Ask Dumb Questions, Embrace Mistakes — and Other Lessons on Innovation | Dave Raggio | TED

Translator: Simin Kazemi Reviewer: Masoud Motamedifar

Two years ago,

دو سال پیش،

I became an accidental intrapreneur.

من اتفاقی یک کارآفرینِ سازمانی شدم،

Meaning an entrepreneur,

یعنی کارآفرینی که

but within a larger company.

درون سازمانی بزرگ‌تر فعال است.

Didn't mean to.

قصد چنین کاری را نداشتم.

When I started at Intuit in 2020,

وقتی در سال ۲۰۲۰، در شرکت اینتویت مشغول به کار شدم،

my job was to do marketing and advertising for QuickBooks,

کارم بازاریابی و تبلیغات برای نرم‌افزار حسابداری کوییک‌بوکز بود،

but it was in that position that I saw an opportunity,

اما در همان سِمَت بود که فرصتی دیدم،

an opportunity for Intuit,

فرصتی برای شرکت اینتویت،

to help connect our small-business customers

تا کمک کند مشتریانمان از کسب‌وکارهای کوچک

with complementary products and services that would help them grow and thrive,

به محصولات و خدماتی مکمل متصل شوند که کمکشان می‌کند رشد کرده و شکوفا شوند،

در عین این که برای کسب‌وکار خودمان خوب باشد.

while also being good for our business.

Now, I sat on the idea for a while,

خب، چند وقتی روی این ایده فکر کردم،

really wanting to focus on the work that was right in front of me,

واقعاً می‌خواستم روی کاری که درست جلوی چشمم بود تمرکز کنم،

اما نمی‌توانستم از دست این ایده خلاص شوم.

but I couldn't shake it.

So I eventually pulled together a proposal,

پس بالاخره طرح پیشنهادی‌اش را منسجم کردم، آن را برای تیم رهبری شرکت بردم،

brought it to our leadership team,

and much to my surprise, they said, “Go pursue it.”

و در کمال تعجبِ من، آن‌ها گفتند: «برو پی‌اش را بگیر.»

And it was at that moment

و در آن لحظه بود که

I started making every mistake possible in trying to bring it to life.

شروع کردم هر اشتباه ممکنی را مرتکب شوم تا بتوانم به آن ایده جان ببخشم.

But through those mistakes,

اما در طی آن اشتباهات،

I've learned what it means to be a successful intrapreneur,

یاد گرفتم که معنای کارآفرینِ سازمانی بودن چیست،

and I'm going to share those mistakes today

و می‌خواهم امروز آن اشتباهات را در میان بگذارم

in the hopes that if there's anyone that has an idea

به امید این که اگر کسی هست که ایده‌ای دارد و می‌خواهد چیزی را از درون سازمان بسازد،

and wants to build something from within,

that this can be helpful.

این توضیحات، کمکش کند.

So the first lesson I learned

خب، اولین درسی که آموختم

was to socialize your vision early and often.

این بود که چشم‌اندازت را زود و مکرر به اشتراک بگذار.

I had romanticized the idea

من ایده‌ی استارتاپ کوچک و شِبه‌مستقل در درونِ اینتویت را آرمان‌گرایانه کرده بودم.

of a skunkworks-like start-up within Intuit.

I built a lean team.

تیمی کوچک و بهره‌ور تشکیل دادم. پنهانی و در سایه کار کردیم.

We worked in the shadows.

همه‌چیز بر اساسِ اگر-ضروری-است-بگو بود.

Everything was on a need-to-know basis.

The more people that got involved,

هرچه افراد بیشتر درگیر کار می‌شدند،

the more process, the more bureaucracy,

فرایند طولانی‌تر می‌شد و کاغذبازی‌ها بیشتر

the more opinions,

و نظرات بیشتر و فقط قرار بود سرعت ما را کم کنند.

it was just going to slow us down.

And it worked, but not very long.

