How Acts of Kindness Sparked a Global Movement | Asha Curran | TED

Translator: Behrouz Shakouri Reviewer: Sadegh Vahdati Nia

Our lives are made up of small moments and small decisions.

زندگی ما از لحظات کوچک و تصمیمات کوچک تشکیل شده است.

Left or right,

چپ یا راست،

walk or drive,

راه رفتن یا رانندگی،

eat in or take out,

خانه یا بیرون غذا خوردن،

lend a helping hand,

کمک به دیگران،

or some words of encouragement

یا چند کلمه دلگرم کننده،

or an offer of support to a neighbor,

یا حمایت از یک همسایه،

a colleague, a stranger.

یک همکار، یک غریبه

Some of these decisions are not like the others.

برخی از این تصمیمات، مانند بقیه نیستند.

And with the world in this much pain,

و با این دنیای پر از درد،

it might seem futile to be focusing on those kinds of micro decisions.

ممکن است تمرکز بر این نوع تصمیمات خرد بیهوده به نظر برسد.

But the truth is

اما حقیقت این است

that we underestimate the power of our own generous actions.

که ما قدرت اعمال خود را دست کم می‌گیریم.

Every time we intentionally choose generosity,

هر بار که عمداً سخاوت را انتخاب می‌کنیم،

the effects of that choice are more powerful

اثرات آن انتخاب، قوی‌تر

and more far-reaching than we might think.

و گسترده‌تر از آن چیزی است که ما فکر می‌کنیم.

The truth is that what one person can accomplish is enormous.

حقیقت این است که آنچه یک فرد می‌تواند انجام دهد بسیار زیاد است.

I've been one of the many leaders,

من یکی از رهبران این جنبش هستم،

many of them here in this room,

که تعداد زیادی از آنها اینجا هستند،

of Giving Tuesday since it was created in 2012.

رهبران سه شنبه‌های بخشش، که از سال ۲۰۱۲ تاسیس شده است.

And it began as an experiment.

و به صورت آزمایشی، کار خودش را شروع کرد.

Could we use social media to create a day of giving,

آیا می‌توانیم از رسانه‌های اجتماعی برای ایجاد یک روز بخشش،

following two days of consumption,

پس از دو روز مصرف گرایی،

روزهای جمعه سیاه و دوشنبه سایبری، در ایالات متحده استفاده کنیم؟

Black Friday and Cyber Monday, here in the US?

And if we could, would anybody be interested in it?

و اگر بتوانیم، آیا کسی به آن علاقه مند می‌شود؟

Well, needless to say, the answer was yes.

خب، نیازی به گفتن نیست، پاسخ مثبت بود.

But I think that even all of us who were there at the very beginning

اما فکر می‌کنم همه ما که حتی در ابتدا آنجا بودیم،

were genuinely stunned by just how deeply and widely

واقعا حیرت‌زده شده بودیم، از اینکه این ایده چقدر عمیق و گسترده

the idea resonated.

طنین انداز شد.

Nonprofits and families and schools and houses of worship

موسسات خیریه ، خانواده‌ها، مدارس، و عبادتگاه‌ها

all joined in with such enthusiasm and creativity.

همگی با شور و شوق به آن پیوستند.

People felt like they were asked to be givers

مردم احساس می‌کردند که از آنها خواسته شده که بخشنده باشند،

or invited to be givers for the first time,

یا از آنها دعوت شده که ببخشند، برای اولین بار،

or in a totally new way.

یا به روشی کاملا جدید.

I will always remember the woman who posted,

همیشه زنی را که این پست را گذاشت، به یاد خواهم داشت.

"I'm not rich,

«من ثروتمند نیستم،

I don't have a million dollars,

من یک میلیون دلار ندارم،

but I can help change lives on Giving Tuesday."

اما در سه شنبه‌های بخشش می‌توانم به تغییر زندگی آدم‌ها کمک کنم.»

And with the spark that that ignited,

و با جرقه‌ای که شعله‌ور شد،

it spread throughout the whole United States

در سراسر ایالات متحده و سپس در سراسر جهان

and then throughout the entire world.

گسترش پیدا کرد.

And now, 11 years later,

و حالا، ۱۱ سال بعد،

Giving Tuesday is a year-round global generosity movement

سه‌شنبه‌های بخشش یک جنبش سخاوتمندانه جهانی در طول سال است؛

made up of thousands of leaders

متشکل از هزاران رهبر

and millions and millions of people

و میلیون‌ها و میلیون‌ها نفر

who are working to transform their communities and their world,

که برای تغییر جوامع و دنیای خود تلاش می‌کنند.

one small act at a time.

تلاش‌های کوچک به نوبت.

And as a global family,

و به عنوان یک خانواده جهانی،

because that's how we think about ourselves,

چون خودمان را یک خانواده فرض می‌کنیم،

we look and sound and work and worship

به شیوه‌های بسیار متفاوتی به نظر می‌رسیم، کار و عبادت می‌کنیم.

in very different ways.

But what we share and what keeps us together

اما آنچه ما به اشتراک می‌گذاریم، آنچه ما را با هم نگه می‌دارد

and keeps us working, is a dream

یک رویاست.

of a future based in the value of radical generosity.

رویای آینده‌ای مبتنی بر سخاوتمندی زیاد.

That phrase might sound like it means something big

ممکن است به نظر برسد که این عبارت به معنای چیزی بزرگ است،

or extreme or dramatic or newsworthy.

چیزی رادیکال یا نمایشی یا خبرساز،

Or kind of scary.

یا حتی ترسناک.

But it's actually the opposite.

اما در واقع برعکس است.

The word radical simply means “from the root.”

کلمه رادیکال به معنای «از ریشه» است.

And so we imagine a world

و بنابراین ما جهانی را تصور می‌کنیم

where generosity is simply at the root of our decisions

جایی که سخاوت به سادگی ریشه تصمیمات و رفتارهای ماست،

and our behaviors,

even, and maybe especially, down to our smallest

حتی و شاید به خصوص، کوچکترین

and most mundane ones.

و پیش پا افتاده‌ترین آنها.

I have essentially been on a decade-long global generosity tour,

من عملا در یک تور جهانی سخاوتمندی به مدت یک دهه‌ای،

witnessing this principle of radical generosity in action.

و شاهد این اصل سخاوت افراطی در عمل بوده‌ام.

I have been welcomed and hugged and fed in more countries than I can count.

در کشورهای زیادی از من استقبال شده، به من محبت کرده‌اند و غذا داده‌اند.

And from Kenya to Colombia to Canada,

و از کنیا تا کلمبیا تا کانادا،

so many more places,

و خیلی مکان‌های دیگر،

I have witnessed the hundreds of ways that generosity manifests.

من شاهد صدها روشی بوده‌ام که سخاوت ظاهر می‌شود.

And what I have learned,

و چیزی که یاد گرفتم این است که،

my understanding of what generosity is

درک من از اینکه سخاوت چیست

and my appreciation for what it can accomplish,

و قدردانی من از آنچه سخاوت می‌تواند انجام دهد،

has expanded 1,000 times over.

۱,۰۰۰ برابر شده است.

I've unlearned a lot of lessons,

درس‌های زیادی را فراموش کرده‌ام،

and I've learned a lot of lessons about generosity.

و درس‌های زیادی در مورد سخاوت آموخته‌ام.

Often when we think about giving, we think about money.

اغلب وقتی به بخشش فکر می‌کنیم، به پول فکر می‌کنیم.

And yes, money is an incredibly important form of giving.

و بله، پول شکل فوق‌العاده مهمی از بخشش است.

It is crucial for the health and sustainability of our civil societies.

برای سلامت و پایداری جوامع مدنی ما بسیار مهم است.

But thinking about giving only in terms of money

اما این تفکر، که بخشش تنها راجع به پول است

is like thinking about love

مثل این است که به عشق

only in terms of diamonds.

فقط با حلقه فکر کنیم.

We love what we can measure, we love what we can quantify.

آنچه بتوانیم اندازه‌گیری کنیم را دوست داریم،

But I think what we would love even more

اما فکر می‌کنم چیزی که ما حتی بیشتر دوست داریم

is to live in a world of immeasurable abundance,

زندگی در جهانی سرشار از فراوانی،

empathy and solidarity.

همدلی و همبستگی است.

Generosity builds a bridge between this world that we live in now

سخاوت یک پل می‌سازد، بین این دنیایی که الان در آن زندگی می‌کنیم

and that one.

و آن یکی.

And it builds bridges between us at the same time.

و در عین حال بین ما پل‌هایی ایجاد می‌کند.

One small act at a time.

یک عمل کوچک در یک زمان.

So what do some of those small acts look like?

پس برخی از این اعمال کوچک چه هستند؟

They might look like in Toronto,

ممکن است شبیه تورنتو باشند،

where people chalked messages of gratitude and love

جایی که مردم در پیاده‌روهای شهر پیام‌های سپاسگزاری و عشق را روی دیوارها

on city sidewalks,

با گچ حکاکی کردند،

just to uplift the spirits of anyone who might walk by.

تا روحیه آنهایی که از بغلشان رد می‌شوند، بالا برود.

And then a lot of the people who did walk by picked up the chalk,

و سپس بسیاری از افرادی که از آنجا رد می‌شدند، گچ را برداشتند،

and they added their own messages.

و پیام خود را اضافه کردند.

This picture happens to be Toronto,

این ماجرا تنها برای تورنتو نیست،

but this project actually happened in dozens of cities across the country

این پروژه در ده‌ها شهر در سراسر کشور و در سراسر جهان اتفاق افتاد.

and across the world.

Or in Nairobi,

یا در نایروبی،

where people painted rocks

جایی که مردم سنگ‌ها را با رنگ‌های روشن

with bright colors and inspirational messages,

و پیام‌های الهام بخش رنگ کردند،

and they put them all over the city,

و آنها را در سراسر شهر گذاشتند،

park benches, bus stops,

نیمکت پارک، ایستگاه اتوبوس.

just to bring smiles to the faces of strangers,

تنها برای آوردن لبخند به چهره دیگران،

smiles that they would never even see.

لبخندهایی که هرگز حتی نخواهند دید.

And turning the Earth’s literal most mundane object into a love letter.

و تبدیل بی‌حس‌ترین شی زمین به یک نامه عاشقانه.

In Jackson, Tennessee, one of our longtime Giving Tuesday leaders, Allison,

در جکسون، تنسی، یکی از رهبران قدیمی سه شنبه‌های بخشش، آلیسون،

was inspired to combat food insecurity in her community in one small way,

تصمیم گرفت که با ناامنی عذایی در جامعه خود با روشی کوچک مبارزه کند،

which was building a set of little free pantries.

روش او ساخت مجموعه‌ای از انبارهای کوچک رایگان بود

And she put a message on Facebook asking for help.

و در فیس بوک پیامی فرستاد و درخواست کمک کرد.

People responded and they built an initial six boxes,

مردم پاسخ دادند و شش جعبه اولیه ساختند،

which local residents then stocked with food and other supplies.

سپس ساکنان محلی، آنها را با مواد غذایی و سایر لوازم پر کردند.

All of this done on donated supplies and volunteer time.

همه اینها با کمک‌های اهدایی و کار داوطلبانه انجام شد.

And that has now turned into over 40 boxes over three different counties,

و اکنون به بیش از ۴۰ جعبه در سه شهرستان مختلف تبدیل شده است،

with a network of hundreds of volunteers keeping it stocked.

با شبکه‌ای متشکل از صدها داوطلب که آنها را پر نگه می‌دارند.

What these stories have in common,

وجه اشتراک این داستان‌ها چیست.

some of them are much more elaborate

برخی از آنها بسیار حساب‌شده هستند

and some of them are literally just a fleeting moment,

و برخی از آنها به معنای واقعی کلمه فقط یک لحظه زودگذر هستند،

but what they have in common

اما وجه اشتراک آنها این است

is that each one inspired at least one person who was watching.

که هر کدام حداقل برای یک نفر که تماشا می‌کرد، الهام‌بخش بودند.

Researchers think that

محققان فکر می‌کنند که

for every act of kindness or good deed a person does

با هر عمل محبت‌آمیز یا کار خیری که انسان انجام می‌دهد

they can affect someone, or many people, three or more degrees removed from them.

آنها می‌توانند بر شخص یا افراد زیادی تأثیر بگذارند،

Imagine that next time you do a small good thing for someone,

تصور کنید دفعه بعد که یک کار خوب کوچک برای کسی انجام می‌دهید،

that you might be inspiring people you will never meet

ممکن است برای افرادی که هرگز آنها را نخواهید دید، الهام‌بخش باشید.

to do good as well.

تا کار خوب انجام دهند.

Your one fleeting moment could be amplified 100 times over.

یک لحظه زودگذر شما می تواند ۱۰۰ برابر تقویت شود.

But researchers also have found that we tend to drastically underestimate

اما محققان دریافته‌اند که ما تمایل داریم

the effect of our own actions

تأثیر اعمال خود

and how much they will be appreciated by the recipient,

و میزان قدردانی از آنها را دست کم بگیریم.

and that that miscalculation might hold us back

و این اشتباه محاسباتی ممکن است

from doing nice things for others more often.

ما را از انجام کا‌رهای خوب برای دیگران، بازدارد.

We also think, often, that it's great,

ما همچنین اغلب فکر می‌کنیم که عالی است،

like, let's do more nice things for more people, yes.

کارهای خوب بیشتری برای

افراد بیشتری انجام دهیم، بله.

But also, "my life is stressful and hectic and hard,

اما همچنین «زندگی من استرس‌زا، پر تنش و سخت است،

and that takes up time that I might not necessarily have."

و این‌کار زمانی می‌خواهد که شاید من نداشته باشم.»

I find myself in that thought process all the time,

همیشه در این فرآیند فکری هستم،

and what I remind myself of is that generosity alleviates stress.

و چیزی که به خودم یادآوری می‌کنم این است که سخاوت‌مندی باعث کاهش استرس می‌شود.

It doesn't add to it.

و استرس را بیشتر نمی‌کند.

People who give are healthier and happier and more hopeful.

افرادی که می‌بخشند، سالم‌تر، شادتر و امیدوارتر هستند.

Just the act of paying for coffee

تنها پرداخت پول قهوه

for the person behind us in line in the morning

برای فردی که پشت سرمان در صف صبح است،

measurably enhances our feeling of well-being for the entire day.

به طور چشم‌گیری احساس خوب ما را برای کل روز افزایش می‌دهد.

This is Sujan.

این سوجان است.

He is a Nepalese restaurateur in London.

او یک رستوران‌دار نپالی در لندن است.

And Sujan has done a world of good in his life.

و سوجان یک دنیا خوبی در زندگی‌اش انجام داده است.

But during the pandemic,

اما در زمان کرونا،

he started doing what he does best,

شروع به کاری کرد، که در آن بهترین است،

and he began to cook hot, free meals for overwhelmed hospital workers.

و شروع به پختن غذای گرم و رایگان برای کارکنان بیمارستان کرد.

And when he was starting to do that, other people saw, they were inspired,

و هنگامی که او شروع به انجام این کار کرد، دیگران دیدند و الهام گرفتند،

they asked if they could join and help out.

آنها پرسیدند، آیا می‌توانند کمک کنند.

And soon they were feeding ambulance crews,

و به زودی آنها به خدمه آمبولانس،

fire crews, charity workers.

خدمه آتش‌نشانی و کارگران خیریه غذا می‌دادند.

And one year after Sujan started cooking these delicious hot, free meals,

و یک سال پس از اینکه سوجان شروع به پخت این غذاهای گرم و رایگان خوشمزه کرد،

he delivered his 100,000th free meal.

صد هزارمین غذای رایگان خود را تحویل داد.

Now, Sujan closes his restaurant every Tuesday,

حالا، سوجان هر سه‌شنبه، هر سه‌شنبه‌ بخشش،

every Giving Tuesday,

رستورانش را می‌بندد.

so that he and his army of volunteers can support their community

تا او و ارتش داوطلبانش بتوانند در طول روز

in whatever way is needed all day long.

به هر نحوی که نیاز است از جامعه خود حمایت کنند.

And finally, this is Chloe.

و در نهایت، این کلوئی است.

And Chloe is 16 now,

و کلوئی اکنون ۱۶ سال دارد،

but when she was just eight years old,

اما وقتی او فقط هشت ساله بود،

she would walk to school with her mom

با مادرش به مدرسه می‌رفت

and they would pass the same woman without a home every day.

و هر روز از کنار زنی بی‌خانمان عبور می‌کردند.

And Chloe

و کلوئی

asked her mom a lot of questions.

از مادرش سوالات زیادی پرسید.

Starting with "Why doesn't that woman have a home?"

شروع با اینکه «چرا آن زن خانه ندارد؟»

But also things like

اما همچنین چیزهایی مانند

"What about when she needs to use the bathroom?"

«وقتی نیاز به دستشویی دارد چی؟»

"What happens when she has her period?"

«وقتی پریود می‌شود چه اتفاقی می‌افتد؟»

Chloe was learning to sew at the time,

کلوئی در آن زمان خیاطی یاد می‌گرفت،

so she asked her grandma to help her sew a beautiful tote bag,

بنابراین از مادربزرگش خواست که در دوختن یک کیف زیبا به او کمک کند،

and they filled it with toiletries and hygienic products and other goodies.

و آن را با لوازم بهداشتی و سایر چیزها پر کردند.

And they gifted it to that woman.

و به آن زن هدیه دادند.

Not just handed it to her,

اما فقط کیف را به او ندادند، با او حرف زدند و ارتباط برقرار کردند.

but with connection and with conversation.

And the woman said she couldn't even remember the last time

و زن گفت که حتی نمی‌تواند آخرین باری که کسی اسمش را پرسیده را به یاد بیاورد.

somebody had asked her her name.

Chloe has since made and delivered 5,000 of those bags.

کلوئی از آن زمان تاکنون ۵,۰۰۰ از این کیف‌ها را ساخته و تحویل داده است.

Chloe also DM’d us on Instagram

کلوئی همچنین در اینستاگرام به ما دایرکت داد

to ask if we had a Giving Tuesday Kids

تا از ما بپرسد آیا سه‌شنبه‌های بخشش کودکان داریم

and if we didn't, could she start it?

و اگر نداریم، می‌تواند آن را شروع کند؟

(Laughter)

(خنده حضار)

And of course -- because she's a very entrepreneurial kid --

و البته، چون او یک بچه بسیار کارآفرین است،

And of course the answer was yes.

و البته که پاسخ مثبت بود.

And what can we do to help?

و چه کمکی می‌توانیم بکنیم؟

And a few years later,

و چند سال بعد،

there is a global community of young people

یک جامعه جهانی از جوانان وجود دارد،

who have performed hundreds of thousands of acts of service,

که صدها و هزاران عمل و خدمت برای

fighting bullying and hunger,

مبارزه با قلدری و گرسنگی،

and drawing attention to mental health among young people

توجه به سلامت روان جوانان،

and the importance of community.

و اهمیت اجتماع انجام داده‌اند.

And they're connected to and support each other.

و آنها به یکدیگر متصل هستند و از یکدیگر حمایت می‌کنند.

So for every Chloe and Allison and Sujan

بنابراین برای هر کلویی و آلیسون و سوجان

and the people with the chalk and the people with the rocks,

و مردم با گچ و مردم با سنگ،

there are countless millions more,

میلیون‌ها بی شمار دیگر وجود دارد،

and the algorithms just don't put them at the top of our feeds.

و الگوریتم‌ها آنها را در شبکه‌های اجتماعی ما قرار نمی‌دهند.

But they're there.

اما آنها وجود دارند.

And if we pay attention,

و اگر دقت کنیم،

then they remind us that ordinary acts of giving

سپس آنها به ما یادآوری می‌کنند که اعمال معمولی بخشش

are actually extraordinary.

در واقع فوق‌العاده هستند.

They remind us that generosity is not a burden.

آنها به ما یادآوری می‌کنند که سخاوت مسئولیت نیست،

It's a gift.

یک موهبت است.

And it's an antidote.

و یک پادزهر است.

It's an antidote to our fear and our anxiety,

پادزهری برای ترس و اضطراب ما است،

to loneliness and isolation,

برای تنهایی و انزوای ما،

to outrage and indignation.

پادزهری برای خشم و عصبانیت ما.

And they remind us that we have this tool

و به ما یادآوری می‌کنند که ما این ابزار را داریم

accessible to every single one of us every day,

قابل دسترس برای تک تک ما، هر روزه

which is the power to change someone else's day,

که قدرت تغییر روز دیگران است،

or maybe even life for the better.

یا حتی تغییر زندگی آنها.

And when we use that tool collectively,

و هنگامی که از این ابزار به طور جمعی استفاده کنیم،

we can build a more joyful,

می‌توانیم آینده‌ای شادتر،

more equitable and more peaceful future.

عادلانه‌تر و صلح‌آمیزتر بسازیم.

And that does not seem like too radical a thing to imagine.

و این به هیچ عنوان رادیکال و افراطی به نظر نمی‌رسد.

Thank you.

ممنون از شما.

(Applause)

(تشویق حضار)