،

به خواهرها و برادرهایم اقامت ایرلند دادند،

my siblings were granted residence here,

and it was a relief for her to have all of her children with her.

و بودن همه‌ی فرزندانش برای مادرم آرامش بخش بود.

But what she didn’t have was her husband ...

اما آنچه که نداشت، شوهرش بود...

my father ...

پدر من...

her biggest support in the journey.

بزرگترین حامی‌اش در این سفر.

And now after 18 years,

و حالا بعد از ۱۸ سال،

multiple rejected visa applications,

چندین درخواست روادید رد شده،

countless trips to the immigration offices

رفت و آمدهای بی‌پایان به ادارات مهاجرت

and hundreds of visits to various different lawyers and solicitors,

و صدها بار ملاقات با وکلا و نمایندگان مختلف،

my father is yet to be granted access to join his family here.

پدرم هنوز نتوانسته به خانواده‌اش ملحق شود.

And growing up without him has been the hardest part.

و بزرگ شدن بدون حضور او، سخت‌ترین قسمت داستان بوده است.

So the topic of this talk today

بنابراین، موضوع صحبت امروزم

is the need for family reunification

نیاز به الحاق به خانواده است

and the effects of one-parent households on children.

و تاثیرات خانواده‌های تک والد بر فرزندان.

We often spend time talking about how children are the future

ما اغلب در این مورد حرف می‌زنیم که کودکان خود آینده هستند

and how it’s necessary and crucial for us to lay good foundations for them

و تا چه اندازه لازم و حیاتی است که شرایط را برای آنها فراهم کنیم

so they have equal opportunities to succeed.

تا بتوانند فرصت‌های برابر برای موفقیت داشته باشند.

But the first and most important foundations in a child’s life

اما اولین و مهمترین اصول در زندگی یک کودک

are laid at home. within the family structure.

در داخل خانه هستند. در درون ساختار خانواده.

و در این مورد فکر کنید:

And think about it:

when you have two parents who want to be in your life,

شما دو والد دارید که می‌خواهند در زندگی شما حضور داشته باشند،

having both parents around and involved means having access

حضور و مشارکت هر دوی والدین به معنای دسترسی

to more of the economic and community resources available,

به منابع اقتصادی و اجتماعی بیشتر است،

as both parents are willing

چرا که هر دوی والدین می‌خواهند

to invest their time, energy and money into the well-being of their children.

زمان، انرژی و پول خود را برای رفاه فرزندان سرمایه‌گذاری کنند.

And so I often imagine

و به همین خاطر من اغلب تصور می‌کنم

how different life would be if my father was here.

اگرپدرم اینجا بود، زندگیم چقدر فرق می‌کرد.

If my father was here,

اگر پدرم اینجا بود،

I would have never had to witness my mother painstakingly try her best

هرگز مجبور نبودم شاهد تلاش بی‌وقفه مادرم باشم

to raise my two sisters and I along with my two brothers alone.

برای دست تنها بزرگ کردن، من و دو خواهرم، به همراه دو برادرم.

There is not one day

حتی یک روز نبوده است که

I have not heard her beg God for the strength to raise us.

من نشنیده باشم که او برای بزرگ کردن ما، از خدا طلب قدرت نکرده باشد.

Her earnest prayers have been the backdrop of my sleep

دعاهای بی‌آلایش او پس زمینه‌ی خواب من بوده است

and my only lullaby for as long as I can remember.

و تنها لالایی که من به یاد می‌آورم.

She’s only one person,

او فقط یک آدم بود،

so she needed his strength to be in five places at once,

به همین خاطر نیاز به قدرت خدا داشت تا در آن واحد در پنج جا حاضر باشد،

as my siblings and I all had our different issues

چون من و خواهر و برادرهایم هر کدام مسائل خودمان را داشتیم

and problems to deal with that we needed her there for --

و مشکلاتی که برای حلش به حضور او نیاز داشتیم--

but all the while struggling to maintain a good relationship with my father,

در حالیکه در تمام مدت برای حفظ رابطه‌ی خوب با پدرم هم تلاش می‌کرد

who is thousands of miles away.

که هزاران مایل دورتر بود.

یا حضور پدرم چه معنایی می‌توانست داشته باشد

Or what it would have meant

to see my father at my recitals or at my brothers’ matches.

در رسیتال‌های من یا در مسابقات برادرانم.

None of us would have ever been left staring into a crowd of parents,

هیچ‌کدام از ما نمی‌توانستیم به جمعیت انبوه والدین خیره نشویم،

disappointed that our own parents,

ناامید از اینکه والدین خودمان،

our biggest supporters,

بزرگترین حامیان ما،

couldn’t be there.

نمی‌توانستند هر دو آنجا باشند.

And I’m certain we would have escaped experiencing homelessness

و مطمئن هستم بی‌خانمانی را تجربه نمی‌کردیم،

if my father was here.

اگر پدرمان اینجا بود.

For months, my family and I were homeless.

ماهها، من و خانواده‌ام بی‌خانمان بودیم.

Finding housing in Ireland is difficult enough already,

یافتن خانه در ایرلند به خودی خود سخت است،

but just imagine how challenging it is for a single mother,

اما تصور کنید این کار تا چه اندازه برای یک مادر مجرد دشوار بود،

trying desperately to provide for her five children.

که ناامیدانه برای تأمین مخارج پنج فرزندش تلاش می‌کرد.

In fact, at times it’s virtually impossible,

در واقع، گاهی اوقات تقریبا غیرممکن است،

which is how my family and I ended up homeless.

که به همین دلیل هم من و خانواده‌ام در نهایت بی‌خانمان شدیم.

And I remember the first night we spent at the emergency accommodation hostel.

و شب اولی را که در هاستل اسکان اضطراری گذراندیم، به یاد می‌آورم.

My mother, siblings and I all gathered to pray

مادرم، خواهر و برادرهایم و من همگی جمع شدیم تا دعا کنیم

because we knew that the only thing we had left to depend on

چون می‌دانستیم تنها چیزی که برایمان باقی مانده

was God and his mercy.

خدا و رحمت اوست.

It was a tearful night.

شب پر اشکی بود.

و شبهای بسیار دیگری را مانند آن گذراندیم

And we had many more of those

in the following seven months of our homelessness.

در طی هفت ماه بعدی بی‌خانمانی‌مان.

And I could give you all of the statistics about family separation around the world

و من می‌توانم آمارهای مربوط به جدایی خانواده در سراسر جهان را به شما ارائه دهم

or the harm it does children

یا آسیبی که این جدایی برای کودکان به دنبال داشته ،

when they have parents who want to be together raising them

زمانی که والدینی دارند که می‌خواهند آنها را با هم بزرگ کنند

but are denied the chance to do so.

اما فرصت این کار از آنها گرفته می‌شود.

But we don’t need statistics or case studies

اما ما نیاز به آمار یا موارد خاص نداریم

to justify the need for family reunification.

تا نیاز به الحاق به خانواده را توجیه کنیم.

Because the idea that families should be together,

چون این اعتقاد که اعضای خانواده‌ها باید با همدیگر باشند،

deserve to be together,

مستحق این هستند که با همدیگر باشند،

is a fundamental human right.

یک حق ابتدایی و اساسی بشری است.

It doesn't arise from research evidence or government charts.

این حق از شواهد تحقیقاتی یا نمودارهای دولتی منتج نشده است.

The right to be with your family,

حق بودن با خانواده‌تان،

to be loved and cared for by your family,

دوست داشته شدن و مراقبت از شما توسط خانواده‌تان،

exists because you exist.

پیش از آنکه شما حتی وجود داشته باشید، وجود داشته است.

It is the right of all humans.

این حق تمامی انسان‌هاست.

And according to the United Nations Convention of the Rights of the Child,

و در کنوانسیون حقوق کودک مصوب سازمان ملل،

Article 9 states

ماده ۹ آمده،

that children must not be separated from their parents against their will

که کودکان نباید بر خلاف میل خود از والدین‌شان جدا شوند

unless it is in their best interest.

مگر اینکه این موضوع به نفع آنها باشد.

And children whose parents are separated have the right

و کودکانی که والدین‌شان از یکدیگر جدا شده‌اند، حق دارند

to stay in contact with them

با هر دوی آنها در ارتباط باقی بمانند

unless this would cause them harm.

مگر اینکه این موضوع به ضرر آنها باشد.

And we don’t have to document that harm to show its magnitude

و برای نشان دادن شدت این آسیب، نیازی به مستند کردن آن نیست

and for those rights to be vital and central and urgent,

و همچنین برای اینکه این حقوق حیاتی و اساسی و فوری باشند،

even though, of course, those harms are indeed very real.

اگرچه، البته این آسیب‌ها به شکلی جدی، واقعی هستند.

I remember a time, when I was about seven years old,

یادم می‌آید که هفت ساله بودم،

and I had been tucked into bed by my mom,

و مادرم داشت من را توی تختخواب می‌گذاشت،

and I had a sudden realization

و ناگهان فهمیدم،

that I couldn’t remember what my father even looked like anymore.

که دیگر حتی قیافه‌ی پدرم یادم نمی‌آید.

I began to cry to her,

شروع به گریه کردم،

as it felt like the waves of time had wiped away his image from my mind.

احساس می‌کردم امواج زمان، تصویر او را از ذهنم پاک کرده است.

My memories of him consisted of pictures

خاطرات من از او محدود به عکس‌ها بود

and her stories of him

و داستان‌های مادرم از او،

for the longest time.

در بیشتر زندگیم.

And now that my siblings and I are all grown up,

و حالا که من و خواهر و برادرهایم همگی بزرگ شده‌ایم،

I hear him lamenting to my mother over the phone

می‌شنوم که او در هنگام صحبت تلفنی با مادرم تاسف می‌خورد

about just how much he’s missed out on.

که بیشتر فرصت‌ها را از دست داده است.

It deeply pains him

این موضوع برای او مایه‌ی درد است

that he doesn’t know life with his daughters as women

که او چیزی از زندگی با دخترهایش به عنوان زن نمی‌داند،

and his sons as men.

و همینطور پسرهایش به عنوان مرد.

And each day my yearnings grow stronger

و هر روز اشتیاق من بیشتر می‌شود

to enjoy life with him now that he’s getting older,

برای لذت بردن از زندگی با او که دارد پیر می‌شود،

and for him to enjoy the fruits of his labor.

و برای لذت بردن او از ثمره‌های تلاشش.

He was never given the chance to hold my hand as I took my first steps.

زمانی که اولین قدم‌هایم را برمی‌داشتم، هرگز به او فرصتی برای گرفتن دستم داده نشد.

But I pray I get the chance to hold his

اما من دعا می‌کنم فرصت این را داشته باشم که دستش را بگیرم

when he needs my help to walk

در زمانی که برای راه رفتن به من نیاز داشته باشد،

In his old age.

در زمان پیری.

As many of you already know,

همانطور که بسیاری از شما می‌دانید،

the issue of family reunification is more than just an Irish issue.

موضوع الحاق به خانواده محدود به کشور ایرلند نیست.

It's indeed a global issue,

بلکه موضوعی جهانی است،

and it has been highlighted by the recent takeover in Afghanistan

و در ارتباط با تغییرات اخیر در افغانستان

and the ongoing Israeli-Palestinian conflict.

و منازعه‌ی همیشگی میان اسراییل و فلسطین نیز طرح شده است.

The sheer amount of families who have been displaced

تعداد زیاد خانواده‌هایی که آواره شده‌اند،

and the thousands of unaccompanied children arriving

و هزاران کودک بی‌سرپرستی که

on the shores of countries all over the world,

به سواحل کشورهای سراسر جهان می‌رسند،

Ireland included.

از جمله ایرلند.

If there are parents who want to be together raising their children,

اگر والدینی هستند که می‌خواهند فرزندانشان را با هم بزرگ کنند،

no government should ever stand in their way

هیچ دولتی نباید سد راه آن‌ها شود

but should instead find ways to reunite families who have been broken up by war,

برعکس باید راه‌هایی بیابند برای الحاق خانواده‌هایی که با جنگ از هم پاشیده‌اند،

persecution,

در اثر آزار و اذیت،

immigration

در اثر مهاجرت

and all sorts,

و همه‌ی مسائل دیگر،

but still have a desire to be together.

اما هنوز مشتاق هستند با هم باشند.

We need governments to take into account the stories of young people like myself,

به دولت‌هایی نیاز داریم که داستان جوانانی مانند من را مورد توجه قرار دهند،

whose families have been needlessly separated.

که خانواده‌هایشان بی‌دلیل از همدیگر جدا شده‌اند.

By expanding safe and legal pathways for families to migrate together,

با گسترش مسیرهای امن و قانونی برای مهاجرت خانواده‌ها،

whether that be migrant workers and their children

چه کارگران مهاجر و فرزندانشان باشند،

or refugees,

و چه پناهندگان،

families have a greater chance of staying unified.

خانواده‌ها بخت بیشتری برای ماندن با همدیگر خواهد داشت.

We need governments to accelerate reunification applications,

ما به دولت‌هایی نیاز داریم که درخواست‌های الحاق را تسریع کنند،

and we need them to address

و نیاز داریم این دولت‌ها

the bureaucratic and political barriers to reunification

موانع بروکراتیک و سیاسی الحاق مجدد

for families all over the world.

‌برای خانواده‌ها در سراسر دنیا را حل کنند.

My father is a gentle, loving man

پدرم، مردی آرام و دوست‌داشتنی است

and the role model I have always needed.

و همان الگویی است که من همیشه بدان نیاز داشتم.

He’s a man of great integrity

مرد باشرفی است

and a passionate, loyal advocate for the welfare of his family.

و به شکلی مشتاقانه و وفادارانه، در پی رفاه خانواده‌اش است.

His love doesn't announce itself when it enters into a room.

اینطور نیست که وقتی وارد اتاقی می‌شود عشقش را جار بزند.

It’s a quiet type of love,

عشقش آرام است،

but it knows no bounds for his family.

اما نسبت به خانواده‌اش حد و مرزی ندارد.

So ...

بنابراین...

I cannot possibly begin to express

واقعا نمی‌توانم احساسم را بیان کنم

how devastating it would be

که چقدر ویرانگر است

to continue living life this way,

زندگی به این شیوه،

especially when I know that my father loves me

بخصوص زمانی که می‌دانم پدرم عاشق من است

and wants to be in my life.

و می‌خواهد در زندگی من حضور داشته باشد.

I want my father to join me here in Ireland,

می‌خواهم پدرم اینجا، در ایرلند به من ملحق شود،

the country that my family and I are proud to call home.

در کشوری که من و خانواده‌ام با افتخار آن را خانه می‌نامیم.

And I want all families to be made whole,

و می‌خواهم همه‌ی خانواده‌ها کامل باشند،

to be reunified,

به یکدیگر ملحق شوند،

to be together,

با هم باشند،

as is our right.

چون این حق ماست.

Thank you.

ممنونم.