و این روش جواب داد، اما نه برای مدتی طولانی.

مشکل این بود که همچنان که رشد کردیم و به کسب‌وکاری مشروع تبدیل شدیم،

The problem was, as we started to grow and become a legitimate business,

I needed the support from a lot more teams

من به حمایت تیم‌های بسیار بیشتری نیاز پیدا کردم

and I didn't have it.

و این حمایت را نداشتم.

Some of the most uncomfortable conversations I had with my coworkers

بعضی از معذب‌کننده‌ترین گفت‌وگوهایی که با همکارانم داشتم

was going to someone that I knew was stretched thin,

این بود که باید سراغ کسی می‌رفتم که می‌دانستم حسابی سرش شلوغ است،

had no idea what I was working on,

اصلاً نمی‌داند من روی چه چیزی کار می‌کنم،

and telling them that they needed to carve out additional time

و می‌گفتم که باید زمان بیشتری بیابد تا به کار من کمک کند.

to help support it.

I was not very popular in those moments.

در آن لحظات، چندان محبوب نبودم.

In my attempt to move fast,

در تلاشم برای این که سریع پیش برویم،

I made us move slow

کارمان را کُند کرده بودم

because with every new team that we approached,

چون با نزدیک‌شدن به هر تیم جدیدی،

we were starting from scratch

داشتیم از صفر شروع می‌کردیم

and had to paint that picture over and over again.

و باید آن تصویر یکسان را دوباره و دوباره می‌کشیدیم.

همان جا هم ارزشِ خوش‌گذرانیِ به‌موقع را آموختم، یا همان استراحتی برای صرف قهوه.

This is also when I learned the value of a well-placed happy hour

or coffee break.

So I realized it was really important for me to establish a human connection

پس متوجه شدم که برایم خیلی مهم است که ارتباطاتِ انسانی بسازم

and not a transactional one.

و نه ارتباطاتِ صرفاً کاری.

So I'd ask my colleagues to go out and grab a beer or coffee

پس از همکارانم می‌خواستم تا بیرون برویم و با هم آبجو یا قهوه‌ای بنوشیم

and we would talk.

و صحبت می‌کردیم.

And in those conversations,

در این صحبت‌ها،

I would learn about their workload, their resource constraints,

از حجم کارشان و کمبود منابعشان خبردار می‌شدم

about what energizes them and their teams.

و متوجه می‌شدم چه چیزهایی به آن‌ها و تیمشان انرژی می‌دهد.

It was also an opportunity for me to share my vision,

این صحبت‌ها برای من هم فرصتی بود تا چشم‌اندازم را به اشتراک بگذارم،

why I was excited,

بگویم چرا برایم هیجان‌انگیز است،

and what I thought I could do for our customers and our business.

و بگویم فکر می‌کنم برای مشتریان و کسب‌وکارمان چه کارهایی از من برمی‌آيد.

The second lesson that I learned,

درس دومی که گرفتم

very similar to the first, but on the flip side,

خیلی شبیه به درس اولم، اما آن روی سکه،

is this idea of listening early and often.

این بود که زود و مکرر گوش بدهم.

I’d been in marketing for almost 20 years at that point.

من آن موقع برای حدود ۲۰ سال بود که در بازاریابی بودم.

I'd worked on Super Bowl ads, global brand campaigns.

تبلیغاتِ مسابقاتِ سوپربول و کمپین‌های برندهای جهانی را کار کرده بودم.

I thought I knew everything that there was to know

فکر می‌کردم هر چیزی را که می‌شود درباره‌ی بازاریابی و تبلیغات دانست، می‌دانم.

about marketing and advertising.

And because of that, I had a crystal-clear picture in my head

و به همین دلیل، تصویر کاملاً واضحی در سرم داشتم

of how I wanted every piece to work in this new initiative.

از این که می‌خواستم هر بخشِ این ابتکار جدید، چگونه کار کند.

When someone would say that something wasn't possible

وقتی کسی می‌گفت کاری ممکن نیست یا اختلاف نظری وجود داشت،

or had a difference of opinion,

I immediately labeled them as blockers.

من بلافاصله به آن‌ها برچسبِ مانع‌تراش می‌زدم.

They were either not understanding what we were doing,

آن‌ها یا کاری که ما می‌کردیم را درک نمی‌کردند،

they were scared or simply just didn't want to do the hard thing.

یا ترسیده بودند یا فقط صرفاً نمی‌خواستند کار سخت را انجام دهند.

The truth was,

حقیقت این بود که

I was grossly overconfident in my understanding of everything.

من به‌طرز تهوع‌آوری، زیادی مطمئن بودم که از هر چیزی سر در می‌آورم.

I knew very little about corporate accounting principles.

من از اصول حسابداری شرکتی خیلی کم می‌دانستم.

I knew enough to be dangerous about things like privacy law,

از چیزهایی مثل قوانین حریم خصوصی آنقدری می‌دانستم که خطرناک باشم،

and those "blockers" were actually deeply invested in the success

و آن «مانع‌تراش‌ها» در واقع، به‌شدت وقفِ موفقیت کار شده بودند

and were trying to prevent me from making the mistakes

و داشتند تلاش می‌کردند تا نگذارند من مرتکب اشتباهاتی شوم که پروژه را نابود می‌کرد.

that would get the project killed.

و برای روشن‌شدن موضوع بگویم که من داشتم اشتباهات بسیاری می‌کردم.

And to be clear, I was making a lot of mistakes.

It's only because of them that the project not only lived on,

فقط به‌خاطر همان افراد بود که نه‌تنها پروژه‌مان ادامه یافت

but thrived.

بلکه شکوفا شد.

Listening became so important to the project

گوش‌دادن انقدر برای آن پروژه مهم شد

that we implemented something that we called dumb-question sessions.

که ما چیزی را اجرا کردیم که به آن جلساتِ سوالاتِ احمقانه می‌گفتیم.

These were a safe-place, judgment-free zones

این جلسات جای امنی بودند که در آن هیچ‌کس بقیه را قضاوت نکند

where myself and others could ask questions

که خود من و بقیه می‌توانستیم سوالاتی بپرسیم

that maybe we were nervous to ask in other forums,

که شاید می‌ترسیدیم در دیگر گردهمایی‌ها بپرسیمشان،

maybe because we should have known the answer to those,

شاید چون باید پاسخ آن‌ها را می‌دانستیم،

maybe because it's obvious to the rest of the organization,

شاید چون باقی سازمان، آن‌ها را بدیهی می‌دانستند،

but just because of the role that we sit in,

اما فقط به‌خاطر سِمَتی که داریم، هیچ‌وقت در معرض آن‌ها نبودیم.

we were never exposed to it.

Regardless, the purpose of it was to have a shared understanding

به هر حال، هدف این جلسات، داشتنِ درک مشترکی از

of all parts of our business.

بخش‌های مختلف کسب‌وکارمان بود.

I remember one specific example

یک مثال خاص یادم است

where there was an acronym that had been used for weeks,

که هفته‌ها بود از یک سرواژه استفاده می‌شد،

and I didn't know what it was.

و من نمی‌دانستم مخفف چه واژه‌هایی است.

I didn't ask early on.

زودتر نپرسیدم.

So much time had gone by that I felt like I was trapped.

انقدر زمان گذشته بود که حس می‌کردم گیر افتاده‌ام.

I didn't want to ask at that point.

در آن زمان نمی‌خواستم بپرسم.

I thought I was going to have to live with this lie for the rest of my life.

فکر می‌کردم قرار است باقی عمرم را با این دروغ سر کنم.

اما به‌خاطر جلسه‌ی سوالات احمقانه بود

But it was because of the dumb-question session

and the judgment-free zone

و جایی که هیچ‌کس قضاوت نشود

that I was able to ask and fill in all the gaps.

که توانستم بپرسم و تمام جاهای خالی را پر کنم.

And actually, one note on that last example,

و در واقع، یک نکته درباره‌ی آن مثال آخر،

I'm pretty sure there was a little bit of judgment,

تقریباً مطمئنم کمی هم قضاوت شدم، اما به نظرم حقم بود.

but I think I deserved it.

So the last lesson that I learned,

خب، آخرین درسی که گرفتم،

and the one that I feel is most important and possibly counterintuitive,

و درسی که حس می‌کنم مهم‌ترین و شاید غیرمنتظره‌ترین هم باشد،

is that the stakes can be quite high.

این است که ریسک می‌تواند حسابی بالا باشد.

Your personal risk tolerance doesn't matter.

تحمل شخص شما در برابر ریسک، مهم نیست.

If you go out and start your own business and it fails,

اگر بروید و کسب‌وکار خودتان را راه بیندازید و شکست بخورد،

it is not a good thing.

چیز خوبی نیست.

It can add stress to your family,

می‌تواند استرس خانواده‌تان را بیشتر کند،

obviously financial implications.

معلوم است که پیامدهای مالی دارد.

Intuit was founded on trying to make sure that that doesn't happen,

شرکت اینتویت تاسیس شد تا تلاش شود اطمینان یابیم چنین اتفاقی نمی‌افتد،

but if it does, it's relatively contained.

اما اگر این اتفاق بیفتد، نسبتاً محدود خواهد بود.

If I were to do something that compromises our customers' trust

اگر کاری کنم که اعتماد مشتریانمان به محصولات و برند ما را خدشه‌دار کند،

in our products and our brand,

or create a poor product experience for our QuickBooks product,

یا تجربه‌ی محصول ضعیفی برای محصولات کوییک‌بوکز ما بیافرینم،

the implications can be far-reaching.

پیامدهایش فراگیر خواهد بود.

It can impact a lot of small businesses.

می‌تواند بر کسب‌وکارهای کوچک بسیاری اثر بگذارد.

You can't shoot from the hip.

نمی‌توانی بدون فکر تصمیم بگیری.

That's not to say that you need to work out of a sense of fear, either.

این به این معنی هم نیست که باید با ترس کار کنی.

You just have to be super thoughtful about how every decision you make,

فقط باید حسابی فکر کنی که چگونه هر تصمیمی که می‌گیری،

how every action you take,

چگونه هر قدمی که برمی‌داری،

could impact the broader organization.

ممکن است بر سازمانِ بزرگ‌تر تاثیر بگذارد.

To wrap up, again,

در پایان، دوباره می‌گویم،

if you are someone that has an interesting idea

اگر شما آن کسی هستید که ایده‌ی جالبی دارد

that you feel like you want to build from within,

که حس می‌کنید می‌خواهید از درون سازمان آن را اجرا کنید،

I encourage you, work with the system.

تشویقتان می‌کنم، درون سیستم کار کنید.

There is a lot of horsepower built up in these large organizations.

این سازمان‌های بزرگ، نیروی زیادی را برای انجام کارها در خود جمع کرده‌اند.

Lean on the experts, learn from them.

به متخصصان تکیه کنید، از آن‌ها یاد بگیرید.

Will you go a little bit slower at times?

آیا گاهی کمی آرام‌تر پیش خواهید رفت؟

Yes.

بله.

Will you make compromises that you didn't want to make?

آیا از چیزهایی که نمی‌خواستید کوتاه بیایید کوتاه خواهید آمد؟

Absolutely.

قطعاً.

Will the product be better for it?

آیا محصول، بهتر خواهد شد؟

One hundred percent.

صددرصد.

And that's what you want.

و این همان چیزی است که می‌خواهید.

And that's what it takes to be successful.

و این همان هزینه‌ای است که برای موفق‌شدن باید بپردازید.

Thank you.

ممنونم.

(Applause)

(صدای تشویق